Σάββατο 22 Δεκεμβρίου 2012

Μη Τόποι




Διεθνή Αεροδρόμια, Εμπορικά Κέντρα, Super-Market, Πολυκαταστήματα, Εύπορα Προάστεια, μεγα-χώροι της Οργανωμένης Διασκέδασης.
    Όλα, μη τόποι – προκατασκευασμένες ατμόσφαιρες όπου οι συναντήσεις έχουν τεθεί υπό έλεγχον, οι σκέψεις είναι καθ’ υπαγόρευσιν, τα συναισθήματα υποβάλλονται, οι συμπεριφορές είναι προκαθορισμένες.
    Μη τόποι, όπου η ζωή και οι αλήθειές της δεν τίθενται και αν, κατά παράβασιν, κάτι τέτοιο συμβεί αποτελεί μιά ανωμαλία και σκάνδαλο που πρέπει ευθύς να διορθωθεί. Τόποι όπου ο άνθρωπος είναι απών έχοντας υπαχθεί σε ένα μηχανικό σχέδιο.
    Θα μπορούσα να ακριβολογήσω ακόμα περισσότερο αν έλεγα ότι εκεί ο άνθρωπος γίνεται μονοδιάστατος. 
    Αν οι παραπάνω τόποι είναι κραυγαλέα  παραδείγματα ενός φαινομένου που συνεχώς εξαπλούται, ένα στριπτηζάδικο είναι επίσης ένας μη τόπος όπως και ένα  living room όταν είναι ανοικτή μια τηλεόραση αποκτά κάποια χαρακτηριστικά τους.
   
    Μέσα σ’ ένα οποιοδήποτε απ’ αυτά τα μέρη, μιά συζήτηση για το Μέλλον του Κόσμου ή για τα μυστήρια της ζωής θα έμοιαζε παράταιρη.
   
    Μεγάλο εμπορικό κέντρο βόρεια του κέντρου της Αθήνας, μιάς πόλης που βρίσκεται υπό μετάλλαξιν. Ολόγυρα, νοσοκομειακές «μονάδες» ξενοδοχειακού τύπου, κατάφωτα πάρκινγκ μες την ψιλή βροχή και πέρα τα τόξα που στεφανώνουν το μνήμα της πάλαι ποτέ Ολυμπιακής Ιδέας.
    Παιδιά καθαρά, καλά θρεμμένα πάνε κι έρχονται «ξοδεύοντας» χρόνο και χαρτζηλίκι, προστατευμένα από τους παιδόφιλους. τους εμπόρους ναρκωτικών, τη σκληρότητα των συνομηλίκων τους, την αποπλάνηση από ιδέες που γοητεύουν και το κακό συναπάντημα.
    Μαμάδες διακριτικά αλλά επιμελώς μακιγιαρισμένες μπαινοβγαίνουν σε καταστήματα, διαβαίνοντας φωτοκύτταρα ενώ ηλεκτρικά καμπανάκια ηχούν, ξοδεύοντας μισθούς και μηνιαίες αποδοχές.
    Μπαμπάδες βηματίζουν αργά με τα χέρια απιθωμένα στη λαβή του καροτσιού. Αφήνουν το βλέμμα να πλανηθεί πάνω σε μιά θάλασσα από βιτρίνες, φώτα και κυλιόμενες σκάλες.
    Φτωχοδιάβολοι  μάταια προσπαθούν να ξοδέψουν χρόνο, χρόνο που κουράζει, χρόνο βασανιστικό, χρόνο ανεξάντλητο, αδύνατον να ξοδευτεί. Παντού το πλήθος στροβιλίζεται. Μέσα σε φώτα χιλιάδων watt και μουσική που σκοπό έχει όχι ν΄ ακούγεται αλλά να ενσταλάζεται και να «υποστηρίζει» κινείται μιά ζωντάνια σχεδόν πένθιμη. Παντού υπάλληλοι που καλοσωρίζουν, που εξυπηρετούν, που ευχαριστούν, που ξεπροβοδίζουν, που αποχαιρετούν, άγρυπνα εποπτευόμενοι από κάμερες και διαρκώς αξιολογούμενοι.
     Με κάθε καλοσώρισμα, με κάθε «παρακαλώ πως μπορώ να εξυπηρετήσω?» με κάθε «ευχαριστώ» και κάθε «να’ στε καλά», με κάθε αναγγελία της τιμής, με κάθε τρόπο σου λένε πό-σο μα-λά-κας είσαι!  
     Συναντήσεις διευθυντών πωλήσεων, υπευθύνων ασφαλείας, διευθυντών προσωπικού, σεκιουριτάδων, δημοσιοσχεσιτών, διαφημιστών, συμβούλων επιχειρήσεων, ειδικών «τεχνικής υποστήριξης», ψυχολόγων, ειδικών της διασκέδασης, ειδικών «επικοινωνίας», όπου κανείς δεν αγγίζει κανέναν παρά με μιά φευγαλέα χειραψία που δεν αφήνει κανένα ψυχικό ίχνος στην παλάμη.
    Συσκέψεις και συναντήσεις κάτω από την αδιάκοπη πίεση ενός τυρρανικού χρόνου  που όμως συνεχίζονται μέσα από τα δίκτυα κινητής τηλεφωνίας και e-mail. Η  «επιστήμη» του μάρκετινγκ σε πλήρη εφαρμογή.
    Κλιματιστικά, μοκέτες, γυαλιστερά δάπεδα, ψευδοροφές, καλυμμένα καλώδια, τουαλέτες που καθαρίζονται ανελλιπώς, ένας κόσμος που εξόρισε τη φτώχεια που δεν πάυει να γρατζουνάει τα τζάμια.
    Και υπάλληλοι που τρέχουν, που σκύβουν, που σπρώχνουν, που τραβούν, που ανασύρουν, που χαμογελούν και ο ιδρώτας τους είναι πάντα κρύος.
    Ένας κόσμος υψηλά στρατιωτικοποιημένος όπου πίσω από την ανεμελιά κρύβεται το κέρδος, ο έλεγχος και η πιο σκληρή δουλειά. 
    Χώροι διαρκώς φυλασσόμενοι-βιντεοσκοπούμενοι, και σε συνεχή μετάπλαση. Η γλώσσα δεν κρύβει το γεγονός – έρευνα αγοράς, διαφυγόντα κέρδη, πλάνο επιχειρήσεων, μονάδες, target group, στόχευση, δείκτης ασφαλείας, στρατηγική, τακτική, πεδίο κ.ο.κ.
    Όμως όλα κυλούν σε μιά ατμόσφαιρα επίπλαστης ευγένειας, η οποία είναι ακριβώς το «μοντέρνο στυλ», που για να εμπεδωθεί χρειάστηκε μιά εκπαίδευση υπαλλήλων η οποία περιελάμβανε  «course χαμόγελου» - αφού το να λες τα ψέμματα με χάρη αποδείχτηκε το πλέον προσοδοφόρο.

    Και πρέπει να είσαι πλήρως ενσωματωμένος και περιχαρακωμένος, για να μπορείς να παραβλέπεις όλα αυτά και να καμώνεσαι τον ικανοποιημένο.
    Όντως αυτό που προκαλεί ερωτήματα είναι, πώς ο άνθρωπος του καιρού μας γίνεται αυτόβουλα επισκέπτης τέτοιων σκηνικών ομαδικής πειθαρχίας και θήραμα τέτοιων πρακτικών και συνεργάζεται στη διατήρηση μιάς κάλπικης ευδαιμονίας. Και δεν είναι μόνο ότι η σύγχρονη κολακεία έκανε, με την βοήθεια των ψυχολόγων, αξιόλογα βήματα αλλά πρέπει να είναι βαθιά η δίψα τού σύγχρονου πληβείου να τού φερθούν σαν να ήταν άρχοντας. Γιατί ο ψυχικός πυρήνας των μη τόπων είναι η επίφαση και η υποκρισία. Καθόλου παράξενο λοιπόν που κυριαρχεί ένας φόβος λεπτός και αδιόρατος σαν τον υπερίτη.

    Και παντού το απλανές βλέμμα και ένα χαμόγελο σχεδόν μορφασμός.

    Κανείς δεν μοιάζει  να πηγαίνει πουθενά, όλοι μοιάζουν να φεύγουν. Σαν κάτι να έχει συντελεστεί. Η κυριαρχία του νεκρού πάνω στο ζωντανό, το οποίο κάθε φορά που προσπαθεί να ανασυγκροτηθεί σαν ζωντανό υπόκειται στη διάλυση. Ένας κόσμος διαίρεσης. Μιά σύγχρονη εκδοχή του Άδη.
   
    Οι μη τόποι είναι τόποι στοιχειωμένοι. Μόνο και μόνο η Ύβρις της σύλληψης και κατασκευής τους γνέφει προς την καταστροφή να πλησιάσει.
     Η τρομοκρατία στοιχειώνει τα αεροδρόμια. Ο μασκοφορεμένος ληστής, ο ξένος, ο εισβολέας και το φάσμα του όχλου στοιχειώνουν τα προάστια και τα «σύγχρονα σπίτια». Η πυρκαγιά και ο παρανοϊκός  δολοφόνος - που στη φαντασία του δεν  βλέπει  και δεν σκοτώνει ανθρώπους αλλά καταστρέφει ανθρώπινες κούκλες – στοιχειώνουν τους αχανείς χώρους της οργανωμένης διασκέδασης.

    Οι σύγχρονες αγορές, όπως και οι υπόλοιποι μη τόποι, διαρκώς αποκεντρώνονται, για την ακρίβεια εκρήγνυνται προς αέναα διαστελλόμενες περιφέρειες πόλεων-πόλεων που πρέπει διαρκώς να απονεκρώνονται- και συνδέονται μεταξύ τους με νέες αρτηρίες ταχείας κυκλοφορίας. Είναι η δόξα της πολεοδομίας.
    Χώροι τεχνολογικής αυταρέσκειας υποβάλλουν ένα δέος σχεδόν θρησκευτικό και γίνονται ναοί όσο η τεχνολογία και το εμπόρευμα έγιναν θεοί.
    Μιά εικόνα καθαρότητας, μιά ονειροφαντασία του άσπιλου και του αμόλυντου που ενδόμυχα ποθεί την βεβήλωση.
    Μέσα στις ομοιόμορφες, ευδιάθετες μουσικές και τις υπνωτικές αναγγελίες μεγαφώνων κυοφορείται ο εμπρησμός και η λεηλασία.

    Ένας κόσμος που τρέμει και φοβάται την εξαγγελθείσα και διαρκώς αναβαλλόμενη καταστροφή και ταυτόχρονα ονειρεύεται και εύχεται κρυφά το χαμό και το τέλος του.


                                                                                                
                                                                                                  Β.Η.

Κυριακή 16 Δεκεμβρίου 2012

Φτώχεια και πλούτος


Η αντίθεση πού χωρίζει αυτές τις δύο λέξεις ,είναι μια αντίθεση πού χωρίζει την κοινωνία  των ανθρώπων  ριζικά  σε όλο το εύρος της . Με πλαίσιο αυτή την αντίθεση, σε όλο το  βάθος της ιστορίας, αναπτύχθηκαν  θεωρίες ,επαναστάσεις ,νευρώσεις, απογοητεύσεις, επιτυχίες ,καταπίεση ,υπεροψία ,πίκρα και απόλαυση. Η φτώχεια και ο πλούτος  ορίζουν την βάση του κοινωνικού προβλήματος ,ενός προβλήματος πού η κοινωνία ενώ το γνωρίζει , αδυνατεί να το επιλύσει.

Είναι αλήθεια ,αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς ,ότι  ζούμε μέσα σε ένα κόσμο πού οποιοδήποτε σοβαρό πρόβλημα έχει τεθεί, εν τέλει δεν μπορεί να λυθεί. Αναδεικνύουμε  λίστες αντιθέτων  ,πού παραμένουν  μέσα στη ιστορία άλυτες και προχωράμε  δίχως  να επιλύουμε τίποτα. Μάλλον το ίδιο κάνουμε και με τους εαυτούς μας, έτσι η κοινωνική διαδικασία είναι απλώς συνέχεια μιας προσωπικής  ανεπάρκειας να δώσουμε λύση σε προσωπικά αλλά και κοινωνικά προβλήματα.

Αν η άποψη σας φαίνεται λίγο υπερβολική, είναι γιατί έχουμε εθιστεί  στο να αποκρύπτουμε τα σοβαρά  και να προχωράμε με την λανθασμένη πίστη ότι θα βρεθεί κάποιος πού θα τα λύσει,λυτρώνοντας μας από τον κόπο πού αυτά απαιτούν για να λυθούν.

Το ότι υπάρχουν φτωχοί και πλούσιοι μάς κληροδοτήθηκε  από την στιγμή πού γεννηθήκαμε . Το βρήκαμε μπροστά μας  σαν δεδομένο της  κοινωνίας . Όταν ρωτάγαμε τους γονείς μας  για το θέμα παίρναμε απαντήσεις κλισέ ,πού σκοπό είχαν να κρύψουν το πρόβλημα ,επειδή και αυτοί έτσι το βρήκαν και ποτέ δεν  έλυσαν το αίνιγμα. Μεγαλώνοντας,  αυτό πού κάναμε ήταν να το συντηρήσουμε  σαν  κατάσταση ,είτε όντας πλούσιοι απολαμβάνοντας τα πλεονεκτήματα του πλούτου μας, είτε ως φτωχοί ,με γκρίνια και μιζέρια για όσα η ζωή δεν μας  απέδωσε. Όσοι από μας ήταν περισσότερο «ευαίσθητοι» φρόντισαν να προσεγγίσουν  θεωρίες πού θα λύτρωναν δήθεν τους ανθρώπους  από την φτώχεια αποκαθιστώντας μια άλλη τάξη  μέσα στη κοινωνία, σπάζοντας τα μούτρα τους  μπροστά σε μια γενικότερη απάθεια  πού αντιμετώπιζε το πρόβλημα ως αναγκαίο κακό.

Το πρόβλημα της φτώχειας και του πλούτου είναι ομολογουμένως  σύνθετο και γίνεται ακόμα πιο σύνθετο από την θέση που το κοιτάς. Η ευαισθησία και η αναισθησία  το προσεγγίζουν, αλλά δεν το επιλύουν . Αντιθέτως ,μπορεί ,σε τελευταία ανάλυση, να το συσκοτίζουν . Επίσης η προπαγάνδα της κάθε πλευράς εντείνει την ένταση  και αποκλείει την λύση.

Όταν το ζήτημα τραβιέται στα άκρα, η κοινωνία βρίσκεται σε κατάσταση εμφύλιας σύρραξης. Όσοι υπέφεραν μέσα στη φτώχεια, μισούν  εκείνους πού καθησυχάσθηκαν μέσα στις απολαβές  του πλούτου τους . Ενδιάμεσα βρίσκεται η Εξουσία πού συνηθέστερα ,για να μη πούμε πάντα ,εξυπηρετεί τα συμφέροντα του πλούτου ,μια πού πλούτος σημαίνει την δύναμη να επιβάλλεις τη άποψη σου σαν την άποψη πού δεν επιδέχεται αντίρρηση.

Η  κρίση πού περνάμε σήμερα στην Ελλάδα ,στην Ευρώπη και στην κοινωνία του πλανήτη εν γένει ,δεν είναι παρά  η διόγκωση  της αντίθεσης ανάμεσα στη φτώχεια και στο πλούτο. Όταν η ψαλίδα μεγαλώνει ,η κοινωνία  βρίσκεται σε βρασμό. Αντιμετωπίζει ξανά ότι έχει αφήσει  άλυτο ,αδιευκρίνιστο και ασαφές.

Ότι νοείται ως πλούτος δεν είναι παρά μια απίστευτη συσσώρευση δραστηριότητας πού έχει σαν μέσο το χρήμα. Το χρήμα δεν είναι ο στόχος αυτής της δραστηριότητας . Ο στόχος είναι η δύναμη και η αυτοτέλεια πού απορρέει από την δύναμη. Ο στόχος είναι να μπορείς να ελέγχεις όσους περισσότερους μπορείς, με σκοπό να τους κάνεις  να δουλεύουν για την μονοδιάστατη δραστηριότητα πού υπηρετεί ο πλούτος. Για τον πλούσιο ο κόσμος δεν  έχει την ποικιλία και τα χρώματα πού αντικειμενικά έχει. Σκοπός του πλούσιου είναι να μπορέσει να υποτάξει  την ποικιλία στη δραστηριότητα του, δραστηριότητα πού μπορεί να του αποφέρει δύναμη, δύναμη που στη συνέχεια θα χρησιμοποιήσει για να πείσει και εν τέλει να επιβάλλει  ότι είναι η μοναδική δραστηριότητα για την οποία θα άξιζε κανείς να ζει.

Όποιος δεν θα επιλέξει την συγκεκριμένη δραστηριότητα αναγκαστικά θα περιπέσει στη φτώχεια.  Οτιδήποτε δεν είναι συνδεδεμένο με την συγκεκριμένη δραστηριότητα  αλλά και με τα μέσα και τους τρόπους πού την πραγματώνουν οδηγεί σε φτώχεια. Μάλιστα όταν σχεδόν όλες οι πλευρές της ζωής είναι μέρος της, τότε το πρόβλημα γίνεται ασφυκτικό. Αλλά η φτώχεια δεν εξαντλείται μόνο  στη στέρηση των αγαθών και της δύναμης . Επεκτείνεται στο να αντιλαμβάνεται ο φτωχός  την ίδια την ζωή , σαν να είναι μόνο η δραστηριότητα του πλούσιου .Αυτή είναι η τελική νίκη του πλούτου πάνω στη φτώχεια . Όταν η ιδέα του πλούτου για το πώς είναι ο κόσμος ,να είναι και ιδέα του φτωχού .

Όσο ο φτωχός εξακολουθεί να ψήνεται ότι ο πλούτος  είναι  αυτό πού πρέπει να επιτύχει ,θα διαλέγει όπλα και μέσα πού δεν είναι δικά του, αλλά όποιου θέλει να τον έχει δούλο.

Η δραστηριότητα πού θα βγάλει την κοινωνία από την κρίση δεν είναι αυτή της Ανάπτυξης . Η Ανάπτυξη είναι ακόμα ένα φόρεμα ,για να παρουσιάζει ο πλούτος  την δραστηριότητα του μέσα στη κοινωνία, ψήνοντας την να ακολουθήσει το σχέδιο του.
  • Η ζωή δεν είναι επιδίωξη δύναμης έναντι των άλλων ,η ζωή είναι ένα θαύμα πού η ποικιλία του και οι επεκτάσεις του ξεπερνούν τα στενά όρια των πλαστών αντιθέσεων που κάποιοι δήθεν έξυπνοι προσπαθούν να επιβάλλουν σε όλους μας !!!

Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου 2012

35 Χρόνια χαμένα



                                                          
                              Ο Νοέμβρης ανήκει σε όλους
                              Ο Δεκέμβρης σε κανένα!
                          
                  
                          

    Στην Ελλάδα η κοινωνική και υπαρξιακή κρίση ξέσπασε πριν από την οικονομική.


                        Νοέμβρης του ’73 – Δεκέμβρης του ‘08
              Ανάμεσα στις δύο εξεγέρσεις 35 χρόνια. Μιά γεμάτη γενιά.
    Χρόνια ευτυχίας για το λαό – Χρόνια χαμένα για τους φίλους της ελευθερίας.
  
    Χαμένα και για την κοινωνική δικαιοσύνη, συνθήκη απαραίτητη για την αξιοπρέπεια. Μπορεί να ειπωθεί κι αλλιώς: ο λαός απέλαυσε  δικαιώματα αλλά δεν έζησε την ελευθερία. Γνώρισε παροχές αλλά όχι την δικαιοσύνη. Αποκλείστηκε έτσι από την αξιοπρέπεια.

                               

                            
    Ο Δεκέμβρης ήταν μιά υπόθεση τριάντα χιλιάδων ανθρώπων. Ξαναχάθηκαν μέσα στη μάζα όπως εμφανίστηκαν. Ο υπόλοιπος πληθυσμός παρακολούθησε τα γεγονότα, κανονικά και από απόσταση, με αμηχανία και ανάμικτα  συναισθήματα. Θα μπορούσε να είναι ένα θεατρικό γεγονός.
   Δεν του έλλειψε ούτε η φαντασμαγορία ούτε η φωτογένεια των φευγαλέων πρωταγωνιστών του. Δεν ήταν όμως θεατρικό γεγονός αλλά μιά από τις απότομες στροφές της Ιστορίας που έκανε τους δρόμους θέατρο.

    Μεμιάς έγινε αντιληπτό, και με τρόπο που δεν σήκωνε αμφισβητήσεις, ότι η κοινωνία και η ζωή η ίδια ήταν θεμελιωμένη πάνω σε ρήγμα. Αυτό ακριβώς ξεχάστηκε με επιμέλεια.


    Ο Νοέμβρης μίλησε με χίλια στόματα και χίλιες γλώσσες. Ο Δεκέμβρης ήταν σιωπηλός. Και βιαστικά σκεπάστηκε με σιωπή.
    

                                              
                                              
                                  Υπάρχουν καιροί που οι άδικοι χαίρονται.
                        Και οι τίμιοι άνθρωποι πρέπει να κρύβουν το πρόσωπό τους

                       Υπάρχουν καιροί τόσο παράλογοι που τα λόγια περισσεύουν.
                    Σε τέτοιους καιρούς έκρυψα το πρόσωπό μου και πέρασα στη σιωπή.


                                       Μες τους άσχημους δρόμους
                                   Την πιο σκοτεινή στιγμή του χειμώνα
                                 Μες το τοπίο που κληρονομήσανε από σας
                                                    Βακχεία!
                             
                                    Αλλά οι καιροί ήταν ενάντιοι στη ζωή.
                             Αυτός ο κόσμος υπήρχε μόνο εξολοθρεύοντάς την.
                                 Και ποιος μπορεί να πει πια τι είναι η ζωή?


 
                             Σήμερα τέσσερα χρόνια μετά, οι φίλοι της ελευθερίας
                              πόσο έχουν ορίσει το περιεχόμενο της ελευθερίας?

                             Και οι φίλοι μιας νέας τάξης πραγμάτων
                             πόσο έχουν ορίσει αυτή τη νέα τάξη πραγμάτων?

                             Αλλά μήπως κι εδώ δεν επικρατεί το φαινόμενο
                             της σύγχρονης αταραξίας?
                             Ποιος αντέχει να υπερβεί τον εαυτό του?   
                             Mήπως κι εδώ δεν επικρατεί η ψευδαίσθηση ότι  
                             υπάρχει περιθώριο χρόνου?  

    Αν ο Νοέμβρης ορίζει το πραγματικό τέλος της Δικτατορίας, ο Δεκέμβρης είναι το όριο της Μεταπολίτευσης. Μιάς Μεταπολίτευσης που εξακολουθεί να ζει πέρα από την ληξιαρχική πράξη θανάτου της. Να γιατί η χώρα είναι σε κατάσταση νεκροφάνειας.

    Αν η επί ένα χρόνο παράταση της Δικτατορίας οδήγησε σε καταστροφή στην Κύπρο, η παράταση της Μεταπολίτευσης οδηγεί στο σημερινό αδιέξοδo - και ύστερα σε κάτι χειρότερο.                                                                 


                                                                                              Β. Η

 

Κυριακή 2 Δεκεμβρίου 2012

Ελάτε να ... ξυπνήσουμε!!!


Κατά βάση υπάρχουν δύο ειδών άνθρωποι:

Αυτοί που θέλουν  ο Κόσμος  να παραμείνει παγωμένος  και υποταγμένος μέσα στις ήδη υπάρχουσες και διαμορφωμένες  συνθήκες του, να διατηρήσει τις συνήθειες του, τις αδυναμίες του και τα πλεονεκτήματα του. Επιζητούν να καταστήσουν την μορφή της κοινωνίας αιώνια εγκλωβισμένη  μέσα σε ένα τοπίο σύμβασης με την  υπάρχουσα ροή και δομή της . Αυτοί που συνεχώς ρεαλιστικοποιούν  την υπάρχουσα πραγματικότητα  ερμηνεύοντας την ως απόλυτα αναπόφευκτη και συμπαγή.

Είναι αυτοί που αντιμετωπίζουν επιφυλακτικά και εχθρικά την οποιαδήποτε αλλαγή .

Λέγονται Συντηρητικοί.

Μετά  είναι  η άλλη κατηγορία. Αυτοί που βλέπουν τον Κόσμο ζεστό και ρευστό, με ανάγκη για αλλαγή, εχθρικοί και προβληματικοί με την πραγματικότητα, αντισυμβατικοί, πολλές φορές ονειροπαρμένοι και αναποτελεσματικοί, που ασφυκτιούν  με όσα διαδραματίζονται  μέσα στις συμβάσεις μιας κοινωνίας  αλλά και της προσωπικής τους ζωής και που προσπαθούν να αλλάξουν την κοινωνία  ευελπιστώντας να αλλάξουν και οι ίδιοι μέσα από αυτήν την αλλαγή.

Λέγονται Επαναστάτες.

Στο  περιθώριο αυτών των δύο κεντρικών ομάδων υπάρχει και μια τρίτη ομάδα, που αποτελεί μειονότητα.  Για αυτήν, ο Κόσμος  δεν πρέπει αναγκαστικά ούτε να παραμείνει ίδιος, αλλά ούτε και να αλλάξει διασαλεύοντας  την Τάξη που δεν μπορεί να αντικαταστήσει. Αυτή η ομάδα έχει δώσει  τεράστια έμφαση στη εμβάθυνση  και εκ βάθρων αναδόμηση της εσώτερης δομής  της ανθρώπινης φύσης  μέσα από την κατανόηση του Θεϊκού Σχεδίου.

Λέγονται Μοναχοί.

Συνήθως η μάχη αυτού του Κόσμου  δίνεται ανάμεσα στις δύο πρώτες ομάδες,  αν και σαφώς οι Συντηρητικοί  είναι αυτοί που διοικούν και ορίζουν τα πεπραγμένα .

Γιατί λέγονται όλα αυτά ; Είναι μάλλον ήδη γνωστά  και δεδομένα, αν και με διαφορετική ορολογία τις περισσότερες φορές και με λεπτομέρειες  που μάλλον συσκοτίζουν παρά ξεκαθαρίζουν τα πράγματα.

Αυτό που αξίζει να ειπωθεί,  είναι πως ό,τι είναι ρευστό, ζεστό και υπέρ της αλλαγής, για διάφορες αιτίες συνθηκολογεί και παγώνει, συνθηκολογώντας εν τέλει με την κυρίαρχη και διοικούσα ομάδα. Εξακολουθεί να  έχει μια ροπή προς το διαφορετικό, αλλά ως ανάμνηση, παρ΄όλο που μέσα στη κοινωνία εξακολουθεί να θέλει να εμφανίζεται ως ανατρεπτικό.
Έτσι η μάχη μέσα στη κοινωνία συνεχώς γέρνει προς όφελος  των Συντηρητικών, δίχως ποτέ να σβήσει το όραμα της ανατροπής, γιατί ενώ όλα φαίνονται παγωμένα, κάποιοι έρχονται να λιώσουν τους πάγους  της σύμβασης  αναπτερώνοντας όνειρα και ελπίδες, προοπτικές  και ιδέες, που ενώ η κυρίαρχη ομάδα θέλει να τις εξορίσει στο χώρο του Φανταστικού και του Ανεφάρμοστου, αυτές αποκτούν υπόσταση μέσα στη κοινωνία και θυμίζουν στους ανθρώπους αυτό που ώφειλαν να είναι και να ζουν.

Σίγουρα  δεν ζούμε σε μια τέτοια εποχή αναπτέρωσης και θερμότητας  αλλά μάλλον σε μια εποχή πού διεκδικεί το προνόμιο να τα κάνει όλα  κρύα και σκοτεινά. Σε αυτό συμβάλουν, με διόλου ευκαταφρόνητες προσπάθειες, διάφορα κομμάτια μιας κατά το παρελθόν  ζεστής και μερικές φορές αξιόλογης  δράσης: αριστερά κόμματα, συνδικαλιστικές  οργανώσεις , γκρουπούσκουλα που αναμασάνε κάτι το οποίο ότσν το πρωτοείπαν ήταν σωστό αλλά τώρα είναι παλιό και κρύο, αναρχικοί  πού βρέθηκαν στο αδιέξοδο και έπεσαν στο μηδενισμό, και όλοι εμείς ο «απλός και τιμημένος λαός», τρομάρα μας , που όταν ανοίγουμε το στόμα, χάφτουμε μύγες παχιές και χορταστικές, εξαργυρώνοντας έτσι την νωθρότητα μας .

Οφείλει πλέον να γίνει αντιληπτό, ότι η Συντήρηση έχει σήμερα την απόλυτη διάθεση, τα όπλα και βρίσκει πρόσφορο έδαφος από όλους μας για να κατεβάσει την θερμοκρασία  της κοινωνίας, τροποποιώντας σταδιακά και με μέθοδο τον Κόσμο σε ένα απέραντο παγόβουνο που θα κατοικείται από δούλους, οι οποίοι θα νομίζουν ότι είναι ελεύθεροι.

Οφείλουμε να ξυπνήσουμε!!! Αρκετά με τον ύπνο και τα άλλοθι, αρκετά με την  προσμονή του σκοτεινού εκδικητή  που θα μας λυτρώσει, αρκετά με τους σωτήρες της τσέπης ,αρκετά με όλα αυτά που απλώς μας κλέβουν μια ζωή την οποία δικαιούμαστε να ζήσουμε ως άνθρωποι και όχι ως μαριονέτες  μιας νοοτροπίας που δεν έχει ιερό και όσιο.

Η κοινωνία οφείλει να ζεσταθεί -άλλωστε έρχεται κρύος χειμώνας-  και για να ζεσταθεί, πρέπει ο καθένας από μας να ζεστάνει  την εσωτερική του θερμάστρα, ρίχνοντας τα ξύλα που αυτή χρειάζεται.

  • Καμιά συνθηκολόγηση  με  τον εθισμό στην ιδέα ότι είναι «αναπόφευκτο», λέει, να υπάρχουν άστεγοι,  επειδή τάχα δεν τα βόλεψαν σωστά στη ζωή τους και έφτασαν σε αυτή την θέση.
  • Φανέρωση της έκτασης του φαινομένου των αυτοκτονιών, των ασθενειών και των θανάτων που είναι άμεση συνέπεια της Κρίσης.
  • 'Οχι στο κρύψιμο των ανθρώπων  που αυτή την στιγμή πού μιλάμε, υποφέρουν από έλλειψη των στοιχειωδών πραγμάτων στη ζωή τους, όπως η τροφή και η θέρμανση, των παιδιών που ζουν σε περιβάλλον ανασφάλειας και κατάθλιψης μέσα στα σπίτια τους.
  • Κανένα έλεος για τα ψέματα  του κόμματος της Συντήρησης .

Σίγουρα  όλα αυτά δεν είναι αρκετά, ίσως και να μην είναι τίποτα εν τέλει.

Μάλλον το πιο σημαντικό είναι να είμαστε σταθεροί  στη θέση. ότι θα κάνουμε ό,τι είναι δυνατόν και αναγκαίο για να μην περάσει  η αθλιότητα που έχουν εξαπολύσει μέσα στη κοινωνία.

Σκεφτείτε: κινδυνεύουμε να ξυπνήσουμε σε ένα κόσμο στον οποίο δεν θα ήθελε κανείς μας να ζήσει!!!
Τότε δεν θα υπάρχει άλλοθι για να δικαιολογήσει το ότι επιτρέψαμε να υπάρξει.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...