Καταραμένη Ομορφιά

  Τούτη τη στιγμή που όλοι βλέπουν όνειρα,

οράματα και εφιάλτες

καταραμένη ομορφιά μη με προδώσεις.

Τη στιγμή που σκύβω και φιλώ τα δάχτυλα

του αλαβάστρινου ποδιού σου

και με στέφεις με αχνό χαμόγελο

μην αρχίσεις να με ξεχνάς καταραμένη ομορφιά.

Γιατί αυτό το πόδι το ανυπόταχτο

που απ’ το πέλμα για λίγο

κράτησα στο χέρι
προτού φέρω τα δάχτυλα

τα δάχτυλα τα παιχνιδιάρικα στα χείλη

μου ’πε πως χώρια θα βαδίσει στη ζωή.

Και σ’ ένα στιγμιαίο ξεγύμνωμα της πλάτης σου

ενώ προπορευόσουν    

κάθε μυς και κάθε πόρος μου ’πε

πως αυτή η ρώμη δεν ήτανε για μένα            

Και τα εύγλωττα λευκά σου χέρια

μου ’πανε πως η δύναμη

και η τρυφερότητά τους

δεν ήτανε για μένα

Τη στιγμή που σε κατακτούσα 

ένιωθα ήδη πως σε χάνω 

και πως γλιστράς και φεύγεις.

Aπόμακρη αγαπημένη

με τα παρανοημένα μάτια!

  Για χρόνια τρώγοντας σε πολύβουα τραπέζια

ή μόνος μέσα στη σιωπή

δίπλα μου η καρέκλα σου μένει άδεια

Κι ενώ γεμίζεις τον ύπνο μου

χάνεσαι την ώρα που ξυπνώ.

Την ώρα που φτάνοντας σε σένα

ύστερα από δακρυσμένο ταξίδι

ακουμπώ τη βαλίτσα μου μπροστά σου

καταραμένη ομορφιά μη με προδώσεις και χαθείς.

  Το λαφίσιο βλέμμα σου όταν στάθηκε απάνω μου

για μιά στιγμή

πές μου ότι έλεγε αλήθεια

όταν μου υπαγόρευε τα καθήκοντά μου

στάθηκα γενναίος

υπηρέτησα

αντάμειψέ με

με την ανταμοιβή που αξίζουν

οι ευπατρίδες

οι αθώοι

και οι απέραντα εγκληματίες.                    

                                                 B.H.