Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2012

Η κοινωνία των ανθρώπων και η κοινωνία της ανάπτυξης

Κοιτώντας την ανθρώπινη ιστορία από την καταγεγραμμένη απαρχή της έως τα σήμερα, αποκτάς την εντύπωση ότι παρακολουθείς την ιστορία μιας φυλής ευφυών τεράτων. Το αίμα, η φρίκη, οι πόλεμοι, οι σφαγές, η αδικία, το μίσος, συμβαδίζουν αρμονικά με μια σταδιακή εντυπωσιακή ανάπτυξη στα μέσα και στους τρόπους, την οποία οι κοινωνίες με το δικό τους στίγμα χάραξαν την εξέλιξη αυτού του πλανήτη. Υπό αυτό το πρίσμα, η σημερινή κρίση της κοινωνίας δεν αποτελεί σοβαρό μέγεθος μέσα στη παγκόσμια ιστορία μπροστά, φερ’ ειπείν, στους νεκρούς πού θρήνησε η ανθρωπότητα στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ή στους νεκρούς που έχει θρηνήσει η Αφρική από ασιτία και έλλειψη νερού. Σήμερα, στη κυριολεξία ζούμε μια παρωνυχίδα της καταγεγραμμένης φρίκης, παρ’ όλο που υπάρχουν άνθρωποι πού πεθαίνουν από το κρύο ή ασιτία καθώς, στον 21ο αιώνα, είναι άστεγοι.

Σίγουρα υπάρχουν άνθρωποι και κοινωνίες που  έχουν περάσει πάρα πολύ καλά ενόσω ζούσαν, αν και κρίνοντας από το παρόν του καθενός μας, η ζωή ποτέ δεν είναι ιδιαζόντως γενναιόδωρη στους ανθρώπους. Ή για να το θέσουμε πιο καλά, ποτέ οι κοινωνίες δεν μπόρεσαν να εξασφαλίσουν για τα μέλη τους το ζην αξιοπρεπώς σε μια μεγάλη διάρκεια. Ίσως μάλιστα τα τελευταία 60 χρόνια να έχει υπάρξει μια κοινωνική σταθερότητα, τουλάχιστον στο ανεπτυγμένο υλικά τμήμα του πλανήτη, αρκετά πρωτόγνωρη.

Είναι αλήθεια ότι μετά τον Μεγάλο Πόλεμο, οι κοινωνίες του Δυτικού κόσμου  απόλαυσαν μια κοινωνική ειρήνη, μια μέσες-άκρες κοινωνική ευημερία, μια κοινωνική ασφάλεια και σταθερότητα. Όλα αυτά βέβαια έγιναν γιατί η Δύση έγδυνε με όποιο τρόπο μπορούσε το υπόλοιπο τμήμα του πλανήτη και φρόντισε να μεταφέρει την φρίκη σε εκείνο το τμήμα του κόσμου. Παρ’ όλα αυτά, κάποιοι πέρασαν καλά τα τελευταία χρόνια και άρχισαν ξανά να ονειρεύονται ότι οι κοινωνίες θα μπορούσαν να περάσουν ακόμα καλύτερα. Λίγες δεκαετίες οικονομικής ανάπτυξης ήταν αρκετές να μας κάνουν να ξεχάσουμε, ότι ο πολιτισμός μας διαχρονικά έκτισε το όραμα της ανάπτυξης του επάνω στη φενάκη της φονικής λαίλαπας, στη δύναμη του ισχυρότερου, στα οράματα ανθρώπων που σε μια άλλη κοινωνία θα θεωρούντο τρελοί για δέσιμο. Ξεχάσαμε ότι ποτέ η ανθρώπινη φυλή δεν επεδίωξε μια κοινωνία ανθρώπων, πού η ανθρώπινη ζωή θα έπρεπε να ήταν ιερή και το να ζουν όλοι αξιοπρεπώς θα έπρεπε να ήταν το κύριο μέλημα της κοινωνίας. Ξεχάσαμε ότι καταστρέψαμε αυτό τον πλανήτη που αντικειμενικά είναι το σπίτι μας, ότι ρημάξαμε τον πλούτο του, καταστρέψαμε την φυσική του ύπαρξη και τώρα σκεφτόμαστε να πάμε και στο διάστημα για να συνεχίσουμε το «ευαγές» έργο μας. Ξεχάσαμε αυτά και άλλα πολλά, αλλά δυστυχώς φαίνεται ότι η λήθη είναι το πάθος μας. Είναι ο τρόπος μας για να αισθανόμαστε ότι συνεχώς ξεκινάμε από την αρχή. Σαν να μην έχουμε μνήμη της ιστορίας. Σαν όλα να είναι καινούργια. Σαν να μην υπάρχει πορεία που φυσιολογικά έχει τα αποτελέσματα της.

Βρισκόμαστε μέσα στο τρένο της νύχτας της ανθρώπινης ψυχής που τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα στη διαρκή ανάπτυξη,  η οποία, για να επιτευχθεί, πρέπει να θυσιάσει στο διάβα της τα πάντα και κυρίως ανθρώπινες ζωές. Δεν αμφισβητώ ότι και η ανάπτυξη έχει τα οφέλη της. Καλό και το ψυγείο και ο ουρανοξύστης και το διαστημόπλοιο. Καλό είναι να πατάς το κουμπί και να έχεις ρεύμα πού φωτίζει το δωμάτιο πού έχεις τον υπολογιστή σου και γράφεις. Καλό όμως επίσης είναι μια στιγμή να σταθμίσεις το τίμημα πού έχουν όλα αυτά.

Αν το τίμημα αυτό είναι σε βάρος της ζωής, της δικής σου και των υπολοίπων, τότε επίσης καλό θα ήταν να βγεις από την λήθη και να σκεφτείς ότι σε αυτόν τον κόσμο τίποτα δεν μπορεί να είναι ανώτερο από την ίδια την ζωή και τον τρόπο που την ζούμε. Πιθανόν να μην υπάρξουμε ποτέ ξανά, άρα κάθε στιγμή που δεν την ζούμε όσο καλύτερα μπορούμε, είναι μια στιγμή που μας φέρνει όλο και πιο κοντά σε ένα τέλος που το συμπέρασμα του δεν θα είναι διόλου ευχάριστο. Αυτός ο κόσμος θα συνεχίσει να υπάρχει και μετά από μας, πιθανόν με τα ίδια προβλήματα και δεδομένα. Εμείς δεν θα είμαστε εδώ.  Άρα η ικανοποίηση μας ενόσω ζούμε οφείλει να είναι συντελεστική.

Η οικονομική κρίση που βιώνουμε τις μέρες μας είναι άμεση συνέπεια του α-λόγου, που έχει καβαλικεύσει η ανθρωπότητα.  Συμφέρον αυτό το άλογο να συνεχίσει να τρέχει με τον ίδιο τρόπο, έχουν όσοι ξέχασαν την ανθρώπινη διάσταση τους και έχουν γίνει όντα πού υποστηρίζουν μια κοινωνία ανάπτυξης δίχως ανθρώπινη διάσταση. Άλλωστε, τελικά έχουν δίκιο: αυτό το ά-λογο τρένο μόνο αυτήν την κατάληξη μπορεί να έχει. Για τους υπόλοιπους από μας πού δεν θέλουμε αυτήν την οπτική, δεν υπάρχει άλλη δυνατότητα από το να κατέβουμε από το τρένο και να επιδιώξουμε μια κοινωνία ανθρώπων.


Παρασκευή 20 Ιανουαρίου 2012

H Δημοκρατία ξανάρχεται στην Ελλάδα




                     Η πολιτική τάξη, οι εταίροι της  και το Δ.Ν.Τ. απέτυχαν.
                    Τώρα είναι  η σειρά του λαού να κυβερνήσει.

Όμως ο λαός για πολλά χρόνια επωφελήθηκε από τον καπιταλισμό.
Για πάρα πολλά χρόνια δικαιολόγησε κάθε είδους προσβολή
αφού δεν κατάφερε να απαντήσει.
Τώρα φοράει ένα χάλκινο παλτό !
… Ίσως κάποιοι πρέπει να θυσιαστούν ώστε κανείς να μην μπορεί να κάνει πίσω!

       ‘’Το δημοκρατικό πολίτευμα θα συνίσταται στη δυνατότητα του λαού να εκφράζει την βούλησή του απέναντι στα προβλήματα της δημόσιας ζωής κι όχι να εκλέγει απλώς πρόσωπα. Ακόμα λιγότερο να εκλέγει  τις ανεύθυνες συλλογικότητες που είναι τα κόμματα. Η καθολική βούληση δεν έχει καμιά  σχέση  μ’ αυτού του είδους την εκλογή’’.
        Συνεπώς θα καταργηθεί το κοινοβούλιο και τα  κόμματα. Αυτή θα είναι η πρώτη πράξη της Δημοκρατίας. Να πετάξει από πάνω της  ένα πτώμα.
         Η χώρα θα χωριστεί  σε δήμους των 10.000 ανθρώπων που κέντρο τους  θα είναι η Γενική Συνέλευση.  Ο αριθμός αυτός δεν θα υπερβαίνεται ώστε όλοι  να γνωρίζονται προσωπικά. Η δημοκρατική διαχείριση  θα είναι έργο μιας κοινωνίας των  ‘’γνωρίμων’’.
        ‘’Κάθε ζώσα ύπαρξη σε όλη την χώρα- και η χώρα θα ξεχειλίζει από ζωή- θα εκφράζει  τη  σκέψη της ‘’ μέσα στις Συνελεύσεις των Δήμων  και μέσα στις επιτροπές αυτοδιαχείρισης των εργαζομένων. “Οι αντιπρόσωποι που θα αναδυθούν στη διάρκεια αυτής της σύμπραξης στη σκέψη, θα τη διατηρούν θερμή, θα νοιώθουν ότι  η χώρα προσέχει τα λόγια τους και θα επαγρυπνούνε μήπως δεν αποδώσουν με ακρίβεια τις προθέσεις της. Αυτοί οι αντιπρόσωποι θα είναι τα αληθινά απλά όργανα έκφρασης της δημόσιας σκέψης”.
         Θα αποστέλλονται διαρκώς στην Εθνοσυνέλευση που θα συνεδριάζει έχοντας  στον νου όχι μόνο αυτούς που ζουν αλλά και αυτούς που έζησαν και αυτούς που θα έρθουν στη ζωή.
          Η Εθνοσυνέλευση γέννημα ενός λαού που βρίσκεται σε διαρκή κίνηση θα δίνει κάθε στιγμή στη χώρα μια ηγεσία.
                                 
Αυτά θα συμβούν
όταν η πρόκληση που ντροπιάζει
αποκτήσει πρόσωπο
και  άνθρωποι σαν εσάς και  σαν  εμένα
ελεύθεροι ξαφνικά από φόβο
πάρουν την ζωή στα χέρια τους.
Αυτό θα είναι μία πριγκηπική περιπέτεια!
μάτια μιλούν σε μάτια, μυαλό σε μυαλό, καρδιά σε καρδιά
και οι παρεμβάσεις στην ‘’ομαλότητα’’ πληθαίνουν
νέα πρόσωπα εμφανίζονται από παντού και συσπειρώνονται
γύρω από ιδέες  που πριν λίγο καιρό έμοιαζαν εξωπραγματικές
αλλά τώρα συζητιούνται παντού
 και άνθρωποι απλοί (αν ποτέ υπήρξε κάτι τέτοιο)
δένονται με συντροφικούς δεσμούς
και ολόκληρες γειτονιές  οργανώνονται και γίνονται  αδιάβατες
                                                                        για τις δυνάμεις της Τάξης.                                                       
Και μέσα στη δουλειά οι εργαζόμενοι οργανώνονται
Σε επιτροπές αυτοδιαχείρισης
και για πρώτη φορά έρχονται σε επαφή
με την ευθύνη και την αξιοπρέπεια.
Και αυτοί που κυβερνούσαν δεν κυβερνούν πλέον
και ο λόγος τους  γίνεται καταγέλαστος
και μέσα από την αταξία προβάλλει μια νέα τάξη.
       τότε…
ύστερα από κάποια συντριπτικά γεγονότα
αρχίζει να εμφανίζεται μια χώρα
που αφήνει πίσω της  το παλιό της πουκάμισο.
Αυτή η νέα κατάσταση πραγμάτων
προϊόν  και εγγυητής των πιο  άμεσων δημοκρατικών διαδικασιών
θα αποκαλείται απλά δημοκρατία.
Η  δημοκρατία ή είναι άμεση ή δεν υπάρχει!

-       Η δημοκρατία θα βγάλει την χώρα από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Θα αρνηθεί το χρέος. Θα  καταστήσει σαφές  ότι όποιοι θέλουν να τρυγήσουν αυτή τη χώρα μπορούν να έρθουν με τις κανονιοφόρους. Θα ξαναορίσει τις συμμαχίες.
-       Θα θέσει σε κίνηση την αγροτική παραγωγή με σκοπό την αυτάρκεια σε τρόφιμα. Προς τούτο, θα φέρνει για ένα η δύο χρόνια, αγόρια και κορίτσια από τις πόλεις στην ύπαιθρο για να επανδρώσουν αγροτικά κοινόβια να καλλιεργήσουν τη χέρσα γη και να κατοικήσουν τα άδεια σπίτια. Θα απλώσει ένα τέτοιο δίκτυο σε όλη την χώρα.
        Με το ζωηρό τους πνεύμα και λίγες ώρες δουλειάς κάθε μέρα, αυτά τα παιδιά θα δώσουν ζωή στην παρατημένη γη και με την παρουσία τους  θα ξυπνήσουν τα ναρκωμένα χωριά. Προβλέποντας  την μετακίνησή τους από κοινόβιο σε κοινόβιο θα τους δοθεί η δυνατότητα να γνωρίσουν  τη  χώρα τους.
Μετανάστες και ξένοι φίλοι  απ όλο τον κόσμο θα βρουν  μια θέση σ’ αυτά τα ζωντανά κύτταρα.
       Θα ενθαρρύνει συστηματικά την σκληραγωγία  και την εκπαίδευση των πολιτών από την φύση. Θα το κάνει αρχίζοντας  από την πιο τρυφερή ηλικία . Αυτά τα παιδιά της νεαρής Δημοκρατίας, ελεύθερα ανάμεσα σε ουρανό και γη να ζήσουν τον έρωτα   και να παλέψουν με τα εδάφη και τους καιρούς, μαθαίνοντας από πρώτο χέρι αιώνιους Νόμους, θα γίνουν τα δυνατότερα στηρίγματά της.
        Ξεκινώντας έτσι, η πολιτεία θα διευκολύνει την έξοδο κατοίκων  που έχουν εγκλωβιστεί στις πόλεις  προς την αναζωογονημένη ύπαιθρο.  Οι άνθρωποι ανασυστήνοντας εκεί μικρές κοινότητες θα ζουν όπως θα’ πρεπε να ζουν.
-      Θα βάλει μπροστά μία μικρών μεγεθών βιομηχανία με σκοπό την αυτοδυναμία.
Προς τούτο, θα ονομάσει τις ανάγκες  και θα ορίσει τις προτεραιότητες στην παραγωγή.  Θα δώσει χώρο στον πειραματισμό. Θα ενθαρρύνει ηθικά και υλικά την έρευνα.  Θα αρέσκεται σε ευφάνταστες και καινοτόμες λύσεις. Παντού όπου υπάρχουν άνθρωποι υπάρχουν λύσεις.
         Αντίθετα, θα χαλιναγωγήσει την ανάπτυξη της τεχνικής. Θα απαρνηθεί δηλαδή την ουτοπία της απεριόριστης ανάπτυξης.  Γνωρίζοντας την επεκτατικότητα του  Τεχνικού Πνεύματος και την αποξενωτική δύναμη της τεχνολογίας,  η δημοκρατία θα ζητάει κάθε στιγμή τον θρίαμβο του ολοκληρωμένου ανθρώπου.
       “Αν  η κατασκευή μιας γέφυρας  δεν πλουτίζει την συνείδηση αυτών που την δουλεύουν , η γέφυρα να μην γίνει, οι πολίτες  να συνεχίσουν να περνούν το ποτάμι κολυμπώντας ή με βάρκα.  Η γέφυρα δεν πρέπει να είναι ξεκάρφωτη , δεν πρέπει να επιβληθεί από έναν από μηχανής θεό στο κοινωνικό πανόραμα , αλλά αντίθετα πρέπει να βγει από το σωματικό μόχθο και την σκέψη των πολιτών . Η τεχνική πρέπει να φιλτραριστεί σ’ όλα τα μυαλά για να δεχτεί, να συλλάβει και  να αφομοιώσει ο πολίτης  τη γέφυρα στις λεπτομέρειες και το σύνολό της. Ο πολίτης  πρέπει να κάνει δική του την γέφυρα”.  Ότι δεν μπορεί να τραγουδηθεί από έναν λαό είναι επικίνδυνο για την ανεξαρτησία του. Όχι η τεχνολογία  αλλά η δημοκρατία πρέπει να έχει το προβάδισμα. Η γέφυρα στην  Άρτα  πρέπει να ξαναχτίζεται διαρκώς!
-      Θα απαρνηθεί την διέξοδο του δανεισμού. Θα καταστήσει δηλαδή σαφές ότι η χώρα θα καταναλώνει ό,τι  παράγει  και ό,τι  δεν μπορεί να παράγει  θα το αγοράζει άλλοτε πουλώντας κι άλλοτε ανταλλάσσοντας το περίσσευμα της παραγωγής της. Η εγκατάλειψη του δανεισμού είναι απαραίτητη  το πρώτο διάστημα  γιατί η χώρα έχει ανάγκη περισυλλογής  για να ανακαλύψει τις πραγματικές της ανάγκες  και τις πραγματικές της δυνάμεις. Και θα παραμείνει  σαν αρχή εσαεί  γιατί ο δανεισμός πάντα ωφέλησε τους δανειστές.
-      Θα διασφαλίσει την άμυνα της πατρίδας καλώντας άντρες και γυναίκες  στα όπλα και εκπαιδεύοντάς τους  διαρκώς σ’ αυτά.  Όχι μόνο  εσωτερικοί  αλλά και εξωτερικοί  εχθροί  θα την απειλήσουν  στα νέα της βήματα.
     “Σε  περίπτωση πολέμου ολόκληρο το έθνος  μάχεται ή εργάζεται. Πέρα από σχολείο πολέμου όμως ο στρατός  θα είναι σχολείο πολιτικής αγωγής. Πολιτικό σχολείο. Τα μεγάλα έργα συλλογικού ενδιαφέροντος  θα πρέπει να μπορούν να εκτελούνται από τους φαντάρους. Είναι ένα θαυματουργό μέσο για να δραστηριοποιηθούν οι αδρανείς περιοχές , να γίνουν γνωστές  σ’ ένα μεγαλύτερο αριθμό πολιτών οι πραγματικότητες της  χώρας. Για να αμυνθεί όμως η Δημοκρατία ενάντια στον μιλιταρισμό θα πρέπει να αποφύγουμε να κάνουμε τον στρατό αυτόνομο σώμα. Δεν θα πρέπει  να υπάρχουν στρατιώτες επαγγελματίες  κι ο αριθμός αξιωματικών καριέρας  θα πρέπει να ελαττωθεί στο ελάχιστο. Συγχρόνως  θα πολλαπλασιαστούν οι εθνοφρουροί και οι λαϊκές πολιτοφυλακές. Θα πρέπει δηλαδή  να αποφευχθεί η αποκρυστάλλωση ενός πνεύματος κάστας”.
        Ο στρατιώτης ενός ενήλικου έθνους δεν θα είναι ούτε πειθήνιος  ούτε μισθοφόρος αλλά ένας πολίτης  που με τα όπλα του υπερασπίζεται τον τρόπο  ζωής του. Έναν τρόπο ζωής για τον οποίο είναι υπερήφανος.
        Αν αυτά γίνουν έτσι , η επιβουλή από το εξωτερικό θα είναι ελάχιστη. Δεν  υπάρχει κράτος στον  κόσμο που δεν θα το σκεφτεί πολύ σοβαρά, πριν επιχειρήσει ενάντια σ’ έναν λαό που βρίσκεται σε εγρήγορση και πρόκειται να υπερασπισθεί το έργο του.
-      Θα απευθυνθεί σε όλους τους λαούς και σε κάθε έντιμο άνθρωπο απανταχού της γης ζητώντας την υποστήριξή τους  προς ένα καθεστώς που θέτει τα ουσιαστικά προβλήματα της ζωής και της διακυβέρνησης .  Η εμφάνιση μιας Δημοκρατίας  στη Νότια Ευρώπη, στις σημερινές εκρηκτικές συνθήκες, θα έχει καταλυτική επίδραση σε όλη την ήπειρο.
-       Θα φέρει μπρος σε ειδικά δικαστήρια, που θα συσταθούν γι αυτό τον σκοπό, μερικές δεκάδες δημόσια πρόσωπα του προηγούμενου καθεστώτος για όσα έκαναν ή δεν έκαναν τα τελευταία χρόνια. Θα φέρει σε δίκη όσους έκλεψαν δημόσιο χρήμα ή έβλαψαν με άλλο τρόπο το δημόσιο συμφέρον. Η περιουσία τους θα δημευτεί, θα τους αφαιρεθούν τα πολιτικά δικαιώματα, θα εξαναγκαστούν να αναπληρώσουν την ζημιά που έκαναν. Αυτό επείγει γιατί είναι  το απαραίτητο σημείο ρήξης  με την ενδημική διαφθορά του παρελθόντος.     
-------
       Η δημόσια συζήτηση, που αναγκαστικά θα αρχίσει, πάνω στο είδος της κοινωνίας που θέλουμε να φτιάξουμε και τις αξίες που θα την διέπουν θα είναι ένας από τους τρόπους ανάρρωσης  από το κακοφορμισμένο ψέμα και την ασχήμια στην οποία ζήσαμε επί τρείς δεκαετίες.
       Αν προϋπόθεση της δημοκρατίας είναι μια δύο αλήθειες  από όλους κατανοητές  , δεν μπορεί να έχει άλλο σκοπό από την ομορφιά. Την ομορφιά μες  στην απλότητα.
       Όλα αυτά χρειάζονται μια επανάσταση για να γίνουν .
       Όλα αυτά είναι η Επανάσταση.

       Υπάρχει κανείς που πιστεύει ότι μπορούμε να την αποφύγουμε;
       Όλοι γνωρίζουν ότι είτε συνεχίσουμε τον δρόμο των συνεχών συμβιβασμών είτε πάρουμε αυτόν της θαρραλέας  ρήξης, θα χρειαστούμε και το τελευταίο απόθεμα δύναμης. Ας κάνει λοιπόν ο καθένας μας μια απλή ερώτηση στον εαυτό του: Έχει ο δρόμος  που διαλέγω καρδιά? Αν έχει θα μας δώσει δύναμη. Αν όχι, θα μας πάρει όση έχουμε.
                                                                    

 Β.Η
    
Y.Γ.   Σ’ όλη αυτή την πορεία, κατά την γνώμη μου, κάποια σημεία απαιτούν όλη την προσοχή και τη φροντίδα μας:
         Αν υπήρχε ένας μόνο άνθρωπος  πάνω στη  γη, αυτός θα είχε μόνο υποχρεώσεις και κανένα δικαίωμα. Επομένως  οι υποχρεώσεις προηγούνται των δικαιωμάτων. Ας είναι αυτή η πρώτη αρχή για τους μελλοντικούς δημοκράτες.
         Το δημοκρατικό πολίτευμα πρέπει να μάθει να προφυλάσσεται από την έκρηξη των συλλογικών παθών . Σε κρίσιμες στιγμές ο Δήμος, υποκινούμενος από δημαγωγούς και λαϊκιστές, θα ρέπει προς αυτά. Τότε εμφανίζονται οι κίνδυνοι:  Το λάθος.  Το δημοκρατικό έγκλημα (γιατί η δημοκρατία μπορεί να αποδειχθεί ένα εγκληματικό καθεστώς όπως οποιοδήποτε άλλο) και τέλος  αυτό που υπήρξε η Νέμεσις κάθε λαού που βαδίζει προς την ελευθερία και την ενηλικίωση: ο Εμφύλιος πόλεμος!
          Η Δημοκρατία οφείλει να γνωρίζει τους δαίμονές της. Επειδή βασίζεται στην ελευθερία είναι ένα τραγικό καθεστώς . Συνεπώς η δημιουργία ενός σώματος σωφρόνων και σοφών πολιτών, που σε στιγμές έντασης και σύγχυσης συμβουλεύει, προτρέπει, αποτρέπει και αποτελεί αντίβαρο στην Εθνοσυνέλευση, ίσως είναι αναγκαία.
          Η γραμμή που χωρίζει το δίκαιο από το άδικο- τόσο σημαντική για την Δημοκρατία- η γραμμή της δικαιοσύνης, αρχίζει εδώ κάτω στη γη αλλά τελειώνει στον ουρανό. Χωρίς επουράνια δεν υπάρχει ούτε επίγεια δικαιοσύνη. Και η Αθήνα δεν θα τα είχε καταφέρει χωρίς τους θεούς της. Καλούμαστε λοιπόν κι εμείς σήμερα να ονομάσουμε αυτά που μας προκαλούν  τον σεβασμό, να δεχτούμε  μια νέα ταπεινότητα, να ξαναορίσουμε το ιερό. Να ξεκινήσουμε δηλαδή μία θρησκεία.
          Το έργο που αναλαμβάνουμε , οι κίνδυνοι που το απειλούν και η πολυπλοκότητά του προκαλούν δέος. Για να ανταπεξέλθει η δημοκρατία πρέπει να ‘’μηχανευτεί’’ τρόπους, να ‘’σκαρφιστεί’’ τεχνάσματα, να γεννήσει μέσα από σπλάχνα τελετουργίες, μύθους, ιστορίες, τέχνες. Να εμφυσήσει μια νέα υπερηφάνεια. Και να φτιάξει μία παράδοση.

Σάββατο 14 Ιανουαρίου 2012

Η Αριστερά μπροστά στην Κρίση (της)!



Σκηνή Α:  15 Νοεμβρίου 2011, πρώτη μέρα εορταστικού τριημέρου, γωνία Τοσίτσα και Πατησίων  (δίπλα στο Πολυτεχνείο).
    Πρεζόνια μπρος στο περίπτερο και στη στάση των λεωφορείων. Σ' όλο το βάθος του πάρκου της Τοσίτσα πάνω από μια εκατοντάδα πρεζόνια, όρθια σε «ξύλινες» στάσεις, ξαπλωμένα σε κουβέρτες, σε μηχανική κίνηση με το «σπαστό»  περπάτημα  της πρέζας, μια θάλασσα δυστυχίας και εξαθλίωσης. Οι τοίχοι της σχολής Καλών Τεχνών μαυρισμένοι από τις νυχτερινές φωτιές. Σκουπίδια που τα σέρνει ο άνεμος μια εδώ μια εκεί. Ανάμεσά τους πάνε κι έρχονται με κρύο χαμόγελο και κοφτερό μάτι οι «θηρευτές». Στο πέρασμά τους σκιές σηκώνονται από τα πεζοδρόμια.
     Στις δύο στάσεις των λεωφορείων λιγοστοί «κανονικοί» άνθρωποι στέκουν με παγωμένα πρόσωπα στραμμένα προς την Πατησίων. Καμώνονται  πως δεν είναι εκεί!
 
    Σκηνή Β: Ακριβώς στην γωνία της Τοσίτσα, εκεί που αρχίζει το κτήριο του Πολυτεχνείου, η ατμόσφαιρα  αλλάζει. Μεγάφωνα: "Πάλης ξεκίνημα, νέοι αγώνες".  Λιγοστά τραπεζάκια αριστερών οργανώσεων με έντυπα και αφίσες . Μπρος  στην κεντρική πύλη (κλειστή). Οι δύο πλαϊνές πόρτες ανοιχτές για τον εορτασμό. Λιγοστός κόσμος περιφέρεται μέσα. Το κεφάλι του αγάλματος – λίγα λουλούδια. Περίπου 200 γομάρια της ΚΝΕ άχρωμοι, βλοσυροί, απροσπέλαστοι, πίσω από δεκάδες τραπεζάκια με αφίσες. Κάποιοι έχουν τον Ριζοσπάστη υπό μάλης. Δύο-τρεις κοπέλες  μόνο. Αντρίλα. Προστατεύουν το πολυτεχνείο από τους αναρχικούς. Βαριά μυρωδιά  ‘’προλεταριακής‘’ μπατσίλας.
     Έξω πάλι επί της Πατησίων προς Στουρνάρα. Αρχίζουν πάλι τα τραπεζάκια των αριστερών οργανώσεων, γεμάτα προκηρύξεις, αφίσες – πουλάνε βιβλία. Τροτσκιστές, άκρα αριστερά, Σύριζα, στη γωνία και  αντιεξουσιαστές. Όλα εκπνέουν στη Στουρνάρα, μεs στον θόρυβο της κυκλοφορίας. Καστανάς (1), πιο ήπια παρουσία τοξικομανών, αυτοκίνητα, αυτοκίνητα…..
Συμπέρασμα που συγκλονίζει σαν ξαφνική αποκάλυψη: Η Αριστερά συγκατοικεί αρμονικά με την  πρέζα. (Σαν να) έχει έρθει σε συμφωνία μαζί της και (σαν να) έχουν μοιράσει τον χώρο. « Μέχρι εδώ εσείς, από δω και μετά εμείς»!

Παρόρμηση: Όλοι αυτοί οι αργόσχολοι που ‘’χτυπούν κάρτα’’ στον εορτασμό θα έπρεπε να μπουν στην Τοσίτσα και να καθαρίσουν τον χώρο από την πρέζα. Όχι για να σπρώξουν τους εγκλωβισμένους της  κάτω από την Πατησίων, όπως θα έκαναν τα παλληκάρια του Καρατζαφέρη, όχι για να σκουπίσουν τα κοινωνικά σκουπίδια ‘’κάτω από ένα κρεβάτι’’ όπως κάνει το κράτος υπό τις προτροπές  της ακροδεξιάς  αλλά για να αναλάβουν, να πάρουν πάνω τους, όλο το θέμα – πρέζα. Να ανοίξουν, σαν Αριστερά, σταθμούς αποτοξίνωσης,  να συμπαρασταθούν man to man σε κάθε τοξικομανή, να φτιάξουν, με τους μαντράχαλους που διαθέτουν, ομάδες κρούσης που να ξυλοφορτώνουν τους εμπόρους όπου τους βρίσκουν και να τους κυνηγάνε παντού, να σημάνουν συναγερμό στις γειτονιές  που χτυπάει η αρρώστια και να οργανώσουν ομάδες περιφρούρησης κατοίκων  παντού όπου γίνεται συναλλαγή και να βάζουν δικηγόρους  να ερευνούν τις σχέσεις  μπάτσων και ηρωίνης.
     Θλιβεροί Κύριοι της Αριστεράς! Δικοί σας είναι όλοι αυτοί! Φτωχιά λαϊκή  νεολαία! Ένα κομμάτι αυτών που εκπροσωπείτε στο  κοινοβούλιο! Εκπεσόντες  είναι!  Αλλά εσείς αποδεχθήκατε την πρέζα εδώ και δεκαετίες σαν ένα σύμπτωμα των μοντέρνων καιρών! Και δεχτήκατε  την αλλαγή των καιρών και ό,τι  αυτοί  έφερναν, σαν να ήταν κάτι νομοτελειακό. Σαν να ήταν  φυσικό φαινόμενο. Γιατί ήσασταν ήδη ηττημένοι πριν από την έλευση αυτών των καιρών!
      Θλιβεροί Κύριοι! Υπάρχουν πανούκλες  που δεν θα έπρεπε να είχαν καμία ευκαιρία σ αυτήν την χώρα! Γιατί ήταν όμορφη χώρα . Και δεν αντιληφθήκατε ότι βάδιζε προς την ερήμωση. Και κοιτάξτε τι έρχεται τώρα: άνεργοι, άστεγοι, συσσίτια, άρρωστοι, φόβος και το χειρότερο, το απλανές βλέμμα!
      Κοιτάξτε την Γερμανία του ‘30. Δείτε την ασθμαίνουσα προσπάθεια μιας άλλης Αριστεράς να προλάβει τον Χίτλερ. Δείτε την αλληλεγγύη στους απεργούς, στους ανέργους, τις επιτροπές αλληλοβοήθειας, τους συμβουλευτικούς σταθμούς ψυχικής υγιεινής, τις ομάδες άμυνας  ενάντια στους φασίστες. Αλλά ειπώθηκε ήδη: επρόκειτο για μία άλλη Αριστερά. Κι εκείνοι οι άνθρωποι ήταν πρόθυμοι να ματώσουν. Προέρχονταν από ένα επαναστατικό εργατικό κίνημα. Και είχαν ήδη ματώσει στα γερά!
      Πάρτε στα χέρια σας την μπροσούρα του ιατρού  Β. Ράιχ, ‘’Να τι είναι  πολιτική!’’ Και διαβάστε  εκεί μέσα την αγωνία του και την προσπάθειά του.  Διαβάστε: "Συνειδητοποίηση σημαίνει στοχασμό πάνω  στην ερήμωσή σου".
      Διαβάστε ξανά: "Για μένα, στράτευση σήμαινε, όχι κομματική δραστηριότητα και κομματική καριέρα αλλά κοινωνική δουλειά".
      Δείτε τι κάνουν σήμερα η Χαμάς και η Χεζμπολά! Φτιάχνουν σχολεία , φτιάχνουν νοσοκομεία, εκπαιδεύουν, προστατεύουν και φροντίζουν τον λαό τους. Να γιατί η Χεζμπολά αντιστάθηκε νικηφόρα στον ισραηλινό στρατό.  Αλλά αυτοί έχουν ανθρώπους που δεν φοβούνται να νικήσουν. Και δεν φοβούνται τον κοινωνικό μόχθο. Ενώ εσείς είστε επαγγελματίες αριστεροί!
      Κύριοι της Αριστεράς, η όψη του Πολυτεχνείου το μεσημέρι της 15-11-2011 έδειχνε ότι είστε ανύπαρκτοι  στον δρόμο. Και η μόνη επιθυμία σας  είναι να βελτιώσετε τα ποσοστά σας στις επόμενες  εκλογές, να αναβαθμιστείτε κοινοβουλευτικά και να ανακαινίσετε τα μαγαζιά σας.
       Εμείς είδαμε την Αριστερά στην Τοσίτσα - άρα την  είδαμε παντού! (Για του λόγου το αληθές: κοιτάξτε πως χάσατε την μάχη του αγίου Παντελεήμονα επειδή δεν την δώσατε ποτέ. Μάλλον ούτε αυτή σας αφορούσε. Ούτε σας κλόνισε ότι φτωχοί άνθρωποι πήγανε με την άκρα Δεξιά).
       Έχετε αναθαρρήσει από την πρόσκαιρη άνοδο των ποσοστών σας στις δημοσκοπήσεις. Αλλά αυτή η κρίση πρόκειται να σας τελειώσει!
        Γι αυτό κάντε, σας παρακαλούμε, τρία βήματα παρακάτω. Μη βρωμίσει εδώ το κουφάρι σας .
        Και κάτι ακόμα. Ποτέ να μην γίνουν εκλογές! Το τελευταίο πράγμα που μας νοιάζει είναι οι εκλογές!

                                                                                                     Β.Η

Παρασκευή 6 Ιανουαρίου 2012

Ο Θεός είναι μια μάσκα;

Ο Θεός είναι μια μάσκα πού οι άνθρωποι προβάλλουν μπροστά τους για να ανακουφίζονται από την εκτυφλωτική λάμψη πού συνιστά την βασιλεία του Χάους. Αυτός ο παντοδύναμος Θεός, κύριος του σύμπαντος και δημιουργός μιας Τάξης πέρα από το ανθρώπινο, είναι στη πραγματικότητα ένα άλλοθι, πού οι άνθρωποι μεταχειρίζονται για να μην αντιμετωπίσουν την φοβερή αλήθεια: πως η φανερή αταξία του Σύμπαντος δεν είναι μια ψευδαίσθηση πού οφείλεται στη ανικανότητα των θνητών να διεισδύσουν στους θεϊκούς δρόμους ,αλλά πως η μόνη πραγματικότητα είναι το Χάος και πως το Σύμπαν σε τελευταία ανάλυση, δεν συντίθεται με διαφορετικό τρόπο από ότι το Γνήσιο Τυχαίο, πού μένει εντελώς αδιάφορο μπροστά στις προσπάθειες του Ανθρώπου… 

ΝΟΡΜΑΝ ΣΠΙΝΡΑΝΤ, Οι Πράκτορες του Χάους

Ζω ακριβώς 53 χρόνια ,δόξα τον Θεό, γιατί Θεός υπάρχει. Πως το ξέρω; Έχω μιλήσει μαζί του; Μου έχει φανερωθεί; Γιατί τότε το πιστεύω; Θα μπορούσα βέβαια να αμφιβάλλω και ανάποδα. Γιατί να αμφιβάλλω για την ύπαρξη του; Σε τι με εμποδίζει η ύπαρξη του; Μου περιορίζει το αυτεξούσιο. Ή τουλάχιστον έτσι με δασκαλεύει το μυαλό μου. Η ύπαρξη του Θεού σημαίνει ότι εγώ δεν ορίζω την ύπαρξη μου. Επί της ουσίας όμως την ορίζω; Ή νομίζω ότι την ορίζω ; Επί παραδείγματι, επέλεξα τους συγκεκριμένους γονείς,επέλεξα να ζήσω την συγκεκριμένη εποχή ,επέλεξα να αναπτυχθώ με την τάξη των πραγμάτων πού αναπτύσσονται όλοι οι άνθρωποι; Επέλεξα να πάω σχολείο, να σπουδάσω να πάω στο στρατό; Ή βρήκα μια ήδη δεδομένη τάξη πραγμάτων μέσα στη οποία έφτασα σε αυτήν την ηλικία; Μήπως ορίζω τις ασθένειες πού θα πάθω ή τον θάνατο πού θα έχω;


Το ότι μιλάω σε πρώτο πρόσωπο δεν σημαίνει ότι είμαι ο απόλυτος κυρίαρχος του εαυτού μου,της ύπαρξης μου. Τότε αυτή η ύπαρξη πού λέγεται Δημήτρης και πού δεν γνωρίζει καλά–καλά όλες τις κρυμμένες όψεις της, όλες τις κρυμμένες δυνατότητες πού μπορεί να μου προσφέρει, αυτή η ύπαρξη πού ξεχνά συνεχώς, πού κάνει λάθη και σωστά, που αμφιβάλλει συνεχώς και πού δεν μπορεί να εξηγήσει το παρελθόν, να βιώσει το παρόν και να προγραμματίσει το μέλλον, πώς μπορεί να αυθαιρετεί πιστεύοντας ότι είναι αυτεξούσια; Γιατί δίνει δικαίωμα στον εαυτόν της να αμφιβάλλει ότι υπάρχει Θεός και δεν αμφιβάλλει για το αν ελέγχει οτιδήποτε; Αν ο σκλάβος ελέγχει την ζωή του, τότε γιατί έχει αφέντη; Αν ο αφέντης είναι τόσο πολύ κυρίαρχος του σκλάβου και την ζωής, γιατί δεν μπορεί να ελέγξει την αρρώστια ή τον θάνατο του;

Υπάρχει ένα θέμα : για πιο λόγο υφίσταται η αμφιβολία στη ζωή μας; Ποιος την παράγει και σε τι μας βοηθά τελικά; Ποιος έκανε την αμφιβολία κυρίαρχη ιδεολογία;

Οι πολλές ερωτήσεις όσο γοητευτικές και να είναι, όσο και να σε βοηθούν να αποφύγεις να πάρεις θέση σε θέματα πού θα έπρεπε να ήταν το επίκεντρο της ζωής και όλοι μας κάνουμε πως δεν υπάρχουν ή ότι είναι απαντημένα,καταδεικνύουν με τρόπο αποστομωτικό την απουσία άμεσου βιώματος. Αποδεικνύουν σύγχυση και απομάκρυνση από το κέντρο πού η ίδια η ζωή εδράζεται.

Ζούμε την ζωή μας ως καταναλωτές της και όχι σαν δημιουργοί. Διότι τελικά όποιος είναι δημιουργός, ξέρει να σέβεται τις ρίζες του και αυτόν που  τον δημιούργησε. Κανείς πραγματικός δημιουργός - αν είναι σοβαρός -  δεν ισχυρίζεται , ότι ελέγχει το αντικείμενο του. Μαθαίνει συνεχώς από αυτό, βελτιώνεται, αναζητά τους προκατόχους του, συζητά μαζί τους νοερά ή στη πραγματική ζωή και δοξάζει την Δύναμη εκείνη πού του έχει δώσει την χάρη να κοινωνεί το αντικείμενο του. Δεν αμφιβάλλει αν η μουσική κλίμακα είναι ορθή . Το γνωρίζει άμεσα και σολάρει πάνω της .

Η αμφιβολία είναι ιερή γιατί δίνει την δυνατότητα στον άνθρωπο να επιλέξει αυτοβούλως . Δίνει την δυνατότητα να ψάξεις σε βάθος, όλες εκείνες τις πλευρές, πού μπορούν να δώσουν απάντηση στα ερωτήματα σου. Κάθε φορά πού αμφιβάλλεις έρχεσαι αντιμέτωπος κυρίως με τη ενοχή, ότι συγκρούεσαι με μια πρότερη πρόταση πού στο καιρό της θεωρείται θέσφατο. Όταν η αναζήτηση και τα ερωτήματα ακουμπούν βαθιές και κεντρικές περιοχές της ύπαρξης, όπως εάν υπάρχει ή δεν υπάρχει Θεός, εάν χρειάζεται να υπάρχει ή όχι εξουσία, εάν ορίζω τον εαυτόν μου και μέχρι ποιου σημείου, τότε ακόμα και η αμφιβολία χρειάζεται το θάρρος για να μην κρυφτεί και μετασχηματιστεί σε φόβο. Φόβος πού θα κρύψει τα ερωτήματα και κυρίως θα αποκαταστήσει μισές απαντήσεις .

Αλλά και η αμφιβολία, αναμφίβολα,δεν μπορεί να κατέχει την κεντρική θέση μέσα στην ύπαρξη. Δεν μπορεί να μιαίνει σαν καρκίνος το βίωμα και εν τέλει ακόμα και την λογική. Κυρίως όμως ,δεν μπορεί να μιαίνει συνεχώς την απόφαση πού το υποκείμενο καλείται τελικά να αποδώσει σαν φυσική κατάληξη της έρευνας του.

Δεν μπορούμε με λογικές απαντήσεις να αποδείξουμε την ύπαρξη του Θεού. Πραγματικά, είναι ανόητο. Δεν είναι δυνατόν να αποδείξεις αυτό πού είναι πέραν των αποδείξεων . Το να αμφιβάλεις για την Αρχή πού βρίσκεται υπεράνω όλων των αρχών είναι θεμιτό. Όπως θεμιτό είναι να μην πιστεύεις σε αυτήν .

Τα ερωτήματα τελικά είναι δύο:

  • Υπάρχει η ανάγκη στον άνθρωπο να στηρίξει την ζωή του σε κάτι πού να είναι ανώτερο από αυτόν;
  • Μπορείς να κτίσεις μια κοινωνία δίχως ή με την ύπαρξη μιας ανώτερης Αρχής και ποια θα είναι αυτή η αρχή;

Ο κόσμος στον οποίο ζούμε φαίνεται σαν να έχει δώσει την απάντηση του περί αυτών των ερωτημάτων εδώ και καιρό. Ζει με ανώτερη αρχή την Εξουσία και το χρήμα. Αρχές πού κατορθώνουν να συνενώνουν την κοινωνία με τρόπο διαιρετικό. Αν αυτός ο κόσμος δεν μας ικανοποιεί και θέλουμε να τον αλλάξουμε,αναπόφευκτα εκκαλούμεθα να διερευνήσουμε τις Αρχές μας σαν άτομα και σαν κοινωνία, είτε να σωπάσουμε, αποδεχόμενοι αυτό στο οποίο συγκατανεύουμε.

Όπως και να έχει, ας μην αυταπατώμεθα, τα πανάρχαια ερωτήματα της ανθρώπινης ύπαρξης και της κοινωνίας εξακολουθούν να βρίσκονται μπροστά μας άλυτα και καυτά. Οι λύσεις πού δεν ακουμπούν την ουσία του προβλήματος, αλλά αρκούνται να το κρύψουν, δεν επιτυγχάνουν τίποτα περισσότερο από την σύγχυση και την ανισσοροπία.

Καλή χρονιά να έχουμε και ο Θεός, αν υπάρχει, να είναι μαζί μας!


Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...