Εργασία και χαρά

Υπάρχουν στιγμές στη ζωή που γράφεις, γιατί έχεις κάτι να πεις. Υπάρχουν άλλες στιγμές που σκέφτεσαι για να γράψεις. Κάποιες άλλες πάλι στιγμές κάνεις έρωτα με τον/την σύντροφο σου. Αυτές οι τελευταίες όλο και πιο σπάνιες, τις αναπολείς με τρυφερότητα.

Οι στιγμές που ζούμε τον τελευταίο καιρό, είναι στιγμές βουτηγμένες  στην εργασία, την μισθωτή εργασία εννοώ, για να μην παρεξηγηθούμε. Αυτές έχουν το ιδίωμα να είναι τρομερά απορροφητικές. Σου παίρνουν ότι έχεις και δεν έχεις, αφήνοντας σε μέσα στη σκόνη και σε μια εξαντλητική χαύνωση.  Είναι οι "μαγικές" στιγμές του μεροκάματου μέσα σε μια οικοδομή.

Είμαστε χειρώνακτες φίλοι μου. Αυτό μας εμποδίζει, κάποιες φορές, να ταξιδέψουμε μέσα στα σαγηνευτικά μονοπάτια της σκέψης και της φαντασίας. Μας εξαντλεί, μας στραγγίζει τις δυνάμεις εκείνες που μας καθιστούν δημιουργικούς, όσο μπορούμε να είμαστε δημιουργικοί. Τότε υπάρχει σιωπή!

 Μια σιωπή που είναι λάσπη, μέσα στη οποία βυθίζεσαι. Τότε, ξεχνάς ότι έχεις κάτι να πεις και η λήθη γίνεται το καθημερινό σου πάθος. Το να μετράς τα φράγκα που βγάζεις ή εκείνα που έχεις ανάγκη, σου μονοπωλεί την σκέψη και σε αγκιστρώνει μέσα σε υπολογισμούς και γελοίες κοινοτοπίες της καθημερινότητας. Πέφτεις στη παντοδύναμη φάκα της επιβίωσης και σε πιάνει θλίψη. Μια θλίψη για την ζωή σου που κυλάει και χάνεται μέσα σε θλιβερές ανοησίες.

Ευτυχώς, ταχέως αναρρώνουμε και επανερχόμεθα δριμύτεροι για να θυμηθούμε ότι είμαστε και κάτι άλλο πέρα από εργάτες της καπιταλιστικής κτηνωδίας.

Τότε εισχωρούμε με ελαφρά πηδηματάκια ξανά μέσα στο όνειρο!!!