Η αλήθεια και η απάτη της κοινωνικής διασφάλισης

Σίγουρα μια κοινωνία έχει ανάγκη να αισθάνεται ότι είναι ασφαλής για να ευημερεί. Η δυνατότητα πού παρέχει η ασφάλεια απελευθερώνει όλες εκείνες τις δημιουργικές δυνάμεις των μελών της , πού αποτυπώνονται στον πολιτισμό της , στη οικονομία της , στη αρμονία των κοινωνικών της σχέσεων , στο τρόπο πού οραματίζεται το μέλλον της ,στα σχέδια της .

Η ασφάλεια μιας κοινωνίας ,σίγουρα δεν είναι κάτι το εύκολο να επιτευχθεί. Μέσα στη ιστορία, λίγες είναι οι χρονικές περίοδοι πού μια τέτοια κοινωνική ασφάλεια έχει υπάρξει. Όταν όμως υπήρξε, η ευημερία των ανθρώπων πού απάρτιζαν αυτές τις κοινωνίες  σε όλα τα επίπεδα-πνευματικά,κοινωνικά,ατομικά -  χάραξε την ιστορία .

Ο άνθρωπος  είναι ύπαρξη  ανασφαλής . Έχει επίγνωση ότι κάποια στιγμή θα πεθάνει και για αυτό ενόσω ζει, επιδιώκει  όση περισσότερη ασφάλεια μπορεί να απορροφήσει, για να μπορέσει να ησυχάσει την βαθειά του ανησυχία. Δεν θα ήταν άστοχο να ειπωθεί ότι ενώ η σύγκρουση του ανθρώπου ανάμεσα στη ανάγκη του για ασφάλεια  και στο γεγονός  ότι διάγει τον βίο του με την έλλειψη της , του απελευθερώνει μια τεράστια θέληση να αγωνιστεί και να επιβιώσει, παράλληλα  τον βυθίζει  σε αδράνεια, αδυναμία αντίδρασης . Συνήθως αυτές είναι ατομικές περιπέτειες  πού  δεν γίνονται ευρέως γνωστές , δεδομένου ότι επί της ουσίας , πολύ λίγο μας ενδιαφέρουν τέτοιου είδους εσωτερικές περιπέτειες του διπλανού μας .

Το πρόβλημα αρχίζει και μπερδεύεται, όταν ολόκληρη η κοινωνία αρχίζει να αποκτά τέτοιου είδους χαρακτηριστικά. Όταν ολόκληρη η κοινωνία αρχίζει να  αισθάνεται ανασφαλής. Τότε τα πράγματα σκουραίνουν, διότι αυτοί πού διοικούν την κοινωνία καλούνται να δώσουν απαντήσεις πού τους ξεπερνούν. Στο βαθμό μάλιστα πού με τις πράξεις τους έχουν επί χρόνια συμβάλλει  στη κατάρρευση της κοινωνικής ασφάλειας τότε  τα  υλικά της διάλυσης της κοινωνικής συνοχής  καθίστανται λίαν επικίνδυνα .

Μια τέτοια  «όμορφη» εποχή  μάς κλήρωσε να ζήσουμε στη χώρα μας, την χρονική περίοδο πού διανύουμε.

Παρατηρώντας  τον πολιτικό λόγο πού με πολύ κόπο αρθρώνεται τα τελευταία χρόνια, διαπιστώνουμε  ότι όλες οι πλευρές  εκθέτουν την άποψη τους, ουσιαστικά προσπαθώντας να δώσουν απάντηση με ποιόν τρόπο  βλέπουν να εξασφαλίζεται αυτή η κοινωνική διασφάλιση.

Αν δεν σταθούμε στο πασιφανές γεγονός  ,ότι με σκοπό κυρίαρχο  να πείσουν ,καταφεύγουν σε ψέματα  και ηλιθιότητες πού δεν υπάρχει λόγος να ασχολείται κανείς ,αξίζει τον κόπο να περιγραφεί  πως  κατανοούν την κοινωνική διασφάλιση.

Όλοι ομονοούν ως προς τούτο: Η Οικονομία  είναι αυτή πού εξασφαλίζει την κοινωνική ασφάλεια. Αν υπάρχουν χρήματα στο κράτος ,στις επιχειρήσεις ,στους πολίτες τότε όλοι θεωρούν  ότι υπάρχει ασφάλεια . Αυτή η αρχή έχει αναγορευτεί σε θέσφατο. Όλα αρχίζουν και τελειώνουν στη Οικονομία . Η Οικονομία κάθεται στο θρόνο του Θεού και από κει καταδικάζει ή επιβραβεύει τους πάντες ,στα βάραθρα της ανασφάλειας ή στη έπαρση του χρήματος.

Όλοι έχουμε ξεχάσει με ποιόν τρόπο έχει γίνει αποδεκτή η παντοδυναμία της Οικονομίας . Όσο και αν προσπαθήσουμε ,δεν είναι δυνατόν  να το ερμηνεύσουμε . Αυτά πού λέμε ακούγονται  σαχλά και ανούσια . Είναι σαν να αντιμετωπίζουμε αρκούδες με οδοντογλυφίδες.

Ζούμε  στο μαγικό ξόρκι της Οικονομίας . Δεν υπάρχουμε έξω από αυτό!!

Ενώ γνωρίζουμε ότι η οικονομική μας κατάσταση αποτελεί απλώς συνισταμένη ασφαλούς διαβίωσης ,στη πράξη λειτουργούμε σαν να είναι εξαρτά, όλη τη ασφάλεια μας ,κοινωνικά και ατομικά. Ολόκληρο το πρόβλημα της χώρας μας έχει επικεντρωθεί: ευρώ ή δραχμή. Δύο νομίσματα κρίνουν την τύχη μας !!!!!!!!! Όμορφα.

Δύο νομίσματα μονοπωλούν την σκέψη μας  και κατά πάσα πιθανότητα θα μας οδηγήσουν στο ίδιο χάος ,στη ίδια ανασφάλεια ,στο ίδιο τέλμα.

Ο άνθρωπος δεν μπορεί να λύσει ριζικά το ζήτημα της ασφάλειας πού τον ταλανίζει ούτε ατομικά ,ούτε κοινωνικά. Μπορεί απλώς να  επιδιώκει  την εξασφάλιση του σε λογικά πλαίσια, γνωρίζοντας ότι ανά πάσα στιγμή αυτό μπορεί να ανατραπεί .

Αυτό επιδεινώνεται από το απλό γεγονός ότι δεν  ορίζει την ζωή του απολύτως από την δική του βούληση. Συναρτάται και άρα είναι έκθετος σε οποιαδήποτε μεταβολή. Ούτε μπορεί να γίνεται έρμαιο της ανάγκης του για μια  ζωή ,πού να του διασφαλίζει την απουσία ανατροπών, είτε κοινωνικά, είτε σε προσωπικό επίπεδο. Ό τρόπος για να πορευτούμε , νομίζω, ότι είναι να επιδιώκουμε μια ασφάλεια πού να μας καθιστά νηφάλιους να αντιμετωπίζουμε τις ανατροπές πού φέρνει η ζωή και όσοι είναι σε θέση να την επηρεάζουν.

Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι όσο απαραίτητη είναι για μας η ασφάλεια ,άλλο τόσο απαραίτητο είναι για κάποιους να μας καθιστούν ανασφαλείς για να μπορούν να μας ελέγχουν.

Η κοινωνική διασφάλιση μας δεν πρόκειται να έρθει ούτε μέσα από το ευρώ ,ούτε μέσα από την δραχμή. Κανείς δεν μπορεί να το εγγυηθεί αυτό ,ακόμα και αν το ισχυρίζεται καλόπιστα .

Η κοινωνική διασφάλιση αποκαθίσταται ,όταν η κοινωνία επανακτά το ουσιαστικό ενδιαφέρον για τον εαυτόν της και τα μέλη της . Όταν μπορεί να αντιμετωπίσει συλλογικά  και ατομικά  κυρίαρχες απάτες ,όπως η απάτη του μονοπωλίου της Οικονομίας .Όταν αναζητήσει έναν Λόγο πού να είναι Λόγος ουσίας ,πού ερευνά σε βάθος τα προβλήματα και δεν τα προσαρτά στο άρμα της ανάγκης  για να τα ελέγξει, αλλά διαλύει την σύγχυση πού μεταφέρουν  και τα απελευθερώνει στο φως .

Μόνο αυτή η κοινωνία μπορεί να απαιτεί να διασφαλιστεί ,γιατί  θέτει τις βάσεις για το αυτονόητο. Η κοινωνία πού αποδέχεται το φάντασμα της καθολικής επικράτησης της Οικονομίας να πλανάται πάνω από το κεφάλι της ,δυστυχώς είναι σαν να έχει επιλέξει να ζει στο μόνιμο φόβο της υλικής της εξαθλίωσης ,στο τρόμο των οικονομικών εξισώσεων και προβλέψεων . Είναι μια κοινωνία πού ζει στο απόλυτο βασίλειο του χρήματος , πού έχει μηδενική ανοχή σε οποιαδήποτε όψη της ζωής , εκτός από την όψη της βασιλείας του.

Το να είσαι απλά φτωχός μερικές φορές είναι προτιμότερο από το να είσαι απλά βλάκας !!!!