Σάββατο 22 Δεκεμβρίου 2012

Μη Τόποι




Διεθνή Αεροδρόμια, Εμπορικά Κέντρα, Super-Market, Πολυκαταστήματα, Εύπορα Προάστεια, μεγα-χώροι της Οργανωμένης Διασκέδασης.
    Όλα, μη τόποι – προκατασκευασμένες ατμόσφαιρες όπου οι συναντήσεις έχουν τεθεί υπό έλεγχον, οι σκέψεις είναι καθ’ υπαγόρευσιν, τα συναισθήματα υποβάλλονται, οι συμπεριφορές είναι προκαθορισμένες.
    Μη τόποι, όπου η ζωή και οι αλήθειές της δεν τίθενται και αν, κατά παράβασιν, κάτι τέτοιο συμβεί αποτελεί μιά ανωμαλία και σκάνδαλο που πρέπει ευθύς να διορθωθεί. Τόποι όπου ο άνθρωπος είναι απών έχοντας υπαχθεί σε ένα μηχανικό σχέδιο.
    Θα μπορούσα να ακριβολογήσω ακόμα περισσότερο αν έλεγα ότι εκεί ο άνθρωπος γίνεται μονοδιάστατος. 
    Αν οι παραπάνω τόποι είναι κραυγαλέα  παραδείγματα ενός φαινομένου που συνεχώς εξαπλούται, ένα στριπτηζάδικο είναι επίσης ένας μη τόπος όπως και ένα  living room όταν είναι ανοικτή μια τηλεόραση αποκτά κάποια χαρακτηριστικά τους.
   
    Μέσα σ’ ένα οποιοδήποτε απ’ αυτά τα μέρη, μιά συζήτηση για το Μέλλον του Κόσμου ή για τα μυστήρια της ζωής θα έμοιαζε παράταιρη.
   
    Μεγάλο εμπορικό κέντρο βόρεια του κέντρου της Αθήνας, μιάς πόλης που βρίσκεται υπό μετάλλαξιν. Ολόγυρα, νοσοκομειακές «μονάδες» ξενοδοχειακού τύπου, κατάφωτα πάρκινγκ μες την ψιλή βροχή και πέρα τα τόξα που στεφανώνουν το μνήμα της πάλαι ποτέ Ολυμπιακής Ιδέας.
    Παιδιά καθαρά, καλά θρεμμένα πάνε κι έρχονται «ξοδεύοντας» χρόνο και χαρτζηλίκι, προστατευμένα από τους παιδόφιλους. τους εμπόρους ναρκωτικών, τη σκληρότητα των συνομηλίκων τους, την αποπλάνηση από ιδέες που γοητεύουν και το κακό συναπάντημα.
    Μαμάδες διακριτικά αλλά επιμελώς μακιγιαρισμένες μπαινοβγαίνουν σε καταστήματα, διαβαίνοντας φωτοκύτταρα ενώ ηλεκτρικά καμπανάκια ηχούν, ξοδεύοντας μισθούς και μηνιαίες αποδοχές.
    Μπαμπάδες βηματίζουν αργά με τα χέρια απιθωμένα στη λαβή του καροτσιού. Αφήνουν το βλέμμα να πλανηθεί πάνω σε μιά θάλασσα από βιτρίνες, φώτα και κυλιόμενες σκάλες.
    Φτωχοδιάβολοι  μάταια προσπαθούν να ξοδέψουν χρόνο, χρόνο που κουράζει, χρόνο βασανιστικό, χρόνο ανεξάντλητο, αδύνατον να ξοδευτεί. Παντού το πλήθος στροβιλίζεται. Μέσα σε φώτα χιλιάδων watt και μουσική που σκοπό έχει όχι ν΄ ακούγεται αλλά να ενσταλάζεται και να «υποστηρίζει» κινείται μιά ζωντάνια σχεδόν πένθιμη. Παντού υπάλληλοι που καλοσωρίζουν, που εξυπηρετούν, που ευχαριστούν, που ξεπροβοδίζουν, που αποχαιρετούν, άγρυπνα εποπτευόμενοι από κάμερες και διαρκώς αξιολογούμενοι.
     Με κάθε καλοσώρισμα, με κάθε «παρακαλώ πως μπορώ να εξυπηρετήσω?» με κάθε «ευχαριστώ» και κάθε «να’ στε καλά», με κάθε αναγγελία της τιμής, με κάθε τρόπο σου λένε πό-σο μα-λά-κας είσαι!  
     Συναντήσεις διευθυντών πωλήσεων, υπευθύνων ασφαλείας, διευθυντών προσωπικού, σεκιουριτάδων, δημοσιοσχεσιτών, διαφημιστών, συμβούλων επιχειρήσεων, ειδικών «τεχνικής υποστήριξης», ψυχολόγων, ειδικών της διασκέδασης, ειδικών «επικοινωνίας», όπου κανείς δεν αγγίζει κανέναν παρά με μιά φευγαλέα χειραψία που δεν αφήνει κανένα ψυχικό ίχνος στην παλάμη.
    Συσκέψεις και συναντήσεις κάτω από την αδιάκοπη πίεση ενός τυρρανικού χρόνου  που όμως συνεχίζονται μέσα από τα δίκτυα κινητής τηλεφωνίας και e-mail. Η  «επιστήμη» του μάρκετινγκ σε πλήρη εφαρμογή.
    Κλιματιστικά, μοκέτες, γυαλιστερά δάπεδα, ψευδοροφές, καλυμμένα καλώδια, τουαλέτες που καθαρίζονται ανελλιπώς, ένας κόσμος που εξόρισε τη φτώχεια που δεν πάυει να γρατζουνάει τα τζάμια.
    Και υπάλληλοι που τρέχουν, που σκύβουν, που σπρώχνουν, που τραβούν, που ανασύρουν, που χαμογελούν και ο ιδρώτας τους είναι πάντα κρύος.
    Ένας κόσμος υψηλά στρατιωτικοποιημένος όπου πίσω από την ανεμελιά κρύβεται το κέρδος, ο έλεγχος και η πιο σκληρή δουλειά. 
    Χώροι διαρκώς φυλασσόμενοι-βιντεοσκοπούμενοι, και σε συνεχή μετάπλαση. Η γλώσσα δεν κρύβει το γεγονός – έρευνα αγοράς, διαφυγόντα κέρδη, πλάνο επιχειρήσεων, μονάδες, target group, στόχευση, δείκτης ασφαλείας, στρατηγική, τακτική, πεδίο κ.ο.κ.
    Όμως όλα κυλούν σε μιά ατμόσφαιρα επίπλαστης ευγένειας, η οποία είναι ακριβώς το «μοντέρνο στυλ», που για να εμπεδωθεί χρειάστηκε μιά εκπαίδευση υπαλλήλων η οποία περιελάμβανε  «course χαμόγελου» - αφού το να λες τα ψέμματα με χάρη αποδείχτηκε το πλέον προσοδοφόρο.

    Και πρέπει να είσαι πλήρως ενσωματωμένος και περιχαρακωμένος, για να μπορείς να παραβλέπεις όλα αυτά και να καμώνεσαι τον ικανοποιημένο.
    Όντως αυτό που προκαλεί ερωτήματα είναι, πώς ο άνθρωπος του καιρού μας γίνεται αυτόβουλα επισκέπτης τέτοιων σκηνικών ομαδικής πειθαρχίας και θήραμα τέτοιων πρακτικών και συνεργάζεται στη διατήρηση μιάς κάλπικης ευδαιμονίας. Και δεν είναι μόνο ότι η σύγχρονη κολακεία έκανε, με την βοήθεια των ψυχολόγων, αξιόλογα βήματα αλλά πρέπει να είναι βαθιά η δίψα τού σύγχρονου πληβείου να τού φερθούν σαν να ήταν άρχοντας. Γιατί ο ψυχικός πυρήνας των μη τόπων είναι η επίφαση και η υποκρισία. Καθόλου παράξενο λοιπόν που κυριαρχεί ένας φόβος λεπτός και αδιόρατος σαν τον υπερίτη.

    Και παντού το απλανές βλέμμα και ένα χαμόγελο σχεδόν μορφασμός.

    Κανείς δεν μοιάζει  να πηγαίνει πουθενά, όλοι μοιάζουν να φεύγουν. Σαν κάτι να έχει συντελεστεί. Η κυριαρχία του νεκρού πάνω στο ζωντανό, το οποίο κάθε φορά που προσπαθεί να ανασυγκροτηθεί σαν ζωντανό υπόκειται στη διάλυση. Ένας κόσμος διαίρεσης. Μιά σύγχρονη εκδοχή του Άδη.
   
    Οι μη τόποι είναι τόποι στοιχειωμένοι. Μόνο και μόνο η Ύβρις της σύλληψης και κατασκευής τους γνέφει προς την καταστροφή να πλησιάσει.
     Η τρομοκρατία στοιχειώνει τα αεροδρόμια. Ο μασκοφορεμένος ληστής, ο ξένος, ο εισβολέας και το φάσμα του όχλου στοιχειώνουν τα προάστια και τα «σύγχρονα σπίτια». Η πυρκαγιά και ο παρανοϊκός  δολοφόνος - που στη φαντασία του δεν  βλέπει  και δεν σκοτώνει ανθρώπους αλλά καταστρέφει ανθρώπινες κούκλες – στοιχειώνουν τους αχανείς χώρους της οργανωμένης διασκέδασης.

    Οι σύγχρονες αγορές, όπως και οι υπόλοιποι μη τόποι, διαρκώς αποκεντρώνονται, για την ακρίβεια εκρήγνυνται προς αέναα διαστελλόμενες περιφέρειες πόλεων-πόλεων που πρέπει διαρκώς να απονεκρώνονται- και συνδέονται μεταξύ τους με νέες αρτηρίες ταχείας κυκλοφορίας. Είναι η δόξα της πολεοδομίας.
    Χώροι τεχνολογικής αυταρέσκειας υποβάλλουν ένα δέος σχεδόν θρησκευτικό και γίνονται ναοί όσο η τεχνολογία και το εμπόρευμα έγιναν θεοί.
    Μιά εικόνα καθαρότητας, μιά ονειροφαντασία του άσπιλου και του αμόλυντου που ενδόμυχα ποθεί την βεβήλωση.
    Μέσα στις ομοιόμορφες, ευδιάθετες μουσικές και τις υπνωτικές αναγγελίες μεγαφώνων κυοφορείται ο εμπρησμός και η λεηλασία.

    Ένας κόσμος που τρέμει και φοβάται την εξαγγελθείσα και διαρκώς αναβαλλόμενη καταστροφή και ταυτόχρονα ονειρεύεται και εύχεται κρυφά το χαμό και το τέλος του.


                                                                                                
                                                                                                  Β.Η.

32 σχόλια:

  1. Φίλε μου ,
    εξαιρετικόν ανάγνωσμα!!!!!Περγράφεις το ένδεδυμένο ψεύδος πού καμώνεται ότι είναι το φως.
    Μου άρεσε πολύ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Τι όμορφα που ήτανε στην Τρίπολη....τα μεγάλα μαγαζιά διαλυμμένα ή μεταφερμένα άρον- άρον από τα ευρύχωρα κέντρα της περιφέρειας σε ένα κάποιο στενό στο κέντρο της πόλης. Αντίθετα αναζωπυρώθηκαν οι φτωχικοί στολισμοί της επαρχίας και γέμισαν πάλι οι φούρνοι με τα ζεστά ψωμιά, τα μαγαζάκια με τις ξυλόσομπες και τα εργαλεία. Στα κρεοπωλεία ψωνίζει κανείς με νόημα για τα παιδιά και τους γέροντες τόσα δράμια κρέας και δίχως ντροπή ακούς πια συζητήσεις στον δρόμο για το πώς θα εξοικονομηθεί ο χειμώνας....
    Χρόνια Πολλά σε όλη την καλή παρέα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έτσι είναι! Ένα από τα θετικά της "κρίσης". Χάθηκε η ντροπή για τη φτώχεια. Κανείς δεν ντρέπεται να πει ότι δεν έχει. Όλοι ξέρουν!
      Ώστε ξαναβρήκες την πόλη των παιδικών μας χρόνων? Και ά-αμαξάκια κάτασπρα φτάνουν ά-απαλά. Και μας φέρνουνε σε σένα-νε και στα χρόνια τα παληά.

      Διαγραφή
  3. Ξυπνώ και βλέπω σίδερα /
    στη γη στερεωμένα /
    και μ' αλυσίδες πλαστικές /
    τα χέρια μου δεμένα /
    Πέσαν τα mall γύρω βαριά /
    και σκοτεινιάσαν τα μυαλά

    http://www.youtube.com/watch?v=oovlaLzVGfY

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. και

    http://www.youtube.com/watch?v=qDdbZdSGTBc

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Να σας πω όμως ρε φιλαράκια πως νιώθω μετά από αυτά;

    Να έτσι http://www.youtube.com/watch?v=JeBXNCx-0Yc

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Αφού μερακώσαμε Χρηστάρα, πάρτε όλοι στην παρέα ΤΡΑΓΟΥΔΑΡΕΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ που ΠΟΤΕΣ δεν πρόκειται ν' ακουστούνε μέσα στα εμπορικά νεκροταφεία μιας κα βάζουνε φωτιά στη ψυχή και δεν αφήνουνε το μυαλό να πιπιλάει ντενεκεδένια λιλιά και γιάλινες χάντρες

    http://www.youtube.com/watch?v=mHiC1NGI-5I
    (άιντε νάβγει ο χειμώνας)

    http://www.youtube.com/watch?v=oo4qHuQ3KlA

    http://www.youtube.com/watch?v=ompCQKog2d8

    http://www.youtube.com/watch?v=3GwOXWnnyMg

    http://www.youtube.com/watch?v=cmzdCkAq3rQ

    http://www.youtube.com/watch?v=E4yGoQIw0Jk
    (αιώνια η μνήμη σου Ρίτα μας)

    http://www.youtube.com/watch?v=484rgIaTbdo

    http://www.youtube.com/watch?v=11F9Tt9JasU

    http://www.youtube.com/watch?v=yJC2UpLxlEE

    http://www.youtube.com/watch?v=7C9pX25SgP4
    (έφυγα μάγκες!)

    κι ένα για τη τιμημένη εργατιά να κλείσουμε
    http://www.youtube.com/watch?v=94R6nqfI1Xo

    άντε να βγει κι αυτή η νύχτα!!!!!!!!!!!!
    νασαι καλά κυρ-Β.Η.!!!!
    γειά σας μάγκες πυραυλέοι!!!
    όρθιοι ντε!!!!!!!!!!!







    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. ΡΙΤΑ!
    Τι μου θύμισες φιλαρα!!!
    Θλιμένο σούρουπο ------ κι όχι ένα και δυο στη ζωή μου
    http://www.youtube.com/watch?v=e8L7YRSjIPw

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. ρε συ κι ένα αφιερωμένο στα παιδιά που μας προσέχουν
    http://www.youtube.com/watch?v=fT2mqDsjFrM

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. καρδιά μου καημένη πως βαστάς;
    http://www.youtube.com/watch?v=RjYhUk6M0iM

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. @ σε όλη την καλή παρέα

      Ωρε γλέντια! Τα ποτά είναι από μένα!

      Διαγραφή
  10. Διαβάζω προσεκτικά τα κείμενα στο Υπόγειο όλο το τελευταίο διάστημα και ειδικά αυτό εδώ μου προκάλεσε μια έντονη σκέψη και έναν ιδιαίτερο προβληματισμό σχετικά με το τι νομιμοποιείται ο άνθρωπος να αισθάνεται για ευθύνη του και ποιά η θέση του σύγχρονου ανθρώπου απέναντι στην εποχή του κάθε φορά. Οι εικόνες του κειμένου είναι πολύ δυνατές αλλά πλέον δεν μπορούν να με πάρουν μαζί τους γιατί είναι μονομερείς και τα συμπεράσματα του συγγραφέα προκύπτουν από μια αντιδιαστολή. Αυτή η γενικόλογη, χωρίς διάκριση αναφορά του χαμένου πνεύματος του ανθρώπου από την εποχή τελικά μου δημιουργεί μια επιφύλαξη : χρειάζομαι τη δυνατότητά μου όχι μόνο για κρίση αλλά και για διάκριση για να μπορώ να ξεχωρίζω με ευχέρεια τις περιπτώσεις και να μη πελαγοδρομώ σε μια αέναη κριτικολογία εκ βάθρου. Εκτός από την άρνηση για την εποχή και τα χαρακτηριστικά της υπάρχει και άλλος τρόπος για να μεταβούμε επίπεδο στην ανθρώπινη εξέλιξη. Για το λόγο αυτό γοητεύομαι από την ευαισθησία του κειμένου αλλά δεν νομίζω ότι η οπτική του είναι βήμα για την εξέλιξη του είδους μας. Και ως εξέλιξη δεν εννοώ την ανάπτυξη αλλά την εμβάθυνση της κατανοήσης του ανθρώπου και της φύσης του σε σχέση με το όλον. Και όσο περισσότερο το διαβάζω τόσο περισσότερο αναρωτιέμαι υπάρχει ζωή έξω από την κοινωνία για το σύγχρονο άνθρωπο σήμερα; Κι ίσως για αυτό με βαραίνει το κείμενο τόσο πολύ. Γιατί από αυτό προκύπτει πως όχι δεν υπάρχει. Μήπως τελικά αυτή θα ήταν η αρχή μιας μικρής επανάστασης; Η παραδοχή ότι η πραγματική ζωή συμβαίνει εκτός κοινωνίας;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δανάη μαζί σου! Η απάντηση είναι ο πόνος μας κι έχει δοθεί εδώ

      http://www.youtube.com/watch?v=uI71WNlYTZI

      Διαγραφή
    2. Όσο και να είμαι κριτικός στην εποχή δεν φτάνω τα γράδα της. Φαντάσου να ζεις ανάμεσα σε πολυκαταστήματα και πάρκινγκ, ανάμεσα σε φωτοκύτταρα και κλιματιστικά, ανάμεσα σε τηλεοράσεις πλάσμα και νεκρούς κήπους. Φαντάσου να ζεις στη Κηφισσίας. Αυτή είναι η ουτοπία τους! «Παρ’όλα αυτά» σ’ όλους τους αποπνικτικούς τόπους υπάρχουν ρωγμές - απ’ όπου περνάει ο άνθρωπος και ανασαίνει. Ακόμα και στη φυλακή ή σ’ ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης! (Πάντα κάποιος φύλακας, την στιγμή που χρειάζεται, θα «κοιτάξει» αλλού και κάποιος μάγειρας θα βουτήξει την κουτάλα λίγο πιο βαθειά στη νερουλή σούπα.) Όπου οι άνθρωποι επιβουλεύονται τον άνθρωπο πάντα θα υπάρχει διαρροή! Kαι πάντα θα ξαναφαίνεται το πνεύμα της αντίστασης και αλληλεγγύης. Για αυτό εγώ δεν χάνω ούτε πίστη ούτε ελπίδα.
      Έπειτα γιατί, εκτός κοινωνίας? Μάλλον σε κάποια περιθώρια καταφεύγει πλέον η ζωή που εγώ θεωρώ πραγματική. Εκεί όπου το κυρίαρχο σήμα φτάνει πιο ασθενές και εκεί όπου οι δέκτες είναι ηθελημένα κλειστοί κι αλλού στραμμένη η προσοχή. Επίσης κάποιος μπορεί, μέσα στον κόσμο τούτο, να είναι πέραν του κόσμου. Αυτό, νομίζω το πετυχαίνει ο πλούτος της δημιουργίας.

      Διαγραφή
  11. Δανάη και ΒΗ, μήπως αντι για εκτος κοινωνίας ή σε περιθώρια της κοινωνίας είναι πιο καλο να πούμε: ΣΤΙΣ ΡΩΓΜΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΡΑΓΙΣΜΑΤΑ της κοινωνίας; Δηλαδή εκεί που σπάει η συνέχεια του κυρίαρχου συστήματος;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Ναι,είναι καλά ειπωμένο έτσι γιατί και η λέξη περιθώριο κουράστηκε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Ωραία ιδέα αυτή με τις ρωγμές. Ένα παράδειγμα;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Παράδειγμα; Δανείζομαι από τον κ. ΒΗ:

    "Ακόμα και στη φυλακή ή σ’ ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης! (Πάντα κάποιος φύλακας, την στιγμή που χρειάζεται, θα «κοιτάξει» αλλού και κάποιος μάγειρας θα βουτήξει την κουτάλα λίγο πιο βαθειά στη νερουλή σούπα.)"

    Ρωγμή λοιπόν στο σύστημα είναι κάθε πράξη με την οποία ξεπερνάμε τη λογιστική ανταλλαγή (και η εκδίκηση πχ τέτοιας λογικής πράξη είναι!) ακόμα κι αν αυτό μας στοιχίζει πονοκεφάλους. Και κάθε ΤΟΠΟΣ που χτίζεται με άξονα τέτοιας λογής πράξεις υπέρβασης, είναι ράγισμα στο σύστημα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Ποιος θα το περίμενε ο Λεμούριος να "εξελιχτεί" σε Ρομπότ?
    Τι είναι "εξέλιξη" μετά από αυτή τη διαπίστωση?
    Είπε ο Darwin πως εξέλιξη είναι μια διαδικασία προσαρμογής στα ποικίλα προβλήματα που βάζει η Φύση.
    Όταν όμως η Φύση μπαίνει στο περιθώριο και το έμβιο ον έχει να αντιμετωπίσει τα προβλήματα που βάζουν οι δικές τους δράσεις πάνω στη Φύση? Όπως για παράδειγμα το τσιμέντωμα ενός ολόκληρου λεκανοπέδιου?
    Τι είναι σε αυτή τη περίπτωση εξέλιξη? Είναι τάχατες η προσαρμογή στον τσιμεντένιο-αφύσικο κόσμο?
    Μα τότε μπορούμε να μιλάμε για Έξέλιξη? Πώς εξελίσσεται ένα είδος όταν καλείται να προσαρμοστεί σε ένα τσιμεντένιο-αφύσικο περιβάλλον που έχει το ίδιο κατασκευάσει?
    Εδώ πρόκειται καθαρά για προσαρμογή ΧΩΡΙΣ εξέλιξη! Για προσαρμογή με ΚΑΤΑΠΤΩΣΗ.
    Ο άνθρωπος που καλείται να προσαρμοστεί στο παρθένο δάσος με τους κινδύνους του ΔΕΝ είναι ο ίδιος με τον άνθρωπο που καλαίται να προσαρμοστεί το Mall με τη τσιμεντένια ασφάλειά του.
    Είναι άλλο να παραφυλάς το θήραμά σου αναπνέοντας φρέσκο αέρα και άλλο να περιφέρεσαι στους διαδρόμους ενός εμπορικού αναπνέοντας κονσερβαρισμένο αέρα.
    Κάποτε η Εξέλιξη σήμαινε μια συναλλαγή με το περιβάλλον μας, που ήταν κατά κύριο λόγο φυσικό. Τώρα πια για να εξελιχτούμε πρέπει να πάψουμε να συναλλασσόμαστε με το περιβάλλον μας, που είναι από άκρου σε άκρον αφύσικο.
    Πρέπει να το εξουδετερώσουμε.
    ΖΗΤΩ Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ!


    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Διαβάζω όλα τα σχόλια και χάνομαι : 1. δεν καταλαβαίνω αν τελικά η σκέψη σας είναι ανθρωποκεντρική ή όχι. Να προσδιορίσω ότι η δική μου δεν είναι. Δε θεωρώ δηλαδή το ανθρώπινο είδος το κέντρο γύρω από το οποίο πρέπει να κινείται ο συλλογισμός μου όταν προβληματίζομαι για τη ζωή, θεωρώ μάλιστα ότι μέρος της εξέλιξής του είναι ο προσωρινός αφανισμός του. 2. ρωτάει ο Β.Η. γιατί εκτός κοινωνίας. Γιατί η κοινωνία δεν είναι τίποτα άλλο από μια κατασκευή που βασίζεται σε μια κοινωνική σύμβαση και στην ύπαρξη της αστικής τάξης που έχει μετατρέψει τη ζωή από συγκυριακό προνόμιο σε δικαίωμα, υποβιβάζοντας με αυτό τον τρόπο την αξία της ελευθερίας. - Μεγάλη κουβέντα αυτή και δεν την ανοίγω τώρα. 3. Με δυσκολεύει πάρα πολύ ο συναισθηματισμός των κειμένων και των σχολίων σας. Για αυτό ρωτάω: μέχρι που φτάνει η ευθύνη του ανθρώπου να αναλάβει τα δεινά της εποχής του; Το κείμενο του Β.Η σε μερικά σημεία κυριολεκτικά με λίγωσε, όπως το παραπανίσιο σιρόπι που κρύβεται ύπουλα στη σάρκα του μελομακάρονου και περιμένει τη χαψιά του ανθρώπου για να εμφανισθεί. 4. απευθυνόμενη στο General Ludd : από το όνομά σας καταλαβαίνω ότι γνωρίζετε πολύ καλά ότι όσες μηχανές και αν καταστρέψουμε πάντα θα γίνονται περισσότερες. Εννοείται ότι ο άνθρωπος δεν είναι πλέον το ίδιο και ότι η εμπορευματοποίηση της ύπαρξης έχει οδηγήσει στην πλήρη αποξένωση του ανθρώπου από τη φύση του αλλά ακριβώς αυτό θα έπρεπε να είναι το θέμα μας : ποιές πτυχές της ανθρώπινης φύσης χρησιμοποιήθηκαν για να συμβεί αυτό. Το κείμενο αφήνει απέξω ότι το κύριο ζητούμενο του ανθρώπου ήταν η ασφάλεια και η άνεση - στο μαζικό του δηλαδή τα Mall.
    Για αυτό καταλήγω ότι το θέμα δεν είναι αν η εξέλιξη θα είναι εντός ή εκτός στις ρωγμές ή στα περιθώρια. Αυτά είναι ναρκισιστικά ερωτήματα. Το θέμα είναι να βρούμε - πρωτίστως μέσα μας - ποιός φόβος μας κρατά μακριά από την ουσία μας και την υψηλότερη διάστασή μας, αν τελικά αυτή υπάρχει στον ή για τον άνθρωπο. Και γράφοντας αυτά καταλαβαίνω τι με έχει κουράσει στον Πύραυλο - περιγράφει, αναλύει, εμβαθύνει , κάνει ιστορικές αναδρομές, κάνει χιούμορ, ποιεί εικόνες πλην όμως το δάχτυλο στην πληγή δεν το βάζει.... Αηδονίζει μόνο το πάθος για την ελευθερία - ιδίως ο Β.Η. , για την αξιοπρέπεια - όπως ο Λυγκέας αλλά αυγά δεν σπάει... ούτε καν εντός εαυτού.... και αυτός είναι ο μεγαλύτερος μου προβληματισμός μεσούσης της κρίσεως : εμείς οι ίδιοι, ο καθένας μας είμαστε έτοιμοι να αντισταθούμε στην εποχή μας ή σε ο,τι καλούμαστε τέλος πάντων με όλα αυτά που σφαδάζουν μέσα μας;;; με όλη αυτή την θεωρητικοποιημένη ατέλεια που δεν θέλουμε καν να την συμπληρώσουμε με αυτή του διπλανού μας αλλά απαιτούμε να ακουστούμε ως μεσίες επί της γής - η άποψή μας θα σώσει τον κόσμο; Είμαστε ώριμοι να διεκδικήσουμε την ελευθερία μας; αυτό είναι το ερώτημά μου για το 2013. Δεν με ενοχλούν τα Mall και η Κηφισίας για να το κάνω. Τα Mall που έχω χτίσει ασυνείδητα μέσα μου ποιός θα τα γκρεμίσει; όχι ποιός άλλος αλλά ποιός τρόπος.- οπτική - μέθοδος;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Παύλος προς ΡωμαίουςΣάβ Δεκ 29, 10:29:00 μ.μ.

      Εαν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλλαλάζον. Και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα και πάσαν την γνώσιν, και εάν έχω πάσαν την πίστιν, ώστε όρη μεθιστάνειν, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ειμί. ... Η αγάπη πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει. Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει. Είτε δε προφητείαι καταργηθήσονται, είτε γλώσσαι παύσονται, είτε γνώσις καταργηθήσεται. Εκ μέρους γαρ γιγνώσκομεν και εκ μέρους προφητεύομεν. Οταν δε έλθη το τέλειον το εκ μέρους καταργηθήσεται. Οτε ήμην νήπιος, ως νήπιος ελάλουν, ως νήπιος εφρόνουν, ως νήπιος ελογιζόμην. Οτε δε γέγονα ανήρ, κατήργηκα τα του νηπίου. Βλέπομεν γαρ άρτι δι' εσόπτρου εν αινίγματι, τότε δε πρόσωπον προς πρόσωπον. Αρτι γιγνώσκω εκ μέρους, τότε δε επιγνώσομαι ως και επεγνώσθην. Νυνί δε μένει πίστις, ελπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα. Μείζων δε τούτων η αγάπη.

      Διαγραφή
    2. Παύλο, αυτό ισχύει και για μη Ρωμαίους? Πολύ θα το ήθελα.

      Διαγραφή
  17. Δανάη: "Το θέμα είναι να βρούμε - πρωτίστως μέσα μας - ποιός φόβος μας κρατά μακριά από την ουσία μας και την υψηλότερη διάστασή μας, αν τελικά αυτή υπάρχει στον ή για τον άνθρωπο."

    Εγώ: Ο φόβος να αναλάβουμε την ευθύνη της ύπαρξης μας και να χαρίσουμε στους άλλους ότι καλύτερο έχουμε σαν άνθρωποι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Από τότε που ο άνθρωπος αποφάσισε να ποδοπατήσει τον άνθρωπο, ακόμα κι αυτό είναι κατόρθωμα Ον...

      Διαγραφή
  18. Δεν σας αγαπώ. Μη με αγαπάτε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ, λέω κι εγώ. Φιλιά σε όλους σας παιδάκια με το καλαμάρι!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. "Υπάρχουν γνώσεις άγονες στο νου κλεισμένεςπου, ακόμα και αν εφαρμοστούν μετά από κούραση πολλή, προσφέρουνε ασήμαντα οφέλη. Μα η αγάπη που το βλέμμα των γυναικών διδάσκει δεν ζει στα τείχη του μυαλού φυλακισμένη, αλλά κινεί το καθετί μέσα στη ζωή μας - τρέχει σαν σκέψη και οδηγεί κάθε μας πράξη, διπλάσια δύναμη στη δύναμή μας δίνει, και ικανούς για το ανέφικτο μας κάνει. Μια επιπλέον όραση δίνει στα μάτια. Ο εραστής και από τον αιτό πιο τέλεια βλέπει, ο εραστής τους αμυδρούς κρότους ακούει, που δεν μπορεί να πιάσει ούτε το αυτί του κλέφτη. Ο έρωτας πιο μαλακός κι εύθικτος είναι και από του σαλιγκαριού τις απαλές κεραίες. Ο έρωτας πιο λεπτή γεύση έχει κι από τον Βάκχο. Όσο για ρώμη, ο Έρωτας είναι ίδιος Ηρακλής, στα δέντρα όταν σκαρφάλωνε των Εσπερίδων. Δόλιος σαν σφίγγα, γλυκός και μουσικός, όσο του Φοίβου η λύρα, που έχει για χορδές τρίχες από τα μαλλιά του. Κι όταν μιλάει ο Έρωτας ακούγονται φωνές θεών σε αποήχους ουράνιους. Και δεν υπάρχει ποιητής που όταν γράφει δάκρυα του έρωτα να μη μουσκεύουνε τα γράμματά του.Βάρβαρα αυτιά οι στίχοι του γοητεύουν και στους τυράννους την ταπείνωση επιβάλλουν! Να το συμπέρασμα λοιπόν: των γυναικών τα μάτια είναι η φωτιά του Προμηθέα που σπιθίζει είναι τα κειμενα , οι τέχνες και οι ακαδημίες, που εκφράζουν, οδηγούν και τρέφουν τον κόσμο. Χωρίς τα μάτια αυτά κανείς σε τίποτα δεν διαπρέπει. Θα τανε τρέλλα εαν τα είχατε αρνηθεί κι ακόμα πιιο μεγάλη τρέλλα τον όρκος σας αν είχατε τηρήσει. Στης γνώσης το όνομα που όλοι λατρεύουν, στου έρωτα το όνομα που όλοιτον λατρεύουν στο όνομα των αντρών που γέννησαν γυναίκες, στων γυναικών το όνομα που έχουν γεννήσει άντρες, ας γίνουμε πάλι επίορκοι για να σωθούμε, αλλιώς στον όρκο ας μείνουμε πιστοί και ας χαθούμε. Είναι θρησκεία να πατάς τέτοιου είδους όρκους, να αγαπάτε αλλήλους μας λέει ο Νόμος, αγάπη χωρίς έρωτα δεν γίνεται όμως." Αυτή είναι η Απάντηση του Ούιλιαμ Σαίξπηρ, μόλις το 1593 μέσα από το πρωτόλειο αριστούργημά του Αγάπης Αγώνας Άγονος. Με αυτό το απόσπασμα χαιρετώ την ομήγυρη με τα πλείστα όσα ψεδώνυμα και ανώνυμα και εύχομαι σε όλους το 2013 να φέρει τύχη και όλα αυτά τα μικρά μικρά γεγονότα που συν τω χρόνω μας δημιουργούν σωτήριες συνειδητοποιήσεις... καλή πρωτοχρονιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. εμπορικα νεκροταφεια....ακριβως. τοσος κοσμος, τοση φασαρια,τετοια πληθωρα αγαθων...μια κουραση με τσακισε ξαφνικα κι εκατσα για καφε και ειπα πως σε μερη τετοια ποτε ξανα...[απο μαιναλο μερια]

    ΑπάντησηΔιαγραφή

ΠΡΟΣ ΥΠΟΓΕΙΟ (με προσοχή να μη χτυπήσετε το κεφάλι σας!)

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...