Λέγεται ότι στην εποχή μας όπου έχουμε την δυνατότητα να δίνουμε συνεχείς απαντήσεις σ’ ένα σωρό θέματα, έχουμε χάσει την ικανότητα να θέτουμε το σωστό ερώτημα. Λέγεται επίσης ότι καλύτερα να δώσουμε μια λάθος απάντηση στο σωστό ερώτημα παρά μια σωστή απάντηση στο λάθος ερώτημα.
Διακόσια χρόνια μετά την ήττα της Γαλλικής Επανάστασης, ο κόσμος που προέκυψε απ’ αυτήν καλείται για μια ακόμα φορά, να σκεφτεί και να πάρει αποφάσεις πάνω στα θεμελιώδη ερωτήματα της ύπαρξης της κοινωνικής ζωής και της πολιτικής οργάνωσης.
Δηλαδή, το ηγεμονικό ερώτημα, που είναι φυσικά πνευματικό, θα τεθεί πρώτο: Τι κάνει τη ζωή άξια να τη ζει κανείς. Από αυτό προχωράμε στο ερώτημα: Σε τι κόσμο θέλουμε να ζούμε. Και τέλος στο πολιτικό: Τι είναι εφικτό και πώς αυτό θα γίνει πραγματικότητα.
Θα προχωρήσει ο σύγχρονος κόσμος στην περιπέτεια μιας τέτοιας συνολικής απάντησης? Γιατί οι άνθρωποι σε περιόδους κρίσης το πρώτο που επιδιώκουν είναι να αρνηθούν το βάρος της αυτοσυνείδησης και των αποφάσεων που απορρέουν από αυτήν, κοντολογίς το βάρος του εαυτού τους. Αρα, το τελευταίο ερώτημα είναι: Πώς θα βοηθηθούν να αναλάβουν ένα βάρος τόσο δυσβάσταχτο όσο και αναπόφευκτο?
Σε αυτά τα ερωτήματα- που πρέπει να τίθενται με αυτή τη σειρά – πρέπει διαρκώς να επιστρέφουμε για να διατηρούμε την διαύγειά μας μέσα στον ακατάπαυστο βόμβο, την σύγχυση και τον κονιορτό που προκαλούνται από το τέλος της εποχής. Σ’ αυτά τα ερωτήματα χρειάστηκε να απαντήσει και η ανθρωπότητα στις μεγάλες ιστορικές της κρίσεις, κάθε φορά που ετοιμαζόταν να περάσει το κατώφλι μιας νέας εποχής.
Γράφετε: "Γιατί οι άνθρωποι σε περιόδους κρίσης το πρώτο που επιδιώκουν είναι να αρνηθούν το βάρος της αυτοσυνείδησης και των αποφάσεων που απορρέουν από αυτήν, κοντολογίς το βάρος του εαυτού τους".
ΑπάντησηΔιαγραφήΛάθος! Οι άνθρωποι δεν αρνούνται σε περιόδους κρίσης το βάρος της αυτοσυνείδησης και των αποφάσεων που απορρέουν από αυτήν. Τα αρνούνται αυτά ΠΡΙΝ ΕΡΘΕΙ Η ΚΡΙΣΗ. Γι' αυτό άλλωστε έρχονται οι κρίσεις. Επειδή οι άνθρωποι αρνούνται το βάρος του εαυτού τους ΣΤΙΣ "ΕΥΤΥΧΕΙΣ" ΕΠΟΧΕΣ και για να λέμε την αλήθεια ΟΛΗ ΤΗΝ ΩΡΑ ή τελοσπάντων ΣΧΕΔΟΝ όλη την ώρα!
Επομένως το ερώτημα είναι: Πώς είναι δυνατόν να "ξυπνήσουν" τώρα, άνθρωποι οι οποίοι μέχρι τώρα αρνούνταν το βάρος του εαυτού τους; Αρκεί τ' ότι έφτασαν σε κρίση; Δεν το νομίζω, γιατί στην κρίση ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΕΙΔΟΥΣ οι άνθρωποι ειδικά, το πρώτο πράγμα που κάνουν είναι να ρίχνουν το φταίξιμο σε άλλους (π.χ. στους καπιταλιστές, τους πολιτικούς) κι επομένως να μην αναλαμβάνουν, πάλι, το βάρος του εαυτό τους.
Πώς λοιπόν "θα βοηθηθούν να αναλάβουν ένα βάρος τόσο δυσβάσταχτο όσο και αναπόφευκτο"; Άμα δεν τους χαϊδεύετε τ' αφτιά.
-Για εμάς τίθεται το γαμημένο το ερώτημα, η πουτάνα η αστική τάξη τα ερωτήματα τα έθετε για να ξεκαυλώσει αφού ήδη είχε καταλάβει την εξουσία.
ΑπάντησηΔιαγραφή-«Δεν υπάρχουν ερωτήματα μόνο απαντήσεις οι οποίες ανάγουν το ερώτημα και δεν ανάγουν στο ερώτημα»
-«Ο άνθρωπος είναι η απάντηση όποιο κι αν είναι το ερώτημα»
-Ναι ρε καρντάσια, γαμώ τον ντετερμινισμό μου και την παιγνιώδη μου φύση.
Αντί-λαϊκιστή, πολύ σωστά,μη ψάχνεις όμως αμέσως το λάθος γιατά έτσι σαμποτάρεις το κείμενο. Εδώ υπήρξε μια φράση για το πώς βγαίνουμε κι άχι πώς μπαίνουμε στην κρίση. Οι άνθρωποι ρέπουμε προς τον ύπνο. Και σε ευτυχισμένες εποχές, ε, εκεί τα δίνουμε όλα άλλα θα ευχόταν κανείς, σε περιόδους κρίσης, αυτόματη κινητοποίηση. Πράγμα που δεν συμβαίνει βέβαια παρά μόνο αργά και βασανιστικά. Γι αυτό μιλάω για περιπέτεια, είναι η περιπέτεια που αρνηθήκαμε από πάντα. Τέλος πάντων, έχεις καμμιά ιδέα πώς θα γίνει αυτό και χωρίς να χαϊδέψουμε αυτιά. Γιατί τότε δεν κάνουμε τίποτα άλλο παρά να προετοιμάζουμε τα επόμενα δεινά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαταρχήν θερμά συγχαρητήρια για το καινούριο μπάνερ του τίτλου... εμμέσως είναι και μια απάντηση στο ερώτημα που θέτει το κείμενο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο οποίο παρεπιμπτόντως λειτουργεί σαν μέγγενη - τουλάχιστον στο δικό μου μυαλό- αφού κλείνει τον αναγνώστη μέσα σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο και θέτει ερωτήματα επίσης με συγκεκριμένη σειρά για να καταλήξει στο μεγαλειώδες τελευταίο που αφορά στη βοήθεια. Εδώ λοιπόν θα είχε εξαιρετικό ενδιαφέρον να αναγνώσουμε την άποψη του Λάμα, του Δημήτρη Λάμα εννοώ που με το κείμενό του μας έχει προετοιμάσει ότι μόνο αυτός μπορεί να απαντήσει σε αυτό το σπαρακτικό ερώτημα. Διότι, κακά τα ψέμματα αφού ο άνθρωπος αναρωτιέται από που θα βοηθηθεί μόνο η σκέψη που ξεφεύγει από τη φυλακή του μυαλού και εμπλουτίζεται και με άλλες ανθρώπινες διεργασίες μπορεί να αντιμετωπίσει τέτοια ερωτήματα... ανυπομονώ λοιπόν να διαβάσω το κείμενο του Δ.Λάμα και επιφυλάσομαι να επανέλθω.
Δανάη,
ΑπάντησηΔιαγραφήσυχνά τα κείμενα-"μέγγενη" μάς βοηθάνε να εκδηλώσουμε την ελευθερία μας - ξεσηκώνοντας μέσα μας αντιρρήσεις, που εκφράζουν αυτό που εμείς είμαστε και θέλουμε - απείρως καλύτερα από τα "χαλαρά" κείμενα, που υποτίθεται ότι μάς αφήνουν ελεύθερους αλλά στην πραγματικότητα μάς λαπαδιάζουν. Έτσι δεν είναι;
Δεν θα το έλεγα, freedom - να υποθέσω ότι το όνομα και το περιεχόμενο του σχολίου συνδέονται με εμπειρικά κριτήρια;
ΑπάντησηΔιαγραφήΕξαρτάται από την πρόθεση του συγγραφέα, αν δηλαδή θέλει να προκαλέσει την απελευθέρωση της σκέψης ή την δογματοποίησή της. Ως γενικότερη αρχή βέβαια, αυτό που λες προσιδιάζει με την παιδαγωγική μέθοδο "όποιος σε αγαπάει σε κάνει και κλαίς, όποιος όχι σε κάνει και γελάς". Κατ' εμέ συνείδηση να υπάρχει και όλα τα υπόλοιπα - αργά ή γρήγορα γίνονται. Να διευκρινίσω μόνο ότι χρησιμοποίησα τη λέξη μέγγενη για να αποφύγω τον επιθετικό προσδιορισμό "δογματικό" αναφορικά με το κείμενο πάντα, που για μένα κινείται οριακά προς τα εκεί με όλα αυτά τα πρέπει που θέτει. Φαίνεται ο συγγραφέας αναγκάστηκε σε αυτό το βηματισμό για να απελευθερώσει από μέσα του ένα αγωνιώδες ερώτημα που δεν είναι πολιτικό καθώς δεν δύναται να απαντηθεί με όρους πολιτικούς. Είναι αγωνιώδες και καίριο όμως κα αφορά τον άνθρωπο εντός και καπιταλισμού και λοιπών συστημάτων. Έτσι δεν είναι;;;
Δανάη,
ΑπάντησηΔιαγραφήπροσυπογράφω με υπογράμμιση την τελευταία σου, συγκινητική (στα δικά μου αφτιά) παράγραφο. Ανεβαίνοντας στην αρχή, θάλεγα πως ίσως δεν χρειάζεται να εξαρτώμαστε τόσο από τις προθέσεις των άλλων, οι οποίες στο κάτω-κάτω δεν είναι πάντα αυτές που νομίζουμε. Παράδειγμα, σχετικό και με το "όποιος σε αγαπάει σε κάνει να κλαις" (μάλλον "δεν σου χαϊδεύει τ' αφτιά" θα το έλεγα): Όταν ήμουν παιδαρέλι, βγήκα με τον πατέρα μου και τη βάρκα σ' ένα μικρό ξερονήσι απέναντι απ' την ακτή για να ξεψαρίσουμε. Σε λίγο ακούσαμε ένα θρόισμα από τους θάμνους, όχι πολύ μακριά μας. Μπόρεσα να διακρίνω ένα λαγουδάκι. Σαν παιδί ξετρελάθηκα από τη χαρά μου, αλλά δεν βάστηξε παρά λίγα δευτερόλεπτα, γιατί αμέσως ο πατέρας μου πήρε πέτρες κι άρχισε να το πετροβολάει! Θύμωσα κι απογοητεύτηκα, αλλά κοίτα τι γύρισε και μου είπε: "Το τρομάζω για να μην ξαναπλησιάσει τόσο κοντά σε άνθρωπο. Γιατί αύριο μπορεί στη θέση μας να έρθουν κάποιοι, που θα το δουν σαν μεζεδάκι". Σωστός - αιωνία του η μνήμη.
Το σημαντικό τελοσπάντων είναι να έχουμε κάτι ΣΤΕΡΕΟ και ΣΑΦΕΣ απέναντί μας, για να τοποθετηθούμε. Ακόμη κι αν είναι ή μοιάζει δογματικό. Με το χυλό, χυλός θα γίνουμε κι εμείς. Εύκολη γαρ η οδός η άγουσα εις την απώλεια ... :-)
Όσο για το "δόγμα", μπορεί να είναι απλώς το αναγκαίο φίλτρο, μέσα από το οποίο φιλτράρουμε τα πράγματα (για να μην καταντήσουμε ανοιχτοί ... σκουπιδοντενεκέδες).
Μπορεί να είναι συνάμα και το "δος μοι πα στω και τα γαν κινήσω" ... κι έτσι δίαυλος έκφρασης ενός αγωνιώδους ερωτήματος (το λες τέλεια!) και μαζί μοχλός μετατροπής του σε πολιτικό ζήτημα.
Έπειτα από κάτι χρόνια χυλού, ίσως έχουμε όλοι ανάγκη λίγης στέρεας τροφής. Μεγαλώσαμε, λέω, και μπορούμε να μασήσουμε πια!
Freedom,
ΑπάντησηΔιαγραφήγια μένα παραμένει σημαντική η ερωταπόκριση... για τη "φόρμα" θα πώ μόνο ότι την αντιμετωπίζω όπως ο κάθε σύγχρονος - αντιφατικός- άνθρωπος που βιώνει μια εξαιρετικά πολύπλοκη πραγματικότητα και καλείται να πάρει θέση/αποφάσεις και αποστάσεις μέσα σε αυτή.Αναμένοντας λοιπόν την απάντηση του Λυγκέα θα θέσω υπόψιν σου και την αβάσταχτη ημιμάθειά μου... διότι τον αρχιμήδη τον αντιλήφθηκα και να την κινήσω τη γή αλλά την "οδό την άγουσα εις την απώλεια" δεν αναγνωρίζω την πηγή της... αν θέλεις με διαφωτίζεις...
ΥΓ. ωραία αντίφαση πάντως για το στέρεο και το σαφές ο λόγος και είμαστε εδώ μέσα όλοι με ψευδώνυμα και ηλεκτρονικά προφίλ!
Δανάη,
ΑπάντησηΔιαγραφήσίγουρα κάπου θα τόχεις ακούσει το "η οδός η άγουσα...". Είναι μετάφραση στα καθαρευουσιάνικα αυτουνού εδώ:
http://www.youtube.com/watch?v=9iDFIzBYslg
(με τα ψευδώνυμα δεν έχω πρόβλημα άπαξ και το ξέρουμε ότι είναι ψευδώνυμα)