Δευτέρα 30 Μαρτίου 2015

Εκεί που το σκοτάδι προσπαθεί να καταλάβει το φως




Ακόμα και πλέον αισιόδοξοι αυτού του κόσμου κλονίζονται όταν η ίδια η πραγματικότητα έρχεται να τους διαψεύσει με μια ατελείωτη σειρά σκοτεινών συμβάντων έξω από κάθε λογική. Είμαστε παρόντες σε μια εποχή, όπου ένα πυκνό σκοτάδι αναδύεται στη επιφάνεια της κοινωνίας, δηλώνοντας την ύπαρξη του με ποικίλους τρόπους και σε διαφορετικές περιοχές. Όσο και αν η νεωτεριστική εποχή  έδωσε λυσσαλέα πάλη για να πείσει την κοινωνία, ότι έχει εκμηδενίσει την σκοτεινή πλευρά του Είναι οργανώνοντας «ορθολογικά» την κοινωνία της μη-επικοινωνίας, αυτή η πλευρά έρχεται να την διαψεύσει, ζητώντας να γίνει με κάποιο τρόπο, η πραγματικότητα όλων μας.

Η αύξηση της  οικονομικής ανισότητας στη διάρθρωση της κοινωνίας, οι ολοένα και πιο βίαιες πολεμικές αντιπαραθέσεις, τα άλυτα πολιτικά προβλήματα, οι κίνδυνοι νέων πολέμων, η ανεργία, οι άστεγοι, αποτελούν την «ευγενή» πλευρά αυτού του σκοταδιού. Μια πλευρά που με κάποιον τρόπο, τραβά τα βλέμματα της εμφανούς επικαιρότητας. Οι προσπάθειες των αρχόντων της κοινωνίας στρέφονται σε τέτοιου είδους προβλήματα, θεωρώντας ότι μπορούν να τα λύσουν ή τουλάχιστον να τα μετριάσουν. Βρίσκονται σε αδιέξοδο αλλά ας «εκτιμήσουμε», όσο  μπορούμε, την προσπάθεια τους. Μακάρι να φέρει αποτέλεσμα, πράγμα που δεν το πιστεύουμε με την καρδιά μας.

Υπάρχουν όμως άλλες, πιο δυσάρεστες όψεις, όψεις που ενώ λαμβάνουν χώρα στη επικαιρότητα, δεν αξιολογούνται στη πνευματική, φιλοσοφική αλλά και κοινωνική τους διάσταση.

Φόνοι ειδεχθούς αγριότητας  για ευτελείς σκοπούς, ανθρωποφαγίες, αυτοκτονίες, τυφλές τρομοκρατικές ενέργειες που ντύνονται τον μανδύα τάχα πολιτικών στόχων, γενοκτονίες, βίαιες παρενοχλήσεις και ομαδικές εκτελέσεις  μέσα σε εκπαιδευτικά ιδρύματα, βιασμοί, αύξηση των ναρκωτικών σε μικρές ηλικίες, αύξηση των διανοητικών και σωματικών νοσημάτων, εμπόριο σάρκας, δουλεία... κ.α., ων ουκ έσται  τέλος!!!

Θα μπορούσε να ειπωθεί, ότι όλα αυτά δεν αποτελούν κάτι το καινούργιο μέσα στον όμορφο και τακτοποιημένο  κόσμο μας. Θα μπορούσε, επίσης, κάποιος να ισχυριστεί ότι όλα αυτά αποτελούν μεμονωμένες βλαβερές κινήσεις ατόμων, που δεν χαρακτηρίζουν το σύνολο της κοινωνίας. Αυτό που δεν θα μπορούσε όμως κάποιος, αν ήταν ειλικρινής, να ισχυριστεί, είναι  ότι δεν  παρατηρούμε την  διαρκώς διογκούμενη αύξηση τους. Όπως επίσης, ότι ο φόβος που διαχέεται μέσα στη κοινωνία από την γνώση τους, έχει καταντήσει να έχει γίνει το δεύτερο πάθος μας, αφού το πρώτο και αδιαφιλονίκητο παραμένει το χρήμα.

Από πού ξεπηδούν όλες αυτές οι «ομορφιές»; Γιατί αυξάνονται και πληθύνονται; Γιατί η κοινωνία  με τα τόσα αξιοθαύμαστα έργα της δεν έχει κάνει τίποτα να τα αντιμετωπίσει;

Πρέπει να παραδεχτούμε με ειλικρίνεια, ότι εμείς που σκοτώσαμε τον Θεό και το ιερό, το πνεύμα και τον Λόγο, την στοιχειώδη ταπεινότητα και την στοιχειώδη αλληλεγγύη, που χλευάσαμε την Αγάπη και την ομοψυχία, που ευτελίσαμε τον έρωτα και την δημιουργικότητα, που χάσαμε το όραμα για  μια πραγματική γνώση του ποιοι είμαστε και το τι έχουμε έρθει να κάνουμε σε αυτόν τον κόσμο, φτιάξαμε ένα τεράστιο πνευματικό Κενό. Ένα Κενό που διέβρωσε  την κοινωνία φέρνοντας στη επιφάνεια τα σκοτάδια της ύπαρξης.

Μην γίνεστε έξαλλοι, δεν σας μέμφομαι, εξαιρώντας τον εαυτό μου. Γνωρίζω ότι δεν είστε όλοι έτσι. Αλλά η ουσία δεν παίζεται μόνο στη διαφορά ορισμένων, αλλά στη πορεία και το αποτέλεσμα της ολότητας της κοινωνίας.

Το σκοτάδι ήλθε, αναδύθηκε, είναι εδώ και μας βλέπει. Τα μάτια του λάμπουν και μας φοβίζουν. Επιχειρεί να σβήσει το φως ενός κόσμου, που μπορεί να έχει χάσει τον δρόμο του, αλλά δεν πρέπει να χάσει την ελπίδα του για να τον ξαναβρεί.

Μέσα στη σκοτεινή νύκτα της ψυχής αυτού του κόσμου, τα άστρα πρέπει να εξακολουθήσουν να λάμπουν, προσδοκώντας και εργαζόμενα για το φως της ημέρας. Το Πνεύμα και ο Λόγος, υποχωρούν αλλά δεν ηττώνται, συνεχίζουν ακούραστα και πολλές φορές σιωπηλά να τροφοδοτούν την ύπαρξη, μέχρι να λάμψει.

Η πτώση είναι ευκαιρία για να ανακαλύψουμε το πόσο ψηλά μπορούμε να σηκωθούμε.  

Κυριακή 29 Μαρτίου 2015

Προσευχηθείτε για τον Κυβερνήτη!

       

     Ο Κυβερνήτης αφήνει το θάλαμο πλοήγησης ενώ το σκάφος πετά πάνω από τις Άλπεις. Ύστερα από λίγο επιστρέφει μπρος στην κλειδωμένη πόρτα. Δίνει σήμα μέσα για να του ανοίξει ο συγκυβερνήτης. Καμιά  απόκριση! Χτυπάει στα πλήκτρα του πίνακα τον κωδικό για ν’ ανοίξει η πόρτα αυτόματα και μέσα από το θάλαμο βλέπει να πέφτει το σήμα deny: Άρνηση! Αρχίζει να χτυπάει διαδοχικά κουδούνι, κωδικούς και κάθε φορά βλέπει να πέφτει το ίδιο σήμα – καταλήγει να βροντά την πόρτα και τέλος να πέφτει απάνω της μ’ όλη του τη δύναμη, περιτριγυρισμένος από αεροσυνοδούς όλο και πιο ανήσυχες που προσπαθούν να συγκρατήσουν τον πανικό τους. Πρώτα οι επιβάτες των μπροστινών καθισμάτων και μετά όλοι οι υπόλοιποι ως το βάθος του αεροσκάφους αντιλαμβάνονται ότι κάτι δεν πάει καθόλου καλά!
     Το αεροπλάνο έχει ήδη πάρει κλίση και χάνει ύψος. Όλοι βλέπουν απ’ τα φινιστρίνια τις κορφές να πλησιάζουν. Μετά διακρίνουν καθαρά τις λεπτομέρειες απ’ τα γυμνά βουνά και ύστερα βλέπουν τις κορφές των βουνών πιο ψηλά από από το αεροπλάνο. Είναι το τέλος!
    Ακούγονται καθαρά τα ουρλιαχτά από το θάλαμο των επιβατών!
    Σ’ αυτά τα απέραντα 8 λεπτά που κράτησε η κάθοδος ο κάθε επιβάτης έβλεπε τον δικό του αυστηρά προσωπικό θάνατο να πλησιάζει. Μόνο ο κυβερνήτης, που βλέπει να χάνει το αεροπλάνο του, έξαλλος, ξετρελαμένος, εκμηδενισμένος αρχίζει να πεθαίνει επί 150 συνεχείς διαδοχικούς θανάτους ως τη στιγμή που δεν υπάρχει τίποτα πιά!
    Είναι το τραγικό πρόσωπο!
Ας προσευχηθούμε γι αυτόν – δύσκολα θα αναπαυτεί η ψυχή του!

    Ένας συλλογισμός που δεν μπορώ να αποφύγω: Ο Νόμιμος Κυβερνήτης κλειδωμένος έξω από το πιλοτήριο. Αποκλεισμένος από τη διακυβέρνηση του σκάφους. Μπροστά στους πίνακες ελέγχου καθισμένη η σύγχυση! Η μόνη δύναμη ικανή να σώσει το σκάφος, έκπτωτη. Είναι ο κόσμος μας. Και το πνεύμα στην εξορία!
                                                                                                                
                                                                                                                         Β. Η 


Πέμπτη 26 Μαρτίου 2015

Η Οικονομία ως θέατρο διαμάχης της απόλυτης εξουσίας


Οι κοινωνίες πάντοτε αποτελούσαν το λάφυρο της ατέρμονης πάλης των εξουσιαστών για την απόλυτη εξουσία. Η πάλη αυτή, άτεγκτη και ολοκληρωτική, ποτέ δεν δίστασε να θυσιάσει στους στόχους της τις δομές, τους πόρους, τα άτομα της εκάστοτε κοινωνίας. Άλλωστε για όσους εξουσιάζουν, η μέριμνα δεν στρέφεται στη φροντίδα, παρ’ όλο που αυτό ισχυρίζονται, αλλά στη εξυπηρέτηση των όσων μετά μανίας στοχεύουν. Οι άνθρωποι που αποτελούν τις κοινωνίες λογίζονται από τους άρχοντες αυτού του κόσμου, εκτός φωτεινών εξαιρέσεων, σαν ένα κοπάδι αναλώσιμων  «πραγμάτων», που δεν ανήκουν στη τάξη τους και στο επίπεδο τους, άρα κάποιος μπορεί να τα διαχειριστεί και εφ’ όσον έχει την δύναμη, για την δική του βούληση. Είναι "ατυχία" τους  ότι στα σχέδια τους πρέπει να συνυπολογίσουν και αυτήν την παράμετρο.

Αφού το χρήμα αποτελεί το μαγικό ελιξίριο της σύγχρονης ζωής, δεν είναι παράλογο να ειπωθεί, ότι η οικονομία αναγκαστικά, αποτελεί και καταλαμβάνει όλο και μεγαλύτερο μέρος στα μυαλά της κοινωνίας. Κάτι που πλέον συμβαίνει αυτόματα,  καθώς για να υπάρξεις, πρέπει απλά να σκέφτεσαι οικονομικά, με βάση πάντοτε το χρήμα.

Αυτό πλέον έχει περάσει και έχει γίνει η πρώτη και κυρίαρχη φύση μας. Έτσι, όσοι χειρίζονται την οικονομία, δηλαδή αυτοί που εξουσιάζουν, καθορίζουν απόλυτα τον τρόπο που θα διεξαχθεί το δικό τους παιχνίδι, το παιχνίδι της  εξουσίας.

Η οικονομική κρίση και αντίθεση, απλώς υποδεικνύει ότι μέσα στους κόλπους των αρχόντων , υπάρχει σφοδρή διαμάχη. Καινούργια στοιχεία έχουν μπει στο παιχνίδι, κράτη έχουν αποκτήσει ισχύ, η γεωπολιτική τάξη έχει διασαλευτεί, η λαιμαργία για ολοένα ευρύτερη επέκταση έχει αυξηθεί, οι μνήμες από τον όλεθρο του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου έχουν ατονήσει, οι υπερδυνάμεις δεν αρκούνται πλέον σε σφαίρες επιρροής, αλλά  στη κατάκτηση του πλανήτη.

Η απίστευτη συσσώρευση δανείων σε κράτη και ιδιώτες, ένα ποσό που το υπολογίζουν παγκοσμίως στα 56 τρις ευρώ και που μπορεί να είναι και περισσότερο, είναι αδύνατον να αποπληρωθεί, αλλά και αδύνατον να αγνοηθεί. Η καρκινική επέκταση αυτού του χρηματικού ελλείμματος καταδυναστεύει τους πάντες και δημιουργεί ένα απίστευτο αλαλούμ προβλημάτων οικονομικών, κοινωνικών, ψυχολογικών. Ολόκληρος ο πλανήτης φαίνεται να ζει με τον φόβο μιας οικονομικής κατάρρευσης.

Η σύγκρουση της παγκόσμιας ελίτ στο πεδίο της οικονομίας πήρε την μορφή μιας τάσης για ακραία λιτότητα (Σχολή του Σικάγο), στο επίπεδο της κοινωνίας, για περιορισμό της διακίνησης του χρήματος, που είχε ως αποτέλεσμα την αύξηση της ανεργίας και από την άλλη πλευρά σε μια επανάκαμψη της απελευθέρωσης του χρήματος, προς χάριν της ανάπτυξης και της κατανάλωσης (νέο-κεϋνσιανοί).

Η σύγκρουση αυτή, παρ’ όλο που κυρίως διαδραματίζεται πίσω από τις κουρτίνες της πολιτικής σκηνής, έχει σαν εφαλτήριο την πραγματική ζωή. Εκεί μια σειρά προβλημάτων, όπως η άναρχη ανάπτυξη της τεχνολογίας σε βάρος της πραγματικής εργασίας, η ανεργία, η συρρίκνωση αγορών ευρείας κλίμακας, το βιοτικό επίπεδο των καταναλωτών που αρνούνται να κατέβουν κλίμακα, έχουν μπλοκάρει την κίνηση της πραγματικής οικονομίας. Απλά, η κοινωνία της ευημερίας απαιτεί όλο και μεγαλύτερο μερίδιο από  την πίτα, μερίδιο πού η ελίτ των αρχόντων αρνείται να παραχωρήσει. Ο τρόπος που μέχρι σήμερα έχει οργανωθεί από το παγκόσμιο σύστημα η κοινωνία, απαιτεί αλλαγή.

Οποιαδήποτε αλλαγή όμως, πρέπει a priori να εξυπηρετεί τα συμφέροντα της τάξης που οργανώνει τον κόσμο και όχι τους υπηκόους της. Κάθε φορά που απαιτείται παρόμοια αλλαγή υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο μιας γενικευμένης σύγκρουσης. Στο γήπεδο παίζουν μόνοι τους και οι θλιβεροί θεατές, που εν προκειμένω, είμαστε όλοι εμείς, παρακολουθούμε την εξέλιξη του αγώνα, που είναι αγώνας επικίνδυνος και αφορά όλους μας.

 Υπάρχει μια όμορφη γερμανική παροιμία που αποτυπώνει πλήρως, κατά την γνώμη μας, την νοοτροπία τους : «Όταν παλεύουν στο κάμπο τα βουβάλια, την  πληρώνουν τα βατράχια».

Είναι σαφές, τουλάχιστον με βάση την φτωχή κατανόηση μας, ότι η ίδια η κοινωνία αδυνατεί να διεκδικήσει ένα διαφορετικό όραμα για τον κόσμο μέσα στον οποίον ζει. Έτσι, απλά, γέρνει είτε δεξιά, είτε αριστερά μέσα στο γήπεδο, σαν να παρακολουθεί ένα αγώνα τένις, όπου τα μάτια τρέχουν να προλάβουν το μπαλάκι, που εναλλάσσεται με ταχύτητα στις δύο πλευρές .

Η κρίση μέσα στη οικονομία είναι κρίση μέσα στο στρατόπεδο της τάξης που άρχει και είναι κρίση εξουσίας. Στη θεατρική σκηνή της οικονομίας, οι στρατοί των διεκδικούντων, απλώς  υποβάλλουν τα όπλα και τις προθέσεις τους. Η τελική μάχη δεν θα δοθεί μέσα στη οικονομία, αλλά έξω από αυτήν και σε άλλα πεδία.

Συνήθως, οι άρχοντες επιλύουν τις αντιθέσεις τους με ριζική αντιπαράθεση, δηλαδή με πόλεμο, τα τύμπανα του οποίου ακούμε καιρό στα αυτιά μας.



Τετάρτη 25 Μαρτίου 2015

Το Δυσαγγέλιον της Ιδιοτέλειας

Στο πλαίσιο των όσων εξερευνούμε εδώ και στις εκπομπές μας σχετικά με τις κυρίαρχες ιδέες που κυκλοφορούν σε όλα τα κεφάλια, τη φύση του κοινωνικού, το ζήτημα της εξατομίκευσης και τα συναφή καυτά θέματα περί δικαιοσύνης, δημοκρατίας, αλήθειας και ηθικής, θα δώσουμε τώρα το λόγο σε μια ακραιφνή θεωρητικό του νεοφιλελευθερισμού. Πρόκειται για μια ενδιαφέρουσα γυναίκα, που τα έργα της ενέπνευσαν ανθρώπους όπως ο Άλαν Γκρίνσπαν, διοικητής της FED, ή ο Άντον Λαβέι, ιδρυτής της «Εκκλησίας του Σατανά», και στην οποία οι κυρίαρχοι χρωστούν μεγάλη υπηρεσία διότι, με τα λογοτεχνικά έργα, τα κινηματογραφικά σενάρια και τις θεωρίες της, συνεισέφερε στην προς το συμφέρον τους «μετα-νιτσεϊκή» αντιστροφή των αξιών, με την οποία παρουσιάστηκαν ως θύματα της σύγχρονης κοινωνίας μας οι πλούσιοι και ισχυροί, και θύτες οι φτωχοί κι αδύναμοι  −κι αφού την ακούσουμε, θα πιάσουμε να ξηλώσουμε το σκεπτικό της όπως του πρέπει.

Ο λόγος στην Αλίσια Ζινόβιεβνα Ρόζενμπαουμ:

«Αν θέλει κανείς να υποστηρίξει μια ελεύθερη κοινωνία, δηλαδή τον καπιταλισμό, πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι απαραίτητο θεμέλιό της είναι η αρχή των δικαιωμάτων του Ατόμου. Αν θέλει κανείς να υποστηρίξει τα ατομικά δικαιώματα, πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι ο καπιταλισμός είναι το μόνο σύστημα που τα στηρίζει και τα προστατεύει. […] 
Τα ‘‘δικαιώματα’’ είναι μια ηθική έννοια. Είναι η έννοια που παρέχει μια λογική μετάβαση από τις αρχές που καθοδηγούν τις πράξεις του Ατόμου στις αρχές που οδηγούν τις σχέσεις του με τους άλλους. Είναι η έννοια που συντηρεί και ποστατεύει την ατομική ηθικότητα μέσα σε ένα κοινωνικό πλαίσιο −ο δεσμός ανάμεσα στον ηθικό κώδικα ενός ανθρώπου και το νομικό κώδικα μιας κοινωνίας, ο δεσμός ανάμεσα στην ηθική και την πολιτική. Τα δικαιώματα του Ατόμου είναι το μέσον με το οποίο η κοινωνία υποτάσσεται στον ηθικό νόμο. 

Κάθε πολιτικό σύστημα στηρίζεται πανω σε κάποιο ηθικό κώδικα. Ο κυρίαρχος ηθικός κώδικας στην ιστορία του ανθρώπου ήταν διάφορες παραλλαγές του αλτρουιστικού-κολλεκτιβιστικού δόγματος, που υποτάσσουν το Άτομο σε κάποια ανώτερη αυθεντία, μυστικιστική ή κοινωνική. Γι’ αυτό το λόγο, τα περισσότερα πολιτικά συστήματα ήταν απλές παραλλαγές της ίδιας Κρατιστικής τυραννίας. Διέφεραν μόνο σε βαθμό, όχι στη βασική αρχή τους. Σε όλα αυτά τα συστήματα, η ηθική ήταν ένας κώδικας που εφαρμοζόταν πάντοτε στο Άτομο και ποτέ στην Κοινωνία. Η κοινωνία τοποθετούνταν έξω από τον ηθικό νόμο, ως ενσάρκωσή του ή αποκλειστικός ερμηνευτής του, και η εσωτερίκευση της αυτοθυσιαστικής προσφοράς στο κοινωνικό καθήκον θεωρούνταν ως ο κύριος ηθικός σκοπός της επίγειας ανθρώπινης ύπαρξης. […] 
Δεδομένου όμως ότι αυτό που λέμε ‘‘κοινωνία’’ δεν υπάρχει − αφού η κοινωνία δεν είναι παρά ένας αριθμός Ατόμων−, αυτό σήμαινε στην πράξη, ότι οι άρχοντες της κοινωνίας εξαιρούνταν από τον ηθικό νόμο και υπόκεινταν μόνο στα κατά παράδοση τελετουργικά. Έτσι περιβάλλονταν με απόλυτη εξουσία και απαιτούσαν τυφλή υπακοή, με βάση την υπόρρητη αρχή που λέει ότι «Καλό είναι, ό,τι είναι καλό για την κοινωνία (ή για τη φυλή, το έθνος) και τα διατάγματα των αρχόντων είναι η φωνή του καλού επί της γης». Αυτό ίσχυε σε όλα τα κρατιστικά συστήματα, σε όλες τις παραλλαγές της αλτρουιστικής-κολλεκτιβιστικής ηθικής, είτε αυτές ήταν μυστικιστικές, είτε κοινωνικές. […] 

Δευτέρα 23 Μαρτίου 2015

Τρίτη και δέκατη τρίτη: Νιάάάάάάουουουουο!!! | UPDATED




Ντάμεν, Γιούνγκε Φράουεν ουντ Χέρεν,





βιρ πρεζεντίερεν

Το Δυσαγγέλιο της Ιδιοτέλειας. Περιπλάνηση στον όμορφο κόσμο. Μυστικά και αλήθειες. Αποσπάσματα από την ερωτική αλληλογραφία Κεφαλαίου-Εξουσίας. Απομακρύνετε τα παιδιά και τις ευπαθείς ομάδες. Ξανά στα θρανία: γιατί δεν μπορώ να καταλάβω την τριλεκτική; Δεν μπορείς βρε, ή δεν θέλεις; Ποίηση που βρέθηκε σ’ ένα θρανίο. Ώρα για σπορ. Ένα παλιό άθλημα στην επικαιρότητα. Σκυταλοδρομία μετ’ εμποδίων. Η πολιτική ως τρίαθλον ελευθερίας. Όπως πάντα: συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης. Τι να κάνουμε; Ένα βήμα μπρος και δυο βήματα ακόμα πιο μπρος. Και φυ-σι-κά μουσική από τα βάθη του Είναι πριν το λερώσει ο Χάιντεγγερ! 


Παρασκευή 20 Μαρτίου 2015

Η Θύελλα





Θύμωσε ο ουρανός και μαύρισε
μάζεψε στα δυτικά αντάρα
έβλεπα τη θύελλα γοργά να πλησιάζει.
Κι από κάτω η θάλασσα
φούσκωνε κι άλλαζε
χρώματα, το ΄να μετά το άλλο
σκοτείνιασε και έλαμψε
το μάτι της μοβόρο
ποθούσε ν’ αρπαχτεί με
τον βλοσυρό αφέντη.
Κι έκανε αυτός αρχή
σαν να έμπαινε σε μάχη.
Και της έρριχνε από πάνω
ο ουρανός της θάλασσας
βροχή ακατάπαυστη κι αστραπομάνι
που φώτιζε τα σκοτάδια που ο ίδιος έσερνε ξοπίσω.
Έτσι την εσκέπαζε μ’ ορμητική και τρυφερή παραφροσύνη.
Κι αντάριαζε αυτή κάτω του όλο βουή
κύμα φουσκωμένο, λύσσα, αφρός, θολούρα.
Βουή αυτή?
Βροντή αυτός!
Όρμαγε απάνω της με δώδεκα καιρούς
φρένιαζε αυτή σπαρτάραγε όλους να τους νοιώσει.
Ριπές, ριπές ο άνεμος τη σάρωνε
και την έκανε, πότε δώ και πότε κεί
ν’ ανατριχιάζει
βιτσιές η μιά μετά την άλλη
κι αυτή κατάπινε λαίμαργα τους κεραυνούς του.

Τρίζαν τα θεμέλια
οι κολώνες που στήριζαν τον κόσμο
χαλασμός συντέλεια σπαρταρώντας
ουρανός και θάλασσα γινήκαν ένα.

Κράτησε πολύ το μένος του
μαζεμένο από καιρό
κι όταν σταμάτησε αυτός
κάμφθηκε η οργή του
άρχισε κι αυτή χορτάτη να ησυχάζει.
Φάνηκε ο ορίζοντας ξανά
κι αυτός άδειος και ξαλαφρωμένος
έγειρε ξαρμάτωτος πάνω
στη βουρκωμένη αφέντρα
που απόμεινε με κύμα βουβό
που σιγά σιγά καταλαγιάζει
με ήχο πνιχτό σα στεναγμός σα βόγγος.

Και στάθηκαν για μιά στιγμή οι δυό
ο ένας απέναντι στον άλλο
ταπεινά με σεβασμό
για ό ,τι είχε εκεί δα συντελεστεί
κι εκπληρωθεί συνάμα.
Αυτοί ήταν οι Γάμοι του Ουρανού και της Θάλασσας.


                                                                             Β.Η

Τρίτη 17 Μαρτίου 2015

Γκράφιτι



     Αγαπητέ αναγνώστη- «Απορίες»
     Επιτρέψτε μου να απαντήσω με μία νέα ανάρτηση στο σχόλιό σας στην προηγούμενη ανάρτηση περί ΕΜΠ.
    Με ρωτάτε αν υπάρχει κάποια αισθητική διαφορά ανάμεσα στα γκράφιτι. Τα παλιότερα και το τελευταίο. Η απάντηση είναι:  Καμμία! Το θέμα όμως δεν είναι αν αυτό ήταν καλύτερο ή χειρότερο από άλλα. Και μοίρα των γκράφιτι είναι να παλιώνουν και να αλληλοεπικαλύπτονται αφού είναι εφήμερα.
    Αυτό που σόκαρε στο συγκεκριμένο ήταν το μέγεθος του εγχειρήματος.
Οι "διαννοούμενοί μας", οι "καλλιτέχνες μας", οι "πολιτικοί μας", τα ΜΜΕ ,το Kράτος, όλοι αυτοί δηλαδή που συνθλίβουν με τον όγκο τους ή με το "κύρος" του ονόματός τους -με μιά λέξη, οι ολιγαρχικοί- ένοιωσαν, με αλάνθαστο ένστικτο, μιά απειλή. Ένοιωσαν ότι αν κάποιοι έχουν το θράσος και τη δυνατότητα για κάτι τέτοιο, τότε έχουν και τη βούληση και τη δυνατότητα και για άλλα πράγματα!

    Οι "ανώνυμοι", οι "ανέγγιχτοι", οι κάτοικοι του γκέττο πρέπει να γνωρίζουν τη θέση τους! Να κρατούν χαμηλούς τόνους και όχι να εισβάλλουν σαν "ταύρος εν υαλοπωλείω" μες τον "Δημόσιο Διάλογο". Κοντολογίς ένοιωσαν απειλή ενάντια στον οργανωμένο τους μονόλογο. Μιλούν για βεβήλωση του Πολυτεχνείου. Ακριβώς! Το "Πολυτεχνείο" ανήκει σ' αυτούς που το "κρατάνε"!

    Από την άλλη μεριά, εμείς, από τα «Μεταμεσονύκτια Ημερολόγια», προσβλέπουμε σε μιά (καλλιτεχνική και όχι μόνο) συνεργασία μαζί τους στις αναταραχές που βρίσκονται καθ’οδόν. Ευχαριστώ!



                                                                                                    Β. Η.
                                                 

Τετάρτη 11 Μαρτίου 2015

Ε.Μ.Π

                          
Χαιρετίζουμε το νέο Ε.Μ.Π!
Καλωσορίζουμε την επίμοχθη μελέτη που, με την μορφή ενός mega-graffiti στους τοίχους του, αναγγέλλει τον ριζικό αναπροσανατολισμό του.        
Χαιρετίζουμε την πορεία των εργασιών που σκοπό έχουν να του δώσουν ένα κεντρικό ρόλο στην ανάταξη της χώρας!

Είμαστε απόλυτα ικανοποιημένοι με τους νέους στόχους του Ιδρύματος στους οποίους, απ’ ό,τι μόλις εξαγγέλθηκε, συμπεριλαμβάνεται:

          α) Η παραγωγή μερικών χιλιάδων Πολιτικών Μηχανικών που, μέσα στα επόμενα έτη, θα δουλέψουν για:
 1) Την κατεδάφιση χιλιάδων κτιρίων στην Αθήνα, στις λοιπές πόλεις και στην άλλοτε Ύπαιθρο χώρα!
     2)   Την δημιουργία άδειων χώρων μέσα στις πόλεις που θα είναι αφιερωμένοι στο τίποτα.
                                                                                                
                Εμείς που
                νοιώθοντας τον πόνο
                αυτής της πόλης…
                θελήσαμε να την απαλλάξουμε
                από το περιττό και το αφόρητο
                Εμείς που θελήσαμε
                να ρίξουμε στα τρία κτίριά της τα δύο…
                
μόνο ενθουσιασμένοι μπορούμε να είμαστε!

           β) Η εκπαίδευση Χημικών Μηχανικών που θα ασχοληθούν με την εξουδετέρωση των φθαρμένων υλικών που θα προέλθουν από τα κτίρια και τους δρόμους που αποξηλώθηκαν και καθαιρέθηκαν σ’ όλη την χώρα (τσιμέντο, πλαστικό, αλουμίνιο, γυαλί, άσφαλτος) ώστε τίποτα να μη θυμίζει τον σημερινό ζόφο. Δηλαδή την επανάκτηση από την Φύση των δικαιωμάτων της απέναντι στα έργα των ανθρώπων! (Natures Rights Reclaim)

           γ) Η εκπαίδευση Ηλεκτρολόγων Μηχανικών οι οποίοι θα ξηλώσουν χιλιάδες χιλιόμετρα καλωδίων (εναερίων και υπογείων)  και χιλιάδες πυλώνες, έτσι ώστε μεγάλα τμήματα της χώρας να βυθιστούν στο σκοτάδι.
                
  Εμείς, σαν παλιά μέλη της «Λέσχης για την Υπεράσπιση της Νύχτας» μόνο ενθουσιασμένοι μπορούμε να είμαστε μπρος στην προοπτική:
1)      Να αποκτήσει ξανά η Νύχτα τα δικαιώματά της και τη λάμψη της που είναι φυσικά η λάμψη των αστερισμών της.
2)      Να επανακτήσουν τα δικαιώματά τους, η συναναστροφή, οι ψίθυροι, η ονειροπόληση, και η πλήξη.

Χαιρετίζουμε λοιπόν το νέο Ε.Μ.Π. και την επαναφορά μεγάλων τμημάτων της χώρας σε μιά νεολιθική απλότητα!
Πρέπει να αδειάσει κανείς για να μπορέσει να γεμίσει!
Το πάθος της οργανωμένης καταστροφής προηγείται των δημιουργικών παθών!

    Δυσκολευόμαστε να καταλάβουμε  τις ανησυχίες και τη μεμψιμοιρία πολιτιστικών παραγόντων, διανοουμένων και καλλιτεχνών σχετικά με το αισθητικό μέρος της ανάπλασης. Επειδή τα παράπονα τους ποικίλουν οφείλουμε να τους υπενθυμίσουμε: Το Ε.Μ.Π. βρίσκεται στο κέντρο μιάς «βαριάς» περιοχής που ορίζεται από την ερημιά του Δέλτα της Αλεξάνδρας η οποία εκβάλλει στην Πατησίων, τη μοναξιά της ίδιας της κατώτερης Πατησίων, την πλατεία Εξαρχείων, τον ζόφο της πλατείας Βάθης και την αμηχανία της Ομονοίας. Δεν είναι τυχαίο ότι έγινε θέατρο ενός μακελειού το 1973 ενώ η Νομική νωρίτερα την ίδια χρονιά απέφυγε παρόμοια μοίρα.
    Ούτε βέβαια τυχαίες είναι οι συνεχείς καταλήψεις του Ε.Μ.Π. Είναι η σκοτεινιά της πλατείας Εξαρχείων που κατεβαίνει ως το Πολυτεχνείο όπου, με μέτωπο την Πατησίων συναντάει αυτό που ανεβαίνει από την Βάθης. Και η Πατησίων, σε κείνο το σημείο, γίνεται το σύνορο όπου δύο απελπισίες συναντώνται!
    Κάτι τέτοια, πέρα από τους πολιτικούς λόγους που συντρέχουν, γίνονται βαθύτερα κατανοητά  με όρους Ψυχογεωγραφίας. Αλλά αυτός ο κλάδος έχει να κάνει με μια Μυστική Γεωγραφία με την οποία, οι διανοούμενοί μας, δεν είναι εξοικειωμένοι λόγω ανυπαρξίας σχετικής Πανεπιστημιακής έδρας.

    Συγχαίρουμε, λοιπόν, από καρδίας τους αφιλοκερδείς εργάτες της δημιουργίας του Νέου Ε.Μ.Π. για την ταχύτητα και την αποτελεσματικότητα που τους διακρίνει!
Να κάποιοι που περισσότερο πράττουν παρά μιλούν!
   Πρόκειται για ανθρώπους σεμνούς που γνωρίζουν τις χάρες της ανωνυμίας!   


                                                                                          Β. Η
                                                                       Μεταμεσονύκτια  Ημερολόγια


Κυριακή 8 Μαρτίου 2015

Για να μην τρέχεις ξυπόλητος στ' αγκάθια


«Όποιος θέλει σήμερα να δηλώνει Ευρωπαίος, πρέπει να είναι ικανός να στέκεται πάνω από τις κληρονομημένες προκαταλήψεις του και να κατέχει και τις τρεις αυτές βασικές μορφές της ευρωπαϊκής τριλεκτικής που προαναφέραμε, χωρίς να απαρνείται τη δική του κουλτούρα».


Άσγκερ Γιόρν, Η φυσική τάξη. De divisione naturae,

 πρώτη αναφορά προς το

«Σκανδιναβικό Ινστιτούτο Συγκριτικού Βανδαλισμού» (1962)


Σημ. του HS Για όσους αναγνώστες μας δεν έχουν ακόμα μυηθεί στα μυστήρια της ευρωπαϊκής τριλεκτικής, σημειώνουμε με συντομία ότι οι τρεις πολιτισμικές δομές που την αποτελούν −λατινική, νορδική και ελληνο- ή ρωσο-βυζαντινή− συγκροτούνται και «παίζουν» μεταξύ τους με βάση το τρίγωνο του σχήματος, όπου
(1)              μεταξύ των κορυφών του υπάρχει διαλεκτική σύνθεση ανά δυο με εξοβελισμό της τρίτης∙
(2)      μεταξύ της σύνθεσης των δυο και της τρίτης κορυφής υπάρχει σχέση όχι διαλεκτικής σύνθεσης αλλά συμπληρωματικής αντίθεσης∙ και
(3)        η καθεμιά από τις τρεις ευρωπαϊκές πολιτισμικές δομές προσδιορίζεται ως η διαλεκτική σύνθεση δυο από τις κορυφές σε συμπληρωματική αντίθεση προς την τρίτη.
Εννοείται πως, προχωρημένοι ρέκτες της τριλεκτικής μεθόδου έχουν ήδη σημειώσει, ότι το επίπεδο που ορίζουν οι τρεις κορυφές τέμνεται και από ένα κατακόρυφο άξονα, που δεν απασχόλησε ίσως τον Γιόρν αλλά είναι υπαρκτός και ορίζει μια επιπλέον δυναμική στο όλο παιχνίδι. Για περισσότερα, κλικ εδώ.


Κυριακή 1 Μαρτίου 2015

Σαν βγεις στο δρόμο για το Eurogroup…


Με … φρίκη διαπιστώναμε, κάθε μέρα που ξυπνούσαμε, ότι τα κουφάρια που ήτανε στα πράγματα ακόμα ανέπνεαν. Μάλιστα δεν τα κατάφερναν και τόσο άσχημα αφού ως την τελευταία στιγμή πούλαγαν ό,τι μπορούσε να πουληθεί. − Ερχόταν η ώρα της Αριστεράς να σώσει τη χώρα και το πολιτικό σύστημα.
  
Πίσω από το ντέρμπυ των διαπραγματεύσεων, στις οποίες η καινούργια κυβέρνηση έχει εμπλακεί, υπάρχει μια σειρά ερωτημάτων που περνάνε από τα μυαλά όλων μας. Φερ’ ειπείν:

Πόσο Ευρωπαίοι είμαστε? Πόσο δικά μας νοιώθουμε τα κουστουμαρισμένα τερατάκια των Βρυξελλών? Πόσο σεβασμό τρέφουμε για τις κουστωδίες των Ευρωπαίων  υπουργών, πρωθυπουργών και των παρατρεχάμενών τους? Μήπως νοιώθουμε μια, όχι και τόσο ενδόμυχη, αποστροφή? Πώς θα κάνουμε χωριό μαζί τους?

Μήπως οι καλές συμφωνίες, αυτές που είναι προορισμένες να τηρηθούν και να διαρκέσουν, κλείνονται ανάμεσα σ’ αυτούς που έχουν κοινά συμφέροντα? Μήπως κλείνονται ανάμεσα σε ίσους? Μήπως αυτοί οι ίσοι πρέπει να είναι και λίγο όμοιοι?

Δεν υπάρχει μια «πραγματική» Ευρώπη, προτεστάντικη και αποτελεσματική στο βορρά και στο κέντρο και οι «φτωχοσυγγενείς», μάλλον «αλλόδοξοι» και αναποτελεσματικοί στην περιφέρεια? Και, μετά την επανένωση της Γερμανίας, την άνοδο της Κίνας, την επανεμφάνιση της Ρωσίας στα ευρωπαϊκά πράγματα, την ανάπτυξη της Ινδίας και της Βραζιλίας και τον νέο δυναμισμό του Ισλάμ, μπορεί η Ευρώπη (παρά τις μεμψιμοιρίες) να είναι κάτι άλλο από μια γερμανική Ευρώπη? Υπό την σκέπη βέβαια των Αμερικανών οι οποίοι έχουν παραχωρήσει στη Γερμανία την υπεργολαβία Ε.Ε. Και για όσο είναι προς το συμφέρον τους.

Και εμείς, κατ’ ευφημισμόν εταίροι, μάλλον μοιάζουμε με κάποια μέλη της Αθηναϊκής Συμμαχίας. Το θέμα είναι αν μας επιφυλάσσεται η μοίρα των Μυτιληναίων ή της Μήλου. Αυτά βέβαια χωρίς αίμα!

Ένας από τους λόγους που μπήκαμε στην Ευρώπη, ήταν για να ξεφύγουμε από την επιτήρηση της Αμερικανικής πρεσβείας. Τώρα υπολογίζουμε στις αμερικανικές πιέσεις για να ξεφύγουμε από τη μοχθηρία του … θεολόγου γυμνασιάρχη Σόιμπλε, την αυστηρότητα της λυκειάρχισσας Μέρκελ και την επιτήρηση της τρόικας. Αυτή είναι η μοίρα των αδυνάτων, θα μου πείτε: Ο ισχυρός κάνει ό,τι του επιτρέπει η ισχύς του και ο αδύναμος υφίσταται αυτό που του υπαγορεύει η αδυναμία του, λέει ο Θουκυδίδης.

Οπότε ελπίζουμε να αναβιώσει το όραμα των πατέρων της ενωμένης Ευρώπης: κάποιες Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης. Οι οποίοι πατέρες άρχισαν την ενοποίηση από την οικονομία για να προχωρήσουν οι διάδοχοί τους στο κοινό νόμισμα. Αν είναι δυνατόν να χτίζεις ένα σπίτι αρχίζοντας από τα τούβλα, τους σοβάδες και τα κουφώματα, προχωρώντας προς το σκελετό και τα θεμέλια. Να φτιάξεις δηλαδή μιά χώρα ενώνοντας λαούς χωρίς κοινό πολιτισμό, χωρίς κοινή γλώσσα και ένα πλήθος ουλές που άφησε η Ιστορία. Και να ελπίζεις ότι αυτή η κατασκευή θα αντέξει στους κραδασμούς χωρίς ν’ ανοίξει ακριβώς εκεί: στις παλιές ουλές.

Καθόλου παράξενο λοιπόν, που οι εταίροι σε κάθε δυσκολία λοξοκοιτάνε ο ένας τον άλλο παρά την τόσο διατυμπανιζόμενη συναίνεση.

Ναι, το χωνευτήρι των λαών λειτούργησε στην περίπτωση των ΗΠΑ (αλλά για πόσο ακόμα?). Όμως εκεί ήταν όλοι μετανάστες, συνεπώς ξεριζωμένοι που δεν είχαν τίποτα να χάσουν και επιπλέον η χώρα είχε τέτοιο πλούτο και φτιαχνόταν με τέτοιο ενθουσιασμό που έπειθε και τον πιο δύστροπο. Ενώ μια Ευρώπη υπό την πολιτική και στρατιωτική κηδεμονία των ΗΠΑ και κάτω από την απόλυτη πολιτιστική τους επικυριαρχία, τι μπορεί να καταφέρει?

Ο βαρύς ίσκιος των ΗΠΑ πέφτει πάνω στην Ευρώπη όπως και παντού αλλού. Στη σφαίρα της κουλτούρας είναι πιο αποπνικτικός από οποιαδήποτε άλλη. Μπορεί η πολιτισμική παραγωγή των ΗΠΑ να έχει την αποφορά  των σκουπιδιών αλλά μια τέτοιου είδους παραγωγή χρειάζεται η σύγχρονη Ηγεμονία. Ενώ η Ευρώπη προσφέρει τα σύμβολα του παρελθόντος της, καλά μόνο για τουρίστες. Τα σύγχρονα πολιτισμικά της προϊόντα αδυνατούν να φτιάξουν μια κοινή ταυτότητα. Επιπλέον η αγορά δεν τα θέλει πια.

Απαιτούνται μακρόχρονες διαδικασίες, θα χρειαστεί χρόνος, λένε οι κάθε λογής ευρωπαϊστές. Ίσως, αλλά χρόνος δεν υπάρχει. Από πάντα κάθε τι είχε τον καιρό του και πέρασε. Και ο καιρός της Ευρώπης άρχισε να μετράει αντίστροφα από το 1914 με την έναρξη του νέου Τριακονταετούς Πολέμου που έμελλε να την εξαντλήσει. Από τη σύλληψη της η ιδέα της ένωσης της Ευρώπης ήταν αμυντικού χαρακτήρα. Δεν σκόπευε στην κατάκτηση του μέλλοντος αλλά στην εξασφάλιση της απ’ αυτό. Και δεν είμαστε στη δεκαετία του ’50 ή του ’70. Σήμερα είναι φανερό ότι δίνει μιά μάχη οπισθοφυλακών. Και αυτό είναι το κρυμμένο νόημα της λιτότητας. Φυσικά εδώ τον τόνο δίνει η Γερμανία που υποφέροντας από ασαφή ταυτότητα εχθρεύεται βαθειά τον κοσμοπολιτισμό - που είναι βασικά αγγλοσαξονικός στις μέρες μας.

Άλλοι είναι τώρα οι κλητοί της Ιστορίας. Μένει να δούμε ποιοί θα είναι και οι εκλεκτοί της!
     

Η Ελλάδα έφτασε πολύ αργά, για να βρεί τις ουμανιστικές Ευρωπαϊκές αξίες σε πλήρη έκλειψη κάτω από το βάρος ενός σκληρού διεθνούς ανταγωνισμού. Απ’ ό,τι φαίνεται ο ουμανισμός ανθεί τις ηλιόλουστες μέρες.

Άρα τι μένει? Η «Ευρώπη των Λαών!» Η ελπίδα της Αριστεράς. Κι εδώ υπονοείται η γένεση ενός νέου ενθουσιασμού που αναζωογονεί. Που θα μετατρέψει το «Φρούριο Ευρώπη» σε όαση ανθρωπιάς μέσα σε ένα ταραγμένο κόσμο ή, πιο φιλόδοξα, σε ένα Παγκόσμιο Φάρο.

Λες και λαοί που θα ήθελαν να ενωθούν για κάτι τέτοιο, θα συγκινούνταν και θα τους αρκούσε το χαριτωμένο σλόγκαν, διαπραγμάτευση και συναίνεση.

Λες και λαοί, που θα ήταν σε τέτοια κινητοποίηση, θα ανέχονταν να εκπροσωπούνται από κάποιους γραφειοκράτες και να πληροφορούνται για τη διαδικασία της ενοποίησης τους μέσω τηλεόρασης.

Λες και αν ήταν να κάνουν το παραμικρό, αυτό θα ήταν κάτι άλλο από το να πάνε, πρώτα απ’ όλα, και κατευθείαν, στην ουσία του τι σημαίνει να ζείς σε μιά Δυτική Δημοκρατία.


Αλλά ας αφήσουμε προς το παρόν τη δημοκρατία και ας κάνουμε την τελευταία ερώτηση: Πόσο Δυτικοί είμαστε?

Θέλουμε να παίζουμε την κωμωδία του αγώνα ενάντια στην τρομοκρατία και να κάνουμε πως φοβόμαστε κάποιους τρομοκράτες (αληθινούς ή ψεύτικους)? Μα είναι σαν να δηλώνουμε καθυστερημένη συμμετοχή στις Σταυροφορίες.

Θέλουμε να στηρίζουμε το Ισραήλ, να κάνουμε κοινές αεροπορικές ασκήσεις μαζί του και να γυρίζουμε την πλάτη στους Παλαιστίνιους? Μα τότε είναι σαν να γυρνάμε την πλάτη στο 1821.

Και για πόσο θ’αντέξουμε, ψυχολογικά, τους ελέγχους, τις αξιολογήσεις και τη συνεχή επιτήρηση?

Είναι σαν να προχωράμε χωρίς καρδιά, σε απόσταση από τον εαυτό μας… και μαζί με τους οικονομολόγους.

Πιο καλά να ρωτάγαμε: έχει αυτός ο δρόμος καρδιά? Αν έχει, θα μας δώσει δύναμη, αν όχι, θα μας πάρει και όση έχουμε.
                                                                                                                          

                                                       έρμος και βαρύς το μονοπάτι πήρα...


                                                                                                   Β.Η



Υ.Γ. Η παρούσα ανάρτηση αποτελεί την αναπόφευκτη συνέχεια της Hey Koufaria! στις 27 Ιουνίου 2012. Ρίξτε μια ματιά και εδώ.                                                                                                               
                             



Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...