Η ασελγής γοητεία του παθητικού

“Η σκοτεινή πλευρά σκεπάζει τα πάντα…..

Αδύνατον να δω ποιο είναι το μέλλον»

Δάσκαλος Γιόντα, “Πόλεμος των Άστρων.”

Αν  για μια στιγμή μπορούσαμε να ξεφύγουμε από τις αντιλήψεις, τις ιδέες, τις προσδοκίες ,τα όνειρα ,πού όλοι μας κουβαλάμε για τον εαυτόν μας και τον κόσμο γύρω μας ,ίσως να μπορούσαμε να αντιληφθούμε , ότι ο κόσμος  κάθε δευτερόλεπτο πού περνά , κινείται και αλλάζει. Κινείται και αλλάζει, όπως εν τέλει κινούμαστε  και αλλάζουμε και εμείς . Όλα βρίσκονται σε μια διαρκή και ανεπανάληπτη κίνηση. Προς τα πού? Για ποιο λόγο ? Σε ποια κατεύθυνση ?

Κανείς δεν μπορεί να απαντήσει σε όλα αυτά τα ερωτήματα,  πού σε μια στιγμή «κενού» χρόνου  περνάνε ,ίσως , από την σκέψη όλων. Στη συνέχεια ξεχνιόμαστε, για την ακρίβεια  αισθανόμαστε πολύ μικροί για να ασχοληθούμε με τόσο βαριά και άλυτα θέματα. Επιστρέφουμε στις  μικρές ζωές μας ,στις ασχολίες μας, πού νομίζουμε ότι μπορούμε να χειριστούμε καλύτερα ,αφήνοντας  όλα αυτά τα θέματα στη ασχολία των ειδικών ,των φιλοσόφων ,των οραματιστών ,σε όλους εκείνους δηλαδή πού τους έχουμε εξορίσει έξω από τη στενή, ρεαλιστική πραγματικότητα  . Τους έχουμε εξορίσει ,είτε έχουν εξοριστεί από μόνοι τους ,δεν έχει και ιδιαίτερη σημασία, παρ’ όλα αυτά  περιμένουμε να μας φέρουν τις απαντήσεις  από την «άλλη γη», πού η καθημερινότητα  μας  και η καθημερινότητα του πραγματικού και ρεαλιστικού μας έχει αποκλείσει.

Όταν όμως αποκόβεσαι ,οικειοθελώς , από την πηγή  είναι απολύτως σίγουρο ότι κάποια στιγμή θα διψάσεις  και όταν θα διψάσεις  το νερό μπορεί να είναι δυσεύρετο, γιατί  θα έχεις απομακρυνθεί .

Εδώ λοιπόν είμαστε!!!

 Άνυδροι και κάθιδροι  μέσα στη παγερή ζεστασιά της ρεαλιστικής πραγματικότητας. Όταν μιλούν οι αριθμοί ,οι παθητικοί άνθρωποι οφείλουν να σωπαίνουν. Όχι για κανέναν άλλο λόγο ,αλλά γιατί εντέλει δεν έχουν τίποτα να πουν. Έτσι νομίζουν. Αλλά και λόγω του ότι,  οι αριθμοί ,οι εξισώσεις, οι πολλαπλασιαστές  ,οι αναπτύξεις , έχουν προ πολλού αντικαταστήσει  τον οιονδήποτε Λόγο πού μπορεί να υπάρξει. Στον παθητικό άνθρωπο, η λογιστική  της καθημερινής ζωής , έχει  αντικαταστήσει όλα τα ιερά και όσια πού μπορεί κάποιος να φανταστεί. Ο παθητικός άνθρωπος  μπορεί να παρακολουθεί  αυτοκτονίες ,θανάτους , πείνα ,φτώχεια  και αρρώστια ,πνευματική εξαθλίωση  και μιζέρια  χαμογελώντας , όταν οι ιεροί αριθμοί της λογιστικής  δείχνουν ανάκαμψη. Σκυθρωπιάζει, όταν  δείχνουν κάμψη και έλλειψη.  

Ο παθητικός άνθρωπος  έχει αντικαταστήσει την πηγή πού έπινε νερό με τους δείκτες του χρηματιστηρίου. Εγκατέλειψε την ησυχία  των ναών και  βρίσκει την ύπαρξη του μέσα σε μια αίθουσα  πού για κάποιες ώρες τρέχουν ατελείωτοι αριθμοί , αριθμοί πού ορίζουν τύχες ολόκληρων λαών!!!

Ο παθητικός άνθρωπος  δεν μπορεί να έχει άλλο ιερό από το χρήμα . Η πραγματικότητα πού διαμορφώνει , στερείται  διεξόδων σε άλλες περιοχές της ύπαρξης. Δεν αντέχει τα μεγάλα βάθη των πνευματικών αναζητήσεων, γιατί ο ρεαλισμός  πού καλείται να πραγματώσει αρχίζει και τελειώνει μέσα στα στενά όρια  της επιβίωσης . Οι ουτοπίες του προκαλούν   ακραιφνή νύστα, η αναζήτηση  άλλων προϋποθέσεων  ύπαρξης  τον κουράζουν ,ο ρομαντισμός του εξαντλείται  πολύ σύντομα  από το πρωινό ξυπνητήρι,  πού τον καλεί να συμμετάσχει  στη φάρμα των προσγειωμένων ,των προσαρμοστικών και φθονεί , δεν ζηλεύει, φθονεί εκείνον  πού πάει να ξεφύγει απελπισμένα σε άλλες πραγματικότητες .

Το φαντασιακό του παθητικού ανθρώπου είναι η τηλεόραση και ο υπολογιστής του, μέσα από τα οποία πραγματώνει εικονικά , συνομιλώντας  με το κουτιά, λες και αυτά  τα κουτιά τον ακούν, ό,τι  αυτά του υποβάλλουν.

Ο παθητικός άνθρωπος είσαι εσύ, είμαι εγώ, είναι αυτός με τον οποίο κοιμάσαι  στο κρεβάτι, είναι αυτός πού συναντάς στη στάση το πρωί, είναι  αυτός πού δουλεύεις μαζί του, είναι αυτός με τον οποίο συμφωνείς αλλά και εκείνος με τον οποίον διαφωνείς , είναι ο σύγχρονος  άνθρωπος  πού αγαπά, μισεί  και χαίρεται, αγανακτεί και λυπάται μέχρι ενός ορίου, όσο αυτό το όριο δεν θίγει την ρεαλιστική πραγματικότητα .

Όσο η ρεαλιστική πραγματικότητα  γίνεται συμπαγής , τόσο η κίνηση και η αλλαγή επιβραδύνεται, δεν σταματά, επιβραδύνεται, σε όλα τα επίπεδα. Προσωπικά, κοινωνικά αυτή η επιβράδυνση παίρνει με τον καιρό τα χαρακτηριστικά ενός βαλτώδους περιβάλλοντος . Όλα παραμένουν στατικά και ίδια . Οι συνήθειες ,τα προβλήματα ,τα αδιέξοδα  γίνονται το μόνιμο ντεκόρ  ατόμων και κοινωνιών πού εξορίζουν την  κίνηση , την φρεσκάδα ,την αλλαγή ,την έμπνευση ,σε ένα απώτερο μέλλον. Αλλά κυρίως αποκλείουν το όραμα από την ζωή των ανθρώπων. Την διάθεση να κινηθούν σε κάτι πού να είναι καλύτερο από αυτό πού ζουν .

Η στάση επενδύει στο φόβο ,ο φόβος επενδύει στη συρρίκνωση, η συρρίκνωση στη βλακεία , η βλακεία στην έλλειψη λογικής. Παρατηρείται διάθεση για βύθιση  στο αρνητικό. Εκείνο πού ανυψώνει τον άνθρωπο καθίσταται θολό και ασαφές ,εντέλει άχρηστο .

Ο αγώνας  για τον απεγκλωβισμό από την παθητικότητα , είναι αγώνας  δίχως σημαίες ,φανφάρες και εξαγγελίες δίχως αντίκρισμα .

Είναι αγώνας πού δίνεται  σε περιοχές σκοτεινές της ανθρώπινης υπόστασης και δεν υποστηρίζεται από κανέναν. Οι ήττες του είναι σαφώς περισσότερες από τις νίκες ,αλλά εκεί πού νικά ανοίγει παράθυρα από τα οποία το φως  πού εισέρχεται  διαλύει σκότη πνευματικά ,κοινωνικά προσωπικά.

Είναι το φως της ελπίδας και του οράματος  για κάτι καλύτερο μέσα στο κόσμο ,μέσα στον άνθρωπο .

Το παθητικό είναι ο θάνατος της ζωής .

 Η ζωή είναι αέναη κίνηση εξέλιξης  του υπάρχοντος σε  κάτι ανώτερο.!!!

“Όπου η ελευθερία υποχωρεί ένα χιλιοστό,

αυξάνεται στο εκατονταπλάσιο το βάρος της τάξης πραγμάτων»

«Η επανάσταση της καθημερινής ζωής»

Raoul Vaneigem.