Περί γλώσσας

  «Οι εργαζόμενοι θα πάρουμε τον νόμο στα χέρια μας. Αφού δεν μπορεί το κράτος να περιφρουρήσει την επένδυση, θα το κάνουμε εμείς. Θα ξεκινήσει εμφύλιος. Θα γίνει μεγάλο κακό αν μας κόψουν το μεροκάματο»

Ο πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων στα  μεταλλεία Χαλκιδικής μετά τον              εμπρησμό μηχανημάτων από αγνώστους

.

    Άρα δεν είναι μόνο οι τρανταχτοί εκπρόσωποι του κεφαλαίου και οι άνθρωποι του κράτους αλλά και οι φουκαράδες που χάνουν το χρώμα τους μπρος σε μια ενδεχόμενη κατάρρευση. Το σύστημα έχει μεγάλο βάθος στήριξης.

  

   

    Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Καπιταλισμός έχει καταφέρει να απαντήσει σε βασικά ερωτήματα του σύγχρονου ανθρώπου. Στην πραγματικότητα τον δημιούργησε, τον παρήγαγε μαζικά, ανέθρεψε μερικές γενεές και τώρα συνομιλεί μαζί του σαν να συνομιλεί με τον εαυτό του

    Αλλά χρειάστηκαν οι γάμοι του Καπιταλισμού με την Τεχνολογία που απεδείχθησαν εξαιρετικά επιτυχείς και χρειάστηκε μαζί να αφανίσουν το παλιό γεωγραφικό και κοινωνικό τοπίο ώστε να δώσουν τον πολυτιμότερο καρπό τους.  

    Ιδού λοιπόν το προϊόν: Ο άνθρωπος του καιρού μας! Αυτός που νοιώθει ευτυχής όταν κλείνει την πόρτα του σπιτιού του, μόνος, ασφαλής και αυτάρκης, ώστε να μπορεί να ασχοληθεί με τα μηχανάκια που του προμηθεύει η αφέντρα του η Τεχνοκρατία. Βασιλιάς σε τέσσερις τοίχους!

    Απελευθερωμένος από την γη και τον μόχθο της, από την χωρίς δεσπότη δημιουργικότητα και τις κακοτοπιές της, από την Ιστορία και τους τρόμους της, αποκλεισμένος από τους ομοίους του είναι ο σύγχρονος ξεριζωμένος.

     Αδιάβροχος κάτω από την Μνήμη, νόθος και άκληρος συνάμα.

     Αβέβαιος για όλα κι ανίκανος για  προσωπική στάση.

     Το χρήμα είναι ο θεός του, η Πρόοδος η θρησκεία του, το Τεχνικό πνεύμα το μόνο πνεύμα που γνωρίζει και ο μικροαστισμός το δακτυλικό του αποτύπωμα. Ο φόβος κάθεται σαν πίθηκος πάνω στον ώμο του και μια ξένη αλαζονεία είναι η μόνη του περηφάνια.

    Απέναντι σ’ αυτό το ανθρώπινο φάντασμα λιγοστοί άνθρωποι – άλλοι πιο συγκροτημένα κι άλλοι πιο αμήχανα –τολμούν να μιλούν για την ελευθερία. Κάποιοι απ’ αυτούς τόλμησαν να ζήσουν μαζί της, γνωρίζουν το φτερούγισμά της, κάποιοι άλλοι, σιωπηλοί, μόνο την ονειρεύτηκαν.

    Ανάμεσα σ’ αυτούς και τούς πρώτους θα διεξαχθεί η μόνη πραγματική σύγκρουση της εποχής μας. Η μόνη που, για μένα, αξίζει να πάρει κανείς μέρος. Όλες οι άλλες…

“κυρίαρχες αντιθέσεις”:  η σύγκρουση κεφαλαίου-εργασίας, προλεταριάτου-αστικής τάξης, αριστεράς-δεξιάς, οι εθνικές, φυλετικές,  θρησκευτικές, και πολιτισμικές συγκρούσεις,  ό,τι διεκδικεί μεγαλύτερη σπουδαιότητα απ’ το ταξίδι του ανθρώπου πάνω στη γη, είναι απολιθώματα. Απολιθώματα μιας εποχής που η ψευτιά τους ήταν ακόμα νέα. Και ποιος θα πολεμήσει τώρα για μια ψευτιά που γέρασε?

    Από το πόσο οι δεύτεροι θα πείσουν τους πρώτους –όχι όλους, γιατί πολλοί θα προτιμήσουν να πεθάνουν υπερασπιζόμενοι τη φυλακή τους, υπερασπιζόμενοι την Σωφρονιστική Αποικία που γκρεμίζεται – είναι το περιζήτητο… διακύβευμα της εποχής μας.

    Από το πόσο οι δεύτεροι θα καταφέρουν να συντάξουν μια καθολική άρνηση του κόσμου και να δώσουν μια εξίσου καθολική απάντηση, θα εξαρτηθεί η πίστη και η αυτοπεποίθηση που πείθει.

    Και θα χρειαστεί (πρώτο σταθερό σημείο!) να μιλήσουν μια γλώσσα που έρχεται από τα μύχια της ύπαρξης και ταυτόχρονα επιστρέφει εκεί.

   

 Πώς συνδέεται μέσα μας αυτή η ζωή που

 αναπνέει στο βάθος της θάλασσας,

 η ομίχλη που κατεβαίνει απ’ τις πλαγιές

ώσπου να ‘ρθεί να μας τυλίξει,

 το χαμόγελο μιας κοπέλας

 μέσα στα βρώμικα ρείθρα των πόλεων,

 με το γεγονός ότι γεννηθήκαμε,

 πώς συνδέεται η ελευθερία με τη ζωή

 τι είναι άνθρωπος

 τι εστί κόσμος

 πώς ζει ο άνθρωπος μέσα στον κόσμο

 ποιά τα όριά του μέσα σ’ αυτόν

 ποιοί οι θεοί και ποιοί οι δαίμονες:

Αυτό είναι το συντακτικό της νέας γλώσσας που χρειάζεται να φτιαχτεί

και με περηφάνια να μιληθεί.

Κι ας είναι αυτή η δουλειά μας

Όχι για να γλυτώσουμε τον πόνο

-ποτέ δεν θα πάψει-

Αλλά την σύγχυση

που τον κάνει αφόρητο.

                                                                  Β. Η