Η Ζωή στο Ρήγμα συνεχίζεται...

René Guenon
(1886-1951)

«Άλλωστε, ακόμα και από καθαρά αντικειμενική και "θεωρητική" άποψη, δεν αρκεί να αποκαλύπτει κανείς τις πλάνες και να δείχνει το πραγματικό τους πρόσωπο. Όσο ωφέλιμο κι αν είναι αυτό, είναι πολύ πιο ενδιαφέρουσα και διδακτική η ερμηνεία τους, δηλαδή η έρευνα του πώς και γιατί προέκυψαν.
Γιατί το κάθε τι που υπάρχει, έστω και αν πρόκειται για την ίδια την πλάνη, έχει αναγκαστικά τον λόγο ύπαρξης του, και από αυτήν την άποψη, ακόμα και η αταξία πρέπει τελικά να τοποθετηθεί ανάμεσα στα στοιχεία της καθολικής τάξης.»

Ρενέ Γκενόν, Η Βασιλεία της Ποσότητας και τα Σημεία των Καιρών, 1945

(εκδ. Πεμπτουσία, 1995)

Ο σύγχρονος κόσμος, που βαδίζει με κωμική έπαρση μέσα στον ιστορικό λαβύρινθο, φαντάζεται τον εαυτό του σαν κάτι όλως ιδιαίτερο!!!

Επιμελώς δεν θέλει να θυμάται από πού προήλθε, τους τρόπους που έχει χρησιμοποιήσει για να καθιερωθεί, το τι έχει πετύχει, πως ζει στο παρόν και που οδηγείται. Δεν θέλει καν να συζητήσει περί όλων αυτών, δεν θέλει καν να τα σκεφτεί.

Το πάθος του είναι η Αμνησία. Ένα πάθος που αδιαλείπτως του ανανεώνει οράματα μεγαλείου και συνεχών ψευδαισθήσεων. Αν το καλοσκεφτείς, είναι ένας κόσμος που ζει μέσα στα σκοτάδια της άγνοιας, ενώ διαρκώς φαντάζεται ότι κατέχει απέραντη γνώση. Ισχυρίζεται ότι είναι πολιτισμένος, ζώντας βαρβαρικά. Επαινεί την Δημοκρατία του, εκτοξεύοντας τις διαφορές και τις αντιθέσεις στα ύψη. Θαυμάζει το βιοτικό του επίπεδο, καταδικάζοντας  περιοχές του πλανήτη στη απόλυτη ένδεια. Καμώνεται ότι πιστεύει σε κάτι ανώτερο και αυτό το ανώτερο είναι μαγικά χαρτάκια (φράγκα!) που τον καθορίζουν απόλυτα.

Ο σύγχρονος κόσμος είναι ένας κόσμος που ζει και σκέφτεται ψεύτικα.

Είναι  σαφές, ότι όταν μιλάμε για τον σύγχρονο κόσμο, μιλάμε και για τους ανθρώπους που τον κατοικούν, για όλους εμάς δηλαδή. Για μας που συμμετέχουμε στο ψέμα του, που το αποδεχόμαστε και θα το περάσουμε κληρονομιά στους επόμενους. Γιατί και εμείς όλοι, επιλέγουμε σε μικρό ή μεγάλο βαθμό να βυθιζόμαστε στη νανουριστική χαύνωση μιας εποχής που μισεί το αληθινό.

Ο σύγχρονος κόσμος έχει προέλθει από την επική σύγκρουση δύο δυνάμεων: η "ευγενής" τάξη των εμπόρων, οι εκπρόσωποι της εκπόρνευσης της ζωής σε Ποσότητα, ενάντια στους εργολάβους του Θεού. Η νίκη των εμπόρων -χωρίς να είναι ολοκληρωτική- έδωσε το στίγμα της σύγχρονης εποχής.

Ο τρόπος που διοικείται σήμερα ο κόσμος αν και πλασάρεται ως Δημοκρατία,δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια στυγνή Έμποροκρατία  με μια πρέζα Θεοκρατίας.

Η μάχη μεταξύ των δύο αντιπάλων, ενώ εμφανίστηκε σαν μάχη αρχών, δεν ήταν παρά ένας εμφύλιος ανάμεσα σε  δύο φατρίες, με στόχο την διάχυση του Ποσοτικής αντίληψης μέσα στον κόσμο. Μια αντίληψη που πλέον έχει κατακαθίσει σαν βδέλλα στο πετσί του συνόλου της κοινωνίας. Όλες οι ουμανιστικές αρχές  του Διαφωτισμού, θυσιάστηκαν για να υπάρξει ένας κόσμος νέος ,όπου η δύναμη της συναλλαγής και του κέρδους θα ήταν ο καινούργιος νόμος που θα κρατούσε δεμένη την κοινωνία.

Κάτι ανάλογο συνέβη και στο αντίθετο στρατόπεδο. Η Θεοκρατία έχοντας να  αντιμετωπίσει την πιθανότητα μιας ριζικής ήττας, πέταξε από πάνω της την επαφή με την ουσιαστική Πνευματικότητα που  την συγκροτούσε  και της έδινε υπόσταση, με αντάλλαγμα την συμμετοχή στη εξουσία μαζί με τους εχθρούς της. Στήριξε έτσι και "πνευματικά" την εξάπλωση του Ποσοτικού  μέσα στα μύχια του ανθρώπινο ιστού.

Η ιστορία του σύγχρονου κόσμου στη συνέχεια, μπορεί εύκολα να διαβαστεί με βάση τον παραπάνω πόλεμο. Η Ποσοτική αντίληψη για την κοινωνία και τους ανθρώπους μπορεί να έχει περάσει από διάφορα στάδια, άλλοτε πιο σκληρά και άλλοτε πιο μαλακά, όμως ουδέποτε αμφισβητήθηκε  ριζικά και στη ουσία της. Έχουν γίνει άπειρες απόπειρες -συνήθως αποτυχημένες-  για να κτυπηθεί, αλλά όλα επανέρχονται τελικώς σε εναλλακτικές Ποσοτικές εκδοχές, που δεν μπορούν εν τέλει σε τίποτα να κλονίσουν το κυρίαρχο αφήγημα.

Σε ένα κόσμο που παλεύει μέσα στη δυαδικότητα, η Ποσότητα δεν μπορεί να καταργηθεί. Δεν μπορεί όμως να καταργηθεί ούτε η Ποιότητα. Η αλληλεπίδραση αυτών των δύο οφείλει να παράγει την Ισορροπία. Όταν κάτι τέτοιο δεν προκύπτει, γιατί η μία άκρη θέλει να υπάρχει σε βάρος της απέναντι, τότε αναγκαστικά βαδίζουμε μέσα στο σκοτάδι της διαρκούς πτώσης.

Μιας πτώσης που εκλαμβάνεται σαν πέταγμα χωρίς φτερά.

Σε εκείνο το σημείο ο πόνος θα είναι άμεσος και ιδιαζόντως σκληρός.