Τρίτη 30 Ιουλίου 2013

Gasterbeiter


    Χάθηκα για λίγο απ’ τον Πύραυλο γιατί έμπλεξα με τον βιοποριστικό εφιάλτη. Δουλεύω στα  «στρατόπεδα διακοπών», τα «στρατόπεδα διασκέδασης», τα μεγάλα ξενοδοχεία all inclusive. Παίρνω το τελευταίο λεωφορείο, τα μεσάνυχτα για να γυρίσω σπίτι. Ακούω τις λατζέρισες και τις καμαριέρες, μεγάλες γυναίκες, ταλαιπωρημένες, να παραπονιούνται -έχουν ανοίξει τα πόδια τους από την ορθοστασία. Νοιώθουν πάντως τυχερές που έχουν δουλειά.
    Απεκάλεσαν τον τουρισμό, βαριά βιομηχανία της χώρας. Έτσι είναι! Μέσω του τουρισμού, ο Έλληνας μετατρέπεται σε προλετάριο. Ποιος είπε ότι ο ανεξάρτητος και επιχειρηματικός Έλληνας δεν μπορεί να υποταχθεί στην εργοστασιακή πειθαρχία?
Και μάλιστα με μισθούς απόλυτης επιβίωσης. Αρχίζοντας από την Ελλάδα, η Κίνα ανατέλλει στην Ευρώπη.

    Εν τω μεταξύ παρά λίγο να καεί η Αρνίθα. Η φωτιά έφτασε μες τις αυλές και τραβάει απ’ τον Μεσαναγρό για το Βάτι. Δεν είναι κανείς κάτω και το μέτωπο της φωτιάς έχει αφεθεί ανεξέλεγκτο. Όλοι στα ξενοδοχεία- εξυπηρετούν τους τουρίστες! Η Ελλάδα απούσα! Δουλεύει! Οι Έλληνες δουλεύουν σε μια χώρα που τους έγινε ξένη. Η Ελλάδα μετανάστις!
    (Εξ ου και ελέγχεται σαν σωστό το σύνθημα: Είμαστε όλοι Μετανάστες. Και δεν χωνεύουμε τους ξένους διότι, αυτοί οι άνθρωποι δεν μας θυμίζουν απλά ένα απώτατο παρελθόν κάποιων προγόνων αλλά μας δείχνουν κατάμουτρα ότι έχουμε ένα κοινό παρόν κι ένα ακόμα πιο κοινό μέλλον! Όπερ έδει δείξαι!)

                                                                                                Β.Η
   

Κυριακή 21 Ιουλίου 2013

Σαμ Πέκιμπα και Γκαίτε







Όπως και να ΄χει
δεν είναι λίγο να ζήσεις
με θάρρος και εντιμότητα την εποχή σου.


                                                                                            Β.Η


Δευτέρα 15 Ιουλίου 2013

Πλούτος και Ισχύς



    Τι είναι αυτό που κάνει τη ζωή άξια να την ζεί κανείς?
Να λοιπόν που το παλιό ερώτημα το οποίο συνοδεύει (άλλοτε υποβαστάζοντας και άλλοτε υποσκάπτοντας) τον άνθρωπο, φτάνει ξανά- λόγω κρίσης- ως την πόρτα μας. Και μάλιστα, κρίσης για την οποίαν όλοι-θύτες και θύματα- προσποιούνται ότι είναι οικονομική.
    Ποιοί μπορούν να απαντήσουν, φερ’ ειπείν, ότι είναι ο χρόνος?
Αντιστρέφοντας δηλαδή την παλιά πονηριά: ο χρόνος είναι χρήμα, να υποστηρίξουν ότι: το μόνο χρήμα είναι ο χρόνος? Το σκληρότερο νόμισμα που υπάρχει? Είμαι δηλαδή πλούσιος επειδή, διαθέτω χρόνο εν αφθονία. Και επιπλέον, είμαι κύριος του χρόνου μου!
    Ή ίσως: Ζω για να θαυμάζω την δόξα του πρωινού.
    Ή ακόμα: Ζω για να απολαμβάνω το σουλάτσο των φιλοσόφων, να ζυγίζω τις σκέψεις των ποιητών, να συναναστρέφομαι τους πολύπειρους  και να αντικρούω τους ρήτορες. Ζω δηλαδή εν μέσω όλων αυτών που προσπαθούν να ορίσουν το νόημα της ζωής. Και να θέσουν με ακρίβεια το σωστά ερωτήματα. Αποφεύγοντας τις «σωστές» απαντήσεις σε λάθος ερωτήματα και τον συχνά στημένο δόλο.
    Γιατί για μένα, πλούσιος είναι αυτός που ενώ γνωρίζει να απολαμβάνει τη ζωή και να χαίρεται για την ομορφιά του κόσμου, μπορεί ταυτοχρόνως βάσιμα να ισχυριστεί: Έζησα και χόρτασα τη δημόσια ευτυχία. Και τις ηδονές της πολιτικής. Να μπορεί να πει αυτό το τόσο σπάνιο στις μέρες μας:  Έζησα σαν πολίτης.
    Αλλά άλλοι έχουν την ισχύ. Και ορίζουν σαν πλούτο… την παραγωγή των αυτοκινήτων!
    Και εμείς, προς το παρόν, στις παρυφές του κόσμου – πολίτες δίχως πόλη- παρατηρούμε και σημειώνουμε επακριβώς τα συμβαίνοντα στο κοχλάζον κέντρο του.



                                                                                                 Β.Η
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...