Μαρακές 1939
«Όταν περπατάς σε μια πόλη όπως αυτή — διακόσιες χιλιάδες κάτοικοι, από τους οποίους τουλάχιστον είκοσι χιλιάδες δεν κατέχουν κυριολεκτικά τίποτα εκτός από τα κουρέλια που φορούν πάνω τους — όταν βλέπεις πώς ζουν οι άνθρωποι, και ακόμη περισσότερο, πόσο εύκολα πεθαίνουν, είναι πάντα δύσκολο να πιστέψεις ότι περπατάς ανάμεσα σε ανθρώπινα όντα. Όλες οι αποικιακές αυτοκρατορίες είναι στην πραγματικότητα θεμελιωμένες πάνω σε αυτό το γεγονός. Οι άνθρωποι έχουν σκούρα πρόσωπα — και υπάρχουν τόσα πολλά απ' αυτά! Είναι στ’ αλήθεια ίδια σάρκα με τη δική σου; Έχουνε καν ονόματα; Ή μήπως είναι απλώς ένα είδος αδιαφοροποίητου μαυριδερού υλικού, εξατομικευμένοι όσο περίπου οι μέλισσες ή τα κοραλλένια έντομα; Αναφύονται από τη γη, ιδρώνουν και λιμοκτονούν για λίγα χρόνια, και ύστερα βυθίζονται και πάλι στους ανώνυμους λοφίσκους των νεκροταφείων και κανείς δεν παίρνει είδηση ότι έφυγαν. Και ακόμα κι οι ίδιοι οι τάφοι σύντομα εξαφανίζονται μέσα στο χώμα.»
Σ’αυτή την μάζα του αδιαφοροποίητου μαυριδερού υλικού που
περιγράφει ο Τζωρτζ Όργουελ, μπορεί κάλλιστα να δουλέψει το μαχαίρι, το ρόπαλο,
το κλομπ, το στρατόπεδο συγκέντρωσης, η σφαίρα, η βόμβα διασποράς, η σειρήνα,
με μια λέξη, ο τρόμος. Μπορεί κάλλιστα να δουλέψει το χαμηλό μεροκάματο, η
εξοντωτική δουλειά, η σύλληψη, η έρευνα, η κράτηση, η απέλαση, με μια λέξη, η
ταπείνωση.
Κανένα Χόλυγουντ
δεν μας τους έκανε οικείους, δεν τους έδωσε πρόσωπο όπως στον Μπομπ, στον Έντυ,
στην Έλεν, για χάρη των οποίων, όταν κατέρρευσαν οι Δίδυμοι Πύργοι, μας κάλεσαν
να γίνουμε όλοι Αμερικάνοι. Έχουν παράξενα ονόματα, Άχμεντ, Ισμέτ, Ιμπραήμ,
Λέυλα, και θα ‘ταν εξ ίσου παράξενο αν
ένα δάκρυ κυλάει κάποια φορά στα πρόσωπά τους.
Πολλά έχουν
ειπωθεί για αυτούς και την πιθανή ανθρωπινότητά τους, ας ειπωθεί και κάτι ακόμα:
Ουαί τοίς ηττημένοις!
Β. Η
ΟΥΑΙ ΤΟΙΣ ΝΙΚΗΤΑΙΣ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΗττήθηκαν.
Τους συνέτριψαν.
Τους έσπασαν τα χέρια
τα πόδια
τα πλευρά.
Και τους απαίτησαν
να υπογράψουν Δήλωση
για να τους αφήσουν να ζήσουν
-τινα ζήσουν; να σέρνονται μάλλον καταγής.
Εκείνοι δεν υπόγραψαν!
Και τους έσπασαν τους καρπούς
τα δάχτυλα
το κεφάλι
τους το πάτησαν.
Τους στείλανε στα ξερονήσια.
Γιατί είχανε, λέει, ηττηθεί
αλλά δεν είχαν προσκυνήσει.
Κι έρχομαι και ερωτώ την Ιστορία:
Ποιος νίκησε Κυρά μου τελικά;
Τίνος το μέτωπο φωτίστηκε από στεφάνι;
Τίνος το αίμα έδωσε ζωή σε ιδανικά;
Σε τίνων τα οράματα υποκλίθηκε η κοινωνία
τα επόμενα 40 χρόνια;
Στων ηττημένων!
Αλίμονο λοιπόν να λες στους νικητές.
Ότι οι ηττημένοι περνούν στη φαιά ουσία και τον μυελό των νικητών, η ανθρωπότητα το ξέρει και το πράττει από την εποχή της ανθρωποφαγίας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠέραν τούτου Κύδωνα? Αρκεί ότι (οι ηττημένοι) κατέκτησαν τα πανεπιστήμια, μερίδα του Τύπου και του χώρου των Τεχνών? (κι όλοι με το αζημίωτο?) Μα ο καπιταλισμός έπρεπε να δουλέψει και με την αριστερή τουρμπίνα! Αφού το αίμα και ο φόβος του αίματος παρήλθε ας τα σκεπάσει όλα η εθνική ενότητα και το «κοινό συμφέρον». Αλλά οι νικητές δεν έπαψαν στιγμή να κυβερνούν τον κόσμο και να κόβουν μονέδα.
Ας δούμε, τώρα, που άνοιξε ο επόμενος κύκλος πειρατείας, για πόσο οι αριστεροί διανοούμενοι και οι ευαίσθητοι προβεβλημένοι θα μιλούν, τι θα «επιλέξουν» να λένε και ποιό «περιφραγμένο χώρο» τους επιφυλάσσουν.
Κι αν η κοινωνία πρόκειται να κάνει κιχ(!) αυτό ίσως εξαρτηθεί από τη συνεργασία εκείνου του παλιού διδύμου. Του Ήρωα και του Ποιητή. Αυτού του αδέσποτου σπινθήρα.