Τετάρτη 10 Ιουνίου 2015

Περί Εξιδανικεύσεων, Διαφωνιών και Ρήξεων




«Μέσα στη δίνη ενός αιώνα που κλείνει ήδη μια ταραγμένη δεκαετία (...) υπάρχουμε επάνω σε μια σχεδία που πορεύεται στα άγρια κύματα της πραγματικότητας με βάση τη φιλία (...) Αυτό το ιστολόγιο θέλει να είναι  ένας χώρος διερεύνησης, σκέψης και πιθανόν προτάσεων γύρω από προβλήματα , που νομίζουμε ότι δεν ταλανίζουν μόνο εμάς, αλλά και την κοινωνία ευρύτερα. Γιατί πιστεύουμε ότι οι προβληματισμοί μας είναι προβληματισμοί της ίδιας της κοινωνίας. Δεν μας ενδιαφέρει να κάνουμε πολιτική, με την έννοια που αυτή νοείται στη αγορά των διεκδικήσεων. Θα είμαστε ευχαριστημένοι αν καταφέρναμε να ρίξουμε λίγο  περισσότερο φως στο κοινωνικό ζήτημα.»

(Από την αυτοπαρουσίαση του ιστολόγιου στην έναρξή του το 2011)

«Διαφωνώ με αυτό που λες, αλλά θα υποστηρίξω μέχρι τέλους το δικαίωμα σου να το λες»

(Βολταίρος)

Η διαφωνία  ήταν ανέκαθεν ένα αγκάθι στη ενότητα, τη συνύπαρξη και την κοινή δράση. Πιο πολύ αγκάθι όμως, είναι η διαχείριση της διαφωνίας. Με ποιόν τρόπο αποφασίζεις να την επιλύσεις. Ο εξοστρακισμός, η γκιλοτίνα, η εξορία, ο εμφύλιος, η φίμωση, η διαγραφή, η αποπομπή και η διαπόμπευση είναι οι πιο συνηθισμένοι τρόποι που οι άνθρωποι επέλεξαν να λύσουν αυτόν το Γόρδιο δεσμό. Απ' ότι έχει φανεί τελικώς, με αυτούς τους τρόπους κανείς από τους εμπλεκόμενους δεν κέρδισε, αλλά ούτε και η διαφωνία επιλύθηκε ποτέ πραγματικά. Και ποτέ δεν κέρδισε όποιος αφέθηκε να παρασυρθεί από απαιτήσεις του όποιου «κοινού» για μια τέτοιου είδους διαχείριση των διαφωνιών.

Γιατί τα λέμε όλα αυτά;

Ορισμένες από τις τελευταίες αναρτήσεις στο μπλόγκ μας δημιούργησαν εντάσεις και διαφωνίες. Εσωτερικά και εξωτερικά. Φαίνεται σαν το πνεύμα που διακατείχε τις αναρτήσεις μας να πήρε άλλον δρόμο. Κάποιοι μίλησαν έως και για «μετάλλαξη» του ιστολογίου μας.

Πριν πούμε περισσότερα, πρέπει να γίνει σαφές ότι σε αυτόν εδώ τον χώρο δεν θελήσαμε ποτέ να υπάρξει λογοκρισία. Υπολογίσαμε στο δικαίωμα καθενός μας να γράφει αυτό που ο ίδιος θέλει. Και το υπολογίσαμε αυτό, θεωρώντας ότι ο καθένας μας είναι αρκετά έμπειρος και ώριμος για να καταλάβει πως ένα τέτοιο κοινό «βήμα» δεν μπορεί να είναι ούτε βήμα έκφρασης μιας παλαιοκομματικού τύπου μπετόν-αρμέ ομοφωνίας πάνω στην τάδε «ιδεολογική γραμμή», ούτε όμως κι ένα βήμα απλής ατομικής «αυτοέκφρασης», αλλά ένα βήμα στο οποίο ο καθένας θα προσκομίζει όσες από τις απόψεις του μπορούν, ακόμα και στη διαφωνία τους, να συναντηθούν γόνιμα με τις απόψεις των άλλων, αφήνοντας κατά το δυνατόν απ’ έξω διαφωνίες που έχουν αποδειχτεί άγονες, ατελέσφορες και φαυλοκυκλικές.

Προχωρήσαμε λοιπόν ίσαμε τώρα στη βάση ότι ο καθένας μας επιλέγει ή δεν επιλέγει να ανακοινώνει από εδώ τα θέματα που τον απασχολούν με μια ορισμένη ελευθερία, χωρίς κανείς μας να είναι υπόλογος για τον άλλον και για τις απόψεις του. Στηριχτήκαμε δηλαδή σε ένα αισθητήριο που δεν είναι προσυμφωνημένο, ούτε γραμμένο σε κάποιο τυπικό «καταστατικό-συμφωνητικό». Δεν είμαστε κόμμα, ούτε πολιτική ομάδα. Είμαστε τρεις φίλοι από τα παλιά, που γράφουμε θέλοντας  «να ρίξουμε  λίγο περισσότερο  φως στο κοινωνικό ζήτημα».

Διαφωνούμε λοιπόν με τις πρόσφατες «περιγραφές» του φίλου μας Β.Η. Έχουμε και άλλες διαφωνίες μεταξύ μας, και οι τρεις συντελεστές του ιστολόγιου, οι οποίες δεν είναι γνωστές γιατί δεν έχουν βγει και δεν έχει κανένα νόημα να βγουν σε «δημόσια θέα». 

Έχουμε επίσης διαφωνία, κατά καιρούς, και με όσους σχολιάζουν αβασάνιστα αναφορές ή αναρτήσεις κάποιου από εμάς που δεν τους είναι αρεστές. 

Προσπαθούμε να βρούμε τρόπους να καταλάβουμε τις ρίζες όλων αυτών των αντιθέσεων. Πιστεύουμε ότι τα πράγματα έχουν πάντοτε πιο βαθιές αιτίες από αυτές που φαίνονται. Και προσπαθούμε, επίσης, να διακρίνουμε και να ξεχωρίσουμε τις αντιθέσεις που μπορεί να είναι γόνιμες από εκείνες που δεν είναι −διότι, ασφαλώς, δεν είναι όλες οι διαφωνίες γόνιμες!−, ώστε να προωθήσουμε τις πρώτες και ν' αφήσουμε στην άκρη τις δεύτερες.

Δεν είναι απαραίτητο να το έχουμε πετύχει όσο θα θέλαμε, ή θα έπρεπε, και μάλιστα είναι πολύ πιθανόν η προσπάθεια μας αυτή να μας οδηγεί κάποιες φορές σε λανθασμένους δρόμους.

Σε ό,τι αφορά τη συγκεκριμένη διαφωνία μας με τις τελευταίες αναρτήσεις του φίλου μας Β.Η., αυτό που έχουμε να πούμε είναι ότι σε κάθε περίπτωση οι εξιδανικεύσεις μάς βρίσκουν βαθύτατα αντίθετους. Τόσο η εξιδανίκευση του Παρόντος, στην οποία επιδίδονται οι λάτρεις του υπάρχοντος και οι απολογητές της κυρίαρχης τάξης πραγμάτων, ή η εξιδανίκευση του Μηδενός, στην οποία επιδίδονται ολοένα και περισσότερο οι ψευτοεπαναστάτες και οι χαλαροκομφορμιστές του σήμερα, όσο και η εξιδανίκευση του Παρελθόντος, είτε πρόκειται για τις λεγόμενες «πρωτόγονες κοινωνίες», τους αρχαίους πολιτισμούς, το Βυζάντιο, τους κάθε λογής «πρώτους λαούς», το Διαφωτισμό, τη Γαλλική επανάσταση, το παλιό επαναστατικό κίνημα, κ.ο.κ.

Ας το ξεκαθαρίσουμε. Δεν απορρίπτουμε καθόλου την ιδέα μιας ερευνητικής αναψηλάφησης του ιστορικού παρελθόντος, ούτε την ιδέα ότι περασμένες ιστορικές στιγμές και απόπειρες μπορούν να δώσουν υλικό σοβαρής έμπνευσης για το σημερινό αγώνα για μια καλύτερη κοινωνία. Απορρίπτουμε την εξιδανίκευσή τους και με αυτό εννοούμε: την ιδέα ότι υπήρξε ή υπάρχει μια παγιωμένη στιγμή στην ιστορία (όπου κι αν τοποθετεί κανείς αυτή την ιδανική του στιγμή, ακόμα και στο Παρόν) κατά την οποία η ανθρωπότητα βρισκόταν ή βρίσκεται πάνω στη γραμμή του Ιδανικού (όπως κι αν το ορίζει κανείς αυτό)∙ και την συνακόλουθη ιδέα που λέει ότι, ο βαθύτερος λόγος που φτάσαμε στη σύγχρονη αλλοτρίωση, υποτίθεται πως βρίσκεται στο ότι οι άνθρωποι (ή οι τάδε λαοί) εγκατέλειψαν αυτό που ήταν «κάποτε», μια περασμένη «γνησιότητα» −μια ιδέα που δυστυχώς διατρέχει τις τελευταίες αναρτήσεις του φίλου μας Β.Η.

Ο λόγος που απορρίπτουμε αυτές τις εξιδανικεύσεις, είναι διπλός:

Από τη μια μεριά, επειδή θεωρούμε ότι δεν γονιμοποιούν το διάλογο και την ερευνητική προσπέλαση των προβλημάτων, αλλά απεναντίας τείνουν να παγιώνουν άγονες διαφωνίες μεταξύ εξιδανικευτικών και εξιδανικευμένων «ιστορικών σχημάτων», όπως π.χ. αυτές μεταξύ «αρχαιολατρών-βυζαντινολατρών», ή μεταξύ «πριμιτιβιστών-τεχνοφρικιών», που ανά καιρούς έχουμε δει να απασχολούν θορυβωδώς, όσο και αδιέξοδα, διάφορες μειοψηφίες και «χώρους».

Από την άλλη, επειδή θεωρούμε αυτές τις εξιδανικεύσεις συνολικά (είτε του Παρόντος, είτε του Μηδενός, είτε του Παρελθόντος) σαν μια εκδήλωση της κρίσης ταυτότητας, από την οποία πάσχει στο έπακρον ο «μεταμοντέρνος» άνθρωπος των καιρών μας -και δεν είναι ότι δεν κατανοούμε αυτή την κρίση, ούτε ότι δεν πάσχουμε κι εμείς από αυτήν (κανείς μας άλλωστε δεν υπάρχει «έξω από τον καιρό του»), αλλά το ότι τη θεωρούμε σαν μέρος του προβλήματος και όχι της λύσης. 

Προσοχή όμως: Δεν απορρίπτουμε τα εξιδανικευτικά σχήματα προτιμώντας, αντ’ αυτών, το «ασχημάτιστο» και τη «ρευστότητα» στην οποία ρέπουν, εξίσου εξιδανικευτικά, ένας ξεχειλωμένος σκεπτικισμός κι ένας μεταμοντέρνος «κονστρουκτιβισμός» («τα πάντα είναι κατασκευές», «δεν υπάρχουν γεγονότα, υπάρχουν μόνο ερμηνείες»), που, αν προς στιγμήν απελευθέρωσαν κάποτε κάποιο δυναμικό, σήμερα δεν αντικατοπτρίζουν παρά τη γενικευμένη στοχαστική νωθρότητα, την καταφυγή στις «αποδομητικές» ευκολίες και την απροθυμία για εκπομπή σαφούς στίγματος με την αντίστοιχή του δέσμευση. Απορρίπτουμε τόσο τις εξιδανικευτικές σχηματοποιήσεις όσο και τις ασχημάτιστες ρευστότητες, διότι υποστηρίζουμε την ανάγκη για μια θεωρητική αποσαφήνιση των προβλημάτων, τέτοια που να ευνοεί την επιχειρηματολογία και το διάλογο, αποθαρρύνοντας τόσο τα «σολαρίσματα» όσο και τα «μπετοναρίσματα» του λόγου.

Έπειτα από όλες αυτές τις διευκρινήσεις ελπίζουμε λοιπόν να έγινε κατανοητό, όχι μόνο τ' ότι διαφωνούμε με το σκεπτικό των τελευταίων αναρτήσεων του φίλου μας Β.Η., αλλά και το ότι δεν πρόκειται ν' αντιμετωπίσουμε αυτή τη διαφωνία μας με όρους που ταιριάζουν καλύτερα σε παλαιοκομματικές «μπετόν-αρμέ» αντιλήψεις του συλλογικού και της διαχείρισης των αντιθέσεων. Όσους περίμεναν κάτι τέτοιο από εμάς, θα τους απογοητεύσουμε. Όπως και όσους περίμεναν ότι, στο όνομα μιας αφηρημένης «ενότητας», δεν θα εκδηλώναμε τη διαφωνία μας προς απόψεις που θεωρούμε ότι δεν προάγουν το διάλογο και τον κοινό στοχασμό.

Ο καθένας μας θα διατηρήσει το δικαίωμά του να επιλέγει τα θέματά του και να διατυπώνει εδώ τις όποιες απόψεις του.  Ταυτόχρονα, ελπίζουμε πως ο καθένας θα διατηρήσει επίσης και την υποχρέωσή του να μην μετατρέψει αυτό εδώ το ιστολόγιο σε βήμα ατομικής αυτοέκφρασης διαφωνιών που έχουν επανειλημμένα αποδειχτεί άγονες.

Σε τελική ανάλυση, σε κάθε συμπόρευση το ενδεχόμενο μιας ρήξης είναι πάντοτε ανοικτό, όπως όμως και η φροντίδα αποφυγής της. Από όλες τις πλευρές.

Λυγκέας
Hollowsky




10 σχόλια:

  1. Θεωρώ απαράδεκτο να κάνετε ολόκληρη ανάρτηση για τέτοια θέματα! Μερικοί αντέδρασαν σε όποιες απόψεις με απαράδεκτο επίσης ύφος αλλά αυτό είναι συνηθισμένο στα ιστολόγια και δεν θα έπρεπε να ταραχτείτε τόσο! Αρκούσε να απαντήσετε από κάτω όπως προβλέπεται .....Ισχυρίζεστε ότι δεν διαχειρίζεστε τις διαφωνίες με τον παραδοσιακό τρόπο " εξοστρακισμός, η γκιλοτίνα, η εξορία, ο εμφύλιος, η φίμωση, η διαγραφή, η αποπομπή και η διαπόμπευση είναι οι πιο συνηθισμένοι τρόποι που οι άνθρωποι επέλεξαν να λύσουν αυτόν το Γόρδιο δεσμό" αλλά τελικώς τους επιλέγετε! Κρίμα! Οσο για τις εξιδανικεύσεις που απορρίπτετε μάλλον πίσω από κάποια άλλη κρυφή εξιδανίκευση κρύβεστε που δεν τολμάτε να αναφέρετε και πρώτη πρώτη η εικόνα που δίνει αυτό το ιστολόγιο! Θέλετε να πηγαίνετε συντεταγμένοι, αυτό βλέπω ενώ εμένα μου αρέσουν τα σολαρίσματα ιδίως όταν ενοχλούν επειδή ο σολίστ είναι καλός. Οσο για την "θεωρητική αποσαφήνιση" ΜΗΝ ΣΠΑΜΕ Τ ΑΥΓΑ ευχαριστώ έχουμε πήξει! Προσοχή! Είμαι υπέρ της αυτοέκφρασης που φέρει γόνιμο διάλογο ΚΑΙ δεν υπάρχει "κοινός στοχασμος" - αυτό το τελευταίο δε βρωμάει απαίσια. Επίσης Προσοχή ! Το ενδεχόμενο της ρήξης να το προτιμήσετε γιατί αν είναι να φιμωθει ο Β.Η εμείς θα χάσουμε τελικά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. @ Μπετόν Αρμέ,

    σωστά διάλεξες αυτό το ψευδώνυμο, διότι όπως φαίνεται εννοείς ότι δεν έχουμε το δικαίωμα και είναι απαράδεκτο να εκφράζουμε εδώ τις διαφωνίες μας σε μια ανάρτηση, η οποία εξέφρασε μια άποψη με την οποία ο συγγραφέας της γνώριζε πολύ καλά ότι είχαμε κεντρική διαφωνία. Μπετόν-αρμέ λοιπόν, αλλά μονόπαντα. Συγχαρητήρια! Και διπλά συγχαρητήρια που συμπέρανες ότι με την δημοσιοποίηση της διαφωνίας και από τη δική μας πλευρά, επιλέξαμε φίμωση της άλλης πλευράς! Ήθελε προσπάθεια, αλήθεια, για να βγάλει κανείς ένα τέτοιο συμπέρασμα. Γιατί δεν το λες πιο απλά; "Δεν έχετε δικαίωμα να διαφωνείτε με τον Β.Η. παρά μόνο ... από κάτω, όπως προβλέπεται". Ωραίο.

    Τετ Ιουν 10, 03:02:00 μ.μ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Λέτε "Ο εξοστρακισμός, η γκιλοτίνα, η εξορία, ο εμφύλιος, η φίμωση, η διαγραφή, η αποπομπή και η διαπόμπευση είναι οι πιο συνηθισμένοι τρόποι" και αυτό που κάνατε κι οι δύο, ότι δηλαδή σηκώσατε μια ανάρτηση κατευθείαν που δηλώνει την αντίρρησή σας και την κάνετε, απαξιώνοντας έστω κι ένα σχόλιο- εκτός του ενός συγκαταβατικού, σε προσβλητικό βαθμό, σχολίου του hollowsky- στα κείμενα του Β.Η στην ουσία πετώντας έξω τον Β.Η. μιας και την ελάχιστη αξιοπρέπεια να έχει, που την έχει, θα αποχωρήσει. Άλλωστε τι άλλο μπορεί να κάνει όταν η διαφωνία είναι σε τέτοιο βαθμό και ταυτόχρονα μειοψηφεί. Η πράξη σας τον καθιστά αυτόματα "της προσκολλήσεως"
    Είναι λοιπόν καθαρή κίνηση εξοστρακισμού, αποπομπής και διαγραφής.
    Πολιτικά είναι μια πράξη θάρρους και διαύγασης, να το πούμε κι αυτό, μιας και τα κείμενα του Β.Η που κανατε προφανές πως αναρτήθηκαν περιφρονώντας την γνώμη σας, είναι επιεικώς απαράδεκτα.
    ----

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. @ Θανάση,

    είπαμε στον "μπετόν αρμέ" ότι θέλει ... κόπο για να βγάλει κανείς από την ανάρτησή μας το συμπέρασμα ότι επιλέξαμε "εξοστρακισμό", κ.τ.τ.. αλλά εσύ δεν τρώγεσαι. Γιατί θέλει καλπάζουσα και ολίγον τι αρρωστημένη φαντασία για να βγάλει κανείς το συμπέρασμα ότι υπάρχει, εκ μέρους μας, προσβολή της αξιοπρέπειας (!!!) του φίλου μας με την ανάρτησή μας. Έλεος! Σε κάθε περίπτωση, κανείς μας -και εννοώ και τους τρεις του ιστολογίου- δεν φοβάται τη διαφωνία. Και σίγουρα λιγότερο απ' όλους μας τη φοβάται ο φίλος μας Β.Η.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Απεσταλμένος ΕβραίωνΤετ Ιουν 10, 08:55:00 μ.μ.

    Αρον, Αρον, σταύρωσον αυτόν

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Μια πολύ ωραία ιστορία....

    Ο Χότζας βαδίζει σε ένα δρόμο με την γυναίκα του ,η οποία είναι καβάλα σε ένα γαϊδούρι.Τους συναντά κάποιος περαστικός και σχολιάζει: Κοίτα τι αναίσθητη γυναίκα,είναι καβάλα στο γαϊδούρι και ο άντρας της πάει περπατώντας. Ο Χότζας ευαισθητοποιείται από το σχόλιο και λέει στη γυναίκα του: Γυναίκα κατέβα, για να ανέβω στον γάιδαρο. Προχωρώντας συναντούν άλλον περαστικό ο οποίος σχολιάζει: Για δες έναν άντρα που αναγκάζει την γυναίκα του να περπατά και αυτός καβαλικεύει σαν κύριος. Ο Χότζας ευαισθητοποιείται ξανά, κατεβαίνει από το γαϊδούρι και συνεχίζουν τον δρόμο τους περπατώντας.
    Στη συνέχεια συναντούν τρίτο περαστικό ,ο οποίος γελώντας σχολιάζει :Για δες κάτι βλαμμένους που περπατούν, ενώ μπορεί κάποιος από τους δύο να καβαλήσει το υποζύγιο τους.
    Ο Χότζας σκέφτηκε το όλο περιστατικό και είπε στη γυναίκα του : Αγαπημένη μου, καβάλησε τον γάιδαρο και ότι και να ακούσεις στη συνέχεια μην δώσεις σημασία.
    Ευτυχώς για τον Χότζα δεν έγραφε σε μπλόγκ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Συνωμοσιολογία: ένας άνθρωπος «μοντάρισε μια διδασκαλία σε συνεκτική θρησκεία», «σχεδιασμένη για να στηρίζει μια αυτοκρατορία», κι ένας άλλο άνθρωπος «έφερε την πρωτεύουσά του ανατολικά για ν’ αλλάξει τη θρησκεία σε μια αυτοκρατορία», «οι φιλοσοφικές σχολές έπρεπε να κλείσουν και γι’ αυτό άφησαν τον Αλάριχο να γκρεμίζει» (λες κι οι τότε Ρωμαίοι του άνοιξαν απλά τις πόρτες και δεν πολέμησαν εναντίον του Αλάριχου, ούτε και ηττήθηκαν από αυτόν) …

    Φυλετισμός: «λες κι ο Έλληνας ήταν ξεβράκωτος φράγκος», «επειδή ο Μαρξ ήταν Εβραίος γι’ αυτό φαντάστηκε το προλεταριάτο σαν περιούσιο λαό» (κι ο Λένιν, ο Στάλιν και οι μυριάδες προλετάριοι που αγκάλιασαν αυτή τη θεωρία, ήταν κι αυτοί Εβραίοι γι’ αυτό και την πίστεψαν; Ή μήπως τους τη «φόρεσαν» κι αυτή όπως, λέει, φόρεσαν το χριστιανισμό στους Έλληνες;) …

    Διαστρέβλωση των ιστορικών δεδομένων: τα είπε ο σχολιαστής που υπογράφει «Ιστορικός» και δεν είναι τα μόνα …

    Πρόχειροι αυτοσχεδιασμοί ώστε να βολευτεί η θεωρία του συγγραφέα: π.χ. ότι οι Έλληνες «σωστά ονομάζονταν Εθνικοί», ενώ οι ίδιοι ποτέ δεν αυτοπροσδιορίζονταν έτσι, απεναντίας έτσι προσδιόριζαν οι Εβραίοι τους μη-Εβραίους…

    … ειλικρινά τέτοια πράμματα δεν τα περίμενα από τον Β.Η. Μεγάλη απογοήτευση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτό για τον Αλάριχο καταγράφεται και στις ιστορικές απροσεξίες του αρθρογράφου Β.Η. Οι Γότθοι δεν είχαν εισβάλλει στην Ελλάδα πρώτη φορά με τον Αλάριχο (το 396, δηλαδή στα χρόνια του "Βυζάντιου"). Είχαν εισβάλλει και ρενάμισυ αιώνα πριν, στα χρόνια της "καθαρής" ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, προκαλώντας τρομαχτικές καταστροφές. Μάλιστα το 267 πυρπόλησαν κι ολόκληρη την Αθήνα κι έβαλαν φωτιά στον Παρθενώνα. Λέτε ο τότε αυτοκράτορας Γαλληινός, που ήταν και φιλόσοφος, να τους "άφησε"; Αυτά δεν λέγονται, όχι και να γράφονται κιόλας.

      Διαγραφή
  8. Λυγκέας και Hollowsky, πέρα από την εσωτερική διαφωνία του μπλογκ σας (που δεν έχει γενικότερο ενδιαφέρον), αυτό το κείμενό σας έχει αξία γιατί ξεκαθαρίζει τους όρους με τους οποίους θα μπορούσε να γίνει μια καλή συζήτηση κι ανταλλαγή επιχειρημάτων. Ορίζει εξαιρετικά την εξιδανίκευση και δείχνει πόσο αυτή υπονομεύει κάθε συζήτηση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Λυγκέας και Hollowsky, νομίζω πως η σχετική σας ανάρτηση δημιουργεί ένα υπόδειγμα.
    Τα περισσότερα ζητήματα είναι ζητήματα συμπεριφοράς και στάσης απέναντι σε όσα μας συμβαίνουν. Συγχαρητήρια τουλάχιστον για αυτό. Η διασταση της φιλίας που επιχειρεί να καταλάβει μέρος του δημόσιου χώρου, είναι άκρως προβληματική ειδικότερα όταν αυτή δεν παρουσιάζεται συντεταγμένα και με πλαίσιο.
    Κατα τα άλλα όπως οι υπόλοιποι αναγνώστες σας έτσι κι εγώ λυπάμαι για την το κλείσιμο του ιστολογίου αλλά το αδιέξοδο είναι προφανές.
    Να' στε καλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

ΠΡΟΣ ΥΠΟΓΕΙΟ (με προσοχή να μη χτυπήσετε το κεφάλι σας!)

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...