Γκράφιτι

     Αγαπητέ αναγνώστη- «Απορίες»

     Επιτρέψτε μου να απαντήσω με μία νέα ανάρτηση στο σχόλιό σας στην προηγούμενη ανάρτηση περί ΕΜΠ.

    Με ρωτάτε αν υπάρχει κάποια αισθητική διαφορά ανάμεσα στα γκράφιτι. Τα παλιότερα και το τελευταίο. Η απάντηση είναι:  Καμμία! Το θέμα όμως δεν είναι αν αυτό ήταν καλύτερο ή χειρότερο από άλλα. Και μοίρα των γκράφιτι είναι να παλιώνουν και να αλληλοεπικαλύπτονται αφού είναι εφήμερα.

    Αυτό που σόκαρε στο συγκεκριμένο ήταν το μέγεθος του εγχειρήματος.

Οι "διαννοούμενοί μας", οι "καλλιτέχνες μας", οι "πολιτικοί μας", τα ΜΜΕ ,το Kράτος, όλοι αυτοί δηλαδή που συνθλίβουν με τον όγκο τους ή με το "κύρος" του ονόματός τους -με μιά λέξη, οι ολιγαρχικοί- ένοιωσαν, με αλάνθαστο ένστικτο, μιά απειλή. Ένοιωσαν ότι αν κάποιοι έχουν το θράσος και τη δυνατότητα για κάτι τέτοιο, τότε έχουν και τη βούληση και τη δυνατότητα και για άλλα πράγματα!

    Οι "ανώνυμοι", οι "ανέγγιχτοι", οι κάτοικοι του γκέττο πρέπει να γνωρίζουν τη θέση τους! Να κρατούν χαμηλούς τόνους και όχι να εισβάλλουν σαν "ταύρος εν υαλοπωλείω" μες τον "Δημόσιο Διάλογο". Κοντολογίς ένοιωσαν απειλή ενάντια στον οργανωμένο τους μονόλογο. Μιλούν για βεβήλωση του Πολυτεχνείου. Ακριβώς! Το "Πολυτεχνείο" ανήκει σ' αυτούς που το "κρατάνε"!

    Από την άλλη μεριά, εμείς, από τα «Μεταμεσονύκτια Ημερολόγια», προσβλέπουμε σε μιά (καλλιτεχνική και όχι μόνο) συνεργασία μαζί τους στις αναταραχές που βρίσκονται καθ’οδόν. Ευχαριστώ!

                                                                                                    Β. Η.