Τετάρτη 6 Μαρτίου 2013

Η ασελγής γοητεία του παθητικού


Η σκοτεινή πλευρά σκεπάζει τα πάντα…..
Αδύνατον να δω ποιο είναι το μέλλον»
Δάσκαλος Γιόντα, Πόλεμος των Άστρων.


Αν  για μια στιγμή μπορούσαμε να ξεφύγουμε από τις αντιλήψεις, τις ιδέες, τις προσδοκίες ,τα όνειρα ,πού όλοι μας κουβαλάμε για τον εαυτόν μας και τον κόσμο γύρω μας ,ίσως να μπορούσαμε να αντιληφθούμε , ότι ο κόσμος  κάθε δευτερόλεπτο πού περνά , κινείται και αλλάζει. Κινείται και αλλάζει, όπως εν τέλει κινούμαστε  και αλλάζουμε και εμείς . Όλα βρίσκονται σε μια διαρκή και ανεπανάληπτη κίνηση. Προς τα πού? Για ποιο λόγο ? Σε ποια κατεύθυνση ?

Κανείς δεν μπορεί να απαντήσει σε όλα αυτά τα ερωτήματα,  πού σε μια στιγμή «κενού» χρόνου  περνάνε ,ίσως , από την σκέψη όλων. Στη συνέχεια ξεχνιόμαστε, για την ακρίβεια  αισθανόμαστε πολύ μικροί για να ασχοληθούμε με τόσο βαριά και άλυτα θέματα. Επιστρέφουμε στις  μικρές ζωές μας ,στις ασχολίες μας, πού νομίζουμε ότι μπορούμε να χειριστούμε καλύτερα ,αφήνοντας  όλα αυτά τα θέματα στη ασχολία των ειδικών ,των φιλοσόφων ,των οραματιστών ,σε όλους εκείνους δηλαδή πού τους έχουμε εξορίσει έξω από τη στενή, ρεαλιστική πραγματικότητα  . Τους έχουμε εξορίσει ,είτε έχουν εξοριστεί από μόνοι τους ,δεν έχει και ιδιαίτερη σημασία, παρ’ όλα αυτά  περιμένουμε να μας φέρουν τις απαντήσεις  από την «άλλη γη», πού η καθημερινότητα  μας  και η καθημερινότητα του πραγματικού και ρεαλιστικού μας έχει αποκλείσει.

Όταν όμως αποκόβεσαι ,οικειοθελώς , από την πηγή  είναι απολύτως σίγουρο ότι κάποια στιγμή θα διψάσεις  και όταν θα διψάσεις  το νερό μπορεί να είναι δυσεύρετο, γιατί  θα έχεις απομακρυνθεί .

Εδώ λοιπόν είμαστε!!!

 Άνυδροι και κάθιδροι  μέσα στη παγερή ζεστασιά της ρεαλιστικής πραγματικότητας. Όταν μιλούν οι αριθμοί ,οι παθητικοί άνθρωποι οφείλουν να σωπαίνουν. Όχι για κανέναν άλλο λόγο ,αλλά γιατί εντέλει δεν έχουν τίποτα να πουν. Έτσι νομίζουν. Αλλά και λόγω του ότι,  οι αριθμοί ,οι εξισώσεις, οι πολλαπλασιαστές  ,οι αναπτύξεις , έχουν προ πολλού αντικαταστήσει  τον οιονδήποτε Λόγο πού μπορεί να υπάρξει. Στον παθητικό άνθρωπο, η λογιστική  της καθημερινής ζωής , έχει  αντικαταστήσει όλα τα ιερά και όσια πού μπορεί κάποιος να φανταστεί. Ο παθητικός άνθρωπος  μπορεί να παρακολουθεί  αυτοκτονίες ,θανάτους , πείνα ,φτώχεια  και αρρώστια ,πνευματική εξαθλίωση  και μιζέρια  χαμογελώντας , όταν οι ιεροί αριθμοί της λογιστικής  δείχνουν ανάκαμψη. Σκυθρωπιάζει, όταν  δείχνουν κάμψη και έλλειψη.  

Ο παθητικός άνθρωπος  έχει αντικαταστήσει την πηγή πού έπινε νερό με τους δείκτες του χρηματιστηρίου. Εγκατέλειψε την ησυχία  των ναών και  βρίσκει την ύπαρξη του μέσα σε μια αίθουσα  πού για κάποιες ώρες τρέχουν ατελείωτοι αριθμοί , αριθμοί πού ορίζουν τύχες ολόκληρων λαών!!!

Ο παθητικός άνθρωπος  δεν μπορεί να έχει άλλο ιερό από το χρήμα . Η πραγματικότητα πού διαμορφώνει , στερείται  διεξόδων σε άλλες περιοχές της ύπαρξης. Δεν αντέχει τα μεγάλα βάθη των πνευματικών αναζητήσεων, γιατί ο ρεαλισμός  πού καλείται να πραγματώσει αρχίζει και τελειώνει μέσα στα στενά όρια  της επιβίωσης . Οι ουτοπίες του προκαλούν   ακραιφνή νύστα, η αναζήτηση  άλλων προϋποθέσεων  ύπαρξης  τον κουράζουν ,ο ρομαντισμός του εξαντλείται  πολύ σύντομα  από το πρωινό ξυπνητήρι,  πού τον καλεί να συμμετάσχει  στη φάρμα των προσγειωμένων ,των προσαρμοστικών και φθονεί , δεν ζηλεύει, φθονεί εκείνον  πού πάει να ξεφύγει απελπισμένα σε άλλες πραγματικότητες .

Το φαντασιακό του παθητικού ανθρώπου είναι η τηλεόραση και ο υπολογιστής του, μέσα από τα οποία πραγματώνει εικονικά , συνομιλώντας  με το κουτιά, λες και αυτά  τα κουτιά τον ακούν, ό,τι  αυτά του υποβάλλουν.

Ο παθητικός άνθρωπος είσαι εσύ, είμαι εγώ, είναι αυτός με τον οποίο κοιμάσαι  στο κρεβάτι, είναι αυτός πού συναντάς στη στάση το πρωί, είναι  αυτός πού δουλεύεις μαζί του, είναι αυτός με τον οποίο συμφωνείς αλλά και εκείνος με τον οποίον διαφωνείς , είναι ο σύγχρονος  άνθρωπος  πού αγαπά, μισεί  και χαίρεται, αγανακτεί και λυπάται μέχρι ενός ορίου, όσο αυτό το όριο δεν θίγει την ρεαλιστική πραγματικότητα .

Όσο η ρεαλιστική πραγματικότητα  γίνεται συμπαγής , τόσο η κίνηση και η αλλαγή επιβραδύνεται, δεν σταματά, επιβραδύνεται, σε όλα τα επίπεδα. Προσωπικά, κοινωνικά αυτή η επιβράδυνση παίρνει με τον καιρό τα χαρακτηριστικά ενός βαλτώδους περιβάλλοντος . Όλα παραμένουν στατικά και ίδια . Οι συνήθειες ,τα προβλήματα ,τα αδιέξοδα  γίνονται το μόνιμο ντεκόρ  ατόμων και κοινωνιών πού εξορίζουν την  κίνηση , την φρεσκάδα ,την αλλαγή ,την έμπνευση ,σε ένα απώτερο μέλλον. Αλλά κυρίως αποκλείουν το όραμα από την ζωή των ανθρώπων. Την διάθεση να κινηθούν σε κάτι πού να είναι καλύτερο από αυτό πού ζουν .

Η στάση επενδύει στο φόβο ,ο φόβος επενδύει στη συρρίκνωση, η συρρίκνωση στη βλακεία , η βλακεία στην έλλειψη λογικής. Παρατηρείται διάθεση για βύθιση  στο αρνητικό. Εκείνο πού ανυψώνει τον άνθρωπο καθίσταται θολό και ασαφές ,εντέλει άχρηστο .

Ο αγώνας  για τον απεγκλωβισμό από την παθητικότητα , είναι αγώνας  δίχως σημαίες ,φανφάρες και εξαγγελίες δίχως αντίκρισμα .

Είναι αγώνας πού δίνεται  σε περιοχές σκοτεινές της ανθρώπινης υπόστασης και δεν υποστηρίζεται από κανέναν. Οι ήττες του είναι σαφώς περισσότερες από τις νίκες ,αλλά εκεί πού νικά ανοίγει παράθυρα από τα οποία το φως  πού εισέρχεται  διαλύει σκότη πνευματικά ,κοινωνικά προσωπικά.

Είναι το φως της ελπίδας και του οράματος  για κάτι καλύτερο μέσα στο κόσμο ,μέσα στον άνθρωπο .

Το παθητικό είναι ο θάνατος της ζωής .

 Η ζωή είναι αέναη κίνηση εξέλιξης  του υπάρχοντος σε  κάτι ανώτερο.!!!


“Όπου η ελευθερία υποχωρεί ένα χιλιοστό,
αυξάνεται στο εκατονταπλάσιο το βάρος της τάξης πραγμάτων»
«Η επανάσταση της καθημερινής ζωής»
Raoul Vaneigem.

6 σχόλια:

  1. ΚΑΘΕΝΑΣ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΪΟΝ ΤΩΝ ΕΡΓΩΝ ΤΟΥ ΚΑΙ Η ΠΑΘΗΤΙΚΟΤΗΤΑ ΟΠΩΣ ΣΤΡΩΝΕΙ ΚΟΙΜΑΤΑΙ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Φίλε Ίζυ,
      ο "παπούς" είχε πει ορισμένα πολύ καλά.Ένα εξ αυτών το παραπάνω.Να είσαι καλά.

      Διαγραφή
  2. Αγαπητέ κ. Λυγκέα,

    Πως ο κόσμος συνεχίζει να υπάρχει;
    Γιατί;
    Γιατί δεν εκμηδενίζεται;
    Μήπως αυτό οφείλεται στην αποστολή του κόσμου;
    Ότι δεν μπορεί να εκμηδενιστεί από το κακό αν δεν την ολοκληρώσει;
    Αλλά τότε που είναι η δύναμη του κσκού;
    Μήπως αποστολή του κόσμου είναι να μας μάθει τι εστί το κακό;
    Είναι δηλαδή ένα "σχολειό" όπου έχουν βάλει το κακό να κάνει παιχνίδι ώστε εμείς να μαθαίνουμε;
    Τότε όμως το κακό όχι μόνο δεν έχει ουσιαστική δύναμη αλλά είναι κι αυτό το ίδιο ένα παιχνιδάκι στα χέρια μιας απείρως ισχυρότερης αγαθής δύναμης, της δύναμης εκείνης που θέλει να μας κάνει σοφούς παιδαγωγώντας μας.
    Αυτό δεν σημαίνει ότι το σκοτάδι είναι λιγάκι τεχνητό;
    Μήπως τότε άσοφος είναι εκείνος που νομίζει ότι το κακό είναι πανίσχυρο;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αγαπητέ κύριε Απολλώνιε,
    Εικρινά, η μάχη ανάμεσα στο σκοτάδι και το φως ξεπερνά τα μέτρα μου για να την ερμηνεύσω.Ασχολούμαι με αυτή, κυρίως, παρατηρώντας τις εκδοχές πού παίρνει μέσα στον εαυτόν μου,αλλά και μέσα στο κόσμο.
    Τείνω στη δική σας άποψη,με την ελαφρά επιφύλαξη του κατά πόσο το σκοτάδι είναι τεχνητό.
    Επίσης, ο σοφός πιστεύω, δεν θα πρέπει να υποτιμά τον εχθρό του. Αυτό δεν αποτελεί παραδοχή παντοδυναμίας του σκοταδιού,αλλά αναγνώριση τάξης και μεγέθους.Ευχαριστώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. ο καθένας μας έχει το μαχαιράκι του, απο-κόβεται, κόβεται, αιμορραγεί, και νομίζει πως μοιράζεται την "ανθρώπινη φύση" του, με τον διπλανό του, που, κι αυτός με τη σειρά του μόνος του ίδια κάνει... δεν μας φταίνε οι άλλοι... ο εαυτούλης ή η ευατάρα μας τα φταίει...

    καλησπέρα,
    α.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Φίλε katabran,
    κατά βάση έχεις δίκιο. Εμείς επιλέγουμε τις πράξεις μας και είμαστε υπεύθυνοι για αυτό. Δεν ορίζουμε όμως τα πάντα στη ζωή μας. Νομίζω ότι επάνω μας δρούν και δυνάμεις πού μας ξεπερνούν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

ΠΡΟΣ ΥΠΟΓΕΙΟ (με προσοχή να μη χτυπήσετε το κεφάλι σας!)

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...