Σάββατο 26 Ιανουαρίου 2013

Κρίση, σθένος και ισχύς


«Ισχύς είναι το συναίσθημα που διαρκεί όσο διάστημα διατηρούμε έναν ισχυρό ρόλο, ενώ Σθένος είναι το συναίσθημα το οποίο μας διακατέχει όταν, μετά την καθ’ οιονδήποτε τρόπο απώλεια της Ισχύος (Εξουσίας), δεν καταρρέουμε εν τούτοις συναισθηματικώς. […]

Σθένος είναι αυτό που παραμένει όταν χαθεί η Ισχύς. […]

Όσον αφορά στη διαδικασία του σχετίζεσθαι, αυτή καθίσταται περισσότερο ενδιαφέρουσα όταν περιλαμβάνει ευκαιρίες για επικοινωνία και σχέσεις διαφόρων συμβολικών επιπέδων (με ‘ενηλίκους’, ‘συνομηλίκους’ και ‘ανηλίκους’),παράγοντες οι οποίοι καθιστούν τη διαδικασία πιο ανάγλυφη, ζωηρόχρωμη και προπαντός σθεναροποιητική, καθώς παρέχονται ευκαιρίες για την απομυθοποίηση της Ισχύος (Εξουσίας, Power),διαφοροποιώντας την από το Σθένος (Strenght). […]

Μια άλλη σθεναροποιητική διαδικασία είναι η ικανότητα της διακρίσεως μεταξύ του καθοδηγείν (leading)και του συντονίζειν (co-ordinating), καθώς επίσης και μεταξύ της Θέσεως (ή βαθμού, status)και Ρόλου, και κατά συνέπειαν η δυνατότητα διακρίσεως μεταξύ των εννοιών του Αυταρχικού (Authoritarian)και του Αυθεντικού (Authoritative). […]

Το Σθένος δεν χρειάζεται να δημιουργήσει αισθήματα ενοχής με σκοπό να διατηρήσει μια σχέση. Όσον αφορά στην Ισχύ, αυτή μπορεί να ασκείται επίσης μέσωκαι της ανάληψης των ρόλων του αδυνάτου (ασθενής, σπουδαστής, ή απρόθυμος γενικά,κ.τλ.). Γενικώς η Ισχύς (Εξουσία) τρέφεται και διαιωνίζεται με τη δημιουργία ενοχών στους εξουσιαζομένους, αφού αυτού του είδους οι σχέσεις μπορούν να διατηρηθούν μέσω μιας διαρκούς ενοχοποιήσεως, η οποία καλλιεργείται εν ονόματι του ενδιαφέροντος και του αλτρουϊσμού. […]


Προσωπείο-Persona-«Ρόλος»(Προσωποποίηση-Αλλοτρίωση)


Πρόσωπο

(Προσέγγιση Εαυτού, Ανάδειξη της Αυθεντικότητας)


Κοινοτικοί παράγοντες αποσκοπούντες στη διάκριση της Ισχύος από το Σθένος


Άτομο


Πρόσωπο ή Υποκείμενο

Ελευθερία εν Υπευθυνότητι


Πολίτης


Παλινδρόμηση


Πρόοδος, Προδρόμηση


Έκθεση σε κοινή θέα


Επίγνωση(Εναισθησία)

Εαυτοαποκάλυψη


Σχέση, Διϋποκειμενική εμπειρία

Θέαση και Παρουσία


Ενδιαφέρον


Αναγωγική (As if)

Αναλυτική προσέγγιση της σχέσης (Reductio)


Πραγματική αναδημιουρική προσέγγιση (μέσω σχέσεων)


Σχέσεις σε:

- ενήλικο επίπεδο

- συνομήλικο επίπεδο

- ανήλικο επίπεδο



Ιδεολογικοποίηση των μεταβιβαστικών στοιχείων


Ενοποίηση του Εαυτού

δι’ ενσωματώσεως της ομάδας και της κοινότητας


Εξοικείωση με το «άρχειν και άρχεσθαι»


Νοησιαρχική οικογενειακή αναθέσπιση


Φαντασιακή αναθέσπιση της οικογένειας καθώς και των μεταγενέστερων ομαδικών


Κοινοτική αναθέσπιση


Ατομική ουδετερότητα

Ιδεολογικοποίηση της Αδυναμίας και της Παντοδυναμίας


Προσωπική ετερότης

Αποφενακισμός της Αδυναμίας και της Παντοδυναμίας


Διάκριση μεταξύ:

Άρχειν-Συντονίζειν

Ιδιότητος-Ρόλου

Αυθεντικού-Απολυταρχικού


Ισχύς (Εξουσία)

Ιδεολογικοποίηση των ενοχών

Ιδεολογικοποίηση της λύπης


Σθένος

Απενοχοποίηση της ντροπής και της χαράς

Αποδοχή και επιδοκιμασία του Χιούμορ και της Ευστροφίας


Ρεαλιστική ανταποδοτική συμμετοχή σε πρακτικές δραστηριότητες περί «των αναγκαίων και των συμφερόντων» (Αριστοτέλους, Πολιτικά,Α1254a)
Καλλιέργεια του Φόβου

και των ενοχών

«Αποχή» (επιβολή δια του εκφοβισμού)


Ευσεβιστικές οργανώσεις

Ολοκληρωτικά κόμματα

Ψυχανάλυση


Αυθεντικός και αμοιβαίος σεβασμός

και καταπίεση παντός είδους καταπιεστικού υλικού


Συμμετοχή σε Εορτασμούς

Σημασιοδότηση-αξιοποίηση του Τελετουργικού

Κοινωνικός προσανατολισμός


[…] Έχει μεγάλη σημασία να υπογραμμίσουμε τη διαφορά μεταξύ των εννοιών ‘πρόσωπον’ (person) και ‘άτομο’ (individual), διότι το ‘άτομο’ εξυπονοεί μια οντότητα, η οποία δεν μπορεί να διαιρεθεί περαιτέρω και η οποία εμφανίζεται είτε ως προσωπείο είτε ως person.Με άλλα λόγια, κάποιες στιγμές αυτός ή αυτή θεωρείται ως άτομο και κάποιες άλλες υιοθετεί ένα προσωπείο (ρόλο), ή εμφανίζεται ως ένα πραγματικό person (π.χ. ο εαυτός του/της). […]

Οι εξουσίες, γενικώς, προτιμούν το προσωπείο ή ρόλο […] Η χρήση των διαφόρων ρόλων είναι βεβαίως ‘νόμιμη’ και αναγκαία όταν επιβάλλεται από τις περιστάσεις και δεν αποτελεί μόνιμη κατάσταση. Οι άνθρωποι δεν αλληλεπιδρούν και δεν επικοινωνούν ολοκληρωμένα με τους άλλους, σε ισότιμο δηλαδή επίπεδο, όταν είναι προσκολλημένοι σε έναν ρόλο και σε ενός είδους συμπεριφορά, παραμένοντας διαρκώς αμετάβλητοι.

Η έννοια του προσώπου προϋποθέτει την παρουσία των άλλων και εμπεριέχει μία πραγματική συνάντηση δυο ή περισσότερων ανθρώπων χωρίς σημασιολογικές ενοχοποιήσεις ή παραπλανητικούς υπαινιγμούς ρόλων. Το πρόσωπον χρησιμοποιεί κριτικούς, διανοητικούς και αφηρημένους τρόπους έκφρασης του εαυτού του, και ιδιαιτέρως διαίσθηση καθώς και συναισθηματική αλλά και αισθητηριακή έκφραση […]».


Ι. Κ. Τσέγκος, Οι μεταμφιέσεις του ψυχοθεραπευτού(2002, εκδ. ΣΤΙΓΜΗ)

Σημ. του H.S. Σε συνέχεια, ας πούμε, προβληματισμών που κατατέθηκαν εδώ κι εδώ, έρχεται αυτή η ανάρτηση να φωτίσει, καλύτερα ελπίζω, το τοπίο από τη δική μου πλευρά. Είναι ξεκάθαρο ότι η κρίση αποτελεί συνάμα μια στιγμή απώλειας Ισχύος τόσο σε επίπεδο κοινωνίας όσο και σε ατομικό επίπεδο. Κι αυτό γίνεται αισθητό, όχι μόνο μέσα από τα αισθήματα αδυναμίας και κατάθλιψης που τείνουν να στερεωθούν, αλλά και μέσα από την οξεία συναίσθηση της αναξιοπιστίας των «δεδομένων» απαντήσεων και της απουσίας «γνωστών» λύσεων. Επομένως, η στιγμή που ζούμε είναι μια στιγμή«ανοικτή» στην ανάδειξη και την καλλιέργεια του Σθένους, και πάλι σε κοινωνικό και ατομικό επίπεδο. Πάνω σε αυτό το έδαφος θα ανθίσουν οι προσπάθειες υπέρβασης, που ήδη δοκιμάζονται εδώ κι εκεί. Αλλιώς, δεν γίνεται. Ό,τι μας βοηθάει να το συνειδητοποιήσουμε, λοιπόν, να το φιλοξενήσουμε εντός μας και να χαρτογραφήσουμε την πολυδαίδαλη χώρα του,είναι πολύτιμο.

Πέμπτη 24 Ιανουαρίου 2013

Το Κυνήγι

    Βγήκαν αργά, γύρισαν – γύρισαν τους δρόμους. Έψαχναν. Εδώ ένας πρόλαβε και μπήκε σε μιά πολυκατοικία. Εκεί άλλος περπατούσε μόνος αλλά πίσω του ήταν μιά παρέα. Αργά η μηχανή – και μετά πιο γρήγορα. Αναμμένα  μάτια  ύαινας από πυρετό  μες το σκοτάδι. Κρύα χέρια ιδρωμένα αγωνία που φέρνει αηδία.
    Κάτι γίνεται εδώ! Αργά η μηχανή! Νάτος! Τρείς και είκοσι τα χαράματα – ένας με ποδήλατο.
    Τον ακολούθησαν για λίγο κρατώντας τη μηχανή στην ταχύτητα του ποδηλάτου. Έβλεπαν  καθαρά, όπως τον είχανε μες το φως του προβολέα και τον πήγαιναν, το φόβο που μαζευότανε στην πλάτη του. Κάτι ανέδιδε αυτή η πλάτη.
-Έλα δίπλα και κόψε!

    Τους είδε και τού γύρισαν τα μάτια. Τους άκουγε ώρα πίσω του και είχε αρχίσει να ζαλίζεται απ’ τον πανικό. Κάτι δεν πήγαινε καλά και με την αναπνοή. Πάτησε φρένο –δεν υπήρχε περίπτωση να ξεφύγει. Ξεκίνησε να ρωτάει κάτι για να τους μερέψει. Δεν αναγνώρισε τη φωνή του, κάτι σα ζώο.
    Σταμάτησε το ποδήλατο. Στάθηκε με το ‘να πόδι στο πετάλι, ένοιωσε σα σκυλί που γυρνάει την κοιλιά  Το είδε που άστραψε αλλά του φάνηκε ότι συνέβαινε σε κάποιον άλλον. Τότε κατάλαβε πως ήτανε ήδη νεκρός.
    Τον χτύπησαν με το μαχαίρι στο στήθος.

    -Δεν έκανε κιχ ο μπάσταρδος!
    -Είδες τη φάτσα του?
    -Ναι, πως ήτανε έτσι ρε μαλάκα?
    -Μη τρέχεις έτσι ρε μαλάκα. Κόψε, θα σκοτωθούμε!
    -Είναι κανείς πίσω?
    -Όχι, κανείς! Δεν μας ακολουθεί κανείς! Κόψε είπα! Έτσι μπράβο!


                                                                                                    Β. Η.

Κυριακή 20 Ιανουαρίου 2013

Αποτάσσεσαι την βία;


Η διαπίστωση ότι η εξουσία είναι έξυπνη, καθίσταται κοινότoπη. Το γεγονός όμως ότι μπορεί να χειρίζεται τον λόγο και τις λέξεις με συγκεκριμένο τρόπο, προσδίδοντας τους  το νόημα και την κατεύθυνση πού αυτή θέλει, είναι το αφανές, μυστικό της όπλο .

Συνήθως οι πολίτες αντιμετωπίζουν την εξουσία σαν ένα μηχανισμό πού  στερείται ιδιαίτερης ευφυΐας, τον χλευάζουν, επικρίνουν τα λάθη του, γελάνε μαζί του. Σπανίως αντιλαμβάνονται ότι η εξουσία οργανώνει μια ολόκληρη κοινωνία, σκεφτόμενη για αυτήν βεβαίως  με τον δικό της τρόπο, αλλά πείθει την κοινωνία να ακολουθήσει τον τρόπο της, κυρίως με τον Λόγο.
Κυρίως αυτό πού κάνουν οι πολιτικοί είναι να μιλούν. Μιλούν μεταξύ τους, στη Βουλή, στις τηλεοράσεις, μιλούν συνεχώς και ακαταπαύστως, εστιάζοντας με αυτιστική συνέπεια σε  θέματα πού επιλέγουν, τα οποία είναι απολύτως συνδεδεμένα με τον σκοπό τους. Ο σκοπός τους δεν είναι να πείσουν την κοινωνία για την ορθότητα όσων πιστεύουν, αλλά να αποτρέψουν την κοινωνία να αρθρώσει  ένα διαφορετικό Λόγο από τον δικό τους. Όσο η κοινωνία ασχολείται με όσα εκείνοι επιδιώκουν και επιθυμούν, για όσα εκείνοι μιλούν, τότε μόνο εφησυχάζουν

Εστίαση της εξουσίας στον ελληνικό χώρο αλλά και παγκοσμίως τα τελευταία  χρόνια αποτελεί η πάταξη της βίας. Η λέξη βία ανασύρθηκε από το οπλοστάσιο των χειραγωγών ως λέξη υψίστης σπουδαιότητας. Γιατί;

Έχει η εποχή μας το αποκλειστικό προνόμιο της βίας; Σαφώς και όχι. Η ιστορία αποδεικνύει ότι σε όλες τις εποχές ο άνθρωπος έχει συμβαδίσει με την βία. Η ίδια η εξουσία είναι αποτέλεσμα αδυσώπητης βίας. Ολόκληρη η κοινωνία έχει στηριχτεί επάνω στη βία ενός αδυσώπητου ανταγωνισμού όπου ο πλέον δυνατός θα επιπλεύσει. Ο αδύναμος καλείται να θυσιαστεί σε αυτόν τον βωμό, στη δουλειά, στις σχέσεις, στις υποθέσεις των κρατών. Ζούμε σε διαρκή βία παντού και πάντα. Ο άνθρωπος έχει στηρίξει τον πολιτισμό του πάνω στο έγκλημα και την θυσία.

Γιατί κόπτεσθε λοιπόν για την βία; Μήπως προτίθεσθε να εγκαταλείψετε τους πολέμους; Μήπως θέλετε να ξεκινήσετε ένα διαφορετικό πολιτισμικό, κοινωνικό γίγνεσθαι; Μήπως έχετε κάποια πρόθεση να μεταμορφώσετε το τοτέμ σας, την Αγορά, όπου το ρητό «ο θάνατος σου η ζωή μου» είναι η ρίζα της ύπαρξης σας;

Τίποτα από όλα αυτά δεν σας ενδιαφέρει  να αλλάξετε! Γνωρίζετε πάρα πολύ καλά ότι ούτε θέλετε, αλλά ούτε και μπορείτε, γιατί οι αρχές σας αλλά και η πρακτική σας -όπως και του συνόλου της κοινωνίας- είναι μέσα σε αυτό το βόθρο πού ακολουθεί τον πολιτισμό μας από την απαρχή του.

Επίσης γνωρίζετε ότι όποιες φωνές μέσα στη ιστορία μίλησαν για κάτι διαφορετικό, αυτές οι φωνές πνίγηκαν και χλευάστηκαν από τα ιερατεία σας. Ποτέ δεν οικειοποιηθήκατε την συμπόνια, την συντροφικότητα ,την αγάπη ,τον οίκτο μέσα στις πρακτικές σας. Ποτέ δεν προσεγγίσατε το Άλλο Πνεύμα, γιατί απλώς σας αρέσει να είστε πειρατές πού κουρσεύετε την ίδια την ζωή.

Το ερώτημα όμως παραμένει: γιατί τέτοια πρεμούρα για την βία;
Ίσως, γιατί αντιλαμβάνεστε ότι οι  πρακτικές σας έχουν υπερβεί τα όρια. Ίσως επίσης, διότι γνωρίζετε πάρα πολύ καλά ότι όσοι σπέρνουν ανέμους θερίζουν θύελλες. Γι' αυτό προετοιμάζετε την καταστολή, αρχικά, μέσω του Λόγου. Επίσης γιατί αντιλαμβάνεστε -«άνθρωποι(;!!)» είστε και εσείς- ότι όταν το σημείο συμπίεσης καθίσταται ασφυκτικό, η καταφυγή στη βία είναι η ύστατη  λύση για το σκλάβο, πού εν τέλει δεν έχει να χάσει  τίποτα παρά μόνο την μιζέρια του.
Είναι λύση η βία; Όχι! - αλλά όχι για τους λόγους πού προπαγανδίζετε.
Για εσάς η βία καθίσταται επιλήψιμη απλώς και μόνον όταν αμφισβητεί την εξουσία σας  και τις επαίσχυντες πρακτικές σας. Θέλετε να ποινικοποιήσετε  αυτό πού σας αμφισβητεί, εσάς και το σύστημα σας. Ουδόλως ευαισθητοποιήστε για την βία πού οι ίδιοι ασκείτε στη κοινωνία. Θεωρείτε ότι αυτή η βία είναι αγιασμένη ... μάλλον από τον θεό του χρήματος. Έχετε το δικαίωμα του χειραγωγού του κοπαδιού και αυτό σας δικαιώνει στα μάτια σας .
Για εμάς τώρα, η βία δεν είναι λύση διότι μάς ανοίγει  υπαρξιακή τρύπα. Καταργεί την ανθρωπιά μας, διαβρώνει τις αξίες πού έχουμε για την ζωή και για τον άνθρωπο. Αυτό εκμεταλλεύεστε. Τα εναπομείναντα ψιχία ανθρωπιάς μας. Για αυτό μας θεωρείτε ζώα και ηλίθιους. Ακούμε ατελείωτες ρυπαρολογίες, ,τις ψευτιές σας, την αλλοίωση της πραγματικότητας πού επιχειρείτε, το αίσθημα δικαιοσύνης πού έχετε βιάσει. Αλλά δεν σας αρκεί αυτό, πρέπει να μας καταστήσετε και συνειδητά καρπαζο-εισπράκτορες, ζητώντας να αποκηρύξουμε τον σατανά της βίας. Ναι, μιλάμε για τον ίδιο σατανά πού εσείς υπηρετείτε .
Να γνωρίζετε ότι η γελοιότητα κάποτε θα λάβει τέλος  Οι δυνάμεις του Ανθρώπου κάποτε θα βρουν τα μέσα για να εκφραστούν. Η εφηβική αντιπαράθεση δεν θα είναι αιώνια και μια άλλη αντίληψη για τον άνθρωπο και την κοινωνία θα πάρει σάρκα και οστά.
Μέχρι τότε θα στεκόμαστε ακίνητα αγάλματα απέναντι από τα ασεβήματα σας.
ΑΠΕΤΑΞΑΜΗΝ.

Δευτέρα 14 Ιανουαρίου 2013

Μιλώντας για την Αμαλία


                                                          
    Τους ενοχλoύσε που κάποιοι άνθρωποι με όρεξη έδωσαν ζωή σ’ ένα άδειο κτίριο που ήταν προορισμένο να καταντήσει ίδρυμα ή ερείπιο.

    Τους ενοχλούσε που αυτοί οι άνθρωποι είχαν δικές τους απόψεις που δεν διαμορφώνονται από τους δημοσιογράφους τους

    Τους ενοχλούσε που είχαν δικό τους σχέδιο για το πως θα ‘πρεπε να είναι η ζωή.  

    Τους ενοχλούσε που προσπαθούσαν να μοιραστούν αυτό το σχέδιο με τους κατοίκους μιάς ολόκληρης περιοχής.

    Τους ενοχλούσε που ζούσαν συλλογικά, μέσα σε μιά πόλη όπου ο καθένας πρέπει να ζει μόνος και να καταναλώνει.

    Και τους ενοχλούσε που τέτοιοι άνθρωποι, ζώντας έτσι, προσπαθούσαν να γίνουν ένα  με όσους κατοικούν σε γειτονιές, στις οποίες το μόνο που αυτοί ξέρουν να κάνουν είναι να περιπολούν.

   

    Τώρα λοιπόν που αυτές οι γειτονιές, του κέντρου της Αθήνας, πρέπει να γίνουν γκέττο και να παραδοθούν στη μαφιόζικη εκμετάλλευση υπό φασιστική κηδεμονία – και επειδή η κατάληψη της Villa Amalias ήταν ανάχωμα στην εξάπλωση του φασιστικού λεκέ από τον Αγ. Παντελεήμονα στη Βικτώρια – έπρεπε να τελειώνουν με αυτήν. Και με την κατάληψη της Σκαραμαγκά και με όλες τις υπόλοιπες.

 

                       Και το κάνoυν με τη γνωστή κτηνωδία

 

    Γιατί είναι κτηνωδία να μπαίνεις με όπλα, κράνη και άρβυλα μέσα σε ένα χώρο όπου άνθρωποι έχουν συναντηθεί, έχουν συζητήσει, έχουν δημιουργήσει, έχουν γελάσει, έχουν κοιμηθεί κι έχουν κάνει έρωτα.

    Και είναι ψυχρή κτηνωδία να ψάχνεις τα ρούχα τους, τα βιβλία τους και τα στρωσίδια τους και να τα καταγράφεις σαν ευρήματα.

 

                   Αλλά έχουν κι αυτοί το δικό τους σχέδιο για τη ζωή

                   Κι αυτό το σχέδιο είναι η απονέκρωση και η πειθάρχηση.                 

 

     Και δεν θα διστάσουν να πουν μερικά ψέμματα, άσχετα πόσο αληθοφανή είναι και πόσο πιστευτά γίνονται. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις κάτι πρέπει να ειπωθεί. 

         Κάθε έντιμος άνθρωπος βγάζει τα συμπεράσματά του και λαμβάνει τα μέτρα του. Γιατί όλο και πιο ξεκάθαρο γίνεται, ότι οι μέρες τώρα πρέπει να κυλούν απ’ το φόβο στην ομοιομορφία κι από την ομοιομορφία στο φόβο.

     Kαι φυσικά, με τέτοιες επεμβάσεις δοκιμάζονται οι αντοχές της κοινωνίας για άλλες μελλοντικές και μεγαλύτερες.

     Αυτό που έρχεται είναι το Κράτος Έκτακτης Ανάγκης. Κι αυτό που θα διασφαλίζει είναι ότι η κοινωνία θα ‘ναι στα γόνατα.

   

                                                                                  Β. Η.                    

                                                               Μεταμεσονύκτια ημερολόγια
 
 

Σάββατο 5 Ιανουαρίου 2013

Ο Ήρωας και ο Ποιητής


    Έχω να πω τα εξής:  Χρειαζόμαστε επειγόντως (τούτη τη στιγμή) δύο ανθρώπους. Τον ήρωα και τον ποιητή. Δύο τόσο διαφορετικούς χαρακτήρες στο έργο που έχει αρχίσει να παίζεται - και  πρόκειται να το ζήσουμε ολόκληρο – οι οποίοι όμως κατά τρόπο μοιραίο, συμπληρώνουν ο ένας τον άλλο.
    Τον ήρωα που θα κερδίσει τη μοίρα του λαού του
    Τον σκοτεινό χειροτέχνη της γλώσσας του που με  ζωντάνια βγαίνει μέσα απ’ τη γη του.
    Αυτόν που «η πράξη του θα είναι πρωτόγονη αλλά η πρόβλεψη στρατηγική.»
    Κι αυτόν που θα μιλήσει έτσι ώστε να φωτιστούν τα κεκρυμμένα από καταβολής.

    Αντάμα την πέννα και το σπαθί να κερδίσουν για χάρη μιάς πατρίδας το παγκόσμιο πεπρωμένο.
    «Γιατί ο ποιητής δε μπορεί να προσδώσει στη γλώσσα του τούτο το πεπρωμένο αν δεν του παρασταθεί οι ήρωας, ούτε αυτός αν δεν του παρασταθεί ο ποιητής.»
    Αμήχανος συστρέφεται ο ποιητής γύρω απ’ τον εαυτό του, χωρίς τον ήρωα
    Αγέννητος ο ήρωας περιμένει την πρώτη λέξη που θα ‘ρθει από μακριά.

    Και θα ‘ναι βαριά η φτώχεια μας χωρίς αυτούς τους δύο.

                                                                          
                                                                                                      Β.Η.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...