Παρασκευή 27 Σεπτεμβρίου 2013

Κρατητήρια



    Ελλάδα, Χώρα του Φωτός!
    Ελλάδα Χώρα των Ονείρων!
    Ελλάδα των Κρατητηρίων!

  Τον φέραν νύχτα στο ΚΑΤ
  με κάταγμα στο γόνατο
  Τον βγάλαν από το περιπολικό
  και ζήτησαν φορείο
  Δύο μπρατσαράδες μπάτσοι
  που φόραγαν «μπανάνες» στη μέση
  για να ‘χουν μέσα τα κρύα πιστόλια
  Τον παρουσιάσαν στους γιατρούς
  και στις νοσοκόμες και είπαν ότι
  τον πιάσανε στο αεροδρόμιο με καμπόσους
  άλλους, με  «φτιαγμένα» διαβατήρια.
  Ο ίδιος είπε ότι ήταν απ’ το Ιράκ και
  πήγαινε στη Σουηδία για μια γυναίκα

  Πλακωθήκαν μέσα στο κελί μεταξύ τους 
  είπαν οι μπάτσοι
  Ούτε οι γιατροί ούτε οι νοσοκόμες
  ούτε αυτοί που περίμεναν τη σειρά τους
  μέσα στα Επείγοντα είπαν λέξη
  Μπας και δηλαδή τον δείρανε οι ίδιοι
  για τη πλάκα τους
  και του σπάσανε το γόνατο.

  Έτσι κι αλλοίως στο ΚΑΤ γινόταν της πουτάνας
  από παντού ερχόντουσαν αυτοκινητιστικά ατυχήματα
  Ένας γιατρός είχε πέσει πάνω σ’ έναν
  και του ‘κανε μαλάξεις στη καρδιά
  Πως σε λένε? του φώναζε
  Αλί, ψιθύρισε αυτός
  Τον παράτησε και έτρεξε αλλού
  Φώναζε σ’ έναν άλλο
  Πιάσε αυτόν στη γωνία
  Μη τον αφήσεις να κοιμηθεί
  Αλί τον λένε

  Αυτός με το χαλασμένο γόνατο
  δεν μίλησε άλλο
  Έμενε ξαπλωμένος στο φορείο
  με το γόνατο πρόχειρα δεμένο
  και τις χειροπέδες στα χέρια
  οι μπάτσοι όρθιοι από πάνω του
  βλοσυροί κι αδιάφοροι

    Ελλάδα Χώρα του Φωτός
  που σκότωσες το γιό σου
  αυτόν που έκανες με τη δεκαετία του ‘60

  Ξέρεις ποιόν σου λέω ντε!
  Για την οδό Σπανδωνή σου μιλάω
  και το τρίκυκλο
  Και είναι πάντα νύχτα

    Ελλάδα Ελλαδίτσα μου
  έχεις ταλέντο στο σκυλολόι!

  Μύκονο και Σαντορίνη…
  δε λες πουτάνα τίποτα
  για τη Μακρόνησο με τα εμβατήρια
 
  Για τη Μακρόνησο με τα τραγούδια και τις
  αιμοπτύσεις
  Ελλάδα Χώρα των Ονείρων!

  Δε λες τίποτα για τις αδελφές τους Χρυσαυγίτες
  τους χαπακωμένους
  Είπα εγώ ότι είναι κακό που βαράνε Πακιστανούς?
  Καλά κάνουνε και τους βαράνε
  τους βρωμιάρηδες-όχι όμως εδώ, να πάνε
  στο Πακιστάν να τους βαρέσουνε.
   Ελλάδα φασιστομάνα φασιστόμουνο…

  Αλλά στην Αμυγδαλέζα, έμαθα
  ότι φοράτε άσπρα χειρουργικά γάντια
  μαζί με τ’ αλεξίσφαιρα γιλέκα
  τις μπλε στολές και τ’ άρβυλα
  κι είναι όλα καθαρά και όμορφα
  Ελλαδάρα μου!

   Κι έδωσες πουτάνα
   τ’ όνομα του γιού σου
  σ’ ένα δρόμο στο Κερατσίνι

  Και πήραν τηλέφωνο το φονιά
  να  ‘ρθεί να καθαρίσει
  ξέρεις για τι σου μιλάω ντε
  για το φονικό όξω από την καφετέρια
  στη Γρηγορίου Λαμπράκη στο Κερατσίνι…

  Το φάγαν το παιδί τον ράπερ
  Και δεν έχει άλλο να τον χαρεί η μάνα του ούτε
   η  κοπελιά του
   -τέρμα, ως εδώ ήταν το ταλέντο του
   χα χα χα!

    Ελλάδα χώρα των Ονείρων
    των στρατοπέδων
    των κρατητηρίων
    και της παγανιάς
    κι είναι πάντα νύχτα
    - μέσα στη λιακάδα!
    
                                                                       Β.Η

Πέμπτη 19 Σεπτεμβρίου 2013

Σχετικά με τη θεωρία των δυο άκρων ή όταν οι ηγεμόνες μωρολογούν


Είμαστε βαθιά χωμένοι μέσα σε μια  κοινωνική κρίση. Πολλοί πιστεύουν,ότι αυτή η κρίση είναι ως επί το πλείστον κρίση οικονομική και σε αυτήν την κατεύθυνση ασκούν την κριτική τους. Άλλοι πάλι την ονομάζουν κρίση αξιών, ενός συστήματος πού έχει εξαντλήσει την δυναμική του και έχει αρχίσει να τρώει τα ίδια του τα παιδιά. Κάποιοι λίγοι παρακολουθούν απαθείς αυτό πού συμβαίνει, κουνώντας στωικά το κεφάλι. Υπάρχουν και κάποιοι πού χαίρονται με αυτήν την κρίση, είτε γιατί επωφελούνται από αυτήν, είτε γιατί αυτό πού υπήρχε πριν δεν τους ήταν αρεστό. Όπως φαίνεται η νύκτα έχει πολλά χρώματα για όσους είναι κοινωνικά τυφλοί.

Στη κοινωνία της εξατομίκευσης, όλοι μας κατέχουμε το δικαίωμα να θεωρούμε ότι  μόνο εμείς βλέπουμε την αλήθεια και οι υπόλοιποι βλέπουν μόνο τα ψέματα. Είναι σαφές ,τουλάχιστον σε κάποιους από μας ,ότι μέσα σε αυτό το καζάνι πού σιγοβράζει στις ιδέες του ,έχει χαθεί  κάθε αίσθηση δικαίου και λογικής.

Δυστυχώς μια κοινωνία που δεν μπορεί να προχωρήσει δίχως το δίκαιο και την λογική, είναι καταδικασμένη να βυθιστεί μέσα στη οδύνη και στη στέρηση στοιχειωδών δικαιωμάτων της. Καθίσταται σταδιακά μια κοινωνία σκλάβων με προσωπική γνώμη ,έρμαιο των ηγετών της και των παρορμήσεων τους ή των συμφερόντων τους . Η κοινωνική έκρηξη μέσα στη θλιβερή κοινωνία μας –δεν χρειάζεται να είσαι πεφωτισμένος αναλυτής- είναι μια υπόθεση πού μετρά αντίστροφα των χρόνο της.

Ποιος έχει άμεσο πρακτικό συμφέρον  να  εμποδίσει αυτήν την έκρηξη; Οι ηγεμόνες της κοινωνίας. Γιατί; Διότι έφτιαξαν ένα πρόβλημα στο οποίο δεν μπορούν να δώσουν ούτε μια πειστική λογική εξήγηση, αλλά ούτε μια λογική πειστική λύση. Η προπαγάνδα των ηγεμόνων προσπαθεί να απαντήσει με ψέματα και μωρολογίες  σε υπαρκτά προβλήματα ,πού η λύση τους απαιτεί  την κατάργηση τους ως ηγεμόνες.

Μέσα σε αυτό το πολιτικό πλαίσιο η θεωρία των δύο άκρων –στη συγκεκριμένη περίπτωση ΣΥΡΙΖΑ, ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ- μόνο ως μωρολογία ή πολιτικό ανέκδοτο μπορεί να στηθεί. Γιατί; Διότι απλά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι επαναστατικό κόμμα, άρα δεν αποβλέπει σε καμία ανατροπή ριζική ή μη της κοινωνίας και από την άλλη διότι η Χρυσή Αυγή δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα μάτσο αναχρονιστικών ηλιθίων ,οι οποίοι μπουρδολογούν  υστερικά, άσχετοι και ανιστόρητοι από την ουσία της ναζιστικής  ιδεολογίας. Το να καθιστά κανείς αυτούς τους δύο άκρα ,έστω και μέσα στα πλαίσια της ελληνικής κοινωνίας, μάλλον δείχνει ότι υποτιμά το κοινό του σε τέτοιο βαθμό πού κάλλιστα μπορεί να κατηγορηθεί για υπέρμετρη αλαζονεία, αμάρτημα βαρύτατο πού σύμφωνα με τον Δάντη στη Θεία Κωμωδία καταδικάζεται στις εσχατιές της κόλασης.

Επειδή δεν είμαστε ιερείς  δεν δικαιούμαστε να απαγγέλουμε τέτοιες κατηγορίες. Όμως μπορούμε στα πλαίσια των δυνατοτήτων μας να εξετάσουμε την πολιτική όψη του θέματος. Τι επιδιώκει η ηγεσία με την θεωρεία των δύο άκρων ; Να βγάλει εκτός νόμου την Χρυσή Αυγή; Όχι, αυτό είναι πανεύκολο, μάλιστα  μετά από την επαίσχυντη δολοφονία του Πέτρου Φύσσα. Τι ποιο εύκολο να βγάλεις εκτός νόμου ένα κόμμα  πού η γελοιότητα του περνάει στο φόνο. Μήπως να σταματήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ να επιδιώκει με βερμπαλισμούς να  "επαναστατικοποιήσει" την κοινωνία; Και πάλι δυστυχώς όχι, διότι γνωρίζουν πολύ καλά ,ότι το μόνο πού ενδιαφέρει το ΣΥΡΙΖΑ είναι το παιχνίδι μέσα στο κοινοβούλιο.

Τους ενδιαφέρει απλά να ποινικοποιήσουν οποιαδήποτε μελλοντική αντίδραση  ατόμων ή της κοινωνίας ,στερώντας τους τον πολιτικό μανδύα της αντίδρασης τους ,στιγματίζοντας τους ως εγκληματίες και όχι σαν πολιτικούς αμφισβητίες. Την ίδια τακτική ακολούθησε ο Κάμερον στα προ διετίας συμβάντα του Λονδίνου. Όταν στερείς από τον πραγματικό σου αντίπαλο τον πολιτικό λόγο για τον οποίον μάχεται, κερδίζεις σε δύο μέτωπα: τον απονευρώνεις από την μία και συνάμα μεταφέρεις αποκλειστικά την μάχη στο γήπεδο σου με αποκλειστικά δικού σου όρους. Τότε η κρατική βία μπορεί να είναι η μόνη νομιμοποιημένη βία και όποιος την αμφισβητεί ριζικά, θα ηττηθεί όχι σαν πολιτικός αντίπαλος, αλλά σαν εγκληματικό στοιχείο. Η εξουσία δεν ανέχεται αντιπάλους ,ανέχεται μόνο  σκλάβους  πού απλά θα τους ταΐζει με μωρολογίες και ψέματα.

"Αν ένας ηγεμόνας χρησιμοποιεί την εξουσία του εναντίον του λαού του, τότε ο λαός έχει το δικαίωμα να τον αντιμετωπίσει με Βία. Ο σωστός τρόπος για να αντιμετωπιστεί η παράνομη βία της εξουσίας είναι η ίδια η Βία." -
Δοκίμια περί διακυβερνήσεως, 
ΤΖΩΝ ΛΟΚ

Σάββατο 14 Σεπτεμβρίου 2013

Ενάντια στον Τουρισμό.



   «Από τους τρεις αρχαίους λόγους για να ταξιδέψεις: Πόλεμος, Εμπόριο, Προσκύνημα, κάποιος θα έλεγε ότι ο Τουρισμός προέρχεται από το Προσκύνημα. Όμως πιο πολύ φαίνεται ο πραγματικός του πρόγονος να είναι ο Πόλεμος!»

    Ο Τουρισμός είναι ο μόνος στρατός που δεν νικήθηκε ποτέ!

    Οι φάλαγγες των τουριστών προχωρούν και φωτογραφίζουν, φωτογραφίζουν και προχωρούν πάνω στα ερείπια που άφησαν τα τμήματα που προηγήθηκαν μέσα σ’ ένα τοπίο κατεστραμμένο από τσιμέντο, άσφαλτο, θόρυβο, φώτα, σκουπίδια, εξαντλητική δουλειά!
    Το πρόσταγμα shoot αφορά τώρα το πάτημα ενός κουμπιού που ανοιγοκλείνει το κλείστρο της κάμερας, όπου shoot- πυροβολώ ισχύει και για το τράβηγμα της φωτογραφίας όταν σκοπεύεις μέσα  από τη φωτογραφική μηχανή, αυτό το ερμαφρόδιτο σύμβολο-παιχνιδάκι και ξόρκι.
    Οι κάμερες υψώνονται προς κάθε κατεύθυνση, κάθε στόχο που προβάλλει, ρουφώντας τη ψύχη των ντόπιων και του τοπίου.
    Ο σημερινός μαζικός τουρισμός είναι το απόγειο της εκλέπτυνσης ενός παλιού πολεμικού παιχνιδιού που λέγεται searchn destroy- ερευνήστε λοιπόν και καταστρέψτε αλλά μ’ ένα τέτοιο τρόπο ώστε η καταστροφή να μπορεί να ονομασθεί  «αξιοποίηση».
     Αντίθετα από το προσκύνημα, όπου ο προσκυνητής προσέρχεται με δέος και κατάνυξη και, προσφέροντας πίστη, αυξάνει τη «χάρη» που αναδίδει ένας Ιερός Τόπος, ο Τουρισμός απομυζά τις ιδιαιτερότητες κάθε «ξεχασμένης» γωνιάς του πλανήτη και ομογενοποιεί κάθε μέρος που πλήττει. Γιατί αυτό που αποζητά ο τουρίστας είναι «πολιτισμική διαφορά» για να την καταναλώσει. Έτσι κι αλλιώς θα του ήταν αφόρητο να την ζήσει.

     Η Φαντασία πέθανε στη Δύση εδώ και καιρό. Χρειάστηκαν αμέτρητες ποσότητες ορθολογισμού και κατήφειας για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο. Για να καταπραϋνθεί και να σβήσει κάτι τόσο δυσλειτουργικό και άβολο αλλά τόσο βαθειά ανθρώπινο. Τώρα λοιπόν η Δύση, η πηγή του Τουρισμού, πρέπει να την αποκτά σε ασφαλείς δόσεις και σωστά πακεταρισμένη.
    Αυτό που γοργά απονεκρώνεται έχει ανάγκη από κάτι ζωντανό για να παρατείνει τον χρόνο επιβίωσής του. Αλλά όπου αγγίζει απονεκρώνει. Πρέπει λοιπόν συνεχώς να προχωρά! Πράγματι νέοι τουριστικοί Παράδεισοι ανοίγονται στο κοινό. Νέοι «τουριστικοί προορισμοί» μπαίνουν στο χορό ανακοινόνωντας απλά: Ανοίξαμε (τα πόδια) και σας περιμένουμε! 
    Αν η παλιά αποικιοκρατία ύφαινε στην ψυχή του αποικιοκρατούμενου την αλλοτρίωση και την τρέλλα, και εκμεταλλευόταν τις υλικές πηγές, η σύγχρονη προχωράει παντού και σε μεγάλο βάθος. Ο Τουρισμός μετατρέπει μια χώρα σε εικόνα και έκθεμα του εαυτού της.

    Αποδεικνύεται λοιπόν αυτό που ειπώθηκε στην αρχή, ότι ο Τουρισμός είναι ο μόνος στρατός που δεν νικήθηκε ποτέ.
    Χοντρικά, μπορούμε να πούμε ότι, η  επιδρομή της Δύσης στα χωριά και τις καλύβες του κόσμου ακολούθησε την εξής πορεία: Πρώτα οι εξερευνητές, μετά οι ιεραπόστολοι, μετά ο στρατός(και περισσότεροι ιεραπόστολοι), μετά οι περιηγητές, κατόπιν διανοούμενοι και συγγραφείς, εν συνεχεία αγνοί ταξιδευτές (και οι χίππυς κάποτε) μετά ο ήσυχος ιντιβιντουαλιστής τουρίστας με το πραγματικό ενδιαφέρον και τέλος η πλημμυρίδα του μαζικού Τουρισμού.

Ο στρατός βέβαια δεν παύει, κατά καιρούς, να κάνει την εμφάνισή του με τα βρώμικα άρβυλά του, ανοίγοντας και κλείνοντας την τουριστική αυλαία!  Έτσι το Βιετνάμ ή η Καμπότζη που κάποτε ήταν υπό το καθεστώς του Ναπάλμ και του βομβοτάπητα είναι τώρα «τουριστικοί προορισμοί». Ενώ η Σομαλία που σήμερα εμφανίζεται στους χάρτες των τουριστικών οδηγών «λευκή» κάποτε μπορεί να αποδειχτεί θαυμάσιο τουριστικό εύρημα και προϊόν. Ή ένα αμερικανοκίνητο στρατιωτικό πραξικόπημα στη Γουατεμάλα στέλνει για λίγο τη χώρα στα τουριστικά αζήτητα μέχρις ότου κάποια προβλήματα διευθετηθούν.

     Όπως πάντα, η γλώσσα αποκαλύπτει τα πάντα για τα οποία μιλά, έτσι έχουμε: Τουριστικές μονάδες, πράκτορες, tour operators, target group, έρευνα, συνοδούς, tourist guides,  ξεν-αγούς, τουριστικά γκρουπ, σχεδιασμό, ανεφοδιασμό και, αν τα πράγματα πάνε στραβά, εκκένωση! Ακόμα και όταν συγκαλύπτει η γλώσσα, προδίδει!

    Και μ’ αυτές τις κάπως πικρές διαπιστώσεις σας αφήνω να απολαύσετε το υπόλοιπο του ελληνικού καλοκαιριού. Κάπου θα βρεθεί ένα μοναχικό πεύκο και για σας και όταν γέρνει ο ήλιος και οι παραλίες ησυχάζουν, κάποιος μπορεί  πέρα απ’ τις ομπρέλες  και τα άδεια πλαστικά μπουκάλια να ατενίσει τα μεγάλο ήσυχο μπλέ.  Γιαυτή την ώρα που η Μεγάλη Ζέστη υποχωρεί ζούμε όλη τη μέρα, εμείς που αξιωθήκαμε το μακρύ καλοκαίρι του Νότου!


                                                                                       Β. Η      
    

Κυριακή 1 Σεπτεμβρίου 2013

«Για ένα πολιτισμό της αλληλεγγύης και της αντίστασης» (ομιλία)


Οργάνωση: ΠανΔίκτυο/ ΕΚΠΑ

24 Οκτωβρίου 2012


Επιτρέψτε μου να περιοριστώ σε μια σύντομη εισαγωγή στις ψυχικές και στοχαστικές προϋποθέσεις ενός πολιτισμού της αλληλεγγύης και της αντίστασης.

Αν κοιτάξουμε ευρύτερα τον κόσμο μας, θα διαπιστώσουμε πως τα δεινά που ζούμε σήμερα εδώ έχουν να κάνουν με το γεγονός, ότι βρισκόμαστε στη δύση ενός ολόκληρου πολιτισμού∙ του πολιτισμού που εδώ και μερικούς αιώνες κυριάρχησε αρχικά στη δυτική Ευρώπη και στη συνέχεια σε όλο τον πλανήτη.

Τι μπορεί να σημαίνει λοιπόν, σε αυτές τις συνθήκες, το να σκεφτούμε και να πράξουμε προς την κατεύθυνση ενός πολιτισμού της αλληλεγγύης και της αντίστασης;Πέρα από την αίσθηση του κατεπείγοντος ενός τέτοιου στοχασμού, σημαίνει πως η αλληλεγγύη και η αντίσταση, αυτά τα δυο από τα πιο ζωτικά στοιχεία της ανθρώπινης κοινωνίας, δεν μπόρεσαν να ριζώσουν και να βρουν σταθερό τόπο μέσα στον κόσμο του κυρίαρχου πολιτισμού. Και πράγματι, ο πολιτισμός αυτός στηρίχτηκε, απεναντίας, σε δυο ριζικά αντίθετες αρχές: στον ανταγωνισμό και στον κομφορμισμό. Τον ανταγωνισμό μεταξύ των ατόμων και τον κομφορμισμό τους στις επιταγές του απρόσωπου συστήματος, που εκ των πραγμάτων ανέλαβε να διαμεσολαβεί αυτά τα ανταγωνιζόμενα άτομα.


Θα μπορούσαμε λοιπόν να πούμε ότι, με όρους αντίθεσης, έχουμε να σκεφτούμε για ένα πολιτισμό της αλληλεγγύης και της αντίστασης μέσα και εναντίον ενός πολιτισμού του ανταγωνισμού και του κομφορμισμού.


Ωστόσο,όπως πάντα, τα πράγματα στη ζωή δεν είναι τόσο απλά ώστε να εμπεριέχονται ικανοποιητικά σε συνθηματολογικές διατυπώσεις. Θέλω να πω με αυτό, ότι θα πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί στο γεγονός ότι ο κυρίαρχος πολιτισμός, ναι μεν υψώνεται ως πολιτισμός του ανταγωνισμού και του κομφορμισμού, αλλά δεν εξοβέλισε ολοσχερώς κάθε μορφή αλληλεγγύης και αντίστασης στο εσωτερικό του. Αυτό που κυρίως έκανε,και κάνει, είναι να τις διαστρέψει.Στα πλαίσιά του, δηλαδή, η αλληλεγγύη αναγνωρίζεται, αλλά μόνον ως «συνασπισμός ωφελιμιστικών συμφερόντων»∙ ενώ η αντίσταση, ως «εναντίωση σε ό,τι προσβάλλει το ίδιον (ατομικό ή συλλογικό) συμφέρον».

Οφείλουμε επομένως, αν θέλουμε να πάμε πιο μακριά, να ξεκαθαρίσουμε τι θέλουμε ως αλληλεγγύη και τι εννοούμε ως αντίσταση. Να ξεκαθαρίσουμε, ότι αλληλεγγύη δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι «ωφελιμιστικός συνασπισμός συμφερόντων» και γιατί η αντίσταση δεν πρέπει να εννοείται ως «εναντίωση σε ό,τι προσβάλλει το συμφέρον».





Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...