Hey Koufaria!

    O Σαμαράς? Έχετε προσέξει ότι δεν κοιτάει ποτέ στα μάτια? Ακριβώς όπως οι πολύ φοβισμένοι που έχουν τα πάντα να κρύψουν. Για αυτό είναι επικίνδυνος.

    Ο Βενιζέλος? Είναι τόσο τοξινωμένος (γι αυτό στάζει φαρμάκι) που, όπως ο Πάγκαλος, θα έπρεπε να αποκλειστεί- δια νόμου- από κάθε ηγετικό πόστο. Και η Ντόρα με το χαμόγελο-τάφος. Και ο Γιωργάκης με το κεραυνόπληκτο βλέμμα. Και ο Κουβέλης με την καθώς πρέπει αριστερά. Και η Παπαρήγα με τις εικόνες της. Και ο Πρετεντέρης σαν θεολόγος-γυμνασιάρχης. Και οι λοιποί παιδονόμοι των Μ.Μ.Ε. Hey Koufaria!

     Όλοι μπροστά στην πλημμυρίδα του Σύριζα και την πολιτική γραμματική του «νεολαίου» Τσίπρα.

     Μαζί και το μπουλούκι της οδού Σπανδωνή(1), παλιοί γνώριμοι,  που έρχονται στην ώρα τους, όχι γιατί ζήλεψαν μία κοινοβουλευτική καρριέρα αυτοί αλλά για να βουτήξουν τα χρυσαφικά. Και με τέτοιο στόχο χρειάστηκε να φτιάξουν ως και θεωρία.

    Άνθρωποι κάθε λογής, που δεν είχαν και τίποτα αξιόλογα οικονομικά περιθώρια, σπρώχτηκαν στο καναβάτσο, ταπεινώθηκαν και κατέβηκαν σε διαδηλώσεις. Εκεί, προς μεγάλη τους έκπληξη,  τους πλάκωσαν στο δημοκρατικό δακρυγόνο οπότε- μόλις προκηρύχτηκαν εκλογές-  κατέφυγαν στον Σύριζα. Τοποθετημένος στην αριστερή πλευρά της κομματοκρατίας ήταν έξω από τα μεγάλα παιχνίδια και επιπλέον είχε το θάρρος να ζητήσει την εξουσία. Η εκλογική του άνοδος, τον Μάιο, έδωσε ελπίδα και η νίκη του, τον Ιούνιο, θα ’δινε αέρα παντού και  θα πυροδοτούσε εξελίξεις που θα τον ξεπερνούσαν κατά πολύ. Αυτό ακριβώς φοβούνταν οι αντίπαλοί του μέσα κι έξω απ’ την Ελλάδα. Και σ’ αυτό ακριβώς ήλπιζαν άλλοι πολλοί μέσα κι έξω απ’ την Ελλάδα.

    Αλλά ο Σύριζα σαν κάθε κόμμα της Αριστεράς υστέρησε σε έμπνευση, γιατί η Αριστερά σκοτώνει την έμπνευση, αφέθηκε  να γίνει βορά της τηλεόρασης και να συρθεί μέσα στη βρώμα των καναλιών όπου δεν έδειξε ένα άλλο ύφος που θα σήμαινε άλλο ήθος--γιατί μέσα από το ύφος φαίνεται το ήθος.

     Απέφυγε να απαντήσει στο καίριο ερώτημα τι θα κάνουμε άμα μας πετάξουν έξω από την ευρωζώνη (φόβος υπαρκτός) και δεν παρουσίασε ένα αξιόπιστο εναλλακτικό σχέδιο. Δεν ασχολήθηκε δηλαδή καθόλου με τους φόβους του λαού και επέμενε να υποστηρίζει ότι δεν υπάρχει τέτοιος κίνδυνος αφήνοντας τους  εκπροσώπους του στις λογομαχίες να μοιάζουν ή πονηροί ή  ηλίθιοι. Έτσι αντί να δικάζει, αφέθηκε να δικάζεται απ’ αυτούς που έκαναν αθλιότητες, για ό,τι  αυτοί έλεγαν, ότι αυτός θα κάνει. Έπαιξε δηλαδή στο γήπεδο που επέλεξε ο αντίπαλος με τους όρους του αντιπάλου. Ούτε επιθετικό πνεύμα έδειξε γιατί η Αριστερά είναι ενοχική.

    Έπειτα δέχτηκε στους κόλπους του τις βδέλλες του πασοκικού συνδικαλισμού και γέμισε αμφιβολία τους ψηφοφόρους. Επιπλέον σαν καλό κόμμα της Αριστεράς πιστεύει στην  εξανθρωπισμένη Κεφαλαιοκρατία(2). Αντίθετα, ουκ ολίγοι έχουν αρχίσει ενστικτωδώς να χάνουν την πίστη τους σε μια τέτοια παραδοξότητα νοιώθοντας ότι η Δύση, στενεμένη από την άνοδο των ανταγωνιστών της, αρχίζει να πετάει στα σκουπίδια και τον ανθρωπισμό της και ό,τι απέμεινε από τη Δημοκρατία της.

   Δεν είχε λοιπόν να προτείνει άλλο σχέδιο για τον κόσμο παρά μόνο επαναδιαπραγμάτευση. Αυτό είναι και το όριο της Αριστεράς. Διόλου περίεργο που δεν είχε λόγο συγκινητικό!

   Απλά πράμματα δηλαδή -elementary Mr. Watson!- και προτού πούμε ότι ο λαός κιότεψε (γιατί κι αυτό έγινε, πράγμα όχι περίεργο για λαό γερασμένο ηλικιακά-άρα εκτεθειμένο στον φόβο) ας πούμε πρώτα ότι, αυτοί που αυτό ακριβώς είναι η δουλειά τους, δεν στηρίξανε αυτό τον λαό εκεί που αυτός χρειαζότανε στήριξη (και τη ζήταγε). - Στον φόβο του!  

    Από πάντα, κάθε τι έχει τη στιγμή του και πέρασε. Και η στιγμή του Σύριζα ήταν στις 17 Ιούνη, όταν ακόμα είχε την αύρα του 4%! Από δω και πέρα θα γεράσει γρήγορα. Στις επόμενες εκλογές θα είναι ένας εξημερωμένος Σύριζα  Ως τότε θα έχει περάσει την διαδικασία μύησης στην τέχνη της διακυβέρνησης και το μυαλό του θα’ χει πήξει!

    Από την άλλη, μια νίκη του Σύριζα «πρόωρα» ίσως να απέβαινε Πύρρειος και όχι μόνο γι αυτόν. Φόβος όχι αβάσιμος.

    Γιατί όμως τα λέω αυτά! Διότι για όλους αυτούς που κινούνται έξω από τους θεσμούς, είναι εξαιρετικά βολικό το ότι διατηρούν ανοιχτούς διαύλους με ένα κόμμα θεσμικό, ένα κόμμα μέσα στη βουλή. Και  αντίστροφα, αποτελούν και οι ίδιοι για αυτό το κόμμα  διαρκή πηγή ζωντάνιας. Και ακριβώς αυτή η απροσδιόριστη, ρευστή σχέση και αλληλοκάλυψη  όντας απ’ όσο ξέρω, παγκόσμια  πρωτοτυπία- ένα είδος ελληνικής πατέντας- είναι σκανδαλώδης και αποτελεί μέγα πρόβλημα τόσο για τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο όσο και για τους  Έλληνες καθεστωτικούς. Γι αυτό καταβάλλονται τόσες προσπάθειες να εξημερωθεί ο Σύριζα, γι αυτό τον ρωτούν συνέχεια αν αποτάσσεται  «αυτό» ή «εκείνο» και του ζητούν διαρκώς δηλώσεις νομιμοφροσύνης.                                                                                                                                                                               .                      

     Η επικράτηση της Νέας Δημοκρατίας τώρα θα σκορπίσει κι άλλη  κόλαση και θα ανοίξει τον δρόμο στο Κράτος Έκτακτης Ανάγκης, το μόνο ικανό να σώσει το καθεστώς. Αυτό όμως μετά την ήττα του πνεύματος αντίστασης.

     Και η ζημιά που έχει γίνει επί 30 χρόνια στην ψυχή του Ελληνικού λαού θα προχωρήσει κι άλλο. Θυμηθείτε τις πυρκαγιές το καλοκαίρι του ’07, υπολογίστε τις φετινές, υπολογίστε τα συστήματα ασφαλείας που θα πουληθούν, τον ρατσισμό που «γδέρνει» τις πόρτες, τον καθημερινό φασισμό,την εξαχρείωση και εξαγρίωση μιάς κοινωνίας που δεν βλέπει διέξοδο, κάποιο πιθανό  «απροσδόκητο» γεγονός και συμπεράνατε μαζί μου ότι υπάρχουν συμφέροντα η ψυχική ραχοκοκαλιά του να σπάσει.

  

    Σ’ αυτό το ζοφερό σκηνικό τι μπορούμε  κάνουμε εμείς οι Δημοκράτες? Αυτοί  δηλαδή που ζητούν τη Δημοκρατία που δεν κηδεμονεύεται από κόμματα, την ακηδεμόνευτη Δημοκρατία? Την Δημοκρατία που είναι αποφασισμένη να υπερασπιστεί τον εαυτό της και να στηριχτεί στις δικές της δυνάμεις? Μόνη λύση όλων των πολιτικών Γόρδιων δεσμών?

    Κάνω μόνο μία ερώτηση:  Τι γίνεται με τις Λαϊκές Συνελεύσεις στις γειτονιές? Το εργαλείο που καταφέραμε να φτιάξουμε το προηγούμενο διάστημα. Άτεχνο και δύσχρηστο ακόμα, αλλά πραγματικά δικό μας. Τι γίνεται με κάθε μορφής αυτοοργάνωση? Το μόνο αποκούμπι όταν θα τρέχουμε δεξιά κι αριστερά. Ο μάστορας, όταν χρειαστεί, φτιάχνει τα δικά του εργαλεία. Και τα βελτιώνει σιγά-σιγά. Και σ’αυτά φαίνεται το χέρι του και η σκέψη του. Το ταλέντο του και το μυαλό του.

    Αυτή η κρίση- που δεν είναι οικονομική- θα καταναλώσει όλο το πολιτικό σύστημα ως το ακρότατο αριστερό του όριο. Θα κάψει όλες τις εφεδρείες του ως αναληθείς και ανέντιμες. Είναι δάσκαλος η κρίση-και η στιγμή της αλήθειας. Μπροστά της, ό.τι δεν είναι ειλικρινές καταπίπτει. Είναι η εκδίκηση του νοήματος, η κρίση, και ό,τι στερείται νοήματος μπροστά της καταπίπτει.

    Όταν λοιπόν φτάσει από την οικονομική στην πολιτική χρεωκοπία -γιατί σε κάθε φάση προχωράει όλο και πιο βαθιά- στο τελικό δηλαδή πολιτικό black out,  ποιός θα είναι ήδη  εκεί? Κατάλληλα τοποθετημένος? Έτοιμος  να αναλάβει? Η πόλις ή ο τύρρανος?   Οι μήνες που έρχονται όλο και πιο πολύ με μεσοβασιλεία θα μοιάζουν!

                                                                                                 Β.Η   

(1)  Δρόμος που κατεβαίνει λοξά και συμβάλλει στη διασταύρωση των οδών Ερμού και Βενιζέλου, στην Θεσσαλονίκη και τον οποίο κατέβηκε με φόρα το τρίκυκλο την ώρα που την παραπάνω διασταύρωση διέσχιζε, προπηλακιζόμενος  και λοιδορούμενος  ο Γρηγόρης Λαμπράκης. Μια μακρινή εποχή όπου το να είναι κανείς βουλευτής της Αριστεράς στην Ελλάδα διατηρούσε ακόμα κάποιο νόημα!

(2)  Χρησιμοποιώ όχι τον λατινογενή όρο «καπιταλισμός» που δεν λέει και πολλά, αλλά τον ελληνικό «Κεφαλαιοκρατία» που τα λέει όλα!