Έχω να πω τα εξής: Χρειαζόμαστε επειγόντως (τούτη τη στιγμή) δύο
ανθρώπους. Τον ήρωα και τον ποιητή. Δύο τόσο διαφορετικούς χαρακτήρες στο έργο
που έχει αρχίσει να παίζεται - και πρόκειται
να το ζήσουμε ολόκληρο – οι οποίοι όμως κατά τρόπο μοιραίο, συμπληρώνουν ο ένας
τον άλλο.
Τον ήρωα που θα
κερδίσει τη μοίρα του λαού του
Τον σκοτεινό
χειροτέχνη της γλώσσας του που με
ζωντάνια βγαίνει μέσα απ’ τη γη του.
Αυτόν που «η πράξη
του θα είναι πρωτόγονη αλλά η πρόβλεψη στρατηγική.»
Κι αυτόν που θα
μιλήσει έτσι ώστε να φωτιστούν τα κεκρυμμένα από καταβολής.
Αντάμα την πέννα
και το σπαθί να κερδίσουν για χάρη μιάς πατρίδας το παγκόσμιο πεπρωμένο.
«Γιατί ο ποιητής
δε μπορεί να προσδώσει στη γλώσσα του τούτο το πεπρωμένο αν δεν του παρασταθεί
οι ήρωας, ούτε αυτός αν δεν του παρασταθεί ο ποιητής.»
Αμήχανος
συστρέφεται ο ποιητής γύρω απ’ τον εαυτό του, χωρίς τον ήρωα
Αγέννητος ο ήρωας
περιμένει την πρώτη λέξη που θα ‘ρθει από μακριά.
Και θα ‘ναι βαριά
η φτώχεια μας χωρίς αυτούς τους δύο.
Β.Η.
Εξαιρετικό!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνώνυμε ευχαριστώ. Σ' ένα μπουκάλι στο πέλαγος και μια μόνο απόκριση δίνει κουράγιο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπίσης χρειαζόμαστε επειγόντως τον έρωτα -αλλά τούτοι οι δυο που αναφέρεις τον εμπεριέχουν ασφαλώς..
ΑπάντησηΔιαγραφήKαι επειδή αυτός μας λείπει, γι αυτό δεν βρίσκεται πουθενά μέσα από εμάς ο ήρωας ούτε ο ποιητής -γιατί το πρώτο τους συστατικό είναι ο έρωτας.
μιά σιγανή αρρώστια κατατρώει τον καιρό μας, λέγεται υποθερμία...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠώς ο Ήρως κι ο Ποιητής μπορούν να γεννηθούνε ΜΕΣΑ ΜΑΣ και πώς να διώξουν τον τραμπούκο και το μουλωχτό από ΜΕΣΑ ΜΑΣ είναι το ερώτημα που θέλω να σας υποβάλλω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΡήγα πιστεύω ότι ο καιρός που δυναμώνει -αυξάνοντας τις απαιτήσεις -αργά ή γρήγορα,θα εμφανίσει αυτούς τους δύο. Ο καιρός είναι δάσκαλος. Παρ' όλα αυτά το ερώτημα δεν απαντιέται γενικά - μόνο προσωπικά. Ο καθένας,χωρίς να πολυμιλαει, πρέπει να δει μέσα του και με ειλικρίνεια να ονομάσει, τι αποτρέπει αυτόν τον ίδιο από τέτοια δρασκελια. Είμαστε δηλαδή ακόμα στον πρώτο εχθρό:τον φόβο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠόσον ο φόβος είναι δυνατός και ανεξάλειπτος, όταν είναι παιδιόθεν ριζωμένος εις τα ψυχάς των ανθρώπων»..........πρωτος εχθρος ο φοβος [απ τους προποδες του μαιναλου του χιονοσκεπαστου]
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτείλε καλή μου Ανώνυμη και απο μένα έναν νυχτερινό χαιρετισμό στο Μαίναλο,αυτήν την ζωή που ανασαίνει!
ΔιαγραφήΛαθεμένα, νομίζω, αναγνωρίζετε το φόβο ως τον πρώτο εχθρό...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρώτος εχθρός τα ανθρώπινα πάθη με προεξέχοντα τον εγωισμό που οδηγεί στην εξουσιομανία και την κτητικότητα, την πανουργία, την αρπαγή κλπ.
Ο εξουσιομανής, κατεχόμενος από τα πάθη, έχει τότε διαρκώς φόβο και αγωνία για τη διασφάλιση των αποκτημάτων του: πλούτο, οπαδούς, δούλους, ψυχές...
Ο αληθινός ήρωας-ποιητής αναγνωρίζει τις αδυναμίες του και αγωνίζεται για την αποταγή τους, είναι ακτήμων, θέλει να ζει στο περιθώριο, ούτε διανοείται να έχει θαυμαστές και αυλή, θα έλεγα ότι μοιάζει με ειρηνικό πολεμιστή που αναγνωρίζει τον εχθρό πρώτα στον ίδιο του τον εαυτό και δεν εφησυχάζει...
Όλα αυτά γίνονται με αγάπη για τη ζωή και με ελευθερία, μα όχι χωρίς αίμα ψυχής...
Όλο καί πιό πολύ σιγουρευομαι ότι ο πρώτος εχθρός είναι o φόβος. Αυτός προσδενει τον άνθρωπο στην εξουσία και τα υλικά αποκτήματα κι εκεί μέσα μαντρωνει τον εαυτό. Ο φόβος για την ελευθερία καί την γυμνή απροσποιητη ζωή. Η βαθειά έλλειψη εμπιστοσύνης στους ανθρώπους και τα πράγματα. Εν τέλει τον Κόσμο. Ή τον Θεό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω ότι δικαιολογείτε την εξουσία έτσι...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι όπου υπάρχει τέτοιου είδους δικαιολογία, δεν είναι εύκολη η διαφυγή και ο προσωπικός αγώνας φαίνεται βουνό...
Διευκρινίζω: δεν τά'χω με τον άνθρωπο, αλλά με την αρρώστια του...
Ο φόβος είναι σύμμαχος και οδηγός στον αγώνα.
"Δείμος και Φόβος υπηρέται του Άρεως..." (Λεξικό του Σουίδα)
Και με παράδειγμα τη νεώτερή σας ανάρτηση, αυτά τα παιδιά των καταλήψεων φοβούνται, πώς δεν φοβούνται...αλλά συνεχίζουν να αγωνίζονται.
Τις περισσότερες φορές δεν αγωνιζόμαστε, όταν είμαστε υποταγμένοι, βολεμένοι στη συνήθεια της όποιας αρρώστιας μας. Όταν είμαστε στη λήθη, τη μαλθακότητα.
Δεν είναι τυχαίο το ότι συχνά αγωνίζονται πιο πολύ οι βασανισμένοι άνθρωποι...
Οπωσδήποτε η ιδιοσυγκρασία του ανθρώπου, το οικογενειακό και κοινωνικό περιβάλλον, οι εμπειρίες της ζωής παίζουν σημαντικό ρόλο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι θα δικαιολογήσω έναν εγκληματία που μεγάλωσε π.χ. στο δρόμο ή σε ανάλογο περιβάλλον. Δεν δικαιολογείται όμως κάποιος που έχει καλή ανατροφή ή μόρφωση ή προέρχεται από αστικό περιβάλλον. Π.χ. ο Δένδιας και όλη η μεταλλαγμένη ομήγυρη έχουν αναπτύξει "συνειδητότητα" στο έγκλημα, στην υποκρισία, κατέχονται από αφύσικα πάθη, ανάγλυφα στα πρόσωπά τους. Οι ιδέες που υπηρετούν είναι η ίδια η δουλικότητα, η παράνοια, το τίποτα.
Μπορεί να μιλώ σκληρά, αλλά ζούμε σε εποχή εφαρμοσμένης πνευματικής, ψυχικής και σωματικής εξόντωσης, που ξαναπλημμυρίζουν οι αρένες από θηρία και μας θέλουν υποψήφιους μάρτυρες. Η συντροφικότητα, η χαρά, ο αγώνας, ο έρωτας, η υπέρβαση, η πίστη, η γελοιοποίηση του θανάτου, ας μην λείψουν...