Περί Βολταίρου

    Προτού μπω στην ουσία, ένα σχόλιο. Ούτε και σε μένα άρεσε το ύφος κάποιων σχολιαστών και αναρωτιέμαι αν θα είχαν το νεφρό να μου απευθυνθούν έτσι κατά πρόσωπο ή με το όνομά τους. Αλλά το internet είναι Πιάτσα. Κι απ’ τις χειρότερες αφού υπάρχει ανωνυμία αλλά... ανοιχτό ιστολόγιο έχουμε,  θα μας τσιμπάν κι οι κόττες. Αυτά, γιατί ο κουρνιαχτός που σηκώθηκε από τις αναρτήσεις μου έπαιξε κι αυτός ένα ρόλο.

    Κι έρχομαι τώρα στο άρθρο σας. Τι να πω γι αυτό? Σαν νομικό κείμενο μου φάνηκε, στρυφνό και στενάχωρο. Αν πρόκειται  για να γράψουμε να το συμβουλευόμαστε πρώτα, θα βγούμε από δω μέσα... χαμογελαστοί!  Άμα δεν γράφουμε για τα θέματα που μας απασχολούν κι όπως μιλάει η καρδιά μας τότε ποιός ο λόγος να γράφουμε? Λέτε ότι πρέπει να αποφεύγεται η αναφορά σε θέματα που υπάρχει διακυρηγμένη διαφωνία ( που καταλήγει , όπως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, σε αδιέξοδο). Ναι, αυτό όμως στην παρέα, μεταξύ μας, όπου και οι τρεις μας δείχνουμε (σωστά) μια αυτοσυγκράτηση. Αλλά όποιος από μας κάνει ανάρτηση δεν απευθύνεται στους άλλους δύο αλλά στους αναγνώστες. Και δεν μπορούν να υπάρχουν θέματα ταμπού εδώ.

    Από την αρχή υποστηρίζαμε ότι η κρίση αυτή δεν είναι μόνο οικονομική. Κι εγώ συνεχώς τονίζω ότι από κάτω υπάρχει το τέλος της πολιτικής όπως την ξέρουμε. Και πιο βαθειά,  η κοινωνική, δηλ. η έλλειψη δικαιοσύνης. Και ύστερα η κρίση του Πολιτισμού, που φτάνει έως τον πυρήνα, που είναι το πνευματικό, ο οποίος βρέθηκε κενός. Και δεν υπήρξε διαφωνία φυσικά.  Όταν λοιπόν απ’ αυτό το κενό έρχομαι εκεί που πάει η σκέψη, στη θρησκεία, στον τρόπο δηλαδή που θρησκεύεται ή δεν θρησκεύεται η σύγχρονη Ελλάδα, εκεί υπάρχει πρόβλημα. Όταν λέω ότι ζούμε σε μία αποικία και αυτή η ιστορία ξεκινάει από πολύ παλιά κι αν θέλουμε ανεξαρτησία πρέπει να γίνουμε πραγματικά ελεύθεροι- και πάω εκεί πίσω, τότε υπάρχει πρόβλημα. Άρα να αφήσουμε την Πατρίδα (αλλοιώς πατριδολαγνεία) να την νέμονται οι Ακροδεξιοί και τον Θεό να τον νέμεται κάποιο Ιερατείο (αλλοιώς αυθαιρεσία).  Έτσι γινότανε ως τώρα και να που φτάσαμε!

    Έπειτα, ανάρτηση  «από κοινού» έπρεπε να την αποφύγετε. Αν δεν σας αρκούσανε τα σχόλια θα μπορούσε να γράψει ο καθένας το δικό του κείμενο διαφωνίας. Στο «τι λέω» κι όχι «αν μπορώ να το λέω». Πως συνασπίζεστε? Στο κάτω-κάτω δεν έχετε και σεις διαφορές? Που φαίνονται αυτές? Όταν σε διαφωνίες τριών οι δυο ομογενοποιούνται αντί να παίξει κάποιος απ’ τους δυό τους, ρόλο εξισορροπητικό τότε αρχίζει η διαίρεση. Από κεί ως τη ρήξη είναι ...ένα τσιγάρο δρόμος. Αυτή είναι η δυναμική των ομάδων. Το σημείο ειναι δύσβατο αλλά το πέρασαν, παλιά και πρόσφατα, πολλοί. Και οι περισσότεροι με τις καλύτερες προθέσεις ως εκείνη τη στιγμή. (Το πράγμα έχει ενδιαφέρον)

     Οπότε το καίριο εδώ είναι αν είμαστε μια ομάδα. Ή τι ομάδα μπορεί να είμαστε.

    Αυτά είχα να σας πω, καθώς και ότι εγώ νοιάζομαι ν’ ανοίξει η συζήτηση δημόσια για αυτά τα ουσιώδη θέματα που έθιξα στις αναρτήσεις . Όσον αφορά την εξιδανίκευση, ποιός ορίζει τι είναι αυτή και πότε παρουσιάζεται? Και γιατί είναι κακή? Και θυμίζω ότι ο όρος κάλλιστα μπορεί να χρησιμοποιείται για να καταστέλλεται ο ενθουσιασμός γύρω από ένα θέμα. Λ.χ  εγώ που είμαι «ερωτευμένος με τις ιδέες μου» εξιδανικεύω διαρκώς.

    Κι ακόμα ότι προσπάθησα εδώ να είμαι δίκαιος και με σας και με τον εαυτό μου.  

                                                                                                              Β. Η