Κυριακή 3 Αυγούστου 2014

Το παλαιστινιακό σκοτάδι

 Περί της φύσης της Ισραηλινής κοινωνίας 


Το παρακάτω κείμενο, γραμμένο εδώ και τρία χρόνια [2007] έχει βρει το δρόμο του για έκδοση μέσα σ αυτό το καλοκαίρι [2010], από τις εκδόσεις «Πανοπτικόν» [τεύχος 14]. Ύστερα από τις εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο ανοιχτά της Γάζας, ο εκδότης του περιοδικού Κώστας Δεσποινιάδης μου τηλεφώνησε και με προέτρεψε να το αναρτήσω στο διαδίκτυο θεωρώντας το δραματικά επίκαιρο. Προχωρώ στην έκτακτη δημοσίευσή του συμμεριζόμενος την ανησυχία του. Πρόκειται για έναν αριθμό σχολίων πάνω στη φύση και στο χαρακτήρα της Ισραηλινής Κοινωνίας. Ελπίζω έτσι να ριχτεί λίγο φως σε κάποιες ψυχικές περιοχές του ισραηλινού προβλήματος οι οποίες μέσα στο σκοτάδι παραμένουν απίστευτα ενεργές και γι’ αυτό ιδιαίτερα επικίνδυνες. Πιστεύω ότι η οργή και η καταγγελία είναι επαρκέστερες όταν συνοδεύονται από την κατανόηση των αιτιών και της φύσης μιας απειλής που έπαψε πλέον να περιορίζεται ενάντια σε ένα περιθωριοποιημένο λαό και αρχίζει να στρέφεται ανεξέλεγκτα προς οποιονδήποτε, με ανομολόγητο σκοπό να παγκοσμιοποιήσει έναν ‘τοπικό’ πόλεμο. Βασίλης Ηλιακόπουλος 


 *


Η εκμετάλλευση του Βερολίνου ως πόλης –σύνορο ήταν ανέκαθεν μια σταθερά τα αμερικάνικης μεταπολεμικής πολιτικής. Προφανώς, μια ειρήνευση με τη Ρωσία θα μετακινήσει αυτό το παιχνίδι προς την Ιερουσαλήμ, πόλη– σύνορο του «Χριστιανικού Έθνους».
εκδ. ΑΛΗΣΤΟΥ ΜΝΗΜΗΣ (2003) 


Γραμμένη εδώ και 45 χρόνια αυτή η φράση του Jorn τρομάζει με την προφητική της διαύγεια. Παρακάτω θα προβώ σε ορισμένες διαπιστώσεις σχετικά με την φύση της Ισραηλινής κοινωνίας και θα αποπειραθώ να ρίξω λίγο φως σ’ αυτό το τρομερό σκοτάδι που τυλίγει την Παλαιστίνη 60 χρόνια τώρα κι από κει διαχέεται στον υπόλοιπο κόσμο. 


ΠΡΩΤΗ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ:

Το Ισραήλ, με την δημιουργία του είχε την επιλογή δύο απαντήσεων που μπορούσε να δώσει στην Εβραϊκή γενοκτονία από τους Ναζί. Η πρώτη ήταν: Αυτό που έγινε εναντίον μας δεν θα επιτρέψουμε να γίνει από κανένα σε κανένα ξανά στην ιστορία. Η δεύτερη ήταν: Αυτό που έγινε εναντίον μας δεν θα επιτρέψουμε ποτέ να ξανασυμβεί σε μας. Έδωσε την δεύτερη και κατέληξε μία σύγχρονη Σπάρτη, εξοπλιζόμενο μέχρι τα δόντια, απειλούμενο από τους είλωτές του, με στρατιωτικοποιημένη καθημερινή ζωή και επεκτατικές βλέψεις. Έτσι, από τότε κλείστηκε στον εαυτό του μέσα στους ορίζοντες πολλών φόβων. Αν μπορούσε να δώσει την πρώτη απάντηση θα τοποθετείτο αυτομάτως σε μια παγκόσμια ανθρωπιστική πρωτοπορία. Τα θύματα μιας γενοκτονίας θα στέκονταν φρουροί ενάντια σε κάθε επόμενη και θα κέρδιζαν τον σεβασμό. Βέβαια, ίσως είναι πολύ να ζητάς από έναν λαό να γίνει φιλόσοφος, αλλά οι φρίκες του ’48 και ό,τι έγινε από κει και δώθε, δείχνουν ότι το πρόβλημα αυτό, όπως και κάθε άλλο σήμερα, δεν επιδέχεται μερική λύση. Λύση, δηλαδή, η οποία δεν λαμβάνει υπ’ όψιν το βάθος ενός προβλήματος που με τον καιρό δείχνει όλο και περισσότερες πλευρές. 


ΔΕΥΤΕΡΗ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ:

Το Ισραήλ με την ίδρυσή του έθεσε τρεις όρους στον εαυτό του σχετικά με το τι θέλει να είναι: α) Δημοκρατικό, β) Στο έδαφος του Ισραήλ – και σε όλο το έδαφος του Ισραήλ, γ) Εβραϊκό κράτος. 

Στην σύγχρονη ιστορία του διαπίστωσε ότι είναι αδύνατο να εκπληρώσει και τους τρεις όρους μαζί. Μόνο τους δύο απ’ αυτούς δύναται, ενώ θα τείνει, μάταια, προς τον τρίτο. 

Δηλαδή: είτε είναι 1ον) Δημοκρατικό και Εβραϊκό κράτος, αλλά δεν μπορεί να επεκταθεί σε όλη την έκταση της ιστορικής Παλαιστίνης, από τον Ιορδάνη ποταμό ως την Μεσόγειο –ήτοι το Ισραήλ στη μυθική του ολοκλήρωση– μιας και κει μέσα περιλαμβάνονται οι Παλαιστινιακές περιοχές της Δ. Όχθης και της Γάζας. Εδώ, ας παραβλέψουμε προς στιγμή το 1,5 εκ. Άραβες του Ισραήλ που θεωρούνται πολίτες Β’ κατηγορίας (λ.χ. δεν τους καλούν στον στρατό γιατί δεν τολμούν να τους δώσουν όπλο) – πράγμα που δημιουργεί ήδη δημοκρατικό χάσμα. 

Ή, 2ον) είναι Εβραϊκό κράτος και περιλαμβάνει όλο το «Ισραήλ», αλλά δεν μπορεί να είναι δημοκρατικό, αφού θα περιλαμβάνει μερικά εκατομμύρια Παλαιστίνιους μη-Εβραίους, μη-πολίτες. 

Είτε, 3ον) θα είναι Δημοκρατικό και εκτεινόμενο σε όλο το έδαφος του Ισραήλ – Παλαιστίνης, αλλά θα χάσει τον Εβραϊκό του χαρακτήρα, αφού οι μισοί πολίτες του θα είναι πλέον Άραβες – Μουσουλμάνοι. 

Την αδυνατότητα αυτής της εξίσωσης δεν την έλαβαν υπ’ όψιν τους οι Πατέρες του Έθνους και οι Σιωνιστές που έφτιαξαν το κράτος του Ισραήλ και σήμαναν γενικό προσκλητήριο προπαγανδίζοντας τον μύθο, «ένας λαός δίχως γη, σε μια γη δίχως λαό», παραβλέποντας την ύπαρξη μερικών εκατομμυρίων αυτόχθονων Αράβων, θεωρώντας την Παλαιστίνη μια χώρα άδεια από ανθρώπους – έρημο που περίμενε να πρασινίσει.
 
Η ανομολόγητη λύση αυτού του τριλήματος είναι η μεταφορά πληθυσμών – ένα γιγαντιαίο transfer, μία εθνοκάθαρση που το Ισραήλ δεν μπορεί να πραγματοποιήσει (προς το παρόν), γιατί δεν θα το ανεχόταν η Διεθνής Κοινότητα. Δηλαδή, η Δύση.
 

ΤΡΙΤΗ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ:

Οι Εβραίοι του Ισραήλ είναι ένας λαός βαθιά σημαδεμένος από τα πογκρόμ της Αν. Ευρώπης και την γενοκτονία που υπέστησαν, κατά την διάρκεια των πολέμων, από τους Ναζί. 

Αυτό που υπέστησαν οι Εβραίοι από τους Ναζί την αποκαλώ γενοκτονία – όπως λέμε γενοκτονία των Αρμενίων, γενοκτονία των Ινδιάνων – και όχι ολοκαύτωμα ή Holocaust, όπως λέγεται στα αγγλικά (οι ίδιοι το αποκαλούν σόα, ερήμωση). Η λέξη holocaust προέρχεται από την Ελληνική λέξη «ολοκαύτωμα», που σημαίνει ότι ένας λαός ή μια ομάδα θυσιάζεται οικειοθελώς μέχρις ενός για να αποφύγει την ταπείνωση. 

Τέτοια ολοκαυτώματα έχουμε εμείς οι Έλληνες στο Αρκάδι και με τους Σουλιώτες στο Ζάλογγο και άλλοι λαοί επίσης. Οι Εβραίοι έχουν ένα δικό τους στη Μασσάντα, κοντά στη Νεκρά Θάλασσα, όταν κατακρημνίστηκαν για να ξεφύγουν την αιχμαλωσία από τους Ρωμαίους. Επίσης, κατά μία άλλη έννοια, ολοκαύτωμα σημαίνει ότι μία ομάδα ανθρώπων προχωράει συνειδητά στον πλήρη αφανισμό της για να γίνει λίπασμα ενός σκοπού που τους ξεπερνάει. Για παράδειγμα, οι Σπαρτιάτες στις Θερμοπύλες, ή οι Ιρλανδοί πατριώτες στην Πασχαλινή εξέγερση του 1916. Έχουμε εδώ, δηλαδή, την έννοια της θυσίας. Ούτε η μία ούτε η άλλη έννοια όμως ταιριάζουν στην περίπτωση των Εβραίων κατά τον πόλεμο, διότι δεν προτίμησαν οι ίδιοι να πεθάνουν αλλά έπεσαν ακούσια θύματα των δημίων τους. 

Οι Σιωνιστές, για λόγους προπαγάνδας, διάλεξαν τον όρο «ολοκαύτωμα» για να ξεχωρίσουν την εβραϊκή γενοκτονία, απ’ όσες προηγήθηκαν και όσες μέλλονται και να δώσουν στη συμφορά τους ένα χαρακτήρα εξαιρετικό. Επίσης, νομίζω ότι προέβαλλαν τον όρο «ολοκαύτωμα», επειδή δεν νοιώθουν άνετα με το γεγονός ότι πουθενά –με εξαίρεση το γκέττο της Βαρσοβίας– δεν αντιστάθηκαν στους διώκτες τους. Αυτό τους στοιχειώνει μέχρι σήμερα και βιώνεται στο Ισραήλ σαν ιστορικό έλλειμμα που πρέπει να αναπληρωθεί και παίζει τον δικό του ρόλο στην ισραηλινή επιθετικότητα. 

Ο εξαιρετικός χαρακτήρας που προανέφερα σημαίνει ότι: «Πολλοί μπορεί να υπέφεραν στη διάρκεια της ιστορίας αλλά μόνο εμείς, οι Εβραίοι, υποφέρουμε σε τέτοιο βαθμό. Είμαστε τα “κατ’ εξοχήν” θύματα». Το προπαγανδιστικό κόλπο μπορεί να πέτυχε, οι ζητούμενες παροχές να εξασφαλίστηκαν, αλλά επίσης πέτυχε να θυματοποιήσει στον μέγιστο βαθμό την εβραϊκή ψυχή και ιδιαίτερα όσους μετανάστευσαν στο Ισραήλ. 

Έτσι, σιγά – σιγά, ο μύθος του «Ολοκαυτώματος», απετέλεσε έναν από τους πυλώνες του συλλογικού υποσυνειδήτου του Ισραήλ. Ακόμα και Εβραίοι που ήρθαν στο Ισραήλ από τις ΗΠΑ, την Β. Αφρική ή τις υπόλοιπες Αραβικές χώρες, υιοθέτησαν την εικόνα του θύματος παρ’ όλο που δεν γνώρισαν διωγμό.
 
Όταν όμως κάποιος κακοποιείται πέρα απ’ τον βαθμό που μπορεί να αντέξει, τότε αυτό έχει διττό αποτέλεσμα: 





Πρώτον, ο κακοποιημένος θα γίνει κακοποιητής όταν οι συνθήκες του το επιτρέψουν, όπως ένα κακοποιημένο παιδί κινδυνεύει να γίνει ένας κακοποιητής ενήλικας όταν αποκτήσει γονεϊκή εξουσία. 

Το θύμα, δηλαδή, ταυτίζεται με τον θύτη για να εξισορροπήσει μέσα του το ισοζύγιο που πόνου. Αυτή είναι μία ενστικτώδης διαδικασία που μπορεί να αναιρεθεί μόνο από μια άλλη επίπονη διαδικασία, που θα είναι αυτοσυνειδησιακή και αυτοθεραπευτική. 

Αυτή όμως η αυτοθεραπεία στην περίπτωση των Εβραίων δεν έγινε, οπότε μπορούμε να πούμε με ασφάλεια ότι ο Χίτλερ νίκησε. Όχι ακριβώς επειδή επικράτησαν οι ιδέες του, αλλά γιατί κατάφερε να καταστρέψει έναν λαό. Τον γέμισε φόβο που εύκολα μετατρέπεται σε μίσος ή απλά σε αμυντικο-επιθετική συμπεριφορά. Έτσι κι αλλιώς ο Χίτλερ, σαν άνθρωπος, βιολογικά, κάποια στιγμή θα πέθαινε. Καταφέρνει όμως να ζει ακόμα, μέσα απ’ τα θύματά του, αφού το έργο του εξακολουθεί να τα καθορίζει. 

Το Ισραήλ κουβαλάει «περήφανα», σαν τίτλο τιμής, το τραύμα της γενοκτονίας. Διωγμένοι οι Εβραίοι από την Ευρώπη έφεραν το τραύμα σαν Ισραήλ και σαν ένα κακοποιημένο παιδί εφάρμοσαν πολλές από τις τακτικές που υπέστησαν, μόλις βρέθηκαν σε θέση ισχύος. 

Δεύτερον, το θύμα δεν μπορεί να κρίνει τον εαυτό του, ούτε αντέχει να δεχτεί κριτική από τους άλλους. Το θύμα δεν κρίνεται. Κρίνει. Το θύμα είναι απλά θύμα. Ό,τι κι αν κάνει είναι εξαγνισμένο. Θύτες είναι πάντα οι άλλοι. Γύρω του απλώνεται μία συνωμοσία. Το θύμα, πάνω απ’ όλα, δεν μπορεί να φέρει την ευθύνη του εαυτού του. Πάντα υπάρχει ο άλλος. Το θύμα μπορεί να φαίνεται εξαιρετικά ενεργητικό, στην πραγματικότητα όμως υποφέρει από παράλυση. Αδυνατεί να κάνει τις συγκεκριμένες πράξεις, όσο μικρές κι αν είναι, που θα αλλάξουν την παθητική του στάση. Αδυνατεί να δει και να φτιάξει το μέλλον του ελεύθερο απ’ το παρελθόν. Δέσμιο του παρελθόντος λειτουργεί αντανακλαστικά. Αν αυτές οι δύο τάσεις θυμίζουν απελπιστικά το σημερινό Ισραήλ είναι καιρός να πούμε ότι ναι αυτό είναι το Ισραήλ και η ευθύνη πλέον βαραίνει αποκλειστικά το ίδιο. 


ΤΕΤΑΡΤΗ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ:


Οι Εβραίοι του Ισραήλ δεν θα ξεπεράσουν τη γενοκτονία που υπέστησαν αν δεν γίνουν αποδεκτοί στη Μ. Ανατολή. Διωγμένοι από την Ευρώπη, μία Ευρώπη που δεν έπαψαν να νοσταλγούν, μοιάζουν με κάποιον που διώχτηκε από παντού και δεν πρόκειται να ξεπεράσει τον πόνο και την πίκρα της απόρριψης μέχρι να βρεθεί κάποιος να του ανοίξει την πόρτα και να τον δεχτεί σπίτι του. Σ’ αυτό το ιδεατό παράδειγμα, ο μεν οικοδεσπότης έχει μεγάλη καρδιά και λέει «Σε δέχομαι σπίτι μου και δέχοντάς σε, αφαιρώ το δηλητήριο από την ψυχή σου. Από δω και πέρα είσαι ελεύθερος. Δεν χρειάζεται να ζεις κάτω από ένα σκοτεινό άστρο και να πράττεις τι κακό». Ο δε φιλοξενούμενος πλησιάζει με ταπεινότητα. 

Στην προκειμένη περίπτωση δηλαδή, οι Άραβες με πρώτους τους Παλαιστίνιους κρατούν τα κλειδί της θεραπείας και ο αποδιωγμένος ο «ασθενής» πλησιάζει με ταπεινότητα και προσφορές.

Τελείως αντίθετα προς αυτή τη στάση, οι Ισραηλινοί κατάφεραν, μέχρι τώρα, να κλείσουν τους Παλαιστίνιους μέσα σε μία φυλακή και να κλειστούν οι ίδιοι μέσα σε μία άλλη. Ζουν πάνω σε μια κλειστοφοβική αποβάθρα στη Μ. Ανατολή, χωρίς να τολμούν να ξεμυτίσουν από τα σύνορά τους και να κάνουν ένα βήμα παραμέσα. Για μία ανάσα, πέντε μέρες διακοπών διασχίζουν θάλασσα, για την Κύπρο, τη Ρόδο ή τις Κυκλάδες. Αντί να βαδίζουν προς μία θεραπεία, εργάζονται για την σκλήρυνση της πάθησής τους. Η γέφυρά τους όμως για την Μέση Ανατολή είναι οι Παλαιστίνιοι, αλλά δεν χρειάζονται αυτή τη γέφυρα, απλά και μόνο, για να ριζώσουν στην Παλαιστίνη και για τους λόγους μιας απλής επιβίωσης, αλλά όπως πιστεύω, για τους βαθύτερους υπαρξιακούς τους λόγους.

Συμπεραίνω, δηλαδή, ότι οι Εβραίοι του Ισραήλ δεν πρόκειται να γλιτώσουν από τα φαντάσματά τους και τους δαίμονές τους ως την ημέρα που θα γίνουν δεκτοί στη Σουκ Αλ Χαμαντίγια, τη μαγική αρχαία κεντρική αγορά της Δαμασκού και τις αγορές της Βαγδάτης και του Καίρου. Και να γίνουν δεκτοί όχι μόνο σαν κάποιοι τουρίστες, καλοί γείτονες αλλά και σαν κάποιοι χρήσιμοι γείτονες. 


ΠΕΜΠΤΗ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ:


Οι Εβραίοι της Παλαιστίνης φθονούν τους Άραβες. Σε λίγα μέρη στον κόσμο υπάρχουν τόσοι άνθρωποι σε θεραπεία ή σε αναζήτηση κάποιας θεραπείας, όσον αφορά την καθημερινή τους ζωή, ενώ την ίδια στιγμή μπορεί και οι ίδιοι να εξασκούν κάποια θεραπεία σαν θεραπευτές κάποιων άλλων. Είναι σαν οι μισοί Ισραηλινοί να θεραπεύουν τους άλλους μισούς. Δεν φαίνονται όμως να αντιλαμβάνονται ότι όλες αυτές οι θεραπείες που ανταλλάσσουν στέκονται στην επιφάνεια χωρίς να αγγίζουν τον βαθύ υπαρξιακό πυρήνα που είναι: Τι συμβαίνει στην ψυχή κάποιου που ανήκει σ’ ένα λαό που προσπαθεί να κατοικήσει σε μία χώρα, όπου η γη τον διώχνει. Όπου αυτόχθονες αγρότες τον κοιτούν με πέτρινα πρόσωπα. 

Όταν ένας Ισραηλινός στρατιώτης, ασφαλής μεσ’ στο θωρακισμένο του όχημα, σημαδεύει ένα δωδεκάχρονο παιδί που πετάει μια πέτρα τι βλέπει μέσα απ’ τη διόπτρα του όπλου; Βλέπει έναν μελλοντικό στρατιώτη του εχθρού. Γι’ αυτό και πυροβολεί. Σ’ ένα βαθύτερο close up όμως, όταν Ισραηλινοί στρατιώτες απαντούν με πραγματικά πυρά στα παιδιά που πετούν πέτρες στα τανκς, μπορεί να πει κανείς, ότι πυροβολούν με μίσος αυτή τη γη που σηκώνεται εναντίον τους. 

Πως νοιώθει ένας Εβραίος στην Παλαιστίνη φερμένος από την Πολωνία, την Ουκρανία, τις ΗΠΑ, ξανθός, με γαλάζια μάτια, ανάμεσα στους σκουρόχρωμους αυτόχθονες γεωργούς που είναι ένα με τη γη τους; Πόσο ταιριάζει το πρόσωπό του στη Μέση Ανατολή; 

Το συναίσθημα, αν και αδιόρατο, είναι δυσάρεστο. Νοιώθει αμήχανα μπροστά στην ανεμόδαρτη μορφή ενός Άραβα ξωμάχου. Ούτε του διαφεύγει βέβαια ότι πίσω απ’ αυτή την ανέκφραστη μορφή κρύβεται μια σιωπηλή κατάκριση. 

Μπρος στο αρχέγονο και σωματικό δέσιμο του Άραβα αγρότη με τις πεζούλες του, κάποιοι μιλούν για «πνευματική σχέση» μ’ αυτή τη γη. Οι ραβίνοι και οι ορθόδοξοι Εβραίοι επικαλούνται την Παλαιά Διαθήκη και αρχαία συμβόλαια ιδιοκτησίας. Όχι μόνο η Ισραηλινή Δεξιά, αλλά και το Εργατικό Κόμμα αναφέρονται στη Δ. Όχθη σαν Σαμάρεια και Ιουδαία. Θεωρούν ότι εκεί βρίσκεται η πραγματική κοιτίδα του Ισραήλ και ότι δεν ήρθαν σ’ αυτή τη γη για να κατοικήσουν σε μια στενή λωρίδα στην παραλία. Στη Χάιφα και το Τελ Αβίβ. 

Συμπεριφέρονται σαν κάποιους που έφυγαν για διακοπές δύο εβδομάδες και γυρίζοντας βρήκαν το σπίτι τους κατειλημμένο. Μόνο που δεν έλειψαν δυο βδομάδες αλλά δυο χιλιάδες χρόνια. Δεν καταλαβαίνουν και φοβούνται την Ανατολή. Το Internet τους συνδέει με τα πιο απόμακρα μέρη πάνω στη γη, αλλά δεν μπορεί να τους συνδέσει με το χώμα που πατάνε. 

Κλεισμένοι στους τέλεια ρυμοτομημένους οικισμούς τους, στην ύπαιθρο της Γαλιλαίας (περιοχή ενσωματωμένη στο Ισραήλ από το ’48 αλλά με συμπαγείς αραβικούς πληθυσμούς) σ’ αυτούς τους οικισμούς πάνω στους λόφους, με τους παιδικούς σταθμούς και τα καλοκουρεμένα γρασίδια, τους άψογα οργανωμένους, τους περιφραγμένους και φρουρούμενους΄ μεσ’ στην ησυχία του μεσημεριού, μεσ’ στα βαθιά χαράματα, ακούνε τη φωνή του μουεζίνη να υψώνεται από τα αραβικά χωριά του κάμπου και, τότε, νοιώθουν ότι αυτή η γη δεν θα τους υποταχθεί ποτέ. 

Εμείς, οι Έλληνες, αντέξαμε μια τετράχρονη Γερμανική Κατοχή. Οι Παλαιστίνιοι υπομένουν μια 60χρονη Εβραϊκή Κατοχή. Δεν φεύγουν γιατί «δεν έχουν που να πάνε και δεν μπορούν να εγκαταλείψουν τις πεζούλες τους». Το ερώτημα είναι: θα άντεχαν οι Εβραίοι μία Αραβική Κατοχή ή θα έπαιρναν πάλι τους δρόμους; Η σχέση με τη γη είναι θέμα ταυτότητας. Οι Εβραίοι του Ισραήλ υποφέρουν από ρευστή ταυτότητα. Η ρευστή ταυτότητα εύκολα μπορεί να παράγει βία. 


ΕΚΤΗ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ:

Γεωπολιτική και αδυνατότητα εβραϊκής νίκης 


Το σημερινό Ισραήλ είναι περιτριγυρισμένο από 250 εκ. Άραβες. Με 5,5 εκ. εβραϊκό πληθυσμό είναι αδύνατο να επιβάλει τη θέλησή του για μακρό χρονικό διάστημα. Τα νούμερα τελικά πάντα παίζουν το ρόλο τους. Η Αμερική το στηρίζει με 5 δισ. δολάρια το χρόνο και υπερσύγχρονο οπλισμό. Χωρίς αυτή τη στήριξη είναι αδύνατον να επιβιώσει. Η Αμερική δεν θα είναι πάντα η δύναμη που είναι τώρα. Με την άγαρμπη πολιτική της απέναντι στους Άραβες μειώνει τον χρόνο της σαν αυτοκρατορία. Οι Άραβες δεν πρόκειται ποτέ να γίνουν παγκόσμια δύναμη γιατί δεν έχουν ενότητα. Θα παίξουν όμως τον ιστορικό τους ρόλο, που είναι να φθείρουν την Αμερική. Τελικά, όλοι δουλεύουν για τους Κινέζους. Σε 20 – 30 χρόνια ο κόσμος θα είναι ένας διαφορετικός κόσμος. 

Τα 60 χρόνια που το Ισραήλ καταφέρνει να επικρατεί, είναι ένα τίποτα μέσα στην ιστορία. Οι Άραβες το γνωρίζουν γιατί γνωρίζουν τον χρόνο. Οι Παλαιστίνιοι θα περιμένουν. Αρκεί να μην καμφθεί η θέλησή τους και να διατηρήσουν την ενότητά τους. Αρκεί να κρατούν το θέμα ανοιχτό και να συνεχίσουν να κάνουν πολλά παιδιά. Κρατώντας το θέμα ανοιχτό εμπλέκουν όλους τους Άραβες. Αυτοί μπορεί να απέτυχαν να τους βοηθήσουν ενεργητικά, αλλά δεν πρόκειται ποτέ να τους εγκαταλείψουν ολοκληρωτικά. Οι Δυτικοί υποτιμούν την δύναμη της Αραβικής αξιοπρέπειας. 

Οι Ισραηλινοί Εβραίοι, κι αυτοί επίσης, γνωρίζουν. Ο χρόνος τρέχει εναντίον τους. Αλλά αδυνατούν να συμπεριλάβουν αυτή τη γνώση στον στρατηγικό τους σχεδιασμό. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει στρατηγικός σχεδιασμός. Αγκιστρωμένοι στο παρόν και στη δύναμη που τους δίνει η ιστορική συγκυρία δεν τολμούν να αντιμετωπίσουν ένα μέλλον τρομακτικό γι’ αυτούς. Ο Αμερικανοεβραίος συγγραφέας Φίλιππος Ροθ, τους απευθύνθηκε από τις Αμερικάνικες ακτές, «Θα πνιγείτε στο ίδιο σας το αίμα και τότε η ανθρωπότητα δεν θα πει λέξη». Προειδοποίηση, ούτε αβάσιμη ούτε υπερβολική για όποιον γνωρίζει ιστορία. Αλλά η ισραηλινή κοινωνία, δέσμια πολλών δαιμόνων, υποφέρει από βαρείας μορφής παράλυση. Τρομοκρατημένη αρπάζεται από ένα εφήμερο ευνοϊκό παρόν, που προτιμά να το θεωρεί αιώνιο Κι εδώ έρχομαι σ’ ένα ακόμα χαρακτηριστικό της ψυχοπαθολογίας της, το οποίο θα το ονομάσω «σύνδρομο της Μασσάντα». 


ΕΒΔΟΜΗ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ:

Σύνδρομο της Μασσάντα 


Το 1973 όταν το Ισραήλ αιφνιδιάστηκε από τους Άραβες και τα πράγματα τις πρώτες ημέρες έπαιρναν άσχημη τροπή, η Γκόλντα Μέϊερ στεκόταν με το δάχτυλο όρθιο πάνω από το πυρηνικό κουμπί. Σε περίπτωση μελλοντικής σαρωτικής ήττας είναι διαδεδομένη η άποψη σ’ αυτή την χώρα ότι θα ανατρέξουν στη βόμβα. Το που θα ριφθεί αυτή η βόμβα, αφού ο τόπος είναι μικρός και η καταστροφή θα πλήξει αμφότερους είναι ερώτημα ρητορικό και δεν απαντιέται με βάση τη λογική αλλά ένα σύνδρομο. Η βόμβα δεν θα ριφθεί για αυτοάμυνα αλλά για τη λύση του δράματος. 

Όπως στη Μασσάντα –που την επισκέπτονται τα σχολεία και αποτελεί άλλον ένα από τους γενεσιουργούς μύθους– θα προτιμηθεί ένα ολοκαύτωμα και τότε θα έχουν πραγματικά κυριολεκτήσει. Ο Θεός της Παλαιάς Διαθήκης είναι ένας επικίνδυνος Θεός, χωρίς χιούμορ και χωρίς μέτρο. Χωρίς έλεος ούτε για τα ίδια του τα παιδιά, είναι ο απόλυτος Θεός. Το Ισραήλ πατώντας πάνω στα χνάρια του απεργάζεται για τον εαυτό του την μοίρα του σκορπιού. 


***


Θέλω να πω τώρα λίγα λόγια για τους Παλαιστίνιους, σ’ αυτούς τους στυγερούς καιρούς που «και οι κούκλες των μικρών παιδιών μαυρίζουν από τρόμο».


Η Μοίρα τούς έδωσε έναν αντίπαλο που απαιτεί απ’ αυτούς να ξεπεράσουν τον εαυτό τους. Οι αντίπαλοί τους ήρθαν από την Βιέννη, την Ν. Υόρκη, την Ρωσία και τη Γερμανία. Έπαιζαν την τεχνολογία στα δάχτυλα, γνώριζαν τους συσχετισμούς των δυνάμεων στον κόσμο των ισχυρών και ήξεραν πώς να χειριστούν τις ευαισθησίες του, ενώ αυτοί ήταν βοσκοί και ο σύγχρονος κόσμος έπεσε απάνω τους στα 1948. Δεν έχουν να κάνουν με ένα στρατό, αλλά έχουν εμπλακεί σ’ ένα φυλετικό πόλεμο μ’ ένα λαό εξαιρετικά προβληματικό και περίπλοκο. 

Η «Νάκμπα», η καταστροφή του ’48, έδωσε την πρώτη ενέργεια, η «ταπεινωτική» ήττα του ’67, βάζοντάς τους όλους κάτω από κοινή ισραηλινή κατοχή τους ένωσε και τους έκανε ένα λαό. Το PLO και ο Αραφάτ ήταν η πρώτη έκφραση της γέννησης ενός έθνους. Η πρώτη και η δεύτερη Intifada είναι βήματα σ’ αυτή την μακρά πορεία προς την αξιοπρέπεια και την ταυτότητα. 

Υπολογίζω ότι μία 3η Intifada βρίσκεται ήδη σε κυοφορία και ότι σ’ αυτήν θα παίξουν σημαντικό ρόλο οι Παλαιστίνιες και ότι γι’ αυτόν τον λόγο, αυτή η τρίτη Intifada, θα παρακάμψει πολλά απ’ τα αδιέξοδα των δύο προηγούμενων. 

Οι Παλαιστίνιοι γνωρίζουν τον αντίπαλο καλύτερα απ’ ό,τι τους γνωρίζει αυτός, πράγμα φυσικό, γιατί πάντα ο αδύναμος παρατηρεί προσεκτικά τον ισχυρό, ενώ αυτός τείνει να επαναπαύεται. Η μακρόχρονη αντίσταση έρχεται μαζί με μια θαυμαστή αντοχή, καρτερία και πολύ συχνά απλές υπάρξεις δείχνουν μια βαθιά γνώση των ανθρώπινων πραγμάτων που ξαφνιάζει. Μπροστά σε κάτι τέτοιο εγώ στέκομαι πάντα συλλογισμένος. Αυτές οι απλές ψυχές έχουν σχεδόν χαθεί στη Δύση, όπου μια απίστευτη ευκολία έκανε τα πράγματα δύσκολα. Σαν λαός οι Παλαιστίνιοι έχουν μια βαθιά αίσθηση ηθικής υπεροχής απέναντι στον αντίπαλο. Έχουν, επίσης, πολιτική ωριμότητα και το πολιτικό τους κριτήριο είναι οξύ και δουλεμένο. Είναι δηλαδή ικανοί να συνδέσουν την καθημερινή τους ζωή με το μεγάλο ιστορικό πλαίσιο και να σταθούν στις αντιξοότητες με στωικότητα και αλληλεγγύη. Η ζωή τους δηλαδή είναι ενοποιημένη, αντίθετα με τον κατακερματισμό στη Δύση. Απ’ ό,τι φαίνεται, είναι φυσικό στους ανθρώπους, το πέπλο της επίφασης που καλύπτει τόσο μάτια και τόσα μυαλά να σκίζεται όταν αναγγελθεί η καταδίκη σε δυστυχία. Αν μένει, ίσως, κάτι ακόμα που πρέπει να κάνουν, είναι να καταλάβουν τα βάσανα που πέρασε ο Εβραϊκός λαός, το πιο βαθύ και το πιο δύσκολο απ’ τα καθήκοντά τους, ό,τι δηλαδή στο βάθος της καρδιάς του αποζητά πιο πολύ ο αντίπαλός τους. Όσον αφορά τους Εβραίους του Ισραήλ, αυτοί χρειάζονται απεγνωσμένα μια διαδικασία ωρίμανσης που θα γεννήσει μία πνευματική και πολιτική ηγεσία ικανή να τους οδηγήσει μέσα απ’ τους φόβους τους, όχι σε κάποια επιθυμητά γεωγραφικά αλλά σε κάποια ψυχικά σύνορα, που θα εγγυώνται την ασφάλεια. Σ’ ένα σπίτι που τόσο έχουν ανάγκη.
 
Η Ισραηλινή κοινωνία, ελεύθερη από τα «ανθρωπιστικά» οράματα και τις αυταπάτες περασμένων δεκαετιών, είναι σήμερα μια κοινωνία μπάτσων και στρατόκαυλων που δύσκολα κρύβει τον φόβο της. Είναι δε σακατεμένη ηθικά από την επιβολή μιας μακρόχρονης κατοχής. Το ισραηλινό κράτος είναι ένα κράτος – τραμπούκος. Κάνει ανοιχτά ό,τι άλλοι κάνουν κρυφά και φιλοδοξεί να γίνει κράτος – πρότυπο. Οι άνθρωποί του είναι επικίνδυνοι, γιατί θα προκαλέσουν έναν 3ο Παγκόσμιο Πόλεμο κι αν όχι – συνεχίζοντας την σημερινή πορεία τους – θα καταφέρουν να κλείσουν όλο τον κόσμο στο ζουρλομανδύα της «τρομοκρατίας». Ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων καλής θέλησης παραμένουν όμηροι ανεξέλεγκτων καταστάσεων, ενώ κάποιοι ελάχιστοι που αισθάνονται και σκέφτονται με διαύγεια και μιλούν θαρρετά είναι πολύ απομονωμένοι και χρειάζονται βοήθεια. 

Ο τόπος είναι μικρός, οι εθνικές και θρησκευτικές ψηφίδες και βλέψεις είναι ριγμένες ανάκατα παντού και ύστερα από τον συστηματικό εποικισμό της Δ. Όχθης, η κατάσταση περιπλέκεται και άλλο. Οι δυο λαοί μοιάζουν σαν δύο φέτες τοστ, που μαζί με το τυρί έχουν μπει γερά στην τοστιέρα κι είναι αδύνατον να διαχωριστούνε πλέον. Επομένως, μία αλλαγή κατεύθυνσης προς τη λύση ενός δημοκρατικού και ομοσπονδιακού κράτους σε μία χώρα, είναι ό,τι απομένει, γιατί η λύση των δύο γειτονικών κρατών έχει αποτύχει. Από την παλαιστινιακή πλευρά, κάποιοι το βλέπουν σαν μια πιθανή λύση και από την άλλη πλευρά, κάποιοι το συζητούν διστακτικά. 

Αυτό το κείμενο δεν έχει σκοπό βέβαια να συμβουλεύσει κάποιους υψηλά ιστάμενους, ούτε να μάθει κάτι σ’ αυτούς που ζουν εκεί και, αν το θέλουν, γνωρίζουν. Είναι μια προσπάθεια ψυχικής χαρτογράφησης των εμπολέμων και αυτού που, κρυμμένο πίσω από τις διαπραγματεύσεις και τις συγκρούσεις, αποκτά τόσο μεγαλύτερη δύναμη όσο παραμένει άρρητο. Ας έχει σαν σκοπό να ξεκαθαρίσει μερικά πράγματα σε κάποιους από μας, που αν και παρακολουθούμε από κάποια γεωγραφική απόσταση, γνωρίζουμε ότι η Παλαιστίνη όχι μόνο δεν είναι καθόλου μακριά, αλλά είναι και ο κόμβος πολλών μυστικών. 



Β.Η. 

32 σχόλια:

  1. Στοχαστικό κείμενο, απόλυτα απαραίτητο μέσα στην τρέλα των ημερών, μόνο που αναρωτιέμαι πόσοι θα το εκτιμήσουν αυτή τη στιγμή, που μυρίζει αίμα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Οτι καλυτερο εχει γραφτει στα ελληνικα για την τραγωδία αυτών των 2 λαων!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ο αρθρογράφος ψυχαναλύει όσο δεν πάει άλλο τους Ισραηλινούς. Δεν κάνει όμως το ίδιο με τους Άραβες. Όχι τους Παλαιστίνιους αλλά τους αραβόφωνους Μουσουλμάνους υποομάδα των οποίων είναι και οι Παλαιστίνιοι – τουλάχιστον στο βαθμό που ψυχαναλύονται οι Ισραηλινοί. Ο Καστοριάδης είχε πει κάτι σχετικά: «Υπάρχει η τεράστια μυθοποίηση των Αράβων από τους ίδιους τους Άραβες, οι όποιοι αυτοπαρουσιάζονται μονίμως ως τα αιώνια θύματα της Ιστορίας. Στην πραγματικότητα, αν υπήρξε ένα κατακτητικό έθνος, από τον 7ο ως τον 11ο αιώνα, ήταν ακριβώς οι Άραβες. Οι Άραβες δεν είναι αυτοφυές είδος των βουνοπλαγιών του Άτλαντα στο Μαρόκο· ζούσαν στην Αραβία. Στην Αίγυπτο δεν υπήρχε ούτε ένας Άραβας. Η σημερινή κατάσταση είναι αποτέλεσμα κατ' αρχάς της κατάκτησης και του λίγο-πολύ αναγκαστικού εξισλαμισμού των υποταγμένων πληθυσμών, στη συνέχεια του επί αιώνες εποικισμού των Αράβων όχι από τους Ευρωπαίους μα από τους Τούρκους, και τέλος του δυτικού ήμιαποικισμού για μια συγκριτικά πολύ μικρότερη περίοδο. [...] H τουρκική κυριαρχία στην εγγύς και τη Mέση Aνατολή αρχίζει τον 15ο αιώνα και τελειώνει το 1918. Aλλά οι Aραβες, καθώς οι Tούρκοι κατακτητές τους ήταν ομόθρησκοί τους μουσουλμάνοι, δεν μιλούν για την κυριαρχία αυτή […] Αυτή η ίδια η αραβική κουλτούρα βασίστηκε στις κατακτήσεις, την εξόντωση και τη λίγο έως πολύ βίαια επιβολή της ισλαμικής θρησκείας στους κατακτημένους πληθυσμούς. Οι Aραβες που βρίσκονται τώρα εκεί είναι απόγονοι των κατακτητών που κυρίευσαν αυτές τις χώρες και που επέβαλαν, με ή χωρίς βία, στους τοπικούς πληθυσμούς τη δική τους θρησκεία. […] Θα πρέπει να καταγγελθεί επίσης αυτή η φενάκιση που παρουσιάζει τους μουσουλμανικούς λαούς σαν να μη φέρουν καμιά ευθύνη μέσα στα πλαίσια της ίδιας τους της ιστορίας, σαν να μην έκαναν ποτέ τίποτε άλλο εκτός από το να υφίστανται παθητικά ό,τι οι άλλοι, δηλαδή οι Δυτικοί τους επέβαλαν». Γι’ αυτό η άποψη του Β.Η. για τους Εβραίους, ότι «Συμπεριφέρονται σαν κάποιους που έφυγαν για διακοπές δύο εβδομάδες και γυρίζοντας βρήκαν το σπίτι τους κατειλημμένο. Μόνο που δεν έλειψαν δυο βδομάδες αλλά δυο χιλιάδες χρόνια», ξεχνά το υπαρκτό πρόβλημα: Γιατί ένας εκδιωγμένος επί δυο χιλιάδες χρόνια έχει λιγότερα δικαιώματα σε ένα τόπο από έναν κατακτητή επί δυο χιλιάδες χρόνια; Πότε παραγράφεται μια κατάκτηση; Και πότε μια εκδίωξη. Η απάντηση είναι: «όταν ο κατακτημένος την αποδεχτεί, όταν ο εκδιωγμένος την αποδεχτεί».
    Αν λοιπόν, ισχύει ότι «Σαν λαός οι Παλαιστίνιοι έχουν μια βαθιά αίσθηση ηθικής υπεροχής απέναντι στον αντίπαλο», όπως γράφει ο Β.Η., αυτό οφείλεται ακριβώς στο ότι οι Παλαιστίνοι ως Άραβες ούτε κατά διάνοια δεν έχουν κάνει οποιαδήποτε αυτοκριτική για την εμπέδωση και κυριαρχία της αραβομουσουλμανικής κουλτούρας στα εδάφη τους, στο ότι ούτε κατά διάνοια έχουν σκεφτεί μήπως το προαναφερθέν παρελθόν τους είχε κάτι άσχημο και απάνθρωπο. Αυτή η έλλειψη αυτοκριτικής (κι όχι αυτομαστιγώματος) καθιστά δύσκολο αυτό που τους ζητά ο Β.Η., «να καταλάβουν τα βάσανα που πέρασε ο Εβραϊκός λαός». Είναι η άγνοια της ιστορίας τους κι όχι η επίγνωσή της. Εδώ δεν κατάλαβαν διόλου τα βάσανα που πέρασαν οι λαοί που κατέκτησε το Ισλάμ, οι λαοί τους οποίους εξισλάμισε ή κράτησε επί χιλιετίες σε καθεστώς υπηκόου β’ και γ’ κατηγορίας. Ας διαβάσει κανείς λ.χ. τη Χρονογραφία του Θεοφάνη για να δει το μένος των προγόνων (και) των Παλαιστινίων. Πώς θα καταλάβουν τα βάσανα των Εβραίων, τα οποία στο κάτω κάτω συνέβησαν στη χριστιανική Ευρώπη; Τι είναι αυτή η κατανόηση, αγριόχορτο να φυτρώνει ξαφνικά στην έρημο;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Και δυο κουβέντες για την «ψυχανάλυση» των Εβραίων. Γράφει ο αρθρογράφος: «Οι Σιωνιστές, για λόγους προπαγάνδας, διάλεξαν τον όρο «ολοκαύτωμα» για να ξεχωρίσουν την εβραϊκή γενοκτονία, απ’ όσες προηγήθηκαν και όσες μέλλονται και να δώσουν στη συμφορά τους ένα χαρακτήρα εξαιρετικό […] Ο εξαιρετικός χαρακτήρας που προανέφερα σημαίνει ότι: «Πολλοί μπορεί να υπέφεραν στη διάρκεια της ιστορίας αλλά μόνο εμείς, οι Εβραίοι, υποφέρουμε σε τέτοιο βαθμό. Είμαστε τα “κατ’ εξοχήν” θύματα». Το προπαγανδιστικό κόλπο μπορεί να πέτυχε, οι ζητούμενες παροχές να εξασφαλίστηκαν, αλλά επίσης πέτυχε να θυματοποιήσει στον μέγιστο βαθμό την εβραϊκή ψυχή και ιδιαίτερα όσους μετανάστευσαν στο Ισραήλ». Αυτό συνιστά σχετικοποίηση εξίσου λανθασμένη με την απολυτοποίηση. Η σχετικοποίηση είναι λανθασμένη επειδή έως τώρα κανείς λαός δεν σφαγιάστηκε με τέτοιο επιστημονικό τρόπο, εν ψυχρώ και τόσο οργανωμένα (παρ’ όλο που πολλοί λαοί σφαγιάστηκαν εν ψυχρώ και συστηματικά – ο βαθμός διαφέρει). Η απολυτοποίηση είναι λανθασμένη γιατί απλούστατα κανείς δεν ξέρει το μέλλον, όπου κάτι χειρότερο μπορεί να συμβεί.
    Επίσης, όσον αφορά την περίπτωση μιας εβραϊκής «νίκης». Κατά πρώτον, όλα εξαρτώνται από το νόημα της νίκης. Αυτή σημαίνει την επέκταση ώς τον Ιορδάνη; Σημαίνει τη διατήρηση του Ισραήλ; Και τα δύο συνιστούν μια εβραϊκή νίκη. Ας μη γελιόμαστε. Κανείς Άραβας δεν υποστηρίζει τους Παλαιστίνιους. Αν τους υποστήριζαν, θα είχαν κάνει όχι ένα και δύο, αλλά εκατό πολέμους. Οι Άραβες είναι ανίκανοι να ενωθούν, όπως ακριβώς διασπάστηκαν μέσα σε δύο-δυόμισυ αιώνες μετά τον Μωάμεθ. Τι εμποδίζει την Σ. Αραβία να ενωθεί με το Ιράν και την Αίγυπτο των ογδόντα εκατομμυρίων κατά του Ισραήλ; Η διαφορά στο δόγμα. Βλέπουν όλοι με τι μίσος αλληλοσφάζονται οι Σουνίτες και οι Σιίτες μεταξύ τους. Το κοινό μίσος κατά ενός τρίτου δεν είναι επαρκής παράγοντας για τη σύσταση μιας συμμαχίας δυο αλληλομισούμενων. Ας δει ο καθένας πώς αντιμετωπίστηκαν οι Παλαιστίνιοι πρόσφυγες στα αραβικά κράτη. Ως ταραξίες, ως το αντίστοιχο του «τουρκόσπορου». Τα πληθυσμιακά μεγέθη δεν λένε τίποτε, ούτε ότι αύριο θα μπορούν οι Άραβες να στέλνουν ρουκέτες από 200 και 300 χιλιόμετρα πέραν των ισραηλινών συνόρων κατά του Ισραήλ. Η Κίνα έχει ή θα αποκτήσει λογαριασμούς με το Ισλάμ στις δυτικές επαρχίες της, και είναι αμφίβολο αν θα υποταχτεί στη δύναμη των ισλαμικών αριθμών.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Καλή η προσπάθεια, αλλά ξεκάθαρα προκαταλελειμένη οπτική ενάντια στο Ισραήλ. Επίσης μην διστάζετε να αναφέρεστε και στην γενοκτονία που έχουμε υποστεί οι Ἐλληνες δηλαδή όλοι οι χριστανικοί πληθυσμοί στην Μ. Ασιά, Πόντο και Ανατολία από τους γενοκτόνους ισλαμοφασίστες Τούρκους.

    Εύγε, στα σχόλια του Γιάννη πιο πάνω.
    Ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο στον παρακάτω σύνδεσμο για μια άλλη διάσταση του πολέμου στην Γάζα αλλά και γενικότερα για το Ισλάμ.
    Για τα παιδιά ενός (αν)ιερού πολέμου…
    http://www.defence-point.gr/news/?p=108764

    Πλούς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Αγαπητοί φίλοι Γιάννη και Ανώνυμε,

    λυπούμαι αλλά θα διαφωνήσω πλήρως με τους σχολιασμούς σας. Γιατί απλά αποπειρώνται με εκλεπτυσμένο, κομψό τρόπο να κρατήσουν και να περάσουν μια αντίληψη ίσων αποστάσεων, σε δύο υποθετικά ισοδύναμες; παρατάξεις ,που μάχονται. Τα πράγματα, δεν είναι όμως ακριβώς έτσι.
    Σε ένα πόλεμο,το βασικό στοιχείο που θα πρέπει να εκτιμηθεί ,κατα την γνώμη μου,είναι ποιός έχει το δίκιο,αλλά και ποιός έχει την δύναμη έναντι του αντιπάλου του.
    Σε αυτή την πολεμική αντιπαράθεση στη Γάζα,πόσους νεκρούς μετράνε οι Ισραηλινοί και πόσους οι Παλαιστίνιοι; Ποιός συμμαχεί με τους μεν και ποιός με τους δε; Ποιός αμύνεται και ποιός επιτίθεται; Οι μεν έχουν μια από τις πλέον σύγχρονες πολεμικές μηχανές και οι δε πασχαλινές ρουκέτες ,που δεν φτάνουν καν στο στόχο. Οι μεν ζούνε σε μια κόλαση και οι δε ζουν τις ζωές τους στις άριστα προστατευόμενες πόλεις τους, έχοντας τα λαμόγια της διεθνούς κοινότητας ,να παρακολουθούν αμέτοχοι μια σφαγή,σαν κοντινούς φίλους.
    Έλεος!!!
    Η συμπόνοια βρίσκεται πάντοτε με την πλευρά του αδύναμου. Ο σχετικισμός σε τέτοιου είδους περιπτώσεις καθίσταται ύποπτος ,γιατί εξισώνει τον θύτη με το θύμα.Δυστυχώς για το Ισραήλ υπέπεσε στη αλαζονεία της δύναμης και αυτό είναι λάθος πού πληρώνεται.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Τα σχόλια του Γιάννη είναι εύστοχα ακριβή και μακρυά από τη λογική των ίσων αποστάσεων! Το κείμενο του Β.Η έχει αδυναμίες και είναι ένα κείμενο γραμμένο "υπεράνω", και τελικά με πολλές αυθαιρεσίες τις οποίες επισημαίνει ο Γιάννης ξεπέφτει στον συναισθηματικό σχετικισμό.
    Και φυσικά το "Έλεος" που ανακράζει ο Λυγκέας εννοείται πως πάει στο :
    "Οτι καλυτερο εχει γραφτει στα ελληνικα για την τραγωδία αυτών των 2 λαων!" και όχι στα σχόλια των Γιάννη και Ανώνυμου που έχουν σε τελική ανάλυση και δίκιο.
    Σωστά φυσικά ο Λυγκέας επισημαίνει πως "Η συμπόνοια βρίσκεται πάντοτε με την πλευρά του αδύναμου"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Αγαπητέ Λυγκέα, έχω ήδη γράψει καταχραστεί το χώρο, οπότε θα είμαι σχετικά σύντομος στο τελευταίο σχόλιό μου (για το οποίο αναμένω όμως απάντηση). Κατά πρώτον, το τι συνιστά «δίκαιο» είναι σχετικό: Για παράδειγμα, για το Ισλάμ δίκαιο είναι ο πόλεμος κατά της επικράτειας των απίστων ώσπου αυτοί να υποταχθούν. Δεύτερον, έκανα μια ιστορική αναδρομή (λόγω της ψυχανάλυσης των Ισραηλινών) καταλήγοντας ότι το εάν μια μακροχρόνια ή και μακραίωνη κατάκτηση κι εκδίωξη είναι δίκαιη εξαρτάται από το αν οι εμπλεκόμενοι (κατακτητές, διωγμένοι) την θεωρούν για διάφορους λόγους δίκαιη. Τρίτον, τα κριτήριά σου είναι πολύ διαφορετικά από τα δικά μου, και ιδίως χρονικώς περιορισμένα (τι γίνεται τώρα ή από το 1948), και δεν μπορώ να συμφωνήσω καθόλου. Τα κριτήριά σου είναι Α’ ποιος έχει δίκαιο, Β’ ο στρατιωτικός συσχετισμός δυνάμεων, Γ’ αν κάποιος καλοπερνά κι έχει λιγότερες απώλειες σε ζωές – για το Α’ έκανα λόγο. Αλλά για το Β’, είναι δυνατόν ποτέ να διακρίνεις τον δίκαιο/αδικημένο απλώς επειδή είναι πιο αδύναμος; Δηλαδή, αν υποτεθεί ότι τα Σκόπια, στρατιωτικά πιο αδύναμα από την Ελλάδα, της επιτεθούν, θα έχουν πέρα από κάθε αμφιβολία το δίκαιο με το μέρος τους επειδή είναι πιο αδύναμα; Οι στρατιωτικά υπέρτεροι ενωμένοι Άραβες του 1967 σύμφωνα με τη λογική σου είχαν άδικο και το στρατιωτικά κατώτερο Ισραήλ είχε δίκαιο; Και πώς κρίνεται κατά τη διάρκεια μιας διαμάχης ποιος είναι ο «στρατιωτικά κατώτερος», αν όχι με τη λήξη της διαμάχης και την επικράτηση του πραγματικά δυνατότερου; Ο Ανώνυμος των 04:37:00 μ.μ. παρέθεσε ένα δεσμό που δείχνει πόσο καλά περνούν και οι Ισραηλινοί και κυρίως τα παιδιά τους, και με απάλλαξε από το σχετικό ψάξιμο. Ο φόνος παιδιών είναι ό,τι χειρότερο αλλά αρκετά πια με τη μονομέρεια. Διόλου δεν παίρνω το μέρος του Ισραήλ, αλλά αντί για ευχολόγια (ενιαίο κράτος) που προϋποθέτουν μια κατανόηση (με την ηθική κι όχι απλώς την περιγραφική σημασία) αδύνατη για τους λόγους που προανέφερα στο πρώτο σχόλιο, ας υποδεiχτεί –στα σοβαρά– πώς θα προστατευτεί από τους αμφισβητίες της ύπαρξής του.
    Ευχαριστώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Αγαπητέ Γιάννη,
    δεν καταχράσαι χώρο και χρόνο. Έχει σημασία η συζήτηση που ανοίχτηκε. Είσαι ευγενής και ενημερωμένος. Ευχάριστο είναι να συζητά κάποιος μαζί σου.
    Έχεις δίκιο,το δίκιο έχει καταντήσει να είναι σχετικό.Τα θύματα που προκύπτουν από αυτή την σχετικότητα όμως,δεν παύουν να είναι αληθινά. Δεν είμαι υπέρ του Ισλάμ και των πρακτικών του,αλλά ούτε και υπέρ της αντιστροφής της πραγματικότητας.
    Το Ισραήλ στήθηκε στο συγκεκριμένο σημείο γιατί εξυπηρετούσε συγκεκριμένα συμφέροντα,αυτών πού νέμονται τον κόσμο.Αυτών που έχουν κάνει ισόπεδη διάβαση το Ιράκ, την Αίγυπτο, την Συρία ,την Λιβύη και προσφάτως την Ουκρανία. Μόνο κάποιος πού έχει συμφέρον κάνει ότι δεν καταλαβαίνει,ότι αν στήσει κράτος μέσα στη φωλιά του Ισλάμ ,θα γίνει πανηγύρι θανάτου.Άρα παίζει ρόλο ποιός έχει την δύναμη στα χέρια του και πως την χειρίζεται.
    Για αυτό ακριβώς τον λόγο ποτέ τα Σκόπια δεν θα κάνουν πόλεμο στη Ελλάδα. Γιατί οδηγείσαι σε σύρραξη ,όταν έχεις βάσιμες βεβαιότητες ότι θα νικήσεις. Ή όταν οι πατρόνοι σου σε ωθούν.
    Είναι ασεβές το μπλόγκ πού παρέπεμψε ο Ανώνυμος. Τι μας λένε δηλαδή,ότι οι Παλαιστίνιοι έχουν την διαστροφή να θυσιάζουν τα παιδιά τους ; Ξέρετε εσείς κανένα
    που να στέκεται μπροστά στο νεκρό παιδί του και να αισθάνεται ευτυχής;
    Δεν αρνούμαι ότι οι Ισραηλινοί θρηνούν θύματα,όπως και δεν συμφωνώ με τις πρακτικές της Χαμάς,αν ισχύουν όσα διαδίδονται. Αυτό που κατανοώ όμως είναι, όταν σπέρνεις ανέμους θερίζεις θύελλες και όπως έλεγε η γιαγιά μου "το σκοτάδι δεν είναι μακριά ,κλείσε τα μάτια σου για να το δείς".Η παλαιστινιακή εξολόθρευση προσωπικά μου δείχνει, ότι πάμε ολοταχώς σε καταστάσεις, όπου η Ισχύς και η ανάγκη για Εξουσία θα κάνει τον πλανήτη κόλαση.
    Το πρόβλημα δεν είναι το Ισλάμ,το πρόβλημα είναι ότι αυτοί που καθορίζουν την τύχη μας έχασαν τα μέτρα.
    Ξέρω ότι διαφωνούμε αλλά και πάλι σε ευχαριστώ για την συζήτηση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Αγαπητέ Φάνη Λυκούδη,
    Το ΄Έλεος" πάει εκεί που το προσδιόρισα και πουθενά αλλού. Ο καθένας δικαιούται να έχει την γνώμη του και να τάσσεται εκεί όπου τον προσδιορίζει η καρδιά του και η σκέψη του. Νομίζω, ότι είναι ενδιαφέρον να κατανοήσουμε όλοι κάποτε, ότι πίσω από το θέατρο με τις μαριονέτες ,υπάρχει κάποιος που χειρίζεται τις κούκλες

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Joseph Arthur GobineauΠαρ Αυγ 08, 09:30:00 π.μ.

    Ο πόλεμος αυτός είναι πόλεμος μεταξύ δύο φονταμενταλισμών.
    Θύματα του είναι όπως στους περισσότερους πολέμους είναι οι άμαχοι.
    Ο πόλεμος πάντα επιχειρεί να εξαλείψει τον άμαχο και να μετατρέψει με τον κάθε τρόπο τους πάντες σε μάχιμους. Να γίνει καθολικός.
    Δεν υπάρχουν αθώοι για τα πολεμοχαρή καθάρματα.
    Το ότι κάποιοι πάνω σε αυτό το αδιάσειστο γεγονός και με το δικαίωμα της ερμηνείας-του "προπονητή της εξέδρας"- πάνε να "λύσουν το μεσανατολικό" λεπτολογώντας και λογοτεχνίζοντας, δημιουργεί επιπρόσθετα προβλήματα στην προοπτική μιας πραγματικής ερμηνείας. Ερμηνευτικό σκοτάδι δηλαδή.
    Σε κάθε σου ερώτηση-παγίδα, Λυγκαία του "ελέους" (ποιοι είναι πιο ισχυροί, ποιοι έχουν τους ποιο πολλούς νεκρούς,ποιοι είναι οι σύμμαχοι κτλ.), ο Γιάννης σου απαντά κι εσύ σφύρας αδιάφορα.
    Το "ύποπτο" σε όλη την συζήτηση είναι το "Η παλαιστινιακή εξολόθρευση προσωπικά μου δείχνει, ότι πάμε ολοταχώς σε καταστάσεις, όπου η Ισχύς και η ανάγκη για Εξουσία θα κάνει τον πλανήτη κόλαση."
    Αυτό το επίκαιρο περίμενες , το τώρα, κι εσύ και πολλοί άλλοι, θύματα μιας αντισημιτικής προπαγάνδας που στήνεται από τον καιρό του Σάϊλοκ, για να καταλάβεις την καταστροφική "ανάγκη??? για εξουσία".
    Συρία, Λιβύη, Κεντρική Αφρική, Ταϊλάνδη, Σουδάν, Καύκασος, Ινδονησία, Μεξικό
    Δες, έχει κατάλογο στο δίκτυο, πόσες "εξολοθρεύσεις" έχουν λάβει χώρα από τότε που σηκώσατε αυτό το μπλόγκ, που όμως δεν είσαστε εκεί, σας διέφυγαν πολλά σκοτάδια!
    Έπειτα τα ξαναλέμε....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Στην Παλαιστίνη ζούσαν φτωχοί αγρότες και βοσκοί σκυμμένοι πάνω στη γη. Μετά ξένοι ήρθαν και πήραν αυτή τη γη. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Ε, ναι! Πες τα Β.Η ορθά κοφτά!

    (μόνο που αυτό με τους "ξένους" το' πάθαν οι "φτωχοί αγρότες" σε ολόκληρο τον πλανήτη- τους παλιοξένους τους βρίσκουν τους φτωχούς σκυμμένους πάνω στη γης και....
    και μετά πάρε και τους υπόλοιπους αριστερούληδες και πάτε να ακούσετε Λέκκα το απογευματάκι της Δευτέρας, θα έχει δροσίσει κι όλας ο καιρός, ότι πρέπει για αλληλεγγύη...
    Να θυμίσω πως χτες ήταν κι η παγκόσμια μέρα οργασμού
    (θα χει και ευκαιρίες για φλερτάκι, για αυτό το θυμίζω)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Αγαπητοί σχολιαστές,
    Το καλοκαίρι είναι ζεστό και ανάβει τα αίματα.Η ανταλλαγή ιδεών έχει ενδιαφέρον όταν υπάρχει η αίσθηση του μέτρου. Αυτό το μπλόγκ, όποιος το παρακολουθεί έχει κατανοήσει πάνω στις γραμμές που στέκεται και απέναντι σε ποιούς ασκεί πολεμική. Για τους άλλους που δεν κατανοούν ή δεν συμφωνούν δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι. Θα ήταν εύκολο για μας να απαντάμε σε ανόητα και κακοπροαίρετα σχόλια με την γλώσσα που συνήθως χρησιμοποιούμε,αλλά και με άλλη διαφορετική ανά περίσταση. Επιλέγουμε να μην το κάνουμε για δύο λόγους: πρώτον γιατί έχουμε επιλέξει τι είναι εχθρικό για μας και δεύτερον γιατί κατανοούμε ότι μερικές φορές η βλακεία είναι ανίκητη!!!
    Ευχαριστούμε,όσους σχολιασμούς ακόμα και αντίθετοι τιμούν το επίπεδο της κουβέντας και πάμε παρακάτω στη επόμενη ανάρτηση.
    Καλό καλοκαίρι και κρύα μπάνια σε όσους τα χρειάζονται.
    Α! και κάτι τελευταίο,σας διαβεβαιώνουμε ρητά και με όλες τις συνέπειες του νόμου,ότι ο Λέκκας και η αριστερά έτσι όπως την γνωρίζουμε δεν είναι μέσα στις προτιμήσεις μας,διαχρονικά.Ο νοών ,νοήτω.
    Ευχαριστώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. "Όταν λέμε πως οι Άραβες είναι οι επιτιθέμενοι κι εμείς οι αμυνόμενοι, δεν λέμε ολόκληρη την αλήθεια. Στο επίπεδο της ασφαλειας και της καθημερινότητας πράγματι εμείς είμαστε οι αμυνόμενοι. Όμως αυτός ο αγώνας δεν αντιπροσωπεύει παρά μόνο μια πλευρά της σύγκρουσης, η οποία κατ' ουσίαν είναι σύγκρουση πολιτική. Και σε αυτό το επίπεδο, με όρους πολιτικούς δηλαδή, οι επιτιθέμενοι είμαστε εμείς". Δαβίδ Μπεν Γκουριόν, 1938, από το βιβλίο Righteous Victims του Benny Morris.

    "Δεν είναι δυνατόν να υπάρξει ποτέ εκούσιος συμβιβασμός ανάμεσα σ' εμάς και τους Άραβες κι ο λόγος είναι πως δεν αποτελούν ένα σκέτο όχλο αλλά ένα ζωντανό έθνος. Μπορούμε βέβαια να εξαγοράσουμε μεμονωμένους Άραβες, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι οι Άραβες στον χώρο του Ισραήλ είναι διατεθειμένοι να ξεπουλήσουν τον πατριωτισμό τους", Γιαμποτίνσκι, Το Σιδερένιο Τείχος (Οι Άραβες κι Εμείς), 1923.

    "Η Παλαιστίνη ανήκει στους Άραβες όπως η Αγγλία στους Άγγλους ή η Γαλλία στους Γάλλους. Αυτό που συμβαίνει σήμερα, παραβιάζει κάθε έννοια ηθικής. Αν οι Εβραίοι θέλουν την Παλαιστίνη για πατρίδα τους, κάνουν μεγάλο λάθος που προσπαθούν να το πετύχουν λογαριάζοντας στο βρετανικό πυροβολικό. Μπορούν να εγκατασταθούν στην Παλαιστίνη λογαριάζοντας μόνο στην γενναιοδωρία των Αράβων. Όμως εδώ που τα έφεραν τα πράγματα, είναι πλέον συνυπεύθυνοι με τους Άγγλους για την εξόντωση ενός λαού που δεν τους έφταιξε σε τίποτα. Δεν υποστηρίζω τις ακρότητες των Αράβων. Μακάρι να είχαν επιλέξει την οδό της μη-βίας για να αντισταθούν σε αυτό που δικαίως θεωρούν σαν μια απαράδεκτη εισβολή στον τόπο τους.", Μαχάτμα Γκάντι, 1938.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. άντε να δούμε που ανήκουμε
    αυτά είναι τα ωραία άμα το έχεις προβάρει από το βράδυ
    και ο αντίπαλός σου είναι προβλέψιμος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Σε κάθε περίπτωση αυτός που φέρει την κατηγορία και οφείλει να απολογηθεί είναι ο επιτιθέμενος.
    Στην συγκεκριμένη περίπτωση η προπαγάνδα του Ισραήλ επιχειρεί να χτίσει την υπερασπιστική της γραμμή στην εν αμυνη δράση.
    Όπως στο δικαστήριο όπου ο κατηγορούμενος νταβατζής-σύζυγος επικαλείται επίθεση που δέχτηκε -από την μαυρισμένη κατόπιν στο ξύλο γυναίκα του- τρώγοντας τα αυγά του πιο σφιχτά από όσο τα προτιμούσε, και έτσι αναγκάστηκε να αμυνθεί σε αυτή τη βία...
    Πολλές φορές το δικαστήριο δέχεται κάτι τέτοια ως ελαφρυντικά.
    Μπράβο.
    Πως φοβάμαι τους Τούρκους!
    Πως φοβάμαι το Ισλάμ!
    Αυτούς τους Ισλαμοφασίστες...
    Μα τους βλέπω γύρω μου με μαντίλες, με περικυκλώνουν.
    Θα καταστρέψουν αυτό τον εθνικό μας πολιτισμό,
    θα μας εξισλαμίσουν οι τουρκαλάδες με μαντίλες και τζαμιά
    (αμέσως μετά το πρώτο χτύπημα :-)
    Θα μας φάνε.
    Εφιάλτης!
    Αμ όχι. Χίλιες φορές οι πατριώτες μου. Αυτοί οι ανεξάρτητοι αγωνιστές.
    Αυτά τα άγια, τα ευλογημένα από την παναγιά παιδιά, του παλιού καλού μοναρχοφασισμού που πέσαν στην κουτάλα με το μέλι....
    =========================


    Λίγη κουβεντούλα ακόμη και θα σιγουρευτούμε πια πως τελικά οι παλαιστίνιοι ήταν που επιτέθηκαν στους Ισραηλινούς!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Ποιά δικαιοσύνη να αποδοθεί για τον διωγμό των Εβραίων από την Παλαιστίνη 2000 χρόνια πρίν; Να βρούμε τους Ρωμαίους που τους έδιωξαν ή συμβιβαζόμαστε και με τους Παλαιστίνιους ,αρκεί να εκδικηθούμε. Ποιά δικαιοσύνη να αποδοθεί για το ολοκαύτωμα ;Μήπως να ξεπαστρέψουν ισάριθμους Γερμανούς, ή και οι Παλαιστίνιοι μια χαρά μας κάνουν .Πόσες χιλιάδες νεκροί Ισραηλινοί θα χρειαστούν για να δικαιωθούν οι αδικοχαμένοι άμαχοι Παλαιστίνιοι ;Μπορεί αυτού του είδους η δικαιοσύνη να γιάνει τις πληγές και να γαληνέψει τις ψυχές; Μπορεί αυτή η λύση να μην αναπαράγει τον ίδιο φαύλο κύκλο μίσους και αίματος; Ο αρθρογράφος είναι υποψιασμένος .Αναζητώντας την αυτοδικαίωση αδικούμε τον εαυτό μας. Χρειάζεται να καταλάβουμε τον άλλο, να συγχωρήσουμε ,να αφήσουμε χώρο μέσα μας ακόμα και για τον εχθρό .Κυρίως για αυτόν .Να αλληλοπεριχωρηθούμε. Αλλιώς κινδυνεύουμε να τραπούμε σε αυτό το οποίο σήμερα πολεμούμε.



    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. ΠΡΟΣ ΣΧΟΛΙΑΣΤΗ 'ΓΙΑΝΝΗΣ'Πέμ Αυγ 14, 01:16:00 μ.μ.

    Καλή η παρέμβαση αλλά:

    1) Το επιχείρημα ότι οι Άραβες ουδέποτε έκαναν αυτοκριτική εξουδετερώνεται από το εξίσου ορθό αντεπιχείρημα ότι ούτε οι αντίπαλοί τους στην προκείμενη σύγκρουση, δηλαδή οι Σιωνιστές, έκαναν ποτέ αυτοκριτική. Απεναντίας ανέκαθεν θεώρησαν τις δικές τους κατακτήσεις ως εύλογη δωρεά του Θεού επειδή ήσαν ο περιούσιος λαός. Επομένως συζητώντας την σύγκρουση αυτή ο παράγοντας "αυτοκριτική" δεν βαραίνει υπέρ καμιάς πλευράς και, ουδετέρου όντος, η επίκλησή του δεν λέει τίποτα για καμιά από τις δυο.

    2) Δίκαιο δεν είναι ό,τι θεωρεί ο καθένας δίκαιογια τον εαυτό του. Μια τέτοια ιδέα προϋποθέτει έναν σολιψισμό του υποκειμένου (ατόμου ή έθνους), που φυσικά δεν έχει καμιά πραγματική βάση. Δίκαιο λοιπόν είναι αυτό που προκύπτει από τη συνδιαλλαγή μεταξύ ΔΥΟ (ή περισσότερων) αντιπαρατιθέμενων πλευρών (άτομα ή έθνη) επί τη βάσει μιας αναφοράς αμφοτέρων σε ένα ΤΡΙΤΟ (διάφορο αμφοτέρων) ΜΗ-ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΟ παράγοντα. Έτσι θεσμίζεται πάντοτε το Δίκαιο μεταξύ ανθρώπων (ατόμων ή εθνών). Το πρόβλημα στην προκείμενη σύγκρουση είναι ότι εκείνος που εμφανίστηκε ως τρίτος μη-υποκειμενικός παράγων ΜΕΡΟΛΗΠΤΗΣΕ υπέρ της μιας πλευράς (Ισραήλ) και έχασε το κύρος του.

    3) Εν προκειμένω λοιπόν, το θέμα που δεν θίγετε και δια του οποίου μπορεί κανείς να διακρίνει τον επιτιθέμενο αδίκως από τον δικαίως αμυνόμενο (όπως σε ΚΑΘΕ ΑΛΛΗ ανάλογη περίπτωση), είναι το πώς οι Σιωνιστές ιδιοκτήτες του μόλις 5,80% των εδαφών της Παλαιστίνης προ της ίδρυσης του κράτους τους, βρέθηκαν να τους έχει αποδοθεί το 58% των εδαφών της την επαύριο αυτής της ίδρυσης! Θα βοηθούσε εδώ να συμβουλευτείτε και το λήμμα "λαθρομετανάστευση" ή "παράνομος εποικισμός" (π.χ. από τον τόμο"Κύπρος").

    4) Αναφορικά με την μη-ένωση των Αράβων μάλλον λησμονείτε τους 4 αραβοϊσραηλινούς πολέμους, με τον 4ο να διαγράφει έστω και προς στιγμήν το ενδεχόμενο κατάλυσης του κράτους του Ισραήλ.

    5) Φυσικά όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι οι Ισραηλινοί δεν θα πρέπει να έχουν το δικαίωμα να έχουν δικό τους έθνος-κράτος, δικαίωμα που έχουν όλοι οι άλλοι λαοί! Όμως, από την άλλη, το γεγονός ότι στηρίχτηκαν στο μέγιστο δυνατό βαθμό στο να αποκτήσουν το δικό τους έθνος-κράτος, δεν σημαίνει ότι πρέπει να στερούν από τους Παλαιστινίους το δικαίωμα να έχουν και αυτοί το δικό τους έθνος-κράτος. Το ότι λχ απαγορεύουν στο Παλαιστινιακό κράτος το δικαίωμα να έχει αεροδρόμιο και λιμάνι, είναι απαράδεκτο.



    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. 1) Το κείμενο παρουσιάζει τους Άραβες ως «ηθικά ανώτερους», ενώ κατ’ εμέ, μια τέτοια ανωτερότητα πηγάζει μόνο από την έλλειψη αυτοκριτικής των Αράβων. Το αν υφίσταται μια αντίστοιχη έλλειψη αυτοκριτικής των Σιωνιστών είναι δευτερεύον. Άλλωστε, το 1948 ήταν οι Σιωνιστές αυτοί που δέχτηκαν την ύπαρξη δυο κρατών σε αντίθεση με τους Άραβες και την ιδέα τους περί ιερής-αδιαπραγμάτευτης γης του Ισλάμ. Ακόμη και μετά τις νίκες του, το Ισραήλ είχε αποσυρθεί από το Σινά. Δεν φαντάζομαι ποτέ τους Άραβες να έχουν πράξει κάτι ανάλογο στην ιστορία τους. Ακριβώς γιατί ισχύουν τα περί έλλειψης αυτοκριτικής. Ό,τι έκαναν είναι ιερό, θεάρεστο κ.λπ. Ό,τι έπαθαν είναι τραγικό, προσβολή του Θεού κ.λπ.
      2) Το δίκαιο είναι σχετικό όταν ο τρίτος μη υποκειμενικός παράγων απουσιάζει. Γιατί τα κριτήρια του ενός είναι, στην περίπτωσή μας, τελείως διαφορετικά. Για τον έναν, δίκαιο είναι το αποτέλεσμα της κατάκτησης στο όνομα του Ισλάμ και όλων των συνεπαγομένων επί 1400 χρόνια. Για τον άλλον, αυτό είναι προφανής κουταμάρα μπροστά στο γεγονός της εκδίωξης (αδιάφορο πότε αυτή συνέβη), δηλαδή η πραγματικότητα (εκδίωξη Εβραίων/επιβολή Ισλάμ) δεν δημιουργεί δίκαιο στον αιώνα τον άπαντα. Αυτή η κατάσταση δεν είναι «σολιψισμός», είναι δυο αντιλήψεις περί δικαίου. Εξίσου υπαρκτές.
      3) Εν προκειμένω, το ποιος είχε το 5,80% των εδαφών είναι δευτερεύον, ανάλογα με την τοποθέτηση του καθενός μπροστά στο τι θεωρείται δίκαιο. Αν το δίκαιο είναι να επανακτήσουν οι Εβραίοι τη γη τους, τότε το ποσοστό γης που κατείχαν το 1920 δεν παίζει ρόλο. Πράγματι, αν κάποιος εισβάλει σε μια χώρα, μεταβάλει τη δημογραφία της, τα ποσοστά γαιοκτησίας κ.λπ., θα ήταν αστείο να επικαλεστεί έπειτα την τροποποιημένη από τον ίδιο πραγματικότητα όταν ένας δεύτερος πράξει το ίδιο εναντίον του, και πει (ο πρώτος) ότι η δική του βία ως παλαιότερη (;) συνιστά «δίκαιο»(!) ενώ η χρονικά μεταγενέστερη βία του δεύτερου συνιστά «άδικο». Αντίστροφα, για τους Άραβες, ακόμη και 5,80% να κατείχαν, πάλι βάσει των αρχών του Ισλάμ θα έπρεπε στο τέλος να κατέχουν το 100%. Έτσι, αυτοί που σκίζουν τα ρούχα τους από αγανάκτηση υπέρ του «αμυνόμενου» Άραβα, στην πραγματικότητα καταπίνουν αμάσητη, ιεροποιούν και δικαιολογούν τη παλαιότερη βία του, χάρη στην οποία ο Άραβας έγινε «γηγενής» και «ηλιοκαμένος αγρότης με αίσθηση ηθικής υπεροχής». Αυτό ας μη ληφθεί (μόνο) επικριτικά: Γιατί, απλώς, δεν γίνεται διαφορετικά – απλά οι ρόλοι αλλάζουν.
      4) Ο τελευταίος πόλεμος αν θυμάμαι καλά έγινε το 1973. Έκτοτε πέρασαν 41 χρόνια, περισσότερα απ’ ό,τι εκείνα του διαστήματος 1948-1973, αν θυμάμαι καλά, χωρίς τα αραβικά κράτη να ενωθούν ξανά σε πόλεμο κατά του Ισραήλ. Ίσα-ίσα, οι Παλαιστίνιοι κατασφάχτηκαν από τους Ιορδανούς.
      5) Το ποιος θέλησε εξαρχής την λύση των δυο κρατών είναι γνωστό. Ίσως, το 1948 οι Άραβες αισθάνονταν ισχυροί και οι Εβραίοι αισθάνονταν ανίσχυροι και γι’ αυτό οι μεν απέρριψαν τη λύση του ΟΗΕ ενώ οι δε την αποδέχτηκαν, ενώ σήμερα οι Εβραίοι αισθάνονται πιο ισχυροί και όχι τόσο πρόθυμοι να δεχτούν όπως παλιά τη λύση των δυο κρατών.

      Διαγραφή
    2. Πάντως, επιχειρήματα ενάντια στο δήθεν αυτονόητο δίκαιο του επιτιθέμενου, παρά τις σοφίες που γράφονται σχετικά, πριν από τον «μοναρχοφασισμό», και τον «πατριωτισμό» τα έχουν διατυπώσει –τι πλάκα– τα τοτινά «προοδευτικά» «κινήματα» του 1910 (είναι νόμος της ιστορίας να κρεμόμαστε από το στόμα του εκάστοτε πρωτοπόρου):

      «"ο μικροαστός" αρκείται βέβαια σε εξηγήσεις όπως "ο εχθρός εισέβαλε στη χώρα μου" και δεν τον απασχολεί ο πολιτικός σκοπός και ο ταξικός χαρακτήρας, ήτοι η ιστορική-πολιτική αποτίμηση του πολέμου (Λένιν, Zvezda, τχ. 1-2, «Μια καρικατούρα του Μαρξισμού», κεφ. «Η μαρξιστική αντίληψη για τον πόλεμο και την "υπεράσπιση της πατρίδας"», “The philistine does not realise that war is “the continuation of policy”, and consequently limits himself to the formula that “the enemy has attacked us”, “the enemy has invaded my country”, without stopping to think what issues are at stake in the war, which classes are waging it, and with what political objects”, 8ος-10ος/1916) – "λες και η ουσία ενός πράγματος είναι ποιος επιτέθηκε πρώτος και όχι τι σκοπούς έχει και ποιες τάξεις διεξάγουν τον πόλεμο" (Λένιν, Ανοιχτή επιστολή στον B. Souvarine, “As if the question were: Who was the first to attack, and not: What are the causes of the war? What are its aims? Which classes are waging it?”, 12ος/1916)». (Kommunist, τχ. 1–2, «Η κατάρρευση της Δεύτερης Διεθνούς», ΙΙΙ, 1915, “We Marxists have always stood, and still stand, for a revolutionary war against counter-revolutionary nations. For instance, if socialism is victorious in America or in Europe in 1920, and Japan and China, let us say, then move their Bismarcks against us—if only diplomatically at first—we certainly would be in favour of an offensive revolutionary war against them”)»

      Διαγραφή
    3. Ο Λένιν, αχ ο Λένιν,
      Ο ανεπανάληπτος, ο μεγάλος "γουϊ μάρξιστ" Λένιν!
      Πραγματικά σε κάθε κείμενό του, ακόμη και συνταγή για πιροσκί να έγραφε, δε ξεχνά να αναφέρει τους "λόγους" για του οποίους θα πρέπει να "επιτεθούμε", να "κρεμάσουμε" να "τουφεκίσουμε" να "πνίξουμε", να "τσακίσουμε" να "ποδοπατήσουμε" να "μπουζουριάσουμε", "να χτυπήσουμε αλύπητα", να "εξαφανίσουμε" τους οχτρούς μας
      Είναι υπόδειγμα σοφιστείας, ένα διαμάντι, της ανθρώπινης μνησικακίας, της αστικής μοχθηρίας και του εγωτισμού.
      ....κι αυτή η υπέροχη επωδός "does not realise that", το λένε οι οπαδοί του σε όλες τις γλώσσες σε ολόκληρο τον πλανήτη, ακόμη και σήμερα όταν ρητορεύουν
      Θα άξιζε ένα μακάβριο ανθολόγιο από τα γραπτά του με όλα τα ωραία του
      against us-against them
      offensive revolutionary
      counter-revolutionary
      κτλ.

      (προς του συντρόφους Kuraev, Bosh, Minkin στην Πένζα)

      Comrades! The revolt by the five kulak volosts [regions] must be suppressed without mercy. The interest of the entire revolution demands this, because we have now before us our final decisive battle with the kulaks.

      We need to set an example. You need to hang – hang without fail, and do it so that the public sees – at least 100 notorious kulaks, the rich, and the bloodsuckers. Publish their names. Take away all of their grain. Execute the hostages – in accordance with yesterday’s telegram.This needs to be accomplished in such a way that people for hundreds of miles around will see, tremble, know and scream out: let’s choke and strangle those blood-sucking kulaks. Telegraph us acknowledging receipt and execution of this.

      Lenin

      P.S. Use your toughest people for this.

      μια βδομάδα μετα ξανα τηλεγραφει

      I am extremely indignant that there has been absolutely nothing definite from you as to what serious measures have at last been carried out by you for ruthless suppression of the kulaks of five volosts and confiscation of their grain. Your inactivity is criminal. All efforts should be concentrated on a single volost which should be swept clean of all grain surpluses. Telegraph fulfilment.

      Lenin


      --

      Διαγραφή
  20. Φάνης ΛυκούδηςΔευ Αυγ 18, 12:42:00 μ.μ.

    Λυγκαία, το δικό σου "έλεος" πάει εκεί που λές, και το δικό μου αλλού (στις ηλίθιες μεγαλοστομίες του "Μάρκος").

    ΠΡΟΣ ΣΧΟΛ."ΓΙΑΝΝΗΣ" ρίξε μια ματιά στην ιστορία των "εθνών" και ίσως καταλάβεις τι "πρέπει" και τι δεν "πρέπει"
    Και μόνο που θεωρείς "δικαίωμα ενός λαού" να έχει "δικό του" έθνος-κράτος, το ότι δηλαδή αποδέχεσαι ένα εκ των αισχρότερων και επικινδυνότερων νομικίστικων επινοημάτων του αστισμού ως "δικαίωμα ενός λαού", αρκεί για να εκπέσουν τα εξ αρχής σαθρά σου επιχειρήματα (περί "δωρεάς" στον "περιούσιο λαό" κτλ.)

    Και μόνον το "νεαρόν της ηλικίας" θα δικαιολογούσε τέτοιες ευκολίες στη σκέψη, ειδάλλως...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εγώ θέλω να ασχολούμαι με την πραγματικότητα, και γιατί ο ένας αντίπαλος τη βλέπει έτσι κι ο άλλος αλλιώς. Όχι με τα "πρέπει". Μέχρι να γίνει η επανάσταση και τα κινήματα, βέβαια. Γιατί μετά...

      Διαγραφή
    2. Φάνης ΛυκούδηςΤρί Αυγ 19, 08:39:00 π.μ.

      Συμφωνώ μαζί σου γιάννη. Το σχόλιο μου ήταν προς τον σχολιαστή που υπογραφει
      "ΠΡΟΣ ΣΧΟΛΙΑΣΤΗ 'ΓΙΑΝΝΗΣ'"

      Διαγραφή
    3. ΠΡΟΣ ΣΧΟΛΙΑΣΤΗ 'ΦΑΝΗΣ ΛΥΚΟΥΔΗΣ'Τρί Αυγ 19, 12:02:00 μ.μ.

      Ευχαριστώ για τη συμβουλή. Να ανταποδώσω με μια συμβουλή κι εγώ Αν σε μια κοινωνία όπως η σύγχρονη, όπου η αρπαγή ιδιοκτησίας θεωρείται αδίκημα, έρθει κάποιος και σας κατακλέψει, θα σας συμβούλευα να διεκδικείστε το δίκαιό σας, και να μην πείτε ,,,, "η ιδιοκτησία είναι ένα από τα αισχρότερα και επικιδνυνότερα νομικίστικα επιχειρήματα του αστισμού".

      Θα σας συμβούλευα επίσης να προσέξετε ότι και ο σχολιαστής "Γιάννης", με τον οποίον δεν παύετε να δηλώνετε τη συμφωνία σας, το δικαίωμα των Σιωνιστών στο να έχουν και αυτοί έθνος-κράτος.

      Διαγραφή
    4. Φάνης ΛυκούδηςΤρί Αυγ 19, 01:10:00 μ.μ.

      σοφιστείες ...

      Διαγραφή
  21. ΠΡΟΣ ΣΧΟΛΙΑΣΤΗ 'ΓΙΑΝΝΗΣ', 2Τρί Αυγ 19, 11:51:00 π.μ.

    1) Η ηθική ανωτερότητα των Παλαιστινίων δεν είναι απαραίτητο να πηγάζει από "έλλειψη αυτοκριτικής", η οποία άλλωστε είναι κοινή και στους δύο αντιπάλους. Μπορεί να πηγάζει -όπως συνήθως συμβαίνει στην ιστορία- από το αίσθημα ότι "εμείς είμαστε αυτοί που υπέστησαν άδικη επίθεση και υφαρπαγή των εδαφών μας".(θυμίζω ότι αυτό συνέβη και με εμάς τους Έλληνες έναντι των Ιταλών κατά το 1940 παρεκτός κι αν νομίζετε ότι το αίσθημα ηθικής ανωτερότητάς μας τότε οφείλετο σε ... έλλειψη αυτοκριτικής!). Σε ότι αφορά το ότι οι Σιωνιστές αποδέχτηκαν την ίδρυση δυο κρατών το 1948, αυτό δεν αποτελεί ούτε ένδειξη,ούτε απόδειξη ... αυτοκριτκής διάθεσης. Απεναντίας οφείλετο στο ότι, όπως άλλωστε είναι διακριβωμένο και πέραν πάσης αμφισβήτησης, είχαν δεδομένο ότι ενώ ήσαν έως τότε ιδιοκτήτες μόνο του 5,80% των εδαφών της Παλαιστίνης, θα τους χαριζόταν το 57% εν μία νυκτί. Μόνο βλάκες δεν θα αποδέχονταν τέτοιο δώρο. Καμία σχέση με αυτοκριτική διάθεση λοιπόν.

    2) Ο τρίτος μη υποκειμενικός παράγοντας δεν ήταν απών, ήταν μεροληπτικός. Άλλο απουσία, άλλο μεροληψία.

    3) Τα ζητήματα Δικαίου δεν επιλύονται ποτέ με βάση το ποιος κατείχε κάτι πριν από ... 1400 χρόνια όταν μάλιστα στο μεταξύ ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΤΟ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΕ!

    4) Δεν κατανοώ σε τι συνειφέρουν στο θέμα μας τα αποσπάσματα από τον Λένιν, εκτός κι αν μείνω στο "τι πλάκα". Απεναντίας εντός θέματος και πολύ σοβαρά είναι τα αποσπάσματα από λόγοθς του ίδιου του πρωθυπουργού του κράτους του Ισραήλ, Μπεν Γκουριόν, ενός εκ των διακεκριμένων παλαιών υποστηρικτών του Σιωνισμού (Γιαμποτίνσκι) ή ενός εκ των επιφανών σημερινών Σιωνιστών διανοούμενων (Μπένυ Μόρρις).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. 1) Το αίσθημα ότι «εμείς είμαστε αυτοί που υπέστημεν άδικη επίθεση» προϋποθέτει την έλλειψη αυτοκριτικής ή την άγνοια για τον επιθετικό χαρακτήρα των Αράβων και της εξάπλωσής τους στην περιοχή εκείνη. Αλλά, έστω ότι ισχύει η ερμηνεία σου, ότι οι Σιωνιστές χάρηκαν τόσο που από το 6% θα έπαιρναν το 57% ώστε δέχτηκαν (ενάντια στην –ας μη κρυβόμαστε– φαντασίωσή τους να πάρουν το 100%) το 57%. Πώς συμβιβάζονται αυτά με την παραχώρηση του κατεκτημένου από το Ισραήλ Σινά στην Αίγυπτο;


      2) Δεν καταλαβαίνω τι λες. Νομίζω ότι είμαι πολύ σαφής. Η αίσθηση του δικαίου υπάρχει σε όλους, αλλά καθένας έχει τα δικά του κριτήρια για το «δίκαιο», που μπορεί να μην έχουν καμμία σχέση με τα κριτήρια του αντιπάλου του. Καθόλου παράξενο ή περίεργο αυτό. Ακόμη και τα κριτήρια των τρίτων δεν είναι απαραίτητο ότι θα γίνουν αποδεκτά (π.χ. πληθυσμός, κατοχή γης, «από ένα κράτος ο καθένας» κ.λπ.) από τους εμπλεκόμενους. Ποια είναι η μεροληψία π.χ. στο ότι το ανατολικό μπλοκ (ΕΣΣΔ κλπ) ψήφισε υπέρ του σχεδίου (1948) των δύο κρατών ενώ η Ελλάδα κατά; Και ότι πάλι το ανατολικό μπλοκ πουλούσε άφθονα όπλα στον υπό διαμόρφωση ισραηλινό στρατό όσο και στον αραβικό;


      3) Αυτό είναι μια δεοντολογία («μη θέτεις το παρελθόν ως κριτήριο») κι όχι η πραγματικότητα. Εν τω μεταξύ πολλές αν όχι άπειρες φορές, στην Ιστορία εμπλεκόμενοι σε συρράξεις λαοί διεκδίκησαν το ίδιο έδαφος με βάση τη λογική «το είχα εγώ πρώτος» ή «το κατείχα πιο πολύ» (ή «ήταν του δικού μου παππού», σε ατομικό επίπεδο) – και το κέρδισαν με βάση τέτοιες υποκειμενικές αιτιολογήσεις για το Δίκαιο. Δεν μπορείς να λες «δεν μπορεί να επιλύονται»: Έχουν επιλυθεί. Κάτι θεωρείται δίκαιο μόνο όταν τόσο ο χαμένος κι ο κερδισμένος θεώρησαν το γεγονός τετελεσμένο. Όσο για το ότι κάποιος δεν διεκδίκησε κάτι επί 1400 χρόνια, αυτό μπορεί να οφείλεται στο ότι το παρέγραψε από τη συνείδησή του μπορεί όμως και να οφείλεται στο ότι δεν είχε τις αντικειμενικές δυνατότητες για να το διεκδικήσει.


      4) Δεν πήγαιναν αυτά σε σένα. Ας αφήσω λοιπόν, τα «υποκειμενικά» κριτήρια (αφού το Δίκαιο δεν σχετίζεται με τις επιθυμίες των ανθρώπων ή τα αισθήματά τους για το δίκαιο) του τύπου «ήταν δικό μου πριν από 1900 χρόνια» ή «αφού το κατέλαβα εφόσον κι ο Θεός μου το έδωσε, είναι άδικο να μου το ξαναπάρουν έπειτα από τόσο καιρό»: Το 1948 ο ΟΗΕ αποφασίζει με μεγάλη πλειοψηφία υπέρ της δημιουργίας δυο κρατών, οι Άραβες διαφωνούν και επιτίθενται στο 5,80% της Παλαιστίνης, με αποτέλεσμα να χάσουν και το εβραϊκό τμήμα να γίνει 78% από 5,80%. Μήπως θα περίμενε κανείς οι Σιωνιστές να ξαναγυρίσουν το 71% αυτοπεριοριζόμενοι στο 6%; Γιατί δεν ξέρω αν έχει ξαναγίνει ποτέ κάτι ανάλογο στην ιστορία.

      Διαγραφή
  22. σκυμμενοστηγη απλώςΠέμ Σεπ 04, 03:06:00 μ.μ.

    Το 1948 ο ΟΗΕ αποφασίζει με μεγάλη πλειοψηφία υπέρ της δημιουργίας δυο κρατών, οι Άραβες διαφωνούν και επιτίθενται στο 5,80% της Παλαιστίνης, με αποτέλεσμα να χάσουν και το εβραϊκό τμήμα να γίνει 78% από 5,80%. Μήπως θα περίμενε κανείς οι Σιωνιστές να ξαναγυρίσουν το 71% αυτοπεριοριζόμενοι στο 6%; Γιατί δεν ξέρω αν έχει ξαναγίνει ποτέ κάτι ανάλογο στην ιστορία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ΠΡΟΣ ΣΚΥΜΜΕΝΟΣΤΗ ΓΗΠέμ Σεπ 04, 06:12:00 μ.μ.

      Σαφώς κάποια πράγματα σου έχουνε ξεφύγει.

      1) Η απόφαση του ΟΗΕ που λες, είναι το Ψήφισμα αρ. 181 της 29 Νοέμβρη 1947. Με αυτήν ο ΟΗΕ πρότεινε διχοτόμηση της Παλαιστίνης κι έδινε το 58% των εδαφών της στους Σιωνιστές, που ήταν 600.000 και στη μεγάλη τους πλειοψηφία είχαν έρθει παράνομα ως εποικιστές από Ευρώπη κι αλλού, και το 42% στους Άραβες, που ήταν 1.400.000, τους ανήκε το 94% των εδαφών και κατοικούσαν εκεί επί 1.300 χρόνια. Δεν ξέρω λοιπόν κι εγώ αν έχει γίνει κάτι ανάλογο στην ιστορία κι αν τελοσπάντων, σε περίπτωση που έγινε, οι ριγμένοι δέχτηκαν αδιαμαρτύρητα το ρίξιμο.

      2) Έχεις ακούσει τίποτα για μια τρομοκρατική οργάνωση ονόματι Χαγκανά;

      Διαγραφή

ΠΡΟΣ ΥΠΟΓΕΙΟ (με προσοχή να μη χτυπήσετε το κεφάλι σας!)

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...