Ο άνθρωπος είναι αυτό πού δημιουργεί αλλά και αυτό πού πραγματικά είναι. Οι δύο αυτές όψεις του ανθρωπίνου όντος, συνθέτουν το μυστήριο της ύπαρξης του. Ο άνθρωπος γνωρίζει αυτό πού κάνει, αυτό πού δημιουργεί, αλλά διατηρεί στη καλύτερη των περιπτώσεων μια ελλειπτική γνώση του Εαυτού του. Είναι παράδοξο αλλά σαν άνθρωποι μας εγκλωβίζει τόσο πολύ η έξω από μας πραγματικότητα, πού φαίνεται να έχουμε αποκοπεί, από αυτό πού θα έπρεπε να είναι το πλέον οικείο μας , το εσωτερικό κομμάτι της ύπαρξης μας ,το περιβόητο «Γνώρισε τον εαυτό σου» του Σωκράτη.
Παράλληλα σαν όντα αναζητούμε την ευτυχία, αναζητούμε την «πατέντα», το σχήμα εκείνο πού θα μπορέσει να καταστήσει την ζωή μας ευτυχισμένη και χαρούμενη. Επεμβαίνουμε μέσα στη πραγματικότητα με σκοπό να αποκαταστήσουμε τις συνθήκες εκείνες πού θα φέρουν την ευτυχία .
Όλα , σχεδόν , από όσα κάνουμε αποσκοπούν στο να είμαστε ευτυχισμένοι। Άσχετα αν το επιτυγχάνουμε ή όχι –συνήθως δημιουργούμε το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό πού επιθυμούμε- τείνουμε στη ευτυχία και στη ευδαιμονία. Κάθε τι άλλο μας δημιουργεί δυσαρμονία και αναταραχή. Με ένα τρόπο μαγικό ή ύπαρξη της δυσαρμονίας μας ωθεί να πολλαπλασιάσουμε τις προσπάθειες μας για να επιφέρουμε τις αλλαγές εκείνες πού θα κατευθύνουν τα πράγματα ξανά προς το στόχο να είμαστε ευτυχισμένοι .Η δύναμη του ανθρώπου έγκειται στη φοβερή του εφευρετικότητα να ανασηκώνεται από τις πτώσεις του και να επαναλαμβάνει τις προσπάθειες του με σκοπό να πετύχει αυτό πού θέλει. Αυτό πού θέλει είναι να αισθάνεται καλά , να είναι ευτυχής και μπροστά στο στόχο του δεν διστάζει να συμπαρασύρει οτιδήποτε στέκεται στο δρόμο του. Ακόμα και αν αυτό είναι οι άνθρωποι πού είναι γύρω του.
Ιδιότητα της ευτυχίας είναι η δύναμη και η θέληση να πετύχω αυτό πού επιδιώκω. Αυτό σχηματικά γεννά την Εξουσία απέναντι στους άλλους . Όσο πιο βαθειά και ριζικά επιβάλλω την θέληση μου για να είμαι ευτυχισμένος και με όποιο τρόπο με βολεύει , δημιουργώ τις μορφές εκείνες μέσα στη πραγματικότητα , πού στερεοποιούν την κοινωνία γύρω μου, στο μοντέλο της ευτυχίας πού επιδιώκω. Τέτοια μοντέλα ευτυχίας καταλήγουν ανάλογα με το πόσο ισχυρά είναι και το πόσο μεγάλες είναι οι μάζες πού τα ακολουθούν, να αποτελούν τα κυρίαρχα μοντέλα ευτυχίας για ολόκληρες κοινωνίες .
Ενώ η επιθυμία για ευτυχία , η δύναμη , η θέληση,η Εξουσία, η δημιουργικότητα, βρίσκουν το ορατό τους αποτύπωμα μέσα στο πραγματικό, η περιοχή πού σχηματοποιούνται είναι αόρατη και βρίσκεται μέσα στο είναι του ανθρώπου. Οι εκφράσεις αυτές του ανθρώπου , είναι φύσει μυστηριώδεις και ανεξερεύνητες . Όλοι μας τις αντιμετωπίζουμε ως δεδομένες και φαίνεται να μην μας απασχολεί ούτε το πώς παράγονται αλλά ούτε η περιοχή πού τις παράγει. Όλα όσα είμαστε και όσα αισθανόμαστε , όλα όσα κάνουμε, τα καλύτερα αλλά και τα χειρότερα, έχουν έκφραση μέσα στον ορατό κόσμο της δραστηριότητας, αλλά δημιουργούνται μέσα στο μυστηριώδη χώρο του εαυτού, σε αυτό το μαγικό εργαστήρι πού ο άνθρωπος κουβαλά μέσα του και πού κατά πάσα πιθανότητα τον συνδέει με την ίδια την Δημιουργία. Εδώ πια μιλάμε για το μυστήριο στη απόλυτη του αποθέωση...
Το καπιταλιστικό μοντέλο ευτυχίας είναι το κυρίαρχο μοντέλο ευτυχίας της εποχής μας. Ένα μοντέλο πού συνθέτει συνοπτικά τα εξής χαρακτηριστικά: ο άνθρωπος είναι αυτό πού κάνει και κυρίως όταν το κάνει αποτελεσματικά. Ο εσωτερικός κόσμος του ανθρώπου, το ποιος είναι μέσα του, δεν έχει ιδιαίτερη σημασία, τουλάχιστον στο βαθμό πού οι τάσεις του δεν αποκτούν πρακτική σκοπιμότητα. Σημασία δεν έχει το μέσον – ο σκοπός αγιάζει τα μέσα- αλλά η αποτελεσματικότητα του μέσου. Η αδυναμία είναι εμπόδιο στη κατάκτηση του σκοπού , άρα η κοινωνία την αντιμετωπίζει υποτιμητικά, Ο φτωχός ,ο αδύναμος, ο άρρωστος , ο γέρος ,ο αναποτελεσματικός μπορεί να βρει την θέση του μέσα σε αυτό το θεαματικό μοντέλο ευτυχίας, κυρίως παρασιτικά πνιγμένος στη ενοχή σε σχέση με την αδυναμία του , αλλά παράλληλα ακρωτηριασμένος από την έλλειψη της μη συμμετοχής στο κυρίαρχο μοντέλο ευτυχίας.
Θεός αυτού του μοντέλου είναι ο θεός –χρήμα . Είναι ο συνδετικός κρίκος του μοντέλου. Λανσάρεται σαν η αρχή πού δεν έχει αντίπαλο . Η απόλυτη συμπύκνωση ενός κόσμου πού βλέπει την ευτυχία του μέσα στη κατανάλωση των εμπορευμάτων πού παράγει. Είναι ένας κόσμος πού εκ των πραγμάτων κάνει τα στραβά μάτια στη αλήθεια, την δικαιοσύνη και την αγάπη, γιατί έχει σαν αρχή την ατομική ευτυχία . Μια ατομική ευτυχία πού αποκλείει τον απέναντι, αντιμετωπίζοντας τον είτε ως άγνωστο και κατά συνέπεια εχθρικό, είτε ως αντικείμενο χρήσης για να μπορεί να υπάρξει ευτυχισμένος . Είναι η κοινωνία των ατόμων πού εκλογικεύει τα πάντα , για να μην ασχοληθεί να αναζητήσει αυτό , πού μπορεί να την ανατρέψει και πού έγκειται σε μια βαθύτερη επίγνωση του εαυτού της .
Είναι η περιπέτεια στο βάθος του μυστηρίου της ανθρώπινης ύπαρξης και του φυσικού περιβάλλοντος πού την περικλείει, πού μπορεί να διαμορφώσει ένα διαφορετικό μοντέλο ευτυχίας για τον άνθρωπο, φέρνοντας τον πιο κοντά στον βαθύτερο εαυτόν του και κατά συνέπεια σε μια πιο εξευγενισμένη πρακτική δραστηριότητα. Μια τέτοια πορεία φέρνει σε μια πιο κοντινή σχέση την ύπαρξη και την κοινωνία πού αυτή παράγει.
Γι' αυτό είναι πολύ σημαντικό να ατενίσουμε το Σύμπαν , την φύση πού μας περιβάλλει, τους ίδιους μας τους εαυτούς από την μυστηριακή τους όψη και όχι από την σκοπιά του πραγματισμού. Να μην ξεχάσουμε όσα ξέρουμε και έχουμε κατακτήσει ,αλλά να ανοίξουμε τους εαυτούς μας στις πλευρές πού ως τώρα έχουμε αποκλείσει
Αν υπάρχει αίτημα αλλαγής της ζωής μας και της κοινωνίας πού ζούμε αυτό το αίτημα ,κατά την γνώμη μου , δεν θα πρέπει να στηρίζεται στο να αναδιανείμουμε τον πλούτο αυτής της κοινωνίας, ένας πλούτος πού είναι εν πολλοίς, πνιγμένος στο αίμα και την απάτη. Δεν έχει νόημα να ζηλεύουμε αυτόν τον πλούτο. Μπορούμε να παράγουμε καινούργιο πλούτο και με καλύτερες προϋποθέσεις και περιεχόμενα. Ούτε έχει νόημα να ψάχνουμε να βρούμε τον επόμενο δυνάστη μας .Έχουμε καταλάβει αρκετά από αυτούς πού ήδη έχουμε δοκιμάσει.
Έχει νόημα να στηρίξουμε αυτή την αλλαγή μέσα από ένα εντελώς διαφορετικό νόημα της ανθρώπινης ύπαρξης και ευτυχίας πού να αποδείξει, ότι οι άνθρωποι , σαν άτομα και σαν κοινωνία , δεν είναι έλλογες μαϊμούδες πού το μόνο πού θέλουν είναι τις μπανάνες τους για να είναι ευτυχισμένες. Αλλά ότι εξερευνούν το μυστήριο της ζωής γιατί αυτό θα τους συνδέσει με το μυστήριο της Δημιουργίας και το ότι αυτή είναι η μίνιμουμ απαίτηση –προϋπόθεση για την ευτυχία τους, ατομικά αλλά και σαν κοινωνία .
Ενδιαφέρον κείμενο, προκαλεί σκέψεις και γεννάει ερωτήσεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΛέτε: "Ιδιότητα της ευτυχίας είναι η δύναμη και η θέληση να πετύχω αυτό πού επιδιώκω. Αυτό σχηματικά γεννά την Εξουσία απέναντι στους άλλους. Όσο πιο βαθειά και ριζικά επιβάλλω την θέληση μου για να είμαι ευτυχισμένος και με όποιο τρόπο με βολεύει , δημιουργώ τις μορφές εκείνες μέσα στη πραγματικότητα , πού στερεοποιούν την κοινωνία γύρω μου, στο μοντέλο της ευτυχίας πού επιδιώκω".
Ξέρετε τι καταλαβαίνω από αυτά; Οτι θέλετε να πείτε πως αυτό που ουσιαστικά και βαθύτερα μας παρακινεί είναι η αναζήτηση της ευτυχίας και την ίδια στιγμή το πρόβλημα βρίσκεται στο ότι αναζητάμε την ευτυχία.
Λέτε: "Όλα όσα είμαστε και όσα αισθανόμαστε , όλα όσα κάνουμε, τα καλύτερα αλλά και τα χειρότερα, έχουν έκφραση μέσα στον ορατό κόσμο της δραστηριότητας, αλλά δημιουργούνται μέσα στο μυστηριώδη χώρο του εαυτού, σε αυτό το μαγικό εργαστήρι πού ο άνθρωπος κουβαλά μέσα του και πού κατά πάσα πιθανότητα τον συνδέει με την ίδια την Δημιουργία".
Έχετε όμως προσδιορίσει τι είναι αυτό που μας παρακινεί βαθύτερα από όλα. Έχετε πει πως είναι η αναζήτηση της ευτυχίας. Που βρίσκεται λοιπόν το μυστήριο; Μυστήριο θα ήταν αν δεν ξέραμε τι είναι αυτό που μας παρακινεί βαθύτερα.
Λέτε: "Το καπιταλιστικό μοντέλο ευτυχίας είναι το κυρίαρχο μοντέλο ευτυχίας της εποχής μας. Ένα μοντέλο πού συνθέτει συνοπτικά τα εξής χαρακτηριστικά: ο άνθρωπος είναι αυτό πού κάνει και κυρίως όταν το κάνει αποτελεσματικά".
Γιατί είναι πρόβλημα αυτό; Αν ξέρουμε πως ο άνθρωπος αναζητάει την ευτυχία, κι αν ο καπιταλισμός είναι ένα μοντέλο ευτυχίας, γιατί είναι πρόβλημα που βάζει σε πρώτο πλάνο την αποτελεσματικότητα; Δεν είναι λογικό όταν αναζητάς κάτι, να είσαι κι αποτελεσματικός; Τι θα έπρεπε, να αναζητάμε την ευτυχία αναποτελεσματικά;
Λέτε: "Είναι ένας κόσμος πού εκ των πραγμάτων κάνει τα στραβά μάτια στη αλήθεια, την δικαιοσύνη και την αγάπη, γιατί έχει σαν αρχή την ατομική ευτυχία".
Μα αυτή την αρχή την βάλατε κι εσείς σαν αρχή του ανθρώπου, όταν είπατε ότι ο άνθρωπος αναζητάει την ευτυχία και είναι διατεθειμένος γι' αυτό να συμπαρασύρει ακόμα και τους άλλους ανθρώπους αν του σκέκονται εμπόδιο σ' αυτό.
Ο Thomas Eugene Robbins στο βιβλίο του "Fierce invalids home from hot climates", 2000 (Αγριεμένοι Ανάπηροι επιστρέφουν από καυτά κλίματα) βάζει τον ηρωά του Σούιτερς να αναφέρεται σε ανύποπτο χρόνο στην επίδραση του βουδισμού στο δυτικό πολιτισμό ως εξής :
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ δυτικός άνθρωπος όταν διάβασε τη διδασκαλία του βουδισμού είπε από μέσα του "μα τι καταπληκτικό διαμαντάκι, πρέπει να το έχω". Και το πήρε για να γράφει κάθε μέρα στο καθρέφτη του σπιτιού του τη λίστα του σούπερ μάρκετ".
Διαβάζοντας το κείμενο του Λυγκέα και το σχόλιο του Νεοκλή σκέφτηκα ότι
1. Χρειάζεται να δοθεί έμφαση στην ανταγωνιστικότητα που συνοδεύει την αποτελεσματικότητα στο σύστημα που ζούμε. Ας αφήσουμε τα περί άμιλας κλπ. ως φιλοσοφικές προσεγγίσεις μιας έξαλλης πραγματικότητας που ο θάνατός ΣΑΣ είναι η ζωή μου (θέλει μυριάδες για να σηκωθεί ο δικός μου ήλιος γιατί τα σβαρόσφσκι ακρίβυναν). Συνεπώς το να βλέπουμε την αποτελεσματικότητα με ρομαντικούς όρους και έξω από το πλαίσιο αυτό είναι παρελκυστικό.
2. Η "επιτυχία" ως όρος συμμετοχής στο καπιταλιστικό σύστημα δεν μπορεί να συγχέεται με την ευτυχία που αναφέρει ο Λυγκέας στο κείμενό του.
Ο καπιταλισμός οδήγησε τον άνθρωπο σε ένα πολύ συγκεκριμένο μοντέλο ανάπτυξης σε όλα τα επίπεδα. Για να δώσω όμως τη διάσταση της κακοποίησης της ανθρώπινης φύσης από τον καπιταλισμό θα χρησιμοποιήσω ένα παράδειγμα : τη μουσική.
Δείτε πώς αναπτύχθηκε η απασχόληση του ανθρώπου με τη μουσική από τον 19ο αιώνα και μετά. Σταδιακά κυριάρχησαν εταιρείες που έκριναν τον τρόπο, τόπο είδος μουσικής που ακούμε, δημιούργησαν ένα ψεύτικο ουρανό για να λάμπει το star system που έφτιαξαν ενώ παράλληλα σε ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ άνθρωποι συνέχιζαν να μαθαίνουν/παίζουν/γράφουν μουσική πλην όμως κουβαλώντας πλέον μια ετικέτα. Άγνωστος/ Πρωτοεμφανιζόμενος/μη εμπορικός/απαράδεκτα progressive/ερασιτέχνης κ.α. μουσικός Μέχρι να γίνει ΚΟΙΝΟ ΒΙΩΜΑ και να περάσει σε διαφορετικές γενιές το μήνυμα ότι ο ουρανός είναι ένας και μοναδικός και ότι οι εταιρείες απλά βγάζουν λεφτά αλλά δεν κάνουν μουσική, μέχρι δηλαδή οι ίδιοι οι μουσικοί να αντιληφθούν τη χαρά της συνεργασίας και της συνδημιουργίας και φυσικά μέχρι να ανακαλυφθεί το τέλειο μέσο - λέγε με digital - μέχρι να γίνουν όλα αυτά πέρασε πολύς χρόνος κατά τη διάρκεια του οποίου όλοι, μουσικοί και ακροατές κακοποιηθήκαμε τα μέγιστα. Τώρα όμως υπάρχουν σημαντικές κολλεκτίβες μουσικών που έχουν αποσυνδέσει τη μουσική από το χρήμα και τη φήμη και απολαμβάνουν την ευτυχία του να είσαι μουσικός. Χρησιμοποιούν τα creative commons για να μοιραστούν το έργο τους, δηλαδή μη κερδοσκοπική χρήση της μουσικής και όλα αυτά είναι προσβάσιμα σε όλους μας. Ίσως το παράδειγμα να μην είναι πρωτογενές, σκέφτομαι π.χ τώρα που τα γράφω αυτά ότι η σύλληψη του αριθμού ήταν για τον άνθρωπο μια σημαντική στιγμή στην ιστορία του και όμως ο καπιταλισμός το έθεσε και αυτόν στο πλαίσιο χρησιμοποιώ τον αριθμό για να "μετράω χιλιάρικα". Καλά όλα αυτά με τα παραδείγματα.
Πλην όμως το να ατενίσουμε το Σϋμπαν και όλα τα άλλα που αναφέρει ο Λυγκέας και να μην μπλεχτούμε με αφελείς συζητήσεις στυλ Κοέγιο χρειαζόμαστε κάτι που ίσως να είναι και αυτή η βοήθεια που ζητάει το κείμενο του Β.Η.
Τί είναι αυτό το κάτι; Λυγκέα;;;;;
Το κείμενο είναι ενδιαφέρον αλλά πάσχει σε ένα σημαντικό σημείο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑναπτύσσεται με άξονα μια κεντρική έννοια, την ευτυχία, την οποία όμως δεν διευκρινίζει καθόλου.
Αγαπητέ Νεοκλή,
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπαντώ στα ερωτήματα σου με την σειρά πού τα θέτεις:
Έχεις δίκιο. Η επιδίωξη της ευτυχίας με τρόπο εγωιστικό την καθιστά δυνάμει επικίνδυνη. Ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα.
Το μυστήριο στο δεύτερο ερώτημα δεν έγκειται στη ευτυχία.Έγκειται στο ότι αυτός ο εαυτός πού επιδιώκει και πραγματώνει την ευτυχία ο εαυτός πού Πράττει δηλαδή δεν είναι σε αρμονία με τον εαυτόν πού Είναι και πού έχει σχέση με την Δημιουργία . Αυτός ο εσώτερος εαυτός του ανθρώπου παραμένει στο σκοτάδι.Πολλοί σοφοί έχουν μιλήσει μέσα στους αιώνες της ανθρώπινης ιστορίας για την ύπαρξη του και για το πόσο συντελεστική μπορεί να υπάρξει η επίγνωση του για τον άνθρωπο. Είναι η επίγνωση αυτή πού μπορεί να κάνει την διαφορά στο χώρο του πραγματικού. Το μυστήριο λοιπόν για μένα βρίσκεται στη ανακάλυψη αυτού του εαυτού .
Σχετικά με τα δύο τελευταία ερωτήματα σου πού θεωρώ ότι είναι συναφή η γνώμη μου είναι ότι όταν τα πράγματα προσδιορίζονται με όρους ατομικού συμφέροντος αποκτούν λάθος κατεύθυνση.
Μια κατεύθυνση πού δεν συμβάλλει ούτε στη ατομική ευτυχία αλλά ούτε και στη κοινωνική. Δεν υπάρχει τίποτα κακό στη αποτελεσματικότητα, αρκεί να μην κανείς θυσιάζει στο όνομα της τα πάντα. Η αλλαγή της κοινωνίας δεν μπορεί να στηριχτεί από άτομα πού επιδιώκουν ατομικά την ευτυχία τους εις βάρος των άλλων . Αυτό το μοντέλο οδηγεί σε αδιέξοδο.
Σε ευχαριστώ πού μου έδωσες την δυνατότητα μέσα από τις ερωτήσεις σου να επεξηγήσω,όσο μπόρεσα ,αυτά πού σκέφτομαι.
Θέλω επίσης να σχολιάσω και την παρατήρηση του Ανώνυμου:
Η ευτυχία είναι κοινό βίωμα στους ανθρώπους . Κατανοούμε δίχως πολλά λόγια αυτό πού μας κάνει ευτυχείς , αλλά και αυτό πού κάνει τους άλλους ευτυχείς . Αυτό δεν νομίζω ότι θέλει ανάλυση. Η διαφορά έγκειται στο τι κάνει κάποιον ευτυχισμένο και όχι αν είναι ευτυχισμένος.
Αυτός είναι ο λόγος πού δεν θεώρησα αναγκαίο να διευκρινίσω το τι σημαίνει ευτυχία.
Ευχαριστώ.
Σας ευχαριστώ για την απάντηση. Μου δίνει αφορμή για παραπέρα σκέψεις κι ερωτήματα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΛέτε: "Το μυστήριο στο δεύτερο ερώτημα δεν έγκειται στη ευτυχία.Έγκειται στο ότι αυτός ο εαυτός πού επιδιώκει και πραγματώνει την ευτυχία ο εαυτός πού Πράττει δηλαδή δεν είναι σε αρμονία με τον εαυτόν πού Είναι και πού έχει σχέση με την Δημιουργία . Αυτός ο εσώτερος εαυτός του ανθρώπου παραμένει στο σκοτάδι."
Εάν όμως - όπως έχετε πει - αυτό που ποθεί ο έσω άνθρωπος είναι η ευτυχία και ταυτόχρονα αυτό που κάνει ο έξω άνθρωπος είναι να φτιάχνει διάφορα μοντέλα ευτυχίας, τότε γιατί ισχυρίζεστε πως υπάρχει δυσαρμονία τού "έξω" με τον "έσω"; Αφού ο "έξω" κινητοποιείται για να ικανοποιήσει το βασικό και ουσιαστικό αίτημα του "έσω", την ευτυχία.
Μπορεί ο έξω να φτιάχνει κάτι λιγότερο από αυτό που αναζητεί ο έσω, να φτιάχνει όχι ένα τέλειο αλλά ένα ελλειπτικό μοντέλο ευτυχίας. Όμως αυτό δεν σημαίνει πως υπάρχει ριζική δυσαρμονία μεταξύ τους. Ριζική δυσαρμονία θα υπήρχε, αν ο έσω αναζητούσε π.χ. την ειρήνη και ο έξω έφτιαχνε μοντέλα πολέμου. Ή αν ο έσω αναζητούσε την ευτυχία κι ο έξω έφτιαχνε μοντέλα δυστυχίας. Όμως δεν λέτε ότι συμβαίνει κάτι τέτοιο.
Επίσης, νομίζω ότι δεν μπορείτε να λέτε πως ο έσω άνθρωπος "παραμένει στο σκοτάδι". Πώς παραμένει στο σκοτάδι αφού αυτό που φτιάχνει ο έξω (μοντέλο ευτυχίας) αποτελεί μια εκδήλωση, έστω ελλειπτική, του έσω (αναζήτηση ευτυχίας); Ίσως να μην εκδηλώνεται τελείως ο έσω άνθρωπος, ίσως να εκδηλώνεται ελλειπτικά, αλλά δεν παραμένει στο σκοτάδι.
Με βάση όσα λέτε, εγώ οδηγούμαι στο ότι ο έξω άνθρωπος φτιάχνει κάτι λιγότερο τέλειο από αυτό που ζητάει ο έσω. Όχι κάτι άλλο. Το ίδιο στην ουσία, αλλά λιγότερο τέλειο. Κι αυτό κάνει τον έσω να δυσανασχετεί. Όμως δεν τον αλλοτριώνει. Γιατί θα τον αλλοτρίωνε μόνο αν αυτό που έφτιαχνε ο έξω ήταν ΞΕΝΟ προς αυτό που ζητάει ο έσω. Όμως δεν λέτε κάτι τέτοιο. Σωστά κατάλαβα;
Αδιέξοδη συζήτηση. Μου θυμίζει το πρόβλημα των Drekkers-Bolzano, που αποδείχτηκε ότι ήταν άλυτο επειδή απλά δεν ήταν πρόβλημα! Δεν μας ενδιαφέρει τι έκαναν οι σοφοί διότι αυτοί ήταν απλώς άνθρωποι ενώ εμείς είμαστε καλωδιωμένοι μετά-άνθρωποι. Φυσικά δεν βλέπουμε όλη την ώρα τα καλώδιά μας και αυτό κάνει κάποιους (όχι όλους!) να νομίζουν ότι δεν είμαστε καλωδιωμένοι. Αντανακλαστικά πρωτόζωων ("αντιδρώ μόνο σε ότι συλλαμβάνουν οι αισθήσεις μου"). Αρκεί όμως να πέσει δραματικά η τάση του ρεύματος και αίφνης η καλωδίωσή μας γίνεται αισθητή. Εννοείται ότι η χρήση Pelters σε ρύθμιση Trevon-S αριστερά, Trevon-D δεξιά και Wav.d στον κώδικα συγχρονισμού, θα μπορούσε υπό όρους να ανασυντονίσει τα X-Spex Hecter (σε ροή μάγματος!) των Vortex Lindis. Αλλά ποιος ασχολείται με αυτά... :-(
ΑπάντησηΔιαγραφήΣεβαστιανέ Keller,
ΑπάντησηΔιαγραφήαν καναμε όλη την πορεία από τον άνθρωπο στον μετά-άνθρωπο για να εξαρτιόμαστε από την πτώση της τάσης του ρεύματος, κλάφ' τα καλύτερα!
κύριε Λυγκέα,
ΑπάντησηΔιαγραφήεπανέρχομαι έπειτα από το 2ο άρθροα σας. Αν έχω καταλάβει καλά, σαν μυστήριο θέλετε απλώς να πείτε αυτό που υπερβαίνει τις λογικές κατανοήσεις μας. Το άγνωστο και αδύνατο να γνωσθεί. Αυτό το άγνωστο όμως είναι και κάτι το αναπόδεικτο. Μήπως λοιπόν ο άνθρωπος το εγκατέλειψε επειδή στο όνομα του υψώθηκαν εντελώς αυθαίρετες εξουσίες; Που να μην του λένε ότι είναι τώρα μέσα στην εξαθλίωση γιατί πχ κάτι στραβό έπραξε σε κάποια παλιότερη και αναπόδεικτη ζωή του; Σε αυτή την περίπτωση, σε τι διαφέρει αυτό που προτείνετε, δηλαδή το να στραφούμε στο μυστήριο;
Όσον αφορά τις παρατηρήσεις του Νεοκλή:
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο παράδειγμα πού αναφέρεις είναι καθοριστικό. Είναι ακριβώς αυτό πού εννοώ. Ενώ ο έσω εαυτός αναζητά την ευτυχία στη ειρήνη , ο έξω την αναζητά στον πόλεμο . Οι δύο εαυτοί είναι εντελώς ασυγχρόνιστοι και τελικά άσχετοι ως προς τις προθέσεις τους.Αυτό πού θέλω να υποδείξω είναι ότι ο εαυτός πού πράττει δεν ακούει εκείνον πού είναι.Μπορεί όντως να μην είναι η μέρα με την νύκτα αλλά σίγουρα δεν βρίσκονται σε αρμονική σχέση.
Η κοινωνία στο σύνολο της θέλει να αρνείται ότι υπάρχουν αυτές οι δύο όψεις του ανθρώπου. Πρακτικά αποδέχεται μόνο την μία διότι όπως λέει και ο ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΕΝΟΣ, η άλλη στο παρελθόν τον οδήγησε σε περίεργα μονοπάτια πού όρθωσαν αυθαίρετες εξουσίες . H σχέση αρμονίας ανάμεσα στις δύο πλευρές αναζητιέται ακόμα δεν την ξέρουμε, αρκεί να μην ξεχνάμε ότι υπάρχει αναπάντητο υπαρξιακό -κοινωνικό ερώτημα. [Τουλάχιστον σε κάποιους από μας]
Σχετικά με την παρατήρηση του ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟY KELLER :
Φίλε μου, δεν ξέρω αν κατάλαβα καλά αυτό πού εννοείς, αλλά με άλλες κουβέντες αυτό θεωρώ και εγώ. Κάποιος, κάποια μέρα, θα μας κόψει το ρεύμα και θα φύγουμε από αυτήν την ζωή ,δίχως να έχουμε πάρει τίποτα χαμπάρι και επίσης κάποιοι διοχετεύουν το δικό τους ρεύμα τις προθέσεις μας, οδηγώντας τες σε συγκεκριμένες κατευθύνσεις. Αυτό είναι το υπαρξιακό δράμα της ανθρώπινης ύπαρξης . Κατά την γνώμη μου όμως η αλλαγή της κοινωνίας, προϋποθέτει ότι το υποκείμενο πού θα αποπειραθεί να αλλάξει τον κόσμο θα ρίξει μια βαθειά ματιά και στο βάθος του εαυτού του.
Ευχαριστώ για την συζήτηση.
Παρότι συμφωνώ με τις εύστοχες περατηρήσεις του Νεοκλή, θέλω να σε ευχαριστήσω Λυγκέα για το κείμενό σου, γιατί μου γέννησε πολλές σκέψεις..
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό πού αναζητά ο άνθρωπος κατά τη γνώμη μου είναι η αποδοχή του θανάτου και τίποτα περισσότερο,του δικού του αλλά και των άλλων.Η ευτυχία νομίζει ότι είναι Ο ΔΡΟΜΟΣ προς αυτή την αποδοχή,πιστεύοντας ότι όσο πιό ευτυχισμένος ζήσει τόσο πιό εύκολη και αποδεκτή θα είναι η στιγμή της μετάβασης.Αρχίζει λοιπόν μανιωδώς να την αναζητά με ότι καλό και κακό συμπαρασύρει αυτή η εμμονή του.Η ευτυχία είναι μία πιθανή έκβαση των κινήσεων που κάνει προς αυτή την κατεύθυνση. Από την άλλη μπορεί να επιδιώκει και τη δυστυχία, ώστε η μετάβαση να θεωρηθεί λύτρωση από τα δεινά που τραβάει. Γιατί πώς αλλιώς θα εξηγήσουμε τη ροπή και τάση προς δυστυχία που εξίσου εμφανίζει ο άνθρωπος;
Ο αγώνας που δίνει ο άνθρωπος,προς την κατεύθυνση της αποδοχής του θανάτου, σχετίζεται με την βαθιά και ουσιαστική αποδοχή του εαυτού του αλλά και της πραγματικότητας μέσα στην οποία εμπλέκονται πε΄ραν του εαυτού του και οι άλλοι.Το ερώτημα που μπαίνει είναι πώς θα σχετιστεί μαζί τους, αλλά και με τον εαυτό του, ώστε η πραγματικότητα που συνδημιουργείται να αποτελεί πεδίο από όπου θα αντλεί ευτυχία, θα αισθάνεται δημιουργικός,ζωντανός,πολύτιμος και θα αισθάνεται ελεύθερος και ικανός να πραγματώσει τον εαυτό του. Αλλά τί σημαίνει αποδοχή; Τί είδους γνώση εαυτού αλλά και του άλλου απαιτείται για να υπάρξει;Είναι η γνώση ικανή ή καμμιά φορά μας μπερδεύει κιόλας;
Eυχαριστώ.
Γιατί ό άνθρωπος πρέπει ντε και καλά να είναι ευτυχισμένος και να αναζητεί παντί τρόπω την ευτυχία;
ΑπάντησηΔιαγραφήVICKY SPRING συμφωνώ μαζί σου.Ο θάνατος είναι το αξεπέραστο εμπόδιο, το τελευταίο καθοριστικό σύνορο.Αυτό πού καθορίζει εν τέλει τα πάντα και αποτελεί και το μέτρο της μικρότητας μας .Μας αποκαλύπτει ότι δεν ελέγχουμε σχεδόν τίποτα ,το έχω ήδη αναφέρει .Με γνώμονα αυτόν ,ειλικρινά , έχουν γραφτεί τα παραπάνω.Εστιάζομαι όμως στη ευτυχία διότι πιστεύω ότι είναι ο αντίθετος του θανάτου πόλος, κατασκευής του πραγματικού και του εφικτού .Αυτό πού μπορούμε να κάνουμε και πού χάνοντας την επαφή με την εσωτερική πλευρά μας καταλήγουμε να το κάνουμε λανθασμένα ατομικά και κοινωνικά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια την/τον DIANATHENES:
Δεν πιστεύω ότι κανείς επιδιώκει με τα σωστά του να είναι δυστυχής ,ούτε ότι το θέλει ούτε ότι το αποδέχεται. Το χαρούμενο πρόσωπο κάποιου πού νοιώθει καλά και ευτυχισμένος είναι ,κατά την γνώμη μου , η καλύτερη απόδειξη για αυτό πού λέω. Η ευτυχία δεν είναι επιλογή είναι φυσική ροπή του ανθρώπου ,ροπή πού τον εμψυχώνει για να αντιμετωπίσει το τέλος του και να ζήσει την ζωή του.
Ευχαριστώ.