Μυστική Γεωγραφία

    Από τα “γεγονότα του ’08” η Ελλάδα είναι στο παγκόσμιο προσκήνιο. Χρειάστηκε να αναστατωθούν οι δρόμοι της και να υποβληθούν τα κέντρα των πόλεών της στην ακεραιότητα της φωτιάς για να γίνει, για λίγο, σεβαστό ό,τι ως τότε αντιμετωπιζόταν συγκαταβατικά: η ανάγκη για νόημα. Εμείς οι άνθρωποι είμαστε τα όντα που δίνουν νόημα σε ό,τι κάνουν. Χωρίς αυτό είναι αμφίβολο αν καταφέρνουμε κάν να επιβιώσουμε.

    Στην Ελλάδα η υπαρξιακή και κοινωνική κρίση προηγήθηκε της οικονομικής. Θυμάστε την ατμόσφαιρα πένθους εκείνων των ημερών. Όλοι είδαμε το ρήγμα πάνω στο οποίο ζούσαμε. Εδώ, για κάποιο «παράδοξο» λόγο (που συνδέεται και με την έλλειψη…καλών τρόπων) έγινε, για λίγες στιγμές,  φανερό αυτό που ίσχυε κι αλλού. Και γρήγορα, σχεδόν ταχυδακτυλουργικά, η έλλειψη νοήματος μετατράπηκε σε έλλειψη χρημάτων!

    Κι εδώ υπήρξε ομοφωνία ανάμεσα σε ντόπιους κρατούντες, ξένους επιτηρητές και θύματα. Τα περί έλλειψης νοήματος, προφανώς, δεν συνέφερε σε κανέναν ν’ ακούγονται πολύ. Όμως αναμφίβολα δεν χάσαμε αυτό που προσποιούμαστε, είναι βαθύτερο το πένθος.

    Αλλά και σ’ αυτό το επιφανειακό πεδίο οι συγκρούσεις ξεπέρασαν σε βιαιότητα και διάρκεια κάθε άλλη που γινόταν στην Ευρώπη. Μόνο που έτσι, τα θύματα της «κρίσης» έπαιζαν, και παίζουν, με τη θέλησή τους σε ξένο γήπεδο. Στο αγαπημένο έδαφος κάθε εξουσίας, το έδαφος της οικονομίας.

    Έκτοτε – και για 7 χρόνια – μάταια προσπαθούνε να ματίσουνε το ρήγμα. Του κάνουνε συνέχεια «ενέσεις τσιμέντου» αλλά το νοιώθουν πως δεν υπάρχει ελπίδα. Η Ελλάδα είναι πίθος των Δαναΐδων. Όσο χρήμα κι αν ρίξουνε αυτό εξαφανίζεται σαν σε καταβόθρα. Όσες μεταρρυθμίσεις κι αν σκαρφιστούν καταλαβαίνουν, χωρίς φυσικά αυτό να λέγεται, ότι η κατάσταση δεν σηκώνει μπαλώματα. Εδώ είναι το σημείο συναρμογής του πολιτισμού μας. Εδώ είναι ένα σημείο τήξης του κόσμου. Αστάθεια στο σημείο – αστάθεια παντού. Το πρόβλημα είναι στατικό.

    Ας ρίξουμε λοιπόν μιά ματιά στους χάρτες γιατί σκοπεύω τώρα να μιλήσω για την Αρχιτεκτονική του Κόσμου. Πράγμα που αναπόφευκτα συνδέεται με τη Γεωγραφία.

 

    Η Ελλάδα δεν είναι μιά  χώρα της Δύσης. Δεν είναι μιά χώρα της Ανατολής. Δεν ανήκει στα Βαλκάνια. Ούτε στη Μέση ή στην Εγγύς Ανατολή. Δεν είναι μιά χώρα της Ευρώπης. Ή ίσως είναι όλα αυτά και κάτι ακόμα. Δεν είναι τέλος ούτε μιά χώρα Μεσογειακή. Κοιτάξτε τις ευθείες ακτές της Μεσογείου που εκτείνονται σε μήκος εκατοντάδων χιλιομέτρων και κοιτάξτε την περίφημη δαντέλλα των 15000 km ακτογραμμής μέσα σε μιά περιορισμένη έκταση. Και δέστε την πολυπλοκότητα του ελληνικού εδάφους – ενός συμπλέγματος ορεινών όγκων, κοιλάδων, κόλπων και νησιών που η γεωφυσική τους ενέργεια συμπιέζεται δίνοντας ένταση ελατηρίου.

    Η Ελλάδα είναι η χώρα του Αιγαίου. Και είναι η χώρα περί το Αιγαίο. Χώρα θαλασσινή και συναρμογή δύο κόσμων. Και τα νησιά της γέφυρα ανάμεσα σε Ανατολή και Δύση. Και κοιτάξτε το σχήμα της – με τη ράχη στη Δύση σαν κυρτωμένος άνθρωπος που κάτι προσπαθεί να μαζέψει – ένας μισός κύκλος στραμμένος προς τα ανατολικά που του απαγορεύεται να κλείσει. Αλλά ο κύκλος είναι ένα σχήμα ολοκλήρωσης και ηρεμίας.

    Και είναι η χώρα των δύο ακτών του όπου κλειστές κοιλάδες οδηγούν σ’αυτό, μία θάλασσα κλειστή και ταυτόχρονα ανοιχτή – θαλάσσιο πέρασμα. Και φυσικά κέντρο της είναι οι Κυκλάδες που δημιουργούν την πρώτη δίνη και είναι αυτός ο πρώτος κύκλος ο εσώτερος. Γιατί από κει και πέρα εξω-ελίσσεται η ορμή προς το δεύτερο κύκλο σαν σπείρα και σαν κοχλίας.

     Πρώτος κύκλος λοιπόν οι Κυκλάδες, ο δεύτερος γυρίζει απ’ το Ταίναρο, ανεβαίνει τα Ιόνια κι ακολουθεί τα σύνορα πέρα από τη κορυφογραμμή της Ροδόπης, μέσα από Ανατολική Θράκη και Προποντίδα κατεβαίνει περιλαμβάνοντας τα Μικρασιατικά παράλια, για να γυρίσει ο 3^ος κύκλος προς τα ΝΔ αγκαλιάζοντας την Κρήτη και μετά πέρα προς τη Δύση: Σικελία, Κάτω Ιταλία και πάλι προς βορράν: Άλπεις - Κεντρική Ευρώπη – Ουκρανία – όλη η Μαύρη Θάλασσα και Καύκασος όπου αρχίζει ο 4^ος κύκλος: όλη η Ανατολία, η Συρία, η Παλαιστίνη, η Κάτω Αίγυπτος, τα παράλια της Β.Αφρικής και τρέπεται από το Μαγκρέμπ προς βορράν: Γιβραλτάρ, περιλαμβάνει την Ιβηρική, Βρετανικά νησιά, Βόρειο Ακρωτήρι, Λευκή θάλασσα και από θάλασσα του Μπάρεντς, ακολουθώντας προς Νότον τα Ουράλια: Κεντρική Ασία (όριο της προέλασης του Αλέξανδρου) και Αραβική χερσόνησο, φτάνει στο Άντεν και περνάει από το Μπαμπ ελ Μαντέμ

, αυτή την Πύλη των Δακρύων, απέναντι στο Κέρας της Αφρικής και την Αιθιοπία όπου πια χάνεται η ενέργειά του εξαντλημένη.

    Ένας γιγαντιαίος στρόβιλος όπου το κέντρο περιδίνησης, το «μάτι» είναι μέσα στις Κυκλάδες και είναι φυσικά η Δήλος – η εστία των Νήσων - η κάποτε, όχι τυχαία, ιερή.

    Οι τρέχουσες απόψεις πάνω στην Ιστορία που δεν συνυπολογίζουν την επιρροή τέτοιων δυνάμεων είναι φτωχές, προϊόν περιορισμένης ανθρώπινης αντίληψης που δεν κατανοεί ότι η Γη είναι ζωντανός δρών και σκεπτόμενος οργανισμός. Και έχει ενεργειακά κέντρα που θα παραμένουν ενεργά όσο αυτή θα λάμπει γαλάζια μέσα στο στερέωμα. Και υπάρχει ένα πλήθος απ’ αυτά.

   

    Κοιτάξτε τις Μυστικές Ινδίες, την Ινδική υποήπειρο που κλεισμένη από βορράν από τα Ιμαλάια βλέπει προς τα ΝΑ για να φτάσει ως τις Ινδονησίες και την Ινδοκίνα. Και το ενεργειακό κέντρο του Θιβέτ. Και κοιτάξτε το κλειστό υποσύστημα της Κίνας. Που σαν δικοτυλήδονο – ζεύγος με την Ινδία - έχει κι αυτή κέντρο και πόλο το Θιβέτ (έστω και διαισθητικά κάτι φαίνεται να ξέρουν οι Κινέζοι γραφειοκράτες). Και προχωράει ως την Αυστραλία και κλείνει όλο τον βόρειο Ινδικό Ωκεανό ως τα παράλια της Αφρικής και της Αραβικής χερσονήσου.

    Και το σχήμα της Αυστραλίας? Μπούμεραγκ που βλέπει προς την Ανταρκτική? Και έχει κέντρο της μέσα στην έρημο. Το Uluru ή Ayers Rock. Κέντρο της και παλλόμενο πομπό της!

    Και κοιτάξτε τη Β.Αμερική που στρέφεται γύρω από τον Κόλπο του Μεξικού και το Γιουκατάν, και την Καραϊβική που στρέφεται ακολουθώντας το πέταλο των νησιών της. Άλλο ένα ημίκλειστο αρχιπέλαγος, άλλο ζεύγος στροβίλων και αυτό!

    Και το σχήμα της Ν. Αμερικής? Που κέντρο της έχει τα υψίπεδα της Βολιβίας και του Περού? Το Μάτσου Πίτσου?

    Και η Αφρική στραμμένη προς τα Δυτικά, εκεί που θα ’στελνε τους γιούς και τις κόρες της, έχει τον ποταμό Κόνγκο. Που όποιος τον είδε από ψηλά κατάλαβε ότι είναι μεγάλος σαν τον Κόσμο και πως είναι το πνεύμα της Αφρικής, η Αφρική η ίδια!

    Και η λεκάνη του Β. Ειρηνικού? Αλάσκα –Αλεούτια – Καλιφόρνια –Ιαπωνία? Και η λεκάνη του Ν. Ειρηνικού? Οι Νότιες θάλασσες και η Πολυνησία?

    Και κοιτάξτε τα ρεύματα των Ωκεανών! Το Ρεύμα του Κόλπου στο Β.Ατλαντικό. Και το Νότιο Ισημερινό Ρεύμα στο Ν.Ατλαντικό. Το Κούρο Σίβο στον Ειρηνικό και το Βόρειο και Νότιο Ισημερινό Ρεύμα στον Ινδικό. Όλα σε κύκλους! Και φυσικά τις περιοχές των Πόλων! Τον Βόρειο και τον Νότιο.

    Όλα αυτά είναι ενεργειακοί στρόβιλοι σε γη και θάλασσες, τιτάνιες συγκεντρώσεις ενεργείας και υπόκεινται σε κέντρα. Από αυτά η ενέργεια εκτυλίσσεται και ξεσπά. Και φυσικά όλα αυτά τα ενεργειακά κέντρα υπόκεινται στον Χρόνο! Ο Χρόνος ορίζει πότε και με ποια σειρά και με πόση ένταση αυτά θα εκδηλωθούν. Θα μπορούσαμε να καταλάβουμε το ρόλο που παίζει ο Χρόνος αν σκεφτούμε ένα Μαέστρο και μιά ορχήστρα. Ή ακόμα ένα τροχονόμο που αποσυμπιέζει το κυκλοφοριακό φρακάρισμα.

    Και στο δικό μας σύστημα βέβαια, υπάρχουν περιφερειακά, όσο απομακρυνόμαστε από το Αιγαίο, άλλα κέντρα όπως το Παρίσι, το Λονδίνο, η Ιερουσαλήμ που επεμβαίνουν κι αυτά εδώ. Ή το Λένινγκραντ, η Πετρούπολη,  άλλο κέντρο αυτή, που διευθύνει τη Σκανδιναβία. Και κοιτάξτε τον Βόρειο, τον Σκανδιναβικό κοχλία, γύρω από τη Νορβηγία, τη χερσόνησο της Καρέλια, ανατολικά της Φινλανδίας και τον Αρχάγγελο και περικλείει  τη Βαλτική θάλασσα και τις γύρω χώρες: Βαλτικές, Λευκορωσία, Πολωνία, Πρωσσία και στρέφεται από τις Δυτικές ακτές της Δανίας ξανά προς βορράν.

     Και κοιτώντας τα Ουράλια μένω σκεφτικός: η Ευρώπη αρχίζει στα Ουράλια και τελειώνει στην Καλιφόρνια. Μέσα από τη Μεσόγειο και τις Πύλες του Ηρακλέους η ώθηση δίνεται πάνω από το σύστημα του Β. Ατλαντικού κατά μήκος των Ηνωμένων Πολιτειών ως εκεί που ο Ειρηνικός βάζει ένα τέλος. Και φτιάχτηκε σ’ όλη αυτή την περιοχή ο πολιτισμός που αποκλήθηκε Δυτικός.

   

    Κατανοώ τις αντιρρήσεις των συγχρόνων μου σχετικά με τα παραπάνω αλλά σκέφτομαι ότι πρέπει κάποιος να’χει ζήσει όλη του τη ζωή στους περιορισμένους ορίζοντες των πόλεων, ή να είναι απόφοιτος ενός πανεπιστημίου, για να μην καταλαβαίνει αυτό που ένας Ρώσος αγρότης, ένας Ινδιάνος κυνηγός, ένας Έλληνας βοσκός και ένας Πολυνήσιος ψαράς γνώριζαν από διαίσθηση ζώντας κάτω από μεγάλους ουρανούς και μέσα στους καιρούς. Ότι τέτοιες συγκεντρώσεις νερού και στεριάς ούτε άφωνες είναι ούτε άβουλες. Αλλά εκείνοι οι ξωμάχοι Ευγενείς γνώριζαν τη θέση του ανθρώπου μέσα στον κόσμο.

    Θα έχετε λοιπόν παρατηρήσει σ’ ένα ποταμό τη διαφορά στην ταχύτητα των νερών και κοιτώντας τους γεω-ενεργειακούς στροβίλους που αναφέρθηκαν παραπάνω, θα συμφωνήσετε μαζί μου πως υπάρχουν μέρη στον κόσμο, στενωποί και ρούφουλες, όπου η Ιστορία κυλάει πιο γρήγορα από αλλού όπου το ποτάμι του Χρόνου πλαταίνει και τα νερά του κυλούν ήσυχα κι αργά.

    Και βάλτε κάτω τα πράγματα τα ιστορικά και μετρήστε: Ο Ψυχρός Πόλεμος άρχισε στην Αθήνα τον Δεκέμβρη του ’44. Η Ελληνική Επανάσταση βάζει μπρός τη δημιουργία εθνικών κρατών. Μετά ακολουθούν τα Βαλκάνια. Κι όλες οι επαναστάσεις στη Νότιο Αμερική. Η Ιταλία ενώνεται το 1869 και η Γερμανία το 1870. Οι πόλεμοι που αρχίζουν ξανά εδώ το 1912 προχωρούν την προσπάθεια των νέων κρατών να συμπεριλάβουν τους ομοεθνείς πληθυσμούς που βρίσκονται εκτός συνόρων και τελειώνουν το 1922 με το μεγαλύτερο transfer-ανταλλαγή πληθυσμών παγκοσμίως για να δοθεί μια λύση πλασματική και πρόσκαιρη σε πολύ βαθύτερες εκκρεμότητες. Και τέλος την πτώση της Δικτατορίας το ’74 ακολούθησαν οι πτώσεις των Ιβηρικών Δικτατοριών.

    Κι αν θέλουμε να πάμε πολύ πίσω: οι Πέρσες δεν μπορούν να κρατήσουν υποταγμένους τους Έλληνες στα Μικρασιατικά παράλια αν δεν κάμψουν τα αδέλφια τους στην αντίπερα ακτή του Αιγαίου και έρχονται στο Μαραθώνα. Εκείνη η μάχη ήταν η έναρξη της Ελληνικής αυτοπεποίθησης και η σωτηρία της νεαρής Δημοκρατίας που έμελλε να ενηλικιωθεί και να έχει διαχρονική ακτινοβολία. Αν είχε χαθεί η μάχη στο Μαραθώνα η Ιστορία του κόσμου θα ’ταν άλλη.

  Δεν θα είναι λοιπόν τώρα η πρώτη φορά που ό,τι γίνεται εδώ έχει «παραδόξως» χαρακτήρα γενικότερης προαναγγελίας και θα έχει τεκτονικές επιπτώσεις σ’ ένα ευρύτερο χώρο.. Ό,τι άρχισε στην Ελλάδα με ένα πυροβολισμό, πολύ πιο εύστοχο απ’ ό,τι σκόπευε -που μάλλον με σήμα αφέτη έμοιαζε- και συνεχίζεται με ένα αργόσυρτο ψυχομαχητό είναι η αρχή της τελευταίας πράξης ενός πολιτισμού.

    Εδώ λοιπόν είναι ένα καίριο σημείο συναρμογής. Εδώ είναι το σημείο τήξης του κόσμου Ο Αέρας συναντάει τη Φωτιά! Έτσι επιτελείται το χρήσιμο και το ωφέλιμο έργο της Διάλυσης! Και το ερώτημα είναι: Θα καταφέρουν τα άλλα δύο στοιχεία της ζωής, η Γη και το Νερό να επιτελέσουν Σύνθεση? Και υπάρχει ένα πέμπτο στοιχείο, ο Αιθέρας – το στοιχείο της Συνείδησης – αυτό που κατανοεί και οργανώνει το έργο των υπολοίπων. Άρα θα καταφέρουμε εμείς, οι κάτοικοι αυτής της γης, που υποκείμεθα σε μιά Μυστική Γεωγραφία, κάτοικοι ενός τόπου που γεννάει ακατάσχετα Ιστορία, να φτιάξουμε εδώ την Πατρίδα του Ανθρώπου? Που θα αποτελεί παράδειγμα και θα δίνει θάρρος? Ή οι δυνάμεις θα ξεσπάσουν τυφλές και ακηδεμόνευτες και καταστροφικές?

    Ανήσυχος και διστακτικός στέκει ο φιλήσυχος άνθρωπος μη θέλοντας να παραδεχτεί ότι δεν υπάρχει διαφυγή από τέτοιο δίλλημα.

    Είναι δύσκολοι οι σημερινοί καιροί  γιατί είναι μεγάλες οι απαιτήσεις τους.

                                                                                                  Β.Η