Ουκρανία: Τα φαντάσματα επιστρέφουν, τα ψέμματα δεν τελειώνουν ποτέ

Όπως  έχει ειπωθεί πάρα πολλές φορές,  από αυτή την «ταπεινή» γωνιά της παράλληλης πολιτικο-κοινωνικής αφήγησης, οι κοινωνίες της Γης μοιράζονται εκ νέου από τους άρχοντες της. Έτσι παίζεται αυτό το παιχνίδι. Κάθε φορά που τελειώνει μια παρτίδα, όλα πρέπει να ξεκινήσουν από την αρχή, η «τάξη» των κοινωνιών καταστρέφεται, οι παίκτες δυναμώνουν ή αποδυναμώνονται, τα σύνορα πρέπει να αλλάξουν, άνθρωποι πρέπει να θυσιαστούν στο βωμό ενός πλανητικού παιχνιδιού, που σκοπό του έχει πάντοτε μια μονοδιάστατη και σταθερή  κατεύθυνση: την απόκτηση δύναμης των παικτών, τη μεγαλύτερη εξουσία των αρχόντων.

Η πολιτική σκακιέρα είναι στημένη εδώ και αιώνες. Ίδια, μόνιμη, σταθερή, πατώντας στα ίδια περίπου ψέματα, στα ίδια παλιά αλλά καλά κόλπα. Είναι άξια απορίας η επίσης σταθερή και μόνιμη αποδοχή όλου αυτού του παιχνιδιού δύναμης από την ευρεία μάζα των «υπόδουλων». Δέχονται να τρώνε τις ίδιες μπλόφες, τα ίδια ψέματα, εμπιστευόμενοι εκείνους που έχουν κάνει σαφές, διαχρονικά, μέσα από την δράση τους, ότι τους αντιμετωπίζουν σαν «αναλώσιμα πράγματα».

Η περίπτωση της Ουκρανίας  έχει ενδιαφέρον γιατί επιβεβαιώνει με τον πλέον περίτρανο τρόπο, ότι τα ψέματα και η απάτη από την μεριά των αρχόντων, πραγματικά, δεν έχει όριο.

Η Ουκρανία είναι φιλέτο. Έχει καλή στρατηγική θέση, έχει πυρηνικά, έχει φυσικό αέριο. Βρίσκεται στρυμωγμένη ανάμεσα στη σφαίρα επιρροής της Ρωσίας και της Ευρώπης. Τυπικά ανήκει στη επιρροή της Μόσχας, αλλά η Ευρωπαϊκή Ένωση όπως και η Αμερική την λιμπίζονται. Φαίνεται, ότι αποτελεί καλό πιόνι στη ανάπτυξη των δυνάμεων τους. Γεωπολιτικά, αποδυναμώνουν τη Μόσχα αποκόπτοντας την από την μηδαμινή πρόσβαση που έχει σε θάλασσες,  αλλά και οικονομικά εκμεταλλευόμενοι τα πυρηνικά της και τον ορυκτό πλούτο της.

Με ποιο τρόπο θα την φέρουν προς την μεριά τους ;

Επιφέροντας μέσα στη Ουκρανία ένα καθεστώς διάλυσης. Πατώντας στο μίσος μιας μερίδας Ουκρανών απέναντι στους Ρώσους, προκαλούν κυβερνητική κρίση με αφορμή την διάθεση Ουκρανών να μπει η χώρα στη Ευρωπαϊκή Ένωση. Ορδές κόσμου ξεχύνονται στο δρόμο διεκδικώντας το δικαίωμα τους να ορίσουν την τύχη τους, στη διαφορετική διαχείριση. Σκληρές μάχες  διεξάγονται επί δύο περίπου μήνες στο Κίεβο αλλά και σε άλλες πόλεις της Ουκρανίας, η σφοδρότητα των οποίων σαστίζει όσους έχουν βρεθεί στο δρόμο σε ανάλογες συγκρούσεις. Επί δύο μήνες τα «αδιάβλητα» ΜΜΕ  της Δύσης  αναφέρονται με απολύτως κολακευτικά λόγια στους εξεγερμένους της Ουκρανίας.

Εν τέλει μαθαίνουμε, ότι αυτοί οι εξεγερμένοι, που με τόσο πάθος εξεγείρονται για να αλλάξουν αφεντικό, είναι στη πλειονότητα τους μέλη ενός ακραίου νεοναζιστικού  μορφώματος και μάλιστα από τα χειρότερα του είδους του. Παράλληλα με την υπεράσπιση του «δίκαιου» αιτήματος τους να αλλάξουν αφεντικό (!!!), εξαπολύουν διώξεις με το ίδιο πάθος σε μετανάστες και Εβραίους .

Η καθ’ όλα άψογη Ευρωπαϊκή Ένωση, η επίσης άψογη Αμερική, αλλά και οι απανταχού επίσημοι και άσημοι Εβραίοι, στο όνομα της διάλυσης της Ουκρανίας απλώς  σιωπούν ηχηρά, μήπως και ενοχλήσουν τα τάγματα εφόδου των νεοΝαζί της Ουκρανίας και δεν περατώσουν το έργο τους .

Δεν είναι περίεργο και ύποπτο; Ο ραβίνος στο Κίεβο στέλνει εκκλήσεις για βοήθεια από τα τάγματα εφόδου και όλο το Ισραήλ, τόσο ευαίσθητο σε παρόμοια ζητήματα, κωφεύει;

Από την απέναντι μεριά, οι επίσης «δημοκρατικοί» Ρώσοι, μαστιγώνουν δημοσίως τα μέλη των Pussy Riots , μαζεύουν στρατό γύρω από την Ουκρανία και επίσης σιωπούν ηχηρά για όσα συμβαίνουν στη Ουκρανία.

Οι «παλιές και καλές μέρες» του 1933, όπου κανείς δεν αντιλαμβανόταν σε Ανατολή και Δύση –γιατί άραγε;- που πήγαινε το τρένο της ιστορίας, επαναλαμβάνονται ελαφρώς μεταμορφωμένες στο παρόν . 

Μήπως, η αλματώδης άνοδος των νεοναζιστικών κρετίνων  σε όλη την Ευρώπη, δεν είναι τίποτα άλλο παρά η προετοιμασία μια σύρραξης, που θα αποκαταστήσει την καινούργια Τάξη μέσα στο παράδεισο της θεαματικής σκοτεινιάς;

Η ιστορία της Ουκρανίας υποδηλώνει ότι η ιστορία έχει σταματήσει το 1945. Οι παίκτες είναι οι ίδιοι, οι στόχοι τους οι ίδιοι, τα ψέματα τους τα ίδια, η μιζέρια και η αδράνεια της κοινωνίας η ίδια, η προοπτική για ένα κόσμο με διαφορετικά δεδομένα αποτελεί πλέον όνειρο ελαχίστων.

Η Ουκρανία, η Ελλάδα, η Αίγυπτος, η Συρία, το Ιράκ, η Παλαιστίνη, η Τουρκία, είναι κάποια από τα μέρη που το Παγκόσμιο Σύστημα έχει επιλέξει προς το παρόν να κάνει τις ασκήσεις του. Αυτές οι ασκήσεις, επώδυνες για όσους ζουν σε αυτές τις χώρες, καταδεικνύουν, ότι κάτι ευρύτερο υπάρχει σαν σχέδιο.

Το σκοτάδι εξαπλώνεται πάλι πάνω από τον πλανήτη και όλοι μας καμωνόμαστε πως είναι απλώς συννεφιά.