Παρασκευή 25 Απριλίου 2014

Κοινωνία Κάντιλακ!


Vince Taylor (1939-1991)

Πιστονάκια μου, Βαλβολίνες μου,

Ναι, ναι, είναι τρομακτικά αυτά που συμβαίνουν κι ακόμα πιο τρομακτικό ότι υπάρχει πολύς κόσμος που τα δέχεται ή ακόμα και τα επικροτεί, αλλά πάντως πρέπει να παραδεχτούμε ότι εγκαινιάζουν μια συναρπαστική κοινωνική οντολογία - ναι, καλά διαβάστε, σύμφωνα με την οποία

η κοινωνία είναι κάτι σαν αυτοκίνητο σε αμερικάνικη ταινία (με τον ΟΟΣΑ π.χ. σε ρόλο Σχολής Οδηγών ή μάλλον αυτό το καινούργιο φρούτο, Ινστιτούτο Ασφαλούς Οδήγησης)!

Πώς μου ήρθε; Ε, να… Όλη αυτή η ταχυδακτυλουργική εμφάνιση πλεονασμάτων, υποσχέσεων ψαλιδίσματος του χρέους, προσδιορισμού οργανογραμμάτων για μια νέα, λέει, παραγωγική μορφή της χώρας από το 2021 (+/- λίγοι μήνες, κάτι βδομάδες και μερικές ώρες υποθέτω) στο παρά πέντε πριν από εκλογές, μου φέρνει, εμένα του άρρωστου, την εικόνα από ταινίες όπου

μια Κάντιλακ σε δαιμονιώδες κυνηγητό, σμπαραλιασμένη από τρακαρίσματα, με σπασμένα τζάμια από πυροβολισμούς, στραβωμένη από άλματα σε σαμαράκια και γέφυρες που κλείνουν, ξεδοντιασμένη από χτυπήματα πάνω σε υπαίθρια χοντογκάδικα και πυροσβεστικούς κρουνούς, σέρνοντας σκισμένα σεντόνια από άτυχες μπουγάδες και ζαρζαβατικά που πήρε σβάρνα, κι ενώ από πάνω πετάνε ελικόπτερα, ξοπίσω τρέχουν περιπολικά, και λες, πάει τέλειωσε, τον χάσαμε τον ντελικανή,

ξάφνου

ο σουπερμανικός ραλίστας οδηγός της παρέα με τον άφταστο συνοδηγό του, εκεί στο παρά ένα πριν από την ατιμωτική πτώση στο μανιασμένο λιμάνι και το θάνατο, με μια στραβοτιμονιά δεξιά, ένα ανάποδο τιμόνι αριστερά, ένα τσίμπημα-φτερό χειρόφρενο και γκάζι με συμπλέκτη στο κέντρο, καταφέρνουν όχι μόνο να τη σώσουν αλλά και να την ... παρκάρουν τέλεια ανάμεσα σε μια σειρά από γυαλιστερές λιμουζίνες έξω από το ολόφωτο Μέγαρο όπου γιορτάζεται με όλους τους επίσημους η αλλαγή του χρόνου!

Μην το ψάχνετε λοιπόν σε ανθρωπολογίες, περιγραφικές θεωρίες, ψυχοκοινωνιολογίες, θυματικούς μηχανισμούς, ιστορία, φιλοσοφία, κανονιστική ηθική, και τα τοιαύτα. Το μυστικό για το τι εστί κοινωνία, είναι στη Μηχανολογία και μάλιστα του Αυτοκινήτου ειδικότερα. Ένα καλό σωφέρ χρειάζεται, ένα συνοδηγό τζιμάνι και μερικά σαΐνια στα πιτς! That' s all!

Κοινωνία-Κάντιλακ!

Όχι παίζουμε!

Πέμπτη 24 Απριλίου 2014

Εκπομπές ενάντια στο πάθος της επιβίωσης* | UPDATE 28.04




Πέμπτη, 24 Απριλίου, ώρα 9 έως 11 το βράδυ στο διαγαλαξιακό RadioBubble 


UPDATE !

ανέβηκε και μπορείτε να την ακούσετε εδώ



Η πρώτη ραδιοφωνική εκπομπή των DangerFew

Άστατοι καιροί, ακλόνητες αποφάσεις!

Ενάντια στο πάθος της επιβίωσης!



Πέμπτη 10 Απριλίου 2014

12η εκπομπή

Πέμπτη. 
10 Απριλίου.
Ώρες 5-7 μμ.

Το θέαμα επί το έργο
(σπάνια φωτογραφία αρχείου)
Η 12η εκπομπή
των City Travellers
με τον Hollowsky

όπου, σε σχέση με τη δήλωση

"Η μόνη περιπέτεια είναι η αμφισβήτηση της ολότητας, κέντρο της οποίας είναι αυτός ο τρόπος ζωής",

θα εξερευνήσουμε την άμπρα-κατάμπρα έννοια του "θεάματος"


και τη σχέση της με τον κόσμο στον οποίο ζούμε:

Είναι αλήθεια ότι οι άνθρωποι δείχνουν λιγότερο θάρρος όταν τελειώνουν ένα εγχείρημα απ' όσο όταν το αρχίζουν;

Είναι σωστό ότι η περιπέτεια πέθανε;
Γίνεται να μην παίξουμε αυτό το παιχνίδι;
Βαμπίρ και ζώνεκροι, κοινός αγώνας;

Όπως πάντα στο  Beton7 ArtRadio



Κυριακή 6 Απριλίου 2014

Οι πόλεις και το τεχνικό ιερατείο

Ένας παλιός Αγιουρβεδικός πάπυρος αναφέρει, ότι πριν από  3.000 χρόνια έγινε μια μεγάλη, για τα δεδομένα της εποχής, συγκέντρωση σοφών από τα Ιμαλάια, με σκοπό να συζητήσουν , αυτό που θεωρούσαν,  σαν το βασικό πρόβλημα της τότε κοινωνίας. Ποιο ήταν αυτό; Ήταν η συγκέντρωση  μεγάλων ομάδων ανθρώπων σε κατασκευές πού ονομάζονταν  «χωριά».
Δεν γνωρίζω την πραγματικότητα ή μη αυτής της συνάντησης , αυτό όμως που γνωρίζω και το γνωρίζω καλά , είναι ότι, αν αυτή η συνάντηση σοφών έγινε ποτέ, έθιξε ένα πρόβλημα που σήμερα,  που πια δεν ζούμε σε χωριά, αλλά σε  τεράστιες μεγαλουπόλεις , πολλών εκατομμυρίων κατοίκων, είναι όντως  ένα τεράστιο θέμα με απίστευτες προεκτάσεις.
Στα τέλη του 19ου αιώνα , όταν η βιομηχανική επανάσταση ήταν στο φόρτε της, πάρα πολλοί σκεπτόμενοι άνθρωποι,  έβλεπαν με φρίκη την ανάπτυξη των πόλεων, σε αντίθεση με μια  εκτενή καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος. Εκείνες τις εποχές, δεν ήταν ακριβώς μια οικολογική συνείδηση που έκανε τους ανθρώπους  να αντιδρούν , όσο νομίζω μια βαθιά συναίσθηση, ότι ριζικά ο τρόπος ζωής τους θα άλλαζε προς μια κατεύθυνση  που μετέφερε μαζί της κάτι το νοσηρό.
Σίγουρα ο άνθρωπος από την αρχή της ιστορίας  του βρέθηκε σε μια θέση να προσπαθεί να τα βγάλει πέρα με το φυσικό περιβάλλον. Ποτέ δεν είχε μια αγαστή σχέση με αυτό. Η ανθρώπινη κοινωνία  έβαζε πάντοτε τις δικές της ανάγκες πάνω από την σχέση της με το χώμα που πατούσε, τον αέρα πού ανέπνεε, τα ζώα με τα οποία συγκατοικούσε επάνω στο πλανήτη. Ο άνθρωπος θεώρησε το φυσικό περιβάλλον εξαρχής εχθρικό έως και τρομώδες και όταν άρχισε να τιθασεύει τους πρωτόγονους φόβους του, πέρασε σε μια αντεπίθεση,  που με την βοήθεια της τεχνολογικής ανάπτυξης σε κάθε εποχή ,κατέληξε να τείνει να εξαφανίσει οποιοδήποτε κομμάτι τον συνέδεε μαζί της.
Η συσσώρευση των ανθρώπων στις πόλεις είναι κυρίως αποτέλεσμα τριών παραγόντων: αύξηση του πληθυσμού, καταστροφή της αγροτικής οικονομίας από τους συνεχείς πολέμους και  άνευ προηγουμένου ανάπτυξη της τεχνολογίας.
Εκεί που προηγουμένως  άνθιζε το φυσικό περιβάλλον, κάποια στιγμή, άνθισαν τα φουγάρα από τις πρώτες φάμπρικες. Γύρω από τις φάμπρικες, άρχισαν να δημιουργούνται οι πρώτες μεγάλες πόλεις, πόλεις που θα μάζευαν στη αγκαλιά  τους  όλο και μεγαλύτερες μάζες εξαθλιωμένων  ανέργων ,που είχαν χάσει τα χωράφια τους  και που αναζητούσαν δουλειά και ευκαιρίες  σε ένα καινούργιο κατασκευασμένο περιβάλλον εντελώς διαφορετικό από αυτό πού ζούσαν μέχρι εκείνη την στιγμή.
Ένα από τα πρώτα πράγματα πού αλλάζει σε μια πόλη είναι η αντίληψη για τον χρόνο. Ο χρόνος μέσα στη πόλη είναι τεχνητός , στηρίζεται στο ρολόι, στους δείκτες  μιας ευφυούς κατασκευής, πού αναπαριστά τον φυσικό χρόνο  και τον εντάσσει  κυρίως στη ανάγκη των οικονομικών  απαιτήσεων  εκείνων πού διευθύνουν την πόλη.
Ο φυσικός χρόνος  στρέφει την αντίληψη του ανθρώπου  σε ολόκληρη την δημιουργία,  καθιστώντας τον άνθρωπο μέτοχο  στο θαύμα της φύσης.
Ο τεχνητός χρόνος του ρολογιού υποβιβάζει την ανθρώπινη δραστηριότητα, καθιστώντας την έρμαιο των αναγκών και εκείνων πού χειρίζονται αυτές τις ανάγκες.
Η όσφρηση και η ακοή  και η όραση είναι από τις αισθήσεις που πλήττονται άμεσα από την διαβίωση στη πόλη.
Δέχονται καθημερινά τον βομβαρδισμό μιας  αφύσικης τεχνολογικής  ανάπτυξης, που  κινείται ραγδαία  στη συνεχή ανακατασκευή του περιβάλλοντος  σε συνθήκες πού ενώ υποτίθεται γίνονται για τους ανθρώπους, καταλήγουν  να είναι ενάντια του και να τον υποκαθιστούν.

Ζούμε μέσα στη κυριαρχία μιας τεχνολογίας,  που έχει καταλάβει απροκάλυπτα  όλες τις πτυχές της ανθρώπινης δραστηριότητας, διεισδύοντας  ακόμα  και  σε τομείς της  αυστηρά προσωπικής  ζωής.
Ο περιβόητος  ατομικισμός  και η αποξένωση , που συχνά  ερμηνεύονται μέσα από τα αλλήθωρα  μάτια  μιας στεγνής κοινωνιολογίας , οφείλουν πολλά , σε αυτά τα σύγχρονα τερατουργήματα , μέσα στα οποία ζούμε και τα οποία  έχουν φτιαχτεί με τέτοιο τρόπο, που να δίνουν υπόσταση αποκλειστικά στη ύπαρξη μιας ανθρώπινης κοινωνίας που έχει χάσει την επαφή με την καρδιά της και το σώμα της .
Η  πόλη δεν είναι ο χώρος  που οι άνθρωποι  σχεδίασαν  για  να αναπτύξουν  τις  ολόπλευρες δυνατότητες τους σε αρμονία με την φύση .
Η πόλη είναι ο χώρος που οι άνθρωποι παρέδωσαν την ζωή τους στη τεχνολογία , χάνοντας  ένα μεγάλο κομμάτι  της ψυχής τους.
Ένας  τέτοιος μηχανισμός όπως είναι η πόλη,  σαφώς χρειάζεται τους χειριστές του. Εκείνους που έχουν την εξειδικευμένη  γνώση  για να χειριστούν  όλα εκείνα τα μηχανήματα πού ρυθμίζουν την ζωή της .
Τα μηχανήματα είναι πολλά ,πολύπλοκα  φανερά και αφανή ,δύσκολα στη χρήση τους, κάποια από  αυτά πρέπει να είναι αόρατα από αδιάκριτα μάτια, απαιτούν  τρομακτικά εξειδικευμένες  γνώσεις για να καταστούν αποτελεσματικά. Όλοι αυτοί οι χειριστές  αποτελούν το επίλεκτο κομμάτι της πόλης . Είναι εκείνοι πού δουλεύουν αθόρυβα  μέσα στη καρδιά της, την κάνουν να κτυπά . Είναι οι σύγχρονοι ιερείς μιας «θρησκείας»  πού  έταξε στους ανθρώπους την απελευθέρωση  και τους έχει οδηγήσει  σε μια σκλαβιά πιο σύνθετη .
Πιο πάνω από αυτούς  είναι οι χειριστές  των χειριστών ,εκείνοι που μας χειρίζονται όλους . Οι χείριστοι. Αυτοί πού πραγματικά ελέγχουν  την πόλη, την τεχνολογία  και όλους εμάς τους υπολοίπους .
Αυτό είναι το πραγματικό και κυριολεκτικό  Ιερατείο . Με άδηλους στόχους  και σκοπούς . Με μια ακόρεστη δίψα για ολοκληρωτική εξουσία επάνω σε όλες τις πλευρές της ανθρώπινης ζωής . Με απεριόριστα μέσα και με μια φτωχή , πολύ φτωχή συνείδηση. Παντελώς απρόσβλητοι από τα «βδελυρά»  μάτια των υπηκόων τους . Οι άρχοντες της πόλης .
Η ανθρώπινη κοινωνία,  ολοένα και περισσότερο, φαίνεται να  χάνει το στοίχημα με τον εαυτόν της, ζώντας στο αφύσικο περιβάλλον πόλεων, που την  υποβαθμίζει αποκόπτοντας  την  από το φυσικό περιβάλλον.
Επίσης,  χάνει,  ποντάροντας όλες τις δυνατότητες της , σε μια άνευ κριτικής διάθεσης , τεχνολογική  ανάπτυξη  ,που την κάνει υπόδουλη σε μια στείρα μηχανιστική αντίληψη για την ζωή.
Η πόλη και η τεχνολογική ανάπτυξη  συμβαδίζουν άρρηκτα στη νεωτεριστική θεαματική εποχή . Μια εποχή που για πολλούς είναι η αυλή των θαυμάτων.
Καλό όμως είναι να έχουμε κατά νου,  ότι τα θαύματα και μάλιστα εκείνα που επιτελεί το σύγχρονο Ιερατείο της τεχνολογικής ανάπτυξης , μπορεί  να είναι  ο καλύτερος δρόμος  για την πλήρη  εξαθλίωση  του ανθρώπου.


Πέμπτη 3 Απριλίου 2014

Εξατομίκευση και Αυταρχισμός

Πάρα πολλοί −και όχι μόνο από τη μεριά των λεγόμενων φιλελεύθερων ή νεοφιλελεύθερων− εξακολουθούν να θεωρούν, ότι η εξατομίκευση και η μαζοποίηση είναι δυο αλληλοαποκλειόμενες πραγματικότητες, με την πρώτη να ενσαρκώνει, στα μάτια τους, την μοντέρνα ελευθερία και τη δεύτερη την μεσαιωνικού τύπου απολυταρχία. Έτσι, πιστεύουν πως αν υπάρχει η λύση στα σημερινά δεινά, αυτή βρίσκεται «εμπρός», όπου εμπρός ίσον «εκσυχγχρονισμός» στο κοινωνικό πεδίο και ασφαλώς «εξατομίκευση» στο πεδίο του πνεύματος και της παιδείας −με αποτέλεσμα να μην καταλαβαίνουν αυτό που γίνεται ολοένα και πιο ξεκάθαρο, ότι δηλαδή η πορεία προς τα εκεί ουδόλως «μειώνει», αλλά απεναντίας ενισχύει ολοένα και περισσότερο και τη μαζοποίηση στο κοινωνικό πεδίο, και τον αυταρχισμό στο πολιτικό.

Είναι γνωστό ότι σε αυτό εδώ το blog υποστηρίζουμε, πως η μοντέρνα εξατομίκευση με τον φιλελευθερισμό της από τη μια και η μαζοποίηση με τον αυταρχισμό της από την άλλη δεν προσδιορίζουν αλληλοαποκλειόμενους όρους μιας αντίφασης αλλά συγκροτούν μια «συμπληρωματική αντίθεση», τουτέστιν ένα εκκρεμές του τρόμου, στο οποίο έχει μπλεχτεί ο σύγχρονος άνθρωπος και από το οποίο δεν θα απαλλαγεί αν δεν προχωρήσει σε κόψιμο του γόρδιου ανθρωπολογικού δεσμού αυτών των ψευτοδιλημμάτων.

Αλλά στο κάτω-κάτω, θα πείτε, ποιοι είμαστε εμείς; Ας δούμε λοιπόν τι λέει σχετικά ο πολύ πολύ ενδιαφέρων φιλόσοφος Βενσάν Ντεκόμπ.


Vincent Descombes
«Θεωρώ σημαντικό να διακρίνουμε δυο πράγματα. Υπάρχει το ζήτημα της επινοητικότητας στο επίπεδο του ατόμου και το ανθρωπολογικό ζήτημα της επινοητικότητας, το οποίο κατά βάθος είναι αφορά τη θεσμιστική ισχύ της κοινωνίας. Στο ατομικό επίπεδο, το μοντέρνο άτομο οφείλει βέβαια να είναι πιο επινοητικό από το άτομο που ζει σε μια κοινωνία, στην οποία πολύ περισσότερες συμπεριφορές είναι εθιμικές και τελετουργικές.

Όμως αυταπατάται εντελώς όποιος νομίζει ότι στις μοντέρνες κοινωνίες μας δεν υπάρχουν κανόνες. Απεναντίας, όπως το είδε πολύ καλά ο Εμίλ Ντιρκέμ, όσο περισσότερο μια κοινωνία καταργεί τα έθιμα και τα τελετουργικά, τόσο περισσότερο μένει έκθετη σε συγκρούσεις και επομένως τόσο μεγαλύτερη ανάγκη έχει να φτιάχνει νόμους, να αναπτύσσει το Κράτος, να ενισχύει τη δικαστική εξουσία. Πρέπει λοιπόν να μιλάμε για μια μετατόπιση και όχι για ξεπέρασμα της κοινωνικής κανονιστικότητας.»

Vincent Descombes, Συνέντευξη στο Sciences Humaines


«Όταν μια εξουσία παύει να είναι εξωτερική, όταν υποτίθεται ότι περνάει στα χέρια καθενός ατόμου σε μια κοινωνία, αυτό δεν σημαίνει διόλου ότι εξαφανίζεται. Το άτομο εξακολουθεί πάντοτε να εξαρτάται από μια πηγή, από την οποία θα αντλεί τις γνώμες που δεν είναι σε θέση να διαμορφώσει από μόνο του.

Επομένως, λέει ο Τοκβίλ, το ζήτημα δεν είναι να ξέρουμε αν στις δημοκρατικές κοινωνίες υπάρχει ή όχι μια πνευματική εξουσία, αλλά από πού αυτή πηγάζει και ποια είναι η έκταση της δύναμής της.

Δεν θα ήταν άστοχο αν λέγαμε, ότι ο Τοκβίλ είναι κοινωνιολόγος στο βαθμό που θέτει την (κανονιστική) πολιτική φιλοσοφία του υπό την αιγίδα μιας (περιγραφικής) κοινωνικής φιλοσοφίας. Έτσι, ενώ ακόμα και σήμερα οι ατομιστές κληρονόμοι της φιλοσοφίας του Διαφωτισμού εξακολουθούν να λένε, ότι “στο παρελθόν οι άνθρωποι καθοδηγούνταν από την παράδοσηενώ σήμερα πλέον κάθε άνθρωπος οδηγείται από τη δική του λογική”, ο Τοκβίλ, παραμένοντας συνεπής στη συγκριτική οπτική κάτω από την οποία περιγράφει την αμερικάνικη και τη γαλλική κοινωνία, διαπιστώνει ότι:

Στο παρελθόν οι άνθρωποι αναζητούσαν την πνευματική καθοδήγηση εκεί όπου θεωρούσαν ότι υπήρχε κάτι το ανώτερο (οι θεμελιωτές πρόγονοι, οι αδιαφιλονίκητοι διδάσκαλοι), ενώ σήμερα την αναζητούν στην ανθρώπινη λογική, δηλαδή στην κοινή γνώμη, την οποία εκπροσωπεί γι’ αυτούς η γνώμη του μεγαλύτερου αριθμού των γειτόνων τους.

Η εξατομίκευση λοιπόν της σκέψης και της άποψης στις σύγχρονες δημοκρατικές κοινωνίες έχει να κάνει με ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό τους: σε αυτές τις κοινωνίες, η “κύρια πηγή των πεποιθήσεων” δεν βρίσκεται ούτε στους ουρανούς, ούτε και εντός του ατόμου, αλλά “στην ανθρώπινη λογική”, δηλαδή στην κοινή γνώμη.»

Le Complément du Sujet, 2004


«Το ότι το άτομο κηρύσσεται ανεξάρτητο από τα άλλα στο επίπεδο των δικαιωμάτων του, δεν σημαίνει καθόλου ότι γίνεται και πνευματικά ανεξάρτητο. Το άτομα έχουν τις ιδέες που έχει όλος ο κόσμος και, για να θρέψει το πνεύμα του, το μοντέρνο άτομο εξαρτάται από αυτά που σκέφτονται οι άλλοι για τα πράγματα. Επομένως υπάρχει διαρκής σύγκρουση ανάμεσα στο ατομιστικό ιδεώδες που έχει τεθεί, και σε μια κοινωνική πραγματικότητα, η οποία είναι καμωμένη από αλληλεξαρτήσεις. […]

Άλλωστε, παρ’ όλο που οι σημερινοί άνθρωποι θεωρούν τον εαυτό τους ως άτομο, δεν έχουν καμιά όρεξη να γίνουν γνήσια άτομα, δηλαδή άτομα “εκτός κόσμου”, αναχωρητές ή μοναχικοί. Δεν έχουν καμιά όρεξη να απαρνηθούν την κοινωνική ζωή. Κι εδώ βρίσκεται η κύρια πνευματική σύγκρουση που μας διαπερνά εξαιτίας των αξιών μας. […]


Το γεγονός ότι το μοντέρνο άτομο σιχαίνεται την ιεραρχία, δεν σημαίνει οπωσδήποτε ότι απορρίπτει και κάθε μορφή ανισότητας, ούτε ότι απεχθάνεται την ιδέα να έχουν κάποιοι πολλά και κάποιοι άλλοι ελάχιστα. Η αμερικάνικη κοινωνία είναι στον ύψιστο βαθμό ατομικιστική και εξισωτική, όμως οι Αμερικάνοι δεν σοκάρονται όπως εμείς με την τεράστια ανισοκατανομή του πλούτου. Το ότι εμείς θεωρούμε εντελώς σκανδαλώδη αυτή την ανισοκατανομή, την οποία ένα πιο μοντέρνο βλέμμα δεν βρίσκει και τόσο σοκαριστική, το οφείλουμε σε ό,τι έχει απομείνει από την παραδοσιακή κουλτούρα μας.»

Προς μια συγκριτική ανθρωπολογία των μοντέρνων δημοκρατιών, ­
Συζήτηση, επιθεώρηση ESPRIT, Μάιος 2000



UPDATE απογευματινό: Διαβάστε στο blog Σπουδαστήριον συνέντευξη του Ντεκόμπ για τον Κορνήλιο Καστοριάδη.



Τρίτη 1 Απριλίου 2014

Της σωτηρίας...

Σέρεν Κίρκεγκωρ
1813-1855
Ω υποκριτές, με την αγάπη σας για την πατρίδα που δεν σας αφήνει, λέτε, να μείνετε με σταυρωμένα τα χέρια μπροστά στα δεινά και την ευημερία του τόπου! Σας ευχαριστώ λοιπόν! Τη σώσατε τη Δανία! Τη σώσατε απ’ το να σταθεί σαν χώρα και την κάνατε μια επαρχιακή αγορά, γη της επαγγελίας της μικροπρέπειας και της μετριότητας! Δεν έχω καμιά αμφιβολία, ότι πιστεύετε πως οι ψευτοπαλικαριές σας, οι δεκάρικοι λόγοι σας στη Βουλή και τα ονόματά σας θα γραφτούν στην ιστορία… Μα για να συμβεί κάτι τέτοιο, θα πρέπει πρώτα να έρθουν στη ζωή τα πάνω κάτω, έτσι που να λογίζονται για «ιστορία» όλα εκείνα που μέχρι τώρα τα θεωρούσαμε άξια μόνο για το σκουπιδοντενεκέ της λησμονιάς. Αλλά ίσως αυτός να είναι ο στόχος σας. Να φέρετε τα πάνω κάτω, έτσι που η ιστορία να πέσει στη λησμονιά κι όλα τα σπουδαία να ξεχαστούν … ώστε όλα όσα είναι άξια για το σκουπιδοντενεκέ της λησμονιάς να γίνουν «ιστορία» για να καταγραφείτε κάπου κι εσείς, κι οι παρλάτες σας, κι οι δεκαεφτά τροποποιήσεις σας στη δέκατη έκτη παράγραφο του Τίποτα.


Σέρεν Κίρκεγκωρ, Ημερολόγια, Μάϊος 1850
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...