Σαν βγεις στο δρόμο για το Eurogroup…

Με … φρίκη διαπιστώναμε, κάθε μέρα που ξυπνούσαμε, ότι τα κουφάρια που ήτανε στα πράγματα ακόμα ανέπνεαν. Μάλιστα δεν τα κατάφερναν και τόσο άσχημα αφού ως την τελευταία στιγμή πούλαγαν ό,τι μπορούσε να πουληθεί. − Ερχόταν η ώρα της Αριστεράς να σώσει τη χώρα και το πολιτικό σύστημα.

  

Πίσω από το ντέρμπυ των διαπραγματεύσεων, στις οποίες η καινούργια κυβέρνηση έχει εμπλακεί, υπάρχει μια σειρά ερωτημάτων που περνάνε από τα μυαλά όλων μας. Φερ’ ειπείν:

Πόσο Ευρωπαίοι είμαστε? Πόσο δικά μας νοιώθουμε τα κουστουμαρισμένα τερατάκια των Βρυξελλών? Πόσο σεβασμό τρέφουμε για τις κουστωδίες των Ευρωπαίων  υπουργών, πρωθυπουργών και των παρατρεχάμενών τους? Μήπως νοιώθουμε μια, όχι και τόσο ενδόμυχη, αποστροφή? Πώς θα κάνουμε χωριό μαζί τους?

Μήπως οι καλές συμφωνίες, αυτές που είναι προορισμένες να τηρηθούν και να διαρκέσουν, κλείνονται ανάμεσα σ’ αυτούς που έχουν κοινά συμφέροντα? Μήπως κλείνονται ανάμεσα σε ίσους? Μήπως αυτοί οι ίσοι πρέπει να είναι και λίγο όμοιοι?

Δεν υπάρχει μια «πραγματική» Ευρώπη, προτεστάντικη και αποτελεσματική στο βορρά και στο κέντρο και οι «φτωχοσυγγενείς», μάλλον «αλλόδοξοι» και αναποτελεσματικοί στην περιφέρεια? Και, μετά την επανένωση της Γερμανίας, την άνοδο της Κίνας, την επανεμφάνιση της Ρωσίας στα ευρωπαϊκά πράγματα, την ανάπτυξη της Ινδίας και της Βραζιλίας και τον νέο δυναμισμό του Ισλάμ, μπορεί η Ευρώπη (παρά τις μεμψιμοιρίες) να είναι κάτι άλλο από μια γερμανική Ευρώπη? Υπό την σκέπη βέβαια των Αμερικανών οι οποίοι έχουν παραχωρήσει στη Γερμανία την υπεργολαβία Ε.Ε. Και για όσο είναι προς το συμφέρον τους.

Και εμείς, κατ’ ευφημισμόν εταίροι, μάλλον μοιάζουμε με κάποια μέλη της Αθηναϊκής Συμμαχίας. Το θέμα είναι αν μας επιφυλάσσεται η μοίρα των Μυτιληναίων ή της Μήλου. Αυτά βέβαια χωρίς αίμα!

Ένας από τους λόγους που μπήκαμε στην Ευρώπη, ήταν για να ξεφύγουμε από την επιτήρηση της Αμερικανικής πρεσβείας. Τώρα υπολογίζουμε στις αμερικανικές πιέσεις για να ξεφύγουμε από τη μοχθηρία του … θεολόγου γυμνασιάρχη Σόιμπλε, την αυστηρότητα της λυκειάρχισσας Μέρκελ και την επιτήρηση της τρόικας. Αυτή είναι η μοίρα των αδυνάτων, θα μου πείτε: Ο ισχυρός κάνει ό,τι του επιτρέπει η ισχύς του και ο αδύναμος υφίσταται αυτό που του υπαγορεύει η αδυναμία του, λέει ο Θουκυδίδης.

Οπότε ελπίζουμε να αναβιώσει το όραμα των πατέρων της ενωμένης Ευρώπης: κάποιες Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης. Οι οποίοι πατέρες άρχισαν την ενοποίηση από την οικονομία για να προχωρήσουν οι διάδοχοί τους στο κοινό νόμισμα. Αν είναι δυνατόν να χτίζεις ένα σπίτι αρχίζοντας από τα τούβλα, τους σοβάδες και τα κουφώματα, προχωρώντας προς το σκελετό και τα θεμέλια. Να φτιάξεις δηλαδή μιά χώρα ενώνοντας λαούς χωρίς κοινό πολιτισμό, χωρίς κοινή γλώσσα και ένα πλήθος ουλές που άφησε η Ιστορία. Και να ελπίζεις ότι αυτή η κατασκευή θα αντέξει στους κραδασμούς χωρίς ν’ ανοίξει ακριβώς εκεί: στις παλιές ουλές.

Καθόλου παράξενο λοιπόν, που οι εταίροι σε κάθε δυσκολία λοξοκοιτάνε ο ένας τον άλλο παρά την τόσο διατυμπανιζόμενη συναίνεση.

Ναι, το χωνευτήρι των λαών λειτούργησε στην περίπτωση των ΗΠΑ (αλλά για πόσο ακόμα?). Όμως εκεί ήταν όλοι μετανάστες, συνεπώς ξεριζωμένοι που δεν είχαν τίποτα να χάσουν και επιπλέον η χώρα είχε τέτοιο πλούτο και φτιαχνόταν με τέτοιο ενθουσιασμό που έπειθε και τον πιο δύστροπο. Ενώ μια Ευρώπη υπό την πολιτική και στρατιωτική κηδεμονία των ΗΠΑ και κάτω από την απόλυτη πολιτιστική τους επικυριαρχία, τι μπορεί να καταφέρει?

Ο βαρύς ίσκιος των ΗΠΑ πέφτει πάνω στην Ευρώπη όπως και παντού αλλού. Στη σφαίρα της κουλτούρας είναι πιο αποπνικτικός από οποιαδήποτε άλλη. Μπορεί η πολιτισμική παραγωγή των ΗΠΑ να έχει την αποφορά  των σκουπιδιών αλλά μια τέτοιου είδους παραγωγή χρειάζεται η σύγχρονη Ηγεμονία. Ενώ η Ευρώπη προσφέρει τα σύμβολα του παρελθόντος της, καλά μόνο για τουρίστες. Τα σύγχρονα πολιτισμικά της προϊόντα αδυνατούν να φτιάξουν μια κοινή ταυτότητα. Επιπλέον η αγορά δεν τα θέλει πια.

Απαιτούνται μακρόχρονες διαδικασίες, θα χρειαστεί χρόνος, λένε οι κάθε λογής ευρωπαϊστές. Ίσως, αλλά χρόνος δεν υπάρχει. Από πάντα κάθε τι είχε τον καιρό του και πέρασε. Και ο καιρός της Ευρώπης άρχισε να μετράει αντίστροφα από το 1914 με την έναρξη του νέου Τριακονταετούς Πολέμου που έμελλε να την εξαντλήσει. Από τη σύλληψη της η ιδέα της ένωσης της Ευρώπης ήταν αμυντικού χαρακτήρα. Δεν σκόπευε στην κατάκτηση του μέλλοντος αλλά στην εξασφάλιση της απ’ αυτό. Και δεν είμαστε στη δεκαετία του ’50 ή του ’70. Σήμερα είναι φανερό ότι δίνει μιά μάχη οπισθοφυλακών. Και αυτό είναι το κρυμμένο νόημα της λιτότητας. Φυσικά εδώ τον τόνο δίνει η Γερμανία που υποφέροντας από ασαφή ταυτότητα εχθρεύεται βαθειά τον κοσμοπολιτισμό - που είναι βασικά αγγλοσαξονικός στις μέρες μας.

Άλλοι είναι τώρα οι κλητοί της Ιστορίας. Μένει να δούμε ποιοί θα είναι και οι εκλεκτοί της!

     

Η Ελλάδα έφτασε πολύ αργά, για να βρεί τις ουμανιστικές Ευρωπαϊκές αξίες σε πλήρη έκλειψη κάτω από το βάρος ενός σκληρού διεθνούς ανταγωνισμού. Απ’ ό,τι φαίνεται ο ουμανισμός ανθεί τις ηλιόλουστες μέρες.

Άρα τι μένει? Η «Ευρώπη των Λαών!» Η ελπίδα της Αριστεράς. Κι εδώ υπονοείται η γένεση ενός νέου ενθουσιασμού που αναζωογονεί. Που θα μετατρέψει το «Φρούριο Ευρώπη» σε όαση ανθρωπιάς μέσα σε ένα ταραγμένο κόσμο ή, πιο φιλόδοξα, σε ένα Παγκόσμιο Φάρο.

Λες και λαοί που θα ήθελαν να ενωθούν για κάτι τέτοιο, θα συγκινούνταν και θα τους αρκούσε το χαριτωμένο σλόγκαν, διαπραγμάτευση και συναίνεση.

Λες και λαοί, που θα ήταν σε τέτοια κινητοποίηση, θα ανέχονταν να εκπροσωπούνται από κάποιους γραφειοκράτες και να πληροφορούνται για τη διαδικασία της ενοποίησης τους μέσω τηλεόρασης.

Λες και αν ήταν να κάνουν το παραμικρό, αυτό θα ήταν κάτι άλλο από το να πάνε, πρώτα απ’ όλα, και κατευθείαν, στην ουσία του τι σημαίνει να ζείς σε μιά Δυτική Δημοκρατία.

Αλλά ας αφήσουμε προς το παρόν τη δημοκρατία και ας κάνουμε την τελευταία ερώτηση: Πόσο Δυτικοί είμαστε?

Θέλουμε να παίζουμε την κωμωδία του αγώνα ενάντια στην τρομοκρατία και να κάνουμε πως φοβόμαστε κάποιους τρομοκράτες (αληθινούς ή ψεύτικους)? Μα είναι σαν να δηλώνουμε καθυστερημένη συμμετοχή στις Σταυροφορίες.

Θέλουμε να στηρίζουμε το Ισραήλ, να κάνουμε κοινές αεροπορικές ασκήσεις μαζί του και να γυρίζουμε την πλάτη στους Παλαιστίνιους? Μα τότε είναι σαν να γυρνάμε την πλάτη στο 1821.

Και για πόσο θ’αντέξουμε, ψυχολογικά, τους ελέγχους, τις αξιολογήσεις και τη συνεχή επιτήρηση?

Είναι σαν να προχωράμε χωρίς καρδιά, σε απόσταση από τον εαυτό μας… και μαζί με τους οικονομολόγους.

Πιο καλά να ρωτάγαμε: έχει αυτός ο δρόμος καρδιά? Αν έχει, θα μας δώσει δύναμη, αν όχι, θα μας πάρει και όση έχουμε.

                                                                                                                          

                                                       έρμος και βαρύς το μονοπάτι πήρα...

                                                                                                   Β.Η

Υ.Γ. Η παρούσα ανάρτηση αποτελεί την αναπόφευκτη συνέχεια της Hey Koufaria! στις 27 Ιουνίου 2012. Ρίξτε μια ματιά και εδώ.