Ευτυχώς!

    Ούτε Bobby Sands, ούτε Holger Meins! Ευτυχώς ούτε η Αγγλία της Θάτσερ, ούτε η Γερμανία της RAF! Μόνο η μικρή Ελλάδα των μνημονίων, της μοντέρνας φτώχειας, στην περιφέρεια της πραγματικής Ευρώπης, στραγγαλισμένη από ένα ξένο νόμισμα, με ένα μέλλον αποικίας και υπάκουες κυβερνήσεις.

    Βόηθησαν τα τηλέφωνα, οι γνωριμίες, οι πολιτικές πιέσεις, η λαϊκή συμπάθεια και ο φόβος της λαϊκής οργής. Βόηθησε, για να λέμε και του στραβού το δίκιο, και μιά αίσθηση του μέτρου, εγγενής σ’ αυτή τη μικρή χώρα. Κι έτσι δεν φορτωθήκαμε μιά ακόμα ντροπή.

    Ένας πατέρας πονεμένος και αξιοπρεπής χτύπησε όλες τις πόρτες και γλύτωσε το παιδί του. Γλυτώσαμε και μείς από μία ακρότητα.

    Βέβαια κάποιοι Πακιστανοί και κάποιοι Αφγανοί χάνουν τη ζωή τους, με τρόπο σχεδόν μυστηριώδη μέσα σε κρατητήρια. Αλλά αυτοί έχουν ένα πατέρα αδύναμο και η κακομοίρα η μάνα τους, τριγυρισμένη από κουτσούβελα, μαθαίνει το φοβερό μαντάτο σε κάτι κακοτράχαλες βουνοπλαγιές ή σε κάτι λασπότοπους πολύ μακριά από εδώ.

    Πάλι καλά όμως! Πάλι καλά!      

    Τουλάχιστον, μπορούμε τώρα, με ήσυχη τη συνείδηση, να αφεθούμε ξανά στη θαλπωρή της επικαιρότητας. Όσο αβάσταχτη κι αν είναι, έχει μια θαλπωρή.

    Όπως και να το κάνουμε υπάρχουν πράγματα που αντέχονται και πράγματα που δεν αντέχονται.

                                                                                                       Β.Η.