Περί ενός φανταστικού Βρετανικού Ναυτικού (και της πρωτοκαθεδρίας του πνευματικού)

            Ήτανε αργά το απόγευμα όταν οι ναύτες του αγήματος που είχε βγει στη στεριά τις προηγούμενες μέρες και είχε στρατοπεδεύσει στο παλιό ισπανικό φρούριο στην κορυφή του λόφου άκουσε το καμπανάκι  της πλώρης και τη φωνή του φρουρού, lo spree  (λο σπρίί) που σήμαινε φυσάει, σηκώθηκε αέρας.

             Κοιτώντας οι άντρες προς το καράβι εντυπωσιάστηκαν από το απογευματινό φως που έπεφτε στο καμπούνι και έκπληκτοι από το θέαμα και τη βαθειά ομορφιά όλης της φύσης, αίσθημα ανάμεικτο με την ευγνωμοσύνη για την επιστροφή του αέρα, έπεσαν στα γόνατα και προσευχήθηκαν ευχαριστώντας για τον άνεμο που αργά-αργά γέμιζε τα πανιά. Έκτοτε  αυτή η προσευχή, που τα λόγια της όλο λυρισμό εκφράζουν βαθύ δέος για τον κόσμο, έγινε μέρος του τελετουργικού του Βρετανικού Ναυτικού. Και δεν είναι τυχαίο που ένα τέτοιο Ναυτικό έμελλε να κυριαρχήσει στις θάλασσες για 2μισυ αιώνες.  

                                                                                                  B.H.