Το Κυνήγι

    Βγήκαν αργά, γύρισαν – γύρισαν τους δρόμους. Έψαχναν. Εδώ ένας πρόλαβε και μπήκε σε μιά πολυκατοικία. Εκεί άλλος περπατούσε μόνος αλλά πίσω του ήταν μιά παρέα. Αργά η μηχανή – και μετά πιο γρήγορα. Αναμμένα  μάτια  ύαινας από πυρετό  μες το σκοτάδι. Κρύα χέρια ιδρωμένα αγωνία που φέρνει αηδία.

    Κάτι γίνεται εδώ! Αργά η μηχανή! Νάτος! Τρείς και είκοσι τα χαράματα – ένας με ποδήλατο.

    Τον ακολούθησαν για λίγο κρατώντας τη μηχανή στην ταχύτητα του ποδηλάτου. Έβλεπαν  καθαρά, όπως τον είχανε μες το φως του προβολέα και τον πήγαιναν, το φόβο που μαζευότανε στην πλάτη του. Κάτι ανέδιδε αυτή η πλάτη.

-Έλα δίπλα και κόψε!

    Τους είδε και τού γύρισαν τα μάτια. Τους άκουγε ώρα πίσω του και είχε αρχίσει να ζαλίζεται απ’ τον πανικό. Κάτι δεν πήγαινε καλά και με την αναπνοή. Πάτησε φρένο –δεν υπήρχε περίπτωση να ξεφύγει. Ξεκίνησε να ρωτάει κάτι για να τους μερέψει. Δεν αναγνώρισε τη φωνή του, κάτι σα ζώο.

    Σταμάτησε το ποδήλατο. Στάθηκε με το ‘να πόδι στο πετάλι, ένοιωσε σα σκυλί που γυρνάει την κοιλιά  Το είδε που άστραψε αλλά του φάνηκε ότι συνέβαινε σε κάποιον άλλον. Τότε κατάλαβε πως ήτανε ήδη νεκρός.

    Τον χτύπησαν με το μαχαίρι στο στήθος.

    -Δεν έκανε κιχ ο μπάσταρδος!

    -Είδες τη φάτσα του?

    -Ναι, πως ήτανε έτσι ρε μαλάκα?

    -Μη τρέχεις έτσι ρε μαλάκα. Κόψε, θα σκοτωθούμε!

    -Είναι κανείς πίσω?

    -Όχι, κανείς! Δεν μας ακολουθεί κανείς! Κόψε είπα! Έτσι μπράβο!

                                                                                                    Β. Η.