Δευτέρα 25 Μαρτίου 2013

Είμαστε το στρατόπεδο όπου πραγματώνουν τα όνειρά τους

... Και ενώ οι δυνάμεις  του αρνητικού προελαύνουν  μέσα στη έρημο της μη αντίδρασης, θα ήταν ίσως καλό, να βγάλουμε κάποια συμπεράσματα. Συμπεράσματα πού πιθανόν το μόνο όφελος πού έχουν, είναι να  συμπυκνώσουν το πλαίσιο του περιβάλλοντος μέσα στο οποίο κινούμεθα.
Καταρχήν ζούμε μια μεγάλη αλλαγή του κυρίαρχου συστήματος , πού μοιάζει να είναι προσανατολισμένο στη  κατάργηση οποιουδήποτε κοινωνικού συμβολαίου που είχε συνάψει με τους υπηκόους του μετά το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Οι υπήκοοι χάνουν τα οποιαδήποτε δικαιώματα  είχαν κατακτήσει, ή τους είχαν παραχωρηθεί, με σκοπό  την απρόσκοπτη κίνηση του συστήματος.
Τα τεράστια χρέη κρατών και πολιτών  και η αδυναμία του συστήματος να βρει μια επαρκή λύση, φαίνεται να είναι η αφορμή αυτής της αλλαγής . Όμως  η  αιτία αυτής της κρίσης-αλλαγής είναι βαθύτερη. Η εξουσία της οικονομίας πάνω σε όλες τις πλευρές της ζωής είναι ευνόητο ότι απαιτεί όλο και μεγαλύτερη συγκέντρωση   της εξουσίας στα χέρια  πολύ λίγων ανθρώπων, με αποτέλεσμα  τα δημοκρατικά καθεστώτα ή ότι είχε απομείνει από αυτά, να καθίστανται εμπόδιο  στο όραμα της απόλυτης εξουσίας των αγορών.
Άρα  η σταδιακή αλλοίωση του πολιτεύματος  να είναι μονόδρομος για την εξουσία.
Βρισκόμαστε λοιπόν μπροστά σε μια επάνοδο πιο απολυταρχικών καθεστώτων με το μανδύα μιας δημοκρατικής επίφασης  και πολλές φορές δίχως αυτή την επίφαση.
Στη κατεύθυνση πού παίρνει λοιπόν το σύστημα , η Γερμανία καθίσταται  καθοριστικός παίκτης  στη σκακιέρα .Το ναζιστικό άρωμα της Γερμανίας συνάδει με τα σχέδια του κυρίαρχου συστήματος και οι Γερμανοί έχουν δυστυχώς αποδείξει,  ότι όταν το παιχνίδι φανερώνει το αποτρόπαιο πρόσωπο του, είναι πάντα εκεί για να συμβάλλουν συντελεστικά . Τα γεγονότα πού ζούμε δεν διαφέρουν πολύ ,ίσως και καθόλου ,από την εποχή του μεσοπολέμου. Το όραμα της Γερμανίας για ηγεμονία  είναι διαχρονικό και μόνο κάποιος πού είναι ανιστόρητος, δεν αντιλαμβάνεται  την ομοιότητα των πραγμάτων .
Η Ευρώπη  είναι πλέον το βασίλειο της Γερμανίας , η οποία αποφασίζει και πραγματώνει την επιθυμία της . Άρα οι ατελείωτες μπούρδες για κάποια ενωμένη  Ευρώπη των λαών ,κάποια στιγμή θα πρέπει να πάψουν να τροφοδοτούν  κυρίαρχες ψευδαισθήσεις. Όποιος  εξακολουθεί να τις τροφοδοτεί και να τις ισχυρίζεται ,το μόνο πού κάνει είναι να δηλώνει  την διάθεση του να συνταυτιστεί με ένα όραμα απρόσκοπτης δύναμης των λίγων εις βάρος των πολλών.
Η αριστερή προοπτική με τον τρόπο που εκδηλωνόταν  τα τελευταία χρόνια ,έχει κάψει ριζικά τον εαυτό της σε όλα τα επίπεδα και το μόνο πού μπορεί να προκαλέσει είναι τον γέλωτα και την χλεύη . Δυσκολεύεσαι πολλές φορές να ξεχωρίσεις ποια είναι η διαφορά της  από το σύστημα και τις επιδιώξεις του. Το όραμα μιας αριστερής αλλαγής χάθηκε μέσα στα σχέδια ανάπτυξης του Λένιν ,στο αίμα της Κρονστάνδης , στις δίκες της Μόσχας , στον ισπανικό εμφύλιο, στη πολιτιστική επανάσταση του Μάο και o κατάλογος δεν έχει τέρμα .
Πρέπει να παραδεχτούμε ,όσο και αν αυτό ακούγεται ανέλπιδο ότι δεν υπάρχει αυτή την στιγμή πού μιλάμε ,κανένα  αντίπαλο δέος στη κυρίαρχη στάση.Η ευρεία μάζα των λαών, έχει πιαστεί με τα παντελόνια και τα φουστάνια κατεβασμένα. Εγκλωβισμένοι όλοι σε  μια ψευδή υπόσχεση ευημερίας  παρατηρούμε τα τεκταινόμενα ,πού θα ορίσουν τις ζωές μας για τα επόμενα  χρόνια, με απεριόριστη παθητικότητα . Η μόνη αντίδραση πού υπάρχει είναι  η θερμότητα πού παράγεται από το  καναπέ πού καθόμαστε . Είμαστε δίχως εναλλακτικό όραμα και προοπτική .

Ο κόσμος  της πραγματικότητας , πού ορίζεται από την διάθεση και τις προοπτικές  της εξουσίας του κεφαλαιοποιημένου  ψεύτικου , μας έχει συνολικά απορροφήσει.
Οποιοδήποτε σχέδιο  φαντάζεται η εξουσία , έχει πρόσβαση μέσα μας . Είμαστε το στρατόπεδο πού πραγματώνουν τα όνειρα τους .
Δεν κατορθώνουμε ούτε καν να συσπειρωθούμε ,με αίσθημα αυτοσυντήρησης ,όχι για να αλλάξουμε τον κόσμο και να προτείνουμε το δικό μας όραμα, αλλά τουλάχιστον να βάλουμε ένα εμπόδιο για να σώσουμε την αξιοπρέπεια μας.  Το να διαβάζεις και να αναλύεις τα κακώς κείμενα ,η αντίδραση  δίχως  διαφορετικό όραμα και προοπτική ,κάνει τον εχθρό να χαμογελά .
Η αναγνώριση ότι μας έχουν πάρει τα σώβρακα σε όλα τα επίπεδα και η ανάδειξη των πραγματικών αιτιών πού αυτό έχει γίνει ,δεν είναι αυτό πού αποδυναμώνει, αλλά αντίθετα αυτό πού μπορεί να ορίσει μια νέα αρχή.
Όσο επαναπαυόμαστε σε ονειρώξεις και ψευδαισθήσεις ,θα βιώνουμε απλώς κοινωνικά και προσωπικά δράματα.

Σάββατο 16 Μαρτίου 2013

21 λειψές γραμμές



Είναι φανερό ό,τι άρχισε η έξοδος
απ’ αυτόν τον Πολιτισμό.
Αδιόρατη μέχρι στιγμής
πιο ανοιχτά στα χρόνια που θα’ ρθουν.
Ήρθε η ώρα να επιτελέσουμε ένα έγκλημα
και να ξεκινήσουμε μία θρησκεία.
Το ένα είναι η καθολική άρνηση
και κατεδάφιση ενός κόσμου
που όλο και πιο βίαια αντιστέκεται
στο μοιραίο τέλος του.
Το άλλο η εξαγγελία
μιας Πνευματικής Αρχής
διατυπωμένης σε μια ολωσδιόλου
καινούργια και ταυτόχρονα πολύ παλιά
γλώσσα
που θα γίνεται κατανοητή
και θα συγκινεί βαθειά
τον άνθρωπο του καιρού μας.

Συγχωρείστε με για το μέγεθος και το βάθος
του εγχειρήματος
δεν υπάρχει κάτι λιγότερο να προτείνω.


                                                    Β. Η

Τρίτη 12 Μαρτίου 2013

Η Επιστροφή των Δωριέων



Κλαυθμηρίζουν οι ποιητές

               μπρος στην κατάντια της τέχνης τους.

Άδεια όμως τα δάκρυά τους από θλίψη.

Γιατί τι είναι ποίηση?

Δεν είναι ο λόγος ο συμπυκνωμένος στο έπακρο?

Και τι συμπυκνώνει τούτος ο λόγος

                        αν όχι τον Λόγο τον ίδιο

                                     που είναι το νόημα

                           του γιατί κανείς να υπάρχει?




Και πως τούτη η τέχνη να στέκει στα πόδια της

όταν κείνο το νόημα έχει προ πολλού διαλυθεί?

Τα χρόνια που όλοι ασχολούνταν με την  τέχνη

του λόγου, τις διακυμάνσεις του ύφους, 

την ευφυή επιλογή των λέξεων και τις εντρυφήσεις

έκατσε κανένας φρουρός? 



Τώρα όμως που το Μεγάλο Εκκρεμές του Χρόνου

αρχίζει την επιστροφή του με υπόκωφο τριγμό

ξαναμπαίνοντας σε ιλιγγιώδη αιώρηση

κι αφανέρωτοι άνθρωποι παντού

αμήχανα προσεγγίζουν την Ουσία του Κόσμου

τώρα η εποχή της νέας συγκρότησης

τώρα η ανάγκη της νέας διατύπωσης 

τώρα ξανά 

η  Ποίηση έρχεται. 

                              

                                                                                                                                                                                          Β.Η


Τετάρτη 6 Μαρτίου 2013

Η ασελγής γοητεία του παθητικού


Η σκοτεινή πλευρά σκεπάζει τα πάντα…..
Αδύνατον να δω ποιο είναι το μέλλον»
Δάσκαλος Γιόντα, Πόλεμος των Άστρων.


Αν  για μια στιγμή μπορούσαμε να ξεφύγουμε από τις αντιλήψεις, τις ιδέες, τις προσδοκίες ,τα όνειρα ,πού όλοι μας κουβαλάμε για τον εαυτόν μας και τον κόσμο γύρω μας ,ίσως να μπορούσαμε να αντιληφθούμε , ότι ο κόσμος  κάθε δευτερόλεπτο πού περνά , κινείται και αλλάζει. Κινείται και αλλάζει, όπως εν τέλει κινούμαστε  και αλλάζουμε και εμείς . Όλα βρίσκονται σε μια διαρκή και ανεπανάληπτη κίνηση. Προς τα πού? Για ποιο λόγο ? Σε ποια κατεύθυνση ?

Κανείς δεν μπορεί να απαντήσει σε όλα αυτά τα ερωτήματα,  πού σε μια στιγμή «κενού» χρόνου  περνάνε ,ίσως , από την σκέψη όλων. Στη συνέχεια ξεχνιόμαστε, για την ακρίβεια  αισθανόμαστε πολύ μικροί για να ασχοληθούμε με τόσο βαριά και άλυτα θέματα. Επιστρέφουμε στις  μικρές ζωές μας ,στις ασχολίες μας, πού νομίζουμε ότι μπορούμε να χειριστούμε καλύτερα ,αφήνοντας  όλα αυτά τα θέματα στη ασχολία των ειδικών ,των φιλοσόφων ,των οραματιστών ,σε όλους εκείνους δηλαδή πού τους έχουμε εξορίσει έξω από τη στενή, ρεαλιστική πραγματικότητα  . Τους έχουμε εξορίσει ,είτε έχουν εξοριστεί από μόνοι τους ,δεν έχει και ιδιαίτερη σημασία, παρ’ όλα αυτά  περιμένουμε να μας φέρουν τις απαντήσεις  από την «άλλη γη», πού η καθημερινότητα  μας  και η καθημερινότητα του πραγματικού και ρεαλιστικού μας έχει αποκλείσει.

Όταν όμως αποκόβεσαι ,οικειοθελώς , από την πηγή  είναι απολύτως σίγουρο ότι κάποια στιγμή θα διψάσεις  και όταν θα διψάσεις  το νερό μπορεί να είναι δυσεύρετο, γιατί  θα έχεις απομακρυνθεί .

Εδώ λοιπόν είμαστε!!!

 Άνυδροι και κάθιδροι  μέσα στη παγερή ζεστασιά της ρεαλιστικής πραγματικότητας. Όταν μιλούν οι αριθμοί ,οι παθητικοί άνθρωποι οφείλουν να σωπαίνουν. Όχι για κανέναν άλλο λόγο ,αλλά γιατί εντέλει δεν έχουν τίποτα να πουν. Έτσι νομίζουν. Αλλά και λόγω του ότι,  οι αριθμοί ,οι εξισώσεις, οι πολλαπλασιαστές  ,οι αναπτύξεις , έχουν προ πολλού αντικαταστήσει  τον οιονδήποτε Λόγο πού μπορεί να υπάρξει. Στον παθητικό άνθρωπο, η λογιστική  της καθημερινής ζωής , έχει  αντικαταστήσει όλα τα ιερά και όσια πού μπορεί κάποιος να φανταστεί. Ο παθητικός άνθρωπος  μπορεί να παρακολουθεί  αυτοκτονίες ,θανάτους , πείνα ,φτώχεια  και αρρώστια ,πνευματική εξαθλίωση  και μιζέρια  χαμογελώντας , όταν οι ιεροί αριθμοί της λογιστικής  δείχνουν ανάκαμψη. Σκυθρωπιάζει, όταν  δείχνουν κάμψη και έλλειψη.  

Ο παθητικός άνθρωπος  έχει αντικαταστήσει την πηγή πού έπινε νερό με τους δείκτες του χρηματιστηρίου. Εγκατέλειψε την ησυχία  των ναών και  βρίσκει την ύπαρξη του μέσα σε μια αίθουσα  πού για κάποιες ώρες τρέχουν ατελείωτοι αριθμοί , αριθμοί πού ορίζουν τύχες ολόκληρων λαών!!!

Ο παθητικός άνθρωπος  δεν μπορεί να έχει άλλο ιερό από το χρήμα . Η πραγματικότητα πού διαμορφώνει , στερείται  διεξόδων σε άλλες περιοχές της ύπαρξης. Δεν αντέχει τα μεγάλα βάθη των πνευματικών αναζητήσεων, γιατί ο ρεαλισμός  πού καλείται να πραγματώσει αρχίζει και τελειώνει μέσα στα στενά όρια  της επιβίωσης . Οι ουτοπίες του προκαλούν   ακραιφνή νύστα, η αναζήτηση  άλλων προϋποθέσεων  ύπαρξης  τον κουράζουν ,ο ρομαντισμός του εξαντλείται  πολύ σύντομα  από το πρωινό ξυπνητήρι,  πού τον καλεί να συμμετάσχει  στη φάρμα των προσγειωμένων ,των προσαρμοστικών και φθονεί , δεν ζηλεύει, φθονεί εκείνον  πού πάει να ξεφύγει απελπισμένα σε άλλες πραγματικότητες .

Το φαντασιακό του παθητικού ανθρώπου είναι η τηλεόραση και ο υπολογιστής του, μέσα από τα οποία πραγματώνει εικονικά , συνομιλώντας  με το κουτιά, λες και αυτά  τα κουτιά τον ακούν, ό,τι  αυτά του υποβάλλουν.

Ο παθητικός άνθρωπος είσαι εσύ, είμαι εγώ, είναι αυτός με τον οποίο κοιμάσαι  στο κρεβάτι, είναι αυτός πού συναντάς στη στάση το πρωί, είναι  αυτός πού δουλεύεις μαζί του, είναι αυτός με τον οποίο συμφωνείς αλλά και εκείνος με τον οποίον διαφωνείς , είναι ο σύγχρονος  άνθρωπος  πού αγαπά, μισεί  και χαίρεται, αγανακτεί και λυπάται μέχρι ενός ορίου, όσο αυτό το όριο δεν θίγει την ρεαλιστική πραγματικότητα .

Όσο η ρεαλιστική πραγματικότητα  γίνεται συμπαγής , τόσο η κίνηση και η αλλαγή επιβραδύνεται, δεν σταματά, επιβραδύνεται, σε όλα τα επίπεδα. Προσωπικά, κοινωνικά αυτή η επιβράδυνση παίρνει με τον καιρό τα χαρακτηριστικά ενός βαλτώδους περιβάλλοντος . Όλα παραμένουν στατικά και ίδια . Οι συνήθειες ,τα προβλήματα ,τα αδιέξοδα  γίνονται το μόνιμο ντεκόρ  ατόμων και κοινωνιών πού εξορίζουν την  κίνηση , την φρεσκάδα ,την αλλαγή ,την έμπνευση ,σε ένα απώτερο μέλλον. Αλλά κυρίως αποκλείουν το όραμα από την ζωή των ανθρώπων. Την διάθεση να κινηθούν σε κάτι πού να είναι καλύτερο από αυτό πού ζουν .

Η στάση επενδύει στο φόβο ,ο φόβος επενδύει στη συρρίκνωση, η συρρίκνωση στη βλακεία , η βλακεία στην έλλειψη λογικής. Παρατηρείται διάθεση για βύθιση  στο αρνητικό. Εκείνο πού ανυψώνει τον άνθρωπο καθίσταται θολό και ασαφές ,εντέλει άχρηστο .

Ο αγώνας  για τον απεγκλωβισμό από την παθητικότητα , είναι αγώνας  δίχως σημαίες ,φανφάρες και εξαγγελίες δίχως αντίκρισμα .

Είναι αγώνας πού δίνεται  σε περιοχές σκοτεινές της ανθρώπινης υπόστασης και δεν υποστηρίζεται από κανέναν. Οι ήττες του είναι σαφώς περισσότερες από τις νίκες ,αλλά εκεί πού νικά ανοίγει παράθυρα από τα οποία το φως  πού εισέρχεται  διαλύει σκότη πνευματικά ,κοινωνικά προσωπικά.

Είναι το φως της ελπίδας και του οράματος  για κάτι καλύτερο μέσα στο κόσμο ,μέσα στον άνθρωπο .

Το παθητικό είναι ο θάνατος της ζωής .

 Η ζωή είναι αέναη κίνηση εξέλιξης  του υπάρχοντος σε  κάτι ανώτερο.!!!


“Όπου η ελευθερία υποχωρεί ένα χιλιοστό,
αυξάνεται στο εκατονταπλάσιο το βάρος της τάξης πραγμάτων»
«Η επανάσταση της καθημερινής ζωής»
Raoul Vaneigem.

Σάββατο 2 Μαρτίου 2013

Μη μιλώντας για την Αμαλία

 

    Δύο μέρες μετά την αστυνομική εισβολή στη Villa Amalias γίνεται κάπου στο Σύνταγμα μια παρουσίαση βιβλίου με θέμα  «Η Αποστασία των Διανοουμένων» και ακολουθεί συζήτηση. Ομιλητές, ένας καθηγητής Πανεπιστημίου, δύο δημοσιογράφοι και ο συγγραφέας. Το κοινό, διανοούμενοι και μόνο. Ηλικίες προχωρημένες και λευκές κεφαλές. Η νεολαία ήταν προφανώς στη Villa Amalias.

    Η αποστασία ορίζεται, καταγγέλλεται, στηλιτεύεται. Επιχειρήματα, αναδρομές αντιστοιχίες. Το θέμα συμπληρώνεται όμορφα, οι πάντες είναι ευχαριστημένοι. Έχουν γράψει για αυτό, καθώς και για κάθε άλλο, τα είπανε , τα κουβέντιασαν, έχουν κάνει το καθήκον τους. Σαν τους πρώτους χριστιανούς είναι σωσμένοι.

    Κουβέντα για την αστυνομική «μπούκα», κουβέντα για τους συλληφθέντες. Κουβέντα και  για αυτούς που μπαινοβγαίνουν στις φυλακές, για αυτούς που βασανίζονται στα αστυνομικά τμήματα, Έλληνες και ξένους, για αυτούς που κάθονται στα δικαστικά εδώλια και εισπράττουν χρόνια σα στραγάλια.

    Κι όχι αφηρημένα και γενικά περί αστυνομικής «αυθαιρεσίας» και δικαστικής μοχθηρίας αλλά με ονόματα, συγκεκριμένα.

 
    Κύριοι, θα μπορούσατε να διαλέξτε ένα «χαρτί», κάθε «χαρτί» έχει ένα πρόσωπο, και να «καείτε» μαζί του αν χρειαστεί.  Θα μπορούσατε να διαλέξτε ένα πρόσωπο που ταιριάζει στην ευαισθησία σας (?) και να το υπερασπιστείτε  μαζί με τον αγώνα του. Και να επιστρέψετε έτσι στην κοινωνία το κύρος που σας έδωσε θεωρώντας σας πνευματικούς ηγέτες. Ο Μανώλης Γλέζος, ίσως επειδή δεν είναι ακριβώς διανοούμενος, είναι ένα καλό παράδειγμα. Αλλά αυτός υπήρξε από παλιά παλληκάρι.  Ο ηθοποιός Βασίλης Διαμαντόπουλος επίσης. Ποιος δεν τον θυμάται το ’95 με το πρώτο κάψιμο σημαίας?                                        

    Το ότι δεν βλέπετε ότι κάποιοι αγωνίζονται κάτω στη βάση της κοινωνίας με αυταπάρνηση, τι είναι?  Τυφλότης?  Επιλεκτική όραση?  Σώφρων σιωπή?

    Καθόλου παράξενο που χιλιάδες «άπραγα παιδιά» στους δρόμους και τις καταλήψεις στο άκουσμα της λέξης «διανοούμενος» ξινίζουν τα μούτρα.

    Κι εσείς που κόπτεσθε για το λαό, το έθνος, την ιστορία και τη γλώσσα, ούτε σαν λαό τους βλέπετε, ούτε σαν μιά στιγμή του έθνους, αμήχανα νοιώθετε μπρος στις απόπειρές τους προς την Ιστορία και η γλώσσα τους σας φαίνεται άναρθρη.

    Αντιεξουσιαστές, εχθροί του Λόγου, σχεδόν βάρβαροι! Τέσσερα χρόνια τώρα, από τότε που άρχισε όλο αυτό, 3000 προσαγωγές 1500 συλλήψεις. Πολύ εύφλεκτο πεδίο για να ρισκάρεις κάπου μέσα εκεί. Ακριβή ‘ναι η καρριέρα και δυσκολοαπόκτητο το κύρος. Όμως υπάρχουν περιπτώσεις που δεν λείπει η εντιμότητα αλλά το θάρρος! Τότε καλύτερη η σιωπή!

    H υπερλειτουργία του μυαλού, ο μαρασμός του σώματος και η άγνοια περί του σημαντικότερου ανθρωπίνου οργάνου που λέγεται καρδιά είναι αυτά  που πάντα μπορούσε κάποιος να προσάψει στην αφεντιά σας, αλλά η εμμονή στην επεξεργασία ενός όλο και πιο λεπτεπίλεπτου τίποτα δείχνει και το τέλος του ρόλου σας!

    Και αυτή τη φορά δεν θα υπάρξει Ευρώπη για να καταφύγετε και εκείθεν να απευθυνθείτε γιατί εδώ θα στέκει όχι μια χούντα αλλά το Κράτος Έκτακτης Ανάγκης με τη βούλα της Διεθνούς Κοινότητας δηλαδή της Δύσης! 

    Υπάρχει όμως, στους καλύτερους από σας, και κάτι άλλο, κάτι βαθύτερο, που σας υπαγορεύει την πολιτική εσωστρέφεια. Είναι κάτι σαν ιπποτικό ιδεώδες που επιτάσσει την αφιέρωση σε υψηλό και ευγενή σκοπό και μόνο. Υπάρχει μια νοσταλγία να ‘ρθείτε αρωγοί  δίπλα στους καλύτερους  και τους σεμνούς. Και έχετε να κάνετε (για να πούμε και του στραβού το δίκιο) με την κομπορρημοσύνη, την μικρόνοια και την ξεροκεφαλιά. Και διαφυλάσσετε τον εαυτό σας για την κατάσταση την ιδανική. Αλλά το ξέρετε ήδη: Ούτε τέτοια κατάσταση υπάρχει και οι άνθρωποι όταν λείπουν φτιάχνονται.


    Ας γυρίσουμε λοιπόν σελίδα, στα χιλιάδες «άπραγα παιδιά», στον λεγόμενο, «χώρο». Εδώ επικρατεί η ιδεολογία. Εδώ η ιδεολογία είναι στον χώρο της. Εδώ είναι  το χωράφι της αλήθειας και ο καθένας μπορεί να είναι φορέας της, της μίας και μοναδικής ενάντια στις πολλές και κάλπικες του καθεστώτος. Σαν κάτοχοι της αλήθειας είναι άνθρωποι απωθητικοί και σαν τους πρώτους χριστιανούς είναι και αυτοί σωσμένοι.

     Η αλήθεια όμως απαιτεί δράση, γι αυτό εδώ λατρεύεται το πνεύμα της δράσης και η δράση προκρίνεται της σκέψης. Στην πραγματικότητα, επικρατεί αποστροφή προς την οργανωμένη σκέψη. (Εμ βέβαια, αφού έχουμε την αλήθεια στην τσέπη, προς τι η εμβάθυνση?)  Η αιτία όμως είναι η  πνευματική νωθρότης και ένας ασυνείδητος φόβος απώλειας του αγωνιστικού σφρίγους. Λες και το να δρας χωρίς βαθύτητα και χωρίς φαντασία έχει κάποια αξία. Αυτά βέβαια, αφού γενεές διανοουμένων δυσφήμισαν τον Λόγο σαν κάτι σκυθρωπό και κατέστησαν την σκέψη απωθητική.

     Παράλληλα υπάρχει άρνηση προς το συναίσθημα κι όπου αυτό συναπαντιέται αντιμετωπίζεται, στην καλύτερη των περιπτώσεων, με συγκατάβαση. Έχοντας περάσει – οι περισσότεροι – μέσα από τις Συμπληγάδες της Ανώτατης Εκπαίδευσης και του φοιτητικού κινήματος πάσχουν από την σύγχρονη ασθένεια της διανοητικότητας, δηλαδή μιας τέτοιας έλλειψης αθωότητας που τρομάζει – Δεν γνωρίζουν ούτε τον κόσμο, ούτε τον άνθρωπο και αναπληρώνουν αυτήν την άγνοια με έτοιμες ιδέες. Ακόμα χειρότερα, οι περισσότερες από αυτές έχουν εισαχθεί και κατάγονται από τον Ευρωπαϊκό  19ο αιώνα.

    Μη έχοντας απάντηση ούτε για το Έθνος ούτε για το Ιερό εξασφαλίζουν μια θέση στο πολιτικό περιθώριο, γιατί αν δεν φτάσεις κι αν δεν κατέβεις ως τη ρίζα του κόσμου κι ως τη ρίζα του ανθρώπου δεν χτίζεις κόσμο. Περιορίζονται λοιπόν στο ταξικό αλλά και αυτό το απαντούν από την απόσταση της Ιδεολογίας αφού ένας τέτοιος χώρος μπορεί να συσπειρώνει, κατά πλειοψηφίαν, μόνο νέους που δεν εργάζονται ακόμα. Έτσι καταλήγουν να εκπροσωπούν μια νεανική υποκουλτούρα. Ή μια ασύμβατη - ή και συμβατή - αντικουλτούρα.

     Οι συλλογικότητες στις οποίες μετέχουν, αυτοπροσδιοριζόμενοι σαν πολιτικοί χώροι, δεν τα πάνε καλά με την ανθρώπινη πολυπλοκότητα, άρα και την ανθρώπινη ζεστασιά και γίνονται έτσι ένα άθροισμα από μοναξιές. Οπότε αυτό που απομένει είναι ο υποβιβασμός σε έναν ψυχαναγκαστικό ακτιβισμό.

     Δεν θέλουν να είναι ένα κόμμα αλλά είναι σαν ένα κόμμα. Πίσω από το αντιιεραρχικό, κρύβεται η υποψία προς την προσωπική αξία, έτσι, άτυπα και διάχυτα, εξισώνουν τους πάντες και τα πάντα προς έναν κατώτατο μέσον όρο. Η γλώσσα γίνεται άχαρη. Το αποτέλεσμα πολύ συχνά είναι η χοντροκοπιά.

    Και το πιο επικίνδυνο: Ένα τέτοιο κίνημα - που όμως είναι το πιο ακμαίο στην Ευρώπη - μπαίνει σε φουλ κοινωνικό πόλεμο αδυνατώντας να πάρει γρήγορα (ή έστω και αργά) τις κρίσιμες αποφάσεις ρισκάροντας έτσι τα πάντα.

    Όλα αυτά είναι θλιβερά γιατί πρόκειται για έναν κόσμο που διψάει για ζωή και ασφυκτιά μέσα στις προκατασκευασμένες ιδέες.
 

    Ούτε λόγος λοιπόν για επικοινωνία και συναντήσεις μεταξύ των χώρων. Δεν είναι ξένοι μεταξύ τους, απλά έχουν διαμοιράσει τις δουλειές (οι μεν την «δράση» οι δε την «σκέψη»)  και μπορούν ανεμπόδιστα πλέον να αγνοούν αλλήλους και πότε - πότε  να αλληλοκατηγορούνται και να επιρρίπτουν ευθύνες. Φυσικά και σκέψη και πράξη παραμένουν άγονες.

     Κι ο λαός περιμένει σε κατάσταση παιδιού. Και μάλιστα παιδιού που το αποκόβουν από τα βίτσια του.

     Παντού το συναίσθημα είναι παγωμένο και παρά την όλη οχλαγωγία επικρατεί βουβαμάρα. Κυριολεκτικά αλαλία! Οπότε και ο λαός, ελλείψει λόγου που να συγκινεί,  παραμένει έρμαιο των αιωνίων εκμαυλιστών του. Και κρυφός θαυμαστής της ισχύος τους.

 
    Αλλά υπάρχουν ανάμεσα στους διανοουμένους μας κάποιοι άνθρωποι καλών προθέσεων, με εσωτερικότητα, σχεδόν τρυφεροί.

    Υπάρχουν κάποιοι μέσα στους χώρους των αγωνιστών, σιωπηλοί και στοχαστικοί, που νοιώθουν ότι  για τη χαρά της ζωής θα ’πρεπε να γίνεται όλη η φασαρία. Και κάποιοι ακόμα, ταγμένοι με τέτοια αυταπάρνηση που γίνονται σχεδόν πολιτικοί άγιοι.

    Υπάρχουν τέλος απλοί άνθρωποι (αν ποτέ υπήρξε κάτι τέτοιο) που είναι σκεπτόμενοι και δεν ξεπούλησαν την ευαισθησία τους.

    Και ποιος θα θέσει πάλι το ξεχασμένο θέμα: τι θα μπορούσε πράγματι να είναι η ζωή?
   

    Ένας από τους λόγους που επέτρεψαν τη γερμανική τερατογέννεση, στη δεκαετία του ’30, είναι ότι τα μεγάλα γερμανικά μυαλά, οι φιλόσοφοι, οι ρομαντικοί, οι ποιητές, μισούσαν τη Γερμανία. Περιφρονούσαν τον επαρχιώτη, αγοραφοβικό, μέχρι γελοιότητας κομφορμιστή Γερμανό και οι ίδιοι έτειναν να είναι παγκόσμιοι, σχεδόν Ολύμπιοι. Έζησαν και δημιούργησαν μέσα σε ένα σχίσμα και  πολλοί από αυτούς το πλήρωσαν με τρέλλα, μοναξιά και απελπισία. Αυτό το πλήρωσε και η Γερμανία και μαζί της όλος ο κόσμος.

    Η Γερμανία δεν ήταν η μοναδική χώρα που έζησε τέτοιες συγκρούσεις ανάμεσα στον κοσμοπολιτισμό των διανοουμένων και τον επαρχιωτισμό της μάζας αλλά  μόνο εκεί συντύχαν όλες οι συνθήκες που θα έφερναν τις ακραίες συνέπειες. Όταν ένας λαός με ήδη εξαιρετικά ανασφαλή αίσθηση ταυτότητας έπεσε ασυνόδευτος μέσα σε μια οικονομική και εθνική κρίση τότε ήρθαν τα χειρότερα.

    Πολλές φορές προξενεί απορία πως αυτός ο λαός,  ο φιλοσοφικότερος όλων, έφτασε σε τέτοια τερατογονία «αλλά είναι μοιραίο λάθος να πιστεύουμε ότι ο εθνικοσοσιαλισμός εμφανίστηκε ανεξάρτητα από το γερμανικό πνευματικό μεγαλείο Ήταν το φυσικό αποτέλεσμα του συγκεκριμένου κοινωνικού - ή μάλλον ακοινωνικού -προσανατολισμού εκείνων των μεγάλων φυσιογνωμιών.» Αφού δεν πήγαν οι άνθρωποι του πνεύματος στον λαό πήγαν οι ναζήδες.
 

     Εδώ, σήμερα, τα πράγματα μοιάζουν αλλά και διαφέρουν. Δεν ισχυρίζομαι ότι κάποιος θα γίνει ξαφνικά καγκελάριος, γιατί ο λαός παραμένει δημοκρατικός κι ο κάθε Έλληνας ένας μικρός φύρερ, αλλά η Γερμανία της εποχής εκείνης δεν πρέπει να πάψει να μας απασχολεί.

    Σε εμάς λοιπόν η πηγή των κινδύνων είναι διαφορετική. Δεν υπάρχει το αίσθημα περικύκλωσης, που οι Γερμανοί ένοιωθαν για πάνω από έναν αιώνα. Εδώ υπάρχει το αίσθημα ματαίωσης ενός λαού ο οποίος από τότε που έφτιαξε εθνικό κράτος προσπαθεί ανεπιτυχώς να γεννήσει μια Κεντρική Ιδέα που θα είναι ταυτόχρονα αυτοσυνειδησιακή και οικουμενική και, αγωνιζόμενος γι αυτήν, θα κάνει την δική του πρόταση στον κόσμο. Έτσι επεδίωξε να ξεκουραστεί από τις μεγάλες σκιές του ιδίου του τού παρελθόντος  μέσα στη λήθη και την απροσωποποίηση που υποσχόταν η Ευρώπη. Μιά υπερεθνική συλλογικότητα η οποία ήταν εξ αρχής μυθική, προς χάριν της οποίας αποποιήθηκε την ευθύνη και απίστησε στον εαυτό του για μιά ευμάρεια μες την μετριότητα..

    Τώρα που ακόμα και μια τέτοια ελπίδα χάνεται η κοινωνία  σοκαρισμένη περιμένει να έρθει από έξω η σωτηρία που μόνο από μέσα της μπορεί να προέλθει. Πράγμα απίθανο όμως κι αυτό αφού δεν υπάρχει καμιά επικοινωνία και καμιά συνεργασία ανάμεσα στους κοινωνικούς εταίρους. Και σαν τέτοιους εννοώ:  τους διανοούμενους, τους αγωνιστές, τον λαό.

     Όπως σε έναν οργανισμό που τα μέρη του και τα όργανά του αδυνατούν να συνεργαστούν και συγκινησιακά είναι ναρκωμένος, η ενέργεια λιμνάζει διότι το κύκλωμα δεν κλείνει. Η πράξη δεν γειώνει την σκέψη και η σκέψη δεν απογειώνει την πράξη. Κι αυτό που θα ηλέκτριζε λείπει κι αυτό.

   
   Παρόλο το ευνοϊκό περιβάλλον της κρίσης ούτε ο χώρος της διανόησης ούτε αυτός της δράσης μπορούν, ο καθένας μόνος του, να ωθήσουν στην αναγέννηση σε εθνικό επίπεδο εκείνης της ωριμότητας, της αξιοπρέπειας και της ψυχικής οικονομίας που υπήρξαν τα μνημειώδη χαρακτηριστικά της αγροτικής Ελλάδας. Ούτε οι μεν ούτε οι δε, χωρίς συνεργασία μπορούν να γεννήσουν την Κεντρική Ιδέα γύρω από την οποία θα ζήσει και για την οποία θα δουλέψει ένας ολόκληρος λαός. Ούτε οι μεν, ούτε οι δε, χωρίς συνεργασία μεταξύ τους, μπορούν να δημιουργήσουν τον άνθρωπο που με βαθιά ηρεμία γνωρίζει την θέση του μέσα στον κόσμο και θα αγωνιστεί για αυτόν. Και κανείς δεν δέχεται να συμμετάσχει στην ανθρώπινη χειραφέτηση.

     Για αυτό και οι εκπρόσωποί τους όταν μιλούν ακούγονται περισσότερο σαν οι τελευταίοι ενός κόσμου που χάνεται παρά σαν η εμπροσθοφυλακή ενός άλλου που έρχεται.  

    Που θα οδηγήσει όλο αυτό?
 
    Γιατί αν η κατάσταση είναι όπως την περιέγραψα το πιθανότερο είναι να αποβεί μοιραία για μιά ολόκληρη εποχή.

    Τι απομένει λοιπόν?

    Ποτέ οι χώροι δεν συνεργάστηκαν σαν ενιαίοι. Υπήρξαν όμως φορές που κάποιοι που στέκονταν κριτικά  «εδώ» συναντήθηκαν με κάποιους που επίσης στέκονταν κριτικά «εκεί». Η Ιστορία υπήρξε πάντα αποτέλεσμα  ευτυχών συναντήσεων. Εκτιμώ (χωρίς να ξέρω εάν και πώς θα προκύψει) ότι μόνο μιά τέτοια  «ευτυχής συνάντηση» θα μπορέσει να δημιουργήσει γεγονότα που θα κάνουν βαθιά εντύπωση στο λαό και θα αποκτήσουν μεγάλη συμβολική αξία.

                                                                                                   

                                                                                                  Β. Η.
                                                                             Μεταμεσονύκτια  Ημερολόγια
                                                                                   Περίπου ένα μήνα πριν.
 
 
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...