Πέμπτη 27 Φεβρουαρίου 2014

Ουκρανία: Τα φαντάσματα επιστρέφουν, τα ψέμματα δεν τελειώνουν ποτέ



Όπως  έχει ειπωθεί πάρα πολλές φορές,  από αυτή την «ταπεινή» γωνιά της παράλληλης πολιτικο-κοινωνικής αφήγησης, οι κοινωνίες της Γης μοιράζονται εκ νέου από τους άρχοντες της. Έτσι παίζεται αυτό το παιχνίδι. Κάθε φορά που τελειώνει μια παρτίδα, όλα πρέπει να ξεκινήσουν από την αρχή, η «τάξη» των κοινωνιών καταστρέφεται, οι παίκτες δυναμώνουν ή αποδυναμώνονται, τα σύνορα πρέπει να αλλάξουν, άνθρωποι πρέπει να θυσιαστούν στο βωμό ενός πλανητικού παιχνιδιού, που σκοπό του έχει πάντοτε μια μονοδιάστατη και σταθερή  κατεύθυνση: την απόκτηση δύναμης των παικτών, τη μεγαλύτερη εξουσία των αρχόντων.
Η πολιτική σκακιέρα είναι στημένη εδώ και αιώνες. Ίδια, μόνιμη, σταθερή, πατώντας στα ίδια περίπου ψέματα, στα ίδια παλιά αλλά καλά κόλπα. Είναι άξια απορίας η επίσης σταθερή και μόνιμη αποδοχή όλου αυτού του παιχνιδιού δύναμης από την ευρεία μάζα των «υπόδουλων». Δέχονται να τρώνε τις ίδιες μπλόφες, τα ίδια ψέματα, εμπιστευόμενοι εκείνους που έχουν κάνει σαφές, διαχρονικά, μέσα από την δράση τους, ότι τους αντιμετωπίζουν σαν «αναλώσιμα πράγματα».
Η περίπτωση της Ουκρανίας  έχει ενδιαφέρον γιατί επιβεβαιώνει με τον πλέον περίτρανο τρόπο, ότι τα ψέματα και η απάτη από την μεριά των αρχόντων, πραγματικά, δεν έχει όριο.
Η Ουκρανία είναι φιλέτο. Έχει καλή στρατηγική θέση, έχει πυρηνικά, έχει φυσικό αέριο. Βρίσκεται στρυμωγμένη ανάμεσα στη σφαίρα επιρροής της Ρωσίας και της Ευρώπης. Τυπικά ανήκει στη επιρροή της Μόσχας, αλλά η Ευρωπαϊκή Ένωση όπως και η Αμερική την λιμπίζονται. Φαίνεται, ότι αποτελεί καλό πιόνι στη ανάπτυξη των δυνάμεων τους. Γεωπολιτικά, αποδυναμώνουν τη Μόσχα αποκόπτοντας την από την μηδαμινή πρόσβαση που έχει σε θάλασσες,  αλλά και οικονομικά εκμεταλλευόμενοι τα πυρηνικά της και τον ορυκτό πλούτο της.
Με ποιο τρόπο θα την φέρουν προς την μεριά τους ;
Επιφέροντας μέσα στη Ουκρανία ένα καθεστώς διάλυσης. Πατώντας στο μίσος μιας μερίδας Ουκρανών απέναντι στους Ρώσους, προκαλούν κυβερνητική κρίση με αφορμή την διάθεση Ουκρανών να μπει η χώρα στη Ευρωπαϊκή Ένωση. Ορδές κόσμου ξεχύνονται στο δρόμο διεκδικώντας το δικαίωμα τους να ορίσουν την τύχη τους, στη διαφορετική διαχείριση. Σκληρές μάχες  διεξάγονται επί δύο περίπου μήνες στο Κίεβο αλλά και σε άλλες πόλεις της Ουκρανίας, η σφοδρότητα των οποίων σαστίζει όσους έχουν βρεθεί στο δρόμο σε ανάλογες συγκρούσεις. Επί δύο μήνες τα «αδιάβλητα» ΜΜΕ  της Δύσης  αναφέρονται με απολύτως κολακευτικά λόγια στους εξεγερμένους της Ουκρανίας.
Εν τέλει μαθαίνουμε, ότι αυτοί οι εξεγερμένοι, που με τόσο πάθος εξεγείρονται για να αλλάξουν αφεντικό, είναι στη πλειονότητα τους μέλη ενός ακραίου νεοναζιστικού  μορφώματος και μάλιστα από τα χειρότερα του είδους του. Παράλληλα με την υπεράσπιση του «δίκαιου» αιτήματος τους να αλλάξουν αφεντικό (!!!), εξαπολύουν διώξεις με το ίδιο πάθος σε μετανάστες και Εβραίους .
Η καθ’ όλα άψογη Ευρωπαϊκή Ένωση, η επίσης άψογη Αμερική, αλλά και οι απανταχού επίσημοι και άσημοι Εβραίοι, στο όνομα της διάλυσης της Ουκρανίας απλώς  σιωπούν ηχηρά, μήπως και ενοχλήσουν τα τάγματα εφόδου των νεοΝαζί της Ουκρανίας και δεν περατώσουν το έργο τους .
Δεν είναι περίεργο και ύποπτο; Ο ραβίνος στο Κίεβο στέλνει εκκλήσεις για βοήθεια από τα τάγματα εφόδου και όλο το Ισραήλ, τόσο ευαίσθητο σε παρόμοια ζητήματα, κωφεύει;
Από την απέναντι μεριά, οι επίσης «δημοκρατικοί» Ρώσοι, μαστιγώνουν δημοσίως τα μέλη των Pussy Riots , μαζεύουν στρατό γύρω από την Ουκρανία και επίσης σιωπούν ηχηρά για όσα συμβαίνουν στη Ουκρανία.
Οι «παλιές και καλές μέρες» του 1933, όπου κανείς δεν αντιλαμβανόταν σε Ανατολή και Δύση –γιατί άραγε;- που πήγαινε το τρένο της ιστορίας, επαναλαμβάνονται ελαφρώς μεταμορφωμένες στο παρόν . 
Μήπως, η αλματώδης άνοδος των νεοναζιστικών κρετίνων  σε όλη την Ευρώπη, δεν είναι τίποτα άλλο παρά η προετοιμασία μια σύρραξης, που θα αποκαταστήσει την καινούργια Τάξη μέσα στο παράδεισο της θεαματικής σκοτεινιάς;
Η ιστορία της Ουκρανίας υποδηλώνει ότι η ιστορία έχει σταματήσει το 1945. Οι παίκτες είναι οι ίδιοι, οι στόχοι τους οι ίδιοι, τα ψέματα τους τα ίδια, η μιζέρια και η αδράνεια της κοινωνίας η ίδια, η προοπτική για ένα κόσμο με διαφορετικά δεδομένα αποτελεί πλέον όνειρο ελαχίστων.
Η Ουκρανία, η Ελλάδα, η Αίγυπτος, η Συρία, το Ιράκ, η Παλαιστίνη, η Τουρκία, είναι κάποια από τα μέρη που το Παγκόσμιο Σύστημα έχει επιλέξει προς το παρόν να κάνει τις ασκήσεις του. Αυτές οι ασκήσεις, επώδυνες για όσους ζουν σε αυτές τις χώρες, καταδεικνύουν, ότι κάτι ευρύτερο υπάρχει σαν σχέδιο.
Το σκοτάδι εξαπλώνεται πάλι πάνω από τον πλανήτη και όλοι μας καμωνόμαστε πως είναι απλώς συννεφιά.


9η εκπομπή

... όπου το ποτάμι αρχίζει να στενεύει και το ρεύμα να γίνεται ταχύτερο.

Θα είναι πράγματι η αλλοτρίωση το γεφύρι όπου θα συναντηθούν η Ιστορία με την Ύπαρξη;

Υπάρχει περίπτωση η ανθρωπότητα να ξεκίνησε απ' το μηδέν για να φτάσει στο τίποτα;

Μπορεί η ιστορία να επαναληφθεί σαν τραγωδία;

Είναι δυνατόν όλα αυτά να απαντηθούν σε 2 ώρες;

Και πώς είναι δυνατόν ένας Κορνήλιος να συνδέεται με μια Σιμόνη; 

Αλλά ποια από τις δυο;

Είναι αλήθεια ότι χρειάζεται πολύς δρόμος για να γελάσεις αλλά αρκεί ένα τρένο για να κλάψεις;

Όλες οι απαντήσεις αύριο Πέμπτη, 27.02, από τις 5 ώς τις 7 το απόγευμα 
στο Beton7 Art Radio

Τρίτη 25 Φεβρουαρίου 2014

ΤΕΣΤ: Καλωδιωμένοι ή στοιβαγμένοι;







<- Σχολικό Ιαπωνία 
και
Σχολικό Πακιστάν ->






Αναμένοντας -σε αναμμένα κάρβουνα- την επόμενη ανάρτησή μας, όπου θα ξεκαθαρίσουμε τις έννοιες τεχνική, τεχνοφοβία, τεχνολογικός μεσσιανισμός και τεχνοφασισμός από τις πολλές παρεξηγήσεις με τις οποίες είναι φορτωμένες, 

και μια και είμαστε σε εποχές που δίνουν και παίρνουν οι δημοσκοπήσεις ...

σκεφτήκαμε να υποβάλλουμε σ' εσάς, αγαπητοί μας αναγνώστες και φίλοι, ένα μικρό τεστ για προθέρμανση. Ορίστε:
Εάν είχατε να διαλέξετε ανάμεσα σε αυτά τα δυο σχολικά λεωφορεία, το γιαπωνέζικο αριστερά και το πακιστάνικο δεξιά, για να πηγαίνετε σχολείο ή για να στέλνετε με αυτό τα παιδάκια σας, ποιο από τα δυο θα προτιμούσατε;

 Η ερώτηση δεν κρύβει παγίδες! Σκεφτείτε κι αποφασίστε. 

Υ.Γ. Δεν χρειάζεται να μας πείτε τι αποφασίσατε, είμαστε σίγουροι ότι αποφασίσατε ελεύθερα αυτό που σας πηγαίνει περισσότερο και ξέρετε καλά το γιατί. 

Κι άλλωστε η γενική γραμμή μας απέναντι στις δημοσκοπήσεις είναι δεν ανοίγουμε ούτε την πόρτα, όχι για τίποτε άλλο, αλλά διότι, από φιλάνθρωπα και δημοκρατικά αισθήματα παρακινούμενοι, πιστεύουμε πως ο λαός δεν πρέπει να στερεί τους ηγέτες του (ούτε και τους βιομήχανους ή τους χρηματιστές) από το δικαίωμα στην έκπληξη.


Πέμπτη 20 Φεβρουαρίου 2014

Παιδεία, Τέχνη, Αποκλίνουσα σκέψη: αλλαγή παραδείγματος




Ένα πολύ καλό βίντεο από την RoyalSociety of Arts και τον Κέβιν Ρόμπινσον, που εκθέτει το πρόβλημα της σύγχρονης εκπαίδευσης πιάνοντάς το από τη ρίζα του.

Οι βασικές γραμμές του.

1.   Οι αλλεπάλληλες σημερινές «εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις», που λαβαίνουν χώρα παντού στον κόσμο, αγνοούν το γεγονός ότι το σημερινό εκπαιδευτικό σύστημα έχει στηθεί στη βάση των νοησιαρχικών αντιλήψεων του Διαφωτισμού για να ικανοποιήσει τις ανάγκες της βιομηχανικής κοινωνίας.
2.    Αυτό το σύστημα, που οργανώνει το σχολείο κατά το πρότυπο του εργοστασίου και αποβλέπει στην εξατομίκευση και τον κομφορμισμό, ταξινομεί τα παιδιά σε αυτά που «πιάνουν τα γράμματα» (από τα οποία επανδρώνει τα ανώτερα στρώματα) και σε αυτά που «δεν πιάνουν τα γράμματα» (από τα οποία επανδρώνει τις τάξεις των απλών εργατών και εργαζόμενων) έχοντας για κριτήριο την ικανότητα για επαγωγική σκέψη και για αποστήθιση των Κλασικών.
3.   'Ετσι, εκατομμύρια παιδιά που έχουν ένα σωρό άλλα ταλέντα αλλά όχι αυτό που ανταποκρίνεται στο παραπάνω «ακαδημαϊκό κριτήριο»,  καταλήγουν στα σκουπίδια −απ’ όπου και η σύγχρονη «επιδημία» των «μαθησιακών δυσκολιών», και ειδικότερα της «διαταραχής συγκέντρωσης» και της «υπερκινητικότητας», τις οποίες ελαφρά τη καρδία αντιμετωπίζουν ποτίζοντας τα παιδιά με φάρμακα, που τα κάνουν ζόμπι ενώ μερικά από τα οποία είναι και επικίνδυνα.
4.  Είναι παλαβό, τη στιγμή που γεμίζουμε τον κόσμο των παιδιών με τηλεοράσεις, ηλεκτρονικούς υπολογιστές, ipadsiphones, διαφημίσεις, έναν ασταμάτητο καταρράκτη που τους αποσπά διαρκώς την προσοχή, να τα κατηγορούμε ότι «δυσκολεύονται να συγκεντρωθούν» σε μια σχολική διδασκαλία, που όπως είδαμε στηρίζεται σε ένα στενόμυαλο κριτήριο και επιπλέον έχει καταντήσει αφόρητα βαρετή.
5.    Πρώτο θύμα, στο καθαρά εκπαιδευτικό πεδίο, αυτής της νοοτροπίας είναι η Τέχνη, η οποία δεν εδράζεται σε μια διανοητική-εγκεφαλική απλώς προσέγγιση στα πράγματα αλλά, επιπλέον, σε μια προσέγγιση αισθητηριακή, συγκινησιακή και αισθητική, δηλαδή πληρέστερη, δημιουργική και ζωντανή.
6.    Απέναντι σε αυτό το σύστημα λοιπόν, πρέπει να υπάρξει «αλλαγή παραδείγματος» και προς αυτή την κατεύθυνση μπορεί να βοηθήσει η ανάδειξη ενός ουσιώδους στοιχείου της δημιουργικότητας, που διαθέτουν όλοι οι άνθρωποι και είναι η αποκλίνουσα σκέψη, δηλαδή η ικανότητα να σκεφτεί κανείς πολλές διαφορετικές προσεγγίσεις και απαντήσεις για την επίλυση ενός προβλήματος.
7.    Πρόκειται για μια ικανότητα που διαθέτουν τα παιδιά, καθώς έρευνες έχουν δείξει ότι τα παιδιά  της προσχολικής ηλικίας διαθέτουν αποκλίνουσα σκέψη σε ποσοστό 98%, το οποίο πέφτει στο 30% για τα ίδια παιδιά στο τέλος του Δημοτικού σχολείου, και ακόμα περισσότερο στο 12% στις ηλικίες 11-15 χρονών −πράγμα που ασφαλώς σχετίζεται με το κοινό σε όλα αυτά τα παιδιά γεγονός, ότι αλέστηκαν στο μύλο του σημερινού εκπαιδευτικού συστήματος.


Εδώ με σπικάζ στα γαλλικά.



Τετάρτη 19 Φεβρουαρίου 2014

Αφιέρωση

Νἂναι σά νά μᾶς σπρώχνει ἓνας ἀέρας μαζί
πρός ἓναν δρόμο φιδωτό πού σβεῖ στά χάη,
καί σένα τοῦ καπέλου σου πλατειά καί φανταιζί
κάποια κορδέλα του, τρελά νά χαιρετάει.


Καί νἂν’ σάν κάτι νά μοῦ λές, κάτι ὡραῖο κοντά
γι’ ἂστρα, τή ζώνη πού πηδᾶν τῶν νύχτιων φόντων,
κι αὐτός ὁ ἂνεμος τρελά-τρελά νά μᾶς σκουντᾶ
ὃλο πρός τή γραμμή τῶν ὁριζόντων.


Κι ὃλο νά λές, νά λές, στά βάθη τῆς νυκτός
γιά  ἓνα –μέ γυάλινα πανιά– πλοῖο πού πάει
Ὃλο βαθιά, ὃλο βαθιά, ὃσο πού πέφτει ἐκτός:
ἔξω απ’ τόν κύκλο τῶν νερῶν –στά χάη.

Κι ὃλο νά πνέει, νά μᾶς ωθεί αὐτός ὁ ἂνεμος μαζί
πέρ’ ἀπό τόπους καί καιρούς, ἔως ὁτου –φῶς μου–
(καθώς τρελά θά χαιρετάει κείν’ ἡ κορδέλα ἡ φανταιζί)
βγοῦμε ἀπ’ τήν τρικυμία αὐτοῦ τοῦ κόσμου . . .

Γιάννης Σκαρίμπας, Φαντασία, 
από τη συλλογή Ουλαλούμ

Δευτέρα 17 Φεβρουαρίου 2014

Δοκιμασίες του πνεύματος | Το χειρόγραφο-ζαμπόν

Άντερς και Άρεντ
«Πάνω από τα μισά απ’ όσα έγραψα, είναι βιβλία “λογοτεχνίας”, έστω κι αν ανήκουν σ’ αυτό που λέγεται πολιτική και φιλοσοφική λογοτεχνία. Ξεκίνησα να γράφω λίγο καιρό πριν ανέβει στην εξουσία ο Χίτλερ. Ήταν ένα βιβλίο που του είχα δώσει τον τίτλο Η μολουσιανή Κατακόμβη. Η Μολουσία ήταν μια φανταστική χώρα. Το βιβλίο αποτελούνταν από πάρα πολλές μικρές ιστορίες, πάνω από εκατό, που πλέκονταν μεταξύ τους σαν τις ιστορίες από τις Χίλιες και μία νύχτες. Θέμα του ήταν ο μηχανισμός του φασισμού. Τις ιστορίες εκείνες υποτίθεται ότι τις αφηγούνταν οι άνθρωποι που είχε φυλακίσει η Γκεστάπο της Μολουσίας σε μια σπηλιά, που την είχε μετατρέψει σε μπουντρούμι. Ήταν θρύλοι, ιστορίες και αποφθέγματα, που μεταδίδονταν από γενιά σε γενιά φυλακισμένων μέχρι να ξεδιπλωθεί τελικά ολόκληρο το “δίδαγμά” τους έπειτα από την πτώση της δικτατορίας. 

Η πρώτη γραφή εκείνου του αντιφασιστικού βιβλίου ολοκληρώθηκε πριν πάρει την εξουσία ο Χίτλερ κι είχα ζητήσει τότε από τον Μπρεχτ να δώσει το χειρόγραφο στον εκδότη του, τον Κιπενχάουερ∙ όπως και έκανε. Ο Κιπενχάουερ, πάντοτε προνοητικός, φρόντισε να καμουφλάρει το χειρόγραφο επισυνάπτοντάς το σ’ ένα παλιό χάρτη της Ινδονησίας, στον οποίο πρόσθεσε ένα νησί με το όνομα “Μολουσία”. Κι έκανε πολύ καλά γιατί με το που το τελείωσε, εισέβαλε στο σπίτι του η πραγματική Γκεστάπο και κατέσχεσε όλα τα χειρόγραφα που βρήκε εκεί∙ μαζί και το δικό μου. Ωστόσο οι λογοκριτές έχαψαν το κόλπο του Κιπενχάουερ και πολύ γρήγορα τού επέστρεψαν το χειρόγραφο νομίζοντας ότι επρόκειτο για “ιστορίες από της θάλασσες του Νότου”. Έτσι ο Κιπενχάουερ το ξανάδωσε στον Μπρεχτ κι εκείνος πάλι σ’ εμένα. Στη συνέχεια, λίγες μέρες πριν εγκαταλείψω τη ναζιστική Γερμανία, το χειρόγραφο πήρε ένα παράξενο δρόμο. Μην τολμώντας να το περάσω παράνομα από τα σύνορα, το άφησα σε κάποιους φίλους, οι οποίοι το τύλιξαν σε λαδόκολλα και το κρέμασαν δίπλα στο τζάκι τους, μαζί με τα λουκάνικα και τα ζαμπόν. Έμεινε λοιπόν εκεί κρεμασμένο για πολλούς μήνες και “σίτεψε”, όπως λέμε, παίρνοντας την ωραία μυρωδιά των αλλαντικών που το συντρόφευαν. 

Στο Παρίσι είχα φύγει μονάχος μου κι όταν αργότερα ήρθε να με βρει η τότε σύζυγός μου [η Άννα Άρεντ, σημ. του H.S.], μου έφερε μαζί της και το χειρόγραφο στο δωμάτιο που είχα πιάσει στο Καρτιέ Λατέν. Κάθησα λοιπόν και το ξανάγραψα από την αρχή, προσθέτοντας κι άλλες ιστορίες ώσπου το έκανα τρεις φορές μεγαλύτερο. Τι το έκανα το πρώτο εκείνο χειρόγραφο; Μια και τις περισσότερες φορές δεν είχαμε να φάμε παρά λίγο ψωμί, το χρησιμοποίησα σαν “αρωματικό”: το μύριζα καθώς έτρωγα τη μπαγκέτα μου κι ένιωθα πως έτρωγα ψωμί με ζαμπόν και λουκάνικα! Κάτω από αυτές τις περιστάσεις γεννήθηκε εκείνο το χειρόγραφο των 600 σελίδων με θέμα το ναζισμό…»

Γκύντερ Άντερς, από τη συνέντευξη στον Mathias Grepfrath το 1977,
μετάφραση δική μου από το
Et si je suis déséspéré, que voulez-vous que j’ y fasse?,
(εκδ. Allia 2001)


Σημ. του H.S. Σκεφτόμαστε από καιρό, ότι δεν θα ήταν άσχημο να παρουσιάσουμε μια σειρά από ανάλογες ιστορίες «δοκιμασιών του πνεύματος», «ανθρώπων του πνεύματος» για την ακρίβεια, οι οποίες, πέρα από το ενδιαφέρον που έχουν και την ανθρωπιά που αναδύουν αυτές καθαυτές, μπορούν να μας δώσουν κάποια πατήματα για να στηριχτούμε στο σήμερα.


Τον εξαιρετικό Γκύντερ Άντερς τον έχουμε κιόλας παρουσιάσει δυο φορές: την πρώτη με αφορμή το έγκλημα στην Φουκουσίμα και τη δεύτερη στα πλαίσια του προβληματισμού μας γύρω από την προπαγάνδα και τα μμε −έτσι, κατά κάποιον τρόπο, το σημαντικό εκείνο κείμενό του θα ήταν καλό να διαβαστεί συμπληρωματικά με το απόσπασμα από το βιβλίο του Βανς Πάκαρντ, που δημοσιεύσαμε πριν λίγες μέρες εγκαινιάζοντας τα δικά μας «προεκλογικά μηνύματα».

Τετάρτη 12 Φεβρουαρίου 2014

Προσδεθείτε και μην κύπτετε εκτός!

Αύριο με το καλό ξημερώνει 
Πέμπτη, 13 Φεβρουαρίου
και φυσικά ήρθε η ώρα για την 

8η εκπομπή 

στον καταστασιακό λαβύρινθο με τις ευοίωνες προεκτάσεις του από την 'Υπαρξη έως την Ιστορία,

σαν να λέμε δηλαδή από το κέντρο της Γης μέχρι την άκρη του Σύμπαντος!

Πώς περνούν οι μέρες, πώς περνούν οι βδομάδες, τα χρόνια, οι δεκαετίες... 

Καθώς λοιπόν στην προηγούμενη εκπομπή άρκεσαν δυο λόγια για τον Αττίλα Κοτάνυι για να οδηγηθούμε μονομιάς σε καταπληκτικές σήραγγες στα σωθικά του «ανθρώπινου κτήνους»(από τις οποίες ακόμα ψαχνόμαστε αν βγήκαμε εντελώς σώοι), ... 

κι ενώ ακόμα εκκρεμεί από την 6η εκπομπή μια απάντηση στο ερώτημα σχετικά με την δυνατότητα να μετέχει κανείς στην συλλογική ιστορική δράση χωρίς να χάσει τη μοναδικότητά του ως ύπαρξη και ανθρώπινο πρόσωπο, ... 

σκοπεύουμε ετούτη τη φορά να δοκιμάσουμε αν γίνεται να κινηθούμε, χωρίς να πέσουμε στο κενό, πάνω σε ένα εκκρεμές όπου στη μια του άκρη θα μας γνέφει ο Άσγκερ Γιόρν και η χαριστικότητα της τέχνης, ενώ στην άλλη δεν αποκλείεται να φτάσουμε ίσαμε τον Φουκώ και τον σωφρονιστικό εφιάλτη!


ΘΕΡΜΗ ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ

Κατόπιν τούτων, παρακαλούμε όσους/όσες υποφέρουν από χρόνια ή οξεία ταλαντωσιφοβία να ΜΗΝ συντονιστούν αύριο από τις 17.00 έως τις 19.00 με το Beton ArtRadio!

Υ.Γ.

Εδώ έχουμε πει πώς μπορείτε να τις ακούσετε τις προηγούμενες εκπομπές ...

Για όσους/όσες έχουν ανάγκη ή απλώς επιθυμούν να καλμάρουν τα συμπτώματα αγωνίας μέχρι αύριο το απόγευμα, σας προτείνουμε να επισκεφτείτε αυτήν εδώ την παραπροπέρσινη ανάρτησή μας για να καταλάβετε για τι παλιόπαιδα μιλάμε και ν' απολαύσετε μια πολύ όμορφη παλιά ταινία!



Τρίτη 11 Φεβρουαρίου 2014

Προεκλογικό μήνυμα 01

«Η χειραγώγηση του ασυνείδητου για πολιτικούς σκοπούς δεν είναι, φυσικά, κάτι που ανακαλύφθηκε τώρα, στη δεκαετία του 1950, ή στον 20 αιώνα. Ήδη ο Ναπολέοντας είχε φτιάξει μια υπηρεσία Τύπου, την οποία, το πιθανότερο σε μια στιγμή που είχε μεγάλα κέφια, ονόμασε Υπηρεσία Κοινής Γνώμης, και έργο της ήταν να διαμορφώνει κατά παραγγελίαν τις πολιτικές τάσεις. Ο Μακιαβέλι είχε και αυτός καταθέσει κάμποσες πρωτότυπες ιδέες σε αυτό το πνεύμα. Η χειραγώγηση του λαού από ένα τύραννο είναι κάτι το αρκετά απλό∙ ο τύραννος μπορεί να την ασκεί με τη βία ή με το μαλακό, ανάλογα με τα γούστα του. Δύσκολη πραγματικά γίνεται, όταν έχεις να κάνεις με πολίτες μιας ελεύθερης κοινωνίας, η ψήφος των οποίων μπορεί να σε στείλει σπίτι σου ή που μπορούν να σε αγνοήσουν πλήρως αν το επιθυμούν.

Ο προσεταιρισμός των μαζών και μια δραστική πολιτική χειραγώγηση στο πλαίσιο μιας δημοκρατικής κοινωνίας έκαναν την εμφάνισή τους αφού προηγουμένως είχε αναπτυχθεί το επάγγελμα της χειραγώγησης των συμβόλων. Οι συγκεκριμένοι επαγγελματίες δημοσιοσχεσίτες άρχισαν να ενδιαφέρονται για την πολιτική από το 1950 κι έπειτα. Τότε, μέσα σε πολύ λίγο χρονικό διάστημα και με αποκορύφωμα τις προεδρικές εκλογές του 1956 [στις ΗΠΑ], επέφεραν θεαματικές αλλαγές στα παραδοσιακά χαρακτηριστικά της αμερικάνικης πολιτικής ζωής. Για να το πετύχουν αυτό, στηρίχτηκαν στις ιδέες

  • του Παβλόφ περί εξαρτημένων ανακλαστικών∙
  • του Φρόυντ για την πατρική φιγούρα∙
  • του Ρίσμαν, που έλεγε ότι οι Αμερικανοί ψηφοφόροι μπορούν να θεωρηθούν ως θεατές-καταναλωτές της πολιτικής∙ και
  • των ειδικών στην επιστήμη της διαφήμισης και της επικοινωνίας, Μπέιτεν, Μπάρτον, Ντάρστιν και Όρμπον.

Την παραμονή των εκλογών του 1950, η New York World-Telegraph προέβλεψε αυτό που πρόκειτο να επακολουθήσει. Σε άρθρο της με τίτλο “Οι διαφημιστές διευθύνουν την προεκλογική εκστρατεία” σημείωνε, ότι “οι πολιτικοί έχουν αρχίσει να εφαρμόζουν τις προχωρημένες διαφημιστικές τεχνικές, που χρησιμοποιούν οι εργοστασιάρχες για να πουλήσουν σε μαζική κλίμακα αυτοκίνητα, καλλυντικά ή μηχανές κουρέματος του γκαζόν”. Η προεκλογική επιτροπή των Ρεπουμπλικανών, με πρόεδρο τον κ. Λήοναρντ Χωλ και επικοινωνιακό σύμβουλο τον κ. Ρόμπερτ Χάμφρεϋ, έφτιαξε κατά παραγγελία φιλμάκια με καρικατούρες και γραφικά, ραδιοφωνικά σποτάκια, συνεντεύξεις, κ.ά. για τους ρεπουμπλικάνους υποψήφιους που θα ήθελαν να χρησιμοποιήσουν την τηλεόραση. Όσο για τους Δημοκράτες, έβαλαν επικεφαλής της προεκλογικής εκστρατείας τους τον κ. Γουίλιαμ Μπέντον, πρώην διευθυντή της διαφημιστικής εταιρείας Μπέντον και Μπόουλς, ο οποίος χρησιμοποίησε πετυχημένα όλες τις διαφημιστικές τεχνικές. […]

Στην προεκλογική εκστρατεία του 1952, οι εκλογικές επιτροπές των περισσότερων κομμάτων διέθεταν επαγγελματίες διαφημιστές και στηρίζονταν σε αυτούς. Στο βιβλίο του Επαγγελματικές Δημόσιες Σχέσεις και Πολιτική Ισχύς (1956), ο Στάνλεϋ Κέλλεϋ Τζούνιορ, της Brookings Institution, έγραφε:
“Η προεκλογική εκστρατεία φέρνει στην επιφάνεια ενδιαφέρουσες διαφορές μεταξύ των κομμάτων σε ό,τι αφορά την επιστράτευση επαγγελματικών διαφημιστών. Η στρατηγική, ο τρόπος τοποθέτησης των ζητημάτων, η χρηματοδότηση και η όλη πορεία της εκστρατείας του Αϊζενχάουερ έδειξε ότι οι Δημοκράτες χρησιμοποίησαν πολύ λιγότερο τους επαγγελματίες προπαγανδιστές που είχαν στη διάθεσή τους. Ήταν φανερό ότι απέφυγαν να στηρίξουν την εκστρατεία τους στις μεθόδους με τις οποίες οι έμποροι και οι βιομήχανοι προσεγγίζουν το κοινό.”

Οι Δημοκράτες έχασαν εκείνες τις εκλογές και πήραν το μάθημά τους: το 1956 στηρίχτηκαν πολύ περισσότερο στους επαγγελματίες δημοσιοσχεσίτες. […]

Στα ίδια χρόνια, η πολιτική άρχισε να ενδιαφέρει και τους επαγγελματίες των δημοσκοπήσεων. […] Μετά τις εκλογές του 1952, ο Μπάρλεϊ Γκάρντνερ δήλωσε, ότι οι τεχνικές σφυγμομέτρησης του ασυνείδητου πρέπει να εφαρμοστούν και στο πεδίο των πολιτικών προβλέψεων. Όπως είπε, εάν τα κόμματα είχαν χρησιμοποιήσει αυτές οι τεχνικές για να καταλάβουν τις διαθέσεις των πολιτών, αντί να τους ρωτούν απλώς ποιο κόμμα θα πήγαιναν να ψηφίσουν, τότε η ήττα του Αϊζενχάουερ θα μπορούσε να είχε προβλεφτεί.

Ένας διαφημιστής της Νέας Υόρκης, που χρησιμοποιούσε τέτοιου είδους τεχνικές, υποστήριξε πως αν τα κόμματα ανέθεταν πλήρως την εκστρατεία τους στους επαγγελματίες δημοσιοσχεσίτες και δημοσκόπους, τότε αυτοί θα μπορούσαν να στρέψουν τους ψηφοφόρους προς το κόμμα που θα ήθελαν χρησιμοποιώντας τα κατάλληλα για να επηρεάσουν τη μεγάλη μάζα των αναποφάσιστων. […]

Στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας του 1952, η εταιρεία του μελέτησε τους λεγόμενους αναποφάσιστους και ανακοίνωσε τα συμπεράσματά της μετά τις εκλογές. Όπως είπε σχετικά ο εκπρόσωπός της, ο αναποφάσιστος δεν είναι ο δήθεν “ανεξάρτητος πολίτης” που “σκέφτεται πριν αποφασίσει”, όπως νομίζουμε συνήθως. Απεναντίας, ο αναποφάσιστος αλλάζει γνώμη “εντελώς ξαφνικά και για εντελώς παιδαριώδεις λόγους, όπως για παράδειγμα επειδή αντιπάθησε τη σύζυγο του υποψήφιου”. […]

Η σφυγμομέτρηση των ασυνείδητων βλέψεων στο πεδίο της πολιτικής φάνηκε να δικαιολογείται από το ολοένα και πιο φανερό γεγονός, ότι οι ψηφοφόροι έχουν πάψει να είναι πολίτες με κρίση και λογική. […]

Η Επιθεώρηση Κοινωνικής Ψυχολογίας δημοσίευσε τα αποτελέσματα από ένα σχετικό πείραμα, που έκανε. Ζητήθηκε από διάφορους ανθρώπους, άλλους προσκείμενους στους Δημοκρατικούς και άλλους στους Ρεπουμπλικάνους, να ακούσουν μια δεκάλεπτη ομιλία πάνω στα εθνικά θέματα, διευκρινίζοντάς τους εξαρχής ότι συμμετέχουν σε ένα τεστ μνήμης. Είκοσι μέρες αργότερα, τους ζητήθηκε να πουν τι ειπώθηκε σ’ εκείνη την ομιλία. Αυτό που διαπιστώθηκε ήταν, ότι θυμόντουσαν κατά βάση μόνο εκείνα τα σημεία της που συμφωνούσαν με τις εκ των προτέρων δεδομένες πολιτικές τους προτιμήσεις και είχαν την τάση να ξεχνούν εντελώς όλα όσα δεν συμφωνούσαν με αυτές.

Το 1961 πολλοί πολιτικοί σχολιαστές επεσήμαναν τον αυξανόμενο ρόλο της “προσωπικότητας” στην αμερικάνικη πολιτική ζωή. Η Ντόροθι Τόμσον έκανε λόγο για “λατρεία της προσωπικότητας”, ενώ ο κοινωνιολόγος Ντέιβιντ Ρίσμαν απέδωσε αυτό το φαινόμενο στην τάση των πολιτών να εγκαταλείπουν τη μοίρα τους στα χέρια ηγετών.»
Vance Packard, The Hidden Persuaders (1957)


Σημ. H.S.: Από τότε πέρασαν 57 χρόνια. Θα μπορούσε να πει κανείς, ότι στο μεταξύ τα πράγματα πήγαν καλύτερα για τους πολίτες, αφού το ζήτημα της χειραγώγησής τους ήρθε, από πολλούς στοχαστές, στην επιφάνεια κι εφόσον ο σημερινός πολίτης μόνο απληροφόρητος δεν είναι. Παρ' όλ' αυτά, το καθημερινό ντους πληροφοριών δεν συνιστά από μόνο του αύξηση της γνώσης, ούτε της επίγνωσης. Ο κίνδυνος που διατρέχουμε σήμερα, είναι να έχουμε ένα μυαλό τόσο «ανοιχτό», που να χωράει μέσα του κάθε λογής σκουπίδι -κι έχει πέσει πολλή προπαγάνδα προς αυτή την κατεύθυνση. Φυσικά, αυτός ο κίνδυνος δεν αντιμετωπίζεται με μια » επιστροφή» σ' ένα περίκλειστο μυαλό, που νιώθει ότι πάει καλά όσο φοράει παρωπίδες. 

Το ψευτοδίλημμα «συντηρητισμός»-«αντισυντηρητισμός» είναι βαθιά αποπροσανατολιστικό και έτσι εργάζεται πάντοτε υπέρ του υπάρχοντος. Η απάντηση σε αυτό είναι η δημιουργικότητα. Και η δημιουργικότητα δεν είναι ούτε συντηρητική, ούτε αντισυντηρητική. Όμως προσοχή: η δημιουργικότητα δεν έχει καμιά σχέση με τον παραγωγισμό, για τον οποίο το υποκείμενο καταξιώνεται μόνο μέσα από μια ακατάσχετη παραγωγή πραγμάτων, αδιάφορη για τον τελικό σκοπό και το κοινωνικό κόστος της. Στη δημιουργικότητα, που όπως έχουμε δει πηγάζει από την «ενδιάμεση περιοχή», σημαντικό δεν είναι μόνο το έργο αλλά και ο δήμος. Αλλά θα επανέλθουμε ... αν υποτεθεί ότι ξεφύγαμε ποτέ από αυτό το θέμα. 

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...