Κυριακή 19 Μαΐου 2013

ΚΟΡΗ ΤΗΣ ΛΕΠΤΟΤΗΤΑΣ



Κόρη του λευκού γιαλού
του πιο καθάριου του πιο λεπτού
του πιο διάφανου
κόρη του λευκού γιαλού
με τις μακριές βλεφαρίδες
και το βλέμμα το στοχαστικό
κι εκείνο το άλλο βλέμμα
που ονειρεύεται τον εαυτό του
με τη μπούκλα που ξεφεύγει
απ’ τα δεξιά
που τη χαϊδεύεις παίζοντας όταν
είσαι αφηρημένη
κι ένα γέλιο πρόσχαρο π’ αναβλύζει
απ’ την κοιλιά σου
Όταν σε βλέπω να περνάς
θυμάμαι ότι οι πιο όμορφες γυναίκες
ερχόντουσαν απ’ την κοιλάδα του Ευρώτα

Κόρη που αλαφροπατείς
με τα λεπτά πάνινα παπούτσια
και τα μαύρα ρώσσικα στιβάλια
όχι μ’ εκείνες τις μπότες
τις κτηνώδεις με το ηχηρό
τακουνάκι της αλαζονείας
περνώντας πλάϊ μου σαν αέρας
είσαι η Άρτεμις η ξανθομαλλούσα
που σαρώνει τις πλαγιές
σχεδόν βλέπω τη φαρέτρα
Κι είσαι άλλοτε μια Νύμφη
και άλλοτε μια από τις Νηρηίδες
Και την επόμενη στιγμή
με το γαλάζιο βλέμμα σκεπτικό
μύτη λεπτή
καλογραμμένο στόμα
Είσαι η Αθηνά
η ηλιοπερίχυτη Παλλάδα
που ορίζει τα νοήματα
και καθορίζει τα λεχθέντα
Κι άλλες φορές η πλατιά η Δήμητρα
μητέρα των καρπών
με τα ικανά τα χέρια
Και κάποιες στιγμές η Αφροδίτη
των ανεπαίσθητων αγγιγμάτων
Κυρία των υπαινιγμών των επιθυμιών
και των βλεμμάτων.
Εσύ,δαιμονική θεά!

Κόρη πότε γήινη πότ' αέρινη...

Τι άλλο δείχνει η νεότευκτη ομορφιά σου
παρά τη ρώμη που επιστρέφει
σε τούτο το λαό
Τι άλλο δείχνει η χάρη σου παρά πως έρχεται
η νέα ανάσταση του γένους

Όταν στέκεις δίπλα μας
δεν χωρά λιποψυχιά
Σε είδα να βαδίζεις μέσα στη φωτιά
ανάμεσα στα παλικάρια
ήσυχη,αμόλυντη
με τη καρδιά δοσμένη στη νέα πίστη
σ΄ αυτό που μας έλαχε να ζήσουμε
το νέο 1905

Δέσποινα των ταραγμένων δρόμων
Δέσποινα των λογισμών μου

Κόρη του λευκού γιαλού
Κόρη της λεπτότητας

Θυμάμαι τη μάννα σου στη Νομική
που μ’ ένα βήμα δρασκέλισε για το λαό της
το σύνορο του φόβου.
Σαν και σένα όμορφη,
ομόρφαινε ως το άπειρο
από την ευθύνη που ‘παιρνε
πάνω στους λεπτούς της ώμους.
Η φωνή της ακούστηκε σαν καμπάνα
όταν ήρθανε τα νέα.
«Δεν θα βγει κανείς!»
Ούτε έκατσε πολύ μέσα στο Πολυτεχνείο.
Ήτανε στη Πλατεία Βάθης και ύστερα στη Μάρνης
σ’εκείνη την επίθεση στο Υπουργείο Δημόσιας Τάξης
μαζί με τους λαϊκούς και τα παιδιά από τα σφαιριστήρια
που τ’ ασθενοφόρα φεύγανε βουβά
γιατί κουβαλάγανε νεκρούς.
κείνη τη νύχτα που η στριγκλιά έφερνε βόλτες
στη μισόφωτη πλατεία

Ούτε για τη σφαίρα που
δέχτηκε στη γάμπα
της άρεσε να λέει
Με τα χρόνια απόμεινε
μόνο ένα λεπτό λευκό σημάδι

Δεκαεφτά κοπέλες στο κελί
όρθιες περιμένοντας
να πάνε για ανάκριση
Τόσος Πλούτος!

Τη βλέπω καμιά φορά
στο λεωφορείο
Είναι λίγο μαζεμένη
Έχει μια κάποια συστολή
Δεν με πειράζει που
τα στήθια της είναι
λίγο μαραμένα
Είναι φυσικό
Μόνο να! που το στέρνο της
κυρτώνει λίγο προς τα μέσα

Κόρη του λευκού γιαλού
Κόρη της λεπτής ευθύνης
δεν ξέρω πώς
δεν ξέρω πού
αλλά είμαι σίγουρος
πως θα σε ξαναβρώ
στην κόρη σου
που ακόμα δεν έχει γεννηθεί.


Β. Η.
 
 
 

3 σχόλια:

ΠΡΟΣ ΥΠΟΓΕΙΟ (με προσοχή να μη χτυπήσετε το κεφάλι σας!)

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...