Κυριακή 26 Αυγούστου 2012

Χ. Φ. Λάβκραφτ


«Δεν είναι νεκρό αυτό πού αιώνια μπορεί να κοιμάται 
και που με το πέρασμα παράξενων αιώνων, ακόμα και ο θάνατος μπορεί να πεθάνει…»
Χ. Φ. Λάβκραφτ

«Στα νιάτα μου ήμουν φανατικός οπαδός της θεωρίας ότι τα έργα του Σαίξπηρ γράφτηκαν στη πραγματικότητα από τον Φράνσις Μπέηκον, αλλά φρόντιζα ποτέ να μην κάνω λόγο για αυτές  τις απόψεις  μου στο χαρτί, για τον φόβο των ακαδημαϊκών συναδέλφων μου. Αλλά τα γεράματα έχουν κι ένα πλεονέκτημα : σε διδάσκουν ότι η γνώμη των άλλων δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Ο θάνατος είναι κάτι πολύ πιο πραγματικό.»
Colin Wilson, Η επιστροφή των ΛΛόιγκορ

Όταν κάποιος στη ζωή του ασχολείται –έστω και ερασιτεχνικά-με την έρευνα των πλευρών της ζωής ,πού είτε αφορούν ανθρώπους, είτε αφορούν όψεις της πραγματικότητας  πού δεν ανήκουν  σε αυτό πού συνηθίζουμε να αποκαλούμε «Ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ –ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ», τότε είναι κάπως δύσκολο να μην σκοντάψει πάνω στα διηγήματα του Χ.Φ.Λάβκραφτ.

Τα διηγήματα του Λάβκραφτ είναι κατά βάση διηγήματα  λογοτεχνίας τρόμου. Ένα είδος πού στη εποχή του, δεν έχαιρε σχεδόν καμίας εκτίμησης  και αναγνώρισης . Όλη η ζωή  του Λάβκραφτ , πέρασε δίχως καμιά αναγνώριση για την αξία του. Η καταξίωση του, όπως πολύ συχνά συμβαίνει  με πολλούς δημιουργούς ,ήρθε μετά τον θάνατο του ,αρκετά πολύ μετά τον θάνατό του.

Σε αυτό συνέβαλλαν πολλοί φίλοι του ,κυρίως ο ‘Ωγκαστ Ντέρλεθ, ένας συγγραφέας πού δεν γνώρισε ποτέ τον Λάβκραφτ προσωπικά, αλλά μέσα από την αλληλογραφία πού είχε μαζί του. Αλλά και ένα ευρύ κύκλωμα συγγραφέων του Φανταστικού ,με τους οποίους ο Λάβκραφτ  διατηρούσε σε όλη την διάρκεια της ζωής του ,ένα απίστευτο όγκο αλληλογραφίας. Στον Ντέρλεθ   όμως ανήκει  ο χαρακτηρισμός  «Μυθολογία Κθούλου» των διηγημάτων του Λάβκραφτ, από το όνομα   μιας εξωδιαστασιακής  οντότητας , του Κθούλου, πού αναφέρεται μέσα σε αυτά .

Για την ζωή του  Λάβκραφτ {1890-1937}  μπορούν να ειπωθούν πολλά, αλλά θα άξιζε όποιος ενδιαφέρεται να ανοίξει  μια εισαγωγή σε οποιοδήποτε βιβλίο του. Αξίζει να σημειωθεί εδώ ,ότι ήταν γόνος παλιάς αριστοκρατικής οικογένειας, ότι έζησε σχεδόν όλη την ζωή του  στη επαρχία Providence  R.I USA ,ταλαιπωρείται όλη του την ζωή από φρικτά όνειρα πού είναι και η πηγή της έμπνευσης του, ,γράφει  επιστολές ,διηγήματα, ποιήματα  ,βιώνοντας  κατά πάσα πιθανότητα  με αξιοπρέπεια την μοναξιά  του, σε ένα κόσμο πού αισθάνεται ξένος και απειλούμενος. Πεθαίνει από καρκίνο , μέσα σε απόλυτη φτώχεια . 

Αυτό πού πραγματεύεται μέσα στα έργα του ο Λάβκραφτ είναι το αρχέγονο Κακό. Το πραγματεύεται με την μορφή μικρών σχετικά διηγημάτων  πού υπαινίσσονται  την ύπαρξη  ενός Κακού πού δρα επάνω στο πλανήτη προτού εμφανιστεί ο άνθρωπος  . Αυτό το Κακό έχει την μορφή  οντοτήτων από το εξώτερο διάστημα , οι Μεγάλοι Παλιοί,  πού με απίστευτη μοχθηρία εισβάλλουν στο πλανήτη και επεμβαίνουν στη ανθρώπινη ζωή του ελέγχοντας μέσω των ονείρων ,τηλεπαθητικά  την τύχη του. Οι πιστοί των Μεγάλων Παλαιών ,όντας πια « άβουλα πράγματα»  και όχι άνθρωποι, τελούν νοσηρές τελετουργίες   σε σκοτεινά  σημεία του πλανήτη στους αφέντες τους. Η ζωή τους δεν έχει χρησιμότητα πέραν του να υπηρετούν  αυτές τις σκοτεινές οντότητες. Ανίερες προσμείξεις   μεταξύ ανθρώπων και των οντοτήτων αυτών, γεννούν τέρατα. Οι Μεγάλοι Παλαιοί όμως δεν φαίνεται να άρχουν εντελώς μόνοι τους . Βρίσκονται αντιμέτωποι με μια εξίσου δυνατή φυλή από το διάστημα  τους Πρεσβύτερους Θεούς  και ο πλανήτης γίνεται  πεδίο σφοδρής  διαμάχης . Οι Μεγάλοι Παλαιοί   ηττώνται και φυλακίζονται  στα  βάθη του πλανήτη , όπου  περιμένουν την  «κατάλληλη στιγμή πού τα άστρα θα είναι σε ευνοϊκή  θέση   για να επανέλθουν».

Ο Λάβκραφτ ρίχνει μια ματιά στη άβυσσο του Κακού και το Κακό τον κοιτάει μέσα από τα τραγικά όνειρα του. Τολμάει  να μιλήσει για αυτό πού κανείς δεν μιλά μέχρι εκείνη την στιγμή, για τον απόλυτο τρόμο πού κατοικεί μέσα στη ανθρώπινη ψυχή ,υλοποιώντας αυτόν τον τρόμο μέσα στα διηγήματα του, κάνοντας τον ορατό  και υπαρκτό. Δεν είναι τόσο   ότι είναι καλός συγγραφέας πού τον κάνει πιστευτό, όσο  ότι  αποφασίζει να ρίξει φως εκεί πού οι άλλοι αρνούνται να κοιτάξουν. Σπάει  την τακτοποιημένη πραγματικότητα , πού βρίσκει παρηγοριά  στις ενίοτε φαιδρές εξηγήσεις της επιστήμης ,ανοίγοντας αυτήν την πραγματικότητα σε άπειρες διαστάσεις ,πατώντας σε αρχέγονους μύθους  πού ο πολιτισμός φαίνεται ότι θέλει να ξεχάσει. Δεν θέλει να φτιάξει κόσμους παραδεισένιους ,αλλά κόσμους  πού πρισματικά πολλαπλασιάζουν  την ύπαρξη  της κακίας  και την καθιστούν ανυπόφορη. Είναι μάλλον ο τρόπος του να αντιδράσει σε αυτό πού βλέπει γύρω του   και πού μάλλον νοιώθει ότι  κανείς δεν αντιδρά.

Δεν είναι τυχαίο ότι αυτόματα τον ενστερνίστηκαν προσπαθώντας να το αξιοποιήσουν στη μεριά τους ,ένα πλήθος από ερευνητές πού μέσα στα έργα του  είδαν  ή εμπνεύστηκαν  τα δικά τους μονοπάτια . Αποκρυφιστές  και συνωμοσιολόγοι, συγγραφείς  και επιστήμονες ερμήνευσαν την ματιά του Λάβκραφτ  στο Χάος, παίρνοντας κατά το δοκούν  αυτό πού τους βόλευε ή αυτό πού μπορούσαν να αξιοποιήσουν. Χιλιάδες βιβλία αναλύσεων, παιχνιδιών, κινηματογραφικών ταινιών  ,κυκλοφορούν  παγκοσμίως  κάνοντας τον Λάβκραφτ  μια επιχείρηση  πού εκτός από τα φράγκα πού αποκομίζει, φλογίζει  μια παραφιλολογία πού δεν έχει αρχή και τέλος .

Ο Λάβκραφτ ,  μέσα από τα θολερά και εξώκοσμα  όνειρα του , μέσα από τους  δύσκολους περιπάτους  σε μια περιοχή  του δικού του , σκοτεινού, εσωτερικού κόσμου έφερε την είδηση ότι η πραγματικότητα  δεν είναι μόνο αυτή που αντιλαμβανόμαστε με τις φτωχές μας αισθήσεις, είναι κάτι πολύ περισσότερο .Κατά την δική του άποψη  κάτι πιο ζοφερό και άσχημο ,αλλά κάτι περισσότερο!!!

Ο πολιτισμός μας  φαίνεται συνεχώς να ξεχνά ,ότι όταν τις νύκτες κλείνουν τα φώτα της επιστήμης ,τότε ο άνθρωπος ανακαλύπτει ότι ο φόβος πού κρύβει στα κατάβαθα της ψυχής του δεν έχει εξαφανιστεί αλλά καραδοκεί μέσα του υπενθυμίζοντας  του  την σμικρότητα του μέσα σε αυτό το άπειρο σύμπαν πού κατοικεί.

Τιμή σε όλους εκείνους πού μας μαθαίνουν να πετάμε πολύ ψηλά στο Φως αλλά και πολύ χαμηλά  ώστε να καιγόμαστε από το Σκοτάδι. Είναι οι οδηγοί μας  στο Ατέρμονο Ταξίδι...


Κυριακή 19 Αυγούστου 2012

Το Παιχνίδι του Κόσμου και κατά του Κόσμου

Αν  δεις τα πράγματα  πού παίζονται στη ζωή σου αλλά και στο ευρύτερο  κόσμο από μια απόσταση, μια απόσταση πού την αποκαθιστάς παύοντας να ταυτίζεσαι με ότι σου συμβαίνει και με ότι συμβαίνει γύρω σου ,παύεις δηλαδή να φορτίζεις αυτό πού γίνεται είτε με τις ιδέες σου είτε με τα συναισθήματα σου και τα δεις σαν ένας παρατηρητής πού απλώς παρατηρεί προσπαθώντας να κατανοήσει και όχι να ταυτιστεί με εκείνο ή το άλλο, τότε η ζωή σου αλλά και γενικότερα ή ζωή μέσα στο ευρύτερο κόσμο μοιάζει με ένα μεγάλο Παιχνίδι.

Ένα Παιχνίδι πού είναι αρκετά πολύπλοκο να το αντιληφθείς , όσο είσαι κοντά του, αλλά όσο απομακρύνεσαι από αυτό, η εικόνα του παύει να είναι φλουταρισμένη και θολή και γίνεται απλή και συνάμα τρομακτική.

Το βαθύτερο νόημα του Παιχνιδιού δεν είναι να είσαι ή να είναι ο κόσμος γύρω σου ευτυχισμένος . Δεν είναι  να συνεργάζεσαι και να αγαπάς . Δεν είναι να μαθαίνεις και να δημιουργείς . Δεν είναι να απολαμβάνεις την ζωή σου και να επιτρέπεις να απολαμβάνουν και οι άλλοι την δική τους ζωή. Είναι όλα αυτά, αλλά μοιάζει σαν το κέντρο του Παιχνιδιού να είναι κάτι άλλο. Κάτι πιο βαθύ και εντέλει κάτι πού φαίνεται να είναι πιο ουσιαστικό για την κοινωνία και τα άτομα πού την απαρτίζουν . Μοιάζει να είναι απλώς ένα Παιχνίδι Δύναμης.

Η Δύναμη είναι αυτή πού τροφοδοτεί την ουσία του Παιχνιδιού και του δίνει την υπόσταση του. Είναι, ενδεχομένως, μια συνεχής και ατέρμονη μάχη δυνάμεων,ατομικών και κοινωνικών ,αοράτων και ορατών , μια ατελεύτητη  μάχη στρατοπέδων, δυνάμεων, ατόμων πού επιδιώκουν την απόλυτη επικράτηση τους.

Αυτός ο πόλεμος φαίνεται να είναι διαρκής και αμείωτης έντασης σε όλη την ιστορία αυτού του πλανήτη. Είναι ένας πόλεμος πού θρηνεί καθημερινά ,κάθε λεπτό, θύματα, σε όλα τα επίπεδα της ζωής . Είναι ένας πόλεμος πού κανείς μάλλον δεν ξέρει αν θα έχει τέλος ή θα συνεχίζεται αέναα . Κανείς δεν ξέρει αν πίσω από τη Δύναμη παίζεται κάποιο άλλο περιεχόμενο άξιο για να πολεμήσει κανείς με τέτοια σφοδρότητα και σε τέτοια διάρκεια. Τα στρατόπεδα αυτού του πολέμου διαρκώς αλλάζουν, μετατοπίζονται, συγχέονται , όλοι ισχυρίζονται ότι παλεύουν για κάτι πού είναι Καλό, κανείς σε αυτό τον πόλεμο δεν ισχυρίζεται ότι είναι κακός. Κακός είναι πάντα ο απέναντι. Η σύγχυση είναι σημαία αυτού του Παιχνιδιού. Αλλά φαίνεται σαν κανένας να μην το αντιλαμβάνεται .

Υπάρχει κάποιος ή κάποιοι πού κατευθύνουν αυτό το Παιχνίδι;

Σίγουρα υπάρχουν κυρίαρχοι Παίκτες ,σίγουρα υπάρχουν Πιόνια σημαντικά ή λιγότερα σημαντικά στον πόλεμο, σίγουρα υπάρχει και η πλέμπα πού δεν την υπολογίζει κανείς από τους Παίκτες ή τα Πιόνια . Όλοι έχουν την θέση τους  σε αυτόν το γύρο του Θανάτου, σε αυτή τη σκακιέρα της Δύναμης και ανάλογα με το ποσοστό δύναμης πού έχει ο καθένας  συμμετέχει .

Είναι πολύ περίεργο και άξιο απορίας πως όλοι συμμετέχουμε δίχως να τίθεται το ερώτημα ποιος είναι ο Υπερ-Παίκτης ή οι Υπερ-Παίκτες πού έχουν στήσει  αυτό το Παιχνίδι. Ποιος είναι ο σκοπός τους ; Πως κατορθώνουν και το κινούν τόσες αιώνες αδιάλειπτα; Ποια είναι αυτά τα όντα ,αν υπάρχουν, πού τρέφονται κυρίως με τον θάνατο όσων δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στους όρους  αυτής της γιγάντιας παλαίστρας;

Ή μήπως το ξέρουμε το μυστικό και δεν το ομολογούμε στον ίδιο μας τον εαυτό; Μήπως είμαστε ίδιοι; Μήπως η ουσία μας δεν είναι πολύ διαφορετική και απλώς παραπονιόμαστε όταν είμαστε στη θέση του θύματος ,αλλά όχι όταν κατέχουμε τα όποια ψήγματα δύναμης;

Πως το Σύμπαν παραμένει κουφό και τυφλό σε κάτι τόσο παράλογο ; Μήπως  το Παιχνίδι αυτό της Δύναμης δεν παίζεται μόνον σε αυτόν τον πλανήτη;
Πολλά  ερωτήματα ,λίγες απαντήσεις, σε κάποιους όλα αυτά μπορεί να φαίνονται απλώς βλακώδεις απορίες ,βλακώδεις διαπιστώσεις.

Η ζωή συνεχίζει να κυλά την ατέρμονη πέτρα της ,αλέθοντας τα πάντα στο πέρασμα της ,ανθρώπους ,πολιτισμούς ,παιχνίδια και παίκτες . Ίσως το μόνο πού να έχει αξία τελικά είναι η αξιοπρέπεια με την οποία θέλεις να ζήσεις ,πράγμα τελικά καθόλα υποκειμενικό έτσι όπως έχουν τα πράγματα. Σίγουρα είναι λάθος να κυνηγάς απαντήσεις ,καλύτερα είναι να απολαμβάνεις  την αναζήτηση μέσα στο ταξίδι της ζωής . Δεν πρόκειται ποτέ να γίνεις Παίκτης ή Πιόνι στο Παιχνίδι ,αυτό είναι σίγουρο ,στο βαθμό πού δεν είσαι ήδη, τουλάχιστον κοίταξε να περνάς καλά με αξιοπρέπεια και αναζητώντας ,ότι αναζητά ο καθένας ,αλλά φόρα και το κράνος σου!!! Βρέχει!!!!

Τετάρτη 1 Αυγούστου 2012

Κατάθλιψη και κρίση

                                   

    Στην προηγούμενη ανάρτησή μου, η αρχαία δραχμή, με απλό τρόπο περιέγραψα πώς εξελίχτηκε η ζωή στη χώρα μου από τότε που θυμάμαι. Είναι φανερό ότι είπα την αλήθεια και τίποτα σημαντικό δεν παρέλειψα - έτσι έγιναν τα πράγματα!

    Αυτή ήταν η πορεία της κοινωνίας. Όμως μέσα από τις γιορτές και τις παρελάσεις της ήδη ακούγονταν τα εφιαλτικά τύμπανα. Ήταν μόνο θέμα χρόνου.



                                             ----------------------------                                 



    Αρχίζω και βεβαιώνομαι για μια παλιότερη υποψία μου, ότι η οικονομική κρίση είναι αποτέλεσμα της μαζικής κατάθλιψης και όχι αντίστροφα ότι δηλαδή η κατάθλιψη είναι αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης. Για την ακρίβεια η κρίση είναι η άθλια ψυχική κατάσταση που έγινε φανερή μιας και διατυπώθηκε στη lingua franca του καιρού μας, την γλώσσα  της οικονομίας .



    Θυμηθείτε τις δεκαετίες του ’90 και του 2000, την περίοδο της άνθησης, που τα ψυχοφάρμακα έκαναν πωλήσεις ρεκόρ. Θυμηθείτε τις τρελλές νύχτες και τις γκρίζες μέρες. Θυμηθείτε τα μούτρα, τα νεύρα στους δρόμους, τους καβγάδες στα γραφεία και τις υπηρεσίες. Τη γενική δυσφορία του ελληνικού λαού.

    Θυμηθείτε το τέλος της αθωότητας και την άνοδο του κυνισμού. Συνυπολογίστε την παρακμή του έρωτα, την αποστασιοποίηση και το σύνδρομο της «συναισθηματικής αυτάρκειας» ήτοι περιχαράκωσης.

   Όσο για τους «καλά οργανωμένους» ευρωπαίους αρκεί να πω ότι για ένα προσεκτικό παρατηρητή είναι φανερό ότι τα ελληνικά νησιά  μετατρέπονται τους θερινούς μήνες σε ψυχιατρεία και τόπους γρήγορης ανάρρωσης. Πρέπει επίσης να διευκρινίσω ότι η κατάθλιψη για την οποία μιλώ ήταν του μανιοκαταθλιπτικού τύπου-Ερείπιο τη μέρα, βασιλιάς τη νύχτα.  

    Θα περίμενε λοιπόν κανείς, από τις οικονομικές υποθέσεις ενός καταθλιπτικού τίποτα άλλο από το να πάνε φούντο? Και μάλιστα ξαφνικά, μια ωραία πρωία, όπως ακριβώς συμβαίνει στην περίπτωση της μανιοκατάθλιψης?



    Και τι κάνει ο καταθλιπτικός για να ξεφύγει από το βάσανό του?

    Φεύγει από το σπίτι των γονιών του-φεύγει από τη σχέση που τον ισοπεδώνει-τους «τα πετάει όλα στα μούτρα» στη δουλειά- κοινώς τα βροντάει κάτω. Κάνει δηλαδή αυτό ακριβώς που δεν κάνουν αυτοί για τους οποίους μιλώ. Μία ρήξη.

    Όταν δεν μπορεί να την κάνει, ο ψυχίατρος σημειώνει κάτι στα χαρτιά του-σεβόμενος την ιατρική ορολογία-που σε απλά ελληνικά σημαίνει, έλλειψη θάρρους.

    Αδυναμία ρήξης λοιπόν και έλλειψη θάρρους είναι το μαρτύριο του Νεοέλληνα. Γνωρίζει ότι απαιτείται μια «λαϊκή επανάσταση» αλλά προς το παρόν βλέπει τηλεόραση. Ακόμα και στην ήπια περίπτωση των εκλογών  «κρυφογουστάρει» Σύριζα αλλά  ψηφίζει Σαμαρά. Αν παρόλα αυτά έβγαινε ο Σύριζα θα χαιρότανε γιατί το πράγμα θα αποκτούσε ενδιαφέρον, αλλά αυτός ψηφίζει Σαμαρά.

    Κι έτσι, γογγύζοντας συνεχίζει. Όλοι οι άρρωστοι είναι οι καλύτεροι πελάτες του εαυτού τους!

    Και θαυμάστε την βαθειά σκέψη κάποιων ειδικών που καλούν σε αλλαγή ψυχολογίας ώστε να κινηθεί η αγορά! Λες και θα μπορούσε μ’ ένα κάλεσμα να τονωθεί  η ψυχολογία χωρίς –για μια ακόμα φορά-να αντιμετωπιστούν τα αίτια της κατάπτωσης.



    Ποια όμως είναι η αιτία και το περιεχόμενο  της κατάθλιψης?

    Α, γι αυτό ήμουν σίγουρος από πάντα! Η απουσία νοήματος. Η έλλειψη νοήματος σ’ αυτό που βάλθηκε να κάνει. .

     Επί δεκαετίες δούλεψε σα σκυλί για ένα τίποτα. Πόθησε να φάει τον απήγανο. Αγόρασε ή πόθησε ν’ αγοράσει ό, τι αποκτιέται με χρήμα, ουρανοκατέβατα σκουπίδια! Ξόδεψε και κατασπατάλησε μέχρι τέλειας ψυχικής εξάντλησης τη μοναδική περιουσία που έχει ο άνθρωπος σ’ αυτή τη ζωή-το χρόνο. Κι οδηγήθηκε στην τελική πτώχευση.



    Ο Δεκέμβρης του ’08 τα είπε όλα! Ξέσκισε τον κόσμο του. Ήταν η στιγμή της «κρίσης». Και έκανε φανερό ό, τι με αγωνία παρέμενε κρυφό- ότι όλοι ζούσαν πάνω σε ένα ρήγμα. Κι ότι κάποιες ψυχικές ή ιστορικές «πλάκες» είχαν αρχίσει πλέον τη μετακίνησή τους. Θυμηθείτε την σιωπή, το δέος εμπρός στις καταστροφές και το πένθος εκείνων των ημερών. Όλοι κατάλαβαν ότι η εποχή είχε τελειώσει.  Ο ζόφος μπορούσε ν’ αρχίσει. Αμέσως μετά η Ελλάδα

                      μπήκε πρώτη και επίσημα στο δρόμο της χρεοκοπίας.

                                     Και κλήθηκε το Δ.Ν.Τ.

                                                   Όπως άλλοι οδηγούνται με ασθενοφόρο


                                                                                                  Β. Η
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...