Δευτέρα 19 Μαρτίου 2012

Η ζωή στο ρήγμα


Το σωτήριο έτος 1789 - το έτος της Γαλλικής Επανάστασης -, έχει αποτελέσει κομβικό σημείο στη σύγχρονη πολιτική ιστορία  του  υπάρχοντος κόσμου. Λίγα χρόνια πιο πριν, η Αμερικάνικη Επανάσταση (1775-83) έθεσε εμμέσως και με ελαφρώς διαφορετικά χαρακτηριστικά την βάση για να πατήσει επάνω της η Γαλλική Επανάσταση. Η ιστορία του σύγχρονου κόσμου, σε επίπεδο πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό, θρησκευτικό και επιστημονικό, έμελλε  στα επόμενα χρόνια να αλλάξει ριζικά. Πιθανόν οι συντελεστές αυτών των δύο κομβικών Επαναστάσεων να μην είχαν ποτέ φανταστεί το πόσο ριζικά θα άλλαζαν την ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων με την ανατροπή που επέφεραν στη μέχρι τότε γνωστή ιστορία .

Ακόμα πιο πριν από αυτούς, ο Διαφωτισμός αποτέλεσε τη θεωρητική βάση, την σύλληψη μιας ριζικής ανατροπής  της κοινωνίας προς μια εντελώς καινούργια κατεύθυνση. Ό,τι είχε υπάρξει μέχρι τότε στον κόσμο, ήταν πραγματικά εντελώς διαφορετικό. Έχουν χυθεί ποτάμια μελάνης αναλύοντας σε βάθος αυτή την ιστορική περίοδο της ανθρωπότητας. Μέσα σε αυτήν την μακρά περίοδο της θεωρητικής προπαρασκευής αλλά και της πραγμάτωσης όλου αυτού του σχεδίου της αλλαγής του κόσμου, καλλιτέχνες, φιλόσοφοι, έμποροι, τυπογράφοι, συγγραφείς πολιτικών διακηρύξεων και επιστήμονες συνέβαλαν, βήμα-βήμα, με μια απίστευτη υπομονή  και πίστη στο να γκρεμίσουν το νοούμενο ως «παλιό» και να φτιάξουν τις προϋποθέσεις για το «καινούργιο».

Όταν παρακολουθείς την ιστορική πορεία όλου αυτού του εγχειρήματος, δεν μπορεί να μην σου γεννηθεί ή εύλογη απορία: Ποιο ήταν αυτό το καταπληκτικό εργαστήριο που μέσα του ζυμωνόταν, για 150 χρόνια περίπου,  μια τέτοια κοινωνική αλλαγή τεραστίων διαστάσεων; Δεν μπορείς να μην θαυμάσεις την επιμονή των συμμετεχόντων, τους κινδύνους που αντιμετώπισαν, την αδιάλειπτη πίστη τους.

Όλοι αυτοί έδρασαν σε μια εποχή όπου οι ιδέες ήταν επικίνδυνες, πραγματικά επικίνδυνες∙ και όσο κι αν σήμερα υποτιμούμε όσους ήταν απέναντι τους, οφείλουμε να μην ξεχνάμε ότι απέναντι  τους είχαν ένα φεουδαρχικό καθεστώς, που είχε αιώνες εμπειρίας από μια σταθερή κοινωνική οργάνωση, αλλά και την εκκλησία που η παρουσία της και μόνο προκαλούσε δέος. Ήταν ο λόγος του Θεού επί της γης.

Ήταν - αν θέλουμε να το δούμε με όρους επικούς - μια πραγματική σύγκρουση γιγάντων. Από την μια πλευρά, άνθρωποι που πίστευαν στη παράδοση,στο ιερό, στην αδιασάλευτη τάξη των πραγμάτων, σε μια ερμηνεία του κόσμου που βασική της αξία ήταν η ιεραρχία και ο νόμος, ο κοσμικός αλλά και ο θεϊκός. Και από την άλλη οι υποστηρικτές της αλλαγής, της κοινωνικής ισότητας, οι υπερασπιστές των αδικημένων, οι κάτοχοι μιας νέας μυστική γνώσης, της επιστήμης, που έφερνε μαζί της νέες εξηγήσεις για τον κόσμο, νέες προοπτικές.

Πραγματικά, νομίζω ότι ιστορικά δεν είχε υπάρξει ποτέ τέτοια συγκέντρωση δυνάμεων, με τόση μεγάλη ποικιλομορφία και αντίθεση, η οποία να κάλυπτε  όλες τις πλευρές της ανθρώπινης ύπαρξης και της ανθρώπινης δραστηριότητας. − Στη συνέχεια, τα ιστορικά γεγονότα που ακολούθησαν μέχρι τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, μπορούμε να πούμε πως ήταν απλά ξεκαθαρίσματα λογαριασμών επί ήδη δεδομένης βάσης. Στον Β΄ Π.Π η ιστορία παίχτηκε ανάποδα: Οι Ναζί, όντως είχαν μια διαφορετική πρόταση εφ’ όλης της ύλης, αλλά η πρόταση αυτή έγινε άμεσα απεχθής εξαιτίας του ότι δεν μπορούσε να μεταφέρει μέσα της τίποτε το όμορφο και ευγενές, ούτε έστω σε θεωρητικό επίπεδο. Συνέπεια αυτού ήταν να ηττηθούν κατά κράτος, καθιστώντας την Γερμανία συνώνυμη, μέσα στη ιστορία, με την κτηνωδία.

Η ίδια η Γαλλική Επανάσταση αποτέλεσε λοιπόν την κορύφωση αυτής της τιτάνιας διαμάχης, μια κορύφωση που έφερε το γαλλικό λαό σε ακραία αντιπαράθεση όχι μόνο με τη αριστοκρατία και τον κλήρο της Γαλλίας, αλλά με όλη την υπόλοιπη Ευρώπη.  Οι αρχές του Διαφωτισμού, η εγκαθίδρυση αστικών πολιτευμάτων με  σχετική συμμετοχή του λαού στα πολιτικά δρώμενα και ο διαχωρισμός της εκκλησίας από  τη διαχείριση της κοινωνίας  ήταν το πολιτικό μήνυμα που κατόρθωσε να επιβάλλει η Γαλλική Επανάσταση σταδιακά και σε βάθος χρόνου σε όλη την Ευρώπη. Ο κλήρος και η αριστοκρατία έχασαν την μάχη αλλά ποτέ δεν ηττήθηκαν ολοσχερώς. Κράτησαν ένα μέρος της δύναμής τους, την οποία εγκατέστησαν, λάθρα, μέσα στη κοινωνία με τρόπο αρκετά πιο διακριτικό. Η αστική επανάσταση ποτέ δεν  μπόρεσε να καταργήσει τον εχθρό της ριζικά.

Βλέπουμε λοιπόν σήμερα τα υπόλοιπα αυτής της αριστοκρατίας να έχουν περίοπτη θέση μέσα στα αστικά κράτη της Ευρώπης και της Αμερικής. Να κατέχουν απίστευτο πλούτο και επιρροή και εν τέλει να συγκυβερνούν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Οι παλιοί πολιτικοί εχθροί ανταλλάσουν φιλοφρονήσεις και υποκλίσεις σε δημόσιες εκδηλώσεις και γάμους. Αλλά και ο κλήρος δεν εξαφανίστηκε ποτέ από το προσκήνιο. Μπόρεσε να θεωρηθεί ξανά απαραίτητος και μαζί με τους υπόλοιπους δύο να αποτελέσει την ιερή πλέον τριάδα της εξουσίας.

Η οργάνωση της σημερινής κοινωνίας είναι το αποτέλεσμα αυτής της σύγκρουσης. Μιας σύγκρουσης που ανεξάρτητα με την έκβαση της, δεν μπόρεσε να λύσει σε ικανοποιητικό βαθμό τα αίτια που την προκάλεσαν.

Το Ιερό και η Παράδοση δεν πέθαναν με την αντικατάσταση τους από την Επιστήμη∙ απλώς σπιλώθηκαν . Η οργάνωση της κοινωνίας, με την έμφαση της στη αξία και την συμμετοχή του ατόμου στα κοινά, δεν μπόρεσε να αποκαταστήσει μια κοινωνία που να παράγει λιγότερη αδικία και καταπίεση από την κοινωνία των φεουδαρχών. Ο κόσμος της Λογικής είναι ένας κόσμος, που εν τέλει πάσχει από ριζική απουσία νοήματος και έχει καταλήξει να είναι ένας κόσμος εμπορευμάτων. Η Επιστήμη, που προσδοκούσε να κάνει τον κόσμο ένα κόσμο Γνώσης, φλερτάρει επικίνδυνα με το να καταστρέψει ριζικά τον πλανήτη.

Είμαστε Άτομα σε ένα κόσμο που δεν έχει Ελευθερία, ούτε Ισότητα αλλά ούτε και Αδελφότητα. Είμαστε Άτομα που, απλώς για να κολακευόμαστε με αυτό που είμαστε και τις δυνατότητες του, χλευάζουμε το Ιερό και το Πνεύμα ζώντας μια ζωή μέσα στο ρήγμα που δημιούργησε η σύγκρουση της έπαρσης, από την μια άθεων ριζοσπαστών και από την άλλη ένθεων ηλιθίων.

Ζούμε στο ρήγμα ανάμεσα στο εξωτερικό και το εσωτερικό, αγκυλωμένοι στο να περιμένουμε μια ακόμα ριζική σύγκρουση που ελπίζουμε να μας βγάλει κάπου καλύτερα .

Πρέπει επιτέλους να απεγκλωβιστούμε από τις αρχές του Διαφωτισμού και της Γαλλικής Επανάστασης. Αυτές οι αρχές, ακόμα και αν για την εποχή τους είχαν κάτι το βαθειά ανατρεπτικό, σήμερα, στη απόλυτη πραγμάτωση τους, δεν φαίνεται να έχουν να δώσουν τίποτα το πραγματικά ουσιαστικό.

Ζούμε σε ένα κόσμο που νίκησαν οι έμποροι και οι τραπεζίτες, καθιστώντας τα πάντα τράπεζες και αγορά. Οι παλιοί αριστοκράτες, οι πεφωτισμένοι αστοί, ο κλήρος που πρόδωσε το ρόλο του, αλλά και οι επαρμένοι επιστήμονες και τεχνοκράτες έχουν κάνει τις τράπεζες και τις αγορές σπίτι τους. Αυτός είναι ο κόσμος του ρήγματος που δημιούργησαν με τις πράξεις τους∙ και αυτόν θέλουν.

Ο καινούργιος κόσμος -αν και εφ’ όσον υπάρχει ανάγκη για αυτόν!-, δεν πρόκειται να προκύψει ούτε από αυτούς που έκτισαν τον πρόσφατο, αλλά ούτε και από εκείνους που θέλουν να τον γκρεμίσουν εγκαθιστώντας καινούργιο ρήγμα.

Ο καινούργιος κόσμος, στο μέτρο που μου επιτρέπεται να τον ονειρευτώ, θα αναζητήσει το εργαστήρι του στη σύζευξη ανάμεσα στη εσωτερική εμβάθυνση του μυστηρίου της ανθρώπινης ύπαρξης με τα θεμελιώδη ερωτήματα που την απασχολούν∙ και στη οργάνωση της κοινωνίας των ανθρώπων με γνώμονα την ενότητα των αντιθέσεων και των ποικιλομορφιών που αυτή έχει. Ο καινούργιος κόσμος δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι κόσμος διαίρεσης, αλλά κόσμος σύνθεσης  και ενότητας.

Όσο η κοινωνία αναζητά να λύσει τα προβλήματα της με εξωτερικούς όρους αγνοώντας  τον εσωτερικό διχασμό, θα βαδίζει με σταθερά βήματα  σε μια οργάνωση που  θα αποφασίζει συνεχώς με γνώμονα το συμφέρον των λίγων ενάντια στους πολλούς. Θα είναι πάντα μια κοινωνία που θα κατασκευάζει εικονικά προβλήματα,  τα οποία στη συνέχεια θα προσπαθεί να λύσει θυσιάζοντας τους πολίτες της. Θα είναι μια κοινωνία που βαδίζει στο χάος και την καταστροφή της, ακόμα και αν κάνει πως δεν το καταλαβαίνει.


Τετάρτη 14 Μαρτίου 2012

Συζητήσεις σε αεροδρόμια καφενεία και κουζίνες


    
      Δύο χρόνια πριν, έχοντας μόλις επιστρέψει από ένα ταξίδι τους στην Αίγυπτο και λίγο ανατολικότερα, στη Συρία και στο Πακιστάν, μας ενημέρωσαν σχετικά, και μοιράστηκαν  μαζί μας την εκτίμησή τους, ότι τα  αραβικά καθεστώτα δεν  έχουν περιθώριο ζωής  πάνω από ένα χρόνο.
     Οι παππούδες τους  ζούσαν σε μια περιοχή του κόσμου όπου οι Βρετανοί  τράβηξαν μία γραμμή  και ονόμασαν ό,τι βρισκόταν ανατολικά της  Πακιστάν και ό,τι  ήταν δυτικά, Αφγανιστάν.  Αυτό όμως  δεν τους εμπόδισε, αυτούς  και τα παιδιά τους, να κατεβάζουν τον  χειμώνα τα πρόβατά τους  στο Πακιστάν  και να τα ανεβάζουν το καλοκαίρι στο  Αφγανιστάν.   Μία κατάσταση που συνεχίζεται αδιάλειπτα ως τα σήμερα.

     Οι ίδιοι, Βρετανοί υπήκοοι της τελευταίας  ώρας, μίλαγαν  πέντε-έξι  από τις γλώσσες που μιλιούνται από το Μαγκρέμπ,  την Βορειοδυτική Αφρική, ως  την Ινδία και την Κεντρική Ασία. Είχαν λοιπόν, όχι μόνο την δυνατότητα να συγκρίνουν αυτές  τις περιοχές  με την Δύση αλλά και – σαν άνθρωποι- την διαύγεια να εκτιμούν σωστά. Ούτε βέβαια μειωνόταν αυτή η διαύγεια από το γεγονός ότι ήταν «πιστοί» και περιτμημένοι!
    Είχαν πει λοιπόν, ότι η Αίγυπτος  που ο πληθυσμός  της  αυξάνει αλματωδώς, και 70 στους  100 ανθρώπους είναι  κάτω  των 25 χρονών, είναι ένα καζάνι που βράζει. Οι Αμερικάνοι βέβαια,  κάθε 10 χρόνια, της  χάριζαν το  εξωτερικό της  χρέος γιατί η χώρα αυτή προμήθευε το κράτος του Ισραήλ τo 40% της ενέργειας  που χρειαζόταν, το καθεστώς Μουμπάρακ  βοηθούσε αποτελεσματικά τον αποκλεισμό της  Γάζας,  κλείνοντας  το συνοριακό πέρασμα στη Ράφα  και κρατούσε πειθήνια τον κώδικα  σιωπής  για το συνεργατικό  έγκλημα  ενάντια στον Παλαιστινιακό λαό.
     Τώρα λοιπόν που η Αμερική αντιμετωπίζει όλο και αυξανόμενα προβλήματα, η λιμνάζουσα Αίγυπτος του Μουμπάρακ  «βάραινε  όλο και πιο πολύ στα χέρια τους.»

      Στις διστακτικές αμφιβολίες  μας  που είχαν να κάνουν με τα 2 εκατομμύρια χαφιέδες, ρουφιάνους  και  πράκτορες  του Μουμπάρακ, την  απόλυτη εξάρτηση  δηλαδή ενός μεγάλου μέρους του λαού από το καθεστώς, είχαν την γνώμη ότι οι 60άρηδες θα άντεχαν την ταπείνωση να στέκονται στις ουρές  για να πάρουν τις δύο αραβικές πίττες και τα όσπρια που διέθετε η κυβέρνηση στα συσσίτια αλλά οι νέοι όχι. Τα ίδια ίσχυαν λίγο- πολύ για όλα τα αραβικά καθεστώτα  της Βόρειας Αφρικής  και της Μέσης Ανατολής, του Ιράν συμπεριλαμβανομένου.  Αυτοί οι νέοι, όλο δίψα για ζωή, αν και θα συνέχιζαν να αναστατώνουν την Δύση σαν προσφυγική πλημμύρα θα παρέμεναν και πάλι αναρίθμητοι στις πατρίδες  τους  για να απαιτήσουν την στοιχειώδη αξιοπρέπεια. Επομένως  είπαν ότι, ναι, το καζάνι βράζει και έδιναν στα καθεστώτα ένα χρόνο ζωής. Το ραντεβού στην Ταχρίρ  ήταν δηλαδή  προαναγγελθέν!
       ¨Όταν λοιπόν ο ένας  χρόνος πέρασε και τα γεγονότα που ακολούθησαν την θυσία του Μπουαζίζι  στην Τυνησία σάρωσαν όλη την Μέση Ανατολή, δεν εκπλαγήκαμε τόσο από τα γεγονότα καθ’ εαυτά  όσο από την ακρίβεια της  πρόβλεψης.

       Αυτή η δημογραφική μέθοδος  ψηλάφησης  των πραγμάτων  έχει πολύ ενδιαφέρον. Καλό είναι λοιπόν να την εφαρμόσουμε λίγο στα δικά μας. Στα της Δύσης  και της Ελλάδας δηλαδή.
      ¨Όταν μιλάμε για την παρακμή της Δύσης, ας δούμε αυτή την παρακμή και σαν δημογραφικό μαρασμό, σαν αίτιο και αποτέλεσμα μιας  δημογραφικής  φθοράς. Πράγματι, μια κοινωνία που γεννάει πολλά παιδιά πιστεύει στην ζωή. Αντίθετα, οι άνθρωποι που αρνούνται να γεννήσουν – με οποιαδήποτε δικαιολογία- έχουν στραφεί  προς την συντήρηση και την κατοχύρωση. Επομένως,  κοινωνίες  που φθίνουν δημογραφικά δύσκολα εξεγείρονται. Ναι, θα δυσανασχετούν για οικονομικά θέματα συνεχώς αλλά εξέγερση σημαίνει, διεκδικώ την ζωή. Στο σύνολό της.

      Η δεκαετία του ‘60, η μητέρα όλων των δεκαετιών, που αναστάτωσε την Δύση ήταν μια έκρηξη  ζωικής δύναμης  που φυσικά προερχόταν από τους νέους της. Εύστοχα, οι κοινωνιολόγοι της εποχής συνδύασαν  την γενιά της  «αμφισβήτησης»  με την έκρηξη των γεννήσεων, το baby boom  μετά τον πόλεμο. Τους ονόμασαν μάλιστα, baby boomers. Τι πιο φυσικό οι άνθρωποι στη Δύση μετά το σοκ θανάτου που υπέστησαν από τον πόλεμο, να θέλουν  να ζήσουν. Κι αφού η πρώτη μεταπολεμική γενιά έχτισε και ανοικοδόμησε χωρίς να ρωτάει,  ήταν φυσικό η επόμενη να κάνει όλες τις ερωτήσεις  μαζεμένες.
       Τότε η πλατιά διάδοση των ναρκωτικών έδειξε ότι το φαντασιακό της  Δύσης είχε αρχίσει να εξαντλείται. Η αδυναμία της να φανταστεί και να υλοποιήσει κάτι διαφορετικό την οδήγησε –όπως και άλλους πολιτισμούς στην φάση της παρακμής  τους- στην επιστράτευση των ουσιών.  Η ήττα της αμφισβήτησης  έφερε την Δύση στο αδιέξοδο μιας βαθειάς ανισορροπίας  που δεν διευθετήθηκε. Και η δεκαετία του ’60 ήταν το κύκνειο άσμα της. ¨Εκτοτε η Δύση μοιάζει περισσότερο να πενθεί παρά να ζει.

        Πιο συγκεκριμένα εδώ στην Ελλάδα, οι δυό  γενιές  μετά τον πόλεμο, πολυπληθείς  και δυναμικές,  η μία έθρεψε το τελευταίο κύμα μετανάστευσης- αστυφιλία και  Δ.Ευρώπη- και δόθηκε στους  κοινωνικούς  αγώνες  πριν από την δικτατορία, ενώ η  επόμενη έκανε την Νομική και το Πολυτεχνείο. Αυτοί οι τελευταίοι (τα θυμόμαστε αυτά) δεν ήταν δυνατόν,  με τα παγκόσμια νέα που έφταναν μέσα από κλειστά σύνορα, να ανεχτούν κάποιους συνταγματάρχες  να τους λεν πως θα ζήσουν!
          Τα ίδια θα συμβούν και στο Ιράν. Ούτε εκεί θα αντέξουν τα αγόρια και τα κορίτσια, για πολύ ακόμα, τους  μουλάδες να τους εγκαλούν επειδή βάδιζαν στο δρόμο χέρι-χέρι!
          Γιατί για τη ζωή που στερούνται, εξεγείρονται και σκοτώνονται εκεί κάτω και όχι για το τελευταίο μοντέλο του  I-pad  όπως θέλουν να μας πείσουν αυτοί που βάφτισαν τις  αραβικές εξεγέρσεις, «Αραβική άνοιξη.»  Μια ζωή που διατηρεί ενότητα. Και αναφορά. Και δεν έχει διαλυθεί, όπως εδώ, σε ένα σύμπαν σχετικισμού και επιλογών. Το πείσμα και η περιφρόνηση στον θάνατο που δείχνουν οι  Άραβες  διαδηλωτές  μας λέει  πως υπάρχει ένα βαθύτερο θέμα τιμής.
             ¨Όταν πριν από λίγα χρόνια, ό Ισραηλινός στρατός ισοπέδωσε τον προσφυγικό καταυλισμό της Τζενίν, στην Δυτική ¨Όχθη,  οι νεαροί μαχητές  που διέφυγαν μέσα απ’ τα χαλάσματα άφησαν πίσω τους, γραμμένα στους ετοιμόρροπους τοίχους,  μερικά συνθήματα. Ένα απ’ αυτά έλεγε:  «Πρώτα η αξιοπρέπεια, μετά η γη,  μετά εμείς.»  Αυτό ακριβώς δονεί τον Αραβικό κόσμο και μόνο ένας απόηχός του φτάνει ως εμάς.
         Και μια ασπροντυμμένη γριά,  φάντασμα των ερειπίων, συνοδευόμενη από την εικοσάχρονη νύφη της  φρεσκοχήρα και γκαστρωμένη, ξεστόμισε κάτω από ένα ανθρωποκτόνο ήλιο:  έχω 7 παιδιά μπορώ να δώσω ένα-δύο για την Παλαιστίνη.


        Ποιος θα πέθαινε για ένα  i-pad?  Και ποιος θα εξεγερθεί για την τελευταία άνοδο των spreads?  Δηλαδή για το τέλος του δικαιώματος να καταναλώνει? ‘Οσο για την πείνα,αυτή περισσότερο γονατίζει και πειθαρχεί παρά ξεσηκώνει.  Ίσως τώρα γίνεται λίγο πιο κατανοητό γιατί το σήμα, το αίτημα για ζωή, που εκπέμπεται από διάφορα σημεία είναι καθαρότερο και δυνατότερο στις Αραβικές χώρες και ασθενέστερο στον  «αναπτυγμένο» κόσμο που γερνάει. Εκεί κάτω δεν έχουν ψωμί να φάνε, δεν ξέχασαν όμως την θυσία και προβάλλουν  σαν θεμελιώδη αξία την αξιοπρέπεια. Και η αξιοπρέπεια φέρνει ψωμί.  Σ’ ένα κοινό τραπέζι.
         Υποψιάζομαι λοιπόν ότι εδώ στη Δύση όπου τον τόνο δίνουν οι μεγαλύτερες ηλικίες, μια νεολαία-ήδη σε δύσκολη  θέση από πλευράς  αριθμών- που δεν έχασε ακόμα τον χυμό της  ζωής  και δεν θέλει να χάσει τελείως τα λογικά της,  θα κάνει αυτό που κάθε νεολαία ξέρει καλά να κάνει:  να επιδιώξει το νόημα της ζωής. Το οποίο βέβαια είναι αδιάσπαστο. Αλλιώs, σε λίγο, όσοι θα διαδηλώνουν στο Σύνταγμα θα είναι μόνο οικονομολόγοι. Που ακούστηκε όμως να εξεγείρονται οι οικονομολόγοι?
          Και θα σου βγαίνει η  πίστη να συναντήσεις έναν κανονικό άνθρωπο!
                                                                                                  
             .                
                                                                                                          Β.Η.

Παρασκευή 9 Μαρτίου 2012

Μέρες φόβου και οργής .ΙΙ.




Όμως  άνθρωποί μου κουρασμένοι
άνθρωποί μου αδύναμοι και φοβισμένοι
               είστε μόνοι,
λείπει αυτός που υψώνει το
δάχτυλό του κατά κει
και με τρομερή φράση
κόβει
τη φριχτή επιβουλή,
λείπει αυτός
που ειδοποιεί και
ταυτόχρονα εμψυχώνει
λείπει αυτός που ξέρει
γη και θάλασσα
όσο κανείς
που γνωρίζει τις αλλαγές τ’ ανέμου
που η καρδιά του είναι όλο φωτιά
και δεν καίγεται
που μιλάει απ’ τους νεκρούς
κι όμως ανάμεσά σας
είναι ζωντανός,
ο στέρεος νους.


Β.Η.

Παρασκευή 2 Μαρτίου 2012

Μέρες φόβου και οργής .Ι.

                       

Όσο συγκεντρώνονται τα μυαλά
                                    σαν φακός που εστιάζει
                        και σχηματίζουν ένα μεγάλο
                                    συλλογικό νου
                        Όσο συγκεντρώνονται οι ψυχές
στην ανυπέρβλητη δυσκολία
                                                Όσο σφίγγονται τα κορμιά
και τεντώνονται
να συνδράμουν ψυχή και νου
τόσο γίνεται αισθητή η παρουσία
ενός παλιάνθρωπου
                                                η παρουσία μιας θέλησης που
όλα τα σκορπάει
                                                και την κατάλληλη στιγμή
αδίστακτη
οπλίζει ένα ακόμα χέρι,


όμως η ταπεινή ρίγανη
            τα νησιά
            τα βουνά
            το πέλαγος
            ξαγρυπνούν,
απελπισμένα και μάταια
            τα σχέδια
            ενάντια στη γεωγραφία,
αγνοούν ότι οι άνθρωποι
            είναι φτιαγμένοι από
            πεισματάρικο χώμα.


 Β.Η.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...