35 Χρόνια χαμένα

                                                          

                              Ο Νοέμβρης ανήκει σε όλους

                              Ο Δεκέμβρης σε κανένα!

                          

                  

                          

    Στην Ελλάδα η κοινωνική και υπαρξιακή κρίση ξέσπασε πριν από την οικονομική.

                        Νοέμβρης του ’73 – Δεκέμβρης του ‘08

              Ανάμεσα στις δύο εξεγέρσεις 35 χρόνια. Μιά γεμάτη γενιά.

    Χρόνια ευτυχίας για το λαό – Χρόνια χαμένα για τους φίλους της ελευθερίας.

  

    Χαμένα και για την κοινωνική δικαιοσύνη, συνθήκη απαραίτητη για την αξιοπρέπεια. Μπορεί να ειπωθεί κι αλλιώς: ο λαός απέλαυσε  δικαιώματα αλλά δεν έζησε την ελευθερία. Γνώρισε παροχές αλλά όχι την δικαιοσύνη. Αποκλείστηκε έτσι από την αξιοπρέπεια.

                               

                            

    Ο Δεκέμβρης ήταν μιά υπόθεση τριάντα χιλιάδων ανθρώπων. Ξαναχάθηκαν μέσα στη μάζα όπως εμφανίστηκαν. Ο υπόλοιπος πληθυσμός παρακολούθησε τα γεγονότα, κανονικά και από απόσταση, με αμηχανία και ανάμικτα  συναισθήματα. Θα μπορούσε να είναι ένα θεατρικό γεγονός.

   Δεν του έλλειψε ούτε η φαντασμαγορία ούτε η φωτογένεια των φευγαλέων πρωταγωνιστών του. Δεν ήταν όμως θεατρικό γεγονός αλλά μιά από τις απότομες στροφές της Ιστορίας που έκανε τους δρόμους θέατρο.

    Μεμιάς έγινε αντιληπτό, και με τρόπο που δεν σήκωνε αμφισβητήσεις, ότι η κοινωνία και η ζωή η ίδια ήταν θεμελιωμένη πάνω σε ρήγμα. Αυτό ακριβώς ξεχάστηκε με επιμέλεια.

    Ο Νοέμβρης μίλησε με χίλια στόματα και χίλιες γλώσσες. Ο Δεκέμβρης ήταν σιωπηλός. Και βιαστικά σκεπάστηκε με σιωπή.

    

                                              

                                              

                                  Υπάρχουν καιροί που οι άδικοι χαίρονται.

                        Και οι τίμιοι άνθρωποι πρέπει να κρύβουν το πρόσωπό τους

                       Υπάρχουν καιροί τόσο παράλογοι που τα λόγια περισσεύουν.

                    Σε τέτοιους καιρούς έκρυψα το πρόσωπό μου και πέρασα στη σιωπή.

                                       Μες τους άσχημους δρόμους

                                   Την πιο σκοτεινή στιγμή του χειμώνα

                                 Μες το τοπίο που κληρονομήσανε από σας

                                                    Βακχεία!

                             

                                    Αλλά οι καιροί ήταν ενάντιοι στη ζωή.

                             Αυτός ο κόσμος υπήρχε μόνο εξολοθρεύοντάς την.

                                 Και ποιος μπορεί να πει πια τι είναι η ζωή?

 

                             Σήμερα τέσσερα χρόνια μετά, οι φίλοι της ελευθερίας

                              πόσο έχουν ορίσει το περιεχόμενο της ελευθερίας?

                             Και οι φίλοι μιας νέας τάξης πραγμάτων

                             πόσο έχουν ορίσει αυτή τη νέα τάξη πραγμάτων?

                             Αλλά μήπως κι εδώ δεν επικρατεί το φαινόμενο
                             της σύγχρονης αταραξίας?

                             Ποιος αντέχει να υπερβεί τον εαυτό του?   

                             Mήπως κι εδώ δεν επικρατεί η ψευδαίσθηση ότι  

                             υπάρχει περιθώριο χρόνου?  

    Αν ο Νοέμβρης ορίζει το πραγματικό τέλος της Δικτατορίας, ο Δεκέμβρης είναι το όριο της Μεταπολίτευσης. Μιάς Μεταπολίτευσης που εξακολουθεί να ζει πέρα από την ληξιαρχική πράξη θανάτου της. Να γιατί η χώρα είναι σε κατάσταση νεκροφάνειας.

    Αν η επί ένα χρόνο παράταση της Δικτατορίας οδήγησε σε καταστροφή στην Κύπρο, η παράταση της Μεταπολίτευσης οδηγεί στο σημερινό αδιέξοδo - και ύστερα σε κάτι χειρότερο.                                                                 

                                                                                              Β. Η