Αφιέρωση

Νἂναι σά νά μᾶς σπρώχνει ἓνας ἀέρας μαζί

πρός ἓναν δρόμο φιδωτό πού σβεῖ στά χάη,

καί σένα τοῦ καπέλου σου πλατειά καί φανταιζί

κάποια κορδέλα του, τρελά νά χαιρετάει.

Καί νἂν’ σάν κάτι νά μοῦ λές, κάτι ὡραῖο κοντά

γι’ ἂστρα, τή ζώνη πού πηδᾶν τῶν νύχτιων φόντων,

κι αὐτός ὁ ἂνεμος τρελά-τρελά νά μᾶς σκουντᾶ

ὃλο πρός τή γραμμή τῶν ὁριζόντων.

Κι ὃλο νά λές, νά λές, στά βάθη τῆς νυκτός

γιά  ἓνα –μέ γυάλινα πανιά– πλοῖο πού πάει

Ὃλο βαθιά, ὃλο βαθιά, ὃσο πού πέφτει ἐκτός:

ἔξω απ’ τόν κύκλο τῶν νερῶν –στά χάη.

Κι ὃλο νά πνέει, νά μᾶς ωθεί αὐτός ὁ ἂνεμος μαζί

πέρ’ ἀπό τόπους καί καιρούς, ἔως ὁτου –φῶς μου–

(καθώς τρελά θά χαιρετάει κείν’ ἡ κορδέλα ἡ φανταιζί)

βγοῦμε ἀπ’ τήν τρικυμία αὐτοῦ τοῦ κόσμου . . .

Γιάννης Σκαρίμπας, Φαντασία, 

από τη συλλογή Ουλαλούμ