Η έκρηξη της απανθρωπιάς - Μία επέτειος

They wanted to know why I did what I did

Well sir I guess there's just a meanness in this world

Την ώρα που κάποιοι ειδήμονες αναζητούν τη μεγάλη έκρηξη στην αρχή του Χρόνου,

εμείς οι ερασιτέχνες ας αφιερώσουμε ένα λεπτό σιγής στην επερχόμενη έκρηξη και στα δικά της μποζόνια.

Από το τέλος του 20ού αιώνα, με πρώτο το συντηρητικό Τέξας (1999), οι πολιτείες των ΗΠΑ άρχισαν να υιοθετούν η μια μετά την άλλη έναν ιδιαίτερο νόμο, το νόμο “ασφαλούς καταφυγίου”, ή “προστασίας του βρέφους Μωυσή” όπως τον αποκάλεσαν, χάρη στον οποίον αποποινικοποίησαν την εγκατάλειψη παιδιού, αρκεί αυτή να γίνεται σε κάποιο δημόσιο νοσοκομείο, αστυνομικό τμήμα, πυροσβεστικό σταθμό και γενικά σε χώρους που επιτρέπουν στο κράτος να θέσει άμεσα το παιδί υπό την κηδεμονία του.

Πριν από τέσσερα ακριβώς χρόνια λοιπόν, στις 18 Ιουλίου του 2008, η Νεμπράσκα έγινε η τελευταία Πολιτεία των ΗΠΑ που υιοθέτησε ένα τέτοιο νόμο∙ με την εξής επιπλέον … πρωτοτυπία: ενώ στις άλλες πολιτείες ο νόμος αναφερόταν ρητά στα νεογέννητα και στα βρέφη, οι νομοθέτες της Νεμπράσκα δεν προσδιόρισαν τα ηλικιακά όρια της έννοιας «παιδί». Δεν τα προσδιόρισαν, όχι επειδή τους διέφυγε αλλά επειδή δεν κατέληξαν σε κάποια απόφαση πάνω σε αυτό.

Έτσι, μέσα στον επόμενο μήνα 35παιδιά εγκαταλείφθηκαν στη Νεμπράσκα μιας και γονείς ακόμη και από άλλες Πολιτείες βρήκαν το «παράθυρο» για να παρατάνε τα διαφόρων ηλικιών (ακόμα και στην εφηβεία) παιδιά τους σε κάποιο νοσοκομείο της Νεμπράσκα − λέγοντάς τους π.χ. ότι πρέπει να πάνε εκεί για εξετάσεις.

Φυσικά, η κοινωνία αντέδρασε και λίγο αργότερα ο νόμος άλλαξε, προσδιορίζοντας και εκεί ότι αφορά αποκλειστικά στην εγκατάλειψη νεογέννητων και βρεφών.

Τέλος καλό, όλα καλά; Όχι ακριβώς. Το ότι στη ναυαρχίδα, ατμομηχανή και οδηγητικό πρότυπο του σύγχρονου κόσμου, εκεί που τείνει πλέον να μονιμοποιηθεί η φονική εισβολή τρελαμένων ενόπλων σε σχολεία και νηπιαγωγεία, έφτασαν να δέχονται ότι είναι καλύτερο ν’αποποινικοποιηθεί η εγκατάλειψη παιδιών επειδή − αυτό είναι το κύριο επιχείρημα των υποστηρικτών της − διαφορετικά οι γονείς αυτοί θα προτιμούσαν να τα πουλάνε στον οποιονδήποτε, να τα ρημάζουν, ακόμα και να τα σκοτώνουν, δεν είναι για να κοιμάται κανείς ήσυχος. Θα πρέπει, απεναντίας, να συλλογιστεί σοβαρά πάνω σε όλα όσα «γκρέμισαν τους λόφους» κι «εποίησαν ευθεία» την οδό μιας τόσο εκτεταμμένης αποστροφής προς τα παιδιά.