Παρασκευή 26 Δεκεμβρίου 2014

Μοντέρνοι, μακάριοι και απόντες



Λένε ότι τα παιδιά
μοιάζουν περισσότερο
στην εποχή τους
παρά στον πατέρα τους

Έτσι, σήμερα
οι ανόητοι νομίζουν
ότι κατάγονται από κάποιο τόπο
που αιωρείται στο κενό

Χωρίς γονιούς
μακάρια ορφανά
φαντάζονται ότι προέρχονται από κάποιους
Αμερικανούς Νέγρους
ή κάποιους λευκούς Άγγλους τσογλαναρέους
και θαυμάζουν λογιών λογιών μπούφους

Αλλά όπως τα γεγονότα
είναι παιδιά άλλων γεγονότων
έχουμε γονιούς
και θα έχουμε απογόνους

Όλο σεβασμό και έγνοια
για τη δουλειά
που επρόκειτο να κάνει
έβγαινε στο κατάστρωμα
ο δεύτερος καπετάνιος
κρατώντας στα χέρια τον εξάντα,
που ήταν ό,τι πιο ιερό υπήρχε πάνω στο καράβι,

για να πάρει το στίγμα.


                                                               Β.Η

Τετάρτη 24 Δεκεμβρίου 2014

Αντίδοτο στο πάθος της επιβίωσης! Β΄ Κύκλος, 2η εκπομπή!

Δεν μας έβαλαν στο αρχείο,

γι΄ αυτό κι εμείς προχωρήσαμε σε συνταρακτικές αποκαλύψεις
για τη φύση της επιθυμίας
ξεκινώντας από τον Ρενέ Ζιράρ και φτάνοντας ίσαμε τον Χομεϊνί
δια μέσου του Μισέλ Φουκώ!

Με δυο λόγια, 
φιρί-φιρί το πάμε να βάλουμε το μαχαίρι
στο κόκκαλο της αλλοτρίωσης!!!

Ένα αποφασιστικό βήμα έγινε την
Τρίτη, 23.12.2014, 
στο δίωρο από 7.00 έως 9.00 το βράδυ,
κατά τη δεύτερη εκπομπή του δεύτερου κύκλου των DangerFew 
στο διαγαλαξιακό
...

και ο εφιάλτης θα συνεχιστεί
ώστε να δοθούν εξηγήσεις
πάνω στις κρίσιμες απορίες
για όσα συμβαίνουν 
Μπορεί η διαλεκτική να σπάσει τούβλα;

Κυριακή 21 Δεκεμβρίου 2014

Αλαζονεία, Ανορεξία, Απομόνωση

Ω, σε τρώει η εγωπάθεια Μαλβόλιε, κι είσαι πάντα ανόρεχτος
Σαίξπηρ, Δωδεκάτη Νύχτα

«Η αυτονομία της επιθυμίας είναι απατηλή. (…) Οι επιθυμίες μας γίνονται αληθινά πειστικές μόνο όταν αντανακλώνται από τις επιθυμίες των άλλων. Ένα σκαλοπάτι πιο κάτω από την πλήρη συνείδηση, ο καθένας μας κατασκοπεύει τις αντιδράσεις των φίλων του και δοκιμάζει να τις προσανατολίσει προς την κατεύθυνση των αβέβαιων επιλογών του, μια κατεύθυνση από την οποία η επιθυμία μας δεν πρέπει να αποκλίνει ούτε στο ελάχιστον αν δεν θέλει να φανεί μιμητική. (…)

Από τη στιγμή που το πρότυπο, ο μεσολαβητής, μάς εμποδίζει να αποκτήσουμε το αντικείμενο που μας υποδεικνύει ως επιθυμητό, αποδίδουμε ολοένα και περισσότερη αξία σε αυτό. Όμως αυτό ισχύει μόνο σε μια πρώτη φάση. Όσο εντείνεται η αντιζηλία, το αντικείμενο περνάει σε δεύτερο πλάνο και ο μεσολαβητής-αντίζηλος κατέχει μια θέση ολοένα και πιο κεντρική. (…)

Διότι, σε τελική ανάλυση, το αντικείμενο δεν είναι παρά ένα μέσον ώστε να φτάσουμε το μεσολαβητή: η επιθυμία στοχεύει στο είναι, στην οντότητα αυτού του μεσολαβητή. (…)

Όποιος παρασύρεται σε μια τέτοια σπειροειδή μιμητική φρενίτιδα, θέλει να πείσει τον εαυτό του πως δεν έχει τίποτα το κοινό με τον αντίζηλό του, ενώ στην πραγματικότητα δεν υπάρχει καμιά διαφορά μεταξύ τους −κι αυτό κατά βάθος το γνωρίζει, αόριστα. (…)

Κατ’ αυτό τον τρόπο, σε μια κοινωνία αυτοαποκαλούμενων ‘‘ατομιστών’’, τα άτομα είναι στην πραγματικότητα ολοκληρωτικά υποδουλωμένα τα μεν στα δε. (…)» *


«Δεν μπορεί να είναι κανείς ματαιόδοξος, παρά μόνο εάν είναι απεριόριστα απαιτητικός με τον εαυτό του και εάν μερικές φορές αισθάνεται για τον εαυτό του μια περιφρόνηση που αγγίζει το μίσος. Από πού όμως μπορεί να πηγάζει μια τέτοια απαιτητικότητα, που το υποκείμενο αδυνατεί να ικανοποιήσει; Δεν μπορεί να πηγάζει από το ίδιο το υποκείμενο. Διότι μια απαίτηση που θα πήγαζε από το υποκείμενο και θα αφορούσε σε αυτό, δεν θα μπορούσε να είναι μια ανέφικτη απαίτηση. Πρέπει λοιπόν το υποκείμενο να έδωσε πίστη σε κάποια ψευδή υπόσχεση προερχόμενη απ’ έξω.        

Αυτή η ψευδής υπόσχεση είναι κυρίως υπόσχεση μεταφυσικής αυτονομίας. Πίσω από όλες τις δυτικές θεωρίες, που διαδέχονται η μια την άλλη εδώ και δυο με τρεις αιώνες, υπάρχει πάντοτε η ίδια αρχή: ο Θεός πέθανε, ο άνθρωπος πρέπει να πάρει τη θέση του. Ο πειρασμός της αλαζονείας είναι παντοτινός, αλλά γίνεται ακατανίκητος στη μοντέρνα εποχή διότι ενορχηστρώνεται και ενισχύεται με τρόπο ανήκουστο. Αυτό το μοντέρνο ‘‘ευαγγέλιο’’ το ακούνε οι πάντες. Όσο πιο βαθιά χαράζεται στην καρδιά μας, τόσο εντονότερη γίνεται η αντίθεση ανάμεσα σε αυτή τη θαυμαστή υπόσχεση και τη σκληρή διάψευσή της που επιβάλλεται από την εμπειρία.

Όσο δυναμώνουν οι φωνές της αλαζονείας, τόσο η συνείδηση της ύπαρξης γίνεται πικρή και πιο μοναχική. Είναι, ωστόσο, κοινή σε όλους τους ανθρώπους. Γιατί λοιπόν αυτή η αυταπάτη της μοναξιάς, που αυξάνει τον πόνο; Γιατί οι άνθρωποι δεν μπορούν να μετριάσουν τα δεινά τους προσπαθώντας να τα μοιραστούν; Γιατί η αλήθεια όλων είναι καταχωνιασμένη στα βάθη της συνείδησης του καθενός;

Μέσα στη μοναξιά της συνείδησής τους, όλα τα άτομα ανακαλύπτουν πως η υπόσχεση της μεταφυσικής αυτονομίας είναι ψευδής. Όμως κανένας δεν μπορεί να διακρίνει τον καθολικό, τον πανανθρώπινο χαρακτήρα αυτής της εμπειρίας. Νομίζει πως μόνο για αυτόν η υπόσχεση διαψεύδεται και πως για τους Άλλους παραμένει αληθινή. Καθένας πιστεύει πως μόνον αυτός είναι αποκλεισμένος από τη θεϊκή κληρονομιά και γι’ αυτό προσπαθεί να κρύψει αυτή την κατάρα. Το προπατορικό αμάρτημα δεν είναι πλέον μια αλήθεια κοινή σε όλους τους ανθρώπους, όπως συμβαίνει στον κόσμο της θρησκείας, αλλά το μυστικό καθενός ατόμου. (…)

Καθένας πιστεύει ότι μόνο αυτός βρίσκεται στην κόλαση∙ και αυτό ακριβώς είναι η κόλαση.» **


Σημ. του H.SΠροθέρμανση για τη μεθαυριανή, 2η εκπομπή μας στο RadioBubble αυτά τα μικρά αποσπάσματα από δυο σπουδαία βιβλία του 91χρονου πλέον Ρενέ Ζιράρ, όπου Σαίξπηρ: Οι φλόγες της ζηλοτυπίας (1990, ελλ. ΕΞΑΝΤΑΣ, 1993) και ** Ρομαντικό ψεύδος και μυθιστορηματική αλήθεια (1961, ελλ. ΙΝΔΙΚΤΟΣ, 2001).



Τρίτη 16 Δεκεμβρίου 2014

Ευτυχώς!



    Ούτε Bobby Sands, ούτε Holger Meins! Ευτυχώς ούτε η Αγγλία της Θάτσερ, ούτε η Γερμανία της RAF! Μόνο η μικρή Ελλάδα των μνημονίων, της μοντέρνας φτώχειας, στην περιφέρεια της πραγματικής Ευρώπης, στραγγαλισμένη από ένα ξένο νόμισμα, με ένα μέλλον αποικίας και υπάκουες κυβερνήσεις.
    Βόηθησαν τα τηλέφωνα, οι γνωριμίες, οι πολιτικές πιέσεις, η λαϊκή συμπάθεια και ο φόβος της λαϊκής οργής. Βόηθησε, για να λέμε και του στραβού το δίκιο, και μιά αίσθηση του μέτρου, εγγενής σ’ αυτή τη μικρή χώρα. Κι έτσι δεν φορτωθήκαμε μιά ακόμα ντροπή.
    Ένας πατέρας πονεμένος και αξιοπρεπής χτύπησε όλες τις πόρτες και γλύτωσε το παιδί του. Γλυτώσαμε και μείς από μία ακρότητα.
    Βέβαια κάποιοι Πακιστανοί και κάποιοι Αφγανοί χάνουν τη ζωή τους, με τρόπο σχεδόν μυστηριώδη μέσα σε κρατητήρια. Αλλά αυτοί έχουν ένα πατέρα αδύναμο και η κακομοίρα η μάνα τους, τριγυρισμένη από κουτσούβελα, μαθαίνει το φοβερό μαντάτο σε κάτι κακοτράχαλες βουνοπλαγιές ή σε κάτι λασπότοπους πολύ μακριά από εδώ.
    Πάλι καλά όμως! Πάλι καλά!      
    Τουλάχιστον, μπορούμε τώρα, με ήσυχη τη συνείδηση, να αφεθούμε ξανά στη θαλπωρή της επικαιρότητας. Όσο αβάσταχτη κι αν είναι, έχει μια θαλπωρή.
    Όπως και να το κάνουμε υπάρχουν πράγματα που αντέχονται και πράγματα που δεν αντέχονται.


                                                                                                       Β.Η.

Πέμπτη 4 Δεκεμβρίου 2014

Η Ζωή στο Ρήγμα συνεχίζεται...

René Guenon
(1886-1951)
«Άλλωστε, ακόμα και από καθαρά αντικειμενική και "θεωρητική" άποψη, δεν αρκεί να αποκαλύπτει κανείς τις πλάνες και να δείχνει το πραγματικό τους πρόσωπο. Όσο ωφέλιμο κι αν είναι αυτό, είναι πολύ πιο ενδιαφέρουσα και διδακτική η ερμηνεία τους, δηλαδή η έρευνα του πώς και γιατί προέκυψαν.
Γιατί το κάθε τι που υπάρχει, έστω και αν πρόκειται για την ίδια την πλάνη, έχει αναγκαστικά τον λόγο ύπαρξης του, και από αυτήν την άποψη, ακόμα και η αταξία πρέπει τελικά να τοποθετηθεί ανάμεσα στα στοιχεία της καθολικής τάξης.»

Ρενέ Γκενόν, Η Βασιλεία της Ποσότητας και τα Σημεία των Καιρών, 1945
(εκδ. Πεμπτουσία, 1995)



Ο σύγχρονος κόσμος, που βαδίζει με κωμική έπαρση μέσα στον ιστορικό λαβύρινθο, φαντάζεται τον εαυτό του σαν κάτι όλως ιδιαίτερο!!!

Επιμελώς δεν θέλει να θυμάται από πού προήλθε, τους τρόπους που έχει χρησιμοποιήσει για να καθιερωθεί, το τι έχει πετύχει, πως ζει στο παρόν και που οδηγείται. Δεν θέλει καν να συζητήσει περί όλων αυτών, δεν θέλει καν να τα σκεφτεί.

Το πάθος του είναι η Αμνησία. Ένα πάθος που αδιαλείπτως του ανανεώνει οράματα μεγαλείου και συνεχών ψευδαισθήσεων. Αν το καλοσκεφτείς, είναι ένας κόσμος που ζει μέσα στα σκοτάδια της άγνοιας, ενώ διαρκώς φαντάζεται ότι κατέχει απέραντη γνώση. Ισχυρίζεται ότι είναι πολιτισμένος, ζώντας βαρβαρικά. Επαινεί την Δημοκρατία του, εκτοξεύοντας τις διαφορές και τις αντιθέσεις στα ύψη. Θαυμάζει το βιοτικό του επίπεδο, καταδικάζοντας  περιοχές του πλανήτη στη απόλυτη ένδεια. Καμώνεται ότι πιστεύει σε κάτι ανώτερο και αυτό το ανώτερο είναι μαγικά χαρτάκια (φράγκα!) που τον καθορίζουν απόλυτα.

Ο σύγχρονος κόσμος είναι ένας κόσμος που ζει και σκέφτεται ψεύτικα.

Είναι  σαφές, ότι όταν μιλάμε για τον σύγχρονο κόσμο, μιλάμε και για τους ανθρώπους που τον κατοικούν, για όλους εμάς δηλαδή. Για μας που συμμετέχουμε στο ψέμα του, που το αποδεχόμαστε και θα το περάσουμε κληρονομιά στους επόμενους. Γιατί και εμείς όλοι, επιλέγουμε σε μικρό ή μεγάλο βαθμό να βυθιζόμαστε στη νανουριστική χαύνωση μιας εποχής που μισεί το αληθινό.

Ο σύγχρονος κόσμος έχει προέλθει από την επική σύγκρουση δύο δυνάμεων: η "ευγενής" τάξη των εμπόρων, οι εκπρόσωποι της εκπόρνευσης της ζωής σε Ποσότητα, ενάντια στους εργολάβους του Θεού. Η νίκη των εμπόρων -χωρίς να είναι ολοκληρωτική- έδωσε το στίγμα της σύγχρονης εποχής.

Ο τρόπος που διοικείται σήμερα ο κόσμος αν και πλασάρεται ως Δημοκρατία,δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια στυγνή Έμποροκρατία  με μια πρέζα Θεοκρατίας.

Η μάχη μεταξύ των δύο αντιπάλων, ενώ εμφανίστηκε σαν μάχη αρχών, δεν ήταν παρά ένας εμφύλιος ανάμεσα σε  δύο φατρίες, με στόχο την διάχυση του Ποσοτικής αντίληψης μέσα στον κόσμο. Μια αντίληψη που πλέον έχει κατακαθίσει σαν βδέλλα στο πετσί του συνόλου της κοινωνίας. Όλες οι ουμανιστικές αρχές  του Διαφωτισμού, θυσιάστηκαν για να υπάρξει ένας κόσμος νέος ,όπου η δύναμη της συναλλαγής και του κέρδους θα ήταν ο καινούργιος νόμος που θα κρατούσε δεμένη την κοινωνία.

Κάτι ανάλογο συνέβη και στο αντίθετο στρατόπεδο. Η Θεοκρατία έχοντας να  αντιμετωπίσει την πιθανότητα μιας ριζικής ήττας, πέταξε από πάνω της την επαφή με την ουσιαστική Πνευματικότητα που  την συγκροτούσε  και της έδινε υπόσταση, με αντάλλαγμα την συμμετοχή στη εξουσία μαζί με τους εχθρούς της. Στήριξε έτσι και "πνευματικά" την εξάπλωση του Ποσοτικού  μέσα στα μύχια του ανθρώπινο ιστού.

Η ιστορία του σύγχρονου κόσμου στη συνέχεια, μπορεί εύκολα να διαβαστεί με βάση τον παραπάνω πόλεμο. Η Ποσοτική αντίληψη για την κοινωνία και τους ανθρώπους μπορεί να έχει περάσει από διάφορα στάδια, άλλοτε πιο σκληρά και άλλοτε πιο μαλακά, όμως ουδέποτε αμφισβητήθηκε  ριζικά και στη ουσία της. Έχουν γίνει άπειρες απόπειρες -συνήθως αποτυχημένες-  για να κτυπηθεί, αλλά όλα επανέρχονται τελικώς σε εναλλακτικές Ποσοτικές εκδοχές, που δεν μπορούν εν τέλει σε τίποτα να κλονίσουν το κυρίαρχο αφήγημα.

Σε ένα κόσμο που παλεύει μέσα στη δυαδικότητα, η Ποσότητα δεν μπορεί να καταργηθεί. Δεν μπορεί όμως να καταργηθεί ούτε η Ποιότητα. Η αλληλεπίδραση αυτών των δύο οφείλει να παράγει την Ισορροπία. Όταν κάτι τέτοιο δεν προκύπτει, γιατί η μία άκρη θέλει να υπάρχει σε βάρος της απέναντι, τότε αναγκαστικά βαδίζουμε μέσα στο σκοτάδι της διαρκούς πτώσης.

Μιας πτώσης που εκλαμβάνεται σαν πέταγμα χωρίς φτερά.

Σε εκείνο το σημείο ο πόνος θα είναι άμεσος και ιδιαζόντως σκληρός.



Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...