Εκεί που το σκοτάδι προσπαθεί να καταλάβει το φως

Ακόμα και πλέον αισιόδοξοι αυτού του κόσμου κλονίζονται όταν η ίδια η πραγματικότητα έρχεται να τους διαψεύσει με μια ατελείωτη σειρά σκοτεινών συμβάντων έξω από κάθε λογική. Είμαστε παρόντες σε μια εποχή, όπου ένα πυκνό σκοτάδι αναδύεται στη επιφάνεια της κοινωνίας, δηλώνοντας την ύπαρξη του με ποικίλους τρόπους και σε διαφορετικές περιοχές. Όσο και αν η νεωτεριστική εποχή  έδωσε λυσσαλέα πάλη για να πείσει την κοινωνία, ότι έχει εκμηδενίσει την σκοτεινή πλευρά του Είναι οργανώνοντας «ορθολογικά» την κοινωνία της μη-επικοινωνίας, αυτή η πλευρά έρχεται να την διαψεύσει, ζητώντας να γίνει με κάποιο τρόπο, η πραγματικότητα όλων μας.

Η αύξηση της  οικονομικής ανισότητας στη διάρθρωση της κοινωνίας, οι ολοένα και πιο βίαιες πολεμικές αντιπαραθέσεις, τα άλυτα πολιτικά προβλήματα, οι κίνδυνοι νέων πολέμων, η ανεργία, οι άστεγοι, αποτελούν την «ευγενή» πλευρά αυτού του σκοταδιού. Μια πλευρά που με κάποιον τρόπο, τραβά τα βλέμματα της εμφανούς επικαιρότητας. Οι προσπάθειες των αρχόντων της κοινωνίας στρέφονται σε τέτοιου είδους προβλήματα, θεωρώντας ότι μπορούν να τα λύσουν ή τουλάχιστον να τα μετριάσουν. Βρίσκονται σε αδιέξοδο αλλά ας «εκτιμήσουμε», όσο  μπορούμε, την προσπάθεια τους. Μακάρι να φέρει αποτέλεσμα, πράγμα που δεν το πιστεύουμε με την καρδιά μας.

Υπάρχουν όμως άλλες, πιο δυσάρεστες όψεις, όψεις που ενώ λαμβάνουν χώρα στη επικαιρότητα, δεν αξιολογούνται στη πνευματική, φιλοσοφική αλλά και κοινωνική τους διάσταση.

Φόνοι ειδεχθούς αγριότητας  για ευτελείς σκοπούς, ανθρωποφαγίες, αυτοκτονίες, τυφλές τρομοκρατικές ενέργειες που ντύνονται τον μανδύα τάχα πολιτικών στόχων, γενοκτονίες, βίαιες παρενοχλήσεις και ομαδικές εκτελέσεις  μέσα σε εκπαιδευτικά ιδρύματα, βιασμοί, αύξηση των ναρκωτικών σε μικρές ηλικίες, αύξηση των διανοητικών και σωματικών νοσημάτων, εμπόριο σάρκας, δουλεία... κ.α., ων ουκ έσται  τέλος!!!

Θα μπορούσε να ειπωθεί, ότι όλα αυτά δεν αποτελούν κάτι το καινούργιο μέσα στον όμορφο και τακτοποιημένο  κόσμο μας. Θα μπορούσε, επίσης, κάποιος να ισχυριστεί ότι όλα αυτά αποτελούν μεμονωμένες βλαβερές κινήσεις ατόμων, που δεν χαρακτηρίζουν το σύνολο της κοινωνίας. Αυτό που δεν θα μπορούσε όμως κάποιος, αν ήταν ειλικρινής, να ισχυριστεί, είναι  ότι δεν  παρατηρούμε την  διαρκώς διογκούμενη αύξηση τους. Όπως επίσης, ότι ο φόβος που διαχέεται μέσα στη κοινωνία από την γνώση τους, έχει καταντήσει να έχει γίνει το δεύτερο πάθος μας, αφού το πρώτο και αδιαφιλονίκητο παραμένει το χρήμα.

Από πού ξεπηδούν όλες αυτές οι «ομορφιές»; Γιατί αυξάνονται και πληθύνονται; Γιατί η κοινωνία  με τα τόσα αξιοθαύμαστα έργα της δεν έχει κάνει τίποτα να τα αντιμετωπίσει;

Πρέπει να παραδεχτούμε με ειλικρίνεια, ότι εμείς που σκοτώσαμε τον Θεό και το ιερό, το πνεύμα και τον Λόγο, την στοιχειώδη ταπεινότητα και την στοιχειώδη αλληλεγγύη, που χλευάσαμε την Αγάπη και την ομοψυχία, που ευτελίσαμε τον έρωτα και την δημιουργικότητα, που χάσαμε το όραμα για  μια πραγματική γνώση του ποιοι είμαστε και το τι έχουμε έρθει να κάνουμε σε αυτόν τον κόσμο, φτιάξαμε ένα τεράστιο πνευματικό Κενό. Ένα Κενό που διέβρωσε  την κοινωνία φέρνοντας στη επιφάνεια τα σκοτάδια της ύπαρξης.

Μην γίνεστε έξαλλοι, δεν σας μέμφομαι, εξαιρώντας τον εαυτό μου. Γνωρίζω ότι δεν είστε όλοι έτσι. Αλλά η ουσία δεν παίζεται μόνο στη διαφορά ορισμένων, αλλά στη πορεία και το αποτέλεσμα της ολότητας της κοινωνίας.

Το σκοτάδι ήλθε, αναδύθηκε, είναι εδώ και μας βλέπει. Τα μάτια του λάμπουν και μας φοβίζουν. Επιχειρεί να σβήσει το φως ενός κόσμου, που μπορεί να έχει χάσει τον δρόμο του, αλλά δεν πρέπει να χάσει την ελπίδα του για να τον ξαναβρεί.

Μέσα στη σκοτεινή νύκτα της ψυχής αυτού του κόσμου, τα άστρα πρέπει να εξακολουθήσουν να λάμπουν, προσδοκώντας και εργαζόμενα για το φως της ημέρας. Το Πνεύμα και ο Λόγος, υποχωρούν αλλά δεν ηττώνται, συνεχίζουν ακούραστα και πολλές φορές σιωπηλά να τροφοδοτούν την ύπαρξη, μέχρι να λάμψει.

Η πτώση είναι ευκαιρία για να ανακαλύψουμε το πόσο ψηλά μπορούμε να σηκωθούμε.