Γεύση

−Άσλαν, είπε η Λούσι μες από τα δάκρυά της, θα μπορούσες, θα ήθελες να κάνεις κάτι γι’ αυτούς τους καημένους τους Νάνους;.
− Αγαπητοί μου, απάντησε ο Άσλαν, θα δείξω και σ’ εσάς και σ’ εκείνους τι μπορώ και τι δεν μπορώ να κάνω.
Πλησίασε λοιπόν τους Νάνους κι άφησε ένα γρύλισμα ελαφρό, που όμως ταρακούνησε το σύμπαν. Μα οι Νάνοι έλεγαν ο ένας στον άλλον:
− Τ’ άκουσες αυτό; Τούτοι οι παλικαράδες τα σκαρώνουν αυτά από την άκρη του Στάβλου. Κάποια μηχανή έχουν και τα κάνουν. Χαμπάρι εσείς. Εμάς δεν μας πιάνουνε κορόιδα ξανά!
Ο Άσλαν ύψωσε το κεφάλι και τίναξε τη χαίτη του. Στη στιγμή, ένα γιορταστικό τραπέζι στήθηκε μπρος στα γόνατα των Νάνων. Πίτες, και γλώσσες, και περιστέρια, κι αφράτα γλυκίσματα και παγωτά, και στο δεξί χέρι του κάθε Νάνου μια κούπα καλό κρασί. Πέσανε με τα μούτρα να τρώνε και να πίνουν, ωστόσο ήταν φανερό πως από γεύση δεν καταλάβαιναν τίποτα. Θαρρούσαν πως έτρωγαν κι έπιναν μοναχά ό,τι μπορεί να βρεθεί μέσα σ’ ένα Στάβλο. Κάποιος απ’ αυτούς είπε, ότι αυτό που έτρωγε ήταν άχυρο∙ ένας άλλος είπε πως έτρωγε ένα μπαγιάτικο παντζάρι κι ένας τρίτος έλεγε πως είχε ένα φύλλο από κάποιο άγουρο λάχανο! Κι ύψωναν τις χρυσές κούπες με το φίνο κοκκινέλι, κι έλεγαν πίνοντας:
− Μπλιάχ! Κοίτα τι πίνουμε∙ βρωμόνερα από γούρνα που τρώνε οι γαϊδάροι! Ποιος να τη φανταζότανε τέτοια κατάντια!
Όμως σε λιγάκι, του κάθε Νάνου τού μπήκε η υποψία ότι οι άλλοι Νάνοι είχαν ανακαλύψει κι έτρωγαν κάτι καλύτερο από το δικό του. Πιάστηκαν λοιπόν να τραβολολογάνε και να βουτάνε ο ένας το φαγητό του άλλου, κι αρπάχτηκαν σε καυγά, έτσι που σε λίγα λεπτά γινόταν κανονική μάχη∙ και με όλα τα ωραία φαγητά είχαν τώρα πασαλείψει τα πρόσωπα και τα ρούχα τους, ή τα είχαν τσαλαπατήσει κάτω από τα πόδια τους. Κι όταν πια σταμάτησαν και κάθισαν να περιποιηθούν τα μαυρισμένα μάτια τους και τις μύτες τους που τρέχαν αίμα από τις μπουνιές, είπανε με μια φωνή:
− Μωρέ τι καλά που ανάμεσά μας δεν υπάρχει κανένα Κορόιδο! Εμάς κανείς δεν μπορεί να μας τουμπάρει! Οι Νάνοι για τους Νάνους!
− Όπως βλέπετε, είπε τότε ο Άσλαν, δεν θέλουν να τους βοηθήσουμε. Έχουν επιλέξει την καψυποψία αντί για την πίστη. Η φυλακή τους είναι στα μυαλά τους και δεν μπορούν να γλυτώσουν από αυτή τη φυλακή. Φοβούνται τόσο πολύ πως κάποιος θα τους κοροϊδέψει, που δεν μπορούν να πιστέψουν. Ελάτε όμως παιδιά μου. Έχω άλλη δουλειά να κάνω.

Κ.Σ.Λιούις, Τα χρονικά της Νάρνια,

Βιβλίο 7: Η τελευταία μάχη [1956]