Παρασκευή 8 Απριλίου 2011

Η άσπρη θάλασσα

Καθώς έφευγε η μέρα
κατεβήκαμε στον απαλό γιαλό
δίπλα στο σιγανό κύμα
και παρατηρώντας συνεχώς
πολύ προσεκτικά
κόλπος κι ακρωτήρια
να γίνονται διάφανα
μες στο μεταξένιο δείλι
αδιάσπαστο σύμπλεγμα
                    αντιθέσεων
άπειρη εναλλαγή τόνων
                και χρωμάτων
κατάλαβα σε μια στιγμή
που η ώρα ήταν ανοιχτή
πως το ελληνικό τοπίο
είναι μάθημα Δημοκρατίας.
Κάθε κοιλάδα πίσω απ’ το βουνό
κάθε νησί αντίκρυ, είναι ένας άλλος κόσμος
κόσμοι που τους ενώνει η ίδια θάλασσα,
η ίδια γλώσσα, ο ίδιος τρόπος.

Γιατί τί άλλο είναι η Δημοκρατία
Τί άλλο να ‘ναι τούτος ο μπελάς?
Παρά η εξεύρεση των λεπτών ισορροπιών
συνεχής κι επίπονη
ανάμεσα σε κοινότητες ελεύθερων ανθρώπων
που νιώθουν ότι τους ενώνει
κάτι πολύ σημαντικό
Κι είναι αναγκασμένη αυτή η χώρα
να επιτελέσει αυτό το σχέδιο
                          και όχι άλλο.
Να τί μας έκανε η γεωγραφία!

Απέραντα απλώνονται τα δάση
από το Βόλγα ως τα Ουράλια
καμπίσιες οι εκτάσεις από τις Άλπεις ως τη Βαλτική
με μαύρο χώμα και φουγάρα
αργά κυλάνε τα ποτάμια στην Μεσοποταμία
βαρύς και καφετίς ο Νείλος.
Από τα Απαλλάχια ως τα Βραχώδη Όρη
πλατιά εκτείνεται η χώρα μέσα στον κάμπο του Κάνσας
στα δύο χωρισμένη από τον Πατέρα των Νερών
πλήθη χαρακτηρίζουν την Ινδία
αργόσυρτα κινούνται τα πλήθη της Κίνας
ατέλειωτους δρόμους έφτιαξε η Ρώμη
κι άλλοι τέτοιοι δρόμοι σκονισμένοι
καταλήγανε στα Εκβάτανα
Παντού το μάτι του αυθέντη βλοσυρό
βλέπει στη μακρινή ευθεία
και πλαταγιάζει το μαστίγιο στον αέρα.
Άαπ! Εσύ! Εκεί κάτω! Γιατί δεν δουλεύεις?
                        -Ενώ εδώ?

Είμαστε η Άσπρη θάλασσα
Αυτή αναδεύει την ψυχή μας
Ψηλά θεόκτιστα βουνά σβήνουν
                    σε στενές κοιλάδες
Κοιλάδες καταλήγουν σε ακρωτήρια και σε κόλπους
Κόλποι που αντικρίζουν αναρίθμητα νησιά ριγμένα
στο αφρισμένο κύμα
Κύμα που το διασχίζουν λευκά πανιά και μια
τρελή επιθυμία για ταξίδι και ανταλλαγή

Είναι κρίμα γι’ αυτή τη χώρα
που τα βουνά, οι κοιλάδες, τ’ ακρωτήρια
τα νησιά και το λευκό πανί
δεν κατάφεραν να παράγουν μια μορφή διακυβέρνησης
δεν κατάφεραν να φτιάξουν την κυβέρνηση
της σταφίδας, των δημητριακών, της άμπελου
της ασημοπράσινης ελιάς
την κυβέρνηση του δημοτικού τραγουδιού
του ρεμπέτικου και της χοντροκομμένης ρίγανης
την κυβέρνηση των ποιητών
             που ‘ναι απόγονοι εκείνου που ‘χε σβησμένα μάτια
γιατί όλα σ’ αυτή τη χώρα πάνε πίσω στον Όμηρο
Τον Όμηρο τον εθνοκτίστη
γιατί αυτός τραγούδησε και τραγουδώντας όρισε
την ελληνική την μοίρα
σαν κάτι που κλίνει
πάνω στο κύμα
κλίνει και διαφεύγει
διαφεύγει απ’ τους Θεούς
και φτιάνει
τον εαυτό της.
Κι όλα τα σημερινά δεινά μας
                πάνε διακόσια χρόνια πίσω
Σε ‘κείνα τα 7 χρόνια επανάστασης κι εμφύλιου
που καταφέραμε και τσακίσαμε τον Τούρκο
αλλά αφήσαμε άθικτη την δύναμη των προεστών
ας όψεται ο Γέρος, όλο «Έλληνες και Έλληνες
πάλι θέλετε να σφάξετε τους αρχόντους σας?» το πήγαινε
«θα πούνε πως είστε Καρμπονάροι, πως φαγωνόσαστε
                                           μεταξύ σας.»                                 
Και μετά ήρθε ο Κυβερνήτης στην Αίγινα
ψάχνοντας να βρει τόπο
εκεί που ‘χαν φέρει τα γυναικόπαιδα
για να τα σώσουν απ’ την αδιάκοπη φωτιά
που κατέκαυσε ως και τα πουρνάρια
γύρω του σκληρίζαν οι γυναίκες δίχως άντρες
και του σηκώναν τα παιδιά
«σώσε μας, δεν έχουμε παρά εσένα και το θεό!»
Τρόμαξε ο Κυβερνήτης απ’ τα μισόγυμνα ορφανά
τη φτώχια και την απελπισία
Τότε πρέπει να κατάλαβε τη βαρύτητα του έργου
που ύστερα από τόση σκέψη είχε αναλάβει
ίσως να ψυχανεμίστηκε και τη φοβερή πιστόλα
πρέπει να το ‘νοιωσε απ’ τη βουή
πως ήταν μετρημένες οι ώρες.
Ούτε άργησε πολύ η στιγμή που
υψώθηκε η πιστόλα κι ακούστηκε το μπαμ
Πίσω της στεκόνταν οι Μαυρομιχαλαίοι
«Δεν μπήκαμε στον θανατερό χορό
ύστερα από τόσους δισταγμούς
ούτε ανοίξαμε τα πουγγιά και τα σεντούκια
για να χάσουμε τα’ αξιώματα που μας
έδωσε ο Τούρκος»
Και φτιάχτηκε το διπλό το κόμμα
κι ακούστηκε ο φιδίσιος ψίθυρος
«Εκάς οι έντιμοι!
Σ’ αυτό τον τόπο η πολιτική εξουσία
είμαστε εμείς
Και μόνο εμείς θα μετέχουμε
στα Άχραντα Μυστήρια»
Κι αν ήθελες γινόσουνα γιατρός
να υπηρετείς τον Ασκληπιό
           με ανθρωπιά να ιατρεύεις
ή έμπορος, να εμπορεύεσαι με ήθος
για αγρότης να σκύβεις με την τσάπα
              και να περιμένεις στον αιώνα
ξωμάχος ν’ αποσταίνεις δίπλα στην πηγούλα
ή ναύτης στα πέρατα του κόσμου
για εργάτης, σπίτι να επιστρέφεις με τη φρατζόλα
                             υπό μάλης
για γραφιάς να σκύβεις πάνω από κιτάπια
ή τίποτα γινόσουν, ένα τίποτα
να ονειρεύεσαι γυμνός, γυμνός πάνω
                             στην πέτρα

Και να χαίρεσαι που τίμια καλλιεργείς
το μικρό κόσμο που σου αφέθηκε.
                             Αλλά,
                             ¨Μακριά! Μακριά από τη διεύθυνση του τόπου¨
Σαν ξένος έπρεπε να ζεις
και κυβερνήσαν αυτοί σαν να ‘ταν ξένοι

Πόσο όμως θα κρατούσε
αυτό το δύσμορφο το σχήμα?
Πόσο η ασταθής ισορροπία?
Ή οι έντιμοι και οι λιτοί θα άλωναν
                την εξουσία,
έγιναν άλλωστε κάποιες λειψές προσπάθειες
ή οι αλαζόνες και αδηφάγοι
αναζητώντας συνενοχή
θα κατέστρεφαν το ήθος

Μέσα σε 200 χρόνια κλείνουν πολλοί κύκλοι
Ακολουθώντας πρόσχαροι
την εναλλαγή των εποχών
γεμίσαμε άχρηστα επαγγέλματα
                 βλαβερά επαγγέλματα
                 θλιβερά επαγγέλματα
συνηθίσαμε τριαλαρί τριαλαρό συμπεριφορές απίθανες
                             και στάσεις
είδαμε να κατηφορίζει ως τον πάτο
νικηφόρο το φοβερό μηδέν
είδαμε τη γη μας να γίνεται εικόνα
Ώσπου άνοιξε ο τελευταίος κύκλος
τον Δεκέμβρη του ΄08
απ’ τους αμέτοχους και τους αθώους

Α! Είναι απίστευτη η δύναμη
πο ‘χουνε οι τόποι
Απίστευτο πως αντιστέκεται η γη!
Η Νέα Υόρκη θα βυθιστεί
απ’ τον ήχο του τυμπάνου
Χωρίς φρόνηση χτίστηκε
πάνω σε αρχαία έλη

Κάτω από τον βόμβο της μεγαλούπολης
ανάμεσα στο συρτό ρυθμό του τραίνου
Άκου προσεκτικό αυτί!
Άκου και ξεχώρισε
τον δυσοίωνο αρχαίο ήχο
Και πέρα στις Μεσοδυτικές Πολιτείες
πίσω από τις γιγαντοαφίσες και τους αυτοκινητόδρομους
οι τούμπες σιωπηλές
και τα ινδιάνικα νεκροταφεία
Μόνο άφρονες περιφρονούν
τη δύναμη των νεκρών

Κι εδώ, σ’ αυτή τη χώρα
την περιτριγυρισμένη από λαούς
που ‘ναι αρχαίοι γνώριμοι
που καρδιά και πνεύμονα
έχει το Αιγαίο
σ’ αυτή τη χώρα που ‘ναι
πιο ευρύχωρη κι απ’ τις Ηνωμένες Πολιτείες
μικρή η πρόσοψη
αχανές το βάθος
σ’ αυτόν τον κατσικότοπο
δεν κατάφεραν να σβήσουνε το κύτταρο
ν’ απαλείψουνε τη μνήμη
Περπατώντας συνεχώς κάτω απ’ το σκληρό ήλιο
μες στο θυμαρότοπο
πατώντας πάνω στην άγια κακαράντζα
εκεί που το θυμάρι αναδίδει άρωμα λεπτό
κι ακούγονται μακρινές κουδούνες
σιγουρεύτηκα βαθιά
ρίγησαν τα κόκαλά μου
Γεμάτη η γη μας μυστικά
ετοιμάζεται και περιμένει
τη Μεγάλη Επιστροφή

                                                   Β. Η.

9 σχόλια:

  1. Συνδυάζει Ποίηση και Ιστορία. Αυτά τα δυο θα έπρεπε να καθορίζουν την Πολιτική ως έννοια και ως πράξη.Διαφορετικά: η Πολιτική πάσχει γιατί δεν σκέφτεται και ποιητικά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Jisi, Προβληματισμένε, Δανάη Tal, Ανώνυμε, Morfea, Aloga, Squirel, Θα βρεθούμε ξανά, Κλ, Tsitsikas κοινώς Gua, Αντιλαϊκιστή, Βάσω Κ, Ντιάνα και Β. Φωτοπ.

    Ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια. Θα είμαστε μαζί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Τα κείμενα του Β.Η και αναφέρομαι σε αυτό και στο "ξημερώνοντας 25η Μαρτίου" με ταξίδεψαν με την εικόνα τους, για την ακρίβεια κατάφεραν να με βάλουν μέσα σε αυτές αλλά και πάλι με "έτρωγε κάτι"... Αισθανόμουν ότι κάτι έχει μείνει έξω από το κάδρο του συγγραφέα. Κάτι που χωρίς αυτό ήταν απλώς μια αισθαντική εμπειρία που μπορεί να "ξεσηκώσει " αλλά χωρίς συνέχεια.
    Ο παλιός άνθρωπος αυτός που περιγράφει ο ΒΗ με αγωνιώδη νοσταλγία ήταν όντως πολύ διαφορετικός από το σύγχρονο.
    Η βασική του διαφορά ήταν ότι εκείνος είχε άλλη όψη για τον θάνατο.Κι ως εκ τούτου και για τη ζωή, και για την ευτυχία και για το χρόνο. Εκείνος ήξερε με απλό τρόπο ότι ο θάνατος είναι η άλλη όψη της ζωής και ότι όσο είναι ζωντανός ένα χρέος έχει :"το βάρος που κουβαλά στο αίμα του να το περάσει απέναντι (Χ.Μαρία Ρίλκε, Ρέκβιεμ σε μια φίλη).
    Αυτή η γνώση χάθηκε οριστικά; Έχει κάποια αξία για εμάς που ζούμε έτσι όπως ζούμε; Το κείμενο της spring στα σχόλια μιας ανάρτησης του Λυγκέα μου είχε κάνει εξαιρετική εντύπωση για το πόσο άμεσα συνέδεε την ανάγκη για ευτυχία με το θάνατο. Και αυτό μου έδωσε να καταλάβω ότι για κάποιους από εμάς έχει τεράστια αξία να συνδεθεί το είδος ξανά με την ουσία του.
    Ας μην παρεξηγηθώ, δεν εννοώ να κάνω ψυχανάλυση του είδους. Ωστόσο, οποιαδήποτε προσπάθεια για ανατροπή σε κοινωνικό επίπεδο -είτε από τη νεολαία -τιμωρό είτε από τη μέση ηλικία -θύμα του απωθημένου - θα είναι αδιέξοδη αν δεν επιδιώξουμε να ανακτήσουμε την ουσία μας.
    Θα παρεμβάλλω εδώ την εντελώς προσωπική μου άποψη ότι σταδιακά οι θρησκείες - η καθεμία με το λόγο της και τον τρόπο της - κατάφεραν να διαρρήξουν την επαφή του ανθρώπου με τη ζωή και το θάνατο, την ουσία του. Όλες εναπόθεσαν ένα δόγμα εκεί που πριν υπήρχε ένα κανάλι μη λελογισμένης γνώσης. Και λόγω αυτής της παρέμβασης η κοινωνική ανάπτυξη του ανθρώπου κατευθύνθηκε σε ελιτίστικη ανάπτυξη. Και ως γνωστό κάθε ελίτ έχει την ακμή της και την παρακμή της.
    Δυστυχώς όμως μπερδεύουμε την ακμή και την παρακμή της ελίτ με την ακμή και την παρακμή της κοινωνίας. Για αυτό ίσως να μένουμε στις παρυφές της. Για να μην μπλέξουμε με τα σκατά. Δείτε την Αθήνα ! Στέκει εδώ 2000 χρόνια και την κατοικούν 5.000.000 άνθρωποι που σιχαίνεται ο ένας τον άλλον που ζουν όλοι μαζί!
    Δείτε όμως πόσο καθαρός και μόνος είναι ο άνθρωπος του ΒΗ! Κανείς άλλος στο τοπίο, μόνο η τιμωρός νεολαία και η σκιά του φωτός στη ξερολιθιά!
    Δεν έχω απαντήσεις σε όλα αυτά, χαίρομαι που τα κείμενα με προβλημάτισαν και ακόμα περισσότερο γιατί διαπιστώνω ότι ενώ οι συντάκτες αυτού του μπλογκ είναι τόσο διαφορετικοί δίνουν στο θέμα που πραγματεύονται πολλές όψεις που τελικά συναντιούνται και συμπληρώνονται αναπτύσσοντας ένα χρησιμότατο παζλ προβληματισμού και αναρώτησης.
    Γιατί, καλές οι απόψεις και οι παραθέσεις αλλά χωρίς προβληματισμό και αγωνία (δημιουργική) πώς θα είναι ο άνθρωπος "πέτρα που κυλά χια να μην χορταριάζει";
    Και μια που όλα αυτά τα γράφω την εβδομάδα των παθών και δη την ημέρα που ο Ιούδας έκανε το ντηλ με τους Αρχιερείς (Μ.Τετάρτη) για τα πόσα αργύρια θα πάρει, μου ήρθε να κάνω και μια ευχή στους δημιουργούς του μπλόγκ να εξακολουθούν με όλη τη βάσανο του πειράματος να συμπληρώνονται μέσα από τις διαφορές τους και να απολαμβάνουν το αγώνισμα χωρίς να παίρνουν δεδομένη τη συνάντησή τους.... καλή ανάΤαση σε όλους!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Γιατί τι άλλο να ναι η δημοκρατία?τι άλλος να ναι τούτος ο μπελάς?
    ''Η Δημοκρατία είναι πολίτευμα των νουνεχών''έλεγε χρόνια πριν ο Πετρίτης.

    ΤΩΝ ΝΟΥΝΕΧΩΝ...τόσο απλά..Γιατί χρόνια μας κυβερνούν ανόητοι...Που δεν κατέχουν να μοιράσουν δυο γαιδουριών άχυρα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Σήμερον κρεμάται επί ξύλου
    ο εν ύδασι την γην κρεμάσας.

    Τα λέει όλα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Σ' ευχαριστώ για το σχόλιο Δανάη Tal. Μ' έκανε να σκεφτώ πού στέκομαι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. κρητη tv καζακης..καλο δειτε το

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Βασιλάκη έγραψες πάλι. Ολη η τρελή παρέα από το Τουμπέκι σε χαιρετά αγωνιστικώς . Είχαμε μιά φορά κυβέρνηση παιδιών εδώ στην παλιά σου γειτονιά. Θυμάσαι ;

    ΑπάντησηΔιαγραφή

ΠΡΟΣ ΥΠΟΓΕΙΟ (με προσοχή να μη χτυπήσετε το κεφάλι σας!)

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...