Τρίτη 31 Δεκεμβρίου 2013

Καλή Χρονιά!!!


... και μην ξεχνάμε: 


Όταν το νερό είναι μολυσμένο, 
δεν έχει σημασία αν το ποτήρι είναι μισογεμάτο ή μισοάδειο!



Κυριακή 22 Δεκεμβρίου 2013

Το Βάρος του Εαυτού



    Υπάρχει ένας βαθύτερος εαυτός ο οποίος μιλά σπάνια και όταν μιλά, μιλά από την εξορία. Αποστρέφουμε το βλέμμα απ’ αυτόν και κάνουμε ότι δεν ακούσαμε την χαμηλή φωνή. Αν και τόσο μακρινή ακούγεται ολοκάθαρα, σαν ψίθυρος, καμιά φορά σε μια ξαφνική σιωπή, καμιά φορά μέσα στη νύχτα. Σαν κάτι ξένο.Αλλά τρομακτικά οικείο.

    Προσποιούμαστε ότι νοιώθουμε καλά μέσα στη βουή του κόσμου και αγαπάμε τον πολτό μέσα στον οποίο χανόμαστε. Είναι καθησυχαστικό!
    Και υπάρχει πολύ μίσος σ’ αυτή την αγάπη!
    Νοιώθουμε ησυχασμένοι μες την αδράνεια της μάζας και την απροσωποποίηση.

    Θα μπορούσε να είναι μια ακόμα σημασία της λέξης «αυταπάρνηση».

    Υπάρχει όμως κάτι εξαιρετικά ακανθώδες σ’ αυτή την στάση και λέγεται προσωπική δύναμη και προσωπική ευθύνη.
    Άρα ερχόμαστε μπροστά σε κάτι, αμφιλεγόμενο πια, που λέγεται προσωπικό θάρρος. Αποσιωπημένο στις μέρες μας. Σχεδόν ταμπού.
    Αλλά είναι πολύ επικίνδυνο να μην ασκήσεις την προσωπική δύναμη γιατί θα σε εκδικηθεί- Σκοτώνοντάς σε!

    Και η αίσθηση της προσωπικής ευθύνης?  Να κάτι που δεν κάμπτεται αλλά για λίγο μόνο σκύβει το κεφάλι!

    Όλα αυτά είναι πολύ ενοχλητικά. Ζητώ συγνώμη λοιπόν αν ηχώ μελοδραματικός αλλά νομίζω ότι αυτός είναι ο λόγος που ο θάνατος έχει γίνει τόσο τρομακτικός στις μέρες μας. Γιατί αυτός είναι που μας σέρνει βίαια μπρος σ’ αυτό το πρόσωπο κι αυτή τη φωνή.
    Δεν είναι ο ευλογημένος θάνατος αλλά χάσκει σαν υπαρξιακή καταβόθρα.
   
    Ό,τι όμως ισχύει για έναν άνθρωπο ισχύει και για ένα λαό. Και η περίφημη κρίση,       μέχρι στιγμής, μοιάζει να είναι αιώρηση πάνω από ένα κενό, περιδίνηση γύρω από ένα μηδέν.


                                                                                      Β.Η

Τρίτη 17 Δεκεμβρίου 2013

Δημιουργικότητα, παράδοση και παραπληροφόρηση

Προσθήκη λεζάντας
«Μήπως η δημιουργικότητα είναι κάτι που δεν διαθέτει από μόνος του ο άνθρωπος, κάθε άνθρωπος, και που, επομένως, χρειάζεται να του το εμφυτεύσουμε έξωθεν; Αυτό δεν είναι αλήθεια. Η δουλειά του Ντέσμοντ Μόρρις, τα πορίσματα της οποίας δημοσιεύτηκαν στο βιβλίο The Biology of Art (1962), μας δίνει κάποια κλειδιά για να κατανοήσουμε τη φύση αυτού του μπλοκαρίσματος.  Σε ένα από τα πειράματά του, έδωσε σε χιμπατζήδες καμβά και μπογιές κι αυτοί άρχισαν αμέσως να ζωγραφίζουν ισορροπημένες χρωματικές μορφές, που θυμίζουν κάπως κάποια μορφικά πειράματα της μοντέρνας τέχνης και ειδικότερα του αφηρημένου εξπρεσιονισμού. Όμως το σημαντικότερο σημείο του πειράματος ήταν ότι, όπως διαπιστώθηκε, τα ζώα παθιάστηκαν και απορροφήθηκαν τόσο πολύ με τη ζωγραφική, που σχεδόν έπαψαν να ενδιαφέρονται για το φαγητό, το σεξ ή άλλες δραστηριότητες στις οποίες αφιερώνονταν μέχρι τότε. Επιπλέον πειράματα έδειξαν ότι και τα παιδιά συμπεριφέρονταν με περίπου ανάλογο τρόπο με αυτό των χιμπατζήδων, όταν τους έδιναν χαρτιά και μπογιές.

Τα πειράματα αυτά φαίνεται να υποστηρίζουν την άποψη, ότι η δημιουργικότητα είναι ένα έμφυτο δυναμικό. Παρολαυτά, τις περισσότερες φορές, με τα χρόνια μαραίνεται, ή περιορίζεται σε μεμονωμένα πεδία όπως η επιστήμη, η μουσική ή η ζωγραφική.  Γιατί συμβαίνει αυτό;

Στη συνέχεια των πειραμάτων του, ο Μόρρις άριχσε να επιβραβεύει τους χιμπατζήδες για κάθε ζωγραφικό έργο που έφτιαχναν. Πολύ γρήγορα το έργο τους άρχισε να γίνεται όλο και πιο πρόχειρο ώσπου έφτασαν στο σημείο να μουτζουρώνουν στα βιαστικά, ίσα-ίσα για να ικανοποιήσουν τον πειραματιστή και να πάρουν την ανταμοιβή τους. Παρόμοια συμπεριφορά μπορούμε να παρατηρήσουμε και στα παιδιά από τη στιγμή που θα ‘συνειδητοποιήσουν’ τι λογής ζωγραφιά ‘πρέπει’ να παραδώσουν για να ανταμοιφθούν. Πρόκειται συνήθως για αδιαόρατες και σιωπηρες ανταμοιβές, όπως για παράδειγμα η επιδοκιμασία και ο έπαινος, καθώς και μια λίγο-πολύ κρυφή απαίτηση να κάνουν ό,τι κάνουν και τα άλλα παιδιά τριγύρω τους.

Με άλλα λόγια, φαίνεται πως η δημιουργικότητα δεν συμβαδίζει με εξωτερικές και εσωτερικές ανταμοιβές ή τιμωρίες. Κι ο λόγος είναι σαφής. Για να κάνεις κάτι με στόχο την ανταμοιβή, η όλη τάξη της δραστηριότητας καθώς και η ενέργεια που απαιτείται γι’ αυτήν καθορίζονται από αυθαίρετες αξιώσεις, που είναι εξωτερικές ως προς την ίδια τη δημιουργική δραστηριότητα. Έτσι, η δραστηριότητα αυτή γίνεται μηχανική κι επαναληπτική, ή ψάχνει με μηχανικούς τρόπους αλλαγές προκειμένου να αυτοσυντηρηθεί. Το αποτέλεσμα είναι η ανία και η αδιαφορία, η υποβάθμιση της ενέργειας που απαιτείται για να υπάρξει δημιουργική σύλληψη και δράση, και επομένως ολοένα και μεγαλύτερες ανταμοιβές ή ποινές προκειμένου να συνεχίσει να εκτελείται η συγκεκριμένη δραστηριότητα.

Συμπεραίνουμε λοιπόν, ότι η επιβολή στόχων και προτύπων συμπεριφοράς με τρόπο
μηχανικό, εξωτερικό και χωρίς κατανόηση, παράγει μια άκαμπτη δομή στη συνείδηση, η οποία μπλοκάρει το ελεύθερο παιχνίδι της σκέψης και την ελεύθερη κίνηση της επίγνωσης και της προσοχής, που είναι απαραίτητα για να δράσει η δημιουργικότητα.

Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι οι κανόνες και κάθε εξωτερική τάξη είναι πράγματα ασυμβίβαστα με τη δημιουργικότα, και πως ένας γνήσια δημιουργικός άνθρωπος πρέπει να ζει στα κουτουρού. Για να γράψεις ένα σονέτο, ή μια φούγκα, για να συνθέσεις μια αφηρημένη ζωγραφιά ή για να ανακαλύψεις κάποιο νέο θεώρημα στα μαθηματικά, η δημιουργικότητα χρειάζεται οπωσδήποτε να λειτουργεί μέσα στο πλαίσιο μιας ορισμένης καλλιτεχνικής ή δημιουργικής μορφής. Για παράδειγμα, η αξιοσημείωτη δημιουργικότητα του Σεζάν κατευθυνόταν στην ανακάλυψη νέων μορφών και τάξεων ζωγραφικής σύνθεσης μέσα στο πλαίσιο μιας ορισμένης μορφής ελευθερίας, την οποία είχαν εδραιώσει πριν από αυτόν οι Ιμπρεσιονιστές. Το ίδιο μπορούμε να πούμε και για ορισμένα από τα σπουδαιότερα έργα του Μπαχ. Για να ζει κανείς δημιουργικά, χρειάζεται μια εξαιρετική και ευαίσθητη αντίληψη των τάξεων και των δομών σχέσης με άλλα άτομα, με την κοινωνία, με τη φύση. Τότε μπορεί να ανθίσει η δημιουργικότητα. Και μόνον όταν η δημιουργική δράση υποδουλώνεται σε εξωτερικούς στόχους, όπως συμβαίνει με την επιδίωξη ανταμοιβής, μόνο τότε η όλη δραστηριότητα αρχίζει να μαραίνεται και να παρακμάζει.

Όποτε η δημιουργικότητα παρεμποδίζεται ή μπλοκάρεται, αυτό που προκύπτει δεν είναι απλώς μια απουσία δημιουργικότητας αλλά εκδηλώσεις διαφόρων τύπων καταστροφικότητας. Καθώς η δημιουργικότητα είναι πρωταρχική ανάγκη του ανθρώπου, η παρεμπόδισή της επιφέρει μια διάχυτη κατάσταση ματαίωσης και πλήξης, η οποία οδηγεί στην αναζήτηση διεγερτικών ‘διεξόδων’ που εμπλέκουν ένα βαθμό καταστροφικής δύναμης και εκβάλλουν στη βία. Παρολαυτά, εκείνο που είναι ακόμα πιο καταστροφικό από την απροκάλυπτη βία, είναι το γεγονός ότι οι αισθήσεις, τα μυαλό και τα συναισθήματα του παιδιού σταδιακά απονεκρώνονται με αποτέλεσμα να χάνει την ικανότητα της ελεύθερης κίνησης της προσοχής και της σκέψης του. Πράγματι, η καταστροφική ενέργεια που ξυπνάει τότε στο νου, στρέφεται εναντίον του ίδιου του δημιουργικού δυναμικού στο σύνολό του. […]

Στο επίπεδο της κοινωνίας, ένας παράγοντας που μπλοκάρει τη δημιουργικότητα σχετίζεται με το γεγονός ότι η κοινωνία θεωρεί ως δεδομένο και αυτονόητο ένα ευρύ φάσμα άκαμπτων πεποιθήσεων. Αυτές οι πεποιθήσεις είναι αδιανόητο ακόμα και να τεθούν υπό συζήτηση. Υπάρχει δηλαδή μια σιωπηρή απαίτηση να συμμορφώνονται άπαντες προς αυτές τις πεποιθήσεις και ταυτόχρονα να συμπεριφέρονται άπαντες λες κι αυτές δεν υπάρχουν καν. Η λειτουργία τους μέσα στην κοινωνία αποσιωπάται, και αποσιωπάται ακόμα και αυτή η αποσιώπηση. […]

Σε αυτό πρέπει να προσθέσουμε τον τεράστιο όγκο παραπληροφόρησης, που κυκλοφορεί, συμβάλλοντας στην έκπτωση της κοινωνικής δημιουργικότητας. Τα μμε και τα διάφορα υπερσύγχρονα μέσα επικοινωνίας διαδίδουν τάχιστα και μεγεθύνουν στο έπακρο αυτή την παραπληροφόρηση, ταυτόχρονα και παράλληλα με την έγκυρη πληροφόρηση. Να ξεκαθαρίσουμε εδώ, ότι ως ‘παραπληροφόρηση’ εννοούμε μια μορφή φθοροποιού γενετικής πληροφόρησης −δηλαδή την εισαγωγή στρεβλωτικών ‘κωδίκων’ στη δημιουργική-γενετική τάξη της κοινωνίας− και όχι απλώς τις λαθεμένες απόψεις για τα γεγονότα. Πράγματι, εάν κατανοήσουμε ως δημιουργική-γενετική τάξη της κοινωνίας τη συγκεκριμένη δραστηριότητα παραγωγής του γενικού, θα αντιληφθούμε αμέσως ότι η τάξη αυτή επηρεάζεται βαθύτατα από όσα όσα έχουν τη διάσταση της γενικής σημασίας, δηλαδή της σημασίας που αφορά τους πάντες εντός της κοινωνίας αυτής: γενικές αρχές, γενικοί στόχοι, γενικώς αποδεκτές αξίες, συμπεριφορές, πρότυπα και πιστεύω. Κοντολογίς, η παραπληροφόρηση, ως φθοροποιός γενετική πληροφόρηση της κοινωνίας, πλήττει τις γενικές σημασίες απονεκρώνοντας τη δημιουργική δραστηριότητα που τις παράγει.»

David Bohm και FDavid PeatΕπιστήμη, Τάξη και Δημιουργικότητα (1987)


Σημ. του H.S. Εν ολίγοις, η δημιουργικότητα ακουμπάει στην παράδοση (Σεζάν) και η παραπληροφόρηση υπονομεύει την παραγωγή Κοινού Λόγου (δημιουργικής-γνετικής τάξης, συγκεκριμένης δραστηριότητας παραγωγής του Γενικού). Thank you double David! Έχει ενδιαφέρον και η σχετική πρόταση του Μπομ, για την οποία μπορεί κανείς να πάρει μια γεύση εδώ


            

Τρίτη 10 Δεκεμβρίου 2013

Το σκοτάδι στην Αθήνα



 “Από το βάθος του μπαούλου βγαίνει σκοτάδι και μια παράξενη σιωπή κατακλύζει τα πάντα”
Ανοίχτηκε βίαια, μ' έναν πυροβολισμό στο λουκέτο, στις 6 Δεκέμβρη του '08. Στην Ελλάδα, η υπαρξιακή κρίση προηγήθηκε της οικονομικής. Κι από τότε, η αλήθεια, φορώντας χίλια προσωπεία, προχωράει παντού με χάλκινο βηματισμό! Και, βαδίζοντας, ένα-ένα τα αφαιρεί ώσπου να μείνει με ακάλυπτη την όψη. Γιατί ό,τι έχει γίνει κι ό,τι πρόκειται να γίνει έχει ήδη από την αρχή συντελεσθεί.
  
 Δεν κοροϊδεύεται ούτε από φορέματα ούτε από φτασίδια. Και δεν θα ησυχάσει, σαν κρύος θάνατος γυρεύει τον άνθρωπο γυμνό. Έμμονη παρουσία μην πάψεις να ζητάς!

    Μισόφωτοι δρόμοι, εγκαταλελλειμένες γειτονιές, σπασμένες πλάκες, γυναικεία τακούνια πάνω-κάτω σε βρεγμένα πεζοδρόμια. Η άσφαλτος έχει ακόμα ζέστη από το καλοκαίρι. Ή είναι χαμηλός πυρετός?
    Κι όμως! Αυτό δεν είναι χιόνι. Δεν είναι αυτή η ησυχία του χιονιού! Στάχτη είναι που πέφτει από ψηλά!

    Όδός Αριστοτέλους-νύχτα-είδα την τρυφερότητα! Η πουτάνα και ο πελάτης της, πρόσωπο με πρόσωπο, με τα χέρια μες τα χέρια. Χρόνια είχα να δώ τέτοια σκηνή. Τέτοιο κράτημα χεριών. Τέτοια ζεστασιά ματιών. Ποιός είπε ότι στην κόλαση δεν υπάρχει, σε κάποιες γωνιές της, θαλπωρή? Δεν είναι η κόλαση φτιαγμένη από ανθρώπινο υλικό? Δεν είναι έργο ανθρώπινων χεριών?
     Ο ξερός ήχος από ένα τακούνι που έγδερνε τις πλάκες. Και μια βλαστήμια από γυνακεία χείλη!

    Έπρεπε να γυρίσω αυτούς τους δρόμους- έπρεπε να αναμετρηθώ μαζί τους-αλλοιώς δεν θα μπορούσα να ξανακοιμηθώ σ' ένα ζεστό κρεβάτι.

    Γύρισα πόλεις. Είδα τα τοπία τους. Όλες τις ώρες. Στάθηκα με το μετρονόμο σε γωνίες δρόμων. Μέτρησα τον παλμό τους. Κάποιες στιγμές άκουσα το νυχτερινό τύμπανο. Και είδα δυο-τρεις όψεις της Νέμεσης.
    Φρικτή ομορφιά σε ξαναβρίσκω! Κάποτε πλήρωνα για να βρεθώ σε τέτοιες πόλεις. Τώρα η πόλη μου γίνεται η χαώδης σκοτεινιά που πάντα ονειρευόμουν!

    Ποιό είναι το κύριο χαρακτηριστικό της κόλασης? Το πιο αλάθευτο σημάδι της? Δεν είναι ο πόνος χωρίς προοπτική? Η έλλειψη κουράγιου? Η ανημπόρια που ναρκώνει τα μέλη? Και η διαρκής επιστροφή?
    Και δεν είναι η κόλαση η άρνηση να δεις το πρόσωπό σου?



                                                                                                        Β.Η

Πέμπτη 28 Νοεμβρίου 2013

Το Κρυστάλλινο Παλάτι

«Κύριοι, εγώ βέβαια αστειεύομαι και το ξέρω και ο ίδιος, πως αστειεύομαι αποτυχημένα, μα βλέπετε δεν είναι δυνατόν όλα τα να παίρνουμε γι’ αστεία. Μπορεί εγώ ν’ αστειεύομαι τρίζοντας τα δόντια. Κύριοι, εμένα με βασανίζουν διάφορες ερωτήσεις. Δώστε μου τις απαντήσεις. Να, σεις π.χ. θέλετε τον άνθρωπο να τον ξεμάθετε από τις παλιές συνήθειες, και τη βούλησή του να τη διορθώσετε ανάλογα με τις απαιτήσεις της επιστήμης και της λογικής. Μα πώς ξέρετε, ότι τον άνθρωπο όχι μονάχα μπορεί, μα και πρέπει έτσι να τον αλλάξουμε; Από τι συμπεραίνετε, πως τόσο απαραίτητα πρέπει η βούληση η ανθρώπινη να διορθωθεί; Μ’ ένα λόγο, πώς ξέρετε πως τέτοια διόρθωση θα φέρει ωφέλεια στον άνθρωπο; Και για να τα πούμε όλα, γιατί είστε τόσο θετικά πεπεισμένοι πως το να μην εναντιώνεται στα πραγματικά, τα κανονικά συμφέροντα, τα εγγυημένα με τα πορίσματα της διάνοιας και της αριθμητικής, είναι πραγματικά για τον άνθρωπο πάντοτε ωφέλιμο κι είναι νόμος για όλη την ανθρωπότητα; Αυτό, βλέπετε, για την ώρα ακόμη είναι μοναχά δική σας παραδοχή. Ας πούμε λοιπόν πως είναι νόμος της λογικής, όχι όμως και της ανθρωπότητας. Ίσως να σκεφτόσαστε, κύριοι, πως είμαι τρελός; Πρέπει να εξηγηθώ.

Είμαι σύμφωνος: ο άνθρωπος είναι ζώο κατά το πλείστο δημιουργικό, καταδικασμένο να τείνει στο σκοπό συνειδητά και ν’ απασχολιέται με τη μηχανική επιστήμη, δηλαδή αιώνια κι αδιάκοπα ν’ ανοίγει το δρόμο του, κι ας είναι και στα τυφλά. Μα να, ίσως ακριβώς για τούτο και κάπου κάπου του καπνίζει να στρίψει, γιατί είναι καταδικασμένος ν’ ανοίγει δρόμο κι ακόμα ίσως γιατί, παρ’ όλη του τη βλακεία, ο άνθρωπος της άμεσης δράσης γενικά, σκέφτεται κάποτε πως αυτός ο δρόμος σχεδόν πάντα πάει στα τυφλά, και πως η κύρια υπόθεση δεν έγκειται στο καταπού πάει, μα απλώς στο να τραβάει μπροστά, και πως ένα καθωσπρέπει παιδί δεν πρέπει να περιφρονεί την επιστήμη και να παραδίνεται στην καταστρεπτική αργία, που όπως ξέρουμε είναι μήτηρ πάσης κακίας. Του ανθρώπου του αρέσει να δημιουργεί και ν’ ανοίγει δρόμους, αυτό είναι αναμφισβήτητο. Γιατί όμως φτάνει ο ίδιος ίσαμε του ν’ αγαπάει με πάθος το χάος και την καταστροφή; Να, τούτο αν μου το λέγατε!

Μα για τούτο θέλω να πω ο ίδιος δυο λόγια ιδιαιτέρως. Μήπως τάχα του αρέσει το χάος κι η καταστροφή (βλέπετε είναι αναμφισβήτητο, πως καμιά φορά να του αρέσει υπερβολικά, αυτό έτσι είναι), γιατί ο ίδιος από ένστιχτο φοβάται να φτάσει στο σκοπό και ν’ αποτελειώσει το χτίριο που οικοδομεί; Πού ξέρετε; Μπορεί ν’ αγαπάει το χτίριο μονάχα από μακριά, κι από κοντά καθόλου. Μπορεί να του αρέσει μονάχα να το χτίζει κι όχι να κατοικεί μέσα σ’ αυτό∙ να το χτίζει και να το προορίζει κατόπιν στα κατοικίδια ζώα, στα μυρμήγκια, στα πρόβατα, κ.λπ., κ.λπ. Να, τα μυρμήγκια έξαφνα, είναι εντελώς αλλιώτικα. Αυτά έχουν ένα καταπληχτικό παρόμιο χτίριο, αιώνια ακατάλυτο∙ τη μυρμηγκοφωλιά.

Από τη μυρμηγκοφωλιά άρχισαν τα σεβάσμια μυρμήγκια και με τη μυρμηγκοφωλιά θα τελειώσουν ασφαλώς, πράγμα που τιμάει πολύ τη σταθερότητα και τη θετικότητά τους. Μα ο άνθρωπος είναι ον επιπόλαιο κι ίσως να του αρέσει μοναχά η υπόθεση της επίτευξης του σκοπού κι όχι ο ίδιος ο σκοπός, όπως συμβαίνει στον παίκτη του σκακιού. Και ποιος ξέρει (δεν μπορεί κανείς να εγγυηθεί) ίσως ίσως όλος ο σκοπός της ανθρωπότητας να περικλείνεται μονάχα σ’ αυτή την αδιάκοπη υπόθεση της επίτευξης∙ μ’ άλλα λόγια στην ίδια τη ζωή κι όχι κυρίως στο σκοπό που, εννοείται, πρέπει να μην είναι άλλος από τα δυο και δυο τέσσερα, δηλαδή μια φόρμουλα, ένα τύπος. Όμως το δυο και δυο τέσσερα δεν είναι πια ζωή, κύριοι, μα η αρχή του θανάτου. Τουλάχιστον ο άνθρωπος πάντα κάπως το φοβόταν αυτό το δυο και δυο τέσσερα∙ κι εγώ τώρα το φοβάμαι. […]


Εσείς πιστεύετε το κρυστάλλινο παλάτι, το αιώνια ακατάλυτο, δηλαδή τέτοιο που μήτε τη γλώσσα κρυφά να μην μπορεί κανείς να του δείξει, μήτε μια πρόστυχη χειρονομία να του κάνει. Ε, λοιπόν εγώ, για τούτο ακριβώς ίσως και να φοβάμαι αυτό το χτίριο, γιατί ξέρω πως είναι κρυστάλλινο κι αιώνια ακατάλυτο και πως δεν θα ’ναι δυνατό μηδέ κρυφά να του βγάλεις τη γλώσσα.»


Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, Το Υπόγειο (1864)



Σημ. του H.SΕπιστήμη, λογική, ευταξία, ευημερία, ευνομία, σταθερότητα, ομαλότητα, ασφάλεια, ησυχία, όλα στη θέση τους, όλα μετρημένα, όλα ζυγισμένα, όλα υπολογισμένα, όλα ρυθμισμένα, όλα διάφανα, όλα υπό έλεγχο −το Κρυστάλλινο Παλάτι δεν είναι πια μια απλή προγραμματική ιδέα, έχει θεμελιωθεί, οι όροφοι ανεβαίνουν με γρήγορους πια ρυθμούς, υπάρχει γενική συναίνεση, όλα να συστηματοποιηθούν, όλα να τακτοποιούνται, μη χάνουμε χρόνο, μην κοντοστεκόμαστε, μην περιπλανιόμαστε, δυο και δυο τέσσερα, τι κάθεσαι κι ακούς το γέρο να σου λέει ιστορίες απ’ τη ζωή του όταν μπορείς να του στείλεις τα λεφτά με το διαδίκτυο και να γλυτώσεις το μπλα-μπλα, μην το κουράζεις, μην κουράζεσαι, δυο και δυο τέσσερα. Πώς είπατε; Α, ναι, πιστεύετε κι εσείς στο Κρυστάλλινο Παλάτι, το Κρυστάλλινο Παλάτι είναι η λύση για τις συμφορές μας, έτσι δεν είναι; Παρακαλώ, από πού πάνε για τις Κατακόμβες; Μόνο, προηγουμένως, μια ερώτηση: Μπορεί ποτέ κάτι το αφηρημένο, ένας τύπος, μια φόρμουλα, μια ιδέα, ακόμα κι η πιο τέλεια κι από πουθενά να μην μπάζει ιδέα, μπορεί κάτι τέτοιο να αγκαλιάσει, να δεξιωθεί, να καθίσει στο ίδιο τραπέζι, να περπατήσει πλάι πλάι με τόση ελευθερία σαν του ανθρώπου; 

Πέμπτη 21 Νοεμβρίου 2013

Σοφία, μελαγχολία κι ελπίδα στο τέλος ενός κόσμου


Μελαγχολία, Albrecht Duhrer, 1514
«Κάθε εποχή αποβλέπει σ’ ένα καλύτερο κόσμο. Όσο πιο ζοφερό και μπερδεμένο είναι το παρόν, τόσο βαθύτερος είναι αυτός ο πόθος. Στο φθινόπωρο του Μεσαίωνα η ζωή κατακλύστηκε από μια σκοτεινή μελαγχολία. Η χαρά της ζωής κι η θαρραλέα εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του ανθρώπου, που αντηχούν σε ολόκληρη την περίοδο της Αναγέννησης, μετά βίας ακούγονται στην Βουργουνδία του 15ου αιώνα. Άραγε αυτό σημαίνει πως εκείνη η εποχή ήταν πιο δυστυχισμένη από άλλες; Αυτό συνηθίζουμε να πιστεύουμε. Σε όσα μας μεταφέρει η παράδοση εκείνης της εποχής, από τις μαρτυρίες των χρονογράφων και τους ποιητές έως τα εκκλησιαστικά κηρύγματα, τα θρησκευτικά εγχειρίδια και τις επίσημες πηγές, δεν βρίσκουμε παρά μίσος, έριδες, εγκλήματα, απληστία,βαρβαρότητα και μαύρη δυστυχία. Αναρωτιέται λοιπόν κανείς αν η ζωή εκδηλωνόταν μόνο στην άγρια χαρά της έπαρσης, της σκληρότητας και της ασωτείας, Υπήρχε πουθενά χώρος για την απλή χαρά της ζωής; […]
\

Είναι αλήθεια, πως κάθε εποχή αφήνει περισσότερα ίχνη από τις συμφορές της παρά από τις χαρές της. Οι δοκιμασίες είναι το υλικό της ιστορίας. Υπάρχει βέβαια και η παράλογη ιδέα, που λέει πως το ποσό χαράς και ειρήνης στην ανθρώπινη ζωή είναι τελικά το ίδιο σε όλες τις εποχές. Κι είναι αλήθεια πως η χαρά του Μεσαίωνα εξακολουθούσε κάπως να αντηχεί και τώρα, στο φθινόπωρό του: επιβίωνε μέσα στο δημοτικό τραγούδι, στην μουσική, σε πίνακες που απεικόνιζαν όμορφα κι ειρηνικά τοπία ή γαλήνια πρόσωπα. Σε κάθε περίπτωση πάντως,το 15ο αιώνα δεν ήταν του συρμού, ούτε και θεωρούνταν πρέπον μπορούμε να πούμε, να εγκωμιάζεται η ζωή. Το πρέπον ήταν να μιλάει κανείς μόνο για τα βάσανα και την απελπισία. […]

Αξίζει πράγματι να σημειώσουμε,ότι εκείνη την εποχή η λέξη μελαγχολικός άρχισε να παίρνει μια νέα σημασία,στην οποία η θλίψη συνδυαζόταν με τη στοχαστική βαθύτητα, λες και σοβαρή πνευματική δουλειά δεν μπορεί να υπάρξει δίχως ψυχική μαυρίλα. […]



Ποιοι ήταν εκείνοι που, μέσα στο φθινόπωρο του Μεσαίωνα, μιλούσαν για την εποχή τους γεμάτοι ελπίδα; Δεν ήταν ούτε οι ποιητές, ούτε οι θεολόγοι, ούτε οι κρατικοί αξιωματούχοι και οι αυλικοί, αλλά οι λόγιοι και οι ουμανιστές. Η παλλόμενη αίσθηση ότι ξαναβρήκαν την αρχαία σοφία,ήταν αυτή που τους έκανε να μιλούν με χαρά για την εποχή τους. Επρόκειτο για ένα θρίαμβο στο πεδίο της διάνοιας, της σκέψης. Τα ενθουσιώδη λόγια τους εξέφραζαν περισσότερο τον ενθουσιασμό του λόγιου παρά του ανθρώπου. Στις αρχές του 16 αιώνα αφθονούν τα εγκώμια προς το μεγαλείο των καιρών∙ όμως −και εδώ, είναι ιδιαίτερα χαρακτηριστικές οι επιστολές που έγραψε ο Έρασμος γύρω στο 1517− αφορούν σχεδόν αποκλειστικά την αναγέννηση του πνεύματος και δεν είναι διθυραμβικές εκφράσεις μιας χαράς της ζωής με την ευρύτερή της έννοια.»

Johan Huizinga, Το Φθινόπωρο του Μεσαίωνα (1919)
----

Σημ. του H.S. Νομίζω πως, τηρουμένων των αναλογιών και της διαφοράς όρων, κάτι μπορούν να μας πουν αυτά για το σήμερα. Αν η αναγέννηση ξεκινάει από μια αναγέννηση του πνεύματος, πού έχει άραγε να στραφεί η εποχή μας αναζητώντας την; Το χαρακτικό του Ντύρερ, που φιλοτέχνησε τρία χρόνια πριν τις επιστολές του Έρασμου, φαίνεται να αποτυπώνει εκείνη τη «νέα» σύνδεση μεταξύ μελαγχολίας και σοφίας, που αναφέρει ο Χουιζίνγκα. Ταυτόχρονα, ωστόσο, μου φαίνεται σαν ν’ αποτυπώνει, πιο ειδικά, τη μελαγχολία των «νέων χρόνων», τη δική μας κατά κάποιον τρόπο μελαγχολία: εργαλεία, αριθμοί και μια κλεψύδρα που μετράει την τρεχάλα του χρόνου, είναι αυτά που περιτριγυρίζουν τη σκεπτόμενη, μελαγχολική ψυχή.

Πέμπτη 14 Νοεμβρίου 2013

Η Αριστερά της κρίσης και η κρίση της Αριστεράς


  • Τα σημάδια είχαν εμφανιστεί πολλά χρόνια πριν, σε ανύποπτο χρόνο, όταν οι κοινωνίες της Δύσης δεν ήταν ακόμα σε ορατή κρίση. Όταν ο κόσμος, μετά από ένα καταστροφικό παγκόσμιο πόλεμο, είχε τις ελπίδες για ένα καλύτερο μέλλον μέσα στη υποτιθέμενη καπιταλιστική ευημερία.




Τα σημάδια αυτά πήραν σάρκα και οστά μέσα στα κινήματα που σάρωσαν  το ανατολικό και δυτικό μπλοκ τις δεκαετίες του ’60 και ’70. Μέσα από τις εξεγέρσεις σε Ουγγαρία και Τσεχοσλοβακία, στο αντιπολεμικό κίνημα  στη Αμερική και τη Αγγλία, στο Μάη του ’68 στη Γαλλία, στη  Ιταλία  που φλεγόταν σχεδόν όλη την δεκαετία του ’70, στη Πολωνία  στα μέσα του ’80.

Το τέλος ήρθε με την πτώση της επαίσχυντης «Σοβιετίας» και το γκρέμισμα του Τείχους του αίσχους. Τι σήμαιναν όλα αυτά τα συμβάντα; Τι ήθελε να πει ο ποιητής;
Η αριστερή ιδεολογία  έχοντας  ξεφτιλίσει μέσα στη ιστορική της πορεία το όραμα ενός καλύτερου κόσμου, απλά είχε πεθάνει. Πεθαίνοντας  πήρε μαζί της και την ελπίδα που είχε καλλιεργήσει  μετά την επανάσταση στη Ρωσία, ότι ο εχθρός είχε αντίπαλο, αντίπαλο ικανό να προσφέρει κάτι πιο ανθρώπινο. Έτσι ο κόσμος -τουλάχιστον εκείνος ο κόσμος πού είχε πιστέψει, είχε αγωνιστεί και υποφέρει-, έμεινε μετέωρος να κοιτάζει για μια ακόμα φορά το γκρέμισμα  μιας ψευδαίσθησης,  που  την είχε αντιληφτεί σαν  μια πραγματικότητα ριζοσπαστικής αντιπαράθεσης με την κυρίαρχη οργάνωση της κοινωνίας.

      Ποια ήταν η ουσία της αριστερής ιδεολογίας;

«Ο κόσμος μαστίζεται από την αδικία, την οποία επιβάλλει η κυρίαρχη τάξη αυτών που κατέχουν το πλούτο, ενάντια σε εκείνους που επί της ουσίας παράγουν  αυτόν τον πλούτο. Στους εργάτες δηλαδή αυτής της κοινωνίας. Από αυτούς τους εργάτες λοιπόν, που ιδρώνουν και μοχθούν, που είναι τίμιοι και καλοί, που μάχονται καθημερινά μέσα στο αλέτρι της ζωής, κάποιοι άλλοι, κακοί και φθονεροί, τους παίρνουν τον κόπο τους, τον κεφαλαιοποιούν, θησαυρίζουν και έρχονται στη συνέχεια να επιβάλουν τους όρους τους, που είναι όροι επαίσχυντοι για τη κοινωνία.»

      Τι έλεγε ότι πρέπει να γίνει;

«Αυτοί οι καλοί εργάτες, που συνεχώς αδικούνται, πρέπει να διεκδικήσουν τον πλούτο που δικαιωματικά τους ανήκει.»

     Πώς θα γίνει αυτό;

«Κατ’ αρχήν συνειδητοποιώντας ότι κάποιος τους κλέβει τον κόπο τους.»

     Αν δεν το συνειδητοποιούν;

«Τότε, όσοι το κατανοούν επαρκώς, θα πρέπει να βοηθήσουν εκείνους πού δεν το κατανοούν ώστε να το καταλάβουν. »

    Τι θα γίνει στη συνέχεια, όταν το καταλάβουν;

«Τότε αυτομάτως θα επαναστατήσουν  και, αν και εφόσον το θέλει  η ιστορική στιγμή  και ωριμάσουν οι συνθήκες,  θα πάρουν την εξουσία από τους κακούς καπιταλιστές που γυρνάνε εδώ και εκεί κάποιον  να μαδήσουν... και μετά ο κόσμος θα γίνει παράδεισος. Όπως είχε γίνει στη "σοβιετική" Ρωσία.»

Το παραμύθι αυτό, όπως όλα τα παραμύθια, είχε  στη αρχή του μια ειλικρινή απλότητα. Μια απλότητα που άγγιζε όλες τις ευαίσθητες καρδιές των ανθρώπων. Μια απλότητα που σου έφερνε ρίγη συγκινήσεων και σε καθιστούσε  μαχητή του καλού απέναντι στο κακό. Μόνο που μέσα στη απλότητα του, αγνοούσε ή δεν ήθελε να λαμβάνει υπ' όψιν, ότι ο κόσμος δεν απαρτίζεται από καλούς ανθρώπους, στους οποίους, από κάποια ιδιοτροπία της φύσης, κάποιοι ελάχιστοι είχαν κατορθώσει να επιβάλλουν την αρνητική θέληση τους. Ο κόσμος απαρτίζεται από ανθρώπους που εμπεριέχουν μέσα τους και το καλό και το κακό, είτε είναι καταπιεστές είτε καταπιεζόμενοι. Πράγμα που σημαίνει ότι, κάλλιστα, οι σημερινοί καταπιεζόμενοι μπορεί να είναι οι  αυριανοί καταπιεστές.

Άρα, τον κόσμο δεν τον καθιστά κολαστήριο ψυχών η κατοχή του πλούτου, αλλά η συνύπαρξη μέσα στον ίδιο τον άνθρωπο του καλού με το κακό∙ και το ότι ο άνθρωπος φαίνεται, ιστορικά και εμπειρικά, να έχει μια ροπή στο κακό. Ή τουλάχιστον να τραμπαλίζεται συνεχώς ανάμεσα και στα δύο.

Η κατοχή του πλούτου, και η εξουσία που απορρέει από αυτήν, συμβάλλουν δραστικά στη διαμόρφωση ενός συγκεκριμένου πλαισίου. Όμως δεν αποτελούν τον καθοριστικό παράγοντα  στο να μετατραπεί δραστικά η ουσία ενός κόσμου, ο οποίος μέχρι σήμερα έχει φλερτάρει σφόδρα με τις σκοτεινές πλευρές της ύπαρξης, όπως κατά την γνώμη μας είναι η δύναμη, η εξουσία, η έλλειψη αυτοεπίγνωσης, η κακία, η ζήλεια, ο φθόνος, το έγκλημα και πάει λέγοντας.

Η αριστερή ιδεολογία  και οι εκπρόσωποι της, αγνοώντας  την διττή φύση του ανθρώπου και μεταφέροντας το παιχνίδι στο γήπεδο των αποκλειστικά οικονομικών διεκδικήσεων και αντεκδικήσεων, δεν έκανε τίποτα άλλο παρά  να στερέψει την  μοναδική πηγή  μέσα στον άνθρωπο που θα μπορούσε να τον οδηγήσει σε μια ουσιαστική αλλαγή του ίδιου και της κοινωνίας που έχει δημιουργήσει. Διότι το μοντέλο που αντιπαράθεσε στον συμφεροντολογικό άνθρωπο του συστήματοςήταν ο άνθρωπος που απλώς διεκδικεί το συμφέρον που του έχουν κλέψει. Έτσι το μόνο που κατόρθωσε, όταν ανέλαβε την διακυβέρνηση μιας χώρας, ήταν να  χάσει το όραμα της για την αλλαγή και να δημιουργήσει μια ακόρεστη επιθυμία των πολιτών της  για την  κοινωνία του εχθρού της.

Σήμερα, η αριστερή ιδεολογία  δεν εμπνέει πλέον κανέναν. Στη χώρα μας που  η κρίση  διαλύει εκ θεμελίων την κοινωνία, η Αριστερά  τείνει να καταντήσει συνώνυμο  της Δεξιάς. Μέσα στη συνείδηση  των ανθρώπων που αναζητούν κάποια λύση, η προοπτική μιας «αριστερής» κυβέρνησης  δεν αποτελεί  στόχο  ανακουφιστικό αλλά  λύση ανάγκης σε ένα άλυτο πρόβλημα. Αριστερά  του εχθρού  δεν υπάρχει πλέοντίποτα. Ο χώρος είναι κενός. Πρέπει να  ανακαλύψουμε εκ νέου, από κοινού, τις προϋποθέσεις  για ένα όραμα που να μην αποτελεί ψευδαίσθηση ή παραμυθία, αλλά ελκυστικό δρόμο αλλαγής για όλους μας.

Τετάρτη 6 Νοεμβρίου 2013

Ο Λαβύρινθος της θεαματικής κυριαρχίας



Όταν το θέαμα επικράτησε μέσα στη κοινωνία, ήδη, ό,τι ήταν άμεσο βίωμα αποτελούσε παρελθόν. Οι άνθρωποι, δίχως να το καταλάβουν, είχαν χάσει πια το έλεγχο πάνω στις ζωές τους, την επαφή με αυτό που πραγματικά είναι. Η ζωή δεν ήταν μια δρώσα πραγματικότητα, πραγματικών ανθρώπων, με πραγματικές ανάγκες και επιθυμίες. Ήταν μια ζωή που περισσότερο έμοιαζε με ένα παιχνίδι ρόλων, εναλλασσόμενων ρόλων, ρόλων που ανάλογα με την διανοητική ανάπτυξη του καθενός προσλάμβαναν και το αντίστοιχο περιεχόμενο.
        Αυτή η εξέλιξη  δεν γίνονταν εύκολα αντιληπτή στη αρχή, ίσως γιατί οι άνθρωποι λανθασμένα πίστευαν ότι είχε έρθει επιτέλους η εποχή, όπου ο καθένας θα μπορούσε να γίνει ό,τι ήθελε.
Οι φτωχοί ξαφνικά μπορούσαν να μορφωθούν, να βγάλουν φράγκα, να  αγοράσουν σπίτι και αυτοκίνητο, με λίγη καλή τύχη να κάνουν ένα ταξίδι στο εξωτερικό. Άρχισαν να κοιτάνε τους αστούς στα μάτια και όχι στα παπούτσια.
        Οι επιστήμονες έχοντας νικήσει τον Θεό, μπορούσαν να κοιτάζουν το μικρόκοσμο και τον μακρόκοσμο  με μεγαλύτερη αυθάδεια, μετά από μια ατελείωτη σειρά επιτυχιών, μαζεύοντας τα σάλια τους με μεταξωτά μαντιλάκια.
        Οι επιχειρηματίες είδαν τον κόσμο σαν μια αστείρευτη τεράστια αγορά, όπου τα κέρδη θα συνέρρεαν στα χρηματοκιβώτια τους από παντού.
       Οι στρατιωτικοί είδαν μέσα από την ανεξέλεγκτη ανάπτυξη της τεχνολογίας όπλα πού την ισχύ τους δεν είχαν ποτέ φανταστεί. Μπορούσαν να κάνουν πολέμους απλά κλεισμένοι σε πολυτελή γραφεία και να πατούν απλώς πολύχρωμα κουμπάκια.
      Οι πολιτικοί, ώ οι πολιτικοί, τους ανοίχτηκε ένα απέραντο πεδίο παπαρολογίας δίχως νόημα. Μιλούσαν για όλα, δίχως να λένε κάτι, όμως συνέχιζαν να μιλάνε γιατί για τους πολιτικούς το να μιλάς μη εννοώντας τίποτα είναι η ουσία της ζωής. Ίσως πάλι γιατί κατανοούσαν ότι είχε έρθει η ώρα να παραδώσουν τα σκήπτρα τους  σε πιο εξειδικευμένους τεχνικούς της εξουσίας.
      Όλοι μας γυρνούσαμε στους δρόμους και στα κέντρα διασκεδάσεων με ύφος και στυλ, γιατί όταν είσαι μέσα στο θέαμα πρέπει και να το ζεις .

Πού και πού βέβαια υπήρχαν και κάποιοι που έλεγαν ότι κάτι δεν πάει καλά, έβλεπαν αυτή την όμορφη κατάσταση προβληματική. Είχαν θέματα, πολλά θέματα. Με το ένα, με το άλλο. Μάλλον ήταν προβληματικοί, δυσπροσάρμοστοι. Tέλος πάντων, είχαν κάτι.
      Δεν υπήρχε όμως ενδιαφέρον να εξακριβωθεί αυτό το κάτι. Μέσα στο λαβύρινθο της θεαματικής κυριαρχίας, όλα τα προβλήματα περιμένουν την σειρά τους για να απορροφηθούν .

Όταν μας είπαν ότι βρισκόμαστε σε κρίση, πέσαμε από τα σύννεφα. Η αλήθεια είναι, ότι στη αρχή κανείς δεν το πίστεψε. Όταν στη συνέχεια άρχισαν να αδειάζουν οι τσέπες, αρχίσαμε να το πιστεύουμε όλοι. Μας κακοφάνηκε, αισθανθήκαμε εξαπατημένοι, μάλιστα κατεβήκαμε σε πορείες. Μετά όμως βαρεθήκαμε και σταματήσαμε να πηγαίνουμε στις πορείες. Προτιμήσαμε να βρίζει ο καθένας μπροστά στη τηλεόραση του. Αυτό μας φάνηκε πολύ πιο βολικό και άνετο.
     Μετά πάλι, ήρθαν οι αυτοκτονίες. Αυτές κυριολεκτικά μας σόκαραν. Φαίνεται, ότι αυτοί πού ήταν προβληματικοί δεν άντεξαν σε αυτή την κρίση. Πάλι βρίζαμε μπροστά στις τηλεοράσεις. Το τι έχουν ακούσει αυτά τα κουτιά δεν λέγεται.
     Παρατηρούσαμε μεταξύ μας ότι πλέον δεν μπορούσαμε να σκεφτούμε, κάτι μας είχε ρουφήξει το μυαλό. Κάποιοι έλεγαν ότι μας ψεκάζουν τα αεροπλάνα που πετάνε ψηλά. Αυτά μάλλον είναι αηδίες, η αλήθεια είναι ότι απλά έχουμε χάσει την μπάλα και δεν τολμάμε να το πούμε ούτε στον ίδιο μας τον εαυτό.
     Η τηλεόραση βέβαια δεν λέει κάτι τέτοιο, αντίθετα πιστεύει ότι όλα βαίνουν καλώς. Σύντομα θα ξαναγυρίσουμε στη όμορφη κατάσταση πού είμαστε πριν, έτσι είπαν χτες ...

Στο  λαβύρινθο της θεαματικής κυριαρχίας, η μόνη πραγματική αλήθεια είναι ότι όλα είναι σκοτάδι. Αυτό δεν το είπε η τηλεόραση.... 
Περίεργο!!!

Κυριακή 27 Οκτωβρίου 2013

Leave your Myth about Greece



    Zούμε την κάθε μας μέρα μες τον Τρόμο. Και ο τρόμος είναι ο συνοδός μας άγγελος!
    Ο Τρόμος του Μεροκάματου, ο τρόμος των Χρημάτων, των Χρεών, του Ενοικίου, των Κοινοχρήστων, του Δανείου, της Εφορίας, του Προστίμου, της Αναπροσαρμογής, του Διακανονισμού και ο τρόμος των Λογαριασμών!
    Ο τρόμος του Νοσοκομείου, ο τρόμος των ιατρικών εξετάσεων, ο τρόμος μες το φακελάκι, ο τρόμος του ιδιωτικού ιατρείου, τα δίδακτρα του φροντιστηρίου, η τιμή του πετρελαίου και ο τρόμος της Πολεοδομίας!
    Ο τρόμος του ξαφνικού τηλεφωνήματος, ο τρόμος του αφεντικού, του επόπτη, του προϊσταμένου, του διευθυντή, της απόλυσης, του λογιστηρίου!
    Ο τρόμος της ανεργίας, της ανέχειας, της βιομηχανικά παρασκευασμένης τροφής, του νερού, του μολυσμένου αέρα, ο τρόμος μετά μουσικής μπρος στα φορτωμένα ράφια του σούπερ μάρκετ και ο τρόμος μέσα από την τηλεόραση!
    Ο τρόμος του Αλβανού, του Πακιστανού, του ξένου, του κλέφτη, του φτωχού!
    Η κυκλοφορία, η κίνηση, το μποτιλιάρισμα.!
    Ο τρόμος του γείτονα, του φίλου, του συναδέλφου, του ρουφιάνου, ο τρόμος της ξαφνικής συνάντησης, ο τρόμος του καθημερινού βλάκα, του συγγενή, της οικογένειας και ο τρόμος της μαμάς!
    Ο τρόμος της κριτικής και του βάναυσου και ειρωνικού σχολίου! Καλό να φυλάγεσαι!
    Η έλλειψη κωδίκων, καλών τρόπων (η φυσική ευγένεια συνήθως λείπει) ο εκχυδαϊσμός!
    Ο τύπος διασώζει την ουσία. Αλλά ο τύπος κριτικαρίστηκε ανηλεώς,  περιγελάστηκε σαν υποκρισία και άφησε την ουσία ανοχύρωτη.

    Η ελληνική κοινωνία είναι μια εξαιρετικά επιθετική κοινωνία. Ασκεί μια βία χαμηλής έντασης στον εαυτό της που όσο βαθαίνει η «οικονομική» κρίση, ανεβαίνει σε γράδα.
    Οι Νεοέλληνες είναι ένας λαός παράφορος (προσοχή: όχι παθιασμένος, απλά παράφορος) που θεώρησε την έλλειψη ορίων, ζεστασιά κι ευθύτητα! Που αφέθηκε να εκχυδαϊστεί και εξέπεσε γιατί έχασε τα κριτήρια. Ένα καλό φυσικό, που το διαφύλασσε η επαφή του με τη γη και την αναγκαιότητα, εξαφανίστηκε σαν αέρας όταν η αγροτιά μετανάστευσε στις πόλεις. Γιαγιάδες στα μπαλκόνια να χαζεύουν τα αυτοκίνητα, γιαγιάδες μπρος σε μια τηλεόραση, που ούτε ακούνε ούτε καταλαβαίνουν, όπως τις σηκώσαν απ’ τα τζάκια.

    Αλλά κι εκείνος ο παλιός κόσμος ήταν αφόρητος. Οι μισοί Έλληνες ήταν φασίστες. Έδιναν τις κόρες τους σε βάναυσους και βλοσυρούς συζύγους και τις ντουφέκαγαν άνδρες από ζήλεια και αδέλφια από ντροπή. Το θράσος και ο αυταρχισμός πήγαιναν μαζί με την δουλοπρέπεια. Και η δικτατορία του Μεταξά, οι μαυραγορίτες, οι δωσίλογοι, οι συνεργάτες των Γερμανών, οι ταγματασφαλίτες. Και οι παλικαράδες της Ο.Π.Λ.Α  απ’ την άλλη μεριά. Τα πογκρόμ εκατέρωθεν, Και ύστερα τα στρατόπεδα συγκέντρωσης για τους ηττημένους, οι διεστραμμένοι κάθε λογής. Και μετά η Χούντα, τα νέα στρατόπεδα, οι βασανιστές.

    Και μας δόθηκε η μεταπολίτευση που ήταν κάτι σαν άφεση, λίγο σαν αποτέλεσμα κάποιων φιλότιμων προσπαθειών, λίγο σαν θεόσταλτη κληρονομιά .Και μετακόμισαν οι Έλληνες σε κάτι που ήταν  σαν συλλογική ευτυχία, κάτι σαν ένα φρεσκοβαμμένο και ανακαινισμένο διαμέρισμα. Εν τω μεταξύ τα χιλιάδες χωριά είχαν αποκτήσει τον απαίσιο αντίλαλο της μετανάστευσης. Και λάλησε ο κούκος!

    Η Κόλαση πια σιγόκαιγε μόνο για τους αλαφροΐσκιωτους, τους ξεγραμμένους και τους «ανθρώπους άλλων εποχών». Η Ελλάδα είναι μια τρομακτική χώρα κάτω απ’ τον ήλιο. Δεν το πιστεύετε? Ρωτήστε μερικούς απ’ τους άτυχους μελαψούς που η κακιά τους μοίρα τούς έρριξε στις ακτές μας όλα αυτά τα χρόνια. «Φυλακίστηκα και βασανίστηκα στην Ελλάδα» θα σας πουν!

    Να γιατί άρκεσε η αγωγή έξωσης (απ’ το διαμέρισμα που λέγαμε) από τους πραγματικούς ιδιοκτήτες του Κόσμου, για να επέλθει, σε σύντομο χρονικό διάστημα, η ολοκληρωτική κατάρρευση του ηθικού ενός λαού. Ο τρόμος εγκαταστάθηκε πλέον μέσα στα κόκκαλα των Ελλήνων τα ιερά! Και είναι φρόνιμο να μη ξύσεις πολύ αυτά τα κόκκαλα γιατί στα μισά από δαύτα θα βρεις άθικτα τα στοιχεία που συγκροτούν τον φασισμό.
     Μέσα σε μια τέτοια κατάσταση και με τέτοια παράδοση, η εμφάνιση της  Χ.Α, η δράση της και το πρόσφατο κατόρθωμά της ήταν απλά αναμενόμενα. Ή αλλοιώς : μάθανε ότι γαμιόμαστε, πλακώσανε κι οι γύφτοι (ας με συγχωρέσουνε οι γύφτοι).    Ένα μάτσο αρρώστων είναι τα στελέχη της και κλασσικά καθημερινοί ηλίθιοι αυτοί που την ψηφίζουν. Προσέξτε το χαιρέκακο γελάκι και τη γυαλάδα στο μάτι όταν το κοκκορεύονται. Εκδικούνται το πολιτικό σύστημα που τους εξέθρεψε και εξέθρεψαν. Πολιτικά νήπια είναι,και ζαβολιάρικα. Ζημιάρηδες και επικίνδυνοι. Ο ανθρώπινος αρουραίος δεν έζησε μόνο στη Γερμανία του ’30. Ζει παντού, κάτω απ’ την επιφάνεια και ανεβαίνει στο φως της ημέρας οπουδήποτε τα χρήματα ξαφνικά λιγοστεύουν. 

    Και το παιδί ο ράπερ πέθανε και θάφτηκε γρήγορα, τελευταίο επεισόδιο σε μια πορεία αποχαλίνωσης. Ό,τι όμως γίνεται το γράφει ο διάβολος στο κατάστιχό του και θα ΄ρθει η ώρα που θ’ απαντηθεί. Η συγκεκριμένη ομάδα μπορεί τελικά και να χαλιναγωγηθεί, η μήτρα όμως που την γέννησε γεννά κάθε λογής αδέλφια. Η Ελλάδα είναι μια τραγική χώρα κάτω από γαλανούς ουρανούς. Ικανή για το καλύτερο και το χειρότερο. Ό, τι έγινε θα ξαναγίνει. Ας μας παρασταθούν οι ηθοποιοί του Αισχύλου, του Σοφοκλή και του Ευριπίδη γιατί τα τύμπανα της Τραγωδίας έχουν αρχίσει  ένα-ένα να ηχούν. Κι ας ελπίσουμε αυτή τη φορά να τα καταφέρουμε καλύτερα.


                                                                                           Β.Η



    


Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...