Κυριακή 3 Αυγούστου 2014

Το παλαιστινιακό σκοτάδι

 Περί της φύσης της Ισραηλινής κοινωνίας 


Το παρακάτω κείμενο, γραμμένο εδώ και τρία χρόνια [2007] έχει βρει το δρόμο του για έκδοση μέσα σ αυτό το καλοκαίρι [2010], από τις εκδόσεις «Πανοπτικόν» [τεύχος 14]. Ύστερα από τις εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο ανοιχτά της Γάζας, ο εκδότης του περιοδικού Κώστας Δεσποινιάδης μου τηλεφώνησε και με προέτρεψε να το αναρτήσω στο διαδίκτυο θεωρώντας το δραματικά επίκαιρο. Προχωρώ στην έκτακτη δημοσίευσή του συμμεριζόμενος την ανησυχία του. Πρόκειται για έναν αριθμό σχολίων πάνω στη φύση και στο χαρακτήρα της Ισραηλινής Κοινωνίας. Ελπίζω έτσι να ριχτεί λίγο φως σε κάποιες ψυχικές περιοχές του ισραηλινού προβλήματος οι οποίες μέσα στο σκοτάδι παραμένουν απίστευτα ενεργές και γι’ αυτό ιδιαίτερα επικίνδυνες. Πιστεύω ότι η οργή και η καταγγελία είναι επαρκέστερες όταν συνοδεύονται από την κατανόηση των αιτιών και της φύσης μιας απειλής που έπαψε πλέον να περιορίζεται ενάντια σε ένα περιθωριοποιημένο λαό και αρχίζει να στρέφεται ανεξέλεγκτα προς οποιονδήποτε, με ανομολόγητο σκοπό να παγκοσμιοποιήσει έναν ‘τοπικό’ πόλεμο. Βασίλης Ηλιακόπουλος 


 *


Η εκμετάλλευση του Βερολίνου ως πόλης –σύνορο ήταν ανέκαθεν μια σταθερά τα αμερικάνικης μεταπολεμικής πολιτικής. Προφανώς, μια ειρήνευση με τη Ρωσία θα μετακινήσει αυτό το παιχνίδι προς την Ιερουσαλήμ, πόλη– σύνορο του «Χριστιανικού Έθνους».
εκδ. ΑΛΗΣΤΟΥ ΜΝΗΜΗΣ (2003) 


Γραμμένη εδώ και 45 χρόνια αυτή η φράση του Jorn τρομάζει με την προφητική της διαύγεια. Παρακάτω θα προβώ σε ορισμένες διαπιστώσεις σχετικά με την φύση της Ισραηλινής κοινωνίας και θα αποπειραθώ να ρίξω λίγο φως σ’ αυτό το τρομερό σκοτάδι που τυλίγει την Παλαιστίνη 60 χρόνια τώρα κι από κει διαχέεται στον υπόλοιπο κόσμο. 


ΠΡΩΤΗ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ:

Το Ισραήλ, με την δημιουργία του είχε την επιλογή δύο απαντήσεων που μπορούσε να δώσει στην Εβραϊκή γενοκτονία από τους Ναζί. Η πρώτη ήταν: Αυτό που έγινε εναντίον μας δεν θα επιτρέψουμε να γίνει από κανένα σε κανένα ξανά στην ιστορία. Η δεύτερη ήταν: Αυτό που έγινε εναντίον μας δεν θα επιτρέψουμε ποτέ να ξανασυμβεί σε μας. Έδωσε την δεύτερη και κατέληξε μία σύγχρονη Σπάρτη, εξοπλιζόμενο μέχρι τα δόντια, απειλούμενο από τους είλωτές του, με στρατιωτικοποιημένη καθημερινή ζωή και επεκτατικές βλέψεις. Έτσι, από τότε κλείστηκε στον εαυτό του μέσα στους ορίζοντες πολλών φόβων. Αν μπορούσε να δώσει την πρώτη απάντηση θα τοποθετείτο αυτομάτως σε μια παγκόσμια ανθρωπιστική πρωτοπορία. Τα θύματα μιας γενοκτονίας θα στέκονταν φρουροί ενάντια σε κάθε επόμενη και θα κέρδιζαν τον σεβασμό. Βέβαια, ίσως είναι πολύ να ζητάς από έναν λαό να γίνει φιλόσοφος, αλλά οι φρίκες του ’48 και ό,τι έγινε από κει και δώθε, δείχνουν ότι το πρόβλημα αυτό, όπως και κάθε άλλο σήμερα, δεν επιδέχεται μερική λύση. Λύση, δηλαδή, η οποία δεν λαμβάνει υπ’ όψιν το βάθος ενός προβλήματος που με τον καιρό δείχνει όλο και περισσότερες πλευρές. 


ΔΕΥΤΕΡΗ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ:

Το Ισραήλ με την ίδρυσή του έθεσε τρεις όρους στον εαυτό του σχετικά με το τι θέλει να είναι: α) Δημοκρατικό, β) Στο έδαφος του Ισραήλ – και σε όλο το έδαφος του Ισραήλ, γ) Εβραϊκό κράτος. 

Στην σύγχρονη ιστορία του διαπίστωσε ότι είναι αδύνατο να εκπληρώσει και τους τρεις όρους μαζί. Μόνο τους δύο απ’ αυτούς δύναται, ενώ θα τείνει, μάταια, προς τον τρίτο. 

Δηλαδή: είτε είναι 1ον) Δημοκρατικό και Εβραϊκό κράτος, αλλά δεν μπορεί να επεκταθεί σε όλη την έκταση της ιστορικής Παλαιστίνης, από τον Ιορδάνη ποταμό ως την Μεσόγειο –ήτοι το Ισραήλ στη μυθική του ολοκλήρωση– μιας και κει μέσα περιλαμβάνονται οι Παλαιστινιακές περιοχές της Δ. Όχθης και της Γάζας. Εδώ, ας παραβλέψουμε προς στιγμή το 1,5 εκ. Άραβες του Ισραήλ που θεωρούνται πολίτες Β’ κατηγορίας (λ.χ. δεν τους καλούν στον στρατό γιατί δεν τολμούν να τους δώσουν όπλο) – πράγμα που δημιουργεί ήδη δημοκρατικό χάσμα. 

Ή, 2ον) είναι Εβραϊκό κράτος και περιλαμβάνει όλο το «Ισραήλ», αλλά δεν μπορεί να είναι δημοκρατικό, αφού θα περιλαμβάνει μερικά εκατομμύρια Παλαιστίνιους μη-Εβραίους, μη-πολίτες. 

Είτε, 3ον) θα είναι Δημοκρατικό και εκτεινόμενο σε όλο το έδαφος του Ισραήλ – Παλαιστίνης, αλλά θα χάσει τον Εβραϊκό του χαρακτήρα, αφού οι μισοί πολίτες του θα είναι πλέον Άραβες – Μουσουλμάνοι. 

Την αδυνατότητα αυτής της εξίσωσης δεν την έλαβαν υπ’ όψιν τους οι Πατέρες του Έθνους και οι Σιωνιστές που έφτιαξαν το κράτος του Ισραήλ και σήμαναν γενικό προσκλητήριο προπαγανδίζοντας τον μύθο, «ένας λαός δίχως γη, σε μια γη δίχως λαό», παραβλέποντας την ύπαρξη μερικών εκατομμυρίων αυτόχθονων Αράβων, θεωρώντας την Παλαιστίνη μια χώρα άδεια από ανθρώπους – έρημο που περίμενε να πρασινίσει.
 
Η ανομολόγητη λύση αυτού του τριλήματος είναι η μεταφορά πληθυσμών – ένα γιγαντιαίο transfer, μία εθνοκάθαρση που το Ισραήλ δεν μπορεί να πραγματοποιήσει (προς το παρόν), γιατί δεν θα το ανεχόταν η Διεθνής Κοινότητα. Δηλαδή, η Δύση.
 

ΤΡΙΤΗ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ:

Οι Εβραίοι του Ισραήλ είναι ένας λαός βαθιά σημαδεμένος από τα πογκρόμ της Αν. Ευρώπης και την γενοκτονία που υπέστησαν, κατά την διάρκεια των πολέμων, από τους Ναζί. 

Αυτό που υπέστησαν οι Εβραίοι από τους Ναζί την αποκαλώ γενοκτονία – όπως λέμε γενοκτονία των Αρμενίων, γενοκτονία των Ινδιάνων – και όχι ολοκαύτωμα ή Holocaust, όπως λέγεται στα αγγλικά (οι ίδιοι το αποκαλούν σόα, ερήμωση). Η λέξη holocaust προέρχεται από την Ελληνική λέξη «ολοκαύτωμα», που σημαίνει ότι ένας λαός ή μια ομάδα θυσιάζεται οικειοθελώς μέχρις ενός για να αποφύγει την ταπείνωση. 

Τέτοια ολοκαυτώματα έχουμε εμείς οι Έλληνες στο Αρκάδι και με τους Σουλιώτες στο Ζάλογγο και άλλοι λαοί επίσης. Οι Εβραίοι έχουν ένα δικό τους στη Μασσάντα, κοντά στη Νεκρά Θάλασσα, όταν κατακρημνίστηκαν για να ξεφύγουν την αιχμαλωσία από τους Ρωμαίους. Επίσης, κατά μία άλλη έννοια, ολοκαύτωμα σημαίνει ότι μία ομάδα ανθρώπων προχωράει συνειδητά στον πλήρη αφανισμό της για να γίνει λίπασμα ενός σκοπού που τους ξεπερνάει. Για παράδειγμα, οι Σπαρτιάτες στις Θερμοπύλες, ή οι Ιρλανδοί πατριώτες στην Πασχαλινή εξέγερση του 1916. Έχουμε εδώ, δηλαδή, την έννοια της θυσίας. Ούτε η μία ούτε η άλλη έννοια όμως ταιριάζουν στην περίπτωση των Εβραίων κατά τον πόλεμο, διότι δεν προτίμησαν οι ίδιοι να πεθάνουν αλλά έπεσαν ακούσια θύματα των δημίων τους. 

Οι Σιωνιστές, για λόγους προπαγάνδας, διάλεξαν τον όρο «ολοκαύτωμα» για να ξεχωρίσουν την εβραϊκή γενοκτονία, απ’ όσες προηγήθηκαν και όσες μέλλονται και να δώσουν στη συμφορά τους ένα χαρακτήρα εξαιρετικό. Επίσης, νομίζω ότι προέβαλλαν τον όρο «ολοκαύτωμα», επειδή δεν νοιώθουν άνετα με το γεγονός ότι πουθενά –με εξαίρεση το γκέττο της Βαρσοβίας– δεν αντιστάθηκαν στους διώκτες τους. Αυτό τους στοιχειώνει μέχρι σήμερα και βιώνεται στο Ισραήλ σαν ιστορικό έλλειμμα που πρέπει να αναπληρωθεί και παίζει τον δικό του ρόλο στην ισραηλινή επιθετικότητα. 

Ο εξαιρετικός χαρακτήρας που προανέφερα σημαίνει ότι: «Πολλοί μπορεί να υπέφεραν στη διάρκεια της ιστορίας αλλά μόνο εμείς, οι Εβραίοι, υποφέρουμε σε τέτοιο βαθμό. Είμαστε τα “κατ’ εξοχήν” θύματα». Το προπαγανδιστικό κόλπο μπορεί να πέτυχε, οι ζητούμενες παροχές να εξασφαλίστηκαν, αλλά επίσης πέτυχε να θυματοποιήσει στον μέγιστο βαθμό την εβραϊκή ψυχή και ιδιαίτερα όσους μετανάστευσαν στο Ισραήλ. 

Έτσι, σιγά – σιγά, ο μύθος του «Ολοκαυτώματος», απετέλεσε έναν από τους πυλώνες του συλλογικού υποσυνειδήτου του Ισραήλ. Ακόμα και Εβραίοι που ήρθαν στο Ισραήλ από τις ΗΠΑ, την Β. Αφρική ή τις υπόλοιπες Αραβικές χώρες, υιοθέτησαν την εικόνα του θύματος παρ’ όλο που δεν γνώρισαν διωγμό.
 
Όταν όμως κάποιος κακοποιείται πέρα απ’ τον βαθμό που μπορεί να αντέξει, τότε αυτό έχει διττό αποτέλεσμα: 



Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...