Το παρόν προδικάζει το μέλλον

«Τι τραγικό βασίλειο κι αυτό, αναλογίστηκε. Αυτοί εδώ είναι φυλακισμένοι και το αποκορύφωμα της τραγωδίας τους είναι ότι δεν το ξέρουν. Νομίζουν ότι είναι ελεύθεροι, γιατί ποτέ δεν υπήρξαν ελεύθεροι και δεν ξέρουν τι σημαίνει ελευθερία.
Είναι μια φυλακή και λίγοι άνθρωποι το καταλαβαίνουν.»

                                                    Philip Dick, Θεϊκή Εισβολή

«Κύριε, είμαι από την Άλλη Χώρα…»

Είμαστε στο κέντρο μιας παγκόσμιας περιδίνησης.  Αυτό πού μέχρι χτες αποτελούσε βεβαιότητα , σήμερα δεν αποτελεί εχέγγυο ασφάλειας. Κατ’ κάποιο τρόπο, μάλλον κάποιος θα έλεγε , ότι οι σταθερές μας κλονίστηκαν, αφήνοντας ρωγμές πού επιτρέπουν τον φόβο να εισβάλλει μέσα στις ζωές μας. Η αυνανιστική ηρεμία του όλα είναι υπό έλεγχο, φαντάζει  ήδη μακρινό όνειρο.

Κάποιοι κρυφογελούν χαιρέκακα, γιατί αυτό πού  βροντοφώναζαν  και κανείς δεν τους άκουγε, σήμερα αποτελεί  κοινό τόπο.  Έτσι τώρα ρεφάρουν  και κοιτούν τους άλλους υποτιμητικά, επειδή νομίζουν  ότι αυτό τους δίνει ένα καλύτερο πλεονέκτημα να αντιμετωπίσουν την κατάσταση στο παρόν και μια διαύγεια πνεύματος  στο ότι πρόβλεψαν, όταν οι υπόλοιποι κοιμόντουσαν  τον ύπνο της υποτιθέμενης ευημερίας.  Ακόμα όμως και όσοι προέβλεπαν, δεν φαίνεται να είναι σε καλύτερη μοίρα από τους υπολοίπους.  Όλους μάς ακουμπά ο φόβος της αστάθειας, μαζί όλοι αναρωτιόμαστε με απορία ποιο θα είναι το αύριο για όλους μας.

Αυτή η απώλεια πρότερων σταθερών έχει ένα χαρακτηριστικό: δεν ήταν επιλογή μας, αλλά μάς επιβλήθηκε. Κάποιοι την είχαν αποφασίσει για μας, όταν εμείς περί άλλων τυρβάζαμε, την είχαν σχεδιάσει  και όταν οι καιροί έγιναν ευνοϊκοί  για τα σχέδια τους  άρχισαν να την κάνουν πράξη.  Αυτοί λοιπόν οι αόρατοι Άγνωστοι, πώς άραγε αισθάνονται για το έργο τους; Είναι ευχαριστημένοι, είναι δυσαρεστημένοι, ή απλώς σχεδιάζουν το αύριο;

Σχεδιάζουν το αύριο με την ίδια ψυχρή διαύγεια πού σχεδίαζαν  αυτό πού υπάρχει στο σήμερα;  Αυτοί άραγε φοβούνται;  Τι μπορεί να φοβάται άραγε  κάποιος ,που σχεδιάζει  συνέχεια το μέλλον; Μάλλον να μην του βγουν τα σχέδια του. Τι μπορεί να του συμβεί σε μια τέτοια περίπτωση, ποιες μπορεί να είναι οι επιπτώσεις πάνω του;

Σίγουρα στο κόσμο υπάρχουν Παίκτες που παίζουν παρτίδες σχεδιασμού και πάνω στο τραπέζι υπάρχουμε όλοι εμείς, που απλά ζούμε την ζωή μας αμέριμνοι και μάλλον νηφάλιοι μέσα στη απόλυτη άγνοια.  Απλώς, φαίνεται σαν να έχουμε διαθέσει τον εαυτόν μας σε μια παρτίδα που, εν τέλει, δεν έχουμε καταλάβει τους κανόνες .

Ο κόσμος στη πλειονότητα του φαίνεται να είναι αρνητικός σε σενάρια  πού  θέλουν  τη κοινωνία να ελέγχεται  από «πεφωτισμένους», ικανούς να επιβάλλουν την θέληση τους και να σχεδιάζουν πίσω από τις κουρτίνες το παρόν και το μέλλον. Η κοινωνία αρέσκεται να φαντάζεται ότι ελέγχει την μοίρα της, ακόμα και όταν η ιστορία της αποδεικνύει  ότι οι αποφάσεις  του κοινωνικού γίγνεσθαι παίρνονται πίσω από κλειστές κουρτίνες. Μας αρέσει να πιστεύουμε ότι έχουμε το έλεγχο της ζωής μας, αλλά κυρίως μας αρέσει να μην ασχολούμαστε  με την ουσία του προβλήματος, με το αν  αυτός ο έλεγχος που νομίζουμε ότι έχουμε, είναι ουσιαστικός και πραγματικός.

Έτσι στη τελική, παθητικά υποδεχόμαστε τις εξελίξεις. Έκπληκτοι αντιμετωπίζουμε αποφάσεις που οδηγούν την ζωή μας  σε εντελώς διαφορετικά μονοπάτια τα οποία μας ανατρέπουν καθημερινά. Που συνεχώς μας οδηγούν σε διαφορετικούς προορισμούς, από εκείνους που καρδιά μας, ή η λογική μας, θέλουν.

Έτσι, αυτό πού αποκαλούμε ζωή, μετασχηματίζεται διαρκώς, δίχως να το κατανοούμε, σε επιβιωσιακό  δράμα. Μάλλον κατεβαίνουμε  υποβιβάζοντας την ζωή σε ποσότητα . Η ποιότητα γίνεται ανάμνηση και στο τέλος θα την ξεχάσουμε εντελώς.

Το χτες δεν ήταν  ποιοτικά καλύτερο από το σήμερα και σίγουρα το αύριο θα είναι χειρότερο από το σήμερα. Η κοινωνία νοσεί και όσοι δεν το αντιλαμβάνονται  απλώς  προσπαθούν να αποφύγουν  να δουν  το προφανές. Είναι  λάθος να μπερδεύουμε τον ρεαλισμό με την απαισιοδοξία. Η κοινωνική νόσος είναι τόσο πλατειά διαδεδομένη  πού μπορεί να μας δημιουργεί  βάρος, κατάθλιψη, απογοήτευση, αδυναμία και φόβο, αλλά το να κάνουμε ότι δεν βλέπουμε το πρόβλημα δεν μας λυτρώνει από όλα τα προηγούμενα, αντίθετα, μας αποτρέπει να δούμε τις πιθανές λύσεις.

Η ανθρωπότητα είναι ικανή για το χειρότερο, το έχει αποδείξει. Μιλά για ειρήνη και κάνει πολέμους , μιλά  για ευμάρεια και δημιουργεί  πείνα, μιλά για ευτυχία και παράγει δυστυχία, μιλά για την γνώση και συνεχώς βρίσκεται σε σύγχυση. Κάπου υπάρχει ένα καθοριστικό κρυμμένο λάθος στον τρόπο πού βλέπουμε και αντιμετωπίζουμε τα πράγματα γύρω μας και μέσα μας. Αυτό το λάθος όσο και να το εξορκίζουμε με εκλογικευμένες εξηγήσεις, φαίνεται  ότι παραμένει λάθος αόρατο και δεν εξορκίζεται. Η νύκτα μπορεί να είναι μεγάλη αλλά δεν υπάρχει περίπτωση κάποια στιγμή θα ξημερώσει. Όσοι θέλουν να αποφασίζουν να παρατείνουν την νύκτα μπορεί  να νικάνε πρόσκαιρα, αλλά δεν θα νικάνε για πάντα.

Το  Άτομο  και η Κοινωνία μπορεί επί του παρόντος  να ναρκισσεύονται στον καθρέπτη, αλλά δεν παύουν να κυοφορούν όλες εκείνες τις ποιότητες που μπορούν να τους μετασχηματίσουν σε αυτό για το οποίο είναι τελικώς πλασμένοι: να αναζητήσουν το Φως και την Ποιότητα  πού θα τους αναβιβάσουν στη κλίμακα της Δημιουργίας. Κάποια στιγμή τα τείχη της φυλακής θα σπάσουν  και οι σκλάβοι της συνήθειας, οι σκλάβοι της ανάγκης, οι σκλάβοι της παθητικότητας, οι σκλάβοι της τυφλής επιβίωσης, θα διαπιστώσουν ότι αυτό που τόσο καιρό ονειρευόντουσαν, την ζωή μέσα στο Βασίλειο της Ποιότητας δεν αποτελεί  μόνο συνθήκη τρελών και οραματιστών, αλλά αυτό για το οποίο ήταν πάντοτε προορισμένοι να πετύχουν.

Όσοι είναι ικανοί  για το χειρότερο, είναι εξίσου ικανοί και για το καλύτερο.

                                                                      Λυγκέας