Είναι φανερό ό,τι άρχισε η έξοδος
απ’ αυτόν τον Πολιτισμό.
Αδιόρατη μέχρι στιγμής
πιο ανοιχτά στα χρόνια που θα’ ρθουν.
Ήρθε η ώρα να επιτελέσουμε ένα έγκλημα
και να ξεκινήσουμε μία θρησκεία.
Το ένα είναι η καθολική άρνηση
και κατεδάφιση ενός κόσμου
που όλο και πιο βίαια αντιστέκεται
στο μοιραίο τέλος του.
Το άλλο η εξαγγελία
μιας Πνευματικής Αρχής
διατυπωμένης σε μια ολωσδιόλου
καινούργια και ταυτόχρονα πολύ παλιά
γλώσσα
που θα γίνεται κατανοητή
και θα συγκινεί βαθειά
τον άνθρωπο του καιρού μας.
Συγχωρείστε με για το μέγεθος και το βάθος
του εγχειρήματος
δεν υπάρχει κάτι λιγότερο να προτείνω.
Το κακό είναι πως την πρωτοβουλία των κινήσεων δεν την έχουμε εμείς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητό Μηδέν,
ΔιαγραφήΑν παρομοιάσουμε την ροή των ιστορικών εξελίξεων με ένα ποτάμι που είναι το αλφάβητο, και για παράδειγμα πηγαίνουμε απο το Κ στο Λ, έχεις δίκιο, δεν έχουμε ακόμα την πρωτοβουλία. Γιατί κάποιοι είναι πίσω μας, ας πούμε στο Η, και μας κόβουν το νερό.
Αν τώρα δείς τα κείμενα στον Πύραυλο και στο αδελφό Danger.few θα δεις ότι έχουμε αρχίσει την πορεία μας προς το Α, δηλαδή τις πηγές - κι όποιος έχει τις πηγές έχει το ποτάμι. "Αυτοί" δεν έχουν λόγο να μετακινηθούν γιατί είναι οι κρατούντες. Συνεπώς το έργο που έχουμε αναλάβει είναι οικουμενικό (ούτε απλά εθνικό ούτε ταξικό) και το κάνουμε απο καθαρό "μεράκι". Άρα ούτε η προσπάθεια που θα απαιτηθεί αποτελεί για μας πρόβλημα ούτε ο χρόνος μας φοβίζει. Αλλωστε εμείς υπήρξαμε πάντα φίλοι του Χρόνου. Εννοείται ότι ένα τέτοιο εγχείρημα δεν μας επιτρέπει κάποια προσωπική φιλοδοξία πέρα από ένα καλό όνομα και τον τίτλο του καλού "σκαφτιά".
@Β.Η
ΑπάντησηΔιαγραφήΤελευταία οι φτιαριές σου είνει όλο και πιο γεμάτες!
Να πάμε ίσαμε την Κίνα
ΑπάντησηΔιαγραφήαλλά για να γίνει αυτό πρέπει να κάνουμε ένα πρώτο βήμα.
Ποιο θα συνιστούσατε;
Στο ερώτημά σου απαντάει και ο Λυγκέας με τις τελευταίες φράσεις του. Ας προσθέσω ότι, για ένα ταξίδι (ως την Κίνα) πρέπει να είναι κανείς ελαφρός. Άρα να καταπέσουν τα στολίδια και τα ρούχα που μας έπνιξαν: Όγκος υλικού, απόψεις, περιττές ιδέες, τερτίπια και η αλαζονική σιγουριά του αυτάρεσκου και διαρκώς ανακυκλούμενου τίποτα. Ας έρθει λοιπόν η γύμνια.
ΔιαγραφήΖούμε μέσα σε μια περίσσεια από λόγια. Θά 'πρεπε κανείς να σκέφτεται σαν ετοιμοθάνατος και να μιλάει σαν σε διαθήκη.