Τρίτη 22 Φεβρουαρίου 2011

Καλωσήρθες Κρίση! | 2


Ο Καπετάνιος ντύνεται με γυναικεία ρούχα κι ορμάει να λήστεψει το χρηματοκιβώτιο του πλοίου και σκοτώνει τον ταμία και μία εφιαλτική ορχήστρα παίζει τον εθνικό ύμνο και όλοι ορμάνε στις βάρκες κι η ορχήστρα παίζει τον εθνικό ύμνο κι ένας ανώμαλος με σουγιά έχει πιάσει πόστο σε μία βάρκα και κόβει τα δάκτυλα όσων προσπαθούν να πιαστούν και ν’ ανεβούν κι η ορχήστρα παίζει τον εθνικό ύμνο και το καράβι βουλιάζει...

Προδρομικό δημιούργημα του William Burroughs γραμμένο το 1946 για το ναυάγιο του Τιτανικού. Αλληγορία για το ναυάγιο της Αμερικής. Αλληγορία για το ναυάγιο ολόκληρης της Δύσης. Και έπονται οι τόσες και τόσες Αμερικάνικες ταινίες καταστροφής. Κρυφά και ανομολόγητα ο κόσμος τούτος για χρόνια τώρα ονειρεύεται το χαμό του.
            Ο Καπιταλισμός, που έγινε θεαματικός, έφτασε να γίνει θεαματικός πέρα από κάθε επιτρεπτό όριο. Το όριο μη-πραγματικότητας, δηλαδή, που θα μπορούσε ένα οποιοδήποτε κοινωνικό σύστημα να αντέξει. Όπως άλλοι απέτυχαν να φτιάξουν και να διοικήσουν έναν κόσμο που θα έμοιαζε είτε με στρατόπεδο είτε με εργοστάσιο, έτσι και τώρα αυτοί που επιχείρησαν να στήσουν και να νομιμοποιήσουν ένα κόσμο-καζίνο έφθασαν στο όριό του.
            Όταν άδοξα έληξε ο ενδοκαπιταλιστικός εμφύλιος και απαλλάχτηκε η Δύση από τον εσωκομματικό της αντίπαλο, τη Σοβιετική Ένωση, που επέμενε να εξασφαλίζει το γάλα για τα παιδιά και να κυνηγάει τους αντιφρονούντες, χάθηκε και ο λόγος ύπαρξης του «κοινωνικού» κράτους και των όμορφων δικαιωμάτων.
            Τώρα μπροστά στην άνοδο της Ασίας -και της ανατολίτικης εκδοχής του καπιταλισμού- όπου ούτε πολιτικά δικαιώματα υπάρχουν ούτε ψηλά μεροκάματα η Δύση πρέπει να ψαλιδίσει και τα δύο για να διατηρήσει την ανταγωνιστικότητά της. Οι ντόπιοι εργάτες της θα «κινεζοποιηθούν».
            Από την άλλη μεριά, βέβαια, οι Κινέζοι εργαζόμενοι, ως το λαιμό βουτηγμένοι μέσα στο απαστράπτον εμπόρευμα που παράγουν για τους Δυτικούς, έχουν ήδη μπει στον πειρασμό να βουτήξουν το δάκτυλο στο μέλι. Οι Ασιατικές ολιγαρχίες βλέπουν να έρχεται η ώρα της δικής τους ισχύος και η κινέζικη άρχουσα τάξη καλού-κακού προσπαθεί να στεγανοποιήσει το λαό της απέναντι στον κοινωνικό άνεμο που άρχισε να φυσά στον Αραβικό Κόσμο. Και είναι άγνωστο τι θα κάνουν οι Δυτικοί λαοί.
            Κεφάλαιο, κοινωνίες και κράτη μπαίνουν σε κίνηση προς αναζήτηση μιας Νέας Παγκόσμιας Τάξης, ώσπου ο καθένας να αποδεχθεί και να παραμένει σχετικά ήσυχος στην καινούργια θέση που θα αντιστοιχεί στην ισχύ του. Η Πορεία προς τη Νέα Γιάλτα θα είναι ταραχώδης.
            Το ερώτημα είναι: Θα ξεπεράσει ο καπιταλισμός την κρίση του και θα βγει δυναμωμένος κατακτώντας βαθύτερα την ανθρώπινη ψυχή ή ήρθε η ώρα αυτών που μίσησαν τα ψέμματά του;
            Αυτό θα εξαρτηθεί από τη θέση που θα πάρουν εκατομμύρια άνθρωποι στα μήκη και στα πλάτη.

Άκου:
η Έμμονη Βουλή
που όλα τα κεντρίζει
όλα τα κινεί.

Ετοίμασε γι’ αυτό
-την τόση ματαιοδοξία-
ταίρι φριχτό
ένα Βουνό από Πάγο
ακόμα αλαργινό και απόμακρο.

Καθώς
το ωραίο πλοίο
μεγάλωνε σε ανάστημα
σε χάρη σε θωριά
μακριά στη σκιερή σιωπή
μεγάλωνε και ο Παγώνας.

Ξανά ο Τιτανικός, ο εφιάλτης του Δυτικού ύπνου, από τον Thomas Hardy αυτήν τη φορά.

                                                                                                            Β. Η.

Τρίτη 15 Φεβρουαρίου 2011

Ζούμε σε ένα Κόσμο Μυστηρίου | 1

Υπάρχουμε σε ένα κόσμο πού, από όποια πλευρά και αν τον κοιτάξεις, περιβάλλεται από μυστήριο. Δεν εννοώ πολυπλοκότητα, είναι αντικειμενικά πολύπλοκος ο κόσμος. Είναι όμως απίστευτα πιο μυστηριώδης. Τα μυστήριο του δεν έγκειται στη πολυπλοκότητα του. Αυτή η πολυπλοκότητα,αν και ξεφεύγει πάρα πολλές στιγμές από το να γίνεται κατανοήσιμη, δεν παύει να είναι εν πολλοίς προβλέψιμη και εν τέλει έστω και με δυσκολία αναγνώσιμη। Φαίνεται ότι έχουμε μάθει να την χειριζόμαστε, σε κάποιο μέτρο. Η μυστηριώδης όμως πλευρά αυτού του κόσμου και των όντων πού τον κατοικούν, ανήκει σε μια σφαίρα πού βρίσκεται πραγματικά στο σκοτάδι της άγνοιας .

Οι κάτοικοι αυτού του κόσμου, εμείς όλοι δηλαδή, γεννιόμαστε, διανύουμε ένα διάστημα ζωής, πού δεν μπορούμε να ορίσουμε την διάρκεια του κατά την βούληση μας και πεθαίνουμε πάλι με τρόπο πού αδυνατούμε να ελέγξουμε. Ελέγχουμε,σχετικά πάντα, κάποια χρόνια ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατό μας.  Κυριολεκτικά,πλήρως δεν ελέγχουμε ούτε αυτά. Φαίνεται σαν να παίρνουμε κάποιες αποφάσεις πού οδηγούν την ζωή μας και πού για τις περισσότερες από αυτές ,επανειλημμένες φορές παραπονιόμαστε ότι ήταν λανθασμένες.Λίγες είναι οι αποφάσεις μας, πού μας οδηγούν σε θετικά αποτελέσματα. Παρόλο δηλαδή πού αν το δεις λίγο από πιο μακριά ,λίγα ξέρουμε για μας και τα πιο καίρια εξ αυτών δεν τα ορίζουμε, συμπεριφερόμαστε με τρόπο ώστε να φαίνεται ότι ελέγχουμε και την ζωή μας αλλά και το περιβάλλον μας .

Για το δε περιβάλλον μας , επίσης δεν φαίνεται να γνωρίζουμε αρκετά. Μεγάλο μέρος της γης πού πατούμε είναι αδιάβατο και άγνωστο. Το νερό πού μας περιβάλλει αυτό και αν είναι άγνωστο. Για τον δεν ουρανό πού έχουμε πάνω από το κεφάλι μας,εκεί όχι μόνο γνωρίζουμε απειροελάχιστα,αλλά και εξ όσων γνωρίζουμε , έχουμε σχηματίσει και την ανόητη εικόνα ότι μόνο εμείς υπάρχουμε σε αυτό το σύμπαν .


Θα υπέθετε κανείς ότι αν μη τι άλλο , μέσα στους αιώνες της ύπαρξης μας ,θα είχαμε καλή γνώση του εαυτού μας και των άλλων ।Δυστυχώς ,όμως ούτε και αυτό συμβαίνει στη πραγματικότητα. Βλέπουμε για τους εαυτούς μας, μόνο αυτό πού μας συμφέρει να δούμε,άντε και μερικές φορές κοιτάμε και λίγο μακρύτερα ।Όσον αφορά την σχέση μας με τους υπολοίπους του είδους,εκεί είμαστε, αν μη τι άλλο, ξεκάθαροι. Μας παίρνει να είμαστε από πάνω; Οι συσχετισμοί είναι υπέρ μας; Τότε θα είμαστε από πάνω, πάει και τελείωσε . Δεν χρειάζεται να το πολυσκεφτόμαστε . Μας ενδιαφέρει να έχουμε από κάτω όσους περισσότερους μπορούμε , για όσους τώρα δεν μας παίρνει,υπάρχει ζήτημα και αυτό επίσης είναι ξεκάθαρο. Νοιώθουμε αδικημένοι.

Είναι περίεργο αλλά με τούτα και με κείνα ,έχουμε φτιάξει πολιτισμό, κυρίως δηλαδή τεχνολογικό πολιτισμό .Παρόλα αυτά και με αυτόν τον πολιτισμό πού έχουμε φτιάξει και πού ειρήσθω εν παρόδω , τον φτιάξαμε βρωμίζοντας και καταστρέφοντας ότι σχεδόν περνούσε από το χέρι μας ,θα μπορούσαμε να είμαστε σχετικά ευτυχισμένοι. Να ζούμε την ζωούλα μας με μια σχετική άνεση και επάρκεια ,τουλάχιστον σιγά- σιγά να αρχίζαμε να κοιτάμε και κάποια άλλα θέματα π.χ ποιος είναι ο λόγος πού ζούμε, γιατί πεθαίνουμε ,πως μπορούμε να ζήσουμε πιο ευτυχισμένα, τι υπάρχει έξω από εμάς και το στενό μας συμφέρον,πως μπορούμε να αγαπάμε πιο πολύ τον εαυτόν μας και τους άλλους,πως μπορούμε να διαχειριστούμε πιο δίκαια την κοινωνία πού ζούμε.

Αλλά αυτά φαίνεται ότι δεν ανήκουν στη σφαίρα των ενδιαφερόντων μας .

Σίγουρα ζούμε σε ένα κόσμο μυστηρίου. Απερίγραπτου και εν πολλοίς οδυνηρού μυστηρίου.

Το θέμα είναι πια πλευρά αυτού του μυστηρίου θα επιλέξουμε για την ζωή μας: Την πλευρά του μυστηρίου πού θα μας βοηθήσει να ανακαλύψουμε μια ζωή πού χάνουμε καθημερινά ή την μεριά του μυστηρίου εκείνη πού βυθίζει την ζωή μας στο βάλτο μιας ύπαρξης πού δεν έχει κανένα νόημα;


Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...