12/2/2012
Αυτή την στιγμή ο ελληνικός λαός παιδεύεται γι αυτά που έκανε κι αυτά που
παρέλειψε να κάνει.
Παιδεύεται γιατί καμώθηκε πως δεν ήξερε ότι τα δανεικά που εξασφάλισαν τα
χρόνια της ευημερίας του, προέρχονταν από την ληστεία της ανθρωπότητας. Και ότι
δανειστές του ήταν οι ίδιοι οι ληστές.
Παιδεύεται γιατί τα χρόνια της ευμάρειας θεώρησε ότι προϊόντα
κατασκευασμένα αλλού, με παιδική εργασία και ημερομίσθια κάτω του ενός ευρώ,
έπρεπε να είναι μέρος του κόσμου του. Παιδεύεται γιατί θεώρησε ότι ένα ζευγάρι
παπούτσια Prada, αξίας 200 ευρώ, του άρμοζαν.
Προδίδεται απ΄αυτούς που εξέλεξε και με τους οποίους συνέπραξε για
δεκαετίες στην ερήμωση της χώρας του.
Και παραπονιέται γιατί οι μισθοί του
τείνουν να γίνουν «μισθοί Βουλγαρίας» λες και οι Βούλγαροι, ή κάποιοι Σουδανοί,
είναι παιδιά ενός υποδεέστερου θεού.
Τώρα που ο κόσμος του καταρρέει και τον συμπαρασύρει, προσεγγίζει την ιδέα
της εξέγερσης. Για να εξεγερθεί όμως ένας λαός πρέπει να σιγουρευτεί για την
ηθική υπεροχή του απέναντι στους κυβερνήτες του.
Αυτό ακριβώς γίνεται τώρα. Μέσα από τον παιδεμό έρχεται η συνειδητοποίηση
των πραγμάτων και η εξιλέωση. Ο πόνος λεπταίνει τον άνθρωπο.
Μπαίνοντας ο λαός στην εξέγερση θα αντιμετωπίσει, με τρόπο οδυνηρό, την
υλική και οργανωτική υπεροπλία του
αντιπάλου. Ανυποψίαστος ως τα χτες, βρίσκεται μπροστά στα σχέδια κάποιων
υπερβατικών αγορών, τους παγερούς υπολογισμούς των «εταίρων», την συντεχνιακή
στάση των πολιτικών και την κυβέρνηση. Κατεβαίνει στις διαδηλώσεις και
βρίσκεται μπροστά σε έναν εσωτερικό στρατό και τον χημικό του πόλεμο. Γυρίζει
σπίτι του, ανοίγει την τηλεόραση και πυροβολείται ακόμα μια φορά, ακριβώς
ανάμεσα στα μάτια, από τα Μ.Μ.Ε.
Επομένως πρέπει να ετοιμαστεί για
έναν πόλεμο που δεν τον θέλησε. Κι όπως πάντα στον πόλεμο, η προετοιμασία είναι
κατ’αρχήν πνευματική.
Πρέπει να δει, ποιος ήταν ως τώρα
και ποιος θέλει να γίνει στο μέλλον.
Πρέπει να συνειδητοποιήσει τις αιτίες
της συμφοράς του και χωρίς υπεκφυγές και βολικές συγκαλύψεις, να σταθεί
απέναντί τους.
Πρέπει να ορίσει, το πού θέλει να πάει,
τηρώντας απαράβατα τον κανόνα της ειλικρίνειας. Οι πράξεις του και οι σκοποί
του πρέπει να είναι σύμφωνοι με τον Ηθικό Νόμο. Όσο πιο πολύ πλησιάζει την
ακεραιότητα τόσο πιο ανίκητος θα γίνεται.
Όταν τα δυο σημεία - αφετηρία και
σκοπός- ορισθούν με την μέγιστη δυνατή ακρίβεια, τότε η ενδιάμεση πορεία θα
γίνει κατορθωτή.
Θα του χρειαστούν όλη του η διαύγεια και
η ευφυία. Όλη η ευρηματικότητα και η φαντασία. Μέσα στην οργανωμένη
συσκότιση του νου θα του χρειαστεί η πιο απλή λογική. Μέσα στη διάλυση κάθε
διανοητικής συγκρότησης, η ανασύστασή της. Μέσα στο κρύο του άπειρου
σχετικισμού, η διατύπωση απαράβατων αξιών. Θα του χρειαστούν τα λόγια και ο
ρυθμός ενός μεγάλου συλλογικού παραμυθιού που θα το αφηγείται χαμηλόφωνα στον εαυτό του. Μια ενιαία,
συλλογική αφήγηση που, «όπως στα παιδιά» θα συντάξει τον διάχυτο φόβο και θα
δώσει μορφή και «πρόσωπο στο άπιαστο τέρας που παραμονεύει στο σκοτάδι». Πρέπει
δηλαδή η ψυχή του λαού να οργανωθεί και μυθολογικά.
Τότε η πορεία αυτή θα αναληφθεί με θάρρος και θα ακολουθηθεί με αφοσίωση.
Και θα είναι γι αυτόν ένα σχολείο.
Β.Η
Εύληπτο άρθρο, καλογραμμένο και εύγε που δεν χαρίζεσθε στο "λαό"! Μια ερώτηση κ. Β.Η. Υπάρχει περίπτωση, η γυμνότητα απέναντι στην Ισχύ να αποτελεί "ατού" της ηθικής ακεραιότητας, που ευαγγελίζεσθε; Έχω υπ' όψη μου τη διαχρονική ιδέα, ότι στοιχείο ηθικής ανωτερότητας συνιστά το ότι δεν έχουμε προβεί σε επιθετικούς και κατακτητικούς πολέμους. Ασχέτως του κατά πόσον αυτό αληθεύει ιστορικώς, πάντως αποτελεί καύχημα κάθε λαού ότι προτιμά να αμύνεται παρά να επιτίθεται. Εξ ου και "Εις οιωνός άριστος, αμύνεσθαι ...". Τι λέτε επ' αυτού; Στο "συλλογικό παραμύθι" μας, που τόσο όμορφα λέτε, η γυμνότητα απέναντι στην ισχύ θα έχει θέση και ποια;
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε την ευκαιρία θα πω κάτι που έχω σκεφθεί για το ιστολόγιό σας. Σεις, απαντάτε στην ανάγκη της ψυχής μας για ένα λόγο ποιητικό. Ο κ. Λυγκέας, στην ανάγκη μας για λόγο θρήσκο. Ο δε κ. Hollow, για λόγο συγκροτημένο και ακριβή. Εξαίρετος ο συνδυασμός! Αναρωτιέμαι: ο κ. No man's land, πότε θα μας αποκαλυφθεί;
Αν ένας ηγεμόνας χρησιμοποιεί την εξουσία του εναντίον του λαού του
ΑπάντησηΔιαγραφήτότε και ο λαός έχει το δικαίωμα να τον αντιμετωπίσει με βία. ο σωστός τρόπος για να αντιμετωπιστεί η παράνομη βία της εξουσίας
είναι η βία..Τζον Λοκ.
Όταν η διοίκησις βιάζη, αθετή, καταφρονή τα δίκαια του λαού και δεν εισακούει τα παράπονά του,το να κάμει τότε ο λαός, ή καθε μέρος του λαού,επανάστασιν ν' αρπάξει τ άρματα και να τιμωρήσει τους τυράννους του ,είναι το πλέον ιερόν απ' όλα τα δίκαιά του και το πλέον απαραίτητον απ όλα τα χρέη του...(Ρήγας)
Όπως ακριβώς απονέμετε στους ευεργέτες τις πιο μεγάλες τιμές, έτσι είναι δίκαιο να τιμωρείτε με τις έσχατες τιμωρίες αυτούς που προκαλούν καταισχύνη και προδίδουν την πατρίδα...(Λυκούργου,κατά Λεωκράτους )
Χρειάζονται πολλά τον κοσμο για ν αλλάξουμε.
Οργή κι επιμονή.Γνώση κι αγανάκτηση.
Γρήγορη απόφαση κα στόχαση βαθιά.
Ψυχρή υπομονή κι ατέλειωτη καρτερία.
Κατανόηση της λεπτομέρειας και κατανόηση του συνόλου.
Μονάχα η πραγματικότητα μπορεί να μας μάθει πώς την πραγματικότητα ν αλλάξουμε.[Μπρεχτ].
χαιρετίσματα από Αρκαδία
Αγαπητότατε Β.Η θα ήθελα να σχολιάσω κάπως την έννοια ελληνικός λαός που λέτε «παιδεύεται γι αυτά που έκανε κι αυτά που παρέλειψε να κάνει».
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαλαιότερα λοιπόν «λαό» αποκαλούσαν με κάποια περιφρόνηση μάλιστα, τους φτωχούς. Μικροπωλητάδες, μεροκαματιάρηδες, κορδελούδες και κοπτοραπτούδες, μπαλωματούδες και πλανόδιους, έναν κόσμο που χάθηκε ανώδυνα και αθόρυβα δίνοντας την θέση του σε υπαλλήλους και μισθωτούς. Ολος εκείνος ο κόσμος της ελληνικής πραγματικότητας βαδίζοντας τάχα προς την ευημερία, άλλαξε τρόπους και θεώρηση των πραγμάτων και ένιωσε ότι ανυψώθηκε λίγο. Από λαουτζίκος έγινε μέση αστική τάξη η οποία ξάφνου δεν μοχθεί αλλά «εργάζεται», δεν κερδίζει αλλά «αμείβεται». Η ενεργητική φωνή στην απασχόληση χάνεται καθώς η Ελλάδα τάχα μεγαλώνει και τάχα πλουτίζει. Όλα τείνουν να λειανθούν και βαθμιαία χάνεται η υγιής τραχύτητα: φάτσες, επαγγέλματα, φωνές, φερσίματα μεταμορφώνονται εις όφελος μιας ξενικής κομψότητας. Το παλικάρι και η «κόρη» φαντάζουν μπανάλ! Στην ουσία, μας έδωσαν ένα πρότυπο λούστρου που μπερδεύτηκε με τον πλούτο. Είπαν δηλαδή οι δανειστές στον "λαό" : αν είσαι πιο καθαρός, πιο χαμογελαστός, πιο καλοντυμένος, εργάζεσαι σε ένα πολιτισμένο περιβάλλον, μιλάς αγγλικά και χειρίζεσαι ένα pc, τότε δεν είσαι φτωχός αλλά μοντέρνος εργαζόμενος που μπορείς να κάνεις καριέρα και να βάζεις στο πορτοφόλι σου χαρτονομίσματα
Ετσι τώρα, αντί για αποθήκες, έχουμε τράπεζες και αντί για γεννήματα χαρτονομίσματα. Αντί για «λαουτζίκος», είμαστε αστοί και αντί για βιοπαλαιστές, εργαζόμενοι. Μού κάνει τρομερή εντύπωση όταν τα αριστερά κόμματα μιλάνε για «λαό» ενώ τα συντηρητικά για «πολίτες». Αρα παίζει μεγάλο ρόλο το πώς χρωματίζει η εξουσία τις μάζες. Ο τρόπος που απευθύνεσαι σε κάποιον φιλοδοξεί να του δώσει μια υπόσταση και σε αυτή την χρονική στιγμή, δεν αισθάνομαι ούτε «λαός» γιατί έχασα κάθε χαρακτηριστικό από κείνα που με ορίζανε σαν «ελληνικό λαό» – όπως τον όρισα παραπάνω- ούτε σαν πολίτης γιατί ποτέ δεν αισθάνθηκα ότι ήμουν κάτι αξιόλογο για αυτήν την χώρα.
Προτιμώ λοιπόν ως προς την εργασία, να είμαστε λαουτζίκος. Μου ταιριάζει καλύτερα ως ταυτότητα ελληνική γιατί ο λαουτζίκος ορίζει την εργασία του. Όταν δεν ορίζεις την εργασία σου αποκτάς εργοδότη. Όταν αποκτήσεις εργοδότη είσαι δεμένος με ένα μισθό. Δεν υπάρχει πιο φτωχικό πράγμα από το δέχεσαι να αμείβεσαι για τον κόπο σου με μισθό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεύτερο: τείνω να πιστέψω ότι ο μισθός δεν αντιστοιχεί σε μόχθο αλλά σε έναν αρρωστημένο κόπο- πχ σηκώνω τηλέφωνα, τραβολογιέμαι πάνω κάτω σε διαδρόμους ή δίνω διαταγές καθισμένος σε ένα γραφείο. Κοντολογίς, ο μισθός με σπρώχνει προς ένα είδος εργασίας όπου μπορεί να έχω μια εξειδικευμένη εργασία, να ασκώ μια τέχνη ή να προσφέρω μια υπηρεσία αλλά χάνω σταδιακά την ικανότητά μου να γίνομαι εργοδότης του εαυτού μου, να σοφίζομαι τέχνες, να κάνω αυτοκριτική και το σημαντικότερο να παλεύω για το ψωμί μου.
Ποτέ δεν χάνεται η σιγουριά καλύτερα παρά μέσα στην σιγουριά.
Εδώ είμαστε τώρα. Χάσαμε την σιγουριά μας.
Τίποτε άλλο. Πλούτο δεν χάσαμε. Ποτέ δεν είχαμε πλούτο. Από όποια πλευρά και αν το εξετάσει κανείς, φτωχοί ήμασταν πάντα. Φτωχοί- φτωχοί πραγματικά φτωχοί πριν και μετά τα χρόνια του πολέμου και του εμφυλίου, φτωχοί με λούστρο τις τελευταίες δεκαετίες. Ξύστηκε το λούστρο, μείναμε αμήχανοι. Κοιταζόμαστε και ρωτάμε ο ένας τον άλλον: τι ακριβώς είμαστε τώρα;
Μα είμαστε ακριβώς φτωχοί. Αυτό που είμαστε πάντα. Γιατί να τρομάζουμε; Αν τρομάζουμε είναι γιατί η φτώχεια στον σύγχρονο κόσμο περνά για ντροπή. Αυτό το μερίδιο της ντροπής ψάχνουν να εξασφαλίσουν για μας οι εταίροι της fraternité της égalité και της liberté. Και αφού το εξασφαλίσουν να σιγουρέψουν τον δια βίου δανεισμό μας. Ετσι θα δεσμεύσουν την ελληνική ψυχή. Από το φόβο της φτώχειας. Όχι με την υπόσχεση του πλούτου πια. Γιατί το λένε κατάμουτρά μας. Είστε φτωχοί. Θα δανείζεστε με όρους άλφα. Θα ξεχρεώνετε με όρους βήτα. Εκεί που οραματίζονταν αδελφωμένους λαούς, ξαναμοιράζουν τώρα τον κόσμο και τα μερίδια.
Και αν θελήσουμε να παραμείνουμε φτωχοί, τι άραγε θα απογίνει; Κάτι δεν έχουν και οι φτωχοί στην πάντα; Και δεν εννοώ χρήματα, εννοώ από τα άλλα. Λίγη ελάχιστη μνήμη και στοιχειώδη αγάπη για τον εαυτό μας ώστε να μπορούμε να οικοδομήσουν πάνω στην άγια φτώχεια του Παπαδιαμάντη.
διόρθωση >να μπορούμε να οικοδομήσουμε
Διαγραφή@Αγαπητό Τέρας δες ξανά την φωτογραφία πάνω από το κείμενο. Είναι από βίντεο σε διαδήλωση στη Θεσσαλονίκη την Κυριακή. Λίγο πριν το πλήθος υποχωρούσε πανικόβλητο. Αηδιαστικό. Το ερώτημά σου είναι πώς θα αντιδράσει κανείς χωρίς να γίνει σαν τον αντίπαλο. Και είναι σωστό ότι η Ελλάδα που (όπως η Ιρλανδία ας πούμε) δεν μπλέχτηκε σε αποικιακές βρωμιές, έχει ένα ηθικό κύρος σε όλο τον Τρίτο Κόσμο. Αλλά τους Ιταλούς στην Αλβανία δεν τους αντιμετωπίσαμε προβάλλοντας μόνο το ηθικό μας μεγαλείο. Ούτε τους Τούρκους το '21. Μα θα πεις, αυτοί ήταν ξένοι. Αμ' τούτες δω οι κυβερνήσεις τι είναι? Και οι άνθρωποι του χρήματος πίσω τους? Όλοι αυτοί μας σπρώχνουν σ’ ένα μακρύ σκοτεινό τούνελ που στο βάθος του υπάρχει ένα κόκκινο σημάδι. Κι επειδή δεν υποτιμώ τα δεινά της εμφύλιας διαμάχης, εν όψει επερχόμενων Συμπληγάδων, μιλάω για ευφυία, φαντασία και (απόλυτη) πνευματική υπεροπλία. Αν απομείνουν με μόνη τη γυμνή ισχύ τότε κλάφ΄τους. Και δίπλα στα μεγάλα θα μας χρειαστεί κάτι πολύ ταπεινό- το χιούμορ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι για να κάνω κι εγώ το κομπλιμέντο μου: έχεις μπόλικο.
Όσον αφορά τον τέταρτο της συντροφιάς, έχουμε κι εμείς τις εφεδρείες μας. Αυτή τη στιγμή διασχίζει, ως άλλος Μπλύχερ μια No man’s land μέσα στα δάση και την ομίχλη.
@Ανώνυμη, κατά κάποιο τρόπο, απαντάς στο τέρας. Έρχεται η ώρα να ξανακατεβούμε Αρκαδία.
@Εύηχον κέρας, αποκαλύπτομαι.
Χαίρομαι κ. Β.Η. που διαχωρίσατε τη θέση σας από μια κάποια αόριστη παθητική ειρηνοφιλία - την οποία και προσωπικώς βρίσκω πολύ νερόβραστη - δίχως, συνάμα, να απωλέσετε τη στοχαστικότητά σας, όπως το συνηθέστερον συμβαίνει στους παραδίδοντας εαυτόν στην πολεμοφιλία. Τωόντι, στον επιτιθέμενο οφείλουμε απάντηση αλλά με νου, ποιητικώς και με το δέον χιούμορ εκείνου που γνωρίζει την ηθικοπνευματική του ανωτερότητα έναντι του αδικοπραγούντος κατακτητή ή του άρχειν σφετεριστή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαρά ταύτα, εγώ δεν αισθάνομαι αηδία - καθώς εσείς - βλέποντας την εικόνα των ψεκαζόμενων υποχωρούντων. Θα έλεγα δε ότι με εκπλήσσει το να αισθάνεται κανείς αηδία μπροστά σε τούτη την εικόνα, πλην όμως περί ορέξεως και χρωμάτων non disputantum est. Εκείνο που αισθάνθηκα, το λοιπόν, με την εικόνα αυτή είναι μεγίστη συμπάθεια για τον ΗΡΩϊΣΜΟ των αόπλων διαδηλωτών και αηδία ΜΟΝΟ για τη θρασυδειλία των πάνοπλων ψεκαστών τους!
Ηρωϊσμό, ναι, διότι δεν χρειάζεται να είσαι ήρωας για να επιτεθείς πάνοπλος συ κατά πανόπλου εχθρού - αρκούν τα όπλα -, αλλά χρειάζεται ΥΨΙΣΤΟΝ ηρωϊσμόν να κατεβαίνεις πάντοτε άοπλος κατά πανόπλων και ποτέ να μην το βάζεις κάτω, όπως οι διαδηλωτές μας.
Πόση διεθνή συμπάθεια και συμπαράσταση θα είχαν άραγε ξεσηκώσει οι επαναστατημένοι του 1821 εάν δεν ήσαν αγωνιζόμενοι κατ' ουσίαν άοπλοι αυτοί έναντι βαριά αρματωμένων δυνάμεων;
Παράξενο; Αλλά δείτε: Πότε άραγε αισθάνεσθε, σεις, να πλησιάσετε πχ σε ένα καυγά στο δρόμο και να συνδράμετε; Όταν παλεύουν δυο θεριά, ή όταν ένα θεριό τα έχει βάλει με κάποιον πιο αδύναμο;
Μην ανησυχεις Χ.Τ το αγαθό ποτέ δεν έχει υλική υπεροπλία. Είναι στη φύση του. Αλλά συν Αθηνά και χείρα κίνει.
ΔιαγραφήΑν υπάρχει ο Σμήγκολ, δεν μας σώζει τίποτα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΛίον, ο Σμήγκολ υπάρχει, αλλά υπάρχουν και τα Χόμπιτ. Μη χάνεις το κουράγιο σου!
Διαγραφή