Η Θύελλα

Θύμωσε ο ουρανός και μαύρισε

μάζεψε στα δυτικά αντάρα

έβλεπα τη θύελλα γοργά να πλησιάζει.

Κι από κάτω η θάλασσα

φούσκωνε κι άλλαζε

χρώματα, το ΄να μετά το άλλο

σκοτείνιασε και έλαμψε

το μάτι της μοβόρο

ποθούσε ν’ αρπαχτεί με

τον βλοσυρό αφέντη.

Κι έκανε αυτός αρχή

σαν να έμπαινε σε μάχη.

Και της έρριχνε από πάνω

ο ουρανός της θάλασσας

βροχή ακατάπαυστη κι αστραπομάνι

που φώτιζε τα σκοτάδια που ο ίδιος έσερνε ξοπίσω.

Έτσι την εσκέπαζε μ’ ορμητική και τρυφερή παραφροσύνη.

Κι αντάριαζε αυτή κάτω του όλο βουή

κύμα φουσκωμένο, λύσσα, αφρός, θολούρα.

Βουή αυτή?

Βροντή αυτός!

Όρμαγε απάνω της με δώδεκα καιρούς

φρένιαζε αυτή σπαρτάραγε όλους να τους νοιώσει.

Ριπές, ριπές ο άνεμος τη σάρωνε

και την έκανε, πότε δώ και πότε κεί

ν’ ανατριχιάζει

βιτσιές η μιά μετά την άλλη

κι αυτή κατάπινε λαίμαργα τους κεραυνούς του.

Τρίζαν τα θεμέλια

οι κολώνες που στήριζαν τον κόσμο

χαλασμός συντέλεια σπαρταρώντας

ουρανός και θάλασσα γινήκαν ένα.

Κράτησε πολύ το μένος του

μαζεμένο από καιρό

κι όταν σταμάτησε αυτός

κάμφθηκε η οργή του

άρχισε κι αυτή χορτάτη να ησυχάζει.

Φάνηκε ο ορίζοντας ξανά

κι αυτός άδειος και ξαλαφρωμένος

έγειρε ξαρμάτωτος πάνω

στη βουρκωμένη αφέντρα

που απόμεινε με κύμα βουβό

που σιγά σιγά καταλαγιάζει

με ήχο πνιχτό σα στεναγμός σα βόγγος.

Και στάθηκαν για μιά στιγμή οι δυό

ο ένας απέναντι στον άλλο

ταπεινά με σεβασμό

για ό ,τι είχε εκεί δα συντελεστεί

κι εκπληρωθεί συνάμα.

Αυτοί ήταν οι Γάμοι του Ουρανού και της Θάλασσας.

                                                                             Β.Η