Ο Θεός είναι μια μάσκα;

Ο Θεός είναι μια μάσκα πού οι άνθρωποι προβάλλουν μπροστά τους για να ανακουφίζονται από την εκτυφλωτική λάμψη πού συνιστά την βασιλεία του Χάους. Αυτός ο παντοδύναμος Θεός, κύριος του σύμπαντος και δημιουργός μιας Τάξης πέρα από το ανθρώπινο, είναι στη πραγματικότητα ένα άλλοθι, πού οι άνθρωποι μεταχειρίζονται για να μην αντιμετωπίσουν την φοβερή αλήθεια: πως η φανερή αταξία του Σύμπαντος δεν είναι μια ψευδαίσθηση πού οφείλεται στη ανικανότητα των θνητών να διεισδύσουν στους θεϊκούς δρόμους ,αλλά πως η μόνη πραγματικότητα είναι το Χάος και πως το Σύμπαν σε τελευταία ανάλυση, δεν συντίθεται με διαφορετικό τρόπο από ότι το Γνήσιο Τυχαίο, πού μένει εντελώς αδιάφορο μπροστά στις προσπάθειες του Ανθρώπου… 

ΝΟΡΜΑΝ ΣΠΙΝΡΑΝΤ, Οι Πράκτορες του Χάους

Ζω ακριβώς 53 χρόνια ,δόξα τον Θεό, γιατί Θεός υπάρχει. Πως το ξέρω; Έχω μιλήσει μαζί του; Μου έχει φανερωθεί; Γιατί τότε το πιστεύω; Θα μπορούσα βέβαια να αμφιβάλλω και ανάποδα. Γιατί να αμφιβάλλω για την ύπαρξη του; Σε τι με εμποδίζει η ύπαρξη του; Μου περιορίζει το αυτεξούσιο. Ή τουλάχιστον έτσι με δασκαλεύει το μυαλό μου. Η ύπαρξη του Θεού σημαίνει ότι εγώ δεν ορίζω την ύπαρξη μου. Επί της ουσίας όμως την ορίζω; Ή νομίζω ότι την ορίζω ; Επί παραδείγματι, επέλεξα τους συγκεκριμένους γονείς,επέλεξα να ζήσω την συγκεκριμένη εποχή ,επέλεξα να αναπτυχθώ με την τάξη των πραγμάτων πού αναπτύσσονται όλοι οι άνθρωποι; Επέλεξα να πάω σχολείο, να σπουδάσω να πάω στο στρατό; Ή βρήκα μια ήδη δεδομένη τάξη πραγμάτων μέσα στη οποία έφτασα σε αυτήν την ηλικία; Μήπως ορίζω τις ασθένειες πού θα πάθω ή τον θάνατο πού θα έχω;

Το ότι μιλάω σε πρώτο πρόσωπο δεν σημαίνει ότι είμαι ο απόλυτος κυρίαρχος του εαυτού μου,της ύπαρξης μου. Τότε αυτή η ύπαρξη πού λέγεται Δημήτρης και πού δεν γνωρίζει καλά–καλά όλες τις κρυμμένες όψεις της, όλες τις κρυμμένες δυνατότητες πού μπορεί να μου προσφέρει, αυτή η ύπαρξη πού ξεχνά συνεχώς, πού κάνει λάθη και σωστά, που αμφιβάλλει συνεχώς και πού δεν μπορεί να εξηγήσει το παρελθόν, να βιώσει το παρόν και να προγραμματίσει το μέλλον, πώς μπορεί να αυθαιρετεί πιστεύοντας ότι είναι αυτεξούσια; Γιατί δίνει δικαίωμα στον εαυτόν της να αμφιβάλλει ότι υπάρχει Θεός και δεν αμφιβάλλει για το αν ελέγχει οτιδήποτε; Αν ο σκλάβος ελέγχει την ζωή του, τότε γιατί έχει αφέντη; Αν ο αφέντης είναι τόσο πολύ κυρίαρχος του σκλάβου και την ζωής, γιατί δεν μπορεί να ελέγξει την αρρώστια ή τον θάνατο του;

Υπάρχει ένα θέμα : για πιο λόγο υφίσταται η αμφιβολία στη ζωή μας; Ποιος την παράγει και σε τι μας βοηθά τελικά; Ποιος έκανε την αμφιβολία κυρίαρχη ιδεολογία;

Οι πολλές ερωτήσεις όσο γοητευτικές και να είναι, όσο και να σε βοηθούν να αποφύγεις να πάρεις θέση σε θέματα πού θα έπρεπε να ήταν το επίκεντρο της ζωής και όλοι μας κάνουμε πως δεν υπάρχουν ή ότι είναι απαντημένα,καταδεικνύουν με τρόπο αποστομωτικό την απουσία άμεσου βιώματος. Αποδεικνύουν σύγχυση και απομάκρυνση από το κέντρο πού η ίδια η ζωή εδράζεται.

Ζούμε την ζωή μας ως καταναλωτές της και όχι σαν δημιουργοί. Διότι τελικά όποιος είναι δημιουργός, ξέρει να σέβεται τις ρίζες του και αυτόν που  τον δημιούργησε. Κανείς πραγματικός δημιουργός - αν είναι σοβαρός -  δεν ισχυρίζεται , ότι ελέγχει το αντικείμενο του. Μαθαίνει συνεχώς από αυτό, βελτιώνεται, αναζητά τους προκατόχους του, συζητά μαζί τους νοερά ή στη πραγματική ζωή και δοξάζει την Δύναμη εκείνη πού του έχει δώσει την χάρη να κοινωνεί το αντικείμενο του. Δεν αμφιβάλλει αν η μουσική κλίμακα είναι ορθή . Το γνωρίζει άμεσα και σολάρει πάνω της .

Η αμφιβολία είναι ιερή γιατί δίνει την δυνατότητα στον άνθρωπο να επιλέξει αυτοβούλως . Δίνει την δυνατότητα να ψάξεις σε βάθος, όλες εκείνες τις πλευρές, πού μπορούν να δώσουν απάντηση στα ερωτήματα σου. Κάθε φορά πού αμφιβάλλεις έρχεσαι αντιμέτωπος κυρίως με τη ενοχή, ότι συγκρούεσαι με μια πρότερη πρόταση πού στο καιρό της θεωρείται θέσφατο. Όταν η αναζήτηση και τα ερωτήματα ακουμπούν βαθιές και κεντρικές περιοχές της ύπαρξης, όπως εάν υπάρχει ή δεν υπάρχει Θεός, εάν χρειάζεται να υπάρχει ή όχι εξουσία, εάν ορίζω τον εαυτόν μου και μέχρι ποιου σημείου, τότε ακόμα και η αμφιβολία χρειάζεται το θάρρος για να μην κρυφτεί και μετασχηματιστεί σε φόβο. Φόβος πού θα κρύψει τα ερωτήματα και κυρίως θα αποκαταστήσει μισές απαντήσεις .

Αλλά και η αμφιβολία, αναμφίβολα,δεν μπορεί να κατέχει την κεντρική θέση μέσα στην ύπαρξη. Δεν μπορεί να μιαίνει σαν καρκίνος το βίωμα και εν τέλει ακόμα και την λογική. Κυρίως όμως ,δεν μπορεί να μιαίνει συνεχώς την απόφαση πού το υποκείμενο καλείται τελικά να αποδώσει σαν φυσική κατάληξη της έρευνας του.

Δεν μπορούμε με λογικές απαντήσεις να αποδείξουμε την ύπαρξη του Θεού. Πραγματικά, είναι ανόητο. Δεν είναι δυνατόν να αποδείξεις αυτό πού είναι πέραν των αποδείξεων . Το να αμφιβάλεις για την Αρχή πού βρίσκεται υπεράνω όλων των αρχών είναι θεμιτό. Όπως θεμιτό είναι να μην πιστεύεις σε αυτήν .

Τα ερωτήματα τελικά είναι δύο:

• Υπάρχει η ανάγκη στον άνθρωπο να στηρίξει την ζωή του σε κάτι πού να είναι ανώτερο από αυτόν;
• Μπορείς να κτίσεις μια κοινωνία δίχως ή με την ύπαρξη μιας ανώτερης Αρχής και ποια θα είναι αυτή η αρχή;

Ο κόσμος στον οποίο ζούμε φαίνεται σαν να έχει δώσει την απάντηση του περί αυτών των ερωτημάτων εδώ και καιρό. Ζει με ανώτερη αρχή την Εξουσία και το χρήμα. Αρχές πού κατορθώνουν να συνενώνουν την κοινωνία με τρόπο διαιρετικό. Αν αυτός ο κόσμος δεν μας ικανοποιεί και θέλουμε να τον αλλάξουμε,αναπόφευκτα εκκαλούμεθα να διερευνήσουμε τις Αρχές μας σαν άτομα και σαν κοινωνία, είτε να σωπάσουμε, αποδεχόμενοι αυτό στο οποίο συγκατανεύουμε.

Όπως και να έχει, ας μην αυταπατώμεθα, τα πανάρχαια ερωτήματα της ανθρώπινης ύπαρξης και της κοινωνίας εξακολουθούν να βρίσκονται μπροστά μας άλυτα και καυτά. Οι λύσεις πού δεν ακουμπούν την ουσία του προβλήματος, αλλά αρκούνται να το κρύψουν, δεν επιτυγχάνουν τίποτα περισσότερο από την σύγχυση και την ανισσοροπία.

Καλή χρονιά να έχουμε και ο Θεός, αν υπάρχει, να είναι μαζί μας!